Της Μονά Σολέ από τη Le Monde diplomatique
(τη μετάφραση έκανε το Καπυμπάρα)
«Οι μουσουλμάνοι φαίνεται να επιβεβαιώνουν ένα αίσθημα ανδρικής ισχύος καλύπτοντας τις γυναίκες τους και οι Δυτικοί αποκαλύπτοντάς τις» έγραψε η μαροκινή δοκιμιογράφος Φατέμα Μερνίσσι στο βιβλίο της «Το χαρέμι και η Δύση» (εκδόσεις Albin Michel, 2001). Ο ενθουσιασμός των γαλλικών ΜΜΕ για φιγούρες σαν των Femen ή της Αλίαα Ελ-Μάχντι, της αιγύπτιας φοιτήτριας που το 2011 είχε ποζάρει γυμνή στο μπλογκ της (1), δικαιώνει εκ νέου την παρατήρηση αυτή. Στις 5 Μαρτίου μπορούσε να δει κανείς στο κανάλι France 2 ένα ντοκυμανταίρ αφιερωμένο στην ουκρανικής καταγωγής κολεκτίβα που εγκαταστάθηκε στη Γαλλία εδώ και λιγότερο από ένα χρόνο (2), και ένα άλλο με τίτλο «Αλίαα, η γυμνή επαναστάτρια» στο Κανάλι της Βουλής (LCP) για τις 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Τόσο το χειρότερο για τις χιλιάδες γυναίκες που έχουν το κακό γούστο να παλεύουν για τα δικαιώματά τους εντελώς ντυμένες και/ή να προσφέρουν ένα θέαμα λιγότερο ευθυγραμμισμένο με τα κυρίαρχα πρότυπα νεότητας, κομψότητας, ομορφιάς και αποφασιστικότητας. «Φεμινισμός είναι αυτές οι γυναίκες που διαδήλωσαν στους δρόμους του Καΐρου, όχι οι Femen! Και γι’ αυτές τις γυναίκες βλέπω λίγα τηλεοπτικά ντοκυμανταίρ», εξανίσταται στο τουΐτερ στις 6 Φεβρουαρίου η ανταποκρίτρια του France Inter στην Αίγυπτο, Βανέσσα Ντεκουρώ. Στη Γαλλία, οι φεμινιστικές οργανώσεις βλέπουν ότι πιο συχνά ερωτώνται για το τι πιστεύουν για το ουκρανικό κίνημα, παρά για τις δραστηριότητές τους (3).
«Αν μου δείξεις τα βυζιά σου, θα επιστρέψω με το φωτογράφο μου»
Γυναίκες, θέλετε να ακουστείτε; Μία είναι η λύση: γδυθείτε! Τον Οκτώβριο του 2012 στη Γερμανία, οι πρόσφυγες που κατασκήνωσαν μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου, στο κέντρο του Βερολίνου, για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες ζωής τους, προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των ΜΜΕ. Θυμωμένη, μια νεαρή γυναίκα που διαδήλωνε μαζί τους είπε σ’ έναν δημοσιογράφο της Bild: «Τί θέλεις δηλαδή; Να γδυθώ;» «Ο δημοσιογράφος έφυγε υποσχόμενος να επιστρέψει με το φωτογράφο του. Άλλοι δημοσιογράφοι το έμαθαν και να! Ένα πλήθος μαζεύτηκε γύρω από τις νεαρές γυναίκες που συμπαραστέκονταν στους πρόσφυγές. Δεν ήταν γυμνές, αλλά εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να καταγγείλουν την εντυπωσιοθηρία των ΜΜΕ (4)».
Όσο για τις Femen, αυτές υπήρξαν πιο πραγματίστριες. Σε μια από τις πρώτες τους πράξεις, στην Ουκρανία, το 2008, είχαν γράψει συνθήματα στις γυμνές τους πλάτες, αλλά οι φωτογράφοι δεν ενδιαφέρονταν παρά μόνο για τα στήθη τους. Αυτές λοιπόν μετέφεραν τα συνθήματα (5)… Αυτή η πραγματικότητα δεν προκάλεσε κάποιον προβληματισμό στην Ίννα Σεβτσένκο, την Ουκρανή που εξήγαγε τη μάρκα Femen στη Γαλλία: «Γνωρίζαμε τι έχουν ανάγκη τα ΜΜΕ», δήλωσε το Δεκέμβριο στον διαδικτυακό τόπο Rue89. «Σεξ, σκάνδαλα, προκλήσεις: Πρέπει να τους τα δώσουμε. Το να είσαι στις εφημερίδες σημαίνει ότι υπάρχεις (6)». Αλήθεια;
Σίγουρα η μαχητική φεμινίστρια Κλεμαντίν Ωταίν έχει δίκιο να μας θυμίζει ότι «το χάπενινγκ είναι κομμάτι της κουλτούρα μας. Από τη σουφραζέτα Υμπερτίν Ωκλέλ, που αναποδογύρισε τις κάλπες στις δημοτικές εκλογές του 1910, για να μπορέσουν οι εφημερίδες της Τρίτης Δημοκρατίας να έχουν τις τρας φωτογραφίες τους στο πρωτοσέλιδο, ως τις ακτιβίστριες του MLF που πετούσαν βοδινά πνευμόνια στις συναντήσεις κατά των εκτρώσεων στη δεκαετία του ’70, γνωρίζαμε επίσης να προκαλούμε (7)!» Αυτός ο τρόπος δράσης είναι επίσης αυτός της οργάνωσης Act Up στον αγώνα κατά του AIDS. Όμως, ακόμα και πίσω από τις προκλήσεις, υπήρχε ένα πολιτικό βάθος, στέρεο και προϊόν στοχασμού, που τις νοηματοδοτούσε. Στην περίπτωση των Femen είναι λίγο να πει κανείς ότι ο λόγος τους είναι ανακόλουθος, όταν δεν αποδεικνύεται πραγματικά καταστροφικός.
Ενάντια στις γριές που διαβάζουν βιβλία
Η μόνιμη αναγωγή των γυναικών στο σώμα και τη σεξουαλικότητά τους, η άρνηση των διανοητικών τους ικανοτήτων, το γεγονός ότι όσες αδυνατούν να ευχαριστήσουν τα ανδρικά βλέμματα είναι κοινωνικά αόρατες, αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του πατριαρχικού συστήματος. Το ότι ένα «κίνημα» -δεν είναι παρά καμιά εικοσαριά στη Γαλλία- που θέλει να ονομάζεται φεμινιστικό μπορεί να το αγνοεί μας αφήνει άναυδες. «Ζούμε κάτω από ανδρική κυριαρχία, και αυτός (η γύμνια) είναι ο μόνος τρόπος να τους προκαλέσουμε, να κερδίσουμε την προσοχή τους» δήλωσε η Ίννα Σεβτσένκο στον Guardian (8). Ένας φεμινισμός που υποκλίνεται στην ανδρική κυριαρχία. Θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Η Σεβτσένκο όχι μόνο αποδέχεται αυτήν την τάξη πραγμάτων, αλλά την επιδοκιμάζει κιόλας. (Πάντα στον Guardian): «Ο κλασικός φεμινισμός δε λειτουργεί πια. Είναι περιθωριοποιημένος στον κόσμο των διαλέξεων και των βιβλίων». Έχει δίκιο! Κάτω οι γριές και άρρωστες, δεν είναι καν ευχάριστες στην όψη. Και τα βιβλία, είναι γεμάτα γράμματα και προκαλούν πονοκέφαλο, μπλιάχ! Συγγραφέας ενός εξαιρετικού βιβλίου σχετικά με τις χρήσεις του σώματος στην πολιτική (9), η Κλωντ Γκυιγιόν σχολιάζει: «Και ο πιο καλοπροαίρετος παρατηρητής θα έλεγε πως αυτή η φράση εκφράζει την οίηση και τη σκληρότητα των νιάτων. Πρέπει επίσης, δυστυχώς, να συμπληρώσουμε και για την περίσταση: και τη μεγάλη τους ηλιθιότητα! Όντως, και η Ίννα θα μπορούσε ίσως να το διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, η εικόνα της φεμινίστριας ως γριάς αποκομμένης από τον κόσμο (βλ. και από το εμπόριο σαρκός) είναι ένα παμπάλαιο αντιφεμινιστικό κλισέ, που είναι εκνευριστικό να το βλέπεις να επαναλαμβάνεται από μια ακτιβίστρια που υποτίθεται ότι θέλει να ανανεώσει το φεμινισμό (10)». Από τότε, οι γαλλίδες εκπρόσωποι της κολεκτίβας ένιωσαν την υποχρέωση να εκδώσουν ένα βιβλίο με συνεντεύξεις (11): «Στη Γαλλία πρέπει να εκδώσεις κείμενα για να είσαι αναγνωρισμένος, νομιμοποιημένος» λέει αναστενάζοντας μια από αυτές (Libération, 7 Μαρτίου 2013). Τι σκληρό!
Στο Rue89, η Σεβτσένκο συνοψίζει επίσης, το λόγο των νεαρών Γαλλίδων που θέλουν να γίνουν μέλη των Femen: «Μου λένε: “Τα ήδη υπάρχοντα φεμινιστικά κινήματα στη Γαλλία δεν είναι φτιαγμένα για νέες γυναίκες, αλλά για διανοούμενες που μοιάζουν με άντρες και αρνούνται τη σεξουαλικότητα, αυτό που κάνει τις γυναίκες θηλυκές”». Από αυτήν την άποψη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι Femen, αναμφισβήτητα, έχουν σημειώσει πρόοδο. Όταν πρόκειται για μια πρόγονο, όπως η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ, έπρεπε να περιμένουμε εκατό χρόνια από τη γέννησή της, το 2008, για να τη δούμε επιτέλους γυμνή: Πέρασε πολύς καιρός, αλλά η υπομονή του κόσμου ανταμείφθηκε: Διακριτικά, ο Nouvel Observateur (3 Ιανουαρίου 2008) δημοσίευσε στο εξώφυλλό του μια φωτογραφία που έδειχνε τη συγγραφέα του «Δεύτερου φύλου» γυμνή, με την πλάτη γυρισμένη, στο μπάνιο της (12). Οι Femen σαν καλά κορίτσια κάνουν τη δουλειά από μόνες τους (“femen” σημαίνει εξάλλου «μπούτι» στα λατινικά, αλλά δεν έχει να κάνει, άλλωστε διάλεξαν το όνομα «γιατί ακούγεται καλά»). Τέλος πάντων, ας μην είμαστε σεμνότυφες: Το να είσαι φεμινίστρια δε σημαίνει ότι για το λόγο αυτό δεν έχεις σώμα, αισθησιασμό και σεξουαλική ζωή. Μπορείς μόνο να θρηνείς που όλες αυτές –και αυτοί- που θέλουν να ευχαριστηθούν και το κωλαράκι του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, πρέπει να περιμένουν ακόμα. Τι έκανε ο Nouvel Observateur; Οι μεγάλες διανοούμενες δεν είχαν κι αυτές σώμα, αισθησιασμό και σεξουαλική ζωή; Γιατί να μη βγάλουμε κέρδος κι απ’ αυτό; Γιατί να μην είναι κι αυτές ένα προϊόν, που μπορούμε να το επιδείξουμε και να το εμπορευματοποιήσουμε ανεξάρτητα από τη θέληση των ενδιαφερομένων;
«Ποπ φεμινισμός»
Αφού κέρδισαν την ευρεία συμπάθεια μετά την εις βάρος τους επίθεση από τους καθολικούς εξτρεμιστές της Civitas κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης ενάντια στο γάμο για όλους το Νοέμβριο του 2012, οι Femen προκάλεσαν όλο και περισσότερο την επιφυλακτικότητα και την αποδοκιμασία- για παράδειγμα εκ μέρους της φεμινιστικής κολεκτίβας Les TumulTueses ή της ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Οβιντί. Δεχόμενες την κριτική για την προσοχή που δίνουν στην εικόνα του γυναικείου σώματος, όπως κατασκευάζεται από την διαφημιστική βιομηχανία, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους δημοσιεύοντας φωτογραφίες κάποιων μελών τους που ξεφεύγουν απ’ τα πρότυπα αυτά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές δεν θα τις δούμε ποτέ στο εξώφυλλο του Inrockuptibles, τα πλαδαρά στήθη δεν ταιριάζουν με τον «ποπ φεμινισμό» που προωθεί το περιοδικό –ούτε στο Obsession, το ένθετο για τη μόδα και την κατανάλωση του Nouvel Observateur, για το οποίο οι Femen πόζαραν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Και δεν μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι αυτό δεν είναι δικό τους λάθος: Αν ήθελαν να είναι κατ’ ελάχιστον αξιόπιστες, θα έπρεπε να επιβάλλουν την παρουσία αυτών των μελών τους στη σειρά των φωτογραφήσεων. «Ποιο μπορεί να είναι το παραγόμενο αποτέλεσμα αυτής της φωτογραφίας (στο Inrockuptibles), για τις λιγότερο νέες γυναίκες ή τις λιγότερο ωφελημένες από τη γενετική τυχαιότητα;» αναρωτιέται η Κλωντ Γκυιγιόν. «Το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό της εκδοτικής και σεξιστικής τρομοκρατίας, που ο φεμινισμός ποτέ δεν έπαψε να καταγγέλλει. Αυτή η φωτογραφία δε δίνει απλά λάθος μήνυμα, είναι μια πολιτική αντίφαση». Οι επαναλαμβανόμενες διαψεύσεις των μελών της κολεκτίβας δεν αρκούν, εξάλλου για να σβήσουν την υποψία για μια πολιτική ηθελημένης φωτογένειας. Στο βιβλίο Femen, μια από τις ουκρανές ιδρύτριες δηλώνει: «Οι κοπέλες μας πρέπει να είναι αθλητικές για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες δοκιμασίες και όμορφες για να χρησιμοποιούν το σώμα τους για έναν καλό σκοπό. Συνοψίζοντας, οι Femen ενσαρκώνουν την εικόνα της νέας γυναίκας: όμορφη, δραστήρια και εντελώς ελεύθερη». Ο φεμινισμός καλύτερος κι από ένα γιαούρτι με μπίφιντους. Μια γαλλίδα συντρόφισσά της επικαλείται «λάθος στη μετάφραση» (13)…
Όποια και νά ’ναι η πραγματική κατάσταση, δεν είναι σίγουρο ότι τα ΜΜΕ και το ευρύ κοινό μπορούν να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στις Femen και την Τσιτσιολίνα για παράδειγμα –πρόδρομό τους ως προς το στεφάνι από λουλούδια στα ξανθά τους μαλλιά- ή το κορίτσι της σελίδας 3 της βρετανικής εφημερίδας The Sun. Ας ακούσουμε ξανά την Κλωντ Γκυιγιόν: «“Τουλάχιστον”, μου είπε μια νεαρή γυναίκα, “από τη στιγμή που γδύθηκαν, τις ακούνε!” Τι βλακείες! Τις κοιτάζουν, πρώτα και κύρια. Και όταν οι διευθυντές σύνταξης βαρεθούν τα γυμνά πρωτοσέλιδα (κάποτε θα τελειώσει χαζούλα!), δεν θα τις κοιτούν πια». Οι δημοσιογράφοι του Rue89 είναι και οι ίδιες προβληματισμένες μπροστά στην επιτυχία που έχει στο κοινό η κολεκτίβα: «Το πρώτο άρθρο που κάναμε για τις Femen ήταν με εικόνες. Δείξαμε απλά μια γυμνόστηθη φωτογραφία μιας από τις Femen μπροστά στο σπίτι του Ντομινίκ Στρως-Καν. Τη φωτογραφία συνόδευαν τρεις παράγραφοι. Το άρθρο συγκέντρωσε 69.500 επισκέψεις. Είναι πολλές». Στον καπνισμένο «σεξτρεμισμό» που προωθεί η ομάδα, μπορεί κάλλιστα να αντιτάξει κανείς ότι πρόκειται κυρίως για «σεξ» από αυτό που κάνει τη μηχανή των μέσων ενημέρωσης να λειτουργεί.
Έγιναν όλα τα ΜΜΕ φεμινιστικά;
Υπάρχει λοιπόν τόσο μεγάλη συναίνεση πάνω στον φεμινισμό σε σημείο να κάνει εξώφυλλα σε όλες τις εφημερίδες και να έχει την τιμή να γίνονται γι’ αυτόν τηλεοπτικά ντοκυμανταίρ με άφθονη προώθηση στον τύπο; Θα ’πρεπε να είναι κανείς αφελής για να το πιστέψει. Το ενδιαφέρον για τις Femen αποδεικνύεται απόλυτα συμβατό με τον πιο χοντροκομμένο αντιφεμινισμό. Έτσι, στις 7 Μαρτίου, η Libération τους αφιέρωσε ένα δισέλιδο, χωρίς αυτό να την εμποδίσει να δημοσιεύσει την επόμενη, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα τεύχος-ανθολόγιο. Υπό τον τίτλο «Σεξ για όλους!» επέλεξε να αφιερώσει το πρωτοσέλιδο στην «σεξουαλική βοήθεια» για τα άτομα με αναπηρία. Η φωτογραφία του εξωφύλλου έδειχνε έναν ανάπηρο στο κρεβάτι με μία «βοηθό» (ξανθιά, χαμογελαστή, ενσάρκωση της γλυκύτητας και της αυταπάρνησης που εκφράζουν οι πραγματικές γυναίκες), και όχι το αντίστροφο: Είπαμε «σεξ για όλους», όχι «για όλες».
Για την εφημερίδα, αυτή η μάχη εντάσσεται στο πλαίσιο της πάγιας υπεράσπισης εκ μέρους της πορνείας. Τον περασμένο Ιανουάριο , δημοσίευσε το πορτραίτο ενός πολλαπλά ανάπηρου που αγωνιζόταν για το δικαίωμα στη «σεξουαλική βοήθεια». Όπως παρατήρησε στο μπλογκ του ο σκηνοθέτης Πατρίκ Ζαν (14), ο άνδρας αυτός είχε ήδη κατά τη διάρκεια της ζωής του δύο συντρόφους και μάλιστα και παιδιά, πράγμα που σχετικοποιούσε κάπως το επιχείρημα της ανικανότητας των ατόμων με αναπηρία να έχουν σεξουαλική ζωή. Για την ιστορία, για να συμπληρωθεί η εικόνα της γυναίκας σύμφωνα με τη Libération, το πορτραίτο της τελευταίας σελίδας ήταν αυτό της Μις Γαλλία.
Την ίδια αποστροφή νιώθει κανείς βλέποντας τη Charlie Hebdo, το προπύργιο του καθεστωτικού χιούμορ, της οποίας τα σκίτσα επαναλαμβάνουν κάθε βδομάδα ότι τι πιο δυσφημιστικό πράγμα που μπορεί να πάθει κανείς είναι να σοδομισθεί, να βρεθεί δηλαδή, σε θέση «θηλυκή» (15), να συνεργάζεται με τις Femen για το ειδικό τεύχος της 6ης Μαρτίου 2013. Στο εξώφυλλο, ένα σκίτσο του “Luz” επαναλαμβάνει μια διαφήμιση της ομάδας, που δείχνει τις ακτιβίστριές της να κραδαίνουν ένα ζευγάρι όρχεις. Το κλισέ των υστερικών φεμινιστριών που «θέλουν να μας κόψουν τα παπάρια», ταιριασμένο με τη διαφημιστική αισθητική: Μια ωραία σύνθεση σε παραγωγή Femen. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα, η Σεβτσένκο δηλώνει ότι επιθυμεί μια κοινωνία «όπου οι γυναίκες είναι πιο ισχυρές από τους άνδρες». Όμορφα…
Ένας ψευδο-φεμινισμός που προκαλεί τη λαιμαργία των πιο υπόπτων: Στη Γαλλία αυτό θυμίζει τη μιντιακή φούσκα γύρω από τις “Ni putes, ni soumises” (Ούτε πουτάνες ούτε υποταγμένες ΣτΜ), που έγιναν διάσημες στο μέτρο που αυτό επέτρεπε να ενδυναμωθεί ο στιγματισμός του Ισλάμ και του «αγοριού αραβικής καταγωγής (16)». Δυο πρώην ακτιβίστριες της ένωσης, η Λούμπνα Μελιάν –κοινοβουλευτική βοηθός του σοσιαλιστή βουλευτή Μάλεκ Μπουτίχ- και η Σάφια Λέμπντι ήταν άλλωστε από τις πρώτες που κατευθύνθηκαν προς τις Femen, πριν πάρουν τις αποστάσεις τους. Το γαλλικό τμήμα της οργάνωσης εγκαταστάθηκε στη Γκουτ Ντ’Ορ, μια γειτονιά του Παρισιού, όπου ζουν πολλοί μουσουλμάνοι και ανακοίνωσε την εγκατάστασή της με μια αφίσα στα εθνικά χρώματα, που θύμιζε περιέργως τα «απεριτίφ με λουκάνικα» που οργανώθηκαν στην ίδια περιοχή από την άκρα δεξιά.
«Αραβική νοοτροπία» στην Ουκρανία
Αν ο ριζοσπαστικός αντικληρικαλισμός της κολεκτίβας γίνεται εύκολα κατανοητός αν λάβουμε υπόψη το βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην ουκρανική δημόσια ζωή, οι εκπρόσωποί της έχουν την τάση να ξεπερνούν τα όρια όσον αφορά το Ισλάμ. Μια από τις ιδρύτριες της ομάδας, η Άννα Χούτσολ, φλερτάροντας με το ρατσισμό είχε πει ελεεινολογώντας την ουκρανική κοινωνία ότι στάθηκε ανίκανη να «ξεριζώσει την αραβική νοοτροπία προς τις γυναίκες (17)».
Το Μάρτιο του 2012, με σύνθημα «καλύτερα γυμνή, παρά με μπούρκα» οι Femen Γαλλίας οργάνωσαν μια «επιχείρηση αντι-μπούρκα» μπροστά στον Πύργο του Άιφελ. Τα μέλη της φώναζαν επίσης ότι «η γύμνια είναι ελευθερία» ή «Γαλλία, γδύσου!» Διαιώνιζαν έτσι μια αντίληψη βαθιά ριζωμένη στη δυτική κουλτούρα σύμφωνα με την οποία η σωτηρία δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνον από τη μέγιστη έκθεση του σώματος, αρνούμενη να δει τη βία που μπορεί αυτή πολλές φορές να συμπεριλαμβάνει (18).
Πολλές φεμινίστριες είχαν την αντίρρηση ότι από την επιμονή στην ανωτερότητα της γύμνιας, θα ήταν μάλλον προτιμότερο να υπερασπιστούμε την ελευθερία των γυναικών να ντύνονται όπως επιθυμούν. Όμως, οι Femen είναι σίγουρες ότι κατέχουν την αλήθεια. «Δεν πρόκειται να προσαρμόσουμε το λόγο μας στις δέκα χώρες που είναι εγκατεστημένη η ομάδα. Το μήνυμά μας είναι οικουμενικό», μας διαβεβαιώνει η Σεβτσένκο στην εφημερίδα 20 minutes. Αυτό το μίγμα διανοητικής νωθρότητας και οίησης, αυτή η διάθεση να υπαγορεύσουν ποια είναι η μοναδική σωστή τοποθέτηση στις γυναίκες όλου του κόσμου, έγινε δεκτό μάλλον ψυχρά. Η ερευνήτρια Σάρα Σάλεμ είχε προσάψει στην αιγύπτια φοιτήτρια Αλίαα Ελ-Μάχντι τη συμμαχία της με τις Femen: «Αν η πράξη της να γδυθεί στο μπλογκ της θα μπορούσε να ειδωθεί σαν μέσο να προκαλέσει μια πατριαρχική κοινωνία, είναι προβληματικό το γεγονός ότι συνεργάζεται με μια ομάδα που θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως αποικιοκρατικής νοοτροπίας (19)». Αλλά γιατί να αμφιβάλλετε όταν αρκεί να δείξετε τα στήθη σας για να εξασφαλίσετε το μέγιστο κοινό;
_____________________________________________________________________________________________
(1) Υπό το φως της παρατήρησης της Μερνίσσι, η πράξη της Ελ-Μάχντι φέρει αναμφισβήτητο ανατρεπτικό βάρος μέσα στο αιγυπτιακό πλαίσιο. Της έχει εξάλλου κοστίσει αφόρητες απειλές. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η απολύτως ατομική πορεία της στέκεται ανίκανη να εξελίξει τις νοοτροπίες στην πατρίδα της. Αποδεικνύεται μάλιστα αντιπαραγωγική: Στη Δύση, η νεαρή γυναίκα υιοθετήθηκε πολιτικά από σχολιαστές των οποίων ο λόγος –ή οι σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού τους- δεν είναι πάντοτε και τόσο καλοπροαίρετες απέναντι στη χώρα καταγωγής της.
(2) Nos seins, nos armes, de Caroline Fourest et Nadia El-Fani.
(3) « Femen, la guerre des “sextrémistes” », Libération, 7 mars 2013.
(4) « “Si tu montres tes nichons, je reviens avec mon photographe” », Seenthis, octobre 2012.
(5) « Ukraine : le féminisme seins nus tisse sa toile dans le monde », AFP, 7 mars 2013.
(6) « Seins nus : les Femen, phénomène médiatique ou féministe ? », Rue89, 23 décembre 2012.
(7) « Le féminisme à l’épreuve du sextrémisme », M – Le magazine du Monde, 9 mars 2013.
(8) « Femen’s topless warriors start boot camp for global feminism », The Guardian, 22 septembre 2012.
(9) Claude Guillon, Je chante le corps critique, H&O, Paris, 2008.
(10) « Quel usage politique de la nudité ? », Claude Guillon, 7 février 2013. Ajout du 13 mars : lire aussi « “Sauvées par le gong” ? Femen, suite et fin » (12 mars).
(11) Femen, entretiens avec Galia Ackerman, Calmann-Lévy, Paris, 2013.
(12) Lire Sylvie Tissot, « “Une midinette aux ongles laqués” », Le Monde diplomatique, février 2008.
(13) « Femen : “Notre message est universel” », 20minutes.fr, 5 mars 2013.
(14) « Prostitution : Libération remet le couvert », Le blog de Patric Jean, 7 janvier 2013.
(15) Cf. Maïa Mazaurette, « Une remarque au sujet des caricatures “humiliantes” dans Charlie Hebdo », Sexactu, 20 septembre 2012.
(16) Nacira Guénif-Souilamas et Eric Macé, Les féministes et le garçon arabe, L’Aube, La Tour d’Aigues, 2004.
(17) « Femen, Ukraine’s Topless Warriors », TheAtlantic.com, 28 novembre 2012.
(18) Cf. « Femen ou le fétichisme du dévoilement », Seenthis, octobre 2012, et Alain Gresh, « Jupe et string obligatoires », Nouvelles d’Orient, Les blogs du Diplo, 20 mars 2011.
(19) Sara Salem, « Femen’s Neocolonial Feminism : When Nudity Becomes a Uniform », Al-Akhbar English, 26 décembre 2012.
_____________________________________________________________________________________________
Σόρτλινκ: http://wp.me/p1pa1c-j26
katy
30 Ιουνίου, 2013 6:42 μμ
“Οι γυναίκες που θέλουν να είναι ίσες με τους άντρες, δεν έχουν (υψηλή) φιλοδοξία”.
Timothy Leary (1920-1996), Αμερικανός ψυχολόγος.
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 6:58 μμ
Tο »λάθος» της Γυναίκας είναι οτι προσπαθεί να μοιάσει στην λάθος πλευρά(ή πλευρό..)του Άνδρα,
το λάθος του άνδρα είναι ακριβώς το αντίθετο…
katy
30 Ιουνίου, 2013 7:01 μμ
“Στην εποχή του παραδείσου, ο διάβολος έκανε την γυναίκα να ντυθεί, σήμερα την κάνει να γυμνώνεται. Αλλοίμονο! και αυτός ο διάβολος διεφθάρη από τότε”.
Π. Δημητρακόπουλος (1864-1922), Έλληνας Συγγραφέας.
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 7:04 μμ
Xαμένη αθωότητα και στις δυο περιπτώσεις…με την άδεια του Θεού βεβαίως,βεβαίως…
Καλησπέρα Katy!
katy
30 Ιουνίου, 2013 7:07 μμ
“Ο φεμινισμός είναι ένας τρόπος για άνοστες γυναίκες, να είναι μέσα στα πράγματα”. 🙂
Rush Limbough (1951), Αμερικανός ραδιοσχολιαστής.
Καλησπέρα Νικόλα μου!
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 7:29 μμ
Ο φεμινισμός ανέδειξε πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις την »ανδρική» οπτική του γυναικείου φύλου,αλλά επιμένω οτι το ζήτημα είναι οι άνδρες να ανακαλύψουμε(όσο μπορούμε) την γυναικεία οπτική στα πράγματα(οτι διασώθηκε σε αυτήν από τον σεξισμό)μπας και σωθούμε..Καλή η αυτοκριτική εκ των έσω για εσάς τις γυναίκες και σας τιμά αναμφίβολα αλλά είμαστε πολύ πίσω για να χανόμαστε σε τέτοιες λεπτομέρειες!
Κάποιος γνωστός συγγραφέας(μου διαφεύγει αυτήν τη στιγμή το όνομα του)είχε πει οτι θα ήθελε πολύ να γράφει σαν γυναίκα και ήξερε πολύ καλά τι εννοούσε.
Και ένα δανεικό σχόλιο για τις άνοστες γυναίκες..αν μου επιτρέπετε το ανάρμοστο..Πρωτοπόρου καθηγήτριας ψυχολογίας σε ελληνικό πανεπιστήμιο στην δεκαετία του 70…
»Δεν υπάρχουν ανοργασμικές γυναίκες,αλλά άνδρες που δεν ξέρουν να κάνουν καλά την δουλειά τους..»Για την εποχή του,αρκετά προωθημένο,όταν το έλεγε δημόσια σε ένα κοινό με ελάχιστες φοιτήτριες,δεν νομίζετε;
katy
30 Ιουνίου, 2013 8:02 μμ
Πράγματι, πολύ προχωρημένο για την εποχή του, αλλά δεν συμφωνώ καθόλου. Είναι πολύ άδικο για τους άντρες. Να σου πω και κάτι; Τους άντρες τους λυπάμαι. Έχουν ευνουχιστεί. Και φταίμε και ‘μεις οι γυναίκες, σε πολύ μεγάλο βαθμό, γι’ αυτό. 😦
“Βλέπεις πολλούς έξυπνους άντρες με ηλίθιες γυναίκες, αλλά ποτέ μια έξυπνη γυναίκα με ηλίθιο άντρα”.
Erica Jong (γεν. 1942), Αμερικανίδα Συγγραφέας.
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 8:17 μμ
Xμ,θα συμφωνήσω ίσως στο οτι οι άνδρες έχουν ευνουχιστεί σήμερα,αλλά πολλές γυναίκες εντός και εκτός δυτικού κόσμου υποφέρουν ακόμη και τώρα από την βαρβαρότητα της αμάθειας,αλλά και της βάναυσης συμπεριφοράς εκ μέρους των ευνουχισμένων..Και μέχρι να εξαλειφθούν αυτά τα σημάδια έχουμε πολύ καιρό ακόμα..Σίγουρα πάντως η αντιστροφή των ρόλων δεν είναι η λύση..
Το παράδειγμα πάντως μιας συναδέλφισσας σας,της Lady Νταιάνας μάλλον διαφοροποιεί λιγάκι το ρητό του κυρίου Jong,που ενώ έχει τα δίκια του,το βρίσκω και ολίγον τι μακιαβελλικό..Tι γύρευε μια έξυπνη γυναίκα σαν την πριγκίπισσα με έναν ηλίθιο σαν τον Κάρολο;
katy
30 Ιουνίου, 2013 8:26 μμ
1) Παντρεύτηκε μια πολύ ωραία γυναίκα, την οποία ξεφορτώθηκε, αφού του έκανε και δύο παιδιά διαδόχους του θρόνου, ενώ ποτέ του δεν έπαψε να έχει ερωμένη (έστω και αυτή που είχε 🙂 ).
2) Δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, ενώ έχει μια τεράστια περιουσία, που ροκανίζει στην υγειά των κορόιδων.
3) Δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα (και κατά συνέπεια ευθύνες) Βασιλιά.
Θεωρείς ακόμα τον Κάρολο ηλίθιο; (προσωπικά, τον θεωρώ πανέξυπνο) 😀
katy
30 Ιουνίου, 2013 8:27 μμ
A, και είναι κυρία. Κυρία Jong! 😉
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 8:41 μμ
Θα απαντήσω στο 2) και το 3)…
Στη ζωή δυστυχώς δεν δουλεύουν ή οι πολύ έξυπνοι ή οι πολύ ηλίθιοι…
Οι ευθύνες ενός Βασιλιά είναι κάτι υπέροχο,ποιος ακόμη και γαλαζοαίματος δεν θα ήθελε μια προαγωγή;
Εχετε προφάνως δικιο για την κυρία Jong!Δεν πρόσεξα το όνομα και έπρεπε ίσως να αντιληφθώ την προέλευση του φύλου της από τα λεγόμενά της..
Επ αυτού όμως,θα έβλεπα ως ένα ακομη βήμα της γυναικείας χειραφέτησης εαν δινόταν το δικαίωμα,να πάρουν οι γυναίκες επώνυμο από το μικρό όνομα της μητέρας και την ανάλογη κατάληξη..
Το οτι κρατάνε το επίθετο που προέρχεται όμως όπως σήμερα από τον πατέρα,δείχνει και κατάλοιπο πατριαρχικής εξάρτησης ίσως..
Μπορεί να φαίνεται ως ήσσονος σημασίας αλλά θα ήθελα πολύ η κόρη μου να λέγεται Ελένη Νεφελειάδη ας πούμε στο επίθετο,εαν η γυναίκα μου που θα παντρευόμουν λεγόταν Νεφέλη στο μικρό της…τυχαίο το όνομα μιας και δεν έχω γνωρίσει Νεφέλη ακόμα ούτως ή άλλως..
katy
30 Ιουνίου, 2013 8:54 μμ
Μμμμ, πολύ ωραία όλα αυτά που λες….Συμφωνώ απόλυτα. Θα πρότεινα επίσης και τα μικρά ονόματα των γυναικών, να μην προέρχονται από τον παππού (τσ, τσ, άλλο μικροαστικό κατάλοιπο αυτό 🙂 ), π.χ. παππούς Δημήτρης άρα Δήμητρα κ.λ.π. (Βέβαια, εδώ ίσως έχεις να αντιμετωπίσεις ένα μικρό προβληματάκι, στην κολυμπήθρα…. :D)
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 9:13 μμ
Είμαι κατά της βάπτισης,εκτος και αν την θέλει το ίδιο το παιδί μεγαλώνοντας…Έχει συμβεί σε γνωστή μου να βαπτιστεί με επιθυμία της στα 13 της,οι γονείς της όντας άθεοι δεν την πήγαν στην Εκκλησία,αν και το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η απουσία νονού ή νονάς σε περίπτωση μη βάπτισης..
Αλλα αν δεν ονειρεύμαστε πως θα ανατρέψουμε ακόμη και συνήθειες και θεσμούς που δεν θα βασίζονται όπως σήμερα σε οικονομικά και πολιτικά κριτήρια,αλλά θα στηρίζονται στην πραγματική αλληλεγγύη χωρίς την διαμεσολάβηση του χρήματος,πως θα προοδέψουμε;Ο Μητσοτάκης ας πούμε,δεν ξέρω πόσα κουμπαρούλια μπορεί να έχει; 🙂
katy
30 Ιουνίου, 2013 9:19 μμ
Μ’ αρέσεις, επειδή είσαι ονειροπόλος! 🙂
Αφιερωμένο.
“Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;”
George Moore (1852-19330, Ιρλανδός συγγραφέας.
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 9:33 μμ
Θα αστειευτώ-ονειρευτώ λίγο ακόμη αν μου επιτρέπετε με το συγκυριακό λάθος σας στην δεύτερη ημερομηνία,επειδή αν ζούσαμε μέχρι το 19330…που εύχομαι ολόψυχα να επαληθευτεί ο κύριος Moore,δεν θα χρειάζονται καν λόγια όπως έλεγε ο Λειβαδίτης αλλά θα ανταλλάσουμε βλέμματα με ένα άστρο,ένα λουλούδι και μια ευχή..Με συντριβάνι ή χωρίς!(η ευχή) 🙂
Ή όπως έγραψα και στον τοίχο μου στο fb με τον δικό μου αυτήν τη φορά τρόπο…
»Tα μεγάλα όνειρα δεν χωράνε σε μια καρέκλα ή σε μια οθόνη,για κάθε μεγάλη πολυθρόνα και κάθε άνετο καναπέ,θα υπάρχει πάντα κ ένα παγκάκι ερωτευμένων…»
katy
30 Ιουνίου, 2013 9:40 μμ
Ωραίο αυτό που έγραψες….θα μου επιτρέψεις να το «χρησιμοποιήσω» καμιά φορά; Φυσικά με τ’ όνομά σου (Νικόλας) από κάτω…. 😉
ΥΓ. Το λαθάκι μου αποδεικνύει, για μιά ακόμη φορά, ότι ακόμη και οι πανέξυπνοι-πανέμορφοι-πανύψηλοι-πάνξανθοι, δεν είναι τέλειοι… 😉
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 9:45 μμ
Τιμή μου να το χρησιμοποιήσετε κυρία μου…
Τα ψεγάδια της τελειότητας σας απλά την ενισχύουν! 🙂
katy
30 Ιουνίου, 2013 9:48 μμ
Φεύγω τώρα, γιατί ο Άρθουρ (ο μπάτλερ μου), θέλει να καθίσει κι αυτός στο pc! Αυτά «παθαίνεις», όταν δίνεις δημοκρατικά δικαιώματα στο λαό! 🙂
Καληνύχτα!
Νικόλας
30 Ιουνίου, 2013 9:51 μμ
Kαλό βράδυ! 🙂
simon
1 Ιουλίου, 2013 12:27 μμ
Νικόλαε,
επιτρέψατέ μου μίαν μικράν παρέμβασιν: ως Τελετάρχης, Υπεύθυνος της Πτέρυγος Καπνιζόντων του Πύργου και Σωματοφύλαξ της Αυτής Υψηλότητος,
δείτε εδώ:
θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, ευγενικώς κατ’ αρχάς, ότι η προσαγόρευσις της Αυτής Υψηλότητος θα πρέπει να περιορισθεί εις τα εθιμοτυπικώς κρατούντα, ήγουν «Υψηλοτάτη», «Μy Lady» και το περισσότερον «Μαντάμ»! Τα «κυρία», ιδία με την προσθήκην της κτητικής αντωνυμίας «μου» να λείψωσι πάραυτα! Η -μέχρις παρεξηγήσεως- ανοχή της Αυτής Υψηλότητος εις τον διάλογον με κοινούς θνητούς εις ουδένα δίδει τοιαύτα δικαιώματα! Δια τους παραβάτας ο Χερ Άντολφ Σβαϊνχούφτεν αναμένει εις το τηλέφωνό του! 😀 😀
Νικόλας
1 Ιουλίου, 2013 1:43 μμ
Αγαπητέ Τελετάρχα Simon,
ὁσάκις ευχαριστήσω εσάς δια την επιβεβλημένη συμμόρφωσίν ἡμῶν τῶν αμελητέων-νέων σχολιαστῶν,επί τάς πρέπουσας προσφωνήσεις της αξιοσέβαστης Υψηλοτάτης εις το διηνεκές και δια παντός εξ ἡμῶν,των κοινών θνητών,σας διαβεβαίω οτι
ὑπό τῷ γνώμονι των οδηγιών της Υψηλότητος,κατ’αρχάς τας οποιίας ομολογουμένως δεν ηγνώριζα και αρίστως υποδείξατε εις εμέ εν τῷ λινκίω,σας πιστοποιώ,πρώτον,
Οτι τελώ πλέον,ὑπό πλήρη επιγνώσει της ασεβούς διατύπωσεως,του προτάγματος,»κυρία μου»(οποία βλασφημία εκ μέρους της ανυποληψίας μου)και σας υπόσχομαι να τηρήσω ευλαβώς τας οδηγίας σας,προς χάριν της αγαστης φιλικής σχέσεως που επιθυμώ με εσάς και τους οικείουςΣας,εν τῷ φιλόξενω τούτω διαδικτυακώ τόπω.
Δεύτερον,επί τη επαναλήψι,δυσεβούς ή ατυχούς συμπεριφοράς προερχομένης εκ του ανοήτου λόγου μου,τελώ ὑπό την διακριτικην ευχέρειαν των ὑπευθύνων(Χερ Σβαϊνχούφτεν επί τω προκειμένω).. :):)
Τρίτον,η τιμή που επιφυλάχθει εις τη ταπεινότι μου εκ της Υψηλοτάτης,δια τον εχθεσινόν διάλογον,θα αποτελέσει φάρον εις την μνήμην μου,δια την ανέλπιστην και ανεπιφύλαχθην γενναιοδωρίαν Της.. 🙂
Παντοτινά Ευγνώμων,
Νικόλας.
simon
1 Ιουλίου, 2013 6:25 μμ
Tην απολογία σας, αγαπητέ και ουχί αμελητέε νέε σχολιαστά, καίτοι γεγραμμένην εις ολίγον …περίεργον γλωσσικόν ιδίωμα, η Αυτής Υψηλότης την έκαμεν ασμένως δεκτή! 😀 😀
katy
1 Ιουλίου, 2013 6:29 μμ
Simon, αγαπητέ μου (Σωματο)Φύλακα (Άγγελέ μου).
Θα ήθελα να σ’ευχαριστήσω, που έδωσες τις κατάλληλες εξηγήσεις, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Ο Νικόλας, ως νέος εδώ, έπρεπε να ενημερωθεί για το πρωτοκόλλο (και για να μην παίρνει κι αέρα 😉 ). Μερικές φορές, λόγω γενναιοδωρίας, «ξεχνώ» για λίγο την ευγενική μου καταγωγή και συνδιαλέγομαι με τους κοινούς θνητούς. Τα κατώτερα στρώματα, είναι σε όλους γνωστό, ότι έχουν πολλή πλάκα.
Νικόλα
Ως γόνος αριστοκρατικής οικογενείας και με δείκτη νοημοσύνης 199, θα ήθελα να σ’ ενημερώσω, ότι σπάνια «μπαίνω» σε συζητήσεις με ανθρώπους, που ανήκουν σε κατώτερη τάξη (άρα κατώτερο επίπεδο) και ότι θα περάσεις από διάφορα (κρυφά) τεστ, για να συνεχίσω το διάλογο μαζί σου. Το πρώτο δείγμα πάντως (πληθυντικός ευγενείας που χρησιμοποίησες και το «γλείψιμο» στη συνέχεια) είναι πολύ ενθαρρυντικό. 😀 😀 😀
Νικόλας
1 Ιουλίου, 2013 7:25 μμ
Υψηλοτάτη,
Καθότι νέος,δεν είθισται να παίρνω <> -θα το κατανοήσετε με τον καιρό ελπίζω-ειδικώς όταν συνδιαλέγομαι με πραγματικούς αριστοκράτες-ίσσες,ο σεβασμός κατατίθεται με τον προσωπικό μου μεν,αρμόζωντα δε τρόπο στο επιβεβλημένο savoir vivre που έχουν συνηθίσει.. 🙂
Τα κατώτερα στρώματα όμως,πέρα από πολλή πλάκα(προσωπικά προτιμώ το λεπτό χιούμορ),έχουν και αρκετό πόνο,που απαλύνεται ευτυχώς αρκετά,όταν σημαντικοί άνθρωποι από τα ανώτερα στρώματα όπως Εσείς τους δίνουν την ελάχιστη σημασία που αξίζει στην πικρή ασημαντότητά τους.Η άνοδος της ασημαντότητας -μου- θα μπορούσε ίσως να είναι ένας καλός τίτλος εάν δεν εκληφθεί ως ειρωνικός ή υπερφίαλος,λόγω της χτεσινής εκλογής σας να συνομιλήσετε μαζί μου,για να κάνω και ένα επιτυχές θωρώ λογοπαίγνιο με τον γνωστό τίτλο του φιλοσόφου Κορνήλιου Καστοριάδη.
Σας ευχαριστώ και πάλι για την πέρα από κάθε προσδοκία εμπιστοσύνη σας,θα προσπαθήσω με θάρρος και παρρησία να φανώ αντάξιός της,με την μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.
Εχω ανταπεξέλθει σε αρκετά δύσκολα τεστ στη ζωή μου, η εν εξελίξει ακόμη αποδοχή της σημασίας σας,φαντάζει ως η μεγίστη πρόκληση,θα βάλω τα δύνατά μου για να πετύχω!! 🙂 🙂
Υγ1.Ακομη,δεν πρόκειται για »γλείψιμο»,αλλά για ειλικρινή εκ μέρους μου διάθεση επίτευξης λεκτικής φιλίας,ελπίζω! 😉
Υγ2.Αγαπητέ σωματοφύλακα,το γλωσσικό μου ιδίωμα,οφείλεται στην σύγχυσιν προσωπικού,άμεσου-δημόσιου λόγου και προφορικού-γραπτού που συνετελέσθη εις την κεφαλήν μου,εις την κοπιώδη μου προσπάθειάν να χρησιμοποιήσω,όπως τώρα,μιαν νεκρήν γλώτταν…με τον προσήκοντα σεβασμόν πάντα..Ωστόσο,ευελπιστώ να βελτιώθω εις την χρήσιν της,ένεκα της αναγκαίας παρ ημίν συνεννόησις…Η μουσικότης της γλώσσης τελεί υπό των ενδιαφερόντων μου,φέρω απλά προς γνώσιν σας,όποτε η σύνταξις δεν παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες συνεννόησης είναι θεωρώ θεμιτή..Η παρήχησις επίσης όπως ίσως διαπιστώσατε αποτελεί δομικό στοιχείο του όποιου λόγου μου,εαν κάνετε τον κόπο,απλά να τον διαβάσετε με κάποιον ελάχιστον ζήλον 🙂 🙂
Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας! 🙂
Υγ3.Δυστυχώς οι υποχρεώσεις μου δεν θα μου επιτρέψουν να απαντήσω άμεσα σε τυχόν απάντησή σας,θα επιστρέψω σύντομα!
simon
1 Ιουλίου, 2013 8:23 μμ
Νικόλα,
χαίρομαι για τα σχόλιά σου και τη συμμετοχή σου στην κουβέντα με την Katy, ειδικά αυτή την περίοδο, που ο //γράφος θυμίζει …Ατακάμα! Ελπίζω να μην πειράχτηκες από την αναφορά μου σε «ολίγον …περίεργον γλωσσικόν ιδίωμα», που έγινε χωρίς πρόθεση να σε θίξω σε ο,τιδήποτε και αν, αθέλητά μου, έγινε, ζητώ συγγνώμη. Απλώς είναι γνωστή, τουλάχιστον στους παροικούντες την Παραλληλόγραφη Ιερουσαλήμ, η συμπάθειά μου σ’ αυτή την περιεκτική και συνοπτική λόγια μορφή της ελληνικής γλώσσας (καθαρεύουσα), που σκόπιμα, πιστεύω, οι κρατούντες κράτησαν μακριά απ’ το λαό, όπως και πολλά άλλα. Ωστόσο, νεκρή δε θα την έλεγα, μιας και πολλοί γλωσσικοί τύποι της είναι απολύτως παραδεκτοί σε ένα κείμενο γραμμένο στην, επίσης υπέροχη, δημοτική, που τελικά χρησιμοποιούμε όλοι.
Να σε ξαναδούμε σύντομα! 😉
katy
1 Ιουλίου, 2013 8:39 μμ
Αφού το «μπαχαλέψαμε» που το «μπαχαλέψαμε» (sorry Capy μου)….
simon,
Eκτός από την καθαρεύουσα και τη δημοτική έχουμε και τη…. «μαλλιαρή». 🙂
“Η «μαλλιαρή» είναι ο μεγαλύτερος εχθρός, ουχί της καθαρευούσης, την οποίαν είναι αδύνατον να επηρεάση, αλλά της δημοτικής”.
Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936), Έλληνας ηγέτης.
Νικόλας
1 Ιουλίου, 2013 9:03 μμ
Εδώ είμαι!!Τελικά οι υποχρεώσεις μου(τυπική επίσκεψη σε οδοντίατρο)διήρκεσαν λιγότερο του αναμενομένου..
Δεν πειράχτηκα καθόλου από το σχόλιο σας Simon,απλά έχω »συνηθίσει» σε παρερμηνείες του λόγου μου σε έτερα φόρα ή blog που συμμετέχω λόγω του επιτηδευμένα ατημέλητου λόγου μου..
Η γλώσσα είναι ένα παιχνίδι κατά την ταπεινή γνώμη μου αρκεί να γνωρίζεις τους κανόνες καλά για να μπορείς να τους πειράξεις λιγάκι…Αλλωστε η πορεία της γλώσσας μας ανα τους αιώνες εκεί βασίστηκε στο λεκτικό παιχνίδι…αλλά από καλά γνωρίζοντες επαναλαμβάνω λαϊκούς πολίτες,αριστοκράτες και ιδίως εννοείται τους μεγάλους μας ποιητές…
Στα της καθαρεύουσας,δεν γνώριζα επίσης αυτήν σας την αδυναμία,αλλά αν και την συμπαθώ αρκετά καθώς υπό το πλαίσιό της γράφτηκαν κάποια από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας,είμαι σε θέση να γνωρίζω(και χωρίς την πρόθεση να επηρεάσω) ότι η υιοθέτησή της τον 19ο αιώνα συνεπαγόταν τις ελπίδες ταύτισης του ρακένδυτου(μη υποτιμητικός ο όρος) αλλά τόσο φιλόδοξου νεοελληνικού κράτους με το αρχαιοελληνικό μεγαλείο(μια μεγαλεπήβολη αναμφίβολα απόπειρα με τους εκφραστές της οποίας όμως με χωρίζει προσωπικά μεγάλο χάσμα)αλλά και ταυτόχρονα αυτή η απόπειραα προσομοίαζε με μια προσπάθεια ανάλογη και συγκεκριμένα με αυτή των αττικιστών Αλεξανδρινών του 1ου αιώνα μ.Χ. να επανέλθουν επίσης λογοτεχνικά στο κλασσικό μεγαλείο του 5ου αιώνα π.Χ.,αντίστροφα όμως από την ροή των πραγμάτων τότε που επίτασσε την χρήση του εμπλουτισμένου από την αρχαΐζουσα φυσικά δημώδους ιδίωματος που είχε σαν αποτέλεσμα τελικά τον αρνητικό μέχρι πρόσφατα γλωσσικό μας διχασμό,που έληξε ως γνωστόν με την νίκη της δημοτικής αλλά και την επέλαση της βαρβαρικής του lifestyle και της χα…
Ωστόσο,όπως σας είπα εκτιμώ και θαύμασα (από τα αναγνώσματα μου) ανεπιφύλακτα την χρήση της καθαρευούσης από τους λογίους,τους ποιητές του 19ου αιώνα κυρίως αλλά φυσικά και τον απλό λαό και ήταν σαφώς ανώτερη,προτιμώτερη(αν και δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης…) από το λεξιλόγιο του Π.Κωστόπουλου της δεκαετίας του 90 που επέβαλλε χωρίς αντίβαρο την αισθητική της βαρβαρότητας σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και κυρίως της νεολαίας..
simon
2 Ιουλίου, 2013 10:11 πμ
Νικόλα,
λέγοντας «λόγια μορφή της ελληνικής γλώσσας» εννοώ μ ό ν ο ότι σ’ αυτή γράφηκαν μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας μας (π.χ. και για να τιμήσω και το άβατάρ μου «Η Πάπισσα Ιωάννα») κι όχι ότι η δημοτική δεν έχει να επιδείξει τέτοια έργα. Κάθε άλλο! Αλλά λυπούμαι πολύ που χρειάστηκε να μεταγλωττιστεί «Η Πάπισσα Ιωάννα» στη δημοτική για να την διαβάσουν και να την κατανοήσουν οι νεότεροι αναγνώστες!
Ο Εμμ. Ροΐδης (κατά τη γνώμη μου ένας από τους μεγαλύτερους διανοούμενους του καιρού του), μολονότι δήλωνε με πολλή λύπη ««Εγώ παιδιόθεν εν τη ξένη ανατραφείς και την γλώσσαν του λαού μη συνηθίσας, έμελλον να προτιμήσω την καθαρεύουσαν», έλαβε καθαρή θέση υπέρ της δημοτικής στη σχετική (ολέθρια) διαμάχη και έγραψε «Τα Είδωλα», μια μελέτη 405 σελίδων σε άπταιστη … αρχαΐζουσα για να την υπερασπισθεί!
Κατά την άποψή μου η γλώσσα είναι μια, αδιαίρετη και ενιαία από τον Όμηρο μέχρι σήμερα. Επιλέχτηκε (και ορθώς) η δημοτική μορφή της γλώσσας, μιας και αυτή μιλούσε ο λαός, αλλά δεν είναι καθόλου λάθος η παρεμβολή σ’ αυτή «καθαρευουσιάνικων» όρων, όπου αυτό είναι ορθό. Η γιαγιά μου, μια ορεσίβια αγράμματη γυναίκα, που υπέγραφε με το δακτυλικό της αποτύπωμα, συνήθιζε να μου λέει στο δικό της γλωσσικό χωριάτικο ιδίωμα «Αχ, πιδούλιμ μ’, δεν υπάρχει στουν κόσμου άλλο, π ά ρ ε ξ δ’λειά και τιμιότη»! Πως είχε παρεισφρήσει στο λεξιλόγιό της η αρχαΐζουσα πρόθεση «πάρεξ» είναι ένα ερώτημα, αλλά δεν είναι ολόσωστα και υπέροχα τοποθετημένη στην πρόταση;
Και κάτι τελευταίο: τελείωσα το -παλιό- Γυμνάσιο το 197..τόσο! Τότε η απόπειρα και μόνο γραφής στη δημοτική σήμαινε μηδενισμό του -όποιου- γραπτού. Θυμάμαι δυο προτάσεις συμμαθητών μου στην έκθεση (ενός στη δημοτική» και του άλλου στην καθαρεύουσα), που δείχνουν πόσο γελοία μπορεί να γίνει η ακραία χρήση της μιας ή της άλης μορφής. Έγραφε ο ¨δημοτικιστής»: «εμάς εδώ στην πόλη θα μας φάει το …καψαέρι»! Κι ο «καθαρευουσιάνος»: «ηγέρθη σφοδρός άνεμος και επληρώθησαν οι οφθαλμοί μου μπαμπάλων» (μικροσκουπίδια, σκόνη)!!!
Στην επιστήμη μου (νομικά) τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ χειρότερα. Με την καθιέρωση της δημοτικής η απόπειρα «μεταγλώττισης» των νομικών κειμένων υπήρξε τραγέλαφος. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό φτάνει να προσπαθήσει να μεταφέρει στη δημοτική τον νομικό όρο «μέμψις αστόργου δωρεάς»!
Σήμερα, νομίζω, ο μεγαλύτερος κίνδυνος, πέρα από τη διάλεκτο των βλαχαδερών τύπου Κωστόπουλου κλπ, είναι τα γκρίκλις και φυσικά η πάντοτε υπάρχουσα λεξιπενία. Αλλά αυτά για να ξεπεραστούν χρειάζονται και ατομική προσπάθεια.
Τελικά όντως τη μπαχαλέψαμε την ανάρτηση. Συγγνώμη Capy , αλλά ανεβάζεις κάτι κείμενα καλοκαιριάτικα… 🙂 🙂
Νικόλας
2 Ιουλίου, 2013 11:40 πμ
Simon,
θα προσπαθήσω να παραμείνω στο θέμα του φεμινισμού,παράλληλα με το γλωσσολογικό που αναπτύξαμε…Αρχίζοντας από κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο της Φερράρι-Κακριδή με δικά μου λόγια…Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο ο γνωστός σεξισμός που γνωρίζουμε αλλά και ο »γλωσσικός» σεξισμός.
Για παράδειγμα,ενώ στην κοινώς καθομιλουμένη,για τα »αναγνωρισμένα» επαγγέλματα χρησιμοποιούμε την αρσενική κατάληξη -ος για να εκφράσουμε και την γυναικεία ιδιότητα,πχ »ο,η δικηγόρος»,»ο,η γιατρός»,όταν χρησιμοποιούμε πολλές φορές και την θηλυκή κατάληξη για να τα περιγράψουμε αυτή έχει συνήθως μια »περιπαικτική» διάθεση για τις γυναίκες(αναλόγως βέβαια και τον ομιλούντα απλά εδώ παίρνουμε τον μέσο όρο),λέμε δηλαδή η δικηγορ-ίνα,ή η γιατρ-ίνα για παράδειγμα..
Αντίθετα για τα μη »αναγνωρισμένα» επαγγέλματα ο ομιλητής χρησιμοποιεί σχεδόν πάντα την γυναικεία κατάληξη(ανεπαίσθητα υποτιμητικά είναι η αλήθεια πολλές φορές κ αυτό είναι το χειρότερο ίσως,ανάλογα και με το ύφος βέβαια),καθώς χρησιμοποιούμε λόγου χάρη τα :»η περιπτερού»,»η ράφτρα»,»η φουρνάρισσα»,κλπ…
Η γλώσσα περνάει πάντα μηνύματα ανέξαρτητα πολλές φορές και από την πρόθεση του ομιλητή,είναι η αλήθεια νομίζω..
Όσο για την υπέροχη πραγματικά πρόταση της γιαγιάς σας,προσωπικά τον συνδιασμό της αρχαΐζουσας λέξης πάρεξ με την δημοτική μόνο τυχαίο δεν την θεωρώ..Οι γλωσσολόγοι πιστεύουν οτι οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας διατηρούσαν ακέραια πολλές φορές(και ανάλογα με τον τόπο διαμονής που ακριβώς όσο απομακρύνεται από τα αστικά κέντρα,τόσο παρέμεναν αυτά τα αρχαΐζοντα στοιχεία),επειδή ακριβώς δεν έρχονταν το ίδιο εύκολα σε επαφή,με τον ομογενοποιημένο γλωσσικό τρόπο του επίσημου κράτους αλλά και αναπαρήγαγαν μεταξύ τους οι άνθρωποι στις κοινότητες τον οικείο για αυτούς γλωσσικό κανόνα.Είναι αλήθεια οτι στα χωριά ειδικά της Θράκης,της Ηπείρου,της Κρήτης και των Ιονίων οι γέροντες και οι γερόντισσες μεταφέρουν πραγματικούς γλωσσικούς θησαυρούς από γενιά σε γενιά γι αυτό και εμείς οι φιλόλογοι(για να αναφέρω κ εγώ την ιδιότητα μου,όχι όμως ως γλωσσολόγος,αλλά ως νεοελληνιστής)λατρεύουμε να ακούμε τέτοιες φωνές..η αδελφή της γιαγιάς μου,ετών 87 μου παρέχει συχνά τέτοιες ευχάριστες εκπλήξεις με λέξεις που δεν έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου..!
simon
2 Ιουλίου, 2013 12:13 μμ
Νικόλα, γράφεις: «Για παράδειγμα,ενώ στην κοινώς καθομιλουμένη,για τα ”αναγνωρισμένα” επαγγέλματα χρησιμοποιούμε την αρσενική κατάληξη -ος για να εκφράσουμε και την γυναικεία ιδιότητα,πχ ”ο,η δικηγόρος”,”ο,η γιατρός…”
Θα δεχθώ την περιπαικτική διάθεση στη χρήση των όρων που αναφέρεις, αλλά νομίζω πως αυτό γίνεται πολλές φορές εξαιτίας της άγνοιας, που υπάρχει σχετικώς με το αν μπορεί ο ομιλών να χρησιμοποιήσει το «η γιατρός, η μηχανικός κλπ». Έχω ακούσει, από συναδέλφους μου, δυστυχώς, να προσαγορεύουν την πρόεδρο του δικαστηρίου «κυρία πρόεδρος»!!! Η πλάνη, συνεπώς, εμφιλοχωρεί και σε, κατά τεκμήριο, μορφωμένους.
Πολύ ενδιαφέρουσα (και δεν την είχα υπ’ όψη μου) η άποψη για την αναπαραγωγή των λογίων λέξεων και φράσεων μέσα στο χρόνο. Πίστευα ότι η γιαγιά είχε ακούσει τη λέξη αυτή απ’ τον παππού μου, που είχε τελειώσει τότε το Σχολαρχείο και είχε μια -αρκετά καλή για τότε- «εκπαίδευση». Αλλά ο εντοπισμός του φαινομένου και σε άλλες περιοχές της χώρας, όπως λες (εγώ μιλώ για την ορεινή Θεσσαλία), ασφαλώς συνηγορεί υπέρ της άποψης αυτής.
Ζηλεύω το επάγγελμά σου, μολονότι επέλεξα τα νομικά συνειδητά. Τριάντα χρόνια μετά νομίζω ότι μόνο η διάθεση κάποιου για προσφορά βοήθειας στους διωκόμενους συνανθρώπους του και -παλιότερα εν μέρει- ο οικονομικός τομέας θα τον ωθούσε να τα επιλέξει.
Και στον ενικό σε παρακαλώ… Δεν είμαι δα και τόσο γέρος! 🙂
Νικόλας
2 Ιουλίου, 2013 2:19 μμ
Nα αναφέρω επίσης άλλη μια άποψη όσον αφορά την χρήση της γλώσσας,απλά για χάρη της συζήτησης…Οι άνθρωποι(οι πιο απλοί γενικά ή οι πιο »αμόρφωτοι» αν θέλεις)αντιστέκονται με μεγαλύτερο πείσμα όπως και στην αλλοτρίωση της εργασίας τους ή της φύσης,στην νόρμα της επίσημης καθομιλουμένης,όσον αφορά την γλώσσα,καθώς συνειδητά ή ασυνείδητα την θεωρούν ως παράγοντα άνωθεν επιβολής στον τρόπο ζωής τους,τον οποίο με δυσκολία αρνούνται να αλλάξουν για χάρη μιας προόδου που δεν τους αφορά.
Εκεί εντοπίζω και ένα πρόβλημα ημών των φιλολόγων όταν ερχόμαστε σε επαφή με παιδιά από φτωχότερα αλλά και πιο »κλειστά» τμήματα του λαού,τα οποία παιδιά γνωρίζοντας το δύσβατο μέλλον που τους αναμένει στην αγορά εργασίας,δυσκολεύονται να ακολουθήσουν μια μέθοδο εκμάθησης που τους αποξενώνει από το ίδιο το περιβάλλον τους εκτός εαν βάλουν ως στόχο και όραμα να ξεφύγουν από αυτό,ή δεύτερον και φυσιολογικά αρνούνται πεισματικά να μπουν στα καλούπια που προσπαθούμε να τους βάλουμε γιατί γνωρίζουν οτι ούτως ή άλλως δεν θα τους χρησιμεύσουν δυστυχώς σε τίποτα…
Αρα τι απομένει;Να προσαρμόσεις όσο είναι δυνατόν τον γλωσσικό προσανατολισμό που κάθε παιδί διαθέτει έμφυτο,αλλά συμπληρωμένο και από το περιβάλλον του,δίνοντας του να πιστέψει οτι αποτελεί το ίδιο τμήμα μιας αιώνιας γλωσσικής παράδοσης αλλά και παρέχοντάς του κάποια δημιουργικά ερεθίσματα ωστε να του ανοίξεις νέους δρόμους μέσω της λογοτεχνίας ποντάροντας κυρίως στην περιέργεια,αλλά και την διέξοδο που μπορεί να βρει ένα παιδό ίσως εαν του εξηγήσεις οτι πολλοί από τους δανεικούς στίχους που σκαλίζει ακόμη και σήμερα σε θρανία και παγκάκια,είχαν εκφραστεί με ένα τρόπο πολύ πιο περιεκτικό και πνευματώδη,όχι κατ’ ανάγκην πολύ μακριά αλλά ακόμα και από τους ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς για να σταθώ στους πιο πρόσφατους..
demonio
3 Ιουλίου, 2013 12:13 πμ
‘Ομορφη συζήτηση πιάσατε!
Επειδή εχω τύψεις που ποτέ δεν ασχολήθηκα με την ελληνική γλώσσα όσο θα έπρεπε και σας ζηλεύω, σας αφιερώνω μια σκηνή απο την Αιωνιοτητα και μια Μέρα του Αγγελοπουλου.
simon
3 Ιουλίου, 2013 11:06 πμ
@ demonio
Όμορφη ταινία ενός φοβερού δημιουργού! 🙂
@ Νικόλα
Κοντά σ’ αυτά που αναφέρεις (και που δε νομίζω ότι αφορούν μόνο στα «παιδιά από φτωχότερα αλλά και πιο ”κλειστά” τμήματα του λαού», αλλά γενικότερα στους νέους) νομίζω ότι υπάρχει κάτι που αφορά «εις υμάς τους φιλολόγους» 🙂 Αναφέρομαι στον τρόπο διδασκαλίας της γλώσσας, ύλη, μέθοδος κλπ. Για να είμαι πιο δίκαιος όχι αποκλειστικά σε ‘σας, αλλά στο σύστημα παιδείας ή μάλλον απαιδευσίας γενικότερα.
Φυσικά σπουδαίο (αρνητικά) ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ, κυρίως η τηλεόραση αλλά, τελευταία και τα μέσα επικοινωνίας, κινητά, Ιpad, Ιστοδιάολο κλπ, που περιορίζουν με αποφασιστικό τρόπο το εύρος της επικοινωνίας σε ασφυκτικά πλαίσια.
Πώς και γιατί ν’ ανοίξει βιβλίο ένα παιδί σήμερα, όταν μασημένη κακοφορμισμένη τροφή του παρέχεται άμεσα από τα παραπάνω «βοηθήματα»;
Και μιας και είσαι φιλόλογος δες εδώ ένα βασικό βοήθημα για κάθε ασχολούμενο με την γλώσσα. Το εξέδωσε ο Κ. Τσιάρας, παλιός καθηγητής (μου) και εκπληκτικός φιλόλογος.
Click to access 144g.pdf
http://www.prosperus.gr/books/product_info.php?products_id=172478
http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=213533&option=com_virtuemart&Itemid=89&keyword=2745&lang=el
Νικόλας
3 Ιουλίου, 2013 1:19 μμ
»Ως γνωστόν ο κυβερνοχώρος είθισται να ορίζεται ως ενας »πληροφοριακός χώρος»,είτε ως ο »εικονικός» χώρος που δημιουργείται από τα υπολογιστικά συστήματα,είτε ως μια »συλλογική παραίσθηση» […]
Το κυρίαρχο στοιχείο που διαπερνά το σύνολο των διαστάσεων της εποχής της πληροφορίας χαρακτηρίζοντας τηνμεταφυσικά είναι η υπέρβαση των ορίων ως παράκαμψη,δηλαδή η μη αναγνώριση και θέση των ορίων.Η »’ελλειψη» αυτή αφορά καταρχήν τον τρόπο του γιγνώσκειν,εφόσον ο δυαδικός κώδικας ως λογική της πληροφορίας δημιουργήθηκε από τον Λάιμπνιτς στην προσπάθειά του να συναγωνιστεί την τέλεια-άπειρη,εξαντλητική και άμεση-γνώση του Θεού.[…]
Αν λοιπόν στην εποχή μας,τα γεγονότα ως πληροφορίες μας κατακλύζουν,ερχόμενα προς το μέρος μας αστραπιαία μέσω της ενεργοποίησης της απόλυτης ταχύτητας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων,δεν υπάρχει πλέον ανάγκη ο άνθρωπος να μετακινηθεί ανοιγόμενος στο κόσμο,ώστε να συναντήσει το γεγονός αλλά παραμένει προφανώς αδρανής.Η αδράνεια του σώματος του τηλεθεατή ή του τηλεδρώντος δεν ακυρώνει μόνο στην πράξη το ταξίδι,αλλά κυρίως καταργεί την μνήμη των κατακτήσεων που το ταξίδι καθιστούσε δυνατές.Η αδράνεια φαίνεται να αποτελεί δομικό στοιχείο της ύπαρξης του κυβερνοχώρου.[…]
Στον κυβερνοχώρο λοιπόν αποκλείεται εξορισμού,αφενός η σαρκική αδι-αμεσολάβητη (επι)κοινωνία των σωμάτων και η διακινδύνευση της σωματικής έκφρασης της σχετικής επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας στην οποία αυτά παραπέμπουν,δηλαδή αποκλείεται το ρίσκο και η ευθύνη της σχέσης που είθισται να νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ύπαρξη ως φύση κοινωνική(Αριστοτέλης)»
Τέλος κειμένου,ήταν απόσπασματα που αντέγραψα μόλις τώρα από το βιβλίο: ΗΘΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ από το κεφάλαιο που συνέγραψε ο Γιώργος Τσιαντής,διδάκτωρ Φιλοσοφίας,με αφορμή το σχόλιο του Simon για την σχέση τεχνολογίας και εκπαίδευσης.
Αφού ευχαριστήσω την demonio για τα καλά της λόγια και το εξαίρετο πλάνο από την βραβευμένη ταινία του Αγγελόπουλου,να τονίσω οτι συμφωνώ σε μεγάλο μέρος με τα χωρία που ανέβασα υπό την αίρεση οτι δεν προτείνουν κάποια λύση αλλά περιορίζονται στην κριτική.Προκειται βέβαια για ένα τεράστιο και πολυσύνθετο ζήτημα που δεν εξαντλείται από εδώ.
Simon σε ευχαριστώ πολύ επίσης για την βιβλιοπρότασή σου,το όνομα του δασκάλου σου δεν μου είναι άγνωστο τελείως καθώς κατάγομαι από την Λάρισα,αλλά στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον/την(ένα από τα ελαττώματα του διαδικτύου…δεν γνωρίζεις δυστυχώς πάντα με ποιους/ποιες συνδιαλέγεσαι) Capybara για την υπομονή που επέδειξε.
🙂
simon
3 Ιουλίου, 2013 1:52 μμ
Έλα ρε πατριώτη! 😀 😀 Οποία σύμπτωση!
Νικόλας
3 Ιουλίου, 2013 2:12 μμ
Γεια σου πατρίδα!! 🙂 Από το Αργυροπούλι να φανταστώ;
Nα γράψω απλά οτι η μακαρίτισσα γιαγιά μου(οπως και η εν ζωη αδελφή της που ανέφερα προχτες)είχε καταγωγή από τα Αμπελάκια(την γνωστή κοινότητα),στην Λάρισα γνώρισε τον παππού μου που είχε έρθει ως πρόσφυγας από την Μπάφρα του Πόντου στην Λάρισα την δεκαετία του ’20..Μεγάλωσα με το διονυσιακό καρναβάλι του Τυρνάβου,αλλά ανέκαθεν(πλην των φοιτητικών μου χρόνων)ζούσα στην Λάρισα.Γι αυτό και το χτεσινό λινκ που υπέβαλα από θεσσαλικό site..
simon
3 Ιουλίου, 2013 6:29 μμ
Όχι! Από τον Κάτω Όλυμπο! Ακριβώς απέναντι απ’ τ’ Αμπελάκια! Άμα μπήξεις μια φωνή σ’ άκουσα! 🙂
Διαμένεις ακόμα στη Λάρισα;
Νικόλας
3 Ιουλίου, 2013 7:54 μμ
Δυστυχώς,διαμένω ακόμα στην πόλη της Λαρίσσης που ενώ κάποτε παρήγαγε σημαντικό πολιτιστικό έργο ακόμη και για το σύνολο του ελλαδικού χώρου(Θεσσαλικό θέατρο,παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή για παράδειγμα και όχι μόνο),αλλά και αγώνες με πολιτικό περιεχόμενο και τώρα δεν μαζευόμαστε ούτε για μια απλή διαμαρτυρία…Ας όψεται η πλατεία Ταχυδρομίου…και ο νεοπλουτισμός ορισμένων…
Υγ1.Ελπίζω και ως φιλόλογος σε ένα πράγμα μόνο όσον αφορά την πόλη μου,την ανάδειξη επιτέλους του αρχαίου θεάτρου της…
Υγ2.Πηγαίνω ακόμη μια δυο φορές τον χρόνο στα Αμπελάκια και τιμώ τα παϊδάκια της στην ταβέρνα της πλατείας της περιοχής του προγόνων μου… 🙂
katy
3 Ιουλίου, 2013 8:03 μμ
«Δυστυχώς,διαμένω ακόμα στην πόλη της Λαρίσσης…»
Νικόλα, αυτό το «Δυστυχώς» μην το ακούσει ο Τελετάρχης μου… 😉
simon
3 Ιουλίου, 2013 8:24 μμ
Τότε να βρεθούμε, αν θέλεις. Και εντάξει, η πόλη δε διαφέρει πολύ απ’ τη χώρα γενικότερα, φίλε μου.
Αλλά σε ‘μένα αρέσει. Άρεσε και στην Υψηλοτάτη, νομίζω, που μας έκανε την τιμή να την επισκεφθεί 😀
μανικακος
3 Ιουλίου, 2013 8:28 μμ
φημες που θελουν τις καμηλες να διαλέξαν πρωτες κρινονται ως κακόβουλες 😀 😀 😀 😀
katy
3 Ιουλίου, 2013 8:39 μμ
Noμίζεις; Mη σε στείλω τώρα στο υπόγειο… 😀
“Μια πόλη γίνεται ολόκληρος ο κόσμος, όταν κάποιος αγαπάει έναν από τους κατοίκους της”. 😉
Lawrence Durrell (1912-1990), Βρετανός συγγραφέας.
Νικόλας
3 Ιουλίου, 2013 10:33 μμ
Υψηλοτάτη,το »δυστυχώς» για την διαμονή μου στη Λάρισα,το έγραψα επειδή θα προτιμούσα ειλικρινά να διδάσκω σε ένα χωριό οπουδήποτε στη Ελλάδα σε ένα δημόσιο σχολείο παρά να παλεύω όπως τώρα για ένα ιδιαίτερο.
Επίσης επειδή είχα την ευτυχία να περάσω 10 χρόνια από την ζωή μου σε μια άλλη υπέροχη πόλη τα γοητευτικά Ιωάννινα,δεν θέτω καν θέμα σύγκρισης με την γενέτει(υ)ρα μου. :),έχετε απόλυτο δίκιο ωστόσο με το ρητό που παραθέσατε..!
Simon πολύ ευχαρίστως να βρεθούμε και να τα πούμε και από κοντά,δεν γνωρίζω τον τρόπο που θα μπορούσε να γίνει από εδώ,αλλά στην Λάρισα διαμένω απέναντι από το 5ο Λύκειο(Ηρώων Πολυτεχνείου δηλαδή)και η αλήθεια είναι παρ οτι τελευταία δεν πολυβγαίνω,αν και αύριο είναι στην πόλη μας ο Αγγελάκας νομίζω και μάλλον θα πάω μια βόλτα,θα ήθελα πολύ να γνωριστούμε.
oldboy9
1 Ιουλίου, 2013 8:14 πμ
Κανονικό chat τον κάνανε τον //γράφο οι: Πυργοδέσποινα & ο Νικόλας…και καλά κάνανε 🙂
Madness
1 Ιουλίου, 2013 1:08 μμ
Φίλε μου, γράφεις στον //γράφο στις 08.14?? Υπάρχει τέτοια ώρα και σε πρωί???? 😛
DrAluca
1 Ιουλίου, 2013 2:42 μμ
Σπανια…. Φημες λενε οτι υπαρχουν σε πρωινες ΚΑΙ μικροτερες ωρες….
Κρινονται ομως εμπαθεις για την ωρα…. 😛
Χαμογελατε…
oldboy99
2 Ιουλίου, 2013 8:32 πμ
Χα! Καλή μου Madness εάν η εργασία αρχίζει στις 24:00 και τελειώνει στις 08:00, τότε εξηγείτε αυτό το παράλογο ωρολογιακό φαινόμενο ε! 😉
Αλλά τι παρατηρητικότητα που έχεις, μα τον Απόλλωνα 🙂
Madness
2 Ιουλίου, 2013 1:07 μμ
χαχαχαα! Σωστό κι αυτό! Πω πω, το ωράριό σου είναι καύλα πάντως! Και στα δικά μου! 😀 (Σιχαίνομαι το πρωινό ξύπνημα!)
simon
2 Ιουλίου, 2013 1:14 μμ
Νυχτοφύλακας είσαι; 🙂
Madness
2 Ιουλίου, 2013 1:26 μμ
Ή νυχτοφύλακας θα είναι ή θα δουλεύει σε μπαρ! 😛
simon
3 Ιουλίου, 2013 8:57 πμ
Για σένα το λέω 🙂
Madness
3 Ιουλίου, 2013 3:41 μμ
Όχι! Παραείμαι μικροσκοπική, για να δουλεύω νυχτοφύλακας! 😛
katy
3 Ιουλίου, 2013 5:56 μμ
Εντός θέματος.
“Φεμινισμός, είναι η ριζοσπαστική αντίληψη, ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι”.
Cheris Kramarae, Αμερικανίδα κοινωνιολόγος.
Εκτός θέματος.
Madness,
“Κοντή γυναίκα πέρδικα, ψηλή καρακαηδόνα”. 🙂
Ελληνική παροιμία.
μανικακος
3 Ιουλίου, 2013 6:15 μμ
«Η ψηλή είναι για την παρέλαση, η κοντή για το κρεβάτι» 😀 😀 😀
κι αυτη Ελληνική παροιμία…..
katy
3 Ιουλίου, 2013 6:23 μμ
Δεν ξέρω για τις κοντές να σου ‘πω, καλέ μου Μανικάκο, αλλά οι ψηλές (καρατσεκαρισμένο) δεν κάνουν μόνο για παρέλαση…. 😉
μανικακος
3 Ιουλίου, 2013 6:28 μμ
😀
Madness
3 Ιουλίου, 2013 8:02 μμ
Το γαμήσαμε, παιδιά, το postάκι! 😉
katy
3 Ιουλίου, 2013 8:06 μμ
Ο Capy δεν έχει τέτοιο πρόβλημα….χμ…..νομίζω….! 😀 😀 😀
oldboy9
1 Ιουλίου, 2013 8:19 πμ
Περί πραγματικού φεμινισμού κι όχι μόνο, ας ακούσουμε άλλη μια φορά την Ουλρίκε…
Ναι στα δυτικά καπιταλιστικά γκουλάνγκ!
simon
1 Ιουλίου, 2013 9:02 πμ
1.- http://www.dailymail.co.uk/news/article-2351938/Feminism-Saudi-style-Hundreds-turn-discuss-women-society–single-member-audience-female.html
2.- http://www.enikos.gr/international/156258,Tis_skotwsan_giati_xoreyan_sth_vroxh_.html
Φεμινισμός αλά Σαουδική Αραβία και Πακιστάν…
cronopiusa
1 Ιουλίου, 2013 10:10 μμ
Mi Pute-Mi Soumise
cronopiusa
1 Ιουλίου, 2013 10:30 μμ
Vidéos ni putes ni soumises
http://videos.leparisien.fr/search/?q=ni%20putes%20ni%20soumises
koula
3 Ιουλίου, 2013 12:08 πμ
capy’, milles merci! για τη μεταφρα-σή (κανει και ρίμα 😛 )
koula
3 Ιουλίου, 2013 12:27 πμ
εντος θεματος 😛
Capybara
3 Ιουλίου, 2013 11:10 πμ
😆
Ernie Barrett
4 Ιουλίου, 2013 12:15 πμ
Ως πρώτυπο έχει τους γονείς της, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά στη ζωή της και της εμάθαν να κάνει το ίδιο, βοηθώντας την να φτάσει εκεί όπου είναι σήμερα. Φοίτησε σε δημόσιο σχολείο της Ν. Υόρκης και σπούδασε Οικονομικά και Φιλοσοφία στο Fordham University στο Lincoln Center. Ο τομέας όμως της Πολιτικής και της Νομικής της κέντρισε το ενδιαφέρον. Την ενθούσιασε το γεγονός ότι θα μπορούσε να κερδίσει μια θέση από όπου θα είχει τη δυνατότητα να βοηθάει τους συνανθρώπους της. Σε ό,τι αφορά τη δουλειά της τονίζει ότι ο προγραμματισμός και η πειθαρχία την βοηθούν να ανατποκριθεί στις μεγάλες απαιτήσεις. Ένιωσε μεγάλη χαρά, όταν εξελέγη στη θέση αυτή για αυτό και στόχος είναι να δουλεύουν όλα αρμονικά, ώστε να εξυπηρετούνται άμεσα όλοι όσοι ζουν στην Αστόρια.
Cassandra Atkinson
8 Ιουλίου, 2013 11:43 μμ
Ένοχος για την κατηγορία της συνομωσίας με σκοπό την απαγωγή κρίθηκε την Τρίτη ο Τζιλπέρτο Βάλε, αστυφύλακας της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης, ο οποίος οδηγήθηκε σε δίκη διότι φαντασιωνόταν στο διαδίκτυο ότι δολοφονούσε και έτρωγε γυναίκες.Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασαν οι εισαγγελικές Αρχές, ανάλυση του περιεχομένου του υπολογιστή του 28χρονου αστυνομικού κατέδειξε πως ο κατηγορούμενος έχει ήδη προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες προκειμένου να απαγάγει τη σύζυγο του και τουλάχιστον ακόμα πέντε γυναίκες που γνώριζε.Όπως είπαν οι εισαγγελείς, ο Βάλε χρησιμοποίησε το διαδίκτυο ώστε να μάθει πώς να αναισθητοποιεί ανθρώπους με χλωροφόρμιο, ενώ παράλληλα εθεάθη κοντά στην κατοικία μίας γυναίκας, αφότου συμφώνησε να την απαγάγει, έναντι 5.000 δολαρίων, για λογαριασμού ενός άνδρα από το Νιού Τζέρζι.Ο Βάλε «άφησε τον κόσμο της φαντασίας και εισήλθε στον κόσμο της πραγματικότητας», σημείωσε στην τελική της αγόρευση η κατήγορος Χαντάσα Γουάξμαν, προσθέτοντας πως η σύλληψη του νεαρού αστυφύλακα διέκοψε το σχέδιό του «να απαγάγει, να βασανίσει, να βιάσει και να διαπράξει άλλες φρικτές πράξεις κατά νεαρών γυναικών».Από την πλευρά τους, οι δικηγόροι υπεράσπισης αντέτειναν πως η απόφαση ενοχής του Βάλε αποτελεί ένα «επικίνδυνο προηγούμενο» δίνοντας το έναυσμα για διώξεις που πηγάζουν από «αυτά που είναι στο μυαλό μας, κι όχι στον πραγματικό κόσμο».Ο Βάλε δεν έκανε κακό σε καμία από τις γυναίκες που φέρονται ως πιθανά θύματά του.Η απόφαση για την ποινή του νεαρού αστυνομικού θα ανακοινωθεί στις 19 Ιουνίου. Ο Βάλε αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ισόβιας κάθειρξης, ενώ, λόγω της καταδίκης του, έχασε αυτόματα τη δουλειά του στην Αστυνομία.
Lynette B. Branch
13 Ιουλίου, 2013 11:11 μμ
Σύμφωνα με τη UNICEF οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών στον κόσμο είναι ποικίλες : · Εγκλήματα «τιμής»: Αν και διαφέρουν από λαό σε λαό, έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τη βία και συχνά το φόνο. Οι επιθέσεις με οξύ και οι πυρπολήσεις είναι συνήθεις. Για παράδειγμα στο Πακιστάν υπολογίζεται πως συμβαίνουν 1.000 τέτοια εγκλήματα τιμής κάθε χρόνο. · «Εγκλήματα για την προίκα»: Στην Ινδία υπολογίζεται πως κάθε χρόνο 25.000 γυναίκες δολοφονούνται ή παραμορφώνονται για οικονομικές διαφορές των οικογενειών. · Ο βιασμός ως όπλο στους πολέμους: Μια συνήθης πρακτική σε όλες τις σύγχρονες συρράξεις. Στη γενοκτονία της Ρουάντα του 1994 τουλάχιστον 500.000 γυναίκες βιάσθηκαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα. · Οι γάμοι των κοριτσιών σε πρώιμη ηλικία: Στην Ασία το 1 στα 2 κορίτσια παντρεύονται πριν τα 18 (9,7 εκατομμύρια κορίτσια). Τα αντίστοιχα ποσοστά στην Αφρική είναι 42% και στη Λατινική Αμερική 29%. · Η «επιλογή» του φύλου των παιδιών πριν από τη γέννηση: Η UNICEF εκτιμά πως 1 εκατομμύριο θηλυκά βρέφη πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας τέτοιων πρακτικών προγεννητικής επιλογής, ή ακόμα και μετά τη γέννησή τους, από βρεφοκτονία. Ως αποτέλεσμα, για παράδειγμα στην Ινδία σε μερικές περιοχές αναλογούν 861 γυναίκες για κάθε 1.000 άνδρες. · Ανισότητα στην εκπαίδευση: Το 1 στα 5 κορίτσια παγκοσμίως που ξεκινούν το δημοτικό σχολείο δεν το τελειώνουν, ενώ υπολογίζεται πως μέχρι το 2015 θα υπάρχουν 6 εκατομμύρια λιγότερα κορίτσια στο σχολείο από ότι αγόρια παγκοσμίως. · Στέρηση βασικών δικαιωμάτων έκφρασης και συμμετοχής: Σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία οι γυναίκες γενικά απαγορεύεται να ψηφίσουν ή να διεκδικήσουν δημόσιο αξίωμα, να οδηγούν οχήματα ή να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Σε άλλες χώρες δεν έχουν τα αντίστοιχα δικαιώματα σε ιδιοκτησία και κληρονομιά. · Ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων: Περίπου 3 εκατομμύρια κορίτσια κάθε χρόνο πέφτουν θύματα αυτής της απαράδεκτης πρακτικής κατά κύριο λόγο σε αρκετές Αφρικανικές χώρες.
Tracy Rice
15 Ιουλίου, 2013 7:00 πμ
Γυναίκες, θέλετε να ακουστείτε; Μία είναι η λύση: γδυθείτε! Τον Οκτώβριο του 2012 στη Γερμανία, οι πρόσφυγες που κατασκήνωσαν μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου, στο κέντρο του Βερολίνου, για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες ζωής τους, προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των ΜΜΕ. Θυμωμένη, μια νεαρή γυναίκα που διαδήλωνε μαζί τους είπε σ’ έναν δημοσιογράφο της Bild: «Τί θέλεις δηλαδή; Να γδυθώ;» «Ο δημοσιογράφος έφυγε υποσχόμενος να επιστρέψει με το φωτογράφο του. Άλλοι δημοσιογράφοι το έμαθαν και να! Ένα πλήθος μαζεύτηκε γύρω από τις νεαρές γυναίκες που συμπαραστέκονταν στους πρόσφυγές. Δεν ήταν γυμνές, αλλά εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να καταγγείλουν την εντυπωσιοθηρία των ΜΜΕ (4)».
μανικακος
17 Μαρτίου, 2014 7:27 μμ
Εχουν πολύ γούστο κάτι δημοσιογραφικά τύπου Tvxs και Αυγή που αναδημοσιεύουν χωρίς αρχική πηγη….
DrAluca
18 Μαρτίου, 2014 3:31 πμ
Εισαι ηλιθιος!
:v
Χαμογελατε…