του Παντελή Προμπονά
Ανοίγω το mail μου σήμερα το πρωί και παρατηρώ πως έχω λάβει δυο μηνύματα προωθημένα στη λίστα Νεοελληνικών Σπουδών των ΗΠΑ με θέμα τα επεισόδια στο ΤΕΙ Πάτρας. Το πρώτο είναι ένα ανεκδιήγητο άρθρο του protagon.gr με τίτλο: «Η ντροπή του μέλλοντός μας» και το δεύτερο η μεταφορά κάποιων δηλώσεων του προέδρου του ΤΕΙ κ. Καπλάνη από την εφημερίδα Βήμα. Σταχυολογώ τα τρία σημεία που μου κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον: «Εξήντα φοιτητές βρίσκονταν επί ώρες έξω από το Ίδρυμα, κρατώντας αιχμάλωτους καθηγητές, μεταξύ των οποίων άνθρωποι 60 ετών, και ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι αρέσκονταν στη βία και την υπερβολή. Είχαν την νοοτροπία του δήμιου. Θα σου πάρω τη ζωή, θα σε εξευτελίσω, θα σε κάψω…» αναφέρει στη συνέντευξή του για να καταλήξει στο ερώτημα «Αυτή είναι η δημοκρατία για την οποία παλέψαμε;». Από την άλλη πλευρά ο Κώστας Γιαννακίδης του protagon.gr παραθέτοντας βίντεο από τα γεγονότα αναφέρει: «Όμως, τις περισσότερες φορές, η αλήθεια είναι πιο απλή από όσο μπορούμε να αντέξουμε. Τι βλέπουμε στο βίντεο; Κακομαθημένα που εξέθρεψαν οι κομματικοί σωλήνες. Αν όχι τα ίδια, τουλάχιστον τη νοοτροπία τους. Αγενή, με σαφές έλλειμμα αγωγής από την οικογένειά τους. Αμόρφωτα. Κομμάτια κιμά από μία μηχανή που παίρνει παιδιά και φτιάχνει προβεβλημένα κομματικά στελέχη. Copy paste. Όπως αντιγράφουν και στις εξετάσεις. Το μέλλον του τόπου».
Δεν σας κρύβω πως τα γεγονότα τα παρακολούθησα ως τηλεθεατής, παρότι μεταπτυχιακός φοιτητής. Και μάλιστα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον μόνο μετά το σχετικό ντόρο που προκλήθηκε. Ωστόσο, τα όσα λέγονται σήμερα, η αυτεπάγγελτη παρέμβαση της εισαγγελίας Πάτρας, τα όσα γράφονται, αισθάνομαι ότι βιάζουν την νοημοσύνη μου. Αυτή τη νοημοσύνη, που κατά Γιαννακίδη μου έχει κληροδοτήσει η μηχανή του κιμά…
Όποιος γράφει την ιστορία μιας είδησης, κρατά στα χέρια του μια πανίσχυρη εξουσία: την αρχίζει και την τελειώνει εκεί που θέλει. Επιλέγει τι θα πει και τι θα αποσιωπήσει. Διαλέγει τις λέξεις που γίνονται εικόνες. Καμιά φορά η εικόνες κινούμενες ή όχι γίνονται ισχυρά όπλα στην διαδικασία αυτή, κι εμείς οι θεατές, ξεχνάμε πως η τηλεοπτική ή φωτογραφική εικόνα συνιστά και αυτή με τη σειρά της ένα βλέμμα, με τους δικούς του χωρικούς και χρονικούς περιορισμούς. Παράδειγμα όλοι είδαμε στα ρεπορτάζ λίγη κόκκινη μπογιά πάνω σε ένα γραφείο, σχεδόν κανείς δεν είδα μια ομάδα μπράβων να στέλνει σπουδαστές στο νοσοκομείο. Σε αυτή τη λήθη της υποκειμενικότητας βασίζεται κάθε σύστημα προπαγάνδας. Καλωσορίσατε στην τηλεοπτική και ιντερνετική δημοκρατία, made in Greece.
Ο κ. Καπλάνης στις δηλώσεις του αυτοπαρουσιάζεται ως θύμα βίας που μπήκε –λέει- στην ψυχολογία του δημίου. Ξεχνάει βέβαια πως ο ρόλος του ως λειτουργού είναι δημόσιος και οι πράξεις του δεν είναι ατομικές αντίθετα ασκεί διοίκηση σε έναν μεγάλο εκπαιδευτικό μηχανισμό. Μπροστά στην δύναμη της εικόνας μιας σύγκρουσης, τα γεγονότα που προηγούνται μοιάζουν ασήμαντα. Κανένα «ρεπορτάζ» κανενός εγγράμματου και έξω από την μηχανή του κιμά, κατά Γιαννακίδη, δημοσιογράφου δεν μας ανέφερε το ιστορικό της υπόθεσης. Ούτε καν την βία που άσκησαν κάποιοι «καθεστωτικοί» συμφοιτητές τους! Γιατί οι σπουδαστές του ΤΕΙ Πάτρας βρέθηκαν σε εκείνη την αίθουσα; Ήταν η πρώτη τους φορά; Αν δεν ήταν, έγιναν και τις προηγούμενες αντίστοιχα επεισόδια; Αν όχι γιατί δεν έγιναν ενώ τώρα προκλήθηκε ένταση;
Ο κ. Καπλάνης φοβήθηκε για τη ζωή του και μπήκε στην ψυχολογία του θύματος ενός δήμιου… Αν όντως πάλεψε για τη δημοκρατία όπως αναφέρει, τότε θα καταλάβει πως αυτές οι –εν βρασμώ- (καλόπιστα αναφέρω) χοντράδες δεν έχουν ούτε δράμι αλήθειας. Αλλά αφού αρέσκεται στην ψυχολογική υποβολή, ας του προτείνω ένα σενάριο για άσκηση στο σπίτι: «Ένας νέος, είκοσι ετών, με πατέρα ιδιωτικό υπάλληλο σε επιχείρηση που «σφίγγει λουριά» λόγω κρίσης και μητέρα δασκάλα. Τυχερός αφού οι γονείς του έχουν εισόδημα να υποστηρίζουν ακόμα, όχι άνετα βέβαια, τις σπουδές του. Σπουδάζει σε ένα Τεχνολογικό Ίδρυμα της επαρχίας. Τα κόστη μεγάλα, καθώς οι εγκαταστάσεις του βρίσκονται έξω από την πόλη, το σπίτι του επίσης. Μετά από τρία χρόνια σπουδών η σχολή του συγχωνεύεται. Η απόφαση δεν αναφέρει τίποτα για την δική του τύχη αλλά και το μέλλον του πτυχίου του. Αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον οξυμένης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης όπου το μόνο ποσοστό που ανεβαίνει είναι αυτό της ανεργίας». Μπείτε στη θέση αυτού του νέου κ. Καπλάνη, με την σημείωση πως αυτός είναι από τους προνομιούχους. Υπάρχουν πολύ πιο δακρύβρεχτες ιστορίες, αν δε το πιστεύετε ρωτήστε τους συναδέλφους σας το προσωπικό του ΤΕΙ.
Εκείνο που πραγματικά εξοργίζει σε «ειδήσεις» όπως αυτές που σχολιάζουμε, είναι το γεγονός πως πολλοί από τους άμεσα εμπλεκόμενους παριστάνουν τους έκπληκτους! Λες και κανένας δεν φέρει ευθύνη. Λες και καμία ‘κατοσταριά νέοι ξύπνησαν ένα πρωί και μη έχοντας τι καλύτερο να κάνουν είπαν «δε πάμε να κλειδώσουμε κανά δωδεκάωρο τον πρόεδρο του ΤΕΙ;»… Αστειότητες.
Η ιστορία μας, έχει και άλλους πρωταγωνιστές, το σχέδιο Αθηνά, τους σχεδόν δυο μήνες κινητοποιήσεων στο ΤΕΙ, την προηγούμενη στάση της διοίκησης, τις ευρύτερες περικοπές στην παιδεία. Μπορεί αυτές οι όψεις να μην έχουν αίμα και βία, έχουν όμως θύματα και θύτες. Και αυτή η πραγματική διάσταση απόδοσης ευθυνών, δεν καταγράφεται από σχεδόν κανένα δημοσιογράφο.
Η εύκολη λύση: φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά που δε στερήθηκαν τίποτα, που έβγαιναν πάντα από το δωμάτιο τους, ότι ζαβολιά κι αν έκαναν (όπως καταγράφει μια άλλη ανώνυμη συντάκτρια στο protagon.gr) τα παιδιά που κατά Γιαννακίδη που είναι αμόρφωτα και ανάγωγα και που δεν σπουδάζουν αλλά ασκούνται στο να γίνουν προβεβλημένα κομματικά στελέχη. Αν και trendy η εν γένει απέχθεια προς την πολιτική και το «πολιτεύεσθαι» νομίζω είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η αναγωγική λογική του Γιαννακίδη, που ενσυνείδητα χρησιμοποιεί τα στερεότυπα της επικαιρότητας προκειμένου να μιλήσει για μια ολόκληρη γενιά. Το «αλήτες- ρουφιάνοι- πολιτικοί» με την δόση αλήθειας αλλά και το συμβολικό φορτίο που μεταφέρει μετατρέπεται στα χέρια του Γιαννακίδη σε ένα «αλήτες- ρουφιάνοι- μέλλοντες πολιτικοί γιατί όλοι για εκεί προορίζεστε»… Η λογική της συλλογικής ευθύνης έχει και τα όριά της, και αυτό το κατάλαβε πρώτος ο Πάγκαλος, που όπως και να το δει κανείς, ότι και να φάγαμε δεν το φάγαμε παρέα, στα σίγουρα αυτό…
Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τους απεχθείς κομματικούς μηχανισμούς στα πανεπιστήμια, το άθλιο πελατειακό σύστημα που είχε εγκατασταθεί στην πλάτη της συνδιοίκησης. Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ μια εκπαίδευση που ολοένα και απομακρύνεται από την γνώση και την επιστήμη, ούτε μια παιδεία που ασκεί την νεολαία στον άκρατο ανταγωνισμό, στις μόνιμες εξετάσεις και την ευκαιριακότητα της μάθησης. Δεν πρόκειται ποτέ να πω πως ο περιορισμός καθηγητών και διοικητικών ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος αποτελεί ενδεδειγμένη κίνηση διεκδίκησης. Ωστόσο θεωρώ προκλητικό, η ίδια φιλοσοφία και πολιτική που μας έφερε μέχρι εδώ, να βαφτίζεται μεταρρύθμιση, να φοράει τα ρούχα του εκσυγχρονισμού και να μας πλασάρεται ως ένα καλύτερο μέλλον…
Είτε αρέσει στον κύριο Γιαννακίδη, είτε όχι, το καλύτερο μάλλον αυτού εδώ του τόπου, βρίσκεται στα χέρια αυτών των παιδιών, στα δικά μας χέρια και στις χιλιάδες των συνομηλίκων μας. Αυτό το μέλλον θα πρέπει να βρούμε τα εργαλεία να το σχεδιάσουμε, τις λέξεις να το περιγράψουμε, γιατί τα πατρόν του παρελθόντος πολλές φορές κρίθηκαν ελαττωματικά. Και σε αυτό το μέλλον δε χρειάζονται συμβουλάτορες που θα κουνούν το δάχτυλο, τέτοιους είχαμε πολλούς. Ούτε χρειάζονται αυστηροί γονείς και πειθαρχία που θα ασκούν το παιδί τους στο “yes sir”. Συλλογικότητα χρειάζεται, αλληλεγγύη χρειάζεται, μόρφωση χρειάζεται και κυρίως μια κουλτούρα που να μην απαιτεί 1.195 λέξεις για να περιγράφεις τα αυτονόητα, μια Κυριακή πρωί. Καλημέρα σας.
***
Αναδημοσιεύει από τη Λέσχη – Φτιάχοντας τα τετράδια της ανυπότακτης θεωρίας η Jaquou
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-iGt
Βλαδίμηρος
14 Απριλίου, 2013 1:51 μμ
Ε, όχι κι έτσι, κύριε Προμπονά! Η συμπεριφορά των φοιτητριών που βλέπουμε στα βίντεο είναι απαράδεκτη, αντιδημοκρατική, φασιστική!
Γράφετε : «Ο κ. Καπλάνης στις δηλώσεις του αυτοπαρουσιάζεται ως θύμα βίας». Εννοείτε ότι αυτά που βλέπουμε στο βίντεο δεν είναι άσκηση βίας με θύμα τον κ. Καπλάνη;
Δυστυχώς, η αντιδημοκρατική νοοτροπία είναι κυρίαρχη στη σημερινή Ελλάδα. Κάποτε η βία ασκείτο από τη «δεξιά» ενάντια στην «αριστερά» και γενικότερα ενάντια στο λαό. Βία και από τη μεριά του κράτους και από τη μεριά του παρακράτους.
Σήμερα, η βία ασκείται από το κράτος και το παρακράτος. Μόνο που αυτή τη φορά, το παρακράτος είναι σε μικρότερο ποσοστό «δεξιό» και στο μεγαλύτερο ποσοστό του «αριστερό». Κάποτε, όταν λέγαμε «τραμπούκος» αυτό σήμαινε αυτόματα «δεξιός» σε αγαστή σύμπνοια με το κράτος και την αστυνομία, σήμαινε συμμορία ΕΚΟΦ και «Καρφίτσας» μέχρι και δολοφονία (Λαμπράκη). Σήμερα, πάρα πολλές φορές, σημαίνει «αριστερός», σε αντίθεση με το κράτος και την αστυνομία, σημαίνει τραμπουκισμός ενάντια όχι ενάντια σε χρυσαυγίτες ή φασίστες (εκεί βρομάει μπαρούτι), αλλά, ενάντια σε όποιον πολιτικό, δημοσιογράφο, φοιτητή δε συφωνεί μαζί τους.
Οι «αριστεροί» έπαψαν να αγωνίζονται για τη «δημοκρατία» και το «1-1-4» (αυτά, μετά το 74 και ιδίως μετά το 81, έχασαν σχεδόν κάθε νόημα) και άρχισαν να χρησιμοποιούν λεκτική και υλική βία (προπηλακισμούς, εκτοξεύσεις γιαουρτιών, κουλουριών, καφέδων, εμφιαλωμένων νερών, κλπ.).
Και το χειρότερο από όλα : αυτές οι «μάχες» δίνονταν με αντίπαλους άμαχους και πάντα σε αναλογία συντριπτική υπέρ των «αγωνιστών». Αυτό στοιχειοθετεί και το (ηθικό) αδίκημα της ανανδρίας.
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
14 Απριλίου, 2013 1:55 μμ
Ο Βλαδίμηρος είναι ο Αδιάσειστος. Να το ξέρετε
μανικακος
14 Απριλίου, 2013 1:56 μμ
😀 😀 😀
spiral architect
14 Απριλίου, 2013 2:49 μμ
Πες μας και για τα μυστικά του Κουτσούμπα.
Σαφής προϋπόθεση:
Αυστηρά σε 3 γραμμές για 19αρα οθόνη.
Αν είναι παραπάνω καλείται η ΣΟ να τον σβήσει. 😛
Φάνης Π.
14 Απριλίου, 2013 2:41 μμ
Το ιδιο πράγμα λέτε με τον κ. Γιαννακίδη: Αν το μέλλον μας είναι αυτά τα τσογλάνια, το μέλλον μας είναι ζοφερό!
Αλλά αυτό το αίσχος του ΤΕΙ Πάτρας δεν εκφράζει όλους τους νέους. Μόνο αυτούς που γαλουχήθηκαν με τα άρρωστα ιδεώδη ενός σάπιου συστήματος και προσπαθούν να το αναπαράγουν.
Υπάρχουν και οι άλλοι που ξέφυγαν από τη βρωμιά και μπορούν να οδηγήσουν μια κοινωνία σε ένα καλύτερο μέλλον!
Υ.Γ:
Αν αυτά τα κωλόπαιδα είναι φοιτητές, τότε εγώ δεν θέλω να λέγομαι φοιτητής
Αν αυτοί είναι οι νέοι Έλληνες, τότε δεν θέλω να λέγομαι Έλληνας
DrAluca
14 Απριλίου, 2013 2:56 μμ
Ουτε το μισο δεν διαβασες ε?
Ελα….παμε ακομα μια φορα…. Ολες τις λεξεις ομως. Ναι?
Χαμογελατε…
λεξικογραφος
14 Απριλίου, 2013 3:31 μμ
εσυ να δηλωνεις Ευρω-Πεος, μη πιανεσαι κωτσος
λεξικογραφος
14 Απριλίου, 2013 3:32 μμ
στον μιστερ Fanis αναφερομαι
katy
14 Απριλίου, 2013 3:48 μμ
Bλέπω, ότι σου πέρασε ο π(υρ)ε(τ)ός και ξαναβρήκες τη διάθεσή σου. Πολύ χαίρομαι! 🙂
pagal
14 Απριλίου, 2013 5:20 μμ
…πες τα ρε Φάνη Π !
Θα μας κάνουν το μαύρο άσπρο αυτοί εδώ
Εδώ τα είδαμε με τα μάτια μας…..τα παιδιά-αγωνιστές δεν είναι εις θέσιν να συντάξουν ούτε μια πρόταση….μιλάμε για την απόλυτη καφρίλα
λεξικογραφος
14 Απριλίου, 2013 5:53 μμ
τι εγινε ρε ασπονδυλε μαλακα
εμαθες κι εσυ γλωσσα και συνταξη και κρινεις την χρηση της απο αλλους
αντε να γλειψεις πουθενα αλλου
ουστ
Nikolas
14 Απριλίου, 2013 3:12 μμ
Από το ξέσπασμα της κρίσης και έπειτα δεχόμαστε ως χώρα μια όχι πρωτοφανή ισως αλλά μεθοδευμένη σίγουρα εκστρατεία »εξορθολογισμού» και ‘’εξευρωπαισμού’’(με την συμπόρευση σε αυτήν σημαντικού τμήματος του μικροαστικού πληθυσμού) του συστήματος που μας οδήγησε μέχρις εδώ.
Ο δικαστικός,ο δημόσιος υπάλληλος,ακόμα και ο εκπαιδευτικός αφού ανατράφηκε επι δεκαετίες στο πνεύμα της ‘’ήσσονος προσπάθειας»,καλείται τώρα να επανεφεύρει με όχημα τους νέους ανέργους που προσδοκούν να πάρουν την θέση του,το πνεύμα της ιερότητας της εργασίας που είχανε οι άνθρωποι στο Μεσαίωνα με κύρια χαρακτηριστικά τους την συνέπεια,την τιμιότητα αλλά και την εντατικοποίηση της εργασίας προς όφελος των αφεντικών.
Επιστροφή στο παρελθόν μας κηρύσσουν λοιπόν οι καθεστωτικοί αναλυτές την ίδια στιγμή που τα σύγχρονα μέσα που έχουν αναπτυχθεί στην τεχνολογία θα επέτρεπαν λιγότερη και πιο ποιοτική ίσως δουλειά για όλους.
Επιστροφή στην εγχώρια παραγωγή ανακάλυψαν επίσης το τελευταίο διάστημα στο πλαίσιο της ΕΕ όμως βέβαια δεν μας εξήγησαν πως αυτό θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά για να επιστρέψω στο ζήτημα της Παιδείας και της σύνδεσης της και με το θέμα των απολύσεων που επίκεινται,ας δούμε ειλικρινά ποιοι είναι αυτοί οι νέοι άνεργοι που καραδοκούν να πάρουν την θέση των απολυμένων πατεράδων τους.
Νέοι που έχοντας περάσει από τις συμπληγάδες του αδιάβλητου μεν πλην αδιαμφισβήτητα ταξικού θεσμού των Πανελληνίων,μετέτρεψαν αργότερα σε μεγάλο βαθμό την παραμονή τους στα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας σε μια πολυετή πενταήμερη και υπό των ήχων μπουζουκιων και κλαμπ,αντιγράφοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων στα περισσότερα των μαθημάτων προκειμένου να αποκτήσουν το πτυχίο-διαβατήριο και έρποντας και γλείφοντας έπειτα τους επικεφαλείς του καθηγητικού κατεστημένου προκειμένου να κάνουν και το επόμενο βήμα(μεταπτυχιακό).
Μιλάμε ήδη για ένα μεγάλο μέρος των υποψηφίων νέων δημοσίων υπαλλήλων που δεν έχουν το ηθικό βάρος(τις ευθύνες για αυτό έχει βέβαια κυρίως το σύστημα που τους εξέθρεψε και όχι οι ίδιοι)φυσικά όχι για να αναμορφώσουν το σάπιο διοικητικό σύστημα αλλά απλά μπορεί να συμβάλλουν στην διαιώνιση του καταπιέζοντας ως νέα προνομιούχος τάξη όσους δεν είχαν ταξικά την δυνατότητα να αποκτήσουν οσα χωρίς τον απαραίτητο κόπο που απαιτείται απέκτησαν οι ιδιοι.
Κλείνοντας,όσο η κοινωνία εμφορείται από τον φετιχισμό του Πτυχίου,ως απαραίτητο πλέον προσόν για την εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας,από την αριστοκρατική αντίληψη περί επικράτησης του έξυπνου-δυνατού(που συνδέεται με την επερχόμενη όλοενα και μεγαλύτερη όξυνση της αντίθεσης με την δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων,που θα αποφασίζουν με την συναίνεση της κοινωνίας το ποιος θα κάνει κουμάντο) και δεν γκρεμίζει τα σύνορα που χωρίζουν τους εν δυνάμει επιτυχημένους από τους ΄΄αποτυχημένους΄΄,παρέχοντας παράλληλα την δυνατότητα σε όλους μας ισότιμα να διεκδικήσουμε ή να ακολουθήσουμε τον δρόμο που ονειρευτήκαμε,θα κάνουμε ολοένα και ολοταχώς βήματα προς τα πίσω,οσο και αν προσπαθούνε οι κρατούντες να μας πείσουν για το αντίθετο.Ας βάλουμε επιτέλους ως αρχή ένα τέλος σε αυτήν την ψευδαίσθηση
Υγ.Σε όσα περιέγραψα χωράνε φυσικά και οι εξαιρέσεις που όσο και παράδοξο και αν ακούγεται ανήκουν σε πολλές περιπτώσεις στο χώρο των αιωνίων φοιτητών και δεν εννοώ φυσικά εδώ τους καρεκλοκένταυρους των κυβερνητικών παρατάξεων.Αλλα για όσα ανήσυχα πνεύματα των Σχολών,που στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς και ενάντια και στα δικά τους πολλές φορές ατομικά συμφέροντα,ακολουθησαν τον δρόμο της προσωπικής αυτομόρφωσης,επιδόθηκαν στην αντίσταση στην από καθ’εδρας αυθεντία και συγκρούστηκαν στα αμφιθέατρα αλλά και στους δρόμους με την εκάστοτε εξουσία στο πλαίσιο των συλλογικών αγώνων.
Μαζί τους φυσικά και τα πάμπολλα παιδιά που με τον προσωπικό τους ιδρώτα απέκτησαν το πτυχίο τους,παράλληλα με την δύσκολη πολλές φορές εργασία τους,απλα σε κάθε περίπτωση έχει μεγάλη σημασία και τι είδους θέση και στάση παίρνει ο κάθε ένας από εμάς στα πράγματα.
Nikolas
16 Απριλίου, 2013 5:27 μμ
Να διευκρινίσω απλά οτι όταν αναφερόμουν στο κομμάτι της νεολαίας με τα πάρτυ και τα μπουζούκια και το ανύπαρκτο ηθικό βάρος,που θα κάνουν κουμάντο τα επόμενα χρόνια στη χώρα με την συναίνεση της κοινωνίας λόγω των πτυχίων που έχουν συσσωρεύσει,εννοούσα κυρίως κάτι τύπους σαν αυτούς εδώ.Κάποιος από τους »αποφοίτους» είπε οτι το πρόβλημα της ανεργίας θα λυθεί εαν πάμε να δουλέψουμε στα χωράφια.Ο ίδιος όμως έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του;
http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=27377&subid=2&pubid=30966156&fb_action_ids=10151463293518122&fb_action_types=og.recommends&fb_source=other_multiline&action_object_map=%2210151463293518122%22%3A462029240534348&action_type_map=%2210151463293518122%22%3A%22og.recommends%22&action_ref_map=%5B%5D
Nikolas
16 Απριλίου, 2013 5:31 μμ
Χάθηκε σχόλιο ως απάντηση-διευκρίνηση στο προηγούμενο σχόλιο μου.
jalbanis
15 Απριλίου, 2013 5:41 πμ
Πέρασα στο ΤΕΙ της Πάτρας το 1985, στη διάρκεια των σπουδών μου αποφάσισαν οι «κεφαλές» να αναδιοργανώσουν τα ΤΕΙ καταργώντας τη σχολή Δομικών Έργων εκεί. Σε εποχή τελείως διαφορετική από τη σημερινή της εξαθλίωσης και χωρίς καμία τυπική επίπτωση από χωνευτήρια τύπου «Αθηνά» για το πτυχίο μας τότε, νοιώσαμε όμως πολύ καλά τον κίνδυνο να χάσουμε τη σειρά μας και να ‘ρθει τούμπα η ζωή μας σε μια περίοδο κρίσιμη για μας, αντισταθήκαμε στο ενδεχόμενο να σκορπίσουμε εν μέσω σπουδών στα τέσσερα σημεία της Ελλάδας, θες μας ευνόησε ότι κυριάρχησαν και κάποια συμφέροντα εντός κι εκτός ΤΕΙ, τελικά μείναμε εκεί και τελειώσαμε, οι της τελευταίας φουρνιάς «Πατρινών» Δομικών.
Στην Πάτρα τότε τον Καπλάνη είχαμε πρόεδρο του ΤΕΙ, τριάντα χρόνια μετά ακόμη τον Καπλάνη έχουν… Έχουν τα παπαγαλάκια της Τροϊκανίας μπροστά στα μάτια τους τον ορισμό του φυτευτού με «δημοκρατικές» -και καλά- διαδικασίες ισόβιου κοτζαμπάση (…που μη σας παραξενεύει, ανέκαθεν αιχμάλωτος και με τη ζωή του σε κίνδυνο αισθάνονταν όταν φοιτητές τον στρίμωχναν για διάλογο, το ξέρουμε από τότε!), έχουν μπροστά στα μάτια τους παιδιά σακατεμένα στο νοσοκομείο, έχουν στα χέρια τους καταγγελίες για μπράβους που «διέσωσαν» τον «ευαίσθητο» άρχοντα…
…και κάθονται και προσάπτουν στα θύματα (στα παιδιά που κινητοποιήθηκαν) αυτά που χαρακτηρίζουν τον θύτη (βλ. Καπλάνη & Σια)! Ε! Άντε στο διάολο ρε αγύρτες!
ΔΟΛιοι των ΜΜΕ, «αρθρογράφοι» των δια-διχτύων, «πρόθυμοι» περιπολούντες σχολιογράφοι της blogόσφαιρας και λοιπά στρατιωτάκια του είδους, μια χαρά τη διατεταγμένη υπηρεσία τους υπηρετούν. Κομματόσκυλα, αγενείς, κακομαθημένους, γαλουχημένους με άρρωστα ιδεώδη σάπιου συστήματος, τσογλάνια κλπ τέτοια υποκείμενα ενσυνείδητα υπηρετούν (και αντικατοπτρίζουν), αλλά -βέβαια- ο σκοπός τους είναι να πλασάρουν το άσπρο μαύρο.
Σταθερά παίζουν τα όργανα στο τέμπο «το κράτος και το παρακράτος έπαψε να είναι δεξιό και είναι αριστερό» και «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» (tres sic!), αλλά εντάξει, έτσι αρμόζει στους «άλλους» Έλληνες του «ευγενούς» συστήματος της «προόδου» και της «ανάπτυξης», το καράβι τους να βουλιάζει και η ορχήστρα στη θέση της να παίζει απτόητη…
Αθανασία
15 Απριλίου, 2013 5:01 μμ
🙂 🙂 🙂
Βλαδίμηρος
16 Απριλίου, 2013 2:56 πμ
Κύριε jalbanis
εγώ έγραψα : Μόνο που αυτή τη φορά, το παρακράτος είναι σε μικρότερο ποσοστό “δεξιό” και στο μεγαλύτερο ποσοστό του “αριστερό”.
Εσείς γράφετε : Σταθερά παίζουν τα όργανα στο τέμπο “το κράτος και το παρακράτος έπαψε να είναι δεξιό και είναι αριστερό». Μήπως παρόλο που βγάλατε το ΤΕΙ Πάτρας, δεν καταλαβαίνετε τι διαβάζετε; Και δεν είναι λιγάκι ανόητο να κατηγορείτε αυτούς με τους οποίους διαφωνείτε όταν λένε την αλήθεια, έστω και με τη διαστρέβλωση που τους αποδίδετε;
Όσο για την πρόοδο και την ανάπτυξη κάποτε, η Αριστερά εκτός από τη Δημοκρατία (ναι, ναι, την αστική δημοκρατία, που μισούν οι φασίστες κια οι αναρχικοί) υπεράσπιζε και την ανάπτυξη (ναι, την αστική ανάπτυξη, που κι αυτή τη μισείτε) και την πρόοδο (και το «προοδευτικός» σήμαινε σχεδόν «κομμουνιστής»). Ρωτήστε κανέναν παλιό να σας το πει.
Σήμερα, αυτό που λανσάρεται σαν Αριστερά είναι ότι πιο αντιδραστικό μπορεί να βρει κανένας στο πολιτικό φάσμα.
Κάποτε οι κομμουνιστές αποκαλούσαν τους δεξιούς «αντιδραστικούς», γιατί δεν ήθελαν την ανάπτυξη και την εκβιομηχάνιση και κράταγαν τα στεγανά στο δημόσιο να μην μπουν οι αριστεροί. Τώρα το δημόσιο έχει γεμίσει από «αριστερούς» που είναι πολύ πιο λυσσασμένοι εχθροί κάθε είδους ανάπτυξης από τους παλιούς δεξιούς. Τώρα έχει καταντήσει να μιλάνε οι «δεξιοί» για ανάπτυξη και οι «αριστεροί» να κραυγάζουν εν χορώ «ΟΧΙ».
Η ίδια αντιστροφή των ρόλων γίνεται και στον τραμπουκισμό. Κάποτε οι τραμπούκοι στα Πανεπιστήμια λέγονταν εκοφίτες, τώρα λέγονται αντιεξουσιαστές, ΕΑΑΚ, ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (το ΚΚΕ είναι απασχολημένο με τον εργατικό χώρο).
Ναι και η Χρυσή Αυγή είναι παρακράτος, γιατί εκτός από «κοινοβουλευτική» δουλειά, κάνει και μαχαραιρώματα και πογκρόμ μεταναστών και κυνηγάει το παρεμπόριο μόνο των αλλοδαπών και είναι μια φασιστική ρατσιστική συμμορία, αλλά, τα σκήπτρα στο σύγχρονο παρακράτος τα κρατάνε οι «επαναστάτες» κουκουλοφόροι, οι τρομοκράτες, οι σπασιματίες και οι εμπρηστές. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει κάνει ούτε το 1/10 από ότι έχουν κάνει οι «αριστεροί».
Και ειδικά στο θέμα που συζητάμε : πόσους τραμπουκισμούς έχουν κάνει οι χρυσαυγίτες και πόσους οι «αριστεροί» στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ;
Υ.Γ. Όπως θα παρατηρήσατε το «αριστεροί» το βάζουν σε εισαγωγικά. Γιατί βέβαια κάθε άλλο παρά αριστεροί είναι κατά τη γνώμη μου.
spiral architect
16 Απριλίου, 2013 8:00 πμ
… Και ειδικά στο θέμα που συζητάμε : πόσους τραμπουκισμούς έχουν κάνει οι χρυσαυγίτες και πόσους οι “αριστεροί” στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ; …
<a href="http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7341868" Ωραίο μέτρο σύγκρισης, δε λέω, αλλά πολύ κλισέ ρε παιδί μου. Στη γιαγιά μου μπορεί να πιάνει, αλλά στο χώρο των ΑΕΙ/ΤΕΙ, μόνο η παρουσία σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο φασιστών είναι cassus belli.
Είσαι άσχετος και προβοκάτορας!
simon
16 Απριλίου, 2013 9:21 πμ
Μην είσαι τόσο γαλαντόμος, spiral architect! Το «προβοκάτορας» προϋποθέτει, έστω μικροποσότητα, μυαλού!
Βλαδίμηρος
16 Απριλίου, 2013 2:57 πμ
Διόρθωση στο Υ.Γ.
«το βάζω σε εισαγωγικά» και όχι «το βάζουν».
giorgalis
16 Απριλίου, 2013 9:41 πμ
Εντόπισες το λάθος στο σχόλιο σου και άμεσα το διόρθωσες.
Αυτό να το δουν μερικοί-μερικοί που σε κατηγορούν για βλακεία. 😉
oldboy9
16 Απριλίου, 2013 9:45 πμ
Το πρόβλημα Βλαδίμηρε δεν είναι τα εισαγωγικά η κάποιο λαθάκι, το αληθινό πρόβλημα είναι ότι, έχεις…απεμπολήσει την ικανότητα να νιώσεις, να μυρίσεις, να αγγίξεις γύρω σου, φιλικά πάντα!
oldboy9
16 Απριλίου, 2013 9:46 πμ
χάθηκε σχόλιο μου, ξυπνάτε ρε μεσημέριασε 🙂
Jaquou Utopie
16 Απριλίου, 2013 10:11 πμ
τώρα καλέ, μη φωνάζεις και δεν έχω πιει καφέ ακόμα 😛
simon
16 Απριλίου, 2013 10:20 πμ
«Αριστοκρατικές» ώρες ξυπνάμε, βλέπω… 😀
Jaquou Utopie
16 Απριλίου, 2013 10:21 πμ
είναι γιατί προσέχω την επιδερμίδα μου 😉
oldboy9
16 Απριλίου, 2013 10:21 πμ
Ε καλά μη δίνεις και ιδιαίτερη σημασία, απόλαυσε το καφεδάκι σου 🙂
Βλαδίμηρος
16 Απριλίου, 2013 9:50 πμ
Όχι, φίλε giorgalis, η Γκουγκλ το εντόπισε, όχι εγώ. Εγώ είμαι βλάκας και θα παραμείνω.
Όταν ο αξιωματικός ρώτησε το Σβέικ αν είναι ηλίθιος, ο Σβέικ χαιρέτησε με άψογο στρατιωτικό τρόπο και απάντησε : «Λαμβάνω την τιμή να αναφέρω ότι είμαι ηλίθιος!».
simon
16 Απριλίου, 2013 9:59 πμ
«Γνῶθι σαὐτόν». Χείλων ο Λακεδαιμόνιος ή Πλάτων, κατ’ άλλους… Μεγάλο προτέρημα.
Βλαδίμηρος
16 Απριλίου, 2013 2:01 μμ
simon
δέχομαι ευχαρίστως το ρόλο του Σβέικ, αν εσύ δέχεσαι το ρόλο του αξιωματικού του.
pagal
16 Απριλίου, 2013 10:47 πμ
Καλά που έχουμε και τον κ. Βλαδίμηρο και σώζει την κατάσταση , λέγοντας και καμμιά αλήθεια
Αλλιώς το μπλογκ μας θα ταν για κλάματα
simon
16 Απριλίου, 2013 10:57 πμ
:…μπλογκ μας» !!!! Χαχαχαχα!!! Σιγά ρε βλάχο, μη σε κάνουμε συγκύριο και στο μπλογκ! Πήγαινε στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ να αγοράσεις το 1/2 εξ αδιαιρέτου! Αν στο πουλήσει ο γνώθις σαυτόν…
Βλαδίμηρος
16 Απριλίου, 2013 2:02 μμ
Φίλε κνίτη σπιράλ,
Το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη επικρίνει όσους μιλάνε για τα «δύο άκρα», φασισμό και κομμουνισμό και τα ταυτίζουν. Όπως πάντα στα φασιστικά κείμενα, λέγεται μια αλήθεια (ή, υπονοείται, όπως εδώ) για να στηριχτούν επάνω της ένα σωρό ψέματα.
Ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι φασισμός και κομμουνισμός είναι δύο άκρα, με την έννοια ότι είναι η ακραία συνέπεια δύο διαμετρικά αντίθετων κοινωνικών συστημάτων. Αυτή την αλήθεια υπονοεί το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη. Στο ίδιο όμως το δημοσίευμα γίνεται προσπάθεια να αποκρουστεί αυτή η αλήθεια και να διακηρυχτεί ότι το άκρο είναι ένα : ο φασισμός. (Είναι, όπως το γνωστό, όπου ρωτάει ο δάσκαλος το μαθητή ποιοι ήταν οι τέσσεροι Ευαγγελιστές και το παιδάκι απαντά «Οι τέσσεροι Ευαγγελιστές ήταν τρεις, οι εξής δύο : ο Μάρκος»!).
Από εκεί και πέρα, τα «δύο άκρα» έχουν το κοινό σημείο ότι αποδέχονται τη βία για την επίτευξη των σκοπών τους. Μόνο που κι εδώ υπάρχει μια διαφορά : ο φασισμός ούτε θέλει και, το κυριότερο, ούτε μπορεί να αρνηθεί τη βία, ακριβώς γιατί αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, που μόνο με τη βία και την τρομοκρατία μπορούν να επιβληθούν. Αντίθετα ο κομμουνισμός δε χρειάζεται τη βία, γιατί μπορεί να εξηγήσει στις μάζες την ουσία του νέου καθεστώτος και μόνο με τη διαφώτιση να τις κατακτήσει. Η βία θα ασκηθεί από τις ίδιες τις μάζες, όταν θα τεθεί ζήτημα κατάκτησης της εξουσίας και το καθεστώς θα αντιδράσει βίαια, ή, όταν το καθεστώς θα καταλύσει την ίδια του τη δημοκρατία για να προστατεύσει τις σχέσεις ιδιοκτησίας, κατά τον Μπρεχτ.
Αυτά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δηλαδή, αν το ένα άκρο είναι ο φασισμός και το άλλο ο κομμουνισμός, δηλαδή, από τη μια μεριά, η ακραία εκδοχή υπεράσπισης των καπιταλιστικών «σχέσεων ιδιοκτησίας» και, από την άλλη, η ακραία εκδοχή προσπάθειας κατάργησής τους και αντικατάστασής τους από σοσιαλιστικές σχέσεις.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε πάλη φορέων εκμεταλλευτικών σχέσεων και σοσιαλιστικών σχέσεων, αλλά, πάλη φορέων διαφορετικής μορφής εκμετάλλευσης. Γιατί φυσικά ο «υπαρκτός» μόνο σοσιαλισμός δεν ήταν κι επειδή δεν έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα κανένα τρίτο κοινωνικό καθεστώς…
Ο Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλάνε εκ μέρους των κομμουνιστών, γιατί το δικό τους στρατόπεδο, το στρατόπεδο του αναθεωρητισμού και του «υπαρκτού» σοσιαλ-ιμπεριαλισμού (Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν) συκοφάντησαν με το χειρότερο τρόπο τον κομμουνισμό και έστρεψαν προς το φασισμό εκατομμύρια λαϊκών μαζών, κάτι που ούτε στο όνειρό τους δεν μπορούσαν να πετύχουν οι κλασικοί αντικομμουνιστές και οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών (όπως έλεγε και κάποιος φίλος του Μαρξ, απευθυνόμενος στον Μπακούνιν : αν δεν είσαστε πληρωμένος πράκτορας, μάθετε ότι κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να κάνει τόση ζημιά στο εργατικό κίνημα όση κάνατε εσείς). Γιατί, φυσικά, ο πολίτης της Σοβ. Ένωσης και των Λαϊκών Δημοκρατιών, που μάθαινε από μωρό παιδί ότι ζει σε καθεστώς σοσιαλιστικό και την ίδια στιγμή βίωνε την απόλυτη καταπίεση και τη στυγνή εκμετάλλευση, απόλυτα φυσιολογικά μάθαινε να μισεί, από κούνια, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Τα «δύο άκρα», επειδή υπηρετούν και τα δύο σχέσεις εκμετάλλευσης, δεν είναι δύο. Αυτά, ως προς τον οικονομικό τομέα. Ας δούμε τώρα και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι μεν και οι δε και ειδικά στο ζήτημα που μας ενδιαφέρει, στη χρήση της βίας.
Τι στάση τηρούν οι κομμουνιστές σχετικά με το δημοκρατισμό : είναι υπέρ της αστικής δημοκρατίας και κατά του φασισμού που θέλει να την καταργήσει. Είναι υπέρ της διεύρυνσης της αστικής δημοκρατίας για να γίνει όσο πιο πλατιά και πιο γνήσια μπορεί να γίνει μέσα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος και αγωνίζονται γι’ αυτό και χτυπάνε κάθε προσπάθεια περιορισμού της και συρρίκνωσής της «από όπου και αν προέρχεται». Οι κομμουνιστές και το κόμμα τους πρέπει να είναι πρωτοπόροι αγωνιστές της δημοκρατίας. Όπως λέει ο Λένιν : «ο εργάτης που δεν έμαθε να παλεύει για τη δημοκρατία, δεν μπορεί να παλέψει για το σοσιαλισμό».
Μα, θα μου πεις : οι κομμουνιστές δε θέλουν να καταστρέψουν την αστική δημοκρατία και το αστικό κοινοβούλιο; Βεβαίως. Γιατί, όμως; Όχι για να τα αντικαταστήσουν με έναν δικτάτορα που θα «αποφασίζει και θα διατάσσει», αλλά, με τη δημοκρατία των σοβιέτ, που θα είναι άπειρα πιο αντιρποσωπευτική και άπειρα πιο γνήσια από οποιαδήποτε αστική δημοκρατία. Δε θέλουν τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, αλλά, να την κάνουν γνησιότερη και πλατύτερη.
Το σημερινό ΚΚΕ ποτέ δεν έχει αγωνιστεί για τη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας, ποτέ δεν έχει περιλάβει στο πρόγραμμά του (πολύ δε περισσότερο δεν έχει καλέσει τις μάζες να αγωνιστούν πρακτικά) τα πάγια δημοκρατικά αιτήματα που έθεταν, π.χ., οι μπολσεβίκοι στο λεγόμενο «μίνιμουμ» πρόγραμμά τους (αιτήματα, δηλαδή, όσο υπάρχει ακόμα καπιταλισμός) : ανακλητότητα των βουλευτών, αντικατάσταση της αστυνομίας και του στρατού από παλλαϊκή πολιτοφυλακή, εκλογή από το λαό (και ανακλητότητα) των «υπεύθυνων προσώπων τόσο στις πολιτικές υπηρεσίες όσο και στο στρατό», εκλογή των δασκάλων από το λαό, επιθεωρητές εργασίας που να εκλέγονται από τις «εργατικές οργανώσεις», κλπ., κλπ.
Όσο για τον περιβόητο αίτημα του «διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος», που υπάρχει στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, είναι τόσο φαρισαϊκή η υποστήριξή του, που ο μακαρίτης ο Θανάσης Παπαρήγας έκανε 3 μεγάλες δημοσιεύσεις στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, τον Ιούνιο του 2000, τότε που είχε τεθεί το ζήτημα απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, για να μας πείσει ότι αυτό ήταν ένα κόλπο του ιμπεριαλισμού για να μας υποτάξει και επομένως δεν έπρεπε να το υποστηρίξουμε, γιατί η ορθοδοξία είναι βάθρο του ελληνισμού!
Από τη μια, λοιπόν, το ΚΚΕ δεν αγωνίζεται για περισσότερη δημοκρατία μέσα στον καπιταλισμό, από την άλλη, δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν την αναγνωρίζει («εμείς δεν ψηφίσαμε το Σύνταγμα», δηλώνει κυνικά η πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ στη Βουλή) και από το πρωί ως το βράδυ παραβιάζει κάθε έννοια «αστικής» νομιμότητας και καλεί το λαό σε «ανυπακοή» σε όλους τους νόμους, δηλαδή, σε άσκηση βίας (ή πρόκληση βίας προς το κράτος- κοινώς «προβοκάτσια», επειδή σου αρέσει ο όρος) απέναντι στην εκλεγμένη κυβέρνηση, που, καλώς ή κακώς (για μένα πολύ κακώς), την εμπιστεύεται ο λαός.
Το ΚΚΕ, όμως, δεν αποδέχεται τη βασική αρχή του δημοκρατισμού : το ότι σε οποιαδήποτε μορφής δημοκρατία επικρατεί η άποψη της πλειοψηφίας και όχι της μειοψηφίας. Το ΚΚΕ βαφτίζει τη βία της μειοψηφίας σε «επαναστατική» και θέλει να επιβληθεί η δική του άποψη, του 4-5%, στους υπόλοιπους. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εξομοιώνεται με τη Χρυσή Αυγή και κάθε είδους φασίστα.
Δεν είναι δύο τα άκρα (ο Ριζοσπάστης έχει δίκιο), ένα είναι το άκρο και στο οικονομικό περιεχόμενο (κοινωνία της εκμετάλλευσης) και στον τρόπο επιβολής (βία της μειοψηφίας ενάντια στην πλειοψηφία).
Υ.Γ. Μην κολλάς στις λέξεις και στους χαρακτηρισμούς, ψάξε το και λίγο. Εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα, τα πράγματα έχουν έρθει τούμπα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Κάποτε, θα καταλάβεις τον όρο που χρησιμοποιεί ο Μπρεχτ (σε άλλες συνθήκες), τη «βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων». Κάποτε… όταν «θα δεις τον κόσμο ανάποδα, τον αδερφό σου ξένο και τον οχτρό αδέρφι σου, αδικοσκοτωμένο».