Για να πάνε τα φαρμάκια κάτω ….
“Blues means what milk does to a baby. Blues is what the spirit is to the minister. We sing the blues because our hearts have been hurt, our souls have been disturbed.”
Ετυμολογικά ο όρος “blues” προέρχεται από τη φράση “blue devils”, φράση η οποία έγινε ευρέως γνωστή όταν ο Hart Wand δημοσίευσε το πρώτο πνευματικά κατοχυρωμένο μπλουζ κομμάτι εν έτη 1912. Οι «Διάβολοι της Θλίψης» αναφέρονται κυρίως στη μελαγχολία και τα δυσάρεστα συναισθήματα. H πιο εύκολη ίσως προσέγγιση, αναφορικά με την προέλευση των μπλουζ, είναι η εισαγωγή των νέγρων της Αφρικής ως σκλάβων στις πολιτείες της Νότιας Αμερικής λίγο πρίν τον εμφύλιο πόλεμο (1861–1865). Πολλά δείγματα της μπλουζ μουσικής σκηνής παρουσιάζουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία Αφρικανικής προέλευσης , παρ’ όλα αυτά υπήρξαν πολλές επιρροές υπεύθυνες για το μετασχηματισμό των μπλουζ όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Το να προσδιοριστούν οι ρίζες αυτού του είδους έχει αποδειχτεί αρκετά επίπονη διαδικασία καθώς για κάθε εικασία υπάρχει σχεδόν πάντα μια πηγή η οποία υποστηρίζει το αντίθετο, παρουσιάζοντας συχνά ενδείξεις οι οποίες αναιρούν ή συμπληρώνουν, στην καλύτερη περίπτωση, ήδη υπάρχοντα ευρήματα. Η έλλειψη ηχογραφήσεων καθώς και ντοκουμέντων , όσον αφορά την περίοδο από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και τις αρχές του 20ου, δυσχερένει ακόμη περισσότερο το όλο εγχείρημα.
Χάρην ευκολίας θα ασχοληθούμε σε αυτό το σύντομο άρθρο με τα «κλασσικά μπλουζ» τον ορισμό των οποίων αναφέρει χαρακτηριστικά ο LeRoi Jones στο βιβλίο του “Blues People”:
“Ό,τι έχει ονομαστεί «κλασσικό μπλουζ» ήταν αποτέλεσμα περισσότερων ποικίλων κοινωνιολογικών και μουσικών επιδράσεων από κάθε άλλο είδος αμερικανικής νέγρικης μουσικής που έφερε την ονομασία μπλουζ. Μουσικά, τα «κλασσικά μπλουζ» κατέδειξαν την οικειοποίηση από το νέγρο τραγουδιστή πολλών στοιχείων της λαϊκής αμερικάνικης μουσικής, κυρίως της μουσικής που σχετιζόταν με το λαϊκό θέατρο, το ονομαζόμενο vaudeville. Τα «κλασσικά μπλουζ» εμφανίστηκαν την ίδια περίπου περίοδο με το ragtime μια μουσική στενά συνδεδεμένη με το θέατρο των τελών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου.“
Κοινωνικά τα «κλασσικά μπλουζ» αποτέλεσαν την είσοδο του νέγρου στον κόσμο της επαγγελματικής διασκέδασης κάτι που συνεπαγόταν την εφαρμογή κάποιων χαρακτηριστικών, τα οποία μέχρι τότε ήταν στοιχεία προερχόμενα από τα shows των λευκών. Η διασκέδαση των ακροατών ενσωματώθηκε αυτομάτως στους στόχους του τότε πρωτοεμφανιζόμενου επαγγελματία τραγουδιστή μπλουζ, ο οποίος μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε «τα δικά του» μπλουζ με σκοπό να εκφράσει προσωπικές εμπειρίες και να ελαφρύνει τη βαριά εργασία. Από όποια πλευρά όμως και να το μελετήσει κανείς, τα μπλουζ εκφράζουν ψυχικές καταστάσεις και ό,τι αυτές συνεπάγονται. Μπλουζ είναι η κραυγή του πικραμένου, το κλάμα του παρατημένου, το πάθος εκείνου που ποθεί, η αγωνία του άνεργου, η οργή του καταπιεσμένου, το καυστικό χιούμορ του κυνικού, η ειλικρίνεια του αθυρόστομου, το ερασιτεχνικό παίξιμο μιας κιθάρας στην πίσω αυλή ενός σπιτιού. Τα μπλουζ είναι μουσική, είναι τραγούδι, τα μπλουζ είναι οι άνθρωποι…*
* «Οι Ρίζες Των Blues» απο το Vinyl-radio
Κερνάει ο Μανικάκος
John Lee Hooker and Bonnie Raitt play «I’m In The Mood»
B.B. King – Tracy Chapman «The Thrill Is Gone»
Eric Clapton, Robert Cray, Buddy Guy, Hubert Sumlin & Jimmie Vaughan «Sweet Home Chicago»
Rory Gallagher – «A Million Miles Away»
ACDC & The Rolling Stones – «Rock Me Baby»
The Doors and John Lee Hooker – «Roadhouse Blues «
ZZ Top – «Blue Jean Blues»
Stevie Ray Vaughan – «Tin Pan Alley «
John Lee Hooker with Rolling Stones & Eric Clapton – » Boogie Chillun»
Jeff Beck – Buddy Guy – « Let Me Love You, Baby»
….μπέρπ 😀
whiskeylink : http://wp.me/p1pa1c-iWp
Modern Reviewer
8 Ιουνίου, 2013 11:52 μμ
Προβλεπόμενο… αλλά δεν μπορεί να λείπει http://youtu.be/7lp7FtJXp7k
vassozacharof
9 Ιουνίου, 2013 12:44 πμ
η καλή σχολή του Σικάγο
demonio
9 Ιουνίου, 2013 1:56 πμ
turtle blues, Janis Joplin 🙂
selana019
9 Ιουνίου, 2013 5:33 πμ
Τὸ παρὸν ἀναδημοσιεύθηκε στὸ Ώρα Κοινής Ανησυχίας καὶ σχολίασε:
Add your thoughts here… (optional)
katy
9 Ιουνίου, 2013 6:47 πμ
“Φίλε, αν είναι να ρωτάς, δεν θα μάθεις ποτέ”.
Louis (ή Lewis ή και Louie) Armstrong (1901-1971), Αμερικανός μουσικός της τζαζ.
spiral architect
9 Ιουνίου, 2013 7:49 πμ
simon
9 Ιουνίου, 2013 9:27 πμ
Χίλια like κι άλλα χίλια!
Αλλά…
…έχουν γίνει αφιερώματα (και σωστά) σε κάθε είδους μουσικές όλου του κόσμου, εκτός από το ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι της εργατικής τάξης κυρίως των λιμανιών της χώρας, τα ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ. για πολλούς τα ελληνικά blues.
Με ε ξ α ί ρ ε σ η αποσπασματικό αφιέρωμα της Ζακού τον Σεπτέμβρη του 2010 στον Η. Πετρόπουλο, με αφορμή τα 7 χρόνια από τον θάνατό του.
Απαραίτητες επεξηγήσεις:
1) Αστικό: γιατί δημιουργήθηκε, παίχτηκε και ακούγονταν κυρίως στις πόλεις.
2) Εργατικής τάξης: της λούμπεν απολίτικης βέβαια! Αν και, νομίζω, ότι και η «άλλη» το άκουγε…
Άϊντε να σας ‘δω και να σας ακούσω… 🙂
katy
9 Ιουνίου, 2013 9:51 πμ
Συμφωνώ απόλυτα και να αναφωνήσω «Και η Αριστοκρατία ακούει Τσιτσάνη»! 🙂
simon
9 Ιουνίου, 2013 10:06 πμ
Καλημέρα, my Lady! Αν σας ακούσει η Ελισσάβετ… 😀
katy
9 Ιουνίου, 2013 10:10 πμ
E, δεν είμαστε ίσα κι όμοια με την Μπέτυ….! Εκείνη δεν έχει καθόλου γούστο! 😀
simon
9 Ιουνίου, 2013 10:25 πμ
Το βλέπω στα καπέλλα τηςκι όχι μόνο… 😀 😀
katy
9 Ιουνίου, 2013 10:34 πμ
Εσύ όλα τα βλέπεις! 🙂 Το ταχυδρομικό σου κουτί μόνο δεν ανοίγεις…Σου ‘χω στείλει ένα τραγουδάκι «ρεμπέτικο»…
CNT_FAI
9 Ιουνίου, 2013 9:54 πμ
Υπάρχει ένα αξιόλογο ντοκιμαντέρ για το ρεμπέτικο από την κατάληψη ευαγγελισμού, είναι ανεβασμένο στον black tracker, αν κάποια στιγμή το αποφασίσετε.
simon
9 Ιουνίου, 2013 9:57 πμ
Για δώσε λινκ!
μανικακος
9 Ιουνίου, 2013 12:32 μμ
http://wp.me/p1pa1c-5sR
ποιμενικό μπλούζ
Ioulianos
9 Ιουνίου, 2013 9:37 πμ
Να πω μια καλημέρα με ένα άγνωστο μπλουζ με στίχο ελληνικό αλλά βασισμένο σε έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Ο Ορφέας στον Άδη»;
simon
9 Ιουνίου, 2013 10:00 πμ
Καλημέρα σύντροφε!
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 12:46 μμ
Ακούστε κι αυτό :
(Συγνώμη που δεν ανεβάζω βίντεο ή δε δίνω λινκ, αλλά είμαι άσχετος).
Γιαννκα
9 Ιουνίου, 2013 12:53 μμ
Kατω τα χερια απο τον giorgalis…. απο οπου κι αν προερχεται 😉
καλο μεσημερι στα συντροφια!!
μανικακος
9 Ιουνίου, 2013 12:58 μμ
ξυλο που θα το φάει 😀
μανικακος
9 Ιουνίου, 2013 1:01 μμ
Γιαννκα
9 Ιουνίου, 2013 1:11 μμ
ετοιμασου…. 🙂 κι εγω ενα απο τα ορφανα ειμαι….. 😉
μανικακος
9 Ιουνίου, 2013 1:19 μμ
αμ δε το ξερω; για τα ματια σου έγινε ολη η φασαρία…. 😀
Γιαννκα
9 Ιουνίου, 2013 1:25 μμ
για τα ματια μιας πριγκιπισας….που ερχεται 😉
katy
9 Ιουνίου, 2013 2:14 μμ
Πριγκίπισσα άκουσα και…. ήρθα! 🙂
Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό κομμάτι Γιαννκα!
Γιαννκα
9 Ιουνίου, 2013 6:21 μμ
τα σεβη μου Πυργοδεσποινα.. 🙂
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 1:37 μμ
Μόλις είδα ότι η URL λειτουργεί ως λινκ, αναθάρρησα και δίνω άλλη μία, από το ίδιο κονσέρτο στο Carnegie Hall, το 1938 :
katy
9 Ιουνίου, 2013 2:04 μμ
Είδατε πόσο εύκολο ήτανε; 🙂
“Όλα τα πράγματα είναι δύσκολα, προτού γίνουν εύκολα”.
Thomas Fuller (1608-1661), Άγγλος στοχαστής.
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:01 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:02 μμ
καλημέρα σε όλους !!!
katy
9 Ιουνίου, 2013 2:16 μμ
Καλημέρα καλέ μου! Σε χάσαμε…
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:27 μμ
Ελπίζω να είσαι καλά κι εσύ katy μου 🙂
DrAluca
9 Ιουνίου, 2013 3:12 μμ
Ξαναμανακαλωστονα… 🙂
Δεν ξερω που γυρνοβολουσες, αλλα τωρα που ηρθες σε εβαλε στο ματι η σπαμιερα και πεταει αυτοματα τα σχολια στα σπαμ. Μια υπομονη, και θα σιαξει…
🙂
Χαμογελατε…
tolos
9 Ιουνίου, 2013 4:06 μμ
🙂 Γι’ αυτό, για αρχή της συστήθηκα ως… fyrdyn (migdyn). Η ροή των σχολίων μου έχει βγει λίγο σούρεαλ, όμως το στημένο ποτέ δεν είχε γεύση (δικαιολογούσε αλλά δεν ξεσήκωνε). Να είσαι κι εσύ καλά
DrAluca
9 Ιουνίου, 2013 4:20 μμ
Αυτο μας την εκανε μαλλον την δουλεια 🙂 Κατσε μηπως το διορθωσω 🙂
Χαμογελατε…
fyrdyn
9 Ιουνίου, 2013 2:07 μμ
fyrdyn
9 Ιουνίου, 2013 2:09 μμ
fyrdyn
9 Ιουνίου, 2013 2:12 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:26 μμ
vassozacharof
9 Ιουνίου, 2013 2:38 μμ
μη ξεχνάμε και το μπλούζ από την άλλη μεριά του Ατλαντικού με ιδρυτή τον Alexis Korner….ακολούθησαν οι John Mayall και οι Peter Green’s Fleetwood Mac
Spin
9 Ιουνίου, 2013 3:53 μμ
του πράσινου ήλιου
giorgalis
9 Ιουνίου, 2013 2:41 μμ
Ο τιτανοτεράστιος Emmet Ray υπήρξε μέγας θαυμαστής και ταυτόχρονα «αντίπαλο δέος» του Django Reinhardt (η ανανεωτική πτέρυγα που λέμε…) 😀 😀 😀
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:43 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:47 μμ
katy
9 Ιουνίου, 2013 2:49 μμ
“Τα μπλουζ είναι εύκολο να τα παίξεις, αλλά δύσκολο να τα νoιώσεις”.
Jimi Hendrix (1942-1970), Αμερικανός κιθαρίστας & τραγουδιστής.
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:49 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:54 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 2:59 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 3:03 μμ
tolos
9 Ιουνίου, 2013 3:10 μμ
Spin
9 Ιουνίου, 2013 3:29 μμ
εύγε μάνικ!!!
να ένα εντελώς χαλαρό μπλουζ από τον Skip James
Spin
9 Ιουνίου, 2013 3:30 μμ
Να ένα που θυμίζει Grand Funk και Monster Magnet
Spin
9 Ιουνίου, 2013 3:32 μμ
Και ένα από τον αγαπημενο μου μπλουζίστα
Spin
9 Ιουνίου, 2013 3:49 μμ
και τέλος ένα σύγχρονο blues
katy
9 Ιουνίου, 2013 3:50 μμ
Υπάρχει και η πιο κλασάτη smooth jazz! 😀
Μετά την καταιγίδα μάλιστα, είναι ό,τι πρέπει! 😉
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 4:13 μμ
Katy,
πραγματικά ήταν εύκολο. Αλλά, άμα δεν ξέρεις, όλα μοιάζουν δύσκολα. Για να επιβεβαιώσω τη γνώση μου, να και κάτι πιο μελεγχολικό από το «blue» – Mood indigo (λουλάκι), του Duke Ellington (γαλαζοαίματος κι αυτός!) και την Ivy (Ivie) Anderson :
katy
9 Ιουνίου, 2013 4:20 μμ
“Η μελαγχολία είναι η μικρή πολυτέλεια των φτωχών ψυχών”.
Henri de Montherlant (1895-1972), Γάλλος συγγραφέας.
tolos
9 Ιουνίου, 2013 4:17 μμ
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 4:39 μμ
Και επειδή «εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά», να και κάτι για τα μοναχικά άτομα :
katy
9 Ιουνίου, 2013 4:44 μμ
“Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα”. 😀
Jean-Paul Sartre (1905-1980), Γάλλος φιλόσοφος.
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 4:57 μμ
Ο Σαρτρ έχει δίκιο – το λέει και το τραγούδι (συγνώμη, αλλά πηγαίνατε γυρεύοντας…αχ, πού είναι τώρα το γελαστό ανθρωπάκι; Ας είναι : LOL!)
katy
9 Ιουνίου, 2013 5:04 μμ
“Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις”.
Josh Billings (1818-1885), Αμερικανός χιουμορίστας.
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 8:12 μμ
Αν θυμάστε, σας είχα γράψει ότι τον Billings τον αναφέρει ο Στάινμπεκ στο «Δρόμο με τις φάμπρικες». Με την ευκαιρία, ανέβασα στο ίντερνετ το σχετικό κεφάλαιο :
katy
9 Ιουνίου, 2013 8:31 μμ
Φυσικά και το θυμάμαι. Ξέρετε, το μεγαλύτερο προτέρημά μου, είναι ότι δεν ξεχνάω τίποτα! 😀
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 9:08 μμ
Είσαστε, δηλαδή, από τις γυναίκες που, όπως λέει ο Γουάιλντ, έχει αδυσώπητη μνήμη! (LOL).
Εγώ, πάντως, καλού-κακού, το ανέβασα.
Και για να αλλάξω λίγο τη μελαγχολική ατμόσφαιρα των μπλουζ και για να σας «προξενήσω ένα χαμόγελο», που λέει ο Βρεττάκος, θα βάλω την αθάνατη Μπίλι :
katy
9 Ιουνίου, 2013 9:20 μμ
Ευχαριστώ πολύ, Βλαδίμηρε.
“Το χαμόγελο είναι ένα λίφτινγκ προσώπου, που είναι οικονομικά προσιτό σε όλους”. 😉
Tom Wilson (1959), Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας.
Γιαννκα
9 Ιουνίου, 2013 6:19 μμ
γιατι η μουσικη ολους μας ενωνει…. και τα σχετικα 😉
Βλαδίμηρος
9 Ιουνίου, 2013 9:23 μμ
Το διάλειμμα τελείωσε. Η ίδια η Billie μας επαναφέρει στην τάξη :
Βλαδίμηρος
10 Ιουνίου, 2013 2:32 πμ
Κι από την Billie Holiday στη μεγάλη, την αδικοχαμένη Bessie Smith :
Βλαδίμηρος
10 Ιουνίου, 2013 2:55 πμ
Κι άλλος ένας αδικοχαμένος (αυτός από το πιοτό), ο Bix Beiderbecke :
tolos
10 Ιουνίου, 2013 5:20 πμ
tolos
10 Ιουνίου, 2013 5:27 πμ
tolos
10 Ιουνίου, 2013 5:29 πμ
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 5:36 πμ
Βλαδίμηρος
10 Ιουνίου, 2013 9:12 μμ
Αυτό το κατασκεύασμα είναι προσβολή στη μνήμη της αξέχαστης τραγουδίστριας.
Θα το έλεγα μουσική τρολιά.
Το αυθεντικό τραγούδι εδώ :
katy
10 Ιουνίου, 2013 9:24 μμ
“Κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει, χωρίς τη συγκατάθεσή μου”.
Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948), Ινδός ηγέτης.
Βλαδίμηρος
10 Ιουνίου, 2013 9:55 μμ
Τι εννοείτε; Ότι έδωσε τη συγκατάθεσή της γι’ αυτό το μιξάρισμα; (που, μάλλον μυξάρισμα είναι). Δε νομίζω.
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 11:28 μμ
Για σένα μιλάς ή για το μιξάρισμα; Στην εποχή της και στον τόπο της bilie, ο τρόπος ήταν το σουίνγκ/τζαζ, κλπ. Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι ένας από τους τρόπους της εποχής μας δεν είναι και το μιξάρισμα; Ειδικά αυτό το μιξάρισμα που αγγίζει κατάβαθα; ΄Αλλωστε αυτός ήταν ο ουσιαστικός τρόπος της bilie. Να αγγίζει κατάβαθα (διάβασε και καμμιά βιογραφία). ΄Οσο για την φωνή της είναι από αυτά που δεν χωράνε ούτε ανάλυση ούτε κριτικούς
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 11:34 μμ
Αλλά επειδή όταν υπάρχει μουσική δεν χρειάζονται τα λόγια. Κι όταν υπάρχει έρωτας δεν χρειάζεται καν η μουσική… Speak Low
Βλαδίμηρος
11 Ιουνίου, 2013 1:42 πμ
Εντάξει, «ένας από τους τρόπους της εποχής μας είναι και το μιξάρισμα». Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι «τρόποι» πρέπει να επιδοκιμάζονται. Ειδικά σε μια «εποχή» που κοντεύει να πιάσει πάτο σε όλα. Τέλος πάντων, όλα είναι θέμα γούστου. Απλά νομίζω ότι το συγκεκριμένο μιξάρισμα κατέστρεφε όλη τη γοητεία του τραγουδιού της Μπίλι. Η Μπίλι ήταν μια τραγουδίστρια της τζαζ, όπως την εννοούσαν εκείνη την «εποχή» κι όχι όπως την έκαναν μετά τη δεκαετία του 50. Δε λέω αν η εξέλιξη ήταν καλή ή κακή, για να μη χωθούμε σε βαθιά νερά. Απλά, λέω ότι ήταν κάτι άλλο και δεν είναι θέμα απλά μιξαρίσματος ή όχι, δηλαδή, απλά θέμα τεχνικής. Τώρα, αν εσύ θεωρείς ότι μια χαρά πήγαινε το μιξάρισμα με την «εποχή» της Μπίλι, επαναλαμβάνω ότι είναι καθαρά θέμα γούστου.
fyrdyn
11 Ιουνίου, 2013 2:24 πμ
………. Εντάξει, “ένας από τους τρόπους της εποχής μας είναι και το μιξάρισμα”. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι “τρόποι” πρέπει να επιδοκιμάζονται. Ειδικά σε μια “εποχή” που κοντεύει να πιάσει πάτο σε όλα……
——————————————————————————————————————-
Τι σχέση έχει αυτό, με αυτό που είπα; ΄Οσο για τους «τρόπους» υπάρχουν οι αυθεντικοί (που σε αγγίζουν κατάβαθα) και οι επιφανειακοί (οι επίπλαστοι και ψεύτικοι).
Οι πρώτοι («τρόποι») δεν χρήζουν ανάλυσης, καθώς έτσι και αλλιώς σε αγγίζουν. Αν είσαι και εσύ τέτοιος άνθρωπος… Οι δεύτεροι είναι που χρήζουν … ανάλυσης και έρευνας, ίσως για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί και εμπορεύσιμοι. Και όπου διεισδύει το επιφανειακό- δήθεν, που είναι και ευκολότερα εμπορεύσιμο, εκεί πιάνουμε πάτο.
Παραδείγματα έχουμε χιλιάδες και όχι μόνο από την μουσική, αλλά και από την… πολιτική.
Το «ουσιαστικό» είναι το ζήτημα και οι συνακόλουθες εκφράσεις του. Εκεί είναι που μπερδεύονται πολλοί. Αυτό είναι που μένει, καθορίζει και δημιουργεί, εκεί που όλα τείνουν να γίνουν πάτος.
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 11:35 μμ
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 11:42 μμ
Speak low when you speak, love
Our summer day withers away too soon, too soon
Speak low when you speak, love
Our moment is swift, like ships adrift,
we’re swept apart, too soon
Speak low, darling, speak low
Love is a spark, lost in the dark too soon, too soon
I feel wherever I go
That tomorrow is near,
tomorrow is here and always too soon
Time is so old and love so brief
Love is pure gold and time a thief
We’re late, darling, we’re late
The curtain descends, everything ends too soon, too soon
I wait, darling, I wait
Will you speak low to me, speak love to me and soon
Time is so old and love so brief
Love is pure gold and time a thief
We’re late, darling, we’re late
The curtain descends, everything ends too soon, too soon
I wait, darling, I wait
Will you speak low to me, speak love to me and soon
Speak low
Songwriter(s): Kurt Weill, Ogden Nash
fyrdyn
11 Ιουνίου, 2013 1:55 πμ
Μιλήστε μου για έρωτες, σιγανά… και πάνω απ’ όλα τον έρωτα για τον εαυτό σας. Τι σημασία έχει αν λάμπετε σαν διαμάντι ή αν βροντάτε σαν κούτσουρο, χωρίς αυτόν
fyrdyn
10 Ιουνίου, 2013 11:51 μμ
… Ξέχασα και να σας συστηθώ
fyrdyn
11 Ιουνίου, 2013 12:03 πμ
fyrdyn
11 Ιουνίου, 2013 2:37 πμ
Αν με θεωρείται τρελό ή επικίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια υπάρχει και χειρότερος…
katy
11 Ιουνίου, 2013 6:30 πμ
Δεν εννοούσα αυτό. Το «πήγατε» αλλού. Αναφερόμουν στους στίχους του καταπληκτικού τραγουδιού της μοναδικής Billie, που ανεβάσατε εσείς και ο tolos “The end of a love affair”. Σχολίασα, το γεγονός ενός χωρισμού (αν και ο Γκάντι μάλλον για άλλο λόγο το είπε 🙂 ), ότι εμείς αφήνουμε τα περιθώρια, για να μας πληγώνουν οι άλλοι… Τόσο απλά…
Βλαδίμηρος
11 Ιουνίου, 2013 2:59 μμ
Με συγχωρείτε για την παρανόηση. Νόμισα πως το σχόλιό σας αναφερόταν στην «προσβολή» που αποτελούσε το μιξάρισμα. Δεν το «πήγα αλλού». Απλά επέμεινα στην άποψή μου, νομίζοντας ότι το σχόλιό σας αναφερόταν στο δικό μου. Θέμα εγωισμού και τίποτ’ άλλο.
spiral architect
10 Ιουνίου, 2013 2:42 μμ
Bobfisher
11 Ιουνίου, 2013 2:04 μμ
WOW Θέλω κι εγώ να παίξω.
Sweet home chicago από τον Robert Johnson, αλλά με το πιο ωραίο blues video
Death don’t have no mercy in this Land – Από τη ΦΩΝΑΡΑ του Reverend Gary Davis
Sure ’nuff ‘n Yes I do – Captain Beefheart στην Κυανή Ακτή!
Bad Luck Baby – Τσιπολίνα και Γκραβενίτης. Ο Τσίπο κι ο Νικ δε Γκρηκ στα καλύτερά τους
Me and the devil – Το τραγούδι του Robert Johnson σε απίστευτη μορφή από τον Gill Scott Heron.
Floyd Council – Runaway Blues (πρόκειται για τον άνθρωπο που δάνεισε το επώνυμό του στους Pink Floyd.
Pink Anderson – Baby please don’t go (Ο έτερος δωρητής των Pink Floyd)
Τέλος
Greatful Dead. ο Jerry Garcia τζαμάρει με τον Joe chipolina
Βλαδίμηρος
12 Ιουνίου, 2013 3:20 πμ
Και κάτι για ρομαντικές ψυχές :