Αθήνα: πόλη σε αναβρασμό

απο inflammatory

Εξαιτίας τρέχουσων προσωπικών συγκοιριών κι έχοντας τη δυνατότητα αυτές τις μέρες να πιάνω κουβέντα με (κυριολεκτικά) τυχαίο δείγμα του πληθυσμού, παρατηρώ πως ο περισσότερος κόσμος εκφράζει έντονα τη δυσαρέσκεια του για τους μετανάστες. «Δε μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο πια», «πως κατάντησε έτσι η Αθήνα» λένε με αφορμή το περιστατικό του Μανώλη Καντάρη. Το κλίμα συγκίνησης απο τον ομολογουμένως αναπάντεχο τρόπο με τον οποίο διασταυρώθηκαν ο θάνατος και γέννηση μιας ζωής σε αυτή την ιστορία, αγκάλιασαν αδίστακτα όλοι όσοι θέλησαν να επωφεληθούν. Απο την τηλεοπτική κουλτούρα του φόβου που «πουλάει», μέχρι ακροδεξιούς που στο πρόσωπο του «Μανώλη» θέλησαν να κατασκευάσουν τον «δικό τους Αλέξη» και άναψαν κεριά στη μνήμη του βρίσκοντας αφορμή να επιτεθούν σε βάρος αλλοδαπών περαστικών για αντίποινα.

Αυτές οι ενέργειες μπορεί να καταδικάστηκαν απο τα ΜΜΕ ως «ακραίες» ωστόσο ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν απετράπη, ίσως επειδή δεν υπήρξε καν τέτοια προδιάθεση (μάλλον το αντίθετο) εαν κρίνουμε οτι η συζήτηση επι του θέματος δεν πλαισιώθηκε απο ενα πολιτικό λεξιλόγιο, αλλά περισσότερο ηθικολογικό με όρους «σωστού» και «λάθους». Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση που προβλήθηκε στην πρωινή εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, όπου  «αγανακτισμένοι κατοίκοι» δηλώνουν πως δεν είναι ρατσιστές αλλά με τον τρόπο που έχουν εξελιχθεί οι συνθήκες θα αναγκαστούν να συμμεριστούν τη Χρυσή Αυγή. Επικοινωνιακά βέβαια το μήνυμα δεν είναι η νομιμοποίηση των ακροδεξιών οργανώσεων στη συνείδηση του κόσμου, απλά η απενεχοποίηση της οργής του στο πρόσωπο των μεταναστών ώστε να είναι σε ετοιμότητα τα συντηριτικά του αντανακλαστικά. Οι πρακτικές των μαχαιρωμάτων προβάλονται ως η «ακραία» εκδοχή μιας τέτοιας οργής, οι οποίες καταδικάζονται μεν αλλά επειδή αναγνωρίζονται έμμεσα ως φαινόμενο, ενδεχομένως να αυξηθούν τα κρούσματα βίας σε βάρος μεταναστών.

Αυτά με τη σειρά τους συντείνουν στην αύξηση της κοινωνικής πόλωσης. Ας μην ξεχνάμε οτι το άλλο περιστατικό που συνέβη σε παράλληλους χρόνους, ο τραυματισμός του Γιάννη Καύκα απο δυνάμεις καταστολής στην απεργιακή συγκέντρωση της 11ης, δίνει επιπρόσθετες αφορμές στον κόσμο για να κατεβαίνει στο δρόμο και μάλιστα με την πλήρη νομιμοποίηση της κοινής γνώμης. Επειδή όμως δεν ωφελεί η αντιστροφή του κλίματος της κινηματικής κατάθλιψης που έχει επέλθει το τελευταίο διάστημα, το παρακρατικό (κατά πάσα πιθανότητα) χτύπημα στο ΑΤ Εξαρχείων κοντά στη λαϊκή αγορά της γειτονιάς, σαφώς περιορίζει την κοινωνική συναίνεση…Εδώ είναι που δοκιμάζεται η ευελιξία του κινήματος να εκτιμήσει ψύχραιμα την κατάσταση η οποία δεν έχει λάβει καινούργια χαρακτηριστικά, απλά προβλήθηκε αιφνιδιαστικά στους τηλεοπτικούς δέκτες σε όλες της τις διαστάσεις. Τέλος να αποφύγει οσο το δυνατόν την κακοτοπιά που ήδη φαίνεται να προωθείται απο την καθεστωτική ενημέρωση, ως η «βεντέτα» ανάμεσα σε ακροδεξιές και ακροαριστερές «συμμορίες» στον αστικό δημοσιο χώρο που γίνεται εκ νέου επικίνδυνος και οχυρωμένος για το μέσο πολίτη…

Διαίρει και βασίλευε…

Ετικέτα: Γιώργος Παπαδάκης, Γιάννη Καύκα, ΜΜΕ, Μανώλης Καντάρης, Μετανάστες, Πογκρόμ, Φόβος, ακροδεξιοί

Posted in: Ελλάδα, Ζωή, Πολιτική