Σχολίαζα κάπου χθες, ότι ο αριθμός των ιστοριών του ανθρώπου από την αρχή της ύπαρξής του είναι πεπερασμένος. Μετά από χιλιάδες χρόνια λογοτεχνίας (σε όποια πρωτόγονη ή εξελιγμένη μορφή) και εκατό-plus χρόνια κινηματογραφικής αφήγησης, οι ιστορίες είναι πλέον ιδίες. Αλλάζει μόνο ο τρόπος που τις διηγούμαστε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και για τους χαρακτήρες των διηγήσεων αυτών. Μέσα από αόρατα κοινά νήματα που τους κατηγοριοποιούν, η αλήθεια του καθένα μας βοηθά να βρούμε τη δική μας. Ειδικότερα στον κινηματογράφο, η κατηγοριοποίηση είναι πιο ευδιάκριτη είτε πρόκειται για κλασσικές ασπρόμαυρες ταινίες είτε για μοντέρνους πειραματισμούς με το μέσο.
Το 2010 το New York Times magazine συνόδευσε το τεύχος που αφιέρωσε στο Hollywood με 14 βίντεο «Ηθοποιοί υποδύονται – κλασσικοί τύποι της Μεγάλης Οθόνης«. Μέσα από τα βίντεο, διάρκειας το πολύ ενός λεπτού το καθένα, περνά όλη η κλασσική εικονογραφία από την εικόνα στην αφήγηση και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.
Femmes Fatales, γλυκιές αποπλανήσεις, Ζαν Ντ’Αρκική αγωνία, θυμός, υστερία, τρόμος, μεταπτώσεις, τραγούδι και χορός όλα θα σας θυμίσουν κάτι αλλά όσο πιο πολύ το σκέφτεστε τόσο λιγότερο θα μπορείτε να συγκεκριμενοποιήσετε τι…
Javier Bardem
Noomi Rapace
Matt Damon
Jennifer Lawrence
Anthony Mackie
Vincent Cassel
Σκηνοθεσία: Solve Sundsbo
Μουσική: Owen Pallet
Παραγωγή: The New York Times Magazine
Όλα τα βίντεο εδώ
short link: http://wp.me/p1pa1c-byn
koula
24 Ιουλίου, 2011 8:48 μμ
ο Matt Damon, ολο και καλυτερος γινεται..
alexantro trollientes
24 Ιουλίου, 2011 9:21 μμ
πολυ καλος για ρολους λουστρου
κατα τ αλλα η αφήγηση μέσα από 14 “χαρακτήρες” ειναι αμερικανια
οι αμερικανοι ανεπτυξαν δι ενστικτου τη κινημοταγραφικη γλωσσα και μπραβο τους , την ωρα που οι Μουρναου , Λανγκ, Αιζενσταειν , Ραυ ηταν διανοουμενοι , οι αναλογοι αμερικανοι ηταν μυριουδαδες και ομως εστησαν τα παντα
αυτο δε μπορει παρα να τους αναγνωριστει
αλλα απ αυτο μεχρι την αναπτυξη «θεωριας» , τη ταξινομηση και τη κατηγοροποιηση της αφηγησης απεχουν ετη φωτος
για τις αφηγησεις εχουν ασχοληθει ηδη οι εθνολογοι πολυ πριν τους αστειους θεωρητικους των ανερικανικων πανεπιστημιων και τους δημοσιογραφκους της σειρας
συγκεκριμενα ο Propp απεδειξε οτι ολα τα σλαβικα παραμυθια ειναι 10 15 δεν θυμαμαι καλα
ετσι ειναι
15 μυθοι , χιλιαδες πλοκες , απειρα παραμυθια
αλλα οι χαραχτηρες α-πει-ροι ,ασχετως αν οι αμπαλοι του New York Times magazine ,δεν πηρανε χαμπαρι
τελος
αξιζει αναφορα στον Sydney Pollack και το εγχειρημα του να δημιουργησει στην αμερικανη κινηματογραφια τον πρωτο αντι-χαραχτηρα … οχι αντι-ηρωα ,αντιχαραχτηρα , τη περσονα Jeremiah Johnson , ενας ηρωας που δεν ερχεται απο πουθενα ,δεν ειναι δημιουργημα καμμιας κοινωνικης συνθηκης ,δε μαθαινουμε τπτ για αυτον , για τα παιδικα του χρονια, τα ονειρα του ,τις σχεσεις του, τη ζωη του κλπ
ειναι ενας ηρωας (προσωπο) σαν τον ταξινομεα των ανευ παραληπτη επιστολων ,του Μελβιλ, στον «γραφια»
koula
24 Ιουλίου, 2011 9:25 μμ
εγω λεω αντι να γκρινιαζεις, να κατσεις να γραψεις ενα κειμενο για οποιον γουσταρεις…
επισης, εγω βλεπω να καλυτερευει ο Damon.. 😛
alexantro trollientes
24 Ιουλίου, 2011 9:30 μμ
περι ορεξεως κολοκυθοπιτα
koula
24 Ιουλίου, 2011 9:35 μμ
xaxaxa δε σοκαρομαι βρε alexantro και δε με νοιαζει κιολας.. απο κολοκυθοπιτα που δεν τρως, τι σε νοιαζει κι αν αφηνει μουστακι??? 😀
ΥΓ αυτη η κολοκυθοπιτα ολο αναφερεται, αλλά κοτσια να βαλει συνταγη.. κανεις, ε? 😛
koula
24 Ιουλίου, 2011 9:36 μμ
Ξεχασα τη μουσικη.. http://youtu.be/xJOGq5XTojo
Narrator
24 Ιουλίου, 2011 9:37 μμ
Φαντάζομαι ότι το «παίρνω κιλά» και «αφήνω μούσια/μουστάκι» για ρόλο σου είναι άγνωστη έννοια.
alexantro star
24 Ιουλίου, 2011 10:30 μμ
ναι μωρε , που να ξερω απ αυτα
Narrator
24 Ιουλίου, 2011 10:37 μμ
προς τι το σχόλιο και η φωτογραφία του Damon τότε; Θα μας εξηγήσεις ή πάλι ότι να ‘ναι;
alexantro star
25 Ιουλίου, 2011 1:29 πμ
μα τι αλλο απ το «περι ορεξεως κολοκυθοπιτα «, που θα ακολουθουταν απο ενα προδιεγραμμενο «απο κολοκυθοπιτα που δεν τρως,τι σε νοιαζει και αν καει «
Narrator
24 Ιουλίου, 2011 9:01 μμ
Βλέποντας τα στατιστικά των βίντεο, ομολογώ με εκπλήσσει η προτίμηση στον Matt Damon.
Καταρχήν προτείνω να τα δείτε όλα (και από το link αυτά που δεν έχουν αναρτηθεί εδώ) γιατί είναι πραγματικά εξαιρετικά. Ενδεικτικά δεν πέρασαν το final cut του //γράφου η Tilda Swindon, o Michael Douglas, o James Franco κ.α.
Επίσης, δείτε και αυτό του Anthony Mackie. Ο πρώτος που θα αναγνωρίσει τη πιο σαφή κινηματογραφική ανάφορα σε αυτό κερδίζει μια δωρεάν συνδρομή (για όταν θα πρέπει να κερνάτε καφέ για να σχολιάζετε).
koula
24 Ιουλίου, 2011 9:03 μμ
τρεχω!
ανευ-ιντερνετά-κος
24 Ιουλίου, 2011 9:08 μμ
σιγα σιγα,εχω σφουγκαρισει…. 🙂 🙂 🙂 🙂
koula
24 Ιουλίου, 2011 9:15 μμ
😀 😀 😀
με στραβωσαν τα φωτα που με κυνηγουσαν!!
λες να ημουν σε τουνελ??
τεσπα, χαριζει η ομάδα, ας το βρει αλλος 😀
konstantinos
25 Ιουλίου, 2011 12:18 πμ
Πλαστικός χορευτής ο Vincent Cassel, ωραίος…
demonio
25 Ιουλίου, 2011 1:16 πμ
Πραγματι υπαρχει αυτη η θεωρια πως ολα τα plots βασιζονται σε 200 περιπου ελληνικους μυθους (υπαρχει και η αντιστοιχη θεωρια στην ψυχολογια, βλπ Τα παιχνιδια που παιζουν οι ανθρωποι του Ε. Berne).
Αυτο δεν σημαινει ομως πως οι εκδοχες στην διηγηση ειναι πεπερασμενες. Σκεφτειτε μονο ποση μουσικη εχει γραφτει με 7 νοτες (και ποση υλη – ζωντανη και αψυχη – υπαρχει φτιαγμενη με λιγοτερα απο τα 100 ατομα του περιοδικου συστηματος, δηλ. κατ’ουσιαν απο ηλεκτρονια, πρωτονια και νετρονια).
Επειτα, νομιζω πως ειδικα οι «βασικες» ιστοριες διευρυνονται και με την εξελιξη της τεχνολογιας.
Αν τωρα το χολυγουντ κανει streamlining τις παραγωγες του αυτο ειναι αλλου παπα ευαγγελιο.
Narrator
25 Ιουλίου, 2011 1:34 πμ
Κάνετε ένα μικρό λαθάκι.
Πρώτα απ’όλα, ο μικρός πρόλογος πριν αναφερθώ στο project του περιοδικού, είναι δικές μου σκέψεις και δεν έχουν καμία άμεση σχέση με τα βίντεο και το αφιέρωμα σε αυτούς που οι Times θεώρησαν τους σημαντικότερους ηθοποιούς του 2010. Μιλάνε για «14 Χαρακτήρες» και όχι για τους μοναδικούς 14 χαρακτήρες.
Δεύτερον, όταν μιλάω για πεπερασμένο αριθμό δεν εννοώ ούτε 50, ούτε 200, ούτε 1000. Απλά δεν είναι ατελείωτες. Είναι πραγματικό πιστεύω μου, όσες παραμέτρους και να εμπλέξεις, όσες ανατροπές και να επιφέρεις οι βασικές ανθρώπινες ιστορίες παραμένουν ίδιες στον πυρήνα τους. Εξ΄ου και λέω ότι απλά αλλάζει ο τρόπος που τις διηγούμαστε.
Τόση θεωρητική κατάρτιση κι ακόμα κανένας δεν μπόρεσε να βρει την ταινία-αναφορά στο βίντεο του Mackie; τσκ, τσκ, τσκ, τσκ…
anton555
25 Ιουλίου, 2011 1:39 πμ
Narrator
25 Ιουλίου, 2011 1:42 πμ
Ladies and Gentlemen we have a winner!
😀
anton555
25 Ιουλίου, 2011 1:47 πμ
Xε χε.Τεραστια ταινια.Αξεχαστη σκηνη.Ο Μπαρδεμ μου κανει κατι σε Tony Montana!
Narrator
25 Ιουλίου, 2011 1:51 πμ
Κι ο Cassel σε ρόλο Fred Astaire!
DrAluca
25 Ιουλίου, 2011 1:51 πμ
Ετσι ακριβως νιοθω ωρες ωρες με τα κουνουπια το καλοκαιρι….
Συμπασχει κανεις?
😛
Χαμογελατε…
anton555
25 Ιουλίου, 2011 1:54 πμ
Aσε ντοκτορα.δεν τα πιανει τιποτα…Απεθαντα!
DrAluca
25 Ιουλίου, 2011 1:58 πμ
Κερασμα λεμε!!!!!!!!
🙂 🙂
Χαμογελατε…
anton555
25 Ιουλίου, 2011 2:07 πμ
DrAluca
25 Ιουλίου, 2011 2:10 πμ
Η πεμπτουσια του κυνηγιου…..
χαχαχαχαχαχαχα
Χαμογελατε…
parameterλ
25 Ιουλίου, 2011 2:29 πμ
Σημειωτική. Έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των αφηγηματικών περιεχομένων (τι αφηγείται ο άνθρωπος) χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέσο που μας τα γνωστοποιεί, μυθιστόρημα, φιλμ, κόμικ. Στόχος της Σημειωτικής είναι η σύνταξη μιας γραμματικής βάθους η οποία να εκθέτει τη βασική νοηματική δομή που βρίσκεται κάτω από κάθε λογοτεχνικό περιεχόμενο. Όπως το ρήμα σε μια πρόταση, έτσι και μια πράξη σε μια αφήγηση αποτελεί τον πυρήνα γύρω απ΄τον οποίο οργανώνεται ένα πλέγμα λειτουργιών, σχέσεων και ρόλων. Από τους πρώτους ο Βλάντιμιρ Προπ (Μορφολογία του παραμυθιού, 1928) διέκρινε στη βάση όλων των των ρωσικών παραμυθιών 7 πρωταγωνιστές (δωρητής, βοηθός ήρωας, σφετεριστής, ανταγωνιστής, αναζητούμενο πρόσωπο ή αγαθό) και 31 λειτουργίες (απουσία, απαγόρευση, καταδίωξη, αποστολή κλπ). Ο συνδυασμός των λειτουργιών και η ποικιλία των κατηγορημάτων που τους προσδίδονται δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται κάθε φορά για ένα καινούριο παραμύθι, ενώ δεν είναι παρά μια παραλλαγή της κοινής νοηματικής δομής βάσης.
Ο Γάλλος Etienne Souriau (Les Deux Cent Mille Situations dramatiques, 1950) διέκρινε 6 θεμελιώδεις δραματικές λειτουργίες οι οποίες υποβαστάζουν κάθε δραματική κατάσταση. Ο μεταξύ τους συνδυασμός καταλήγει στην παραγωγή 210.000 δυνάμει δραματικών καταστάσεων.
Στο χώρο της αφήγησης ο A. J. Greimas (Semantique structurale, 1966, Du Sens I/II 1970/ 1983, Semiotique narrative et textuelle, 1973) συμπτύσσει τη νοηματική δομή του μυθιστορήματος σε 6 στοιχειώδεις συντακτικές λειτουργίες ή δράστες που αντιστοιχούν στο υποκείμενο, στο ρήμα και στους προσδιορισμούς του.
Αντίθετα ο Cl. Bremond (Logique du recit, 1973) και J.M. Adam (Vers une grammaire du texte, Linguistique et discours litteraire, theorie et pratique des textes, 1976) προσεγγίζουν την αφήγηση από την πλευρά των λογικών πιθανοτήτων ανέλιξης της πλοκής, προτείνοντας εναλλακτικές στάσεις της δράσης στη συγκεκριμένη διαδρομή της πλοκής ανάμεσα σε μια αρχική και μια τελική κατάσταση.
Αφηγηματολογία. Η άλλη κατεύθυνση, αυτή έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των λεκτικών τρόπων (τεχνικών) που χρησιμοποιεί η αφηγηματική πράξη προκειμένου να ξεδιπλώσει μια ιστορία. Στοχεύει στη δημιουργία μιας γενικής έκθεσης αφηγηματικών τρόπων (πώς αφηγείται). Απώτερος στόχος της είναι να αποκαλύψει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σ ένα σύστημα μορφών και σ΄ένα σύστημα νοήματος. Τέτοιες τυπολογίες παρουσίασαν πρώτοι οι Φορμαλιστές από τη Ρωσία.
Σημειωτική και Αφηγηματολογία*, είναι και οι δυο κατευθύνσεις της ευρύτερου κλάδου της κειμενολογίας που ονομάζεται και αυτός Αφηγηματολογία.
*Κειμενολογία< Αφηγηματολογία< α) Αφηγηματολογία (διατηρεί το όνομα του κλάδου) + β) Σημειωτική
Νομίζω το ποστ της Narrator εμπίπτει στην κατεύθυνση της Σημειωτικής.
zeta dor
25 Ιουλίου, 2011 12:37 μμ
Κασέλ μακράν. Κάτι θα ξέρει και η Μόνικα
anle
25 Ιουλίου, 2011 10:02 μμ
Εγω παλι θα συμφωνησω με πηνελοπακι