Η Αεροπορία βομβαρδίζει, το Πεζικό καταλαμβάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δεξίωση

του Γαλαξιάρχη

Υπάρχει ένα γνωμικό στο στρατό, καυστικό για το Πολεμικό Ναυτικό που τηρεί με τη μεγαλύτερη ευλάβεια από όλους την εθιμοτυπία του. Το γνωμικό ισχυρίζεται ότι «η Αεροπορία βομβαρδίζει ένα μέρος, στη συνέχεια το Πεζικό το καταλαμβάνει, κι έρχεται στο τέλος το Ναυτικό να οργανώσει τη δεξίωση». Όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει το γνωμικό, αναλαμβάνοντας το ρόλο του Πολεμικού Ναυτικού. Ήρθε το ΠΑΣΟΚ το 2010 να βομβαρδίσει τον τόπο. Στη συνέχεια, το 2012, η ΝΔ τον κατέλαβε. Έτσι, έφτασε τώρα πια η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Για να στήσει τη δεξίωση.

Η αντιπολίτευση των εναγκαλισμών

Το καλοκαίρι του 2012 τέλειωσαν οι ψευδαισθήσεις. Είχε ήδη εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου για το κίνημα των πλατειών, το οποίο δεν ανέκαμψε όσες προσπάθειες κι αν έγιναν μέσα στη χρονιά. Το μεσοπρόθεσμο με το PSI τέλειωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μισθούς, συμπαρασύροντας το ημιθανές εργατικό κίνημα κι αυτό στην ανυπαρξία. Το παρανοϊκό -σχεδόν εμφυλιοπολεμικό- προεκλογικό σκηνικό ελάχιστους πτόησε και όλοι λούφαξαν αφήνοντας τις τύχες του στην κάλπη. Η γκαστρωμένη γέννησε ένα τερατόμορφο πλάσμα με τρία κεφάλια. Η πανίσχυρη και τερατόμορφη αντιπροσώπευση νίκησε.

Κάπου εκεί τελειώνει και το «ριζοσπαστικό» καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ. Της μοναδικής δύναμης της Αριστεράς που είχε πιθανότητες διεκδίκησης της κοινοβουλευτικής εξουσίας. Ο καιρός δεν είναι ιδανικός για «ριζοσπαστισμούς». Ο γηρασμένος και φοβικός πληθυσμός της Ελλάδας δεν είναι έτοιμος για επαναστάσεις. Το «αντιμνημόνιο» έφαγε τα ψωμιά του και, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του.

Η εξουσία όμως είναι γλυκιά. Και το άτιμο το δαχτυλάκι του ΣΥΡΙΖΑ βούτηξε λίγο από το βαζάκι της και πήρε μία γεύση, εκεί στα προεκλογικά του ντουζένια. Από την άλλη όμως η πραγματικότητα έδειξε ότι η αντιπροσώπευση ζει και βασιλεύει και ουδείς είναι έμπρακτα έτοιμος να διεκδικήσει κάτι καινούριο, κάτι άλλο, μία ουσιαστική ρήξη με το σύστημα. Πόσο μάλλον όταν η αντιμνημονιακή σούπα στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν εκείνο που θα αποκαλούσε κανείς ένα όραμα για το μέλλον που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τις μάζες, ελλείψει δικής τους αντίδρασης.

Έτσι λοιπόν, ήρθε η εποχή της διαχείρισης του πόστου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η παραδοσιακή στην Ελλάδα άσκησή της, με τη γνωστή μέθοδο του «ώριμου φρούτου» (= λέμε όχι σε όλα και κάποια στιγμή θα πέσουν, πού θα πάει;). Έτσι ήρθαν και τα πισωγυρίσματα στην πύρινη προεκλογική ρητορική, και τα σκισμένα μνημόνια έδωσαν τη θέση τους στην αναδιαπραγμάτευση, για να φτάσουμε σταδιακά, βηματάκι-βηματάκι, προ ημερών ο Σταθάκης να κλείνει το μάτι στους πλοιοκτήτες λέγοντάς τους ότι για τις οικονομικές δραστηριότητές τους δεν έχουν να φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα τις φορολογήσει. Και να οι προσεγγίσεις με το κεντρώο κοινό. Και να οι χαιρετισμοί στις εκδηλώσεις για το μνημόσυνο του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου όλως παραδόξως ο ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας αγνόησε καμιά εικοσαριά χρόνια δεξιού παρακράτους, βίας και τρομοκρατίας.

Παρεμπιπτόντως, αλλά διόλου ασχέτως, το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής θεριεύει, όπως θεριεύουν οι δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις εκεί έξω. Τα κέντρα κράτησης, χτισμένα στα πρότυπα του Γκουαντανάμο. Παπάδες αγκαλιά με ναζιστές κλείνουν θέατρα, επιχειρήσεις-σκούπες, «Ξένιος Δίας», «Θέτις» και άλλα πολλά οργουελικά.

Θα τους πονέσουμε, θα τους σφίξουμε το χέρι

Όσο καλόπιστος και να είναι ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που εναπόθεσε την τύχη του στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, δεν μπορεί να αγνοεί τα δεδομένα. Ο Αλέξης Τσίπρας το δήλωσε ρητά «είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι«. Και βάλθηκε αμέσως μετά να πάρει τη σκούπα και να καθαρίσει όλους τους λεκέδες του ριζοσπαστισμού. Άντε και να χωνέψεις τις χειραψίες με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άντε να να μην άκουσες για στις ιδιωτικές συναντήσεις με τον Μπόμπολα. Άντε και να λείπεις στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια των εναγκαλισμών με τον άτυπο εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, στα ΜΜΕ, Θέμο Αναστασιάδη. Αλλά πόσο πια θα κάνεις τα στραβά μάτια, χωρίς στο τέλος να αλληθωρίσεις;

Πολύ φοβάμαι ότι το μόνο ριζοσπαστικό στοιχείο που απέμεινε στο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σφιχτή χειραψία.

Καταλαβαίνω το αίσθημα ματαιότητας στο ερώτημα «μα να αφήσουμε το Σαμαρά να μας κυβερνάει;«. Από τη στιγμή που αποδέχτηκες ότι ο κοινοβουλευτισμός προσφέρει τις λύσεις, απλώς σε προλαβαίνω πριν την επόμενη μεγάλη απογοήτευση. Τα σημάδια είναι εκεί. Τις σφαλιάρες σου τις έφαγες και δεν δικαιολογείσαι πλέον να παριστάνεις τον εξαπατημένο.

Υ.Γ. (κομματάκι μεγάλο)

Γιατί σήμερα αποφάσισα να τα χώσω στο ΣΥΡΙΖΑ;

Πρώτα από όλα δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Το σύνολο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και θα τολμούσα να πω και το μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αποδείχτηκε εντελώς ανίκανο -έως επικίνδυνο- στην πλέον σοβαρή οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Και μιλάμε για μία κρίση που ανέδειξε την ταξική μορφή των προβλημάτων, όσο καμία άλλη στο παρελθόν. Το σύστημα ουδέποτε προσέφερε τόσο πολύ τον εαυτό του στο πιάτο της Αριστεράς. Μίας Αριστεράς που τελικά είναι κομμάτι του ίδιου προβλήματος, παρά μέρος της λύσης.

Από εκεί και πέρα, το ΣΥΡΙΖΑ τον παρακολουθώ σχολαστικά από το περασμένο καλοκαίρι, όταν έγραφα αυτό το κείμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σχεδόν όλα τα λάθη του εγχειριδίου μετά τις εκλογές, επιτρέποντας στην πιο ανίκανη (και ανόητη) συγκυβέρνηση με θεαματικά συμπλέγματα επαρχιωτισμού και εξόφθαλμα ακροδεξιά χαρακτηριστικά, να στέκεται αγέρωχη και να επιβάλει με άνεση τον παραλογισμό – περισσότερο ακόμη και από το κυβερνητικό σούργελο του Γιώργου Παπανδρέου.

Όμως δεν μιλάμε πλέον για λάθη. Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε να κάνουμε με συνειδητές επιλογές που σημαίνουν δύο ενδεχόμενα: ή (1) δεν θέλει να κυβερνήσει και επιδιώκει να διατηρήσει τις δυνάμεις εκείνες που δεν θα τον κάνουν να κινδυνεύσει να εξαφανιστεί και ταυτόχρονα να διατηρεί τα προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή (2) θα αποδειχτεί ότι η εξαπάτηση που επιχειρείται είναι εφάμιλλη της ΠΑΣΟΚικής εξαπάτησης του 2009. Κι αν με απασχολεί η οικονομική κρίση μία φορά, η κοινωνική και πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με την άνοδο του ναζισμού με τρομάζει δέκα. Ο συνδυασμός των δύο σημαίνει πάντα (πολύ) αίμα και θάνατο. Απέτυχε η Αριστερά να αναχαιτίσει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό φασισμό, ας μην είναι συνυπαίτια και για την επικράτηση του ναζισμού.

Υ.Γ. (μικρότερο)

Κρατιόμουν μέρες να μη γράψω πικρόχολα για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχουν και κάποια καραγκιοζιλίκια που δεν αντέχονται με τίποτε. Κι αν σιώπησα όταν ο Τσίπρας συναντούσε μέσα στα χαμόγελα το πιο βρώμικο σκουπίδι, σε όλο το σκουπιδότοπο των ΜΜΕ, τον Θέμο Αναστασιάδη, το κεντρικό πάνελ της χθεσινή «δεξίωσης» του ΔΟΛ δεν αντέχεται με τίποτε. Θεωρώ, το λιγότερο, ότι η κοινή παρουσία σε εκδήλωση του ΔΟΛ, για βιβλίο που αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή, Παπαδημούλη και (διαδόχου Μιχαλολιάκου στην ΕΠΕΝ) Βορίδη αποτελεί προσβολή. Ειδικά αυτή τη στιγμή. Ακόμη χειρότερα μάλιστα, καθώς η συνύπαρξη της Κανέλλη και του Αλαβάνου* στο ίδιο πάνελ, δείχνει ότι η αξία της «δεξίωσης» παραμένει ανώτερη όλων των υπόλοιπων αξιών της οργανωμένης Αριστεράς στη χώρα μου. Κι  όταν οι δεξιώσεις αντικαθιστούν την πολιτική, οι απολίτικοι αντικαθιστώνται από τους ναζιστές.

Zaphod

Εικόνα (χωρίς σχόλιο) από τη χθεσινή στιχομυθία στο twitter με Παπαδημούλη

(*) Με ενημέρωσαν ότι ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν στο κοινό και όχι στο πάνελ. Ακόμη κι έτσι, περίμενα όταν του έγιναν ερωτήσεις να δηλώσει την ενόχλησή του για την υποκριτικότατη ύπαρξη ενός ακροδεξιού στο πάνελ.

Short URL: http://wp.me/p1pa1c-iSA

Ετικέτα: Αριστερά, ΜΜΕ, Μάκης Βορίδης, Νεοναζί, ΣΥΡΙΖΑ, Υποκρισία, Χρυσή Αυγή, Χειραψίες

Posted in: Ελλάδα, Πολιτική