Mία αγελάδα κοίταξε ψηλά, στις 11:35:07 GMT.

Ένα μίνι διήγημα λαογραφικής φαντασίας του Mind the Gap

Τι μέρα είναι σήμερα ;

Αναρωτήθηκε η Ολυμπία Ελληνοπούλου καθώς περίμενε να γίνει πράσινο το φανάρι στη διασταύρωση Μιζοκράτους και Σουφρά. Έψαξε βιαστικά μέσα στην, λεοπαρδαλέ Louis Cretin, τσάντα της και έβγαλε το ένα από τα τέσσερα κινητά τηλέφωνα, που χτυπιόντουσαν υπομονετικά μεταξύ τους σε κάθε βηματισμό, ή σε κάθε κλήση με δόνηση. Διάλεξε αυτό με την μεγάλη οθόνη αφής, το GPS και την φωτογραφική των 10 mega pixel, και όλα αυτά τα περίεργα “κολοκύθια” που ποτέ δεν τα είχε χρησιμοποιήσει, αλλά που το αγόρασε γιατί «δεν μπορούσε να κυκλοφορεί με την περσινή συσκευή», την «μπαγκατέλα», που ήταν δύο χιλιοστά μεγαλύτερη, έξη γραμμάρια βαρύτερη και η μπαταρία της τα “έφτυνε” μετά από έξι μόλις συνεχόμενες ώρες ομιλίας. Η λογικότατη σκέψη να κοιτάξει απλά το πανάκριβο Trollex των 24ρων καρατίων και 114ρων ρουμπινιών, που φόραγε στο δεξί, δεν βρήκε ποτέ αρκετή απήχηση από το νευρικό της σύστημα, ώστε να μετουσιωθεί σε πράξη.

“Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009 – Αθήνα 13:35:07 – GMT 11:35:07”, πάντα απορούσε τι είναι αυτό το GMT, τις θύμιζε το “γαμάτα” σε μερικά από τα 150 τουλάχιστον μηνύματα που αντάλλασσε κάθε μέρα, σε άψογα “γκρίγκλις”, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Αφού ήταν πληρωμένα στο απεριόριστο πακέτο σύνδεσης, τα εξαντλούσε ακόμη και αν οι διάλογοι ήταν του τύπου “ti mageirepses shmera ? Ego leo na ftiaxo mpamies me glasarismeno gavro kai sos mpananas me pikramygdalo, to eida xtes sthn ekpompi tis Katianas, olo kreas me krema galaktos kai safran to varethika, mipos exeis kamia alli idea ?” ή “kalhnmera, na prosexeis shmera xryso moy, ta karkinakia exoyn anadromo ermh ston 4to oiko, tha plhgothoun !”…

“Δύο παρά εικοσιπέντε, ίσα που προλαβαίνω να χαζέψω βιτρίνες στο Κολωνάκι και να πάρω και το τζιπάκι (τώρα τζιπάκι δε θα το έλεγες ακριβώς, 2500 κυβικά και 5,5 μέτρα, αλλά ήταν το δεύτερο αυτοκίνητο, ένα από τα τρία, της οικογένειας Ελληνόπουλου και μπροστά στο πραγματικά θηριώδες “πρώτο” αμερικάνικο 4χ4 του συζύγου, το υποκοριστικό ταίριαζε μια χαρά) απ’ το πλυντήριο.

Βιαστικά έβαλε το κινητό στην τσάντα και χαζεύοντας τις πράσινες αφίσες που ήταν κολλημένες απέναντι θυμήθηκε πως για κάποιο λόγο η αυριανή μέρα ήταν πολύ σημαντική, σημαντικότατη. “Μα βέβαια Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009, αύριο είναι Κυριακή, αύριο είναι “ή” Κυριακή ! “GaMaTa”, πως το είχα ξεχάσει; εδώ γίνεται χαμός ένα μήνα τώρα στα κανάλια για αυτή την Κυριακή !” “Αύριο είναι ! Αύριο ο Potis Χρύσαρχος στη Μύκονο με την Ασπασία Σκορδοστούμπη (την αδικημένη στον τελικό του «Ελλάδα έχεις Χάρισμα»). Αύριο είναι !” Είχαν κλείσει πρώτο τραπέζι με την παρέα ! “δεν χάνονται αυτά με τίποτα …”.

Κάτι το πράσινο της αφίσας, κάτι η αφηρημένη σκέψη του τσιφτετελιού πάνω στο τραπέζι, με το ουίσκι των 105 ετών με το απρόφερτο όνομα, κάτι η δυσκολία να κλείσει την τσάντα ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν σε ποια βιτρίνα είχε δει εκείνα τα ξώφτερνα Harmani και το ψυχοφθόρο δίλημμα αν θα ταίριαζαν με το κραγιόν ή αν θα έπρεπε να περάσει και από το Pontos Store να πάρει ένα πιο σκούρο κερατί … Κάτι μια εντελώς άσχετη εμβόλιμη σκέψη – απορία αν ο φρέντο καπουτσίνο πίνεται κανονικά στην Ιταλία με κανέλα ή με τρούφα σοκολάτας και κινήθηκε προς την απέναντι μεριά του δρόμου.

Το φανάρι ήταν κόκκινο, βαθύ κόκκινο, αλλά ο συνειρμός του πράσινου και των λέξεων που παραινούσαν για κάτι στην αφίσα, κάτι σαν “χαλάρωσε, υπάρχουν …” έκαναν τα πόδια της, αυτόματα, να κάνουν βήματα εμπρός. Ανακλαστικά λικνίστηκαν και τα οπίσθια της, αυτόματα, γιατί το αστρικό της σώμα είχε ήδη μεταφερθεί στην πίστα του Mykonos Papareros Club, καθώς στα ακουστικά του hands free ηχούσε ο ποπ καρσιλαμάς ύμνος του Τέλη Χρυσοχρέπη, “Η Σαραντάρα” (γεννημένη το 74, πλησίαζε τα 40 και το λάτρευε αυτό το χιτάκι):

“Εσύ θα μου τα φας τα κόλλυβα, Εσύ Εσύ Εσύ ! Εσύ η σαραντάρα με την τρελή κορμάρα, Εσύ που ‘σαι πιστόλι, καλύτερη απ την κόρη, Εσύ θα μου τα φας τα μαύρα, τα κλεμμένα, τα σκάφη, τα αυτοκίνητα και όλα τα ακίνητα. Για σένα παίρνω δάνεια και έχω πάθει άνοια, για σένα την μυστήρια παίζω χρηματιστήρια, για σένα πίνω Τζόνια, αγάπη μου αιώνια, για σένα παίρνω βιάγκρα και φτάνω ως τα άκρα …”.

Δύσκολο να ξεχωρίσεις τον ήχο ενός φρεναρίσματος από το γυφτοπανηγυριώτικο σόλο του βιολιού, με 119 ντεσιμπέλ στα ακουστικά. Ακόμα δυσκολότερο να καταλάβεις τι αδράνεια έχουν 983 κιλά όταν κινούνται με 60 χιλιόμετρα την ώρα. Πολύ δυσκολότερο δε, το να συνδυάσεις την απροσδιόριστη κραυγή, μιας άγνωστης φωνής “Πρόσεχε!” από κάπου πίσω σου, μαζί με την φευγαλέα εικόνα ενός γκράφιτι στην άσφαλτο που γράφει “Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη” και πολύ, πολύ, μα πάρα πολύ πιο δύσκολο να κατανοήσεις γιατί όλα σβήνουν και το μόνο που σου μένει σαν παγωμένη στο χρόνο αίσθηση σε κατάμαυρο φόντο είναι .. “GMT 113507” …

983 κιλά απόλυτης γερμανικής ποιότητας, με 12χρονη εγγύηση αντισκωριακής προστασίας, φιμέ τζάμια, θερμαινόμενο κάθισμα οδηγού, φώτα xenon και καταλυτική τεχνολογία Euro 5. Τι αδράνεια να είχε άραγε με ταχύτητα 60 χιλιόμετρα την ώρα;

Η επιστημονική απάντηση είναι αδιάφορη.

Η μεταφυσική είναι: “είχες άγγελο Ολυμπία μου”.

Αριθμός Κυκλοφορίας GMT 113507. Ο ξανθός οδηγός εκνευρισμένος βρίζει στα γερμανικά “Scheiße Ηλίθιοι ανάγωγοι, κανένας σεβασμός στον ΚΟΚ, όλα χαοτικά σε αυτή τη κωλοχώρα, καμία τάξη, κανένας νόμος, τριτοκοσμικοί τεμπέληδες, σκατοφάρα, λουφαδόροι, βλάκες, πίθηκοι … ευτυχώς είμαι ασφαλισμένος … κύριε αστυνομικέ καλημέρα σας, ορίστε τα χαρτιά μου, έχει σπάσει το αριστερό φανάρι και βούλιαξε και ο προφυλακτήρας, η κυρία προκάλεσε τις ζημιές στο αυτοκίνητό μου … παρακαλώ καλέστε ένα ασθενοφόρο, βιάζομαι δεν μπορώ να την μεταφέρω, εξ άλλου το αίμα βγαίνει δύσκολα από τα δερμάτινα καθίσματα … αφηρημένο τετράποδο, ηλίθια αγελάδα … πολύ καλημέρα σας, σας εύχομαι καλή συνέχεια στην εργασία σας κύριε αξιωματικέ … Scheiß Griechen …”.

Στο άδειο κάθισμα του συνοδηγού, η “Ευημερία” έχει τίτλο πρωτοσέλιδο με μεγάλα γαλάζια γράμματα: “Η Αγορά του Αιώνα, συμφωνία μαμούθ με Γερμανικές εταιρίες”.

Προφανώς και ήξερε άπταιστα ελληνικά ο Γερμανός οδηγός, διευθύνων σύμβουλος της “Agora Poula & Gamatous SA” (μια από τις δεκάδες εταιρίες που προμήθευαν το Ελληνικό κράτος με προϊόντα και υπηρεσίες σε τιμές πολύ λογικές, αν ήσουν ο ημέτερος που τσέπωνε, αυτή την πολύ λογική διαφορά, “της πολύ λογικής τιμής”, με την λογική) και εμπορικός ακόλουθος στην γερμανική πρεσβεία, αλλά ήξερε πως μιλώντας γερμανικά και κάνοντας πως δε ξέρει Ελληνικά ξέμπλεκε πάντα πιο γρήγορα σε αυτή τη Scheiß τριτοκοσμική χώρα.

Τυπικός Γερμανός στην εμφάνιση, θα μπορούσες να τον φανταστείς να σουλατσάρει στο μοναστηράκι με σανδάλια και μπεζ κάλτσα με κεραμιδί ρόμβους, αν δεν φορούσε γαλλικό κουστούμι, ιταλική γραβάτα, ισπανικά παπούτσια και πορτογαλέζικο πουκάμισο και αν δεν είχε και μια απόκοσμη χλομάδα, το εκρού του νεκρού που λέμε, ασυνήθιστο για άνθρωπο του ύψους και του βάρους του, πόσο μάλλον για Γερμανό που συνήθως τον απεικονίζουν με ροδαλά μάγουλα και μπυροκοιλιά στα τουριστικά προσπέκτους.

«Καταγράφω το συμβάν και είστε ελεύθερος κύριέ μου, η κυρία πέρασε προφανώς με κόκκινο … καλό δρόμο.» απάντησε, σε άπταιστα ΕλληνοΑγγλικοΙταλλοΑλλαμπουρνέζικα με ολίγη από γλώσσα του σώματος, ο βαριεστημένος τροχονόμος, που είχε πατέρα μετανάστη στα ανθρακωρυχεία της Δυτικής Γερμανίας και ψιλοκαταλάβαινε μερικές λέξεις και κυρίως όλες τις βρισιές. “Πειθαρχημένος λαός αυτοί οι Γερμανοί”, σκέφτηκε, “όλα κι όλα! σέβονται τον ΚΟΚ, σταματούν πάντα στο κόκκινο, τηρούν τους νόμους, αγαπούν την τάξη, όχι σαν τα δικά μας τα ζώα … α ρε γερμανοί που μας χρειάζονται να βάλουμε μια τάξη …” .

“Α! μία στιγμή να υπογράψει μια φιλική δήλωση για τη ζημιά η κυρία, εμείς οι Γερμανοί είμαστε πολύ τυπικοί σε αυτά” είπε ο οδηγός κραδαίνοντας ένα πυκνογραμμένο οκτασέλιδο και δείχνοντας την θέση όπου στα γερμανικά έγραφε “ο υπογράφων”.

Η κυρία Ολυμπία σαστισμένη, ζαλισμένη και ξαπλωμένη στην άσφαλτο προσπάθησε να σηκωθεί με τη βοήθεια ενός ψηλού μυστακοφόρου ποδηλάτη που είχε σταματήσει για να βοηθήσει, αλλά ο τροχονόμος της φώναξε να μείνει ξαπλωμένη μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. “Παιδί μου σε παρακαλώ βάλε μια τζίφρα στη δήλωση του κυρίου και τα στοιχεία μου, στην τσάντα μου είναι η ταυτότητα μου, να φύγει να πάει στη δουλειά του, έτσι κι αλλιώς φιλική δήλωση είναι, γιατί εμένα τρέμουν τα χέρια μου παιδί μου και δεν έχω μαζί μου και τα κοντινά γυαλιά, κάνε μια μουντζούρα εκεί για υπογραφή …”, είπε στον συμπαθητικό, αγαθό στην όψη – και καλογυμνασμένο, απ’ ότι πρόλαβε να δει, αλλά με λίγο βλακώδες ύφος – ποδηλάτη και έχασε τις αισθήσεις της ξανά.

“Μονάχα μερικές εκδορές. Είστε πολύ τυχερή. Προληπτικά θα μείνετε μερικές ώρες υπό παρακολούθηση γιατί έχετε υποστεί μια μικρή διάσειση, παρακαλώ μην κάνετε απότομες κινήσεις για μερικές μέρες και μην διαβάζετε ή δείτε τηλεόραση για τις επόμενες δύο τρείς ώρες”, είπε ο γιατρός και συμπλήρωσε αυστηρά “και φυσικά όχι μετακινήσεις και ταξίδια για τις επόμενες μέρες …”

Επτά και τριάντα έξι. Τόσο, ακριβώς.

Επτά λεπτά και τριάντα έξι δευτερόλεπτα χρειάστηκαν ακριβώς μέχρι το χέρι της να πάει ασυναίσθητα, στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης που ήταν στο κομοδίνο του μονόκλινου, που είχε παραχωρηθεί στην κυρία Ελληνοπούλου μετά από ένα “τηλεφωνάκι” του συζύγου της στον Διοικητή του νοσοκομείου. Επτά πολύ σοβαρά επείγοντα περιστατικά και τριάντα έξι χειρουργημένοι ασθενείς ήταν στοιβαγμένοι σε ράντζα στους διαδρόμους, γιατί προφανώς δεν είχαν το “τηλεφωνάκι”, ή αρκετά παχύρρευστο σάλιο για να κλείσει το φακελάκι με το “εισιτήριο”.

Η κυρία Ελληνοπούλου πάτησε ασυναίσθητα το κόκκινο κουμπί. Ένας εγκέφαλος όσο άδειος και υποτυπώδης και να είναι, δεν είναι δύσκολο να υπερφορτωθεί από υπερβολικά πολύ πληροφορία, όταν ταυτόχρονα απαντά σε διαδοχικά μηνύματα συμπόνιας σε τέσσερα κινητά, επεξεργάζεται την πιθανότητα αποκατάστασης του «γαλλικού» στο σπασμένο νύχι του παράμεσου, παρακολουθεί μια τούρκικη σαπουνόπερα, διαβάζει το αφιέρωμα στα Αθηναϊκά σούσι μπαρ, στη σαββατιάτικη έκδοση της “Κοσμάρα μου” και διαπιστώνει εντελώς ξαφνικά πως δεν έχει καταφέρει να προσδιορίσει μετά από σχεδόν 25 χρόνια γάμου τι ακριβώς δουλειά κάνει ο σύζυγος, πέραν του να είναι κουμπάρος 108 βουλευτών και του ότι διατηρεί ένα γραφείο στο σύνταγμα. Το γραφείο στο σύνταγμα, που μπαινόβγαιναν διάφοροι υπουργοί, η “επιχείρηση” με το απροσδιόριστο αντικείμενο και με έναρξη επαγγέλματος δηλωμένο στην εφορία Κρανιδίου ως: «Εκδοροσφαγαί, Εργολαβίες, Σύμβουλοι Επιχειρήσεων, Κτηματομεσιτικά, Εκδόσεις, Φοροτεχνικά, Εμπόριο Αμυντικού Υλικού, Εισαγωγές Ειδών Προικός, Βιομηχανία Γραβατών” και με τον τίτλο “Ο Υπεράκτιος».

Περίεργο πράγμα επίσης τι μπορεί να κάνει μια μικρή διάσειση σε έναν (έστω ατροφικό) εγκέφαλο, μαζί με μια μικρή αθέτηση των οδηγιών του γιατρού.

Σιγά μην έχανε “Την” Κυριακή, για τις μαλακίες που είπε ο γιατρός… Φυσικά και πήγε!
Από το ξεφάντωμα και τον «πατάω σταφύλια»-χορό, τα παλαμάκια του καβλοραπανικού καρσιλαμά, τις αστακομακαρονάδες και το λίγο πριν το μελάνωμα τσουρούφλισμα στις ξαπλώστρες (που οι τιμές ενοικίασής τους για 2 ώρες πλησίαζαν το ενοίκιο ενός δυαριού στο Παγκράτι)… στους κραδασμούς της όχι-και-τόσο ομαλής προσγείωσης της επιστροφής από τη Μύκονο, τη Δευτέρα.

Οι κραδασμοί της προσγείωσης όμως, είναι το ίδιο αισθητοί στην vip θέση, όσο και στην οικονομική. Μια ζαλάδα, ένα μούδιασμα, μια αίσθηση αποπροσανατολισμού, ξαφνικά λιποθυμία και… το κακό έγινε! Μερικοί μήνες σε κώμα. Ναι! Έτσι ξαφνικά.

Περίεργη επίσης είναι και η συμπίεση της αίσθησης του χωροχρόνου, όταν οι αλλαγές είναι καταιγιστικές, αλλά εσύ απουσιάζεις για ταξίδι στη χώρα του “τα πάντα όλα” και ξαφνικά ξυπνάς με τη βεβαιότητα πως έχουν περάσει μόνο μερικές ώρες, ενώ έχουν περάσει μήνες.

Μερικοί μήνες σε κώμα που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων και την ξαφνική φυγή του συζύγου Ελληνόπουλου με μια μικρούλα με όλες τις καταθέσεις στην Ελβετία, την έκρηξη των χρεών και τις κατασχέσεις της περιουσίας που ήταν όλα γραμμένα στο όνομά της κυρίας Ελληνοπούλου, την απόλυση της κόρης Ελληνοπούλου από τη θέση της “ειδικής συμβούλου” στη ΜΚΟ “Κέντρο Μελέτης και Πρόληψης Αιμορροΐδων των Χρόνιων Χρηστών Εδράνων” (όπου είχε διοριστεί “εντελώς αξιοκρατικά”) αλλά και το σταμάτημα των σπουδών του υιού Ελληνόπουλου λόγω αδυναμίας της καταβολής των διδάκτρων, καθώς και την παντελή αδυναμία για κομμωτήριο, μασάζ και πεντικιούρ (αυτό το τελευταίο την πόνεσε πάρα πολύ!).

Ένα χρονικό και ολισθηρό λογικό άλμα από τα πανάκριβα σπα στα “εξωτερικά”, στο λάκκο με τα λασπόνερα της κάτω Βλαχοτυρίτσας, όπου πάτησε στα γομαρόσκατα και έπεσε όταν πήγε να πουλήσει το πατρικό της για να ξεχρεώσει τον γκουρμέ μπακάλη… πριν αρχίσει το τεφτέρι να γίνεται 12τομη εγκυκλοπαίδεια.

Από την Φιλιππινέζα οικιακή βοηθό, τον Αλβανό “με κοιλιακούς να τρίβεις παρμεζάνα” κηπουρό και τα 198 ζευγάρια παπούτσια (τόσα δεν είχε ούτε το τηλεοπτικό της είδωλο, η Κάργια, στο “Sex and the Pity”), που απολύθηκαν και πουλήθηκαν αντίστοιχα, στην αναζήτηση των φτηνότερων τιμών, στο τέλος των λαϊκών αγορών, με πλαστική σαγιονάρα δίχαλο (ωιμέ και να σε παίρνουν και οι κάμερες των πρωινάδικων), της φάνηκε σε διάρκεια σαν το φλας ενός παπαράτσι που προσπαθεί να αποθανατίσει την καλοπληρωμένη στιγμή που το οξυζενέ μπάζο του μεσημεριανάδικου θα ξύσει τον κώλο του σε κάποιο κοσμικό γάμο.

Από την συνηθισμένη στάση “δε μιλάω για πολιτικά, πολύ μπανάλ τα πολιτικά, τι καταλαβαίνουν και σκοτώνονται για πολιτικά ρε παιδί μου …” ως την οργισμένη κραυγή “κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες” και τις καθόλου “σικ” μούντζες στις πλατείες… ο χρόνος έτρεξε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Σε ένα πετάρισμα της αποξεραμένης βλεφαρίδας της, πέρασε από το σύμπαν με το άρωμα του μαλακτικού που κάνει τα παιδιά, πιο μαλακά και από τα πιο μαλακά παιδιά… στο σύμπαν με τη μπόχα της ιδρωμένης μασχάλης του ΜΑΤατζή και τις κουτσουλιές από περιστέρια με βρογχικό άσθμα.

Χημικά, αποπνικτική ατμόσφαιρα, συνθήματα, ένταση, κρότου λάμψης, “κάποιος λίγο maalox στην κυρία ρε παιδιά”, δύσπνοια, εγκεφαλικό, εκλογές, κι άλλο maalox, τρεις απόπειρες αυτοκτονίας (η μία με το σεσουάρ στη μπανιέρα όταν η ΔΕΗ, έκοψε το ρεύμα πριν το σεσουάρ ακουμπήσει το νερό), κατάθλιψη, περισσότερο maalox, ξανά εγκεφαλικό, ξανά σε κώμα.

Πριν προλάβει καν να μάθει να κάνει τις υποτυπώδεις πράξεις για να υπολογίζει τους απλήρωτους λογαριασμούς… πριν έστω να προλάβει να εκπαιδευτεί να σκύβει όταν της έπεφταν τα 5λεπτα και τα 10λεπτα του ευρώ, που παλιότερα δεν ήξερε καν πως έχουν κάποια αξία – πέραν του να ξεφορτώνεται με αυτά τους επαίτες – κι επάνω που άρχισε να προσπαθεί να “καταλάβει τα πολιτικά”… έπεσε ξανά σε κώμα!

Αλλά αυτή τη φορά το κώμα συνοδευόταν από μια εφιαλτική συνεχόμενη υπνοπαιδεία, καθώς η τηλεόραση στον διάδρομο του υπόγειου του νοσοκομείου… δεν έκλεινε ποτέ!

Το καινούργιο διαφημιστικό τραγουδάκι έπαιζε ολημερίς κι ολονυχτίς:

“Λαθρομετανάστες, εγκλήματα, αρρώστιες, μας παίρνουν τις δουλειές, έθνος, θρησκεία, έθνος, ορθοδοξία, έθνος, έθνος, έθνος”.

“Λαθρομετανάστες, εγκλήματα, αρρώστιες, μας παίρνουν τις δουλειές, έθνος, θρησκεία, έθνος, ορθοδοξία, έθνος, έθνος, έθνος”.

“Λαθρομετανάστες, εγκλήματα, αρρώστιες, μας παίρνουν τις δουλειές, έθνος, θρησκεία, έθνος, ορθοδοξία, έθνος, έθνος, έθνος”.

“Λαθρομετανάστες, εγκλήματα, αρρώστιες, μας παίρνουν τις δουλειές, έθνος, θρησκεία, έθνος, ορθοδοξία, έθνος, έθνος, έθνος”.

Λούπα ή αλλιώς… «ατέρμονη επανάληψις» εις την ελληνικήν του EXPER CHANEL.

Λούπα συνεχόμενη σε όλες τις συχνότητες· ένα καταχρηστικό ρεφρέν σε έντεχνο τραγούδι, με όλους τους τόνους, ένας καταιγισμός της λέξης “έθνος” παντού. Σουξέ σε όλα τα μέσα, απ’ το πρωί ως το βράδυ, πληρωμένοι dj σε power play. Το σουξεδάκι που κολλάει παντού. Και στην ίδια αισθητική κι άλλα φτηνά σουξεδάκια, κουλτούρας ΤΑΞΙ : “Εθνική ενότητα”, “εθνική υπερηφάνεια”, “εθνικό καθήκον”, “εθνική ευθύνη”, “εθνικός κίνδυνος”, “εθνική ανοικοδόμηση”, “εθνική προσπάθεια”.

“Έθνος”, η μαγική λεξούλα με όλα τα παράγωγά της – πλυντήριο των ατομικών ευθυνών. “Έθνος”, η λέξη που, αριστοτεχνικά και ισομερώς, μοίραζε τα σκατά μερικών χορτάτων παχέων εντέρων στα μούτρα όλων των άλλων, των νηστικών, μέσω των ανεμιστήρων-μνηστήρων που έκαναν αέρα στα αρχίδια γελαστών υπουργών και βουλευτών.

“Έθνος – εθνικό”, η πιο ακριβής μετάφραση της φράσης “μαζί τα φάγαμε” που έγινε ποτέ, μαζί με την απαραίτητη σος, “πατρίδα” – “πατριωτικό”, για να γλιστράει…

Είχε πέσει σε κώμα αποφασισμένη να “καεί το μπουρδέλο η βουλή”, ψελλίζοντας αόριστα, καλών προθέσεων τσιτάτα περί “δημοκρατίας και λαϊκών συνελεύσεων”, πάνω που άρχιζε να προσωποποιεί την ευθύνη ακόμη-ακόμη και στον πρώην σύζυγο… τον φευγάτο-χορτάτο-και κεφάτα ελβετόψυχο κύριο Ελληνόπουλο. Πάνω που είχε σχεδόν ξεκαθαρισμένη εικόνα για την διαπλοκή, πάνω που πήγε να μάθει και την σημασία της λέξης “μεταπολίτευση” και πάνω στην ορμή και στην συγκρατημένη αισιοδοξία πως… “είμαστε περισσότεροι!”, έπεσε πάλι σε κώμα και την τάιζαν “Έθνος” χυλωμένο, λαπά πατρίδα και ξενοφοβία καπαμά…

Όχι δεν ήταν ατυχία, ήταν μια συνέπεια.

Οι μακροχρόνιες πρότερες καταχρήσεις σε “λάιφ στάιλ” και οι εθισμοί στην ευκολία την είχαν κάνει ευάλωτη. Εύκολο θύμα στα χέρια των έμπειρων βαποριών, των εθνεμπόρων, κατάπιε, ενώ ήταν σε καταστολή, κάθε βολική θεωρία που καταπράυνε τη φαγούρα της ανέχειας και έκανε ευχάριστες παραισθήσεις ομοιοκαταληξίας για ένα μέλλον ησυχίας τάξης και ασφάλειας.

Το κενό, στον καμένο εγκέφαλο της κυρίας Ελληνοπούλου, γέμισε με μισανθρωπισμό, εθνικισμό και αστική μυθολογία.

Ξύπνησε με σφηνωμένη την ιδέα στο καρβουνιασμένο μυαλό της πως… κάτι “εθνικό” είναι, λοιπόν, η λύση στο πρόβλημα.

“Έθνος”, “πατρίδα”, “να καούν όλοι οι μετανάστες”. Είχε υπνωτιστεί με την ιδέα πως οι “ξένοι”, είναι οι φορείς της δυστυχίας της και έπρεπε να γίνουν θυσία στον έναν μεγάλο επουράνιο ελληνορθόδοξο πατέρα του Ιησού (Έλληνας φυσικά και αυτός!) και τριτοξάδελφου του Δία, για να “ξεβρωμίσει ο τόπος”. Η ανάγκη της να κορεστεί η οργή της και η ανημποριά της με έναν βολικό εχθρό, που όμως να είναι πιο αδύναμος από εκείνη, λειτούργησε ανακλαστικά και έτσι η παπαγαλία “πατρίς θρησκεία οικογένεια” κλείδωσε και ατρόφησε σταδιακά τις νευρικές απολήξεις, που συνδέονται με την λειτουργία της αντίληψης των άκρων της.

Παράλυση…

Η έντονη επιθυμία να κινηθούν τα πόδια της και να κλωτσήσουν στα αρχίδια αυτό το κωλόπαιδο, τον γυαλάκια, τον ψηλό τον νοσοκόμο που ασελγούσε πάνω της στη βάρδιά του, δεν ευδοκιμούσε… Φρίκη! Η απόλυτη φρίκη είναι να μη μπορείς να διακρίνεις τα άκρα σου. Ούτε τα χέρια της δεν κινούνταν για να κλείσουν την μύτη της όταν πλησίαζε εκείνος ο χοντρός, ο καθαριστής που έζεχνε το στόμα του σαπίλα, που έκλανε ασύστολα, ενώ φόραγε ελεεινή χύμα κολόνια για να καλύπτει την ξινίλα.

Και πόσο ήθελε να φτύσει στα μούτρα εκείνον τον καργιόλη το γιατρό με το παχύ μουστάκι, τον σοβαροφανή κομπογιαννίτη κωλόγερο, που της έλεγε διαρκώς με ήρεμη και ατάραχη φωνή πως “δεν υπάρχει άλλη θεραπεία εκτός από το κλύσμα”… Αλλά πέρα από την παράλυση των άκρων, είχε και την καταραμένη την ξηροστομία που της είχε μείνει από την ανάρρωση από το πρώτο κώμα, όταν – στα πλαίσια της φυσιοθεραπείας – προσπαθούσε να λέει σωστά τον γνωστό παιδικό γλωσσοδέτη: “καταδικάζω την βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις”.

Πολύ κλύσμα… Κλύσμα «με τη διαδικασία του κατεπείγοντος». Κλύσμα «με απόφαση του ιατρικού συμβουλίου». Κλύσμα «με σύνεση». Κλύσμα «για το καλό της». Κλύσμα «για το μη κακό της». Κλύσμα «για καλό και για κακό»… Κλύσμα «αντί/δίχως/ίσαμε/προ/χάριν…» … Κλύσμα να συνοδεύει σχεδόν κάθε… «πρόθεση». Αν είχε φωνή ο κώλος της κυρίας Ελληνοπούλου θα τραγούδαγε ταϊβανέζικο μπλακ μέταλ.

Απελπισία.

Η τελευταία της ελπίδα ήταν μια επέμβαση που μόνο στη Γερμανία μπορούσε να γίνει. Το είχε δει σε ένα φυλλάδιο “θεραπευτικού τουρισμού” που μοίραζαν οι πιτσαδόροι, είχε και κουπόνι έκπτωσης: “Θεραπευτικαί Εκδρομαί με πούλμαν, Γκοτζαμάνης Τουρς. Επεμβατική θεραπεία κατά της παράλυσης και εν γένη δια πάσαν νόσον, σε υπερσύγχρονες κλινικές της Γερμανίας. Με κάθε επέμβαση δώρο εξαγωγές χρυσών οδόντων προς αντιπαροχή, δυνατότητα επιδότησης από το ΕΣΠΑ, τιμαί λογικαί, υπό την αιγίδα της Γερμανικής Πρεσβείας.”

“Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας” σκέφτηκε το τσιγαρισμένο στο βούτυρο της απελπισίας στραγάλι, που είχε απομείνει στο κρανίο της ως εγκέφαλος. “Αφού ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας, εμείς άριοι, οι ξένοι κοινός εχθρός, βαλτοί από τους σιωνιστές κομμουνιστές, αφού είναι η κορυφαία χώρα σε πολιτισμό, αφού …” ΖΑΠΠΠΠΠΠΠΠΠΠ Ξαφνικά, ένα βολταϊκό τόξο μεταξύ δυο νευρώνων βραχυκύκλωσε σε μια περιοχή μνήμης και ταυτόχρονα ξεμπλόκαρε την παράλυση στο στόμα της· μπορούσε και πάλι να μιλάει! “Γερμανία, Γερμανός, Γερμανική πρεσβεία …”

“Αριθμός Κυκλοφορίας GMT 113507… ναι! αυτό είναι! Ο Γερμανός που με χτύπησε το 2009, ο εμπορικός ακόλουθος”. Οι μύες του προσώπου της, που δούλευαν ακόμη, συσπάστηκαν τόσο που, από το πολύ τέντωμα το χαμόγελο κόντεψε να παρασύρει τις σιλικόνες από τα βυζιά της… τόσο που παραλίγο να γίνουν σακούλες κάτω από τα μάτια της!

“Αυτό είναι! Είμαστε άριοι αδελφοί θα του πω, θα τον παρακαλέσω και θα καταλάβει.”

Προσπάθησε να βρει λίγο πιο πειστικά επιχειρήματα.

“Έθνος, Εθν-ικό Θέατρο, Εθνικο-σοσιαλισμός… αυτό είναι! Ελληνικός πολιτισμός, Αρία φυλή. “Χάιλ”, θα του πω και θα με βοηθήσει σίγουρα! Γιατί είμαστε μαζί σύμμαχοι στον κοινό αγώνα κατά των σιωνιστών!”

Τελικά, η πολύμηνη παραμονή στο κώμα και η διαρκώς ανοιχτή τηλεόραση την είχαν διδάξει δεκάδες καινούργιες θαυμαστές λέξεις, που πριν ούτε που τις είχε ακουστά…

“Πσσσσ σιωνισμός, αρία φυλή, λαϊκός σύνδεσμος μεγάλο πράγμα η εκπαιδευτική τηλεόραση και το κρυφό σχολειό των τηλεπωλήσεων βιβλίων… Δε μπορεί, θα με βοηθήσει ο Γερμανός, εξ άλλου και μεις τους είχαμε δανείσει τότε στον πόλεμο και δε μας τα επέστρεψαν ποτέ” (κάπου το είχε ακούσει αυτό … δεν ήταν και σίγουρη).

Η συνεννόηση ήταν πολύ σύντομη. Δια μέσου τηλεφώνου, ο χερ Heinrich Deutschbank την θυμήθηκε αμέσως: “Είστε η κυρία που είχε κάνει φιλική δήλωση το 2009”.

Χρειάστηκε, μετά τα στερεοτυπικά, να του πει μόνο τη μαγική φράση, “ξέρετε είμαι θαυμάστρια του Αδόλφου και πιστεύω πως έπρεπε να είχατε κερδίσει τον πόλεμο”, για να της απαντήσει με στεντόρεια φωνή “Ζιγκ Χάιλ κυρία μου, μην ανησυχείτε πια για τίποτα, είστε στα χέρια του 4ου Ράιχ” και φρόντισε για αερομετακομιδή με το ειδικό διαμορφωμένο σε ιπτάμενο νοσοκομείο τζετ και την άμεση εισαγωγή της στην κλινική.

Οι επιτυχημένες ιστορίες έχουν ευτυχές τέλος και πρέπει να περνάμε και αισιόδοξα μηνύματα σε αυτή την κοινωνία, γιατί όλο μιζέρια, μιζέρια, μιζέρια, δεν αλλάζει κάτι. Είναι υποχρέωση κάθε πολίτη, που παριστάνει τον λογοτέχνη, να γράφει ιστορίες με αισιόδοξο τέλος! Οι βαριές ιστορίες με τα απαισιόδοξα μηνύματα είναι μπανάλ και βλαβερά, όσο η φωτογράφιση των αστέγων στα συσσίτια και η προβολή μίζερων μηνυμάτων εξαθλίωσης στις προβοκατόρικες διανομές τροφίμων.

Αισιοδοξία και ψύχραιμες αποφάσεις θέλει ο λαός, για να έρθει η ανάπτυξη! Για να βγούμε από το τούνελ πρέπει να βάψουμε την είσοδο πορτοκαλί, στο ορεκτικό χρώμα των ταχυφαγίων. Πορτοκαλί και γαλάζιο σαν την ξεχειλωμένη νάιλον κιλότα της κυρίας Ελληνοπούλου.

Πού είχαμε μείνει ; α, ναι …

Ο χερ Heinrich μάλιστα, συνόδεψε προσωπικώς την κυρία Ελληνοπούλου στο ταξίδι, “συνέπεσε με μια πολύ ευχάριστη περίσταση στην οποία πρέπει να παραβρεθώ και με την ευκαιρία θεώρησα πως θα ήταν σωστό να σας συνοδεύσω”, της είπε.

Αυτό την εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο. “Ευγενέστατοι άνθρωποι, αυτό είναι τελικά που λένε να είσαι από ράτσα. Το ‘40 τζάμπα σφαχτήκαμε, ορίστε τώρα ορίζουν την Ευρώπη! Τελικά, ο Αδόλφος είχε όραμα …”, σκέφτηκε, καθώς χάζευε τις Άλπεις από ψηλά με ένα αίσθημα φυλετικής ανωτερότητας. Αν δεν ήταν τόσο μαυροτσούκαλη μελαχρινή, πολύ πιθανόν να πέταγε σκανδιναβικές φακίδες από την αίσθηση ανωτερότητας· θα φούντωνε σαν αλλεργική αντίδραση στο κλούβιο αυγό.

Ήταν μια καθάρια γαλανή μέρα, το χιόνι ασήμιζε στις κορυφές και μπορούσε να διακρίνει μικρά χωριουδάκια ριζωμένα σε κοιλάδες με καταπράσινα λιβάδια. Πολύ πιθανόν, μία αγελάδα που κοίταξε ψηλά εκείνη την ώρα, καθώς μια σωματώδης Τιρολέζα τις τράβαγε ανελέητα και άγαρμπα τα βυζιά και μάζευε το γάλα της σε έναν τσίγκινο κουβά, να αναρωτήθηκε για το είδος της ενοχλητικής μεταλλικής μύγας που πετούσε 35.000 πόδια ψηλότερα και να έκανε μια προληπτική βίαιη κίνηση με την ουρά της… αλλά υποθέτω πως δεν ήταν δυνατόν να διακρίνει αυτή τη λεπτομέρεια η κυρία Ολυμπία.

“Άλπεις, ναι! Σούπερ! Όλα αλλάζουν, γύρισαν τα πράγματα… Ναι! Επέμβαση, θεραπεία και μετά σκι στις Άλπεις, όπως παλιά, σαλέ και σάουνα!”.

Για τρία εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μια δίδυμη απορία προσπάθησε να γεννηθεί στο υποσυνείδητο της: “Τι σχέση έχουν οι λαθρομετανάστες με το ότι εγώ στερούμαι το σκι στις Άλπεις;” και “Έχει ένα ή τρία, πέντε πηγάδια σε αυτό το Μελιγαλά τελοσπάντων ;”

Αλλά και οι δύο χαριτωμένες, διπολικές απορίες πέθαναν ακαριαία στη γέννα και το παμφάγο και υπερμέγεθες ερπετό με το χαϊδευτικό όνομα “πίστευε και μη ερεύνα”, εντόπισε αμέσως και βούλιμα καταβρόχθισε, τα κύτταρα-γονείς που είχαν το θράσος να θέλουν να γεννούν απορίες.

Το εσωτερικό του jet ήταν στην ουσία σαν μια πολυτελής ιπτάμενη κλινική, για VIP· λειτουργικό, άνετο και ευχάριστο. Η κυρία Ελληνοπούλου ξαπλωμένη στο σούπερ ανατομικό κρεβάτι, συνδεδεμένη με διάφορα εντυπωσιακά μηχανήματα, υπό την εποπτεία της Helga μιας πολύ συμπαθητικής και ευγενικής αρχιάτρου, απολάμβανε την χαρά της προσμονής για την θεραπεία της και υπέμενε την κλασική μουσική που έπαιζε διακριτικά. Ήταν το μόνο που θα άλλαζε στον πολιτισμό των Γερμανών αν ήταν στο χέρι της: “Δε ξέρουν να γλεντάν, όλο κηδείες ακούνε… κάτσε να γίνω όπως πρώτα και θα τους μάθω ζεϊμπεκιές και τσιφτετέλι… χμ… και η γιατρέσα μια χαρά νύφη για το γιο μου θα ήταν …”.

Οι σχεδόν μορφινοειδείς, με την αγχολυτική έννοια, ακατάστατες σκέψεις της διακόπηκαν όταν μπήκε στο δωμάτιο ο χερ Heinrich.

“GMT 11:35:07”, σε 53 δευτερόλεπτα μπαίνουμε στον εναέριο χώρο της Γερμανίας, πως αισθάνεστε; είστε έτοιμη για την επέμβαση κυρία μου;” ρώτησε χαμογελαστός. Στο φως του πρωινού στα υψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας, έδειχνε ακόμη πιο χλωμός απ’ ότι τον θυμόταν η Ολυμπία και είχε εμφανώς μαύρους κύκλους, σαν ξεφούσκωτες σαμπρέλες από ξεχαρβαλωμένα θεσσαλικά τρακτέρ, κάτω από τα μάτια.

“Εργατικός λαός” σκέφτηκε, “κοίτα κούραση που έχει στη φάτσα του, εμ βέβαια, για αυτό πάνε μπροστά αυτοί, όχι σαν τους δικούς μας”.

Περιέργως, ενώ δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή της, θεωρούσε τους πάντες γύρω της στην Ελλάδα, τεμπέληδες. Εξ άλλου το έλεγε συνέχεια και ο πρώην σύζυγός της που εν πάση περιπτώσει ήταν επιχειρηματίας, άρα κάτι θα ήξερε παραπάνω.

“Αισθάνομαι υπέροχα! Ναι, είμαι έτοιμη!”, είπε και σκέφτηκε “Τι ευγένεια! Τι ανθρωπιά! Και να φανταστείς πως τόσα χρόνια μας μάθαιναν πως οι Ναζί είναι βάρβαροι πως εξόντωσαν ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και πως είναι μισάνθρωποι! Ευτυχώς που μου άνοιξαν τα μάτια τα κανάλια”.

“Πολύ ωραία μόλις μπήκαμε στον εναέριο χώρο της πατρίδας μου”, είπε εκείνος. “Θα σας ναρκώσουμε τώρα αμέσως, ώστε να μην χάσουμε πολύτιμο χρόνο, φρόυλαϊν Helga, παρακαλώ …”.

Η Helga τρύπησε ένα φιαλίδιο, με αναισθητικό, με την σύριγγα και το έβαλε στον ορό που κρεμόταν από την οροφή.

“Ω πόσο χαίρομαι, θα σας είμαι υπόχρεη για μια ζωή, επιτέλους θα περπατήσω ξανά!”.

Εκείνος είπε πολύ σοβαρά, σαν να έκανε πρόταση γάμου σε μανιοκαταθλιπτική διοπτροφόρο καθηγήτρια φιλοσοφίας, “Φράου Ολυμπία, εγώ σας ευχαριστώ, χάρη σε σας θα περπατάω για πολλά, πολλά χρόνια ακόμη, σας ευχαριστώ πολύ! Το εκτιμώ πολύ αυτό! Δε ξέρετε τι ταλαιπωρία είναι η ανεπάρκεια να καθαρίζεται το αίμα από τα στοιχεία που πρέπει να αποβάλλονται, χρειάζονται συνεχείς αιμοκαθάρσεις!”

“Εμ βέβαια”, βιάστηκε να σχολιάσει μέσα της, “Καθαρό αίμα! Κοίτα πόσο εξελιγμένοι, καθαρίζουν το αίμα τους για να είναι αμόλυντοι …”

Καθώς οι σταγόνες της νάρκωσης έσταζαν ρυθμικά στον ορό, εντελώς ξαφνικά, η αίσθηση πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά την διαπέρασε με τέτοια ένταση που το ηλεκτρομαγνητικό κύμα της σκέψης της έφτασε 126 χιλιόμετρα πιο μακρυά και ίσως να αποτέλεσε την παγκόσμια πρώτη τηλεπαθητική επαφή αγελάδας με άνθρωπο (αλλά δυστυχώς δε θα το μάθουμε ποτέ).

Η αγελάδα έκανε μουυυυυυυυυυυυ και κλώτσησε τον τσίγκινο κουβά με το γάλα, ενώ η κυρία Ελληνοπούλου τσίριξε ταυτόχρονα δυνατά “τι εννοείτε πως θα περπατάτε για πολλά χρόνια χάρη σε μένα; τι εννοείτε αιμοκάθαρση;”.

Ο Γερμανός τώρα ήταν πολύ σοβαρός, έβγαλε ένα οκτασέλιδο, από ένα δερμάτινο χαρτοφύλακα (το σκούρο δέρμα έμοιαζε με ανθρώπινο, αλλά πιθανόν σύμφωνα με την ναζιστική αντίληψη περί της εξέλιξης των ειδών να μην ήταν δέρμα ανθρώπου) και της είπε, “αυτή είναι η φιλική δήλωση αποζημίωσης, που υπογράψατε το 2009, σύμφωνα με αυτή μου χρωστάτε, μια και δεν έχετε να με πληρώσετε, δέχομαι έναντι, την αξία ενός νεφρού στην ελεύθερη αγορά, ξέρετε έψαχνα χρόνια για ένα νεφρό και δεν ήθελα αυτά τα φτηνιάρικα τα κινέζικα τα μαϊμού, αλίμονο, άλλο τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Τώρα είμαστε σε Γερμανικό εναέριο χώρο και η δήλωση σας ισχύει, ξέρετε… άλλωστε, εδώ, εσείς είστε μια ξένη και γω είμαι νόμιμος πολίτης της χώρας. Εδώ ισχύει το γερμανικό δίκαιο, μόνο για Γερμανούς. Εδώ είστε δωρήτρια οργάνων έναντι χρέους…”

Ο κυνισμός στο ύφος του της ήταν απολύτως οικείος. Έμοιαζε, σχεδόν απόλυτα, με το ύφος του κυβερνητικού εκπροσώπου όταν έκανε διαψεύσεις για την επιβολή νέων μέτρων, αλλά μάλλον ο “Εθνικός” κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν ακόμη πιο κυνικός.

“Μα δεν είναι η υπογραφή μου αυτή”, θα φώναζε δυνατά, αλλά η επήρεια της νάρκωσης έκανε τη φωνή της χαμηλή και αδύναμη.

“Όχι, δεν είναι, αλλά εσείς είπατε σε εκείνον τον ψηλό με το μουστάκι, τον ποδηλάτη, να υπογράψει για εσάς, ενώπιόν μου, άρα για εμένα ισχύει η υπογραφή του σα να είναι η δική σας κυρία μου. Ας προσέχατε σε ποιόν δίνατε την εντολή να υπογράψει για λογαριασμό σας· τώρα είναι πια αργά. Η συμφωνία έγινε «δι’ αντιπροσώπου», τον οποίον εσείς επιλέξατε, τελεία και παύλα. Αφήστε σας παρακαλώ την υστερία και παρακαλώ μην ταράζεστε, η κακή ψυχολογία μπορεί να γεμίσει τοξίνες το προϊόν. Παρακαλώ, ηρεμήστε.”

Η νάρκωση χαλάρωνε τις αντιστάσεις της και εκείνη άρχισε να νιώθει μια περίεργη υποτακτική ευχαρίστηση, σα μαζοχίστρια που αγαπά τον βασανιστή της και προσδοκά οργασμό μετά τον πόνο.

Άθελά της, η σκέψη της βγήκε με τη μορφή λόγου από το στόμα της, σχεδόν ηδονικά.

“Ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο, χερ, ήμουν αφηρημένη και το αριστερό φανάρι είναι πανάκριβο σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο… καταλαβαίνω πως, με τους τόκους, θα έχει φτάσει σε ποσό που δεν έχω να σας πληρώσω… και εγώ, η βλαμμένη, η τιποτένια, έβαλα τον περαστικό να υπογράψει… Τιμωρήστε με… ό,τι και να πείτε δίκιο έχετε… εντάξει πάρτε το νεφρό μου, θα ζήσω μια χαρά με το άλλο… θα κόψω το θαλασσινό αλάτι και το φραπέ και θα είμαι μια χαρά… ναι, ναι… πάρτε το… αφού τουλάχιστον θα περπατήσω μετά την επέμβαση που μου υποσχεθήκατε …”

Όμως, ο χερ Heinrich, έδειχνε τώρα πιο ανέραστος ακόμα και από την οσία Αθανασία την Μεγάλη Παρασκευή και ακόμα πιο σκοτεινός και πιο ψυχρός και από δορυφόρο του Πλούτωνα.

“Κυρία μου, δυστυχώς, εδώ τελειώνει ο κύκλος ζωής για σας, λυπάμαι …”

“Μα, πώς;;… έχω δύο νεφρά και σεις είστε άριος ναζί, συμμαχητής ενάντια στα μιάσματα, «Αίμα, Τιμή». Το σύνθημα το λέει καθαρά πως κρατάτε πάντα τις υποσχέσεις σας… πως είναι δυνατόν;; …”

Γέλασε δυνατά ο χλωμός άριος, ενώ τώρα φάνηκε και ένα ίχνος ευχαρίστησης στην έκφρασή του. Η νάρκωση τράβαγε στη δίνη της μαύρης τρύπας μιας σκουριασμένης μπανιέρας, την συνειδητότητα της κυρίας Ελληνοπούλου, χωρίς δυνατότητα αναστροφής. Στα αυτιά της, αντήχησαν οι τελευταίες λέξεις με τον ήχο που κάνει ένα άδειο κουτί αμερικάνικου αναψυκτικού, λιγδωμένο από πιτόγυρο, καθώς κατρακυλάει στα μάρμαρα ενός ιδιωτικοποιημένου, αρχαίου θεάτρου, μια νύχτα με πανσέληνο στο κλείσιμο μιας συναυλίας με εμβατήρια.

“Κυρία μου ναι, δύο νεφρά έχετε, όντως και μάλιστα είναι και τα δυο σε άψογη κατάσταση! Αλλά, βλέπετε, εκτός από το αριστερό φανάρι… είναι και το βαθούλωμα στον προφυλακτήρα και υπάρχει μεγάλη ζήτηση σε νεφρά αυτή την εποχή, οπότε όπως καταλαβαίνετε, η επέμβαση για τη θεραπεία σας είναι άσκοπη. Δε μπορούμε να επιβαρύνουμε τους υγιείς άριους να πληρώνουν τη δική σας αιμοκάθαρση. Όσο για τις υποσχέσεις και την τιμή, τις κρατούμε πάντα εμείς οι ναζί κυρία μου. Το αίμα έχει καλή τιμή και εμείς έχουμε υποσχεθεί να το πουλάμε φτηνά. Αίμα σε καλή τιμή. Είμαστε Γερμανοί ναζί, κυρία μου, ζωή μόνο για Γερμανούς ναζί! Θα έπρεπε να το γνωρίζετε αυτό από τους δικούς σας ναζί που είναι αντίστοιχα κηρύττουν «ζωή μόνο για Έλληνες ναζί» …”

Το καρδιογράφημα εξακολούθησε για περίπου 25 λεπτά να κάνει όμορφες τεθλασμένες στα μόνιτορ, σαν αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους. Μετά, εντελώς αθόρυβα και αδιάφορα, έγινε μια ασήμαντη ευθεία, παράλληλη με το εγκεφαλογράφημα.

Κανείς, ούτε η μαία το ‘74 μετά την καισαρική τομή, ούτε οι λαδωμένοι πλαστοπτυχιούχοι γιατροί που την εξέτασαν το 2009, ούτε ακόμη και οι Γερμανοί σχολαστικοί γιατροί δεν παρατήρησαν ποτέ πως το εγκεφαλογράφημα της ήταν μια ευθεία… εκ γενετής.

Δεν συνεχίζεται…

Mind the Gap

Ευχαριστώ την koula για την πολύτιμη βοήθεια στο σουλούπωμα …

Σύνδεση με Αγελάδα : http://wp.me/p1pa1c-iSn

Ετικέτα: τρόικα, Έθνος, ΔΝΤ, Ευρώπη, Εθνική ενότητα, Εθνικισμος, Εθνικοσοσιαλισμός, Εκλογές, Ελλάδα, Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, Μίζες, Μεταπολίτευση, Ναζί, Ναζισμός, Ρατσισμος, Χρυση Αυγή, Mind the Gap

Posted in: Ελλάδα, Κείμενα, Πολιτική, Χιουμορ