Από το blog του Rising Galaxy
Σημείωση του φίλου και συντρόφου Γιάννη, την αλίευσα από το facebook
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…
Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.
***
—————————————-
Αναδημοσιεύει ο Μανικάκος
Κουρτ
2 Σεπτεμβρίου, 2013 1:25 μμ
Πήγε ο άνθρωπος να μιλήσει λιγάκι σοσιαλιστικά και του έβαλαν την εικόνα του βίντεο για να τον κοντράρει αναρχικά.
simon1roi
2 Σεπτεμβρίου, 2013 1:29 μμ
«Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δ ε ν έχει ε ν ω θ ε ί ακόμη».
«Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Ε μ ε ί ς θ α νικήσουμε».
Αν ποτέ ενωθούμε… 😦
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 5:51 μμ
Γειά σου simon
Νομίζω πως τα δύο αποσπάσματα σχετίζονται, το δεύτερο απαντά χιουμοριστικά στο πρώτο που λέει πως δεν έχουμε χιούμορ.
dame31
2 Σεπτεμβρίου, 2013 5:16 μμ
Δεν ξέρω αν θα νικήσουμε αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 5:48 μμ
Πολύ καλογραμμένο, η φωτογραφία από την άλλη εκτός τόπου και χρόνου…
Ποιοι να ενωθούμε και ποιοι να νικήσουμε ρε παιδιά;
Νόμιζα πως είμαστε στα πρόθυρα σοσιαλιστικής ανατροπής 😯
Τι θέλετε τεσπα;
μανικακος
2 Σεπτεμβρίου, 2013 5:55 μμ
τη φωτογραφία την έβαλα εγω στο κείμενο και μεταξύ μας κΩλοκυθόπιτα.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 6:02 μμ
Το ξέρω πως την έβαλες εσύ, προσπάθησα να το πω χωρίς να σε εκθέσω 😀
simon
2 Σεπτεμβρίου, 2013 6:54 μμ
Γειά σου giorgalis.
Ευχαριστώ που μου το θύμισες! Πράγματι, ποιοί να ενωθούμε, τί είμαστε ‘μεις να ενωθούμε, βιομήχανοι ή εφοπλιστές; Εμείς είμαστε καθαροσπόρια της εργατικής τάξης, πως να ενωθούμε με κολοκυθόσπορο. Αυτόν ασ’ τον να φτιάνει πίτες ο Μανικάκος… 😉 και τον Μπρέχτ να λέει «…όλοι οι αδύναμοι μαζί…»! Τι λε ρε φίλε, πως τα γράφεις αυτά; Τα ενέκρινε ο σ. Κουτσούμπας; 🙂
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:12 μμ
Ο Μπρεχτ λέει τίποτα για την υγιή επιχειρηματικότητα;
Ένας (αυθεντικότερος) πασόκος θα σου έλεγε πως είστε καθαροσπόρια της επιχειρηματικότητας που θέλετε μόνο την υγιή.
Αλήθεια την άλλη τι θα την κάνετε; Θα τη στείλετε στα γκούλαγκ;
Δλδ τον εφοπλιστή που για να γίνει πιο ανταγωνιστικός (και για να μην απολύσει εργαζόμενους) κάνει λαθρεμπόριο καυσίμων τι θα τον κάνετε;
Τα εγκρίνει αυτά η ΕΕ;
simon
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:16 μμ
Τους κακούς επιχειρηματίες και τους εφοπλιστές θα τους πουλήσουμε στην A-Orizon LTD.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:24 μμ
Να δοκιμάσετε να τους πουλήσετε πρώτα στον μπακάλη της γειτονιάς (ή τον κουρέα).
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:25 μμ
Κι αν δεν μπορούν να αγοράσουν πουλήστε τους american dream (αλά σοσιαλίστα)…
simon
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:33 μμ
H πρόταση έχει πίσω της κάποια εμπειρία ή είναι έτσι στον -τηλεοπτικό- αέρα;
simon
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:41 μμ
«Ένας (αυθεντικότερος) πασόκος…»
Αυτή τη λασπωμένη ύβρη φυσικά σου την επιστρέφω, αλλά δε με εκπλήσσει. Την ιστορία του σκορπιού την ξέρω καλά.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:42 μμ
Εμπειρία στις πωλήσεις «american dream αλά σοσιαλίστα» έχει το ΠΑΣΟΚ (παλαιό και νέο)
Το δικό μας όνειρο δεν περιλαμβάνει «επιχειρηματικότητα» υγιή ή μη.
mitera
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:42 μμ
Ta μπακάλικα κλείσανε .Ξεχάστε τα!
Kαθώς και το μανάβικο της γειτονίας μου.
Μια καλή μπίζνα στις μέρες μας είναι τα ευχέλαια.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:46 μμ
Δεν είναι ύβρις.
Ασφαλώς είστε τιμιότεροι από τους παλαιούς – άλλωστε δεν είστε ακόμα κυβέρνηση.
Οι πολιτικές σας θέσεις είναι 100% ΠΑΣΟΚ.
Η τακτική σας επίσης.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 7:49 μμ
mitera
Tα μπακάλικα για τον σφυριζα δεν έχουν κλείσει, αυτοί όταν επιστρέψουν στο 2.94% και αναγκαστούν να πουλήσουν τον 105.5 δεν θα τον δώσουν σε καπιταλιστή (είναι κατά του καπιταλισμού) και ειδικά σε καπιταλιστή με οφσορ (είναι κατά των καπιταλιστών με οφσορ), θα τον δώσουν στον περιπτερά, ίσως μάλιστα να τον αγοράσω εγώ!
mitera
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:00 μμ
Αχ ναι!
Να τον αγοράσεις giorgali και να μου δώσεις μια εκπομπή για την κοινωνική αλληλεγγύη (παντοπωλεία,φαρμακεία κλπ επιδοτούμενα απο την ΕΕ).Eτσι όλοι μαζί θα μπορέσουμε να ρίξουμε τον καπιταλισμό που ενώ μας σκοτώνει, μας στέλνει και κανά κιλό ρύζι 🙂
Πάνω απ’όλα θα έχουμε σχέδιο.
μανικακος
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:02 μμ
ασε τα μπακαλικά μανα και κοιτα τα μέιλ σου…. αντε 😀 😀 😀
katy
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:04 μμ
“Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, καταλάβαμε, ότι όλα αυτά που μας έλεγαν για το σοσιαλισμό ήταν ψέμματα και όλα εκείνα που μας έλεγαν για τον καπιταλισμό ήταν αλήθεια”.
Κάτοικος της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
mitera
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:17 μμ
😛 😛 😛 😛
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:19 μμ
mitera
θεώρησε το δεδομένο, έφτιαξα και πρόγραμμα, έδωσα και τίτλο στις εκπομπές σας (κατευθείαν από τα «κεντρικά»)!
4-6 DrAluca – «πρωινό ξύπνημα χωρίς ακροατές»
6-8 μουσική
8-10 μανικακος – «κράτα με να σε κρατώ – κάτω το κράτος»
10-12 simon – «Κύρκος-Κουβέλης-Τσίπρας, τα δύο Κ και το Τ της επανάστασης»
12-14 koula – «εκπομπή στη νοηματική»
14-16 βλαδήμιρος – «ο Φίνεγκαν έχει αϋπνίες»
16-18 katy – «φάτε παντεσπάνι»
Ο σταθμός ψάχνει συνεργάτες και μέχρι να τους βρει θα κλείνει στις 18:00
ο παραγωγός «mitera» απολύθηκε.
μανικακος
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:24 μμ
δε πιστευω να με εχωσες πρωι 8-10 ε; αυτο ειναι αιτία ξυλοδαρμού,να το ξές…
mitera
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:25 μμ
Αμ το είχα σίγουρο οτι δεν θα άντεχα για πολύ στον παλιοσταθμό σου!
Για αποζημίωση να μην κάνω κουβέντα..φαντάζομαι 🙂 🙂
simon
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:26 μμ
Είναι ύβρις προσωπική. Επειδή ξέρεις (τί) να γράφεις. Δε μ’ ενδιαφέρει η άποψή σου για την τιμιότητα οποιουδήποτε (πολύ περισσότερο για τη δική μου, δε με ξέρεις) και πολλά θα μπορούσα να σου πω για το τί έγιναν κάποιοι όταν έγιναν κυβέρνηση. Και για το τί είναι κάποιοι όταν χειρίζονται οποιουδήποτε είδους εξουσία (δήμους, π.χ ή εργατικά κέντρα).
Επίσης, μολονότι σου έχω εξηγήσει τη σχέση μου με τον Σύριζα. εξακολουθείς να θεωρείς ότι στηρίζω άκριτα ο,τιδήποτε. Δεν είμαι μέλος του ΚΚΕ από το ’77, για να το κάνω αυτό…
katy
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:27 μμ
Θα μου κάνει lead-in ο Βλαδίμηρος; H εκπομπή μου θα «σκίσει»! 😀
Βλαδίμηρος
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:37 μμ
Σε περίοδο κρίσης είναι ανευθυνότητα και πλεονεξία οι εργαζόμενοι να ζητούν «αποζημίωση».
Η εργασιακή εμπειρία που αποκτά κανείς σε μία σοβαρή εταιρία ισοδυναμεί με υψηλοτάτου επιπέδου εκπαίδευση χωρίς μάλιστα να έχουν πληρωθεί δίδακτρα.
Επίσης όταν ένας άνεργος ψάχνει για εργασία και δηλώσει την προϋπηρεσία του στη σοβαρή εταιρία, αυτόματα «κερδίζει πόντους» η «υποψηφιότητα» του.
mitera
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:44 μμ
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.
Θα τις λάβω σοβαρά υπ’οψην μου, στην επόμενη πρόσληψη που θα κάνει ο giorgalis.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 8:50 μμ
Όχι δεν είναι ύβρις.
Υπερασπίζεσαι την «Αριστερά» που είναι κέντρο-αριστερά, τόσο όσο και το παλαιό ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.
Βρισιά, είναι ο «πασόκος» του παλαιού (που είναι διεφθαρμένο).
Υπάρχει ένα θέμα βέβαια με τον «αυριανισμό», την μπόχα του οποίου το νέο ΠΑΣΟΚ έχει επαναφέρει για τα καλά… 😉
katy
2 Σεπτεμβρίου, 2013 5:58 μμ
«Δεν μπορούμε να νικήσουμε την παθιασμένη εμμονή. Αυτοί νοιάζονται, εμείς όχι. Αυτοί νικούν».
Douglas Adams (1952-2001), Βρετανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας.
s3rk0
2 Σεπτεμβρίου, 2013 9:17 μμ
Reblogged this on 00101010.
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 9:30 μμ
«Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».»
Αυτό αφορά φυσικά όλους τους μικροαστούς.
Φαντάζομαι κάποιον να το διαβάζει και να σκέφτεται «δεν είμαι δημοσιογράφος».
Είναι σαν την μπαλάντα του κυρ Μέντιου που την τραγουδάνε όλοι επειδή «αφορά τους άλλους».
Eddie
2 Σεπτεμβρίου, 2013 10:31 μμ
δηλαδή πόσο θλιβερό που ένα τέτοιο καταπληκτικό ταξικό κείμενο να γίνεται πεδίο αρένας και μάλιστα χαμηλού επιπέδου αντιπαράθεσης;
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 11:07 μμ
Υποθέτω πως εσύ κατάλαβες πως η «χαμηλού επιπέδου αντιπαράθεση» έγινε με βάση το κείμενο, για τα δεδομένα σου αναμενόμενο.
Πάντως με λίγο «μοντάζ» όλα διορθώνονται.
Δεν πρόλαβες να ανεβάσεις το επίπεδο και στο ξανάριξαν…
giorgalis
2 Σεπτεμβρίου, 2013 11:14 μμ
Eddie
2 Σεπτεμβρίου, 2013 11:57 μμ
α μυγιάχτηκε τελικά το τρολ. Κατάλαβε ότι αυτός ευθύνεται που έκανε μπουρδέλο για άλλη μια φορά το σχολιασμό.
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:16 πμ
Πράγματι!
Είναι γεγονός πως είμαι πανέξυπνος και κατάλαβα πως έκανα μπουρδέλο τον σχολιασμό (το έπαιζα 50-50 ανάμεσα σε μένα και τον DrAluca).
Χαίρομαι που κι εσύ είσαι τουλάχιστον τόσο έξυπνος που κατάλαβες πως το κατάλαβα.
Κάνε τώρα τα ταχυδακτυλουργικά σου με τα σχόλια να ανεβάσεις το επίπεδο ή απλά μη σχολιάζεις (μπορεί να ανέβει μόνο του, που ξέρεις; )
Eddie
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:28 πμ
ρε πανύβλακα καραγκιόζη, όλα αστεία σου φαίνονται; Παντού πρέπει να μπεις να πετάξεις τη μαλακία σου;
Λιγος σεβασμός ρε ζώον! Άνθρωπος απολύθηκε και αντί να ασχοληθούμε με τις απολύσεις στα ΜΜΕ, πρέπει να ανεχτούμε έναν μαλάκα του ΚΚΕ που το μονο που ξέρει να κάνει είναι να ειρωνεύεται και να βρίζει τους πάντες;
Eddie
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:32 πμ
α και επειδή είμαι σίγουρος ότι το παραπάνω σχόλιο τρέφει τα τρολ, σου ορκίζομαι τρολάκι γιωργαλή οτι ήταν το τελευταίο που σου απευθύνω.
Αντε, σου δίνω τη χαρά να γράψεις εσυ την τελευταία λέξη
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:40 πμ
Θα γράψω δύο φορές!
Αν σχολίαζε ο Γκρούτσο θα βλέπαμε avatar τη φάτσα σου…
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:37 πμ
Γελοιοποιείς το θέμα.
Ψάχνεις για κάποιου είδους ρεβάνς, το πρόβλημα σου είναι πως κάθε φορά οι ρεβάνς που ζητάς διπλασιάζονται!
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 8:54 πμ
«… να ασχοληθούμε με τις απολύσεις στα ΜΜΕ…»
Το θέμα κάνει τζιιιιιζζζζ, Έντι! Άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε! 🙂
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:28 πμ
Είσαι ελεύθερος να αναδείξεις τις ομοιότητες του ΔΟΛ με τον 902.
Ταυτόχρονα (και χωρίς να το θέλεις) θα αναδειχθούν αυτές της Αυγής με την Αυριανή, να είσαι σίγουρος.
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:39 πμ
Δε χρειάζεται παρά να αποδείξω (αυταπόδεικτο είναι) τις ομοιότητες των αναγκών των εργαζομένων στον ΔΟΛ και τον 902.
Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί.
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:51 πμ
Έγραφε παροιμίες η Αυριανή; 🙂
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:59 πμ
Η χρυσή αυγή προσλαμβάνει επαγγελματικά στελέχη (εργαζόμενους) η λεγεώνα των ξένων επίσης έχει (εργαζόμενους).
902+ΔΟΛ+λεγεώνα των ξένων+χρυσή αυγή=ομοιότητες αναγκών εργαζομένων=σπίτια κρεμασμένων=το ΚΚΕ είναι αυτό που το ΠΑΣΟΚ (παλαιό και νέο) λέει ότι είναι.
Αυτή η «ανάλυση» είναι πιο βαθιά!
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:02 πμ
Διευκρίνηση:
Η λεγεώνα έχει πολλούς κρεμασμένους χωρίς εισαγωγικά και η χρυσή αυγή ΘΑ έχει.
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:09 πμ
Όλοι οι άλλοι απολυμένοι πεινάνε, οι εργαζόμενοι στον 902 όχι, άρα ΔΟΛ διαφορετικός από 902 ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ! Αυτή είναι βαθύτερη ανάλυση!
Το σπίτι του κρεμασμένου αφορούσε στον «αυριανισμό» της Αυγής. Αν θες να μάθεις για τον αυριανισμό μπορείς να διαβάσεις τα σχετικά με τον Άρη, τον Πλουμπίδη και τόσους άλλους ή να ρωτήσεις τον Κωστόπουλο, τον Θεωνά ή πιο πρόσφατα τον Βασίλη τον Ζωγράφο.
Αυτό μας έλλειψε… Να μας την «πέσουν» για λασπολογία και οι «ντα-μεν».
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:22 πμ
Γουστάρω Πλουμπίδη μαζί με «Βασίλη τον Ζωγράφο» 😀
«Ανάλυση» του τύπου «απολύσεις είναι όλες και τελείωσε» είναι μια χαρά μέχρι εκεί.
Όταν αυτή την «ανάλυση» την έχεις για να πατήσεις πάνω και να πεις πως το ΚΚΕ είναι το ίδιο με τον ΔΟΛ δηλ με τον μέγα προπαγανδιστή του συστήματος και διαχρονικό σύμμαχο του καθεστώτος, τότε κάνεις την βασική σου «ανάλυση» επιπέδου εσπρέσο, αυριανής και αυγής.
Ένας σωστός αυριανιστής θα έβγαζε το συμπέρασμα πως ο σταλινικός μισεί τους εργαζόμενους του ΔΟΛ τσουβαλιάζοντας τους, περιμένω να το ακούσω, ελπίζω όχι από σένα.
«Χρόνια Πολλά» μέρα που ναι 😉
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:45 πμ
«Όταν αυτή την “ανάλυση” την έχεις για να πατήσεις πάνω και να πεις πως το ΚΚΕ είναι το ίδιο με τον ΔΟΛ…»
Αυτό είναι σωστός αυριανισμός! Τα κεφαλαία δεν τα διακρίνεις, έ;
Ασφαλώς και γουστάρεις Πλουμπίδη και Ζωγράφο! Δεν είχα καμιά αμφιβολία! Άλλωστε, αν το κόμμα βγάλει απόφαση πως «ο γαϊδαρος πετάει», το 99% των μελών θα έγραφε περισπούδαστα άρθρα για το «υπέροχο πέταγμα των γαϊδάρων».
Τα «χρόνια πολλά» να τα δώσεις σ’ αυτούς που -με εκπληκτική πρόβλεψη» τους υποδέχτηκαν το ’81 με κατεβασμένα τα χέρια, κι όχι μόνο… да;
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:55 πμ
«Τα “χρόνια πολλά” να τα δώσεις σ’ αυτούς που -με εκπληκτική πρόβλεψη” τους υποδέχτηκαν το ’81 με κατεβασμένα τα χέρια, κι όχι μόνο… да;»
κρίμα κρίμα κρίμα ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ε; 😀
Πράγματι για σας ο γάιδαρος δεν πετά, τι κι αν η αυγή γράφει του κόσμου τα καλά για ομπάμα ΕΕ ολάντ κτλ, τι κι αν ο πρόεδρος σας είναι με την υγιή επιχειρηματικότητα και τους ευεργέτες εφοπλιστές; εσείς εκεί, μάχιμοι, για τον σοσιαλισμό τον κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία!
βάμος μουτσάτσος πασοκος νοσότρος βικτόριος παρα ρεβολουθιον 😯
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:08 μμ
Μανούλα στη διαστροφή των λόγων των άλλων. Στην καθοδήγηση είμαστε;
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:26 μμ
Aποκωδικοποίηση κάποιες φορές ναι, διαστροφή όχι.
Υπάρχει λόγος να δούμε τα πρωτοσέλιδα της αυγιανής για τον ομπάμα και τον ολάντ;
Θυμάμαι πολύ καλά τι έλεγε ο 105.5 όταν εκλέχθηκαν και οι δύο, εσύ;
Είπε ή όχι ο πρόεδρος για κάποιους «ευεργέτες εφοπλιστές» στον χατζηνικολάου;
Για την υγιή επιχειρηματικότητα κάτι θα έχεις ακούσει ε;
Μήπως το ότι (ανάμεσα σε άλλα) πουλάτε και αριστεροσύνη και «σοσιαλισμούς» (δεν θυμάμαι αν το κάνουν οι λαφαζαναίοι ή η σοσιαλιστική συνιστώσα) είναι ανακριβές;
Είναι απίστευτο αλλά κουράστηκα…
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:42 μμ
Δε θέλω τέτοια. Πρέπει να ‘σαι ακούραστος στον αγώνα εναντίον των ταξικών αντιπάλων Σύριζα, Ανταρσυα, Ναρ κλπ, κλπ…
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:57 μμ
🙂
Δεν θυμάμαι να έχω ασχοληθεί ποτέ με τα άλλα κόμματα που έβαλες δίπλα στο ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ.
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 1:21 μμ
Εσύ όχι. Το ΚΚΕ (υποκατ/μα ΚΚΣΕ) που εκπροσωπείς όμως;
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 1:34 μμ
Αυτό έχει ασχοληθεί κάνοντας πολιτική κριτική (πράγμα που τα 3 ΠΑΣΟΚ αποφεύγουν να κάνουν και μεταξύ τους αλλά και απέναντι σε όλα τα άλλα κόμματα).
Αυτό με το ΚΚΣΕ μου θύμισε τον πνευματικό άνθρωπο που έχει μόνο επώνυμο!
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 1:59 μμ
Η πολιτική κριτική (και η πολιτική εν γένει) του ΚΚΕ (υποκατ/μα ΚΚΣΕ) συνοψίζεται σε μια φράση: ένα είναι το κόμμα.
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 2:10 μμ
Βουλευτής-σύμβολο ενός εκ των δύο γενόσημων με θητεία και στα δύο (όπως στο αυθεντικό) σε πολιτική ομιλία:
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=29300:omilia-cult-g-mixelogiannaki-i-maxi-ton-plataion-o-komfoykios-kai-o-agios-fanoyrios&catid=68:people&Itemid=48
Bobfisher
3 Σεπτεμβρίου, 2013 2:26 μμ
Σίμωνα, please κόψε εσύ. Δεν έχει νόημα όπως ξέρεις. Χώρια που μούρχεται να ανοίξω το βρωμόστομα για το ποιός πόντικας ανεβοκατέβαζε χαφιέ τον Γράψα.
spiral architect
3 Σεπτεμβρίου, 2013 2:35 μμ
Κάτω τη σέρα σας απ’ το Μισελοζανάντση, μη και ζίνουμε κώλος επαέ! 😀
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 6:23 μμ
Αυτό θα κάνω, φίλε Βοb. Πράγματι, δεν έχει νόημα…
tekmiria
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:14 πμ
Στην εποχή μας, στην Ελλάδα αλλά και αλλού μοιάζει σχεδόν αδύνατο να γράφεις την αλήθεια και να έχεις αφεντικό να σε πληρώνει γι’ αυτό.
Λένιν Κοκκίνου
3 Σεπτεμβρίου, 2013 8:20 πμ
Για τον πολιτικό-ιδεολγικό ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων – με αφορμή τις τελευταίες απολύσεις στον ΔΟΛ.
Κατ’ αρχήν αλληλεγγύη στον σύντροφο Yiannis Androulidakis και σε όλους τους απολυμένους συντρόφους και συντρόφισσες που με τη δουλεία τους και την παρέμβαση τους στο κίνημα έχουν τοποθετήσει τους εαυτούς τους στην “από δω μεριά του οδοφράγματος”, στη μεριά των καταπιεσμένων. Από εκεί και πέρα οφείλουμε να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα:
1. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι κλασσικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις που παράγουν εμπορεύματα- υπηρεσίες και στηρίζονται στην εκμετάλλευση της υπερεργασίας των εργαζομένων τους (διοικητικών, δημοσιογράφων κλπ) προκειμένου να αποκομίσουν κέρδος, ιδίως στην Ελλάδα. Είναι ιδεολογικοί μηχανισμοί η λειτουργία των οποίων είναι η εξασφάλιση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης πάνω στις υποτελείς τάξεις, με στόχο την ομαλή και απρόσκοπτη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Άρα ο ρόλος τους στο πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων είναι πρωτίστως ιδεολογικός – πολιτικός και δευτερευόντως οικονομικός. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην ελληνική περίπτωση όπου τα μήντια σχεδόν ποτέ (πόσο μάλλον τώρα) δεν ήταν οικονομικά βιώσιμα, με όρους αγοράς, στηρίζονταν όμως άμεσα ή έμμεσα από το κράτος και τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους προκειμένου να αξιοποιούνται ως μοχλοί πολιτικής πίεσης για την εξασφάλιση κερδοφόρων ευκαιριών στις άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες τους.
2. Αν και ιδεολογικοί μηχανισμοί που ηγεμονεύονται από την αστική τάξη, διαπερνιούνται από την ταξική πάλη έτσι ώστε συμφέροντα των υποτελών τάξεων δύνανται να εκφραστούν, έστω και στρεβλά και διαμεσολαβημένα στο εσωτερικό τους και οι τάξεις αυτές να κατοχυρώνουν κάποιες θέσεις, χωρίς όμως εν τέλει ν’ απειλείται η αστική ηγεμονία και έλεγχος πάνω τους. Πιο συγκεκριμένα, εξαιτίας της ιδεολογικής τους λειτουργίας και δευτερευόντως της οικονομικής, είναι αναγκασμένοι να διατηρούν μία επαφή με τις μάζες και και τις “αυθόρμητες” ιδεολογίες, προσδοκίες και αντιλήψεις που απορρέουν από την πάλη τους με την κυρίαρχη τάξη. Η προπαγάνδα για να έχει πιθανότητες επιτυχίας απαιτεί να υφίσταται μία σχέση με τις μάζες και αυτή δεν μπορεί να υπάρξει αν τα μέσα αυτά δεν εκφράζουν έστω και ένα μέρος της αντιφατικής πραγματικότητας αυτών των μαζών (ηγεμονευόμενες από την αστική τάξη αλλά και σε σύγκρουση μαζί της). Αυτό όμως συμβαίνει περισσότερο σε περιόδους σχετικής ταξικής ηρεμίας, όπου το κοινωνικό συμβόλαιο λειτουργεί και το κράτος εμφανίζεται ως ο ουδέτερος εγγυητής του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος. Σε συγκυρίες σαν και τη σημερινή, όπου το κοινωνικό συμβόλαιο διαλύεται, το κράτος εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως μηχανισμός επιβολής των αστικών συμφερόντων και η ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης αμφισβητείται, τα μήντια εγκαταλείπουν το μανδύα της ουδετερότητας, της αντικειμενικότητας και των εκφραστών του “μέσου όρου”. Μετατρέπονται σε ανοικτές πολεμικές μηχανές του κράτους και της αστικής τάξης στον ανοικτό πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στις υποτελείς τάξεις προκειμένου να τους επιβάλλουν τους νέους, χειρότερους όρους εκμετάλλευσης και αναπαραγωγής τους. Σε αυτό το πλαίσιο τα μήντια οχυρώνονται απέναντι σε κάθε εργατικό και λαϊκό συμφέρον και ιδεολογία και μετατρέπονται σχεδόν εξολοκλήρου σε φερέφωνα της νέας κυρίαρχης λογικής διαχείρισης του συστήματος. Αυτό γίνεται ακόμα και με κόστος την απώλεια “πελατών” (αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών) , αφού κρίνονται ως σημαντικότερες η ιδεολογική και πολιτική συνοχή και αποφασιστικότητα καθώς και ο αποκλεισμός και ακύρωση κάθε οπτικής των καταπιεσμένων. Σήμερα μέσα όπως η Καθημερινή, το Θέμα, το Μέγκα, ο Σκάι κλπ θυμίζουν περισσότερο αστυνομία της σκέψης παρά φορείς ενημέρωσης και διασκέδασης.
3. Οι δημοσιογράφοι και ένα μεγάλο μέρος των εργαζόμενων σε αυτά τα μέσα δεν ανήκουν στην εργατική τάξη. Δεν ανταλλάσσουν την εργατική τους δύναμη με μεταβλητό κεφάλαιο υφιστάμενοι εκμετάλλευση από την οποία τα αφεντικά τους αποκομίζουν κέρδος. Όπως αναλύθηκε πιο πάνω τα ΜΜΕ αυτά δεν αποσκοπούν κυρίως και δεν αναπαράγονται από το κέρδος που αποκομίζουν από την παραγωγή υπηρεσιών ενημέρωσης ή διασκέδασης. Η λειτουργία τους είναι πρωτίστως ιδεολογική και όχι οικονομική. Ταυτόχρονα κάθε μισθωτός δεν είναι εργάτης. Δεν αρκεί η εξαρτημένη σχέση εργασίας για να είναι κάποια μέλος της εργατικής τάξης, πρέπει παράλληλα να είναι δέκτης, όχι φορέας και οργανωτής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, να μην έχει δηλαδή κανένα έλεγχο πάνω στη διαδικασία της παραγωγής και στο αποτέλεσμα της παραγωγής. Με αυτά τα κριτήρια είναι εμφανές πως οι δημοσιογράφοι δεν ανήκουν στην εργατική τάξη άλλα στα λεγόμενα νέα μικροαστικά στρώματα, η δε μεγάλη πλειοψηφία τους, είτε από άποψη, είτε από ανάγκη, λειτουργούν ως οργανικοί διανοούμενοι της αστικής τάξης. Τα μικροαστικά στρώματα, ως ενδιάμεσα μεταξύ της εργατικής τάξης και της αστικής δύνανται να συμμαχήσουν με τη μία ή την άλλη. Με το ποιους τελικά συμμαχούν προκύπτει από την πολιτική και ιδεολογική τους τοποθέτηση στη συγκυρία. Εάν αυτή είναι εχθρική προς τις υποτελείς τάξεις τότε τα στρώματα αυτά είναι αντίπαλοι τους. Η αλληλεγγύη λοιπόν των υποτελών τάξεων προς στρώματα όπως δημοσιογράφοι δεν μπορεί να δίνεται απλώς και μόνο επειδή είναι μισθωτοί υπάλληλοι. Ακριβώς λόγω της φύσης της εργασίας τους τα κριτήρια που προσδιορίζουν τη σχέση τους με την εργατική τάξη είναι πρωτίστως ιδεολογικά και πολιτικά και όχι οικονομικά. Έναν εργάτη βιομηχανίας που περικόπτεται ο μισθός του ή απολύεται, οφείλουμε να τον υποστηρίξουμε απέναντι στο αφεντικό του ακόμα και αν είναι Δεξιός, έναν δημοσιογράφο στην ίδια κατάσταση που όμως παίζει ενεργό ρόλο στην οργάνωση και στη διάχυση της νεοφιλελεύθερης ή και ακροδεξιάς ιδεολογίας δεν έχουμε κανένα λόγο να τον υποστηρίξουμε για να συνεχίσει το αντιδραστικό έργο του.
4. Με βάση τα παραπάνω, δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σαν κανονικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους τους ως κανονικούς εργάτες, αλλά ως όπλα του αντιπάλου στον πόλεμο που διεξάγει εναντίων μας. Και τα όπλα αν δεν μπορείς να τα αφαιρέσεις από τον αντίπαλο και να τα στρέψεις εναντίων του, τα καταστρέφεις. Από αυτή την άποψη δεν μπορούμε να στηρίξουμε τη λειτουργία των ΜΜΕ ως έχει, αντίθετα, οφείλουμε να παλέψουμε για το σταμάτημα της. Οι εργαζόμενοι στα μέσα αυτά πρέπει να αναλογιστούν το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο της δουλειάς τους. Αν αποδέχονται και στηρίζουν την παρούσα μορφή και λειτουργία τους δεν μπορούν να υπολογίζουν στην αλληλεγγύη μας, το αντίθετο μάλιστα. Άρα δεν μπορούμε να στηρίζουμε γενικά τις διεκδικήσεις των εργαζομένων σε αυτά χωρίς να απαιτούμε από τους τελευταίους να παλέψουν να διαφοροποιήσουν, έστω, τη λειτουργία αυτών των μέσων, ως προς της στάση τους απέναντι στο κίνημα και το λαό. Άλλωστε όταν καλούμε σε μποϊκοτάζ αυτών των ΜΜΕ από τον κόσμο μας, σε ακύρωση των κρατικών ενισχύσεων και των χαριστικών τραπεζικών δανείων, επί της ουσίας ζητάμε το κλείσιμό τους, αφού δεν θα είναι πλέον στοιχειωδώς οικονομικά βιώσιμα ή και πολιτικά χρήσιμα στους ιδιοκτήτες τους.
5. Είτε λοιπόν αυτά τα μέσα, με την πάλη των εργαζομένων τους θα αλλάξουν άρδην το χαρακτήρα και το ρόλο τους στα πλαίσια της ταξικής πάλης, πράγμα αδύνατο όσο παραμένουν υπό τον έλεγχο της ιδιωτικής ή κρατικής ιδιοκτησίας τους, όπως έδειξε το παράδειγμα της κατειλημμένης ΕΡΤ, είτε το κίνημα οφείλει να παλέψει για το κλείσιμο, τη συρρίκνωση και την απαξίωση τους, ακόμα και αν αυτό είναι αντικειμενικά σε βάρος των εργαζομένων σε αυτά. Ταυτόχρονα βέβαια το κίνημα οφείλει να στηρίξει συνεργατικά – αυτοδιαχειριζόμενα μέσα, μόνο όμως στο βαθμό που η πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση τους είναι από τη μεριά των υποτελών τάξεων. Πράγμα που οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπόψιν εγχειρήματα όπως η Εφημερίδα των Συντακτών, αναφορικά με τον τρόπο που ακούν τη δημοσιογραφία.
Ioulianos
3 Σεπτεμβρίου, 2013 11:05 πμ
Καλή σας ημέρα σύντροφοι και συντρόφισσες… Σαν να μην άλλαξε τίποτα μου φαίνεται.
Έτσι θα συνεισφέρω στον διάλογο προβοκατόρικα το παρακάτω άρθρο γραμμένο από τον Γαλαξιαρχη στις 28 Νοεμβρίου, 2011 υπό τον τίτλο:
Χαρίζεται η Αλληλεγγύη; http://wp.me/p1pa1c-eBy
Καλή ανάγνωση…
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 11:51 πμ
Τι περιμένουν οι απολυμένοι;
Αυτό που λέει ο συγκεκριμένος:
«Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.»;
Πιθανολογώ πως είναι μειονοτική τάση…
Περιμένουν να ξεπεραστεί η «κρίση», να ξανανοίξουν οι (γνωστές) δουλειές και να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα»;
Δύο κατηγορίες εργαζομένων (με διάφορες υποκατηγορίες μέσα τους), αυτοί που θέλουν το σύστημα να καταργηθεί και οι άλλοι που εύχονται να «εξυγιανθεί», να αναπαλαιωθεί.
Άγνωστα τα νερά της πρώτης περίπτωσης και γνωστά της δεύτερης.
Στην δεύτερη, της επιστροφής στην «κανονικότητα», κάποιοι από τους οπαδούς της θα λένε «κρίση ήταν και πέρασε» ενώ κάποιοι άλλοι (πάλι οπαδοί της) θα κάνουν «αντιπολίτευση».
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 12:56 μμ
Καλημέρα σύντροφε!
«Σαν να μην άλλαξε τίποτα μου φαίνεται». Στο ΚΚΕ, εννοείς 🙂
BandieraRossa
3 Σεπτεμβρίου, 2013 2:29 μμ
Πολύ αληθινό το κείμενο και καλογραμμένο. Ο επίλογος είναι ύμνος στη διαλεκτική.
Φίλτατε Σίμον, ο 902 δεν έχει σχέση με οποιαδήποτε κεφαλαιοκρατική επιχείρηση. Έχεις τα θέματά σου με το ΚΚΕ, αλλά όχι και να υποπίπτεις σε κριτική αστικής σκοπιάς.
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 6:43 μμ
Bandiera Rossa, μια τελευταια απάντηση επειδή σ’ εκτιμώ:
α) δεν είπα ποτέ ότι ο 902 ή οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση του ΚΚΕ είναι κεφαλαιοκρατική. Εξακολουθώ, όμως, εν αντιθέσει με άλλους, να βλέπω ότι οι απολυμένοι ΟΠΟΥ κι αν εργάζονται είναι άνθρωποι με ανάγκες (φαϊ, υποχρεώσεις κλπ). Ή όχι;
β) έχω πολλά θέματα πολλά χρόνια τώρα με την ΗΓΕΣΙΑ του ΚΚΕ, όχι με τους συντρόφους σ’ αυτό. Άλλωστε η ηγεσία αυτή, χεσμένη την έχει τη γνώμη των μελών του κόμματος, όταν δεν εξυπηρετεί και δεν συμμορφώνεται με τις επιλογές της (δες υπόθεση βουλευτών Τσόγκα και Σκυλλάκου).
Τελεία και παύλα.
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 7:58 μμ
Για να μην τρελαθούμε τελείως, στο α’ τι εννοείς ρε simon;
Ποιός έχει αντίθετη γνώμη; γιατί κάνεις αναφορά; το ΚΚΕ που κολλάει;
Αν διαβάζει ο bob και θέλει, να μας πει ποιος είναι ο Γράψας;
simon
4 Σεπτεμβρίου, 2013 10:37 πμ
simon
4 Σεπτεμβρίου, 2013 10:46 πμ
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://3.bp.blogspot.com/_WpsbvW8w-dg/TS32uZiajMI/AAAAAAAAARA/dzH1It63qlw/s320/grapsas001.jpg&imgrefurl=http://xronika05.blogspot.com/2013/01/t.html&h=825&w=656&sz=84&tbnid=aFNmNNNU6Dk0CM:&tbnh=104&tbnw=83&zoom=1&usg=__xRkr2N_HLXvzsGQBtu35zAWF_kM=&docid=XEbOny681ftonM&hl=el&sa=X&ei=mOQmUoStD4qztAbx9ICoCA&ved=0CDMQ9QEwAQ&dur=532
Spinkke+syrriza=loveforeverer
3 Σεπτεμβρίου, 2013 2:56 μμ
«κκε vs συρριζα, οι απέθαντοι»
στους κινηματογράφους μικρόκοσμος
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:04 μμ
Ο «μικρόκοσμος» μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ΝΔ vs ΠΑΣΟΚ ή ΚΚΕ vs ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΝ vs ΝΔ κτλ.
Αυτός ο «μικρόκοσμος», γάμησε τις ζωές εκατομμυρίων και σήμερα βρισκόμαστε σε μία χώρα που δεν έχει φτάσει στον πάτο.
Πρέπει να μας πείτε ποιός είναι ο κανονικός κόσμος.
Spinkke+syrriza=loveforeverer
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:16 μμ
Στον κανονικό κόσμο, υπάρχει ζωή πέρα από το δίπολο κκε vs συρριζα. Νομίζω δλδ δεν παίρνω και όρκο. Συγνώμη αν σας την χαλάω τη φάση πάντως , κλάστε με ελεύθερα 😛
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:26 μμ
Δίπολο – όπως νομίζω πως το αντιλαμβάνεσαι – δεν υπάρχει.
Υπάρχουν οικονομικοπολιτικά συστήματα.
Το πρόβλημα είναι πως ζωή υπάρχει για λίγους, ούτε καν για την πλειονότητα που τα κουσοκατάφερνε μέχρι χθες και γίνονται όλο και λιγότεροι.
Είναι πρόβλημα πως όσο λιγότερο ασχολούμαστε εμείς με αυτούς τόσο περισσότερο ασχολούνται αυτοί με εμάς, δεν είναι;
Spinkke+syrriza=loveforeverer
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:28 μμ
οκ, αλλά αν μου πεις τώρα ότι τα 2 συγκρουόμενα οικονομικοπολιτικά συστήματα μπορώ να τα δω στο κκε vs συρριζα χτυπάω τατού γέροντα παίσιου σε όλη μου την πλάτη τώρα 🙂
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:32 μμ
Ανέβασε φωτογραφίες 😀
μανικακος
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:33 μμ
ο αριστερός μου γέροντας,πατινι μ’εχει κάνει….
Spinkke+syrriza=loveforeverer
3 Σεπτεμβρίου, 2013 3:38 μμ
επειδή θα κοστίσει αρκετά, πρώτα θα ανεβάσω ποστ εξηγώντας στον κόσμο τι θέλω να κάνω. Και θα έρθω να κάνουμε παρέα διακοπες και να τσαλαβουτάμε 😀 😀 😀
simon
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:06 μμ
Mάνι, φίλε μου,
σου οφείλω μια συγγνώμη, που παρασύρθηκα και σου χάλασα την ανάρτηση. Δε θα ξανασυμβεί.
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 9:44 μμ
μανικ
Δεν θα σου ζητήσω συγνώμη που απάντησα στις προκλήσεις του simon ούτε του εμπαθή.
Δεν θεωρώ πως έγινε καμία ζημιά στην ανάρτηση, το κείμενο είναι πάρα πολύ καλό και αυτό καθορίζει την ποιότητα της ανάρτησης κι όχι τα σχόλια.
Από την άλλη έχεις το ok να σβήσεις όποια σχόλια μου νομίζεις, πιστεύω κι ο simon θα συμφωνήσει για τα δικά του και ίσως τότε να προκύψει εντός θέματος σχολιασμός με ενδιαφέρον
😉
μανικακος
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:06 μμ
για την φωτογραφία όμως δε λές τιποτα ε;
νταξ κυριοι, το μπλογκ υπάρχει για να τα λέμε.ξεφευγουμε καμια φορά αλλα είναι όλα στο πρόγραμμα.
αλλα αμα ξαναγίνει, θα σας διαγράψω στο γόνατο 😀 😀 😀
giorgalis
3 Σεπτεμβρίου, 2013 10:15 μμ
Η φωτογραφία το περιορίζει ρε μάνικ, ψαλιδίζει τη δυναμική του και τρομάζει εμάς τους νοικοκυραίους τη στιγμή που πρέπει όλοι μαζί να ΠΑΜΕ για τη νίκη! 🙂 😀
katy
4 Σεπτεμβρίου, 2013 11:59 πμ
Χαζή απορία.
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:06 μμ
Εμείς ξέρουμε που ΠΑΜΕ, οι άλλοι που εμποδίστηκαν να μπουν στα ανάκτορα της βουλής (για να να φάνε πατέ; ) ξέρουν; 😀
Νάρκισσος Προβοκάτσης
4 Σεπτεμβρίου, 2013 5:07 πμ
Δέν ΠΑΤΕ να φυλάξετε τη βουλή καλύτερα …..
oldboy9
4 Σεπτεμβρίου, 2013 12:56 μμ
Κράτα γερά φίλε & σύντροφε Γιάννη, ε ναι θα πληρώσουν και για τα δάκρυα της Στεφανίας…
Spinari8moc
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:18 μμ
Καλά ας μην κοροιδευόμαστε και μεταξύ μας. Δεν θα πληρώσουν τίποτα. Τον έχουμε πιει απόλες τις μπάντες. Ήδη πολύς κόσμος έχει φύγει στο εξωτερικό, η καταστολή και γενικά η ελληνική κοινωνία θυμίζει 60ς. Μακάρι να διαψευστώ …
oldboy9
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:25 μμ
…δλδ να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα? Ποτέ ρε Spin, σε βρίσκω πολύ απαισιόδοξο ρε!
Spinari8moc
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:34 μμ
Σεπτέμβρης μωρέ, φθινόπωρο θάνατος κτλ. Το ότι θα της γαμήσουμε τη μπαναγίτσα το χω σίγουρο 😉
Spindialektos
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:35 μμ
ποιας ;
oldboy9
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:39 μμ
Χαχαχαχαχα ρε συ ειλικρινά παίζεις τρολλάρεις σ’ άλλο επίπεδο!
Spin4farmakos
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:44 μμ
ναι όπου να ναι ξεκινώ τα ψυχοφάρμακα για διπολική διαταραχή 😛
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:34 μμ
Δυστυχώς τα «θα πληρώσουν» και τα «πάμε για τη νίκη» είναι λογικά μόνο ως χιουμοριστικά.
H Ελλάδα μπαίνει για πλάκα σε «βαλκανική άνοιξη» και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μπουκάρουν με τα τανκς και τα γιουροφάιτερ να μας «σώσουν».
Σενάριο απείρως πιθανότερο από αυτά που λέμε μεταξύ μας.
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:47 μμ
Αυτο ειναι το απειρως πιθανοτερο σεναριο???
Και βαλκανικη ανοιξη, ΚΑΙ επεμβαση του ΝΑΤΟ?
Χαμογελατε…
Spin4farmakos
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:54 μμ
και νντινγκά και γιαταμπαρέ και τσου λου. τι δεν καταλαβαίνεις ;
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:56 μμ
Α, οχι…αυτο ηταν σαφες…
Χαμογελατε…
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 1:55 μμ
Μετά την «άνοιξη» έρχεται το καλοκαίρι (NATO). 😉
Δεν σου λέω πόσες πιθανότητες έχει – δεν ξέρω – σου λέω πως είναι πιθανότερο από το «θα νικήσουμε».
Για μένα νίκη είναι ο σοσιαλισμός, άλλη νίκη είναι της Σαμοθράκης…
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:02 μμ
Προτιμω την Καρτσωνα παντως…
Εγω θα ηθελα να ξερω που βασιζεις την αυξημενη πιθανοτητα (ακομα και ΑΝ γινει κανα τετοιο), να επεμβει, και μαλλιστα στρατιωτικα το ΝΑΤΟ..
Χαμογελατε…
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:09 μμ
Και ποιός θα βοηθήσει τους «πατριώτες» να επιβάλουν ξανά την τάξη;
Οι εξωγήινοι;
Το ΝΑΤΟ ξέρουμε το ΝΑΤΟ εμπιστευόμαστε.
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:10 μμ
ΝΑΤΟ βαραει ΝΑΤΟ?
Ειλικρινα το πιστευεις αυτο?
Χαμογελατε…
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:14 μμ
Ρε Δρ, το ΝΑΤΟ εσένα θα βαράει (ξέχασες τις προπονήσεις στη Λάρισα; )
ΝΑΤΟ είσαι ρε;
κρυφοφιλελέ!
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:16 μμ
Νομιζω καταλαβαινομαστε… Πολεμικη επειχειρηση του ΝΑΤΟ, σε εδαφος του ΝΑΤΟ. Αυτο περιγραφεις…
Χαμογελατε…
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:18 μμ
Βαλκανική άνοιξη = εμφύλιος = καλώς ήρθανε οι σύμμαχοι.
Σενάριο πολύ πιθανότερο από το «θα νικήσουμε».
DrAluca
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:21 μμ
Οκ…παντως η περιγραφη που δινεις ειναι το ιδιο (αν οχι λιγοτερο) πιθανη με το «θα νικησουμε»…
Εκτος αν ξεχναω καποιο ιστορικο παραδειγμα…
Χαμογελατε…
giorgalis
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:28 μμ
Σου είπα, νίκη = αλλαγή συστήματος = περνά πάνω από τον φύλακα του συστήματος (ΝΑΤΟ)
Σκέτο «θα νικήσουμε» είναι μάλλον απίθανο, πιστεύω συμφωνείς.
Spin4farmakos
4 Σεπτεμβρίου, 2013 2:33 μμ
ρε εδώ ο άλλος γουστάρει κάρτσωνα… τι να λέμε τώρα
simon
9 Σεπτεμβρίου, 2013 9:34 πμ