Απαλλοτριώνει από τον Γελωτοποιό, ο DrAluca…
Η Χάρπερ Λη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλαμπάμα, στην καρδιά της ρατσιστικής Αμερικής. Είκοσι τεσσάρων χρονών ξεκίνησε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» (To kill a mockingbird). Το τέλειωσε δέκα χρόνια μετά και δεν ξανάγραψε ποτέ τίποτα άλλο. Το βιβλίο πήρε το βραβείο Πούλιτζερ και από το 1960 το έχουν διαβάσει τουλάχιστον 30.000.000 άνθρωποι.
Έγινε ταινία το 1962 και κέρδισε τρία όσκαρ, με σημαντικότερο εκείνο του α΄ αντρικού ρόλου για τον Γκρέγκορι Πεκ.
Το βιβλίο είναι κατά βάση αυτοβιογραφικό και αναφέρεται σε ένα αληθινό περιστατικό στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του ’30.
Ο Τομ Ρόμπι
νσον ήταν ένας νέγρος (τότε έτσι αποκαλούσαν τους αφροαμερικάνους, στην καλύτερη περίπτωση) ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό και την κακοποίηση μιας λευκής κοπέλας.
![](https://parallhlografos.wordpress.com/wp-content/uploads/2012/08/images.jpg?w=203&h=249)
Ο πατέρας της Λη, που στο βιβλίο τον βαφτίζει Άττικους, ήταν δικηγόρος στη μικρή πόλη Μονροέβιλ. Λευκός δικηγόρος.
Ανέλαβε την υπεράσπιση του Ρόμπινσον, επειδή κανείς άλλος δεν ήθελε να το κάνει και επειδή πίστευε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να κοιτάει τα παιδιά του στα μάτια και να τα νουθετεί.
Ήξερε ότι ήταν μια εξαρχής χαμένη υπόθεση. Η ετυμηγορία είχε βγει πριν γίνει η δίκη. Ο νέγρος ήταν ήδη καταδικασμένος σε θάνατο.
Μόλις έγινε γνωστό ότι ο Άττικους θα υπερασπιζόταν τον «αράπη», όλη η πόλη στράφηκε εναντίον του. Τον αποκαλούσαν nigger-lover, τον προειδοποιούσαν αρχικά και μετά τον απειλούσαν για να παραιτηθεί. Τα παιδιά του προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί οι συμμαθητές τους έβριζαν τον πατέρα τους και γιατί οι πρώην φίλοι του σουλατσάριζαν οπλισμένοι έξω από την αυλή του σπιτιού τους.
Ο Άττικους δε λύγισε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει και πολλά. Πράγματι ο Ρόμπινσον καταδικάστηκε και λίγο μετά, ενώ προσπαθούσε να «δραπετεύσει», δολοφονήθηκε από τους λευκούς φύλακες με 17 σφαίρες.
Στην Αμερική του ’30, ο Άττικους ήταν ένας από τους ελάχιστους λευκούς που πίστευαν ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως χρώματος, δικαιούται μια τίμια δίκη.
Στην Ελλάδα του 2012 ίσως να υπάρχουν ακόμα λιγότεροι από εκείνους τους ελάχιστους.
Σε μια βαθιά ρατσιστική και διεφθαρμένη κοινωνία τις ετυμηγορίες τις βγάζουν οι εξίσου –αν όχι περισσότερο- διεφθαρμένοι «δημοσιογράφοι». Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί σώφρονες που να πιστεύουν ότι λαϊκοί γραφιάδες (κατά το λαϊκοί τραγουδιστάδες) σαν το Θέμο Αναστασιάδη και το συνάφι του είναι δημοσιογράφοι.
«Άνθρωποι» σαν κι αυτούς ρίχνουν την ταφόπλακα στα θύματα, στους θύτες και στους διψασμένους για αίμα αναγνώστες.
–
Είναι νεκρόφιλοι, παραμορφωμένοι σαδιστές που γυρεύουν να βρουν όχι ανακούφιση, αλλά κέρδη προκαλώντας γύρω τους την παραμόρφωση.![](https://parallhlografos.wordpress.com/wp-content/uploads/2012/08/elephant4.jpg?w=223&h=147)
![](https://parallhlografos.wordpress.com/wp-content/uploads/2012/08/elephant4.jpg?w=223&h=147)
–
Έγραφε χθες ο αδίστακτος Αναστασιάδης: «Η μικρή Μαίρη που δε θα ξαναδεί ηλιοβασίλεμα…»
Ενώ το κορίτσι παλεύει για τη ζωή της, και κάθε άνθρωπος με ευαισθησία τουλάχιστον αμοιβάδας ελπίζει ότι θα νικήσει, ο κύριος Πρώτο Θέμα τη θάβει ζωντανή για να εξυπηρετήσει τους ανήθικους σκοπούς του. Τη βιάζει, ακόμα κι αν δεν έχει βιαστεί, για να μπορέσει να κερδίσει μερικές χιλιάδες ευρώ ακόμα. Τη χτυπάει στα βράχια ξανά και ξανά για να μπορέσει να δικαιολογήσει τη φαυλότητα της κυβέρνησης που στηρίζει –και τον στηρίζει.
–
Δράκος δεν είναι κανένας άλλος από ανθρώπους σαν αυτόν που κερδίζουν εκατομμύρια επενδύοντας στον ανθρώπινο πόνο, στο τραγικό αίσθημα της ζωής.
Δράκοι είναι όλοι εκείνοι που με γουρλωμένα μάτια διαβάζουν ξανά και ξανά τις λεπτομέρειες της επίθεσης, για να αισθανθούν ανώτεροι από τον εγκληματία.
Δράκοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ποιος είναι ένοχος πριν να γίνει δίκη.
![](https://parallhlografos.wordpress.com/wp-content/uploads/2012/08/atticus_and_tom_robinson_in_court.gif?w=269&h=204)
Αν ο λαθρομετανάστης, ο Πακιστανός, ο αράπης, ο ταμ-ταμ-ταμ (πως προτιμάτε να τον αποκαλέσουμε;) έκανε αυτό το έγκλημα πρέπει να δικαστεί. Να δικαστεί τίμια. Και οι δικαστές θα κρίνουν αν είναι ένοχος και τι ποινή πρέπει να του επιβληθεί. Όχι οι δημοσιογράφοι, όχι οι αστυνομικοί, όχι οι βουλευτές (αριστεροί ή δεξιοί), όχι οι αναγνώστες των αιματοβαμμένων φυλλάδων, όχι οι Γελωτοποιοί.
Και αυτό το νεαρό κορίτσι, όταν θα γίνει καλά, ίσως να γράψει ένα βιβλίο και να κερδίσει το Πούλιτζερ.
Μέχρι τότε οι βρικόλακες θα της πίνουν το αίμα για να πλουτίζουν.
ΥΓ: Συμμαθητής της Λη στο δημοτικό ήταν ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης της Αμερικής, ο Τρούμαν Καπότε, ο οποίος δεν έγραψε μόνο το «Πρωινό στο Τίφανις», αλλά πολλά σημαντικά βιβλία, με σπουδαιότερο το «Εν ψυχρώ».
Ο Καπότε, που ήταν και δημοσιογράφος (χωρίς εισαγωγικά), περιγράφει σε αυτό το βιβλίο του το αληθινό περιστατικό της δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας από δύο λευκούς.
![](https://parallhlografos.wordpress.com/wp-content/uploads/2012/08/truman-capote-and-harper-lee.jpg?w=325&h=214)
Καπότε και Λη
Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς a priori καταδίκες, χωρίς να παίρνει θέση, δημοσιογραφικά.
Αλλά θα ήταν αφέλεια εκ μέρους μας να παροτρύνουμε τους βρικόλακες των ελληνικών media να διαβάσουν ένα τέτοιο βιβλίο για να μάθουν να γράφουν.
Οι βρικόλακες ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Δεν είναι αφελείς, είναι αδίστακτοι.
(Το βιβλίο της Harper Lee, «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell. Αν διαβάζετε μόνο ένα βιβλίο το χρόνο διαβάστε αυτό.
Την ταινία θα τη βρείτε μόνο «παράνομα» μέσω torrent -υπάρχουν και ελληνικοί υπότιτλοι.)Επί του πιεστήριου: Διαβάζω ότι κανένας δικηγόρος δε δέχτηκε να υπερασπιστεί το Δράκο. Μάλλον είμαστε πολύ πιο πίσω από την Αλαμπάμα του ’30.
–
—————————————
Τέλος απαλλοτρίωσης.
![](https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/283889_352952124781146_1174097877_n.jpg)
Αντι για σχόλιο θα παραθεσω μονο μια φράση από μια παράσταση του Denis Leary, ο οποίος μας θυμίζει πως ο ρατσισμός δεν γεννιέται, αλλα μαθαίνεται. Όπως λέει και ο ίδιος, το 2 ετών αγοράκι του μισεί μόνο ένα πράγμα… Τον ύπνο.
–
–
Χαμογελάτε…
–
—————————————
Τέλος απαλλοτρίωσης.
![](https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/283889_352952124781146_1174097877_n.jpg)
Αντι για σχόλιο θα παραθεσω μονο μια φράση από μια παράσταση του Denis Leary, ο οποίος μας θυμίζει πως ο ρατσισμός δεν γεννιέται, αλλα μαθαίνεται. Όπως λέει και ο ίδιος, το 2 ετών αγοράκι του μισεί μόνο ένα πράγμα… Τον ύπνο.
–
–
Χαμογελάτε…
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
14 Αυγούστου, 2012 1:32 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
satyrikon
14 Αυγούστου, 2012 1:42 μμ
Reblogged this on ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ.
Oblivion
14 Αυγούστου, 2012 3:10 μμ
Αλληλεγγύη στα πιράνχας του Έβρου!
Narrator
14 Αυγούστου, 2012 4:16 μμ
Πολύ μεγάλη αμηχανία που ένα σημαντικό κι αγαπημένο βιβλίο (και ταινία) συνυπάρχει σε αυτό το κείμενο με το Θέμο Αναστασιάδη. Μου κάνει κάπως, αλλά θα κρατήσω την αυθαίρετη κρίση μου για τον εαυτό μου.
DrAluca
14 Αυγούστου, 2012 4:36 μμ
Η δικια μου αισθηση ειναι πως η συγκριση γινεται με κατι τοσο μεγαλο, ωστε να φανει το μεγεθος της διαφορας\υποκρισιας\οτι αλλο θελουμε. Αλλωστε ενα σημαντικο βιβλιο και μια σημαντικη ταινια, εχουν και διαφορετικη αποκριση στον δεκτη. Οποτε με σημειο αναφορας αυτο, μεγαλυτερο φασμα δεκτων αντιλαμβανεται την συγκριση, απ οτι θα το εκαναν με μια «τοπικη» ιστορια…
Χαμογελατε…
Narrator
14 Αυγούστου, 2012 4:47 μμ
Εγώ έχω άλλη αίσθηση και προφανώς άλλα αισθητικά κριτήρια, γι’ αυτό δεν μου πολυάρεσε το κείμενο. Αλλά δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.
Γελωτοποιός
14 Αυγούστου, 2012 6:45 μμ
Αγαπητέ/η Narrator, δεν έχεις καθόλου άδικο που δε σου άρεσε αισθητικά το κείμενο.
O Γελωτοποιός έχει γράψει πολύ καλύτερα (και πολύ χειρότερα) κείμενα….
Συνήθως καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από το θέμα του είτε μέσω της κωμικής είτε μέσω της ψευδοεπιστημονικής οδού.
Σε αυτό το κείμενο δεν τα καταφέρνει.
Είναι «θυμωμένο» κείμενο και ο θυμός δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος (όχι όταν παίρνει αυτός τον έλεγχο).
Παρ’ όλα ταύτα το ανάρτησε. Καλό είναι και να θυμώνουμε.
Η πολλή φλεγματικότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Narrator
14 Αυγούστου, 2012 7:12 μμ
Κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά ας πω ότι «δεν μου πολυάρεσε το κείμενο» δεν σημαίνει «διαφωνώ με την ουσία αυτών που λέει». Καλά κάνει ο Γελωτοποιός και είναι θυμωμένος και ακόμα καλύτερα που αποφάσισε να κάνει την ανάρτηση. Δεν μπορούμε όλοι όμως να έχουμε τα ίδια συναισθήματα, πως να το κάνουμε;
ΥΓ: δεν ξέρω για την φλεγματικότητα, αλλά η ψυχραιμία είναι καλύτερος σύμβουλος
Spin
20 Αυγούστου, 2012 11:11 μμ
Φίλε τα λες πολύ καλά.
Spin
20 Αυγούστου, 2012 11:17 μμ
το τίμημα της ανεξαρτησίας
simon
29 Αυγούστου, 2012 1:51 μμ
«Διαβάζω ότι κανένας δικηγόρος δε δέχτηκε να υπερασπιστεί το Δράκο».
Αυτό -αν είναι αλήθεια- μου κάθεται στο στομάχι.
DrAluca
29 Αυγούστου, 2012 1:58 μμ
Αν και τις τελευταιες εξελιξεις δεν τις θυμαμαι, οταν βγηκε το κειμενο δεν ειχε δεχθει κανεις.
Οπως νομιζω δεν ειχε δεχθει κανεις στον 63χρονο στην Καβαλα.
Η «επιστροφη στον μεσαιωνα» θα μοιαζει σε λιγο με προοδο…
Χαμογελατε…