[Αναδημοσίευση]
του Μάνου Αυγερίδη
Τρίτη βράδυ. Στην Γ΄ Σεπτεμβρίου ένας μικρόσωμος άνδρας (Ινδός ή Μπαγκλαντεσιανός) που το χείλος του αιμορραγεί δέχεται τη φροντίδα τριών Ελλήνων μπροστά από ένα φαρμακείο. Σε όλο το πεζοδρόμιο μέχρι τον ΟΤΕ υπάρχουν κηλίδες αίματος· λίγο πιο κάτω πάλι αίμα, πρόχειρα σφουγγαρισμένο αυτή τη φορά και δυο γυναίκες που φωνάζουν: «Να τους σκοτώσουν στο ξύλο όλους. Αμάν πια!».
Δυο μέρες μετά, τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ναζιστικές ομάδες συνεχίζουν να καταδιώκουν συντεταγμένα και να ξυλοκοπούν όποιον νομίζουν ξένο, να καταστρέφουν βιτρίνες και να λεηλατούν καταστήματα μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Έχουν προηγηθεί οι στυγνές δολοφονίες δύο ανθρώπων από άγνωστους δράστες, η μία την Τρίτη το πρωί στη συμβολή των οδών Γ΄ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου με θύμα έναν 44χρονο Έλληνα και λάφυρο μια βιντεοκάμερα και η δεύτερη τα ξημερώματα της Πέμπτης στα Κάτω Πατήσια με θύμα έναν 21χρονο μετανάστη από το Μπαγκλαντές.
Η αναφορά στα γεγονότα δεν γίνεται βέβαια με πρόθεση ειδησεογραφική ή ενημερωτική, αλλά κυρίως για να μπορέσω εγώ ο ίδιος να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, για να μπορέσω να σκεφτώ. Είναι φορές που οι εξελίξεις μας προσπερνούν ή μας καθηλώνουν, και τότε δυσκολεύει ακόμη περισσότερο η προσπάθεια να τις κατανοήσεις και πόσω μάλλον να μιλήσεις γι’ αυτές. Το δράμα της μετανάστευσης, η πολιτική και η απουσία της, ο ρατσισμός κι ο εθνικισμός, η φτώχεια και η ανθρώπινη δυστυχία που δεν έχουν χρώμα και φυλή, η εκμετάλλευση και το οργανωμένο έγκλημα, το κράτος και το παρακράτος, η ανθρωποφαγία των ΜΜΕ και η δική μας, όλα ξαφνικά φαντάζουν λέξεις αδύναμες, παγωμένες και βουβές μπροστά στην όψη του αίματος. Και ο κύκλος δεν κλείνει εδώ.
Τετάρτη μεσημέρι, ο Γιάννης Καυκάς, 31 χρόνων. Παραμένει μέχρι σήμερα στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση μετά από τα δολοφονικά χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων στο πλαίσιο της καταστολής της απεργιακής κινητοποίησης της Τετάρτης. Ένα «μεμονωμένο περιστατικό», όπως και τόσα άλλα, θυσία στο βωμό της τάξης και της ασφάλειας. Περιστατικό άμεσα καταδικασθέν από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο, μαζί με την τυπική και τόσο υποκριτική καταδίκη της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Τις μέρες αυτές βίντεο και φωτογραφίες κατακλύζουν ξανά το διαδίκτυο. Σκηνές από την πορεία και κυρίως από την άγρια καταστολή της, σκηνές βίας από «αγανακτισμένους πολίτες» απέναντι σε έντρομους περαστικούς και φόντο κάποιους αδιάφορους παρατηρητές, ξένους και ντόπιους αντίστοιχα αν έχει σημασία. Θα προσπαθήσω για μια στιγμή να τα αφήσω όλα αυτά στην άκρη, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μέσα από τις εξαιρετικές φωτογραφίες του Γιάννη Καυκά. Tο συστήνω ενθέρμως και σε σας.
Φωτογραφίες του Γ. Καυκά από την ενότητα «open wound»
(από το blog diffusedlight.blogspot.com) Αναδημοσίευση από τα Ενθέματα
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
DrAluca
15 Μαΐου, 2011 2:10 πμ
Ωραιος ο κυριος Αυγεριδης….
Χαμογελατε…
Γιαννκα
15 Μαΐου, 2011 11:04 πμ
μια εικονα απο το παρελθον που αναγαγετε στο μελλον μας, μας δινει ο Μπρεχτ
«Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας, κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό. Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή.
Όταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή, κανένας πια δεν φωνάζει: Σταματήστε!
Όταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα. Όταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές. Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή.»
oldboy99
15 Μαΐου, 2011 1:17 μμ
«Αγανακτισμένοι πολίτες»…πόσο μαλάκες,μα πόσο μαλάκες είναι
Τους βλέπω, τους μιλώ, κάθε μέρα. Βρίσκονται παντού ρε γαμώτο μου, πάντα πρόθυμοι & ηλίθιοι να προσφέρουν τις «υπηρεσίες»τους…
kapoios apo emas
15 Μαΐου, 2011 8:52 μμ
«πόσο μαλάκες είναι…», πόσο τους μισώ…», «τσακίστε τους», «θα φάμε ψητούς τους μικροαστούς», «είναι ζώα». Εκτός από το να εκφράζουν δικαιολογημένη αγανάκτηση και απόγνωση, σας μοιάζουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί να οδηγούν σε κάποια διέξοδο?
Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι σφάζοντας τους φασίστες ή τους «αγανακτισμένους κατοίκους» θα λύσει τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα που γεννάει το σύστημα?
Τελειώνει ο φασισμός με φασιστικές μεθόδους?
Μπορούμε εκτός από την «ευκολία» της κατά μέτωπον σύγκρουσης με ότι το αποκρουστικό στην κοινωνία μας (π.χ. ΜΑΤ, φασίστες κλπ) να σκεφτούμε λίγο πιο «δύσκολες» και εποικοδομητικές μεθόδους, που όμως απαιτούν μυαλό, οργάνωση, κόπο και χρόνο?
Για να γκρεμίσεις μια πολυκατοικία παίρνεις φόρα και χτυπάς το κεφάλι σου στο τσιμέντο της? Ή μήπως καλλιεργείς δίπλα ένα υπέροχο κήπο και παράλληλα αρχίζεις μεθοδικά να σκάβεις στα θεμέλιά της?