του Silentcrossing
Κάθεται στο μπαλκόνι με το λευκό της νυχτικό και με το καχεκτικό της χεράκι σφίγγει δυνατά το κάγκελο, δυνατά που λέει ο λόγος, που να βρει δύναμη αυτή, κάπως έτσι περνάει τις μέρες της στην τσιμεντούπολη, σ’ αυτή τη στάση τη βλέπω και σήμερα απ’ το μεσημέρι και τώρα έχει πια νυχτώσει. Το πρωί ο γιος της της έβαλε πάλι τις φωνές, σκατά έχεις στο μυαλό σου μωρή, να σε είχε άλλος και θα σου ‘λεγα εγώ που θα ‘σουνα τώρα μωρή, τέτοια πράγματα, δεν ξέρω γιατί τα έβαλε μαζί της, δεν νομίζω ότι η γιαγιά μπορεί να κάνει οποιοδήποτε κακό, τρία χρόνια που ζω στο απέναντι διαμέρισμα δεν την έχω ακούσει να μιλάει ούτε μια φορά, μόνο κάθεται στο μπαλκόνι, κοιτάει τον ουρανό και σφίγγει το κάγκελο με το καχεκτικό της χεράκι. Θυμάμαι ότι μια φορά τη μάλωσε γιατί έσπασε το βάζο με τη ζάχαρη. Από τις φωνές του μάθαμε ότι ήθελε να φτιάξει γλυκό για την οικογένεια, όμως τα χέρια της έτρεμαν κι έτσι το βάζο έσπασε, εκείνη κόπηκε λίγο αλλά δεν μίλησε, την βρήκε ο γιος της όρθια μπροστά στο νεροχύτη να κοιτάει το βάζο κι άρχισε πάλι να τη βρίζει, μωρή κακομοίρα πόσες φορές σου ‘χω πει να μην κάνεις τίποτα απολύτως, τέτοια πράγματα, πως μπορεί ένας άνθρωπος να μην κάνει τίποτα απολύτως καθόλου δεν το κατάλαβα, η γιαγιά πάντως ήθελε να τους φτιάξει γλυκό αλλά τα χέρια της έτρεμαν, αυτό ήταν όλο. Ένα μεσημέρι που τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο, καμαρωτό με το καλό του το κουστούμι και το καλοστρωμένο του μουστάκι, προσπάθησα να του μιλήσω, κρίμα είναι, δεν τη λυπάστε τη γιαγιά, τέτοια πράγματα, εκείνος αμέσως μου έβαλε τις φωνές, να κοιτάς τη δουλειά σου εσύ, να μην ανακατεύεσαι στα προσωπικά των άλλων, έλεγε έλεγε, μαζεύτηκε και κόσμος και δεν είχα που να κρυφτώ από τη ντροπή, έτσι δεν ανακατεύτηκα ξανά. Που και που, όταν οι καβγάδες φουντώνουν περισσότερο από το κανονικό, οι γείτονες βγαίνουν σιωπηλά στα μπαλκόνια τους δήθεν για να ποτίσουν τις γλάστρες ή να τινάξουν το τραπεζομάντιλο και κάποιοι άλλοι βγάζουν διακριτικά το κεφάλι από το παράθυρο, κοιτάζονται βιαστικά μεταξύ τους και ξανακλείνουν τα παντζούρια, τραβούν τις κουρτίνες και χάνονται στη σιωπή του φθινοπωρινού απογεύματος. Αυτό είναι ο φασισμός. Να ξέρεις, να φοβάσαι και να σωπαίνεις.
Silent Link: http://wp.me/p1pa1c-jpB
μανικακος
12 Νοεμβρίου, 2013 4:10 μμ
Να είστε καλοί με τα παιδιά σας, γιατί αυτά θα επιλέξουν το γηροκομείο σας!
-αγνωστου σε μένα, αλλα θα ξέρει σιγουρα η καKaty.
συνήθως τα παιδιά είναι όπως τα μάθουμε,οπότε μερίδιο ευθύνης έχει και αυτη η δυστυχη μάνα.
Αλλά τέτοιος σκατόψυχος που είν αυτός, σίγουρα θα γευτεί τα ίδια απο τα παιδιά του….
Φεγγάρι παραγγέλνω σου
και μην το λησμονήσεις
τη μάνα μου στα σκοτεινά
δεν θέλω να αφήσεις.
για τον πόνο και τα ξενυχτια της μόνο, έπρεπε να σκεφτεται τι λέει…
koula
12 Νοεμβρίου, 2013 4:46 μμ
❤
μαλλον την βλεπει μονο σαν πορτοφολι=συνταξη
katy
12 Νοεμβρίου, 2013 5:28 μμ
Μανικάκο μου, τo συγκεκριμένο απόφθεγμα είναι από τ’ αγαπημένα μου!
Του «Θεού» Woody είναι! 😀
“Πήγε 1 η ώρα το πρωί. Καλύτερα να γυρίσω σπίτι και να αφιερώσω χρόνο και στα παιδιά μου”.
Homer Simpson, Χαρακτήρας καρτούν.
YΓ. Aυτό το καKaty λίγο ασαφές είναι….κυράKaty ή κυρίαKaty; Για διευκρίνισέ το σε παρακαλώ…γιατί καταρτίζω τη λίστα με τους καλεσμένους…και δεν θα θέλεις, φυσικά, να σε αφήσω απ’ όξω….να ξεπαγιάσεις…. 😀 😀 😀
μανικακος
14 Νοεμβρίου, 2013 4:59 μμ
κυρία βεβαια…. 😀
αλλα μιας και εχεις ετοιμασίες (απτις οποίες δε γινεται να λοίπω) λεω να σε βοηθησω να τακtοποιησεις τους καλεσμένους…
πχ, εγω θα έβαζα διπλα-διπλα τον Γεωργαλή με τον Simon, τοn Draluca διπλα στον Βλαδιμηρο… για τετοια τρολιά μιλάω… 😀 😀 😀
katy
14 Νοεμβρίου, 2013 5:13 μμ
Εννοείται πως οι εκπλήξεις που ετοιμάζω, θα είναι πέρα από κάθε φαντασία. Είμαστε τρόλια που σεβόμαστε τον εαυτό μας. Δεν ξέρω μόνο, εάν θα μπορέσουμε ν’ αντέξουμε και εμείς οι ίδιοι, τόση τρολιά. 😀 😀 😀
Σε θέλω για να μου εξασφαλίσεις δύο πράγματα..
1) Τη μεταφορά του Βλαδίμηρου (είναι γνωστό ότι ο Δρ, ως προσωπικός μου πιλότος, μπορεί να τον «χάσει» κατά τη μεταφορά).
2) Tην ειδική άδεια, από τον παπά της ενορίας του ανηψιού μου, για να του επιτραπεί να παρευρεθεί στο κοσμικό αυτό γεγονός.
Έχεις δουλειές να κάνεις…ακόμη κάθεσαι; 😀 😀 😀
DrAluca
14 Νοεμβρίου, 2013 8:08 μμ
Ε μπορει να παραπεσει αγαπητη Πυργοδεσποινα….τοσα γινονται.
Αμα εχει και αερα ειδικα 😛
Χαμογελατε…
katy
14 Νοεμβρίου, 2013 8:14 μμ
Θα φροντίσει ο ανηψιός μου (ως παπα(ρηγα)δάκι έχει στενές σχέσεις με το Θεό), εκείνη την ημέρα να μην έχει αέρα.
Ορκίζεσαι ότι δεν είχες τον Βλαδίμηρο μέσα; 🙂
DrAluca
14 Νοεμβρίου, 2013 8:20 μμ
Μπορουμε να αποφυγουμε με καποιον τροπο τον ορκο? 😛
Χαμογελατε…
katy
14 Νοεμβρίου, 2013 8:27 μμ
😆 😆 😆
Ό,τι θες…σου χαλάω χατήρι εγώ;
Μπορείς όμως, άμα θες, να ορκιστείς στην Πατρίδα! 😉
“Τέλος πάντων, ορκίζομαι εις Σε, ω Ιερά πλην τρισαθλία Πατρίς!”
Η πρώτη φράση από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας.
DrAluca
14 Νοεμβρίου, 2013 10:13 μμ
Ε αμα ειναι στην πατριδα, τον βανω τον ορκο…
Ναι, ορκιζομαι. Δεν ηταν ο Βλαδιμηρος μεσα 😛
Χαμογελατε…
demonio
14 Νοεμβρίου, 2013 11:47 μμ
το γουρουνακι και τον zcx ποιος θα τους χρεωθει Πυργοδεσποινα μου ; Σε περιπτωση που διαλογιζεστε ακομη πανω στο ζητημα, προτεινω ως κριτηριο το εξης:
«Μόνον αυτοί που σφάζουν με άνεση και ευχαρίστηση ένα ζώο έχουν δικαίωμα να είναι κρεοφάγοι.»
Γιάννης Τσαρούχης, 1910-1989, Ζωγράφος 🙂
katy
15 Νοεμβρίου, 2013 9:34 μμ
Τον zxc, τον είχα στείλει να μάθει ορθογραφία και γραμματική. Οι «επιφανοί» δάσκαλοί του, μου είπαν ότι είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως», τον απέβαλλαν από την τάξη κι από τότε αγνοείται η τύχη του.
Ο pagal, ενώ ξεκίνησε ταχύρρυθμα μαθήματα καλογουστιάς, χιούμορ και πνεύματος, δυστυχώς, στις τελευταίες εξετάσεις, πήρε κάτω από τη βάση (πήρε (τα) τγία (του) σε κάθε μάθημα) και έμεινε μεταξεταστέος για του χρόνου.
Εσύ είσαι έτοιμο καλό μου, για τον σπουδαίο ρόλο που σου ετοιμάζω;
μανικακος
15 Νοεμβρίου, 2013 9:49 μμ
😀 😀 😀
demonio
15 Νοεμβρίου, 2013 10:21 μμ
παντα στις διαταγες σας πυργοδεσποινα μου 😉
χοιρινο απο που θα προμηθευτουμε ; Ή η διαταγη ειναι χορτοφαγια ;
katy
15 Νοεμβρίου, 2013 10:25 μμ
To menu το επιμελείται αποκλειστικά και χωρίς την παραμικρή παρέμβασή μου (αν και κάποιοι κακεντρεχείς-βλέπε Μανικάκος-δεν το πιστεύουν) ο Τελετάρχης-Συνοικοδεσπότης μου και γνωστός λάτρης του κρέατος και του κυνηγιού, simon. 😀
μανικακος
15 Νοεμβρίου, 2013 10:29 μμ
😀 Ωρε πέρδικα και κάπρο που θα φαμε…. 😀
katy
15 Νοεμβρίου, 2013 10:31 μμ
😀 Μη φάμε τα μουστάκια σας μόνο… 😀
simon
16 Νοεμβρίου, 2013 12:45 μμ
😀 Μη φάμε τα μουστάκια σας μόνο… 😀
Και, καλή μου Πυργοδέσποινα, εσύ ξέρεις πως, από μουστάκι, θα φάτε καλά από ‘μένα! Εγώ δεν ξέρω αν θα φάω απ’ τον Μάνι! 😀 😀 😀
katy
16 Νοεμβρίου, 2013 1:04 μμ
O καλός μου ο Μανικάκος, από τη φωτό και το σαματά, τον «κόβω» για αμούστακο αγόρι …άρα μόνο τα δικά σου θα φάμε! 😀
μανικακος
16 Νοεμβρίου, 2013 3:10 μμ
επιβεβαιώνω για την ηλικία. αλλα που θα πάει θα μεγαλώσω… 😛
katy
16 Νοεμβρίου, 2013 3:35 μμ
Δεν χρειάζεται να μεγαλώσεις. Σε αγαπάω/με όπως είσαι… Σμουτς! 😀
simon
15 Νοεμβρίου, 2013 10:37 πμ
Εγώ εσένα θέλω δίπλα μου. Κανέναν άλλον! 😀 😀 😀
μανικακος
15 Νοεμβρίου, 2013 3:05 μμ
θα προωθησω το αίτημα σας σSimon και οτι αποφασισει η επιτροπή καλεσμένων, η οποία αποτελειτε απο την κυρία Katy 😀
simon
15 Νοεμβρίου, 2013 7:12 μμ
@ μανικακος
15 Νοεμβρίου, 2013 3:05 μμ
Αυτό το «σ» μπροστά απ’ το Simon, σου ξέφυγε ή είναι για το «σύντροφος» 😀 Γιατί αν είναι για το «σύντροφος» κάποιοι μπορεί να σε μαλώσουν 😀 😀
μανικακος
15 Νοεμβρίου, 2013 9:50 μμ
αυτος που θα γκρινιάξει, να πάει να κάτσει μόνος του μην τον κολήσουμε οπορτουνισμό και αυταπατισμό 😀 😀 😀
κ βεβαια συντροφος ειναι το σ…
demonio
15 Νοεμβρίου, 2013 10:15 μμ
«σερ» ειναι το σ αφου και το simon ξεκινα με κεφαλαιο 🙂 Εκει στο κομμα του χαβιαριου ολο ευσεβεις ποθους εισαστε αγαπητε, τς, τς, τς
simon
16 Νοεμβρίου, 2013 12:41 μμ
@ demonio
15 Νοεμβρίου, 2013 10:15 μμ
“σερ” ειναι το σ αφου και το simon ξεκινα με κεφαλαιο 🙂 Εκει στο κομμα του χαβιαριου… »
😀 😀 😀
Αυτό είν’ αλήθεια! Στο πατρικό μου με το χαβιάρι αλείφαμε και τις πατσαβουρόπιτες !!! 😀
demonio
16 Νοεμβρίου, 2013 1:14 μμ
simon
δεν ειχα την παραμικρη αμφιβολια πως εισαι γκουρμε απο τα γεννοφασκια !
Ο Νταλι στο βιβλιο του Παρανο΄ι΄κοκριτικη ειχε γραψει, πως ο μονος λογος που τον εσπρωξε να γινει ο ζωγραφος που εγινε ηταν επειδη δεν αρκεστηκε στις φακες αλλα λατρευε το χαβιαρι και μαλιστα το καλυτερο, οποτε επρεπε να βρει εναν τροπο να χρηματοδοτησει το παθος του.
ΥΓ. Εγω παντως λατρευω τις φακες, αλλα θελουν κι αυτες την τεχνη τους. Συνοδευομενες με την καταλληλη ρεγγα (ξερετε αυτην που παλιοτερα αγοραζαμε τυλιγμενη σε εφημεριδα ή λαδοκολλα κι επρεπε να καψαλιστει πριν σερβιριστει), σαρδελλα παστη απογειωνονται ή παξιμαδακια με χαβιαρι απογειωνονται 🙂 Χαβιαρι σε πατσαβουροπιτα ομολογω πως δεν εχω γευθει μεχρι τωρα. Οδηγησε μας simon σε νεες συγκινησεις 🙂 😉 🙂
μανικακος
16 Νοεμβρίου, 2013 3:12 μμ
(καταλαβα, να φαω κατι πριν έρθω γιατι πολύ χάικλασάτη γκουρμεδιά μυριζει και θα μας «κόψει» η Dom Perignion» 😀 😀 😀 )
demonio
16 Νοεμβρίου, 2013 4:23 μμ
τι να σου πω, αγνωστες οι βουλες της μεγαλειοτατης… μουστακια δεν θα εχει ως σταρτερ, χοιρινο χειροποιητο προερχομενο απο τον λαο της δεν θα εχει ως κυριως πιατο… Αναμφιβολα ομως θα μας περιποιηθει οπως εκεινη θεωρει ενδεδειγμενο για να συντηρησει τον μυθο και την ακτινοβολια της. Εκεινη ξερει και προσεξε καλα μην πεσεις σε δυσμενεια με αυτα που γραφεις. Να εισαι προθυμος να σε εκπαιδευσει για το καλο σου. 😉
katy
16 Νοεμβρίου, 2013 4:32 μμ
Το νου σας τρόλλια! Δεν αστειεύομαι! 😀 😀 😀
simon
15 Νοεμβρίου, 2013 10:38 πμ
Που διάλο πήγε εδώ κάτω το σχόλιο; Τον Μάνι εννοώ… 😀
simon
12 Νοεμβρίου, 2013 6:07 μμ
Αυτές είναι οι δύο όψεις του φασισμού: απ’ τη μια η βία και η κτηνωδία κι απ’ την άλλη ο φόβος κι η σιωπή.
Και συμφωνώ με τον Μάνι. Η βία δεν είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό, οπότε κάτι της «ξέφυγε» της δύστυχης ηλικιωμένης με το κτήνος, που ανάθρεψε.
katy
12 Νοεμβρίου, 2013 6:18 μμ
Και κάτι (όχι και τόσο σχετικό με την ανάρτηση), που έχει να κάνει όμως με το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος (από νέοι – γέροι) και γιατί πρέπει να μην αφήνουμε ανεκμετάλλευτη οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας και να περνάμε καλά κάθε στιγμή! 🙂
Wake up! (δεν το γράφω ελληνικά, γιατί παραπέμπει σε παραθρησκευτική οργάνωση 🙂 )
Bραβευμένη ελληνική ταινία μικρού μήκους.
Кроткая
12 Νοεμβρίου, 2013 8:23 μμ
έχει δικιο ο Μανικ. Κατά πάσα πιθανότητα αντόστοιχες φωνές έβαζε κι εκείνη όταν ο γιος έσπαζε κανένα βάζο…
πλην ομως, μεγαλώνοντας, οφείλουμε κι εμείς να γινόμαστε καλύτεροι από ό,τι μας έκαναν οι γονεις μας, σωστα?
DrAluca
13 Νοεμβρίου, 2013 3:49 μμ
Ακομα και αν εκεινη ως μανα εκανε τα ιδια και χειροτερα στο παιδι της (που πλεον εστω να υποθεσουμε πως ετσι εμαθε-ετσι κανει), ο καθενας μας ειναι απολυτα υπευθυνος για τις επιλογες του απο ενα σημειο και μετα (εφοσον πληρουνται καποιες βασικες συνθηκες). Και ο τυπακος στην ιστορια το εχει προσπερασει προ πολλου το σημειο αυτο.
Η πραγματικοτητα στην Ελλαδα (μια χωρα με αυξημενο μεσο ορο ηλικιας. Μια γερασμενη χωρα δηλαδη ακομα και σημερα) ειναι πως οι ανθρωποι που συγκαταλεγονται στην τριτη ηλικια, αντιμετοπιζονται ως βαρος.
Ακομα και πριν την οικονομικη καταρακωση των νοικοκυριων, ηταν πολλα τα «τετοια» η ακομα και ομοια η χειροτερα κρουσματα.
Το point νομιζω του silentcrossing δεν ειναι τοσο η ιστορια μεσα στο σπιτι (που ειναι πολυ σημαντικη), αλλα η αντιδραση του τυπακου, οταν ηρθε αντιμετωπος με το θεμα απο εξωτερικο παραγοντα.
«αν κοιτάς τη δουλειά σου εσύ, να μην ανακατεύεσαι στα προσωπικά των άλλων,» ενω ειχε ενα πολυ προσεγμενο παρουσιαστικο… Αντιδρασεις που εχουν και πολλοι γονεις οι οποιοι σταθερα και επανειλημμενα φερονται ασχημα στα παιδια τους…
Εκει νομιζω ειναι το σημαντικο…στην εσωστρεφια και την περιχαρακωση (και αμυνα)…
Χαμογελατε…
Кроткая
13 Νοεμβρίου, 2013 4:34 μμ
λαηκ
koula
13 Νοεμβρίου, 2013 6:39 μμ
+++++ DrAluca
🙂
επισης, παιδες, δεν ξερουμε τιποτα για την ζωη τους… ισως ο βιαιος στην ζωη τους να΄ταν ο πατερας και η γυναικα να ηταν μονιμως θυμα…
και φυσικά, όπως λέει και ο DrAluca, αυτό η βασανιστική συμπεριφορά υπάρχει από ενήλικες προς παιδιά, προς κατοικίδια αλλά και από «παιδιά» προς ηλικιωμενους, ειτε εχουν προβλημα υγειας (πχ άνοια) είτε όχι…
demonio
13 Νοεμβρίου, 2013 10:30 μμ
το θεμα ειναι πως κανενας πια δεν εχει (ποιοτικο) χρονο για κανεναν μεσα στην καθημερινοτητα και γι’αυτο καποια μελη της οικογενειας αντιμετωπιζονται σαν βαρος στις σημερινες κοινωνιες αν βγαζουν τους υπολοιπους εξω απο το προγραμμα τους….
γενικα εχω την αισθηση πως οι σχεσεις των ανθρωπων γινονται ολο και πιο κανιβαλιστικες, αλλα δεν ξερω αν ηταν ποτε κι αλλιως. Οσο μεγαλωνω, η αντιληψη μου για τον θεσμο της οικογενειας αλλαζει διαρκως και σιγουρα ειναι το περιβαλλον που ολοι μας βγαζουμε τον χειροτερο εαυτο μας, απ’οποια θεση κι αν βρισκομαστε (παιδια/γονεις κλπ). Φυσικα και οσο πιο απομονωμενα ζουν οι ανθρωποι, τοσο περισσοτερη αναστολη υπαρχει στο να επεμβαινει ενας τριτος σε τετοιου τυπου περιστατικα που περιγραφει το ποστ, που ειναι εντελως αθλια.
Θυμηθηκα τωρα την σκηνη απο την Ευδοκια του Δαμιανου, που ειναι ο τυπος που μεσα στην νυχτα ξυπναει την μανα του για να του παει ενα ποτηρι νερο, ενω αυτος ειναι ξυπνιος και περιφερεται μεσα στο σπιτι κι αυτη οντως σηκωνεται και του το παει….
giorgalis
13 Νοεμβρίου, 2013 10:48 μμ
Άσχετο, η «Ευδοκία» είναι κινηματογράφος παγκόσμιας κλάσης!
catalternative
22 Νοεμβρίου, 2013 1:00 μμ
Fav δοκτορα
DrAluca
22 Νοεμβρίου, 2013 1:09 μμ
«RT @catalternative Fav δοκτορα »
😛 😛
Χαμογελατε…
giorgalis
12 Νοεμβρίου, 2013 8:48 μμ
Ας υποθέσουμε πως ο τύπος είναι σατανάς. Κάποια στιγμή θα γεράσει και αν το παιδί του θα του φέρεται άσχημα αυτό δεν θα τον κάνει αθώο, ούτε θα «αθωωθεί» όταν πεθάνει.
Είμαι με τον κακό της ιστορίας επειδή πιστεύω πως του έφτιαχναν «γλυκό μουρουνέλαιο» όταν ήταν μικρός και δεν το έχει ξεπεράσει, του εύχομαι να το κάνει, ποτέ δεν είναι αργά.
cronopiusa
12 Νοεμβρίου, 2013 11:12 μμ
cronopiusa
13 Νοεμβρίου, 2013 1:40 πμ
Mamma – Andrea Bocelli (greek subs)
cronopiusa
13 Νοεμβρίου, 2013 11:02 πμ
καλημέρα
δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου στην ερμηνεία του mamma από επιβιώσαντα στρατοπέδου συγκέντρωσης
είναι στο 34.50
και σκέφτεσαι την ευχή «ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά… τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν» και τα γηρατειά που δεν μπόρεσε να ζήσει η Θεσσαλονικιά σεφαρδίτισσα
και προσγειώνεσαι στα τιμημένα γερατειά του 21ου αιώνα
Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως…
η αστή γιαγιά του συγκλονιστικού διηγήματος της Ελεάννας Βλαστού «Ούτε χώρος ούτε χρόνος» απ τις Εξαφανίσεις,
να γυρνάει σπίτι «…κάηκε το φαγητό, καιγόταν το σπίτι της»
… Κώστας Βάρναλης Ο Μονόλογος του Μώμου
ΜΩΜΟΣ (στον Ιησού) Άκου, άκου τ’ αηδόνι!
…
η γιαγιά όρθια μπροστά στο νεροχύτη να κοιτάει το σπασμένο βάζο
… Είμαι καρφωμένος σαν και σένα. Και κάτωθέ μου αστράφτουνε, βροντολογάνε και με σουβλίζουνε λάμες αμέτρητες. Και γλώσσες αμέτρητες με βλαστημάνε και με φτυούνε. Κι αργώ να πεθάνω.
και την άλλη κατάκοιτη γιαγιά να ζητάει νερό και να μην έρχεται
η δεκατριάχρονη εγγονή της
με προδώσανε. Με το λογικό ανακαλύψανε την μπαμπεσιά και την αχαριστία· και με τη γλώσσα το ψέμα και πάλι το ψέμα!
και σκέφτεσαι την μέρα που θα βάλεις και συ αγγελία: Αναζητώ συγκατοίκους άνω των 75 ετών
Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Kομμαγηνή· 595 μ.X.
koula
13 Νοεμβρίου, 2013 6:47 μμ
σ’ευχαριστούμε πολύ, cronopiusa! 🙂
oldboy9
13 Νοεμβρίου, 2013 11:44 πμ
Επειδή ήμουν μάρτυρας σε παρόμοιο περιστατικό, είχα πάρει μέρος στην αρχή…διακριτικά, και κατόπιν εντελώς απολίτιστα -μα πολύ απολίτιστα.
@cronopiusa, το πρώτο βίντεο (what is that?) είναι από τα κορυφαία…
Υπάρχουν όμως και καλά εγγόνια 🙂
BandieraRossa
15 Νοεμβρίου, 2013 1:47 πμ
Μια δύσκολη κατάσταση στην οποία προσωπικά δε θα ήθελα να βρεθώ. Μιλάς και δρας εφόσον ξέρεις ή σιωπάς επειδή είναι προσωπικά άλλων;
Τελικά θα καταλήξω στο «μιλάς και δρας».
katy
15 Νοεμβρίου, 2013 9:43 μμ
«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας».
Ζίγκμουντ Φρόυντ (1856-1939), Αυστριακός ψυχίατρος.
simon
20 Νοεμβρίου, 2013 8:44 πμ
Σπέσιαλ αφιερωμένο σε …μερακλήδες Κρητικούς! 😀 😀 😀 (Από το 2.10 τσαι μετά).
spiral architect
20 Νοεμβρίου, 2013 8:56 πμ
Αμα ναι, έρθω κειά πέρα και σου σπάσω τη chεφαλή με τη κατσούνα μου … 👿
simon
20 Νοεμβρίου, 2013 11:35 πμ
Αμοναχός σου θε να ‘ρθεις ή θα φέρεις τσι άλλους; 🙂
μανικακος
20 Νοεμβρίου, 2013 4:01 μμ
για μπιούτιφουλ επαέ χαμω μη γίνει ανάσταση 😀 😀 😀
DrAluca
20 Νοεμβρίου, 2013 4:05 μμ
Χαμογελατε…
Nolan G. Beck
21 Νοεμβρίου, 2013 8:53 μμ
Η δικαιοσύνη είναι υπερβολικά καλή για κάποιους ανθρώπους, αλλά όχι αρκετά καλή για κάποιους άλλους Υπάρχουν φορές που βγάζουμε πρόωρα συμπεράσματα, επειδή έχουμε παρασυρθεί από αυτό που φαίνεται και όχι από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Αυτός είναι ένας λάθος τρόπος για να προγραμματίζουμε τη ζωή μας και τις αντιδράσεις μας. – – – Ήταν κάποτε δύο άγγελοι που ταξίδευαν και σταμάτησαν για να περάσουν τη νύχτα τους στο σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενείς και δεν ήθελαν να τους φιλοξενήσουν σε κάποιο από τα δωμάτια του αρχοντικού τους. Αντίθετα, οι άγγελοι έμειναν σε ένα μικρό χώρο στο υπόγειο του σπιτιού. Καθώς έστρωναν για να κοιμηθούν πάνω στο κρύο πάτωμα, ο γηραιότερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε, καλύπτοντάς την. Όταν ο νεαρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, ο άλλος του απάντησε ότι «Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως δείχνουν». Την επόμενη νύχτα, οι δύο άγγελοι θέλησαν να ξεκουραστούν στο σπίτι μιας πολύ φτωχής, αλλά φιλόξενης οικογένειας αγροτών. Αφού μοιράστηκαν με την οικογένεια το φτωχικό φαγητό τους, το ζευγάρι των αγροτών τους παραχώρησε το κρεβάτι τους για να ξαπλώσουν και να ξεκουραστούν. Μόλις βγήκε ο ήλιος το άλλο πρωί, οι άγγελοι είδαν τον αγρότη και τη γυναίκα του να κλαίνε γιατί η μοναδική τους αγελάδα είχε ψοφήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο νεαρός άγγελος θύμωσε πολύ και ρώτησε το γηραιότερο γιατί να συμβαίνει αυτή η αδικία στους καλούς και φτωχούς αυτούς ανθρώπους. «Η πρώτη οικογένεια είχε τα πάντα και τη βοήθησες», τον κατηγόρησε. «Η δεύτερη οικογένεια είχε τόσα λίγα και ήταν τόσο πρόθυμη να τα μοιραστεί και εσύ άφησες την αγελάδα τους να ψοφήσει». «Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως δείχνουν», του απάντησε ο γηραιότερος άγγελος.
simon
22 Νοεμβρίου, 2013 10:54 πμ
Το ξανάστειλα αλλά δεν δημοσιεύθηκε.
Στις 20 Νοέμβρη 1936 έπεφτε μαχόμενος μόλις στα 40 του χρόνια για την υπεράσπιση της Μαδρίτης ένας θρύλος της εργατικής τάξης, ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι.
Εργάτης των σιδηροδρόμων, έδειξε σ’ όλο τον κόσμο, πως αγωνίζεται και παλεύει ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Όχι, δεν ήταν κομμουνιστής, ήταν αναρχικός…
DrAluca
22 Νοεμβρίου, 2013 12:43 μμ
Καποια ναζακια της wordpress εφαγαν μπολικα σχολια πουλακια.
Τα επαναφεραμε μολις το πηραμε χαμπαρι. Ελπιζω να μην υπηρξε μεγαλη ταλαιπωρια. 🙂
(Simon, το δικο σου σχολιο (αυτο που το ξαναγραφεις εδω) δεν το επανεφερα, επειδη ειναι το ιδιο ακριβως. Εαν θελεις το επαναφερω και αυτο 🙂 )
Χαμογελατε…
simon
22 Νοεμβρίου, 2013 1:02 μμ
Για τον Βλαδίμηρο με περνάς; 😀 😀
DrAluca
22 Νοεμβρίου, 2013 1:05 μμ
Ε δεν ξερω…μπορει να το χες σε μεγαλη αγαπη και να το βλεπεις σαν παιδι σου 😛
Χαμογελατε…
simon
22 Νοεμβρίου, 2013 1:10 μμ
Η αλήθεια είναι πως αγαπώ πολύ ΑΥΤΟΝ που αναφέρεται στο σχόλιο.
DrAluca
22 Νοεμβρίου, 2013 1:22 μμ
Ο βηχας και ο ερως δεν κρυβονται 😛
Xαμογελατε…