Θυμάμαι ότι τον καιρό της εξορίας στις ακτές της Καταλωνίας, μια μέρα μας έκαναν δώρο ένα ινδικό χοιρίδιο. Έφτασε στο σπίτι μέσα σε ένα κλουβί. Εγώ λυπόμουν να το βλέπω έτσι, φυλακισμένο, και το μεσημέρι του άνοιξα το κλουβί.
Όταν γύρισα στο σπίτι, το σούρουπο, το βρήκα ακριβώς όπως το είχα αφήσει. Στο βάθος του κλουβιού, κολλημένο στα κάγκελα… έτρεμε από τον φόβο της ελευθερίας.
Αναρωτιέμαι αν η εποχή μας μας κάνει όλους να μοιάζουμε σ΄αυτό το ινδικό χοιρίδιο.
Σήμερα θα σας διηγηθώ, με τον δικό μου τρόπο, μερικές ιστορίες φόβου που κυβερνούν τον κόσμο.
***
***
Τα βίντεο μετέφρασε, υποτίτλισε και πρωτοδημοσίευσε η Ζωή στο ¡Cataplum!
Jaquou Utopie
galex
17 Απριλίου, 2011 11:17 μμ
καταπληκτική η αφήγηση του και η ανάλυση σχετικά με το φόβο.
Αν ήταν ο παππούς μου θα ήθελα να μην είχαν τελειωμό οι ιστορίες του.
Σε καθηλώνει
alexantro trollientes
18 Απριλίου, 2011 1:03 πμ
Jaquou , μηπως εχει ευκολο,η εχειςυποψιν σου ενα κειμενο η νουβελα (δε ξερω) που ειχε γραψει ο Γκαλεανο για την εθνικη Ουρουγουαης που πηρε το μουντιαλ μεσα στο μαρακανά ?
Jaquou Utopie
18 Απριλίου, 2011 1:33 πμ
Το χορτάρι θέριευε στα άδεια γήπεδα.
Οι ποδοσφαιριστές σε εξέγερση: οι Ουραγουανοί παίκτες, σκλάβοι των ομάδων τους, ζητούσαν απλά να αναγνωρίσουν τα αφεντικά τους την ύπαρξη του συνδικάτου τους, και το δικαίωμα να υπάρχει. Η απαίτηση ήταν απόλυτα δίκαιη, γι’ αυτό και ο κόσμος στήριζε τους απεργούς, παρόλο που ο καιρός περνούσε, και κάθε Κυριακή δίχως ποδόσφαιρο ήταν αβάσταχτη και βαρετή.
Τα αφεντικά δεν έκαναν πίσω, και περίμεναν να λυγίσουν οι ποδοσφαιριστές από την πείνα. Όμως οι παίκτες ήταν ανένδοτοι. Τους βοήθησε κυρίως ένας λιγομίλητος άνδρας με το παράδειγμά του : ο Ομπντούλιο Βαρέλα, ένας μαύρος παίκτης με φαρδύ μέτωπο, οικοδόμος και σχεδόν αναλφάβητος, που δεν λύγισε από την τιμωρία, και που ανασήκωνε όσους έπεφταν κι εμψύχωνε τους κουρασμένους.
Ένα χρόνο αργότερα (1950) κέρδισαν το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου.
Η Βραζιλία, ο οικοδεσπότης, ήταν το αναμφισβήτητο φαβορί. Είχε νικήσει την Ισπανία με 6-1 και τη Σουηδία με 7-1. Η ετυμηγορία έλεγε πως η η Ουρουγουάη θα ήταν θύμα που θα θυσιαζόταν στο βωμό του τελικού αγώνα. Κι αυτό συνέβαινε, η Ουρουγουάη έχανε, διακόσες χιλιάδες άτομα ούρλιαζαν στις κερκίδες, όταν ξαφνικά ο Ομπντούλιο , που έπαιζε με πρησμένο αστράγαλο, έσφιξε τα δόντια. Κι εκείνος που ήταν πρωτοστάτης στην απεργία, πρωτοστάτησε πάλι, φέρνοντας μια ανέλπιστη νίκη.
Ο περίφημος τελικός έλαβε χώρα στο στάδιο Μαρακανά, στις 16 Ιουλίου 1950. Τότε που “Οι ετοιμοθάνατοι καθυστέρησαν το θάνατό τους και τα μωρά βιάστηκαν να γεννηθούν” όπως γράφει ο Γκαλεάνο σε άλλο απόσπασμα του βιβλίου του. Παρά τα προγνωστικά, τις 200.000 φανατικών υποστηρικτών της στις αχανείς κερκίδες και το γεγονός ότι προηγήθηκε 1-0, η Βραζιλία τελικά ηττήθηκε με 2-1. Ο αντίκτυπος για την απώλεια του Παγκοσμίου Τροπαίου ήταν τότε τεράστιος. “Την προηγουμένη δεν κοιμήθηκε κανείς. Την επομένη δεν ήθελε κανείς να ξυπνήσει”. Κάποιοι έφτασαν, αγγίζοντας την υπερβολή, να παρομοιάσουν αυτή την εθνική τραγωδία με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι για την Ιαπωνία…
Σε ένα Μαρακανά κατάμεστο όσο ποτέ, συνέβη κάτι παράλογο: ένα αφηνιασμένο νούμερο 5, ψηλός, με στενούς ώμους, το κεφάλι περήφανα σηκωμένο, τίναζε τη φανέλα του και έτρεχε στο γήπεδο φωνάζοντας: “Ακολουθήστε με!”.
είναι από το Βιβλίο Καθρέφτες του Γκαλεάνο κι εγώ το βρήκα στα Κελαηδίσματα ( http://kelaidismata.wordpress.com/2010/07/04/dont-cry-for-me-argentina/ )
Αυτό εννοούσες;
alexantro trollientes
18 Απριλίου, 2011 1:56 πμ
θενκς ρε συ
εισαι απιστευτη 🙂
alexantro trollientes
18 Απριλίου, 2011 1:59 πμ
πω πω ,αυτο το “Οι ετοιμοθάνατοι καθυστέρησαν το θάνατό τους και τα μωρά βιάστηκαν να γεννηθούν” , ειναι υπεροχο , ειναι απολυτη ποιηση
tsalapeteinos
24 Απριλίου, 2011 12:53 πμ
Έχει γράψει και άλλα ο Γκαλεάνο για την περίφημη Εθνική Ουρουγουάης του ’50 στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου». Σε ένα απόσπασμα αναφέρεται στον πρωταγωνιστή του τελικού και καλύτερο παίκτη της Εθνικής Ομάδας, Ομπντούλιο Βαρέλα τη νύχτα μετά την κατάκτηση του κυπέλλου. Όλοι οι άλλοι παίκτες είχαν βγει να διασκεδάσουν και να γιορτάσουν τη νίκη, εκτός από αυτόν. Τριγυρνούσε περίλυπος γιατί έβλεπα παντού θλιμμένα πρόσωπα Βραζιλιάνων και αναρωτιώταν πώς ήταν δυνατό να κάνουν ένα τόσο μεγάλο κακό σε ένα τόσο ευχάριστο και φιλικό λαό…
Σχετικά με ποδόσφαιρο και πολιτική, ίσως σας ενδιαφέρει και αυτό:
catalternative
18 Απριλίου, 2011 1:51 πμ
Λιτά λόγια, σκληρές αλήθειες….
Sofia
18 Απριλίου, 2011 2:00 μμ
Eίναι πολύ ωραίο να διαδίδονται οι σκέψεις του Γκαλεάνο. Για την ιστορία τα βιντεάκια πρωτοδημοσιεύθηκαν στο μπλογκ της Ζωής, η οποία και έκανε τον υποτιτλισμό, » por amor al arte».
http://www.cataplum.info/
Jaquou Utopie
18 Απριλίου, 2011 2:37 μμ
Τι καλά που μου το επισήμανες 🙂
Θα το ενσωματώσω στο κείμενο 🙂 Ευχαριστώ πολύ!
Sofia
19 Απριλίου, 2011 12:30 μμ
Eυχαριστώ :-)))