Με αφορμή το θάνατο της Θάτσερ μεταφέρει το Καπυμπάρα από τον Head Charge
(αρχική δημοσίευση: 28.05.2009)
Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την πρώτη εκλογική νίκη της Μάργκαρετ Θάτσερ (στις 4 Μαΐου του 1979), που σήμανε την έναρξη της 11χρονης παρουσίας της στην πρωθυπουργία της Μεγ. Βρετανίας, γράφτηκαν πολλά αφιερώματα στον διεθνή κι εγχώριο Τύπο. Πολλές αναφορές υπήρξαν και στα μουσικά έντυπα, καθώς η άνοδος της Θάτσερ, συνέπιπτε με το τότε ανερχόμενο κίνημα του punk, που είχε επαναφέρει δυναμικά την πολιτική διάσταση στο μουσικό προσκήνιο.
Στον New Statesman πρόσφατα δημοσιεύτηκε το άρθρο: “Maggie’s playlist: the soundtrack to a decade of dissent”, με κομμάτια που είχαν ως πηγή έμπνευσης είτε την ίδια άμεσα είτε την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία της δεκαετίας του 80 στη Βρετανία.
Ακολουθούν πέντε κομμάτια που δε συμπεριλήφθηκαν στην παραπάνω λίστα του περιοδικού, αλλά είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς:
The Specials – Maggie’s Farm
Όταν ο Bob Dylan έγραφε το 1965 “I ain’t gonna work on Maggie’s farm no more”, δε φανταζόταν ότι οι στίχοι του θα νοηματοδοτούνταν εκ νέου σαν ένα ξεχωριστό τραγούδι διαμαρτυρίας στη μετα-πανκ βρετανική σκηνή, 15 χρόνια αργότερα. Οι Specials διασκευάζουν το “Maggie’s Farm” λίγο καιρό μετά την πρώτη εκλογική νίκη της Θάτσερ, αφήνοντας προσωρινά κατά μέρος το κλασικό ska στυλ τους, προτιμώντας ένα backdrop από tribal κρουστά. Για να υπογραμμίσουν ακόμη περισσότερο τη μεταφορά του στη βρετανική πραγματικότητα, ο Εθνοφρουρός των αυθεντικών στίχων (“The National Guard”) μετατρέπεται στο “National Front”, τη νεοφασιστική οργάνωση που πρωτοστατούσε τότε σε βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, πολύ συχνά με την ανοχή της αστυνομίας.
Capital Letters – Cheap School Meals
Οι Capital Letters υπήρξαν ένα βρετανικό roots reggae συγκρότημα των 70s αποτελούμενο από τζαμαϊκανούς μετανάστες – ίσως όχι εξίσου γνωστό με συνοδοιπόρους τους όπως οι Steel Pulse, οι Aswad, οι Misty in Roots και οι Matumbi, αλλά όχι λιγότερο αξιόλογο. Το 1980 τους βρίσκει να επιταχύνουν τους ρυθμούς τους και να δοκιμάζουν την τύχη τους στο αναδυόμενο british ska revival με ένα EP (“Bread And Water”) τεσσάρων κομματιών. Σε upbeat έντονο ρυθμό, διαμαρτύρονται για την κατάργηση των σχολικών γευμάτων από τα δημόσια σχολεία και καλούν – με μια δόση αφέλειας – τη νέα πρωθυπουργό να ανακαλέσει άμεσα το συγκεκριμένο μέτρο.
UB40 – Madame Medusa
Σε ένα ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο ντεμπούτο, το “Signing Off” (1980), οι UB40 από το Birmingham επιφυλάσσουν μια πολεμική απέναντι στη Θάτσερ στο 12λεπτο “Madame Medusa”. Κινούνται στιχουργικά σε μεταφορικό-υπαινικτικό ύφος, μέχρι που ο Astro στο δικό του DJ part αναλαμβάνει να μεταδώσει το μήνυμα με πολύ πιο άμεσο τρόπο: “Run for your life / Before she eats you alive”, “She gone off her head / we gotta shoot her dead”.
Tackhead (feat. Gary Clail) – Hard Left
Οι Keith LeBlanc, Skip McDonald και Doug Wimbish αποτελούσαν τη studio band της Sugarhill Records, του label που έκανε ουσιαστικά γνωστό το rap στην Αμερική στα late ’70s – early ’80s. Ένα από τα τελευταία τους single, ουσιαστικά σε αποκλειστική επιμέλεια του drummer Keith LeBlanc, ήταν το “No Sell Out” (έγινε γνωστό κυρίως μέσω της επανακυκλοφορίας του από την Tommy Boy Records λίγο αργότερα) με αποσπάσματα από ομιλίες του Malcolm X, που θεωρήθηκε πρωτοποριακό τόσο για την τεχνική των cut-ups, όσο και για το πρωτόλειο industrial hip-hop beat. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το τρίο θα αρχίσει να συνεργάζεται με τον βρετανό reggae/dub παραγωγό Adrian Sherwood, δημιουργώντας αρχικά το σχήμα των Tackhead, ένα industrial-dub-funk πειραματικό γκρουπ που αποκτά μεγάλη φήμη σε underground κύκλους κυρίως για τις live αυτοσχεδιαστικές του εμφανίσεις, είτε solo είτε ως backing band του Mark Stewart (των θρυλικών Pop Group). Σε ένα από τα πρώτα τους δωδεκάιντσα, το 1986, σαμπλάρουν τη δήλωση της Θάτσερ “Today, we’ve seen the Hard Left violence in the streets” και κάνουν λογοπαίγνια με τις έννοιες (“Hard Left standing on the right”).
Macka B – Get Rid Of Maggie
Ίσως από τους πιο υποτιμημένους reggae DJ, o γεννημένος στη Τζαμάικα, αλλά μεγαλωμένος στη Βρετανία Macka B, συνδυάζοντας πάντοτε το χιούμορ με πρωτότυπα πολιτικο-κοινωνικά μηνύματα, κυκλοφορεί τακτικά δίσκους, σχεδόν πάντοτε σε παραγωγή του Mad Professor, από το 1985. Στο “Natural Suntan” LP του 1990, ανοίγει το δίσκο με μια απολαυστική ragga επίθεση κατά της Θάτσερ, λίγους μήνες πριν αυτή παραδώσει την πρωθυπουργία και τα ηνία του κόμματός της στον John Major.
______________________________________________________________________________________________
Σόρτλινκ: http://wp.me/p1pa1c-iFL
koula
9 Απριλίου, 2013 11:35 μμ
Capy, for PM ! 🙂
(ειδες το μειλ?)
Capybara
9 Απριλίου, 2013 11:36 μμ
Το είδα, αλλά δεν κατάλαβα και πολλά 😆
koula
9 Απριλίου, 2013 11:38 μμ
😆
νταξ, θα φερω κέικ… 🙂
koula
9 Απριλίου, 2013 11:50 μμ
off topic 😛
vassozacharof
9 Απριλίου, 2013 11:56 μμ
http://www.buzzfeed.com/angelameiquan/21-incredibly-angry-songs-about-margaret-thatcher
κι εδώ μια άλλη συλλογή ….η Μάγκυ παρήγαγε πολιτισμό ρε σεις :)))
Jaquou Utopie
9 Απριλίου, 2013 11:58 μμ
http://www.youtube.com/watch?v=hsq3H_6XuFA έχω κολήσει από χθες
koula
10 Απριλίου, 2013 12:12 πμ
@Γκαστόνε
αρρωστάκι… σου πέρασε την Κυριακη?
δηλ ειχες πυρετο το σαββατοβραδο? 😛
ΣΟ! μην το κοψεις! ειναι σημαντικό!
BandieraRossa
10 Απριλίου, 2013 1:18 πμ
Ψόφησε η καριόλα επιτέλους.
koula
10 Απριλίου, 2013 1:21 πμ
ηταν και λιγο σιγουρακι οτι θα γινει καποτε… 😛
BandieraRossa
10 Απριλίου, 2013 11:28 πμ
Μέχρι τα 87 έφτασε όμως η ρουφιάνα για να το πει το ποίημα. Σοφός ο ελληνικός λαός: Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.
parameter λ
10 Απριλίου, 2013 2:19 πμ
Μεγάλο το σοκ στους Βρετανούς
katy
10 Απριλίου, 2013 6:32 πμ
“H Mάργκαρετ Θάτσερ δεν μ’ αρέσει. Oύτε σαν γυναίκα, ούτε σαν άντρας”.
Φρανσουά Μιττεράν (1916-1996), Γάλλος πρόεδρος.
simon
10 Απριλίου, 2013 9:17 πμ
Άλλος γαμιάς αυτός και «σοσιαλιστής» σαν τον παπατζή τον δικό μας 😉
Narrator
10 Απριλίου, 2013 3:40 μμ
χαχαχαχαχαχα
katy
10 Απριλίου, 2013 5:11 μμ
One more… δικό του κι αυτό… 🙂
“Η Θάτσερ έχει τα μάτια του Στάλιν και τη φωνή της Μαίρυλιν Μονρόε”.
Φρανσουά Μιττεράν (1916-1996), Γάλλος πρόεδρος.
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 9:30 πμ
31 Μαρτίου 1990. Όταν 250.000 άνθρωποι αποκλείστηκαν από τους μπόμπυδες στο κέντρο του Λονδίνου.
(Προκαταβολικά συγνώμη στις κυρίες).
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 10:13 πμ
Τώρα μπορείς να κοιμηθείς εν ειρήνη.
simon
10 Απριλίου, 2013 11:10 πμ
Αυτός, Bob, κοιμήθηκε από τότε εν ειρήνη, με την υπέροχη συνείδησή του ήσυχη σ’ ένα σκελετωμένο κορμί…
Αυτή η γαμημένη ψόφησε μεσ’ τα σκατά, την Αλτσχάϊμερ και την περιφρόνηση του λαού…
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 1:21 μμ
Έχεις δίκιο Σίμωνα. Precious Few Heroes.
Αλήθεια, έχει κανείς καμιά άκρη στα συναυλιάδικα να φωνάζαμε τον Dick Gaughan για καμιά συναυλία στην Ελλάδα; Είναι μεγάλος πλέον και ίσως να μην είναι ικανός να τραγουδάει για πολύ ακόμη. Πρόκειται για μια μορφή απίστευτη Σίμωνα. Κάτι μεταξύ ανυπότακτου Γαλάτη και Woody Guthrie.
katy
10 Απριλίου, 2013 6:21 μμ
Έ όχι και μέσα στα σκατά καλέ μου simon…
Στο ξενοδοχείο Ritz παρακαλώ…βέβαια, για κάποιους μπορεί να είναι και σκατά… 😉
http://gr.omg.yahoo.com/news/margaret-thatcher-αυτή-είναι-η-σουίτα-που-άφησε-133021612.html
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 10:23 πμ
Ο τροβαδούρος – σύμβολο των απεργιών της δεκαετίας του ’80.
«Farewell to the heather in the glen
They cleared us off once and they’d do it all again
For they still prefer sheep to thinking men
Ah, but men who think like sheep are even better
There’s nothing much to choose between the old laird and the new
They still don’t give a damn for the likes of me and you
Just mind you pay your rent to the factor when it’s due
And mind your bloody manners when you pay!»
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 10:27 πμ
Κι ένα τραγούδι που εκείνα τα χρόνια έφερνε δάκρυα σε Σκωτσέζους και Ιρλανδούς, των οποίων τις κοινότητες τσάκισε η Θάτσερ.
«One brave English captain was ranting that day,
Saying, «Give me one hour and I’ll blow you away,»
But a big Mauser bullet got stuck in his craw,
And he died of lead poisoning in Erin Go Bragh. »
Erin=Ireland
Erin go Bragh=Irish Forever
simon
10 Απριλίου, 2013 11:16 πμ
John McGullach: I’ll dance on your grave Mrs Thatcher
spiral architect
10 Απριλίου, 2013 11:19 πμ
Μια ολοσωστη άποψη, από τον άρτι επανακάμψαντα στη μπλογκόσφαιρα ciaoant1:
… Αντίθετα, θα επικεντρωθώ στο ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν μια μεγάλος αντίπαλος, που πέθανε νικήτρια, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, λόγω…γηρατειών. Δεν πέθανε δηλαδή από μια σφαίρα ή από μια λεπίδα της αριστεράς, η οποία μπόρεσε να "γιορτάσει" [sic] το θάνατο της μόνο όταν η Θάτσερ γέρασε και πέθανε…"από φυσικά αίτια" και έχοντας κάνει όλα αυτά που έκανε εναντίον μας χωρίς να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε και χωρίς κανένας να ανταποδώσει επαρκώς τα πυρά. …
simon
10 Απριλίου, 2013 11:38 πμ
Το διάβασα και διαφωνώ μερικώς.
Λέει: «…στο τέλος η Θάτσερ νίκησε, διότι είχε καλύτερη ιδεολογική συγκρότηση (άρα και πιο ξεκάθαρο στόχο), καλύτερη οργάνωση και ήταν πιο προσηλωμένη στο στόχο».
Όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και γιατί είχε απέναντί της ένα γελοίο Εργατικό κόμμα και πουλημένους συνδικαλιστές. Και φυσικά από την άλλη μεριά του Ατλαντικού (συν)υπήρχε ο Ρήγκαν.
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 11:42 πμ
Για να μην ακούγονται παπάντζες για την «αξία» της θάτσερ, ήταν απλώς πολύ τυχερή που οι βρετανοί νίκησαν στα φώκλαντ. Και νίκησαν όχι γιατί υπήρχε η θάτσερ, αλλά γιατί απλούστατα οι μισές βόμβες που έριξαν τα αργεντίνικα αεροπλάνα στα βρετανικά πλοία δεν έσκασαν. Από κει και πέρα ένιωσε αρκετά δυνατή για να κάνει όσα έκανε.
spiral architect
10 Απριλίου, 2013 12:24 μμ
Το ζήτημα ήταν αν πέτυχε το λαϊκό κίνημα να αναστείλει τις νεοφιλελεύθερες τακτικές της.
Το πέτυχε;
Όχι!
Τι κι αν ούρλιαζε και χτυπιόταν ο Αρθουρ Σκάργκιλ και οι ανθρακωρύχοι, τι κι αν αντιδρούσαν οι σιδηροδρομικοί, τι κι αν πέθαινε στη φυλακή ο Μπόμπι Σαντς, η Θάτσερ πέρασε αυτά που ήθελε να περάσει.
– χτυπώντας το βιβλίο του Χάγιεκ στο έδρανο της Βουλής
– έχοντας για αντιπολίτευση ένα Labour Party εντελώς GTP
– σπιλώνοντας τους συνδικαλιστές, που κυρίως ήταν Εργατικοί (όπως εδώ τον Φωτόπουλο)
– δημιουργώντας αντιπερισπασμό με τον πόλεμο των Φόκλαντς
– ταυτιζόμενη με τον Ρέιγκαν στον «πόλεμο των άστρων», έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών που σκόπιμα εξαθλίωσε όικονομικά τη CCCP
Είχε δείξει δείγματα γραφής όταν σαν υπουργός παιδείας έκοψε το γάλα των παιδιών που σερβιρόταν στα σχολεία, στον Μπόμπι Σαντς και τον Αρθουρ Σκάργκιλ θα κώλωνε όταν έγινε πρωθυπουργός;
Το κεφάλαιο με κεϋνσιανούς όρους επενδύσεις δεν έκανε, τα ήθελε όλα. Έτσι την προώθησε μια χαρά, την έκανε πρωθυπουργό, για να κάνει τη βρωμοδουλεια, 😉
Δεν αντέχω όμως να μην πω, τo «σκατά στον τάφο και πίσσα στα κόκαλά της, της πουτανόγριας.» 😈
Bobfisher
10 Απριλίου, 2013 1:06 μμ
Ο εκβιασμός τους είναι πάντα ο ίδιος: «Καθείστε καλά, γιατί ο καπιταλισμός είναι η μόνη διέξοδος. Διαλέξτε λοιπόν τη βόρεια κορέα ή το ipod». Αλλά και η απάντηση της αριστεράς είναι πάντα η ίδια: «Νομιμότης πάση θυσία γιατί αλλιώς θα μας βρίσει ο (όποιος) σκαι». Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι ο αγώνας για δικαιοσύνη και ίσα δικαιώματα ενίοτε οφείλει να περνάει το σύνορο της «νομιμότητας», που έχουν ήδη διαβεί οι απέναντι, χάνει και μένει να διαμαρτύρεται σαν κακομαθημένος.
Σήμερα έγιναν αυτά τα αίσχη στην Ιερισσό. Πάμε στοίχημα ότι η μόνη αντίδραση ΟΟΟΟΟλης της αριστεράς θα είναι καταγγελτικά δελτία τύπου; Πάμε στοίχημα ότι καμία οργάνωση δεν θα καλέσει τα μέλη της να πάνε στο δικαστήριο για να ελευθερώσουν τους δύο απαχθέντες; Πάμε στοίχημα ότι αν το παίξουν έξυπνα οι φασίστες και πάνε και ρίξουν καμιά φάπα με τους μπάτσους στις άλλες εκλογές θα πάρουν 50% στην Ιερισσό;
Εν κατακλείδι, το διαχρονικό δίδαγμα είναι πως με πορδές αυγά δε βάφονται.
mitera
10 Απριλίου, 2013 12:54 μμ
Εκτός απο το κακό που έκανε με την πολιτική της στο λαό,έκανε μεγάλο κακό και στα παγωτά.
Η Θάτσερ σαν χημικός δούλευε σε μια εταιρία παγωτών.Εκεί έκανε την μεγάλη ανακάλυψη,να εισάγει στα παγωτά αέρα,προκειμένου να μειώνονται τα υλικά παρασκευής, ώστε να έχει μεγαλύτερο κέρδος η εταιρία.
Απο τότε οι Αγγλοι αντικατέστησαν τη λέξη παγωτό με τη φράση Αέρας κοπανιστός. 🙂
Απο ενα ντοκιμαντέρ ,που είχα δεί κάποτε, και αφορούσε την ιστορία του παγωτού…αλλά δεν το βρίσκω.
spiral architect
10 Απριλίου, 2013 2:39 μμ
Η κατάντια δυο περσόνας της εποχής της πρωθυπουργίας της σκύλας:
Ενός «εχθρού» της:
και του κολλητού της:
Τι κοινό έχουν αμφότεροι: To τυρί
BandieraRossa
10 Απριλίου, 2013 8:04 μμ
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
katy
10 Απριλίου, 2013 5:05 μμ
“Κανείς δεν θα θυμόταν τον Καλό Σαμαρείτη, αν είχε μόνο καλές προθέσεις: είχε επίσης και πολλά χρήματα”.
Margaret Thatcher (1925-2013), Βρετανίδα πρωθυπουργός.
oldboy9
13 Απριλίου, 2013 4:48 μμ
Πράγματι, μόλις πληροφορήθηκα το γεγονός και παρόλο που βρισκόμουν στο δρόμο έκραξα δυνατά: Ψόφησε η Θάτσερ, ψόφησε η Θάτσερ, ψόφησε η Θάτσερ…
Δεν είναι μικροψυχία, απλά Ταξικό-Μίσος είναι!
oldboy9
13 Απριλίου, 2013 4:49 μμ
Σάμπως και στη χώρα της τα ίδια δεν κάνανε!
…Φόρτσα Liverpool 🙂
oldboy9
13 Απριλίου, 2013 4:51 μμ
Εεεε η διπλή χαρά μας δεν κρύβεται!
http://tvxs.gr/news/%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%B2%CE%B3%CE%AE%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81
oldboy9
13 Απριλίου, 2013 4:59 μμ
…καλά μιλάμε για τρελό πάρτι, αγγλικό χιούμορ, ίσως και MontyPythonικό 😀 😀