Μαμάδες των Εξαρχείων

ΟΙ ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

και τα φαντασιακά τέκνα τους

 Της eris

Και εκεί που περπατάς κατηφής μεν, σκεπτικός δε, στους δρόμους της πόλης σου, πετυχαίνεις αυτή την αφίσα https://athens.indymedia.org/post/1526590/ και χάνεις 10 μονάδες iq στα πρώτα δευτερόλεπτα ανάγνωσης. Αφού σκουπίσεις τα σαλάκια από τα ορθάνοιχτα χείλη σου και επαναφέρεις το επίπεδο της σκέψης σου σε πάνω κάτω φυσιολογικά επίπεδα, αρχίζει να σου τη δίνει. Και πάνω που θεωρούσες το βόλο και τον Πειραιά ως απόλυτους πάτους στον μη απορροφητικό βόθρο της ελληνικής κοινωνίας, ανακαλύπτεις ότι τόσο η καταβόθρωση, όσο και η απελπισία, μιμούνται την ανθρώπινη ηλιθιότητα: δεν έχουν μήτε πάτο, μήτε όριο.

Ας πιάσουμε αυτή λοιπόν την ωδή στην υποκρισία και την αποβλάκωση από το τέλος της. Από την υπογραφή της: Μαμάδες των Εξαρχείων. Γενικά καμμία μας δεν έχει πιστεύω πρόβλημα με τις μαμάδες perse, μάνα μητέρα μαμά, ούτε με την εμφάνιση τους ως πολιτικό υποκείμενο σε θέματα που άπτονται της ιδιότητας τους. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένα πρόβλημα να μιλήσουν ως μαμάδες κάποιοι άνθρωποι, πχ για μια παιδική χαρά, ένα βρεφονηπιακό σταθμό, για ελευθεριακή εκπαίδευση, την ενδοοικογενειακή βία, ή οτιδήποτε άλλο συνάδει με την εμφάνιση της ταυτότητας τους. Όταν όμως ο λόγος αφορά το δημόσιο χώρο και η ταυτότητα που προβάλλεται είναι αυτή της μαμάς, τότε μάλλον πρόκειται για ένα παλιό και δοκιμασμένο τέχνασμα. Τη χρήση της παιδικής ηλικίας ως πολιορκητικό κριό του μικροαστισμού. Είναι αυτά τα παιδάκια που δια στόματος των γονέων τους και των εργολάβων θέλουν να έχουν πρόσβαση και στην πιο ερημική παραλία, στην οποία μετά τη διάνοιξη δρόμου ξεφυτρώνουν ουχί παιδικές χαρές αλλά ναιτ κλαμπ, τα ίδια που τραυματίζονται εφ΄όρου ζωής στη θέα ενός τζάνκι, αλλά προφανώς χαζογελάνε όταν οι καλοί φίλοι των μαμάδων τους βαράνε το ίδιο τζάνκι μέχρι να κυλήσει αίμα και μυαλά στο δρόμο, τα ίδια κοντολογίς που ξεπροβάλλουν σε κάθε προσπάθεια αποστείρωσης του δημόσιου χώρου. Ως άλλοι περιφερόμενοι «κάτοικοι κέντρου» αυτά τα φαντασιακά κωλόπαιδα κάνουν τη ζωή ποδήλατο τόσο στα πραγματικά παιδάκια (που δοθείσης ευκαιρίας θα τιμωρήσουν τους μικροαστούς γονείς τους) όσο και στους ενήλικες. Και η ντροπή συσσωρεύεται και κάποια στιγμή θα κατακλύσει όσους χρησιμοποιούν τα τέκνα τους ερήμην τους για τη δικαιολόγηση των δικών τους συμφερόντων.

Πάμε λοιπόν και στην ίδια την αφίσα. «Φίλε/φίλε που έρχεσαι στα Εξάρχεια για ένα μπάφο, σου προτείνουμε να βάλεις μια γλαστρούλα στο μπαλκόνι σου, ή, αν η κηπουρική δεν είναι το φόρτε σου, βρες ένα μικρό παραγωγό να σε φροντίσει». Έτσι μίλησαν οι μαμάδες των Εξαρχείων, που μάλλον νομίζουν ότι είναι μαμάδες του Βερολίνου. Αυτή είναι η πόλη μας λοιπόν, ηλιόλουστη, χαρούμενη, γλαστρούλες με φούντες στα μπαλκόνια, μπάτσοι χαμογελαστοί που βοηθάνε τις μαμάδες να περάσουν απέναντι στο δρόμο,  κάθε δυο τετράγωνα ένας πάγκος λαϊκής με χαρούμενους αγρότες, όλα τα καλούδια τους απλωμένα στα χειροποίητα καλάθια τους, τι σέλινα, τι μαϊντανοί, τι ντομάτες, τι φούντες γουάιτ γουίντοου, να΄σου και οι οπιούχες παπαρούνες, τι ωραία που είναι να΄σαι μια μικρή βρωμερή Μαρία Αντουανέτα και να ζεις στο φρηντριχσάιν, τι θέλουν αλήθεια τα κωλόπαιδα που ρισκάρουν τη σύλληψη για ένα μπάφο στο δρόμο; Αφού μπορούν να το βάλουν σε μια γλαστρούλα σπίτι τους, οι παλιοτεμπέληδες, καμιά μαμά των Αθηνών δε θα τους καρφώσει στους μπάτσους άλλωστε, ή να βρουν ένα μικρό παραγωγό από αυτούς που μια απλή βόλτα στην επαρχία αρκεί για να εντοπίσεις και να τους στέλνει κάθε μήνα ένα καλάθι με αγνή, αψέκαστη, βιολογική φούντα; Τέτοια ερωτήματα τριβελίζουν τα μικρά κεφαλάκια των Μάριων Αντουανετών όλου του κόσμου, λίγο πριν τη λαιμητόμο.

«Δεν αντέχουμε άλλο την ποδαρίλα που πουλάν οι έμποροι και που αναγκαστικά αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας αφού έχεις κάνει όλους τους γύρω δρόμους τεκέ», συνεχίζουν ακάθεκτες οι μαμάδες του φρηντριχσάιν. Οι μαμάδες με την ευαίσθητη μυτούλα, που δεν αντέχουν άλλο την μυρωδιά του μπάφου που ως τοξικό σύννεφο καταπίνει τα Εξάρχεια, τα αμόλυντα από το καυσαέριο Εξάρχεια, με το γνωστό καθάριο αθηναϊκό αγέρι, το αμόλυντο από τους ρύπους της βιομηχανίας  και των αυτοκινήτων, μάταια να πασχίζει να πάρει τη μπαφίλα μακριά. Κατάλαβες φίλε μου, εκεί που καβατζώνεσαι σε ένα πεζόδρομο να πιείς ένα γάρο, να σου και ξεπηδά μια μαμά να σου τρίψει στη μάπα τα λεκιασμένα από τη φουντίλα παιδικά πνευμόνια του μούλικου της. Γιατί κυρά μου; Έρχομαι εγώ εκεί που αλλάζεις τις πάνες στο αγγελούδι σου να σου πω ότι μου βρωμάνε τα σκατά του; Τόσο χώρο έχουν τα Εξάρχεια, είναι ανάγκη να φέρεις το παιδάκι σου στην πιο σκοτεινή γωνία; Ζωή είναι αυτή; Με τέτοιες μαμάδες τι να τους κάνει το κράτος τους μπάτσους;

«Ψωνίζοντας εδώ συντηρείς μαφίες, στηρίζεις την προσπάθεια αδρανοποίησης/γκετοποίησης της περιοχής και παίζεις με επιτυχία το παιχνίδι των μπάτσων». Αφού οι δυο προηγούμενες προτάσεις σου΄χουν κάνει το μυαλό κιμά, αμολάνε κ αυτή, σα γροθιά στο στομάχι. Πράγματι, ψωνίζοντας φούντες, είναι πολύ πιθανό να ενισχύεις τη μαφία, αυτό είναι άλλωστε και ένα κυρίαρχο επιχείρημα για τη νομιμοποίηση της, η οποία μαφία ενισχύεται επίσης και με κάθε δραστηριότητα γρήγορου και ενίοτε παράνομου κέρδους. Ενισχύεις πχ τη μαφία του Mελισσανίδη κάθε φορά που βάζεις βενζίνη στο αμάξι σου και τη μαφία των νυχτερινών κυκλωμάτων κάθε φορά που πίνεις το ουισκάκι σου σε κλαμπ και μπαρ. Τη μαφία της καταναγκαστικής παιδικής εργασίας κάθε φορά που αγοράζεις νάικ και τη μαφία του Mπέου και του Mαρινάκη κάθε φορά που πας γήπεδο. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μαφιοζοποίησης της πολιτικής άλλωστε.

Είναι νομίζουμε καλά γνωστό, ακόμα και στις βλακωδέστερες των απανταχού μαμάδων, ότι καμμία πράξη δε δύναται να κριθεί από μόνη της, αν δεν συνυπολογιστεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο πράττεται. Και είναι πάγια τακτική φθηνού γκεμπελισμού η απομόνωση ενός προβλήματος από ένα σύνθετο πλαίσιο προβλημάτων και η ανάδειξη του ως η πηγή του κακού. Το προπαγανδιστικό πλάνο πχ της ακροδεξιάς ελληνικής κυβέρνησης είναι να εγκαλεί κάθε αγωνιστική πρακτική της αριστεράς (απεργία, συγκέντρωση, πορεία) για έλλειψη νομιμότητας, αγνοώντας και σιωπώντας για τα τεράστια ελλείμματα νομιμότητας στα ξεπουλήματα της δημόσιας περιουσίας, το βασανισμό συλληφθέντων, τις πολύχρονες καταδίκες αγωνιστών χωρίς στοιχεία κτλ Οι αξιολάτρευτες μαμάδες, σε μια περιοχή τίγκα στα επιχειρηματικά συμφέροντα, γεμάτη μέχρι σκασμού σε μπαρ και φαγάδικα, συχνά πυκνά κακοπληρωμένης ή μαύρης εργασίας, όπου η μαφία των πορτιέρηδων και της προστασίας αλωνίζει ελεύθερα (και αποτελεί κατά πως φαίνεται και πρότυπο για την οργάνωση της περιφρούρησης αναρχικών φεστιβάλ όπου μεταξύ των άλλων καμμιά μαμά δεν ενοχλείται από το γεγονός της συμμετοχής γνωστών τραμπούκων που λίγες μέρες πριν έσπασαν κυριολεκτικά το κεφάλι ενός νέου, μόνο και μόνο επειδή δεν τους άρεσε η φάτσα του και επειδή μπορούσαν), επιλέγουν να ενοχληθούν μόνο από τη φούντα και το εμπόριο της.

Οι ίδιες μαμάδες που όταν κάποιες κατήγγειλαν την ισοπεδωτική βία ενάντια σε χρήστες πρέζας, προέβαλλαν και πάλι εν μέσω ιντυμήντια τις κορούλες τους και το πιθανό ψυχικό σοκ στη θέα των εξαθλιωμένων, για να συνηγορήσουν στα χυμένα μυαλά στο πεζοδρόμιο (θέαμα κατά πως φαίνεται ιδιαιτέρως διασκεδαστικό για τα τερατάκια που αναθρέφουν), που πνίγονται από τη μυρωδιά της φούντας, αλλά όχι από την τσίκνα των φαγάδικων-χρυσορυχείων που κατακλύζουν την περιοχή, που αγανακτούν με το ότι κάποιες γωνιές είναι «άβατον» των φουντάκηδων, αλλά όχι ότι το 90% του δημόσιου χώρου των Εξαρχείων το΄χουν καταλάβει διασκεδασάδικα, που γυρεύουν πογκρόμ ενάντια στα ξένα ντηλέρια αλλά συζητούν επί ίσοις όροις με τη ντόπια –ελληνικότατη ή κυπριακή- μαφία. Είναι οι ίδιες μαμάδες που υστεροβούλως και ανερυθριάστως λένε βρωμερά ψέματα.

Οι μαμάδες πιθανότατα συμμετάσχουν και στα καλέσματα των επιχειρηματιών και κατοίκων των Εξαρχείων ενάντια στη φούντα όπου η εκδίωξη των ντηλεριών είναι κατά τα λεγόμενα τους «ενδιαφέρουσα, διδακτική και διασκεδαστική εμπειρία». Να γιατί καμιά μαμά των Εξαρχείων δεν άνοιξε το στοματάκι της να πει δυο κουβέντες όταν τα τσιμέντα της Βαλτετσίου και της Ναβαρίνου βαφόντουσαν με τα αίματα υποτιθέμενων μικροντηλεριών: το θεωρούσαν ενδιαφέρουσα, διδακτική και διασκεδαστική εμπειρία. Γι΄αυτές και πάνω απ΄όλα, για τα παιδιά τους. Ας μην εκπλήσσονται λοιπόν όσοι εκ των αναγνωστών δέχθησαν προσφάτως νουθεσίες ώστε αν στρίβουν μπάφο να σηκωθούν να φύγουν από εδώ, πρόκειται μάλλον για φίλους και συναγωνιστές των μαμάδων. Που απαιτούν μια πλατεία καθαρή και αποστειρωμένη, χωρίς πρεζάκια αλλά τίγκα στα τραπεζάκια, χωρίς φούντα αλλά τίγκα στις ακριβοπληρωμένες «μπόμπες», όπου οι διαφωνούντες τραμπουκίζονται, μια πλατεία βγαλμένη δηλαδή από τις πιο βρωμερές μικροαστικές ονειρώξεις.

Η αφίσα βεβαίως κρατά το καλύτερο για το τέλος. Αφού πρωτύτερα έχει ασελγήσει με τρεις μόνο προτάσεις επί του πτώματος όχι μόνο της κριτικής σκέψης αλλά και ολάκερου του διαφωτισμού, τρεις προτάσεις που θα έκαναν τον Καρτέσιο και τον Kαντ να ζωστούν με εκρηκτικά και να οργανώσουν επίθεση αυτοκτονίας στο Kαρτιέ Λατέν, που θα έκαναν το Νίτσε να χαμογελάσει κακόβουλα, όπου η τυχαία και μόνο ματιά προκαλεί βλάβη στις εγκεφαλικές λειτουργίες, αφότου με λίγα λόγια έχει κάνει ό,τι περνά από το χέρι των μαμάδων για την μετατροπή μας σε κρετίνους, κλείνει με την ειρωνική προτροπή: για σκέψου το! Και δεν πρόκειται να ξανασκεφτείς ποτέ στη ζωή σου.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

 παιδιά ενάντια στην παιδική ηλικία

Μαμάδες των Εξαρχείων

Posted in: Ελλάδα, Ζωή