του Ιουλιανού
O ναζισμός μπορεί να ήταν μια από τις αφορμές όσο αφορά το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όμως η δημιουργία του ανάγετε αμέσως μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην ουσία με την λήξη του στις 11 Νοεμβρίου του 1918 όπου και έληξε ο μεγάλος πόλεμος προκαλώντας απορία στα Γερμανικά στρατεύματα μια και γνώριζαν ότι δεν είχαν υποστεί καμία ήττα.
Τότε αναπτύχθηκε, από ανώτατους αξιωματικούς, ως δικαιολογία στον στρατό η ιδέα ότι προσδόθηκαν από τους κομμουνιστές και τους Εβραίους στο εσωτερικό της Γερμανίας.
Στην Γερμανία βέβαια στο όνομα της πατρίδας και της πολεμικής παραγωγής οι εργαζόμενοι είχαν ανύπαρκτους μισθούς τα παιδιά και οι γυναίκες δούλευαν χωρίς ωράρια, και εργασιακά δικαιώματα, στις πολεμικές βιομηχανίες του Ομίλου Κρουπ ο οποίος κατασκεύαζε κανόνια για όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μαζί με την Βρετανική εταιρεία Βίκερς (Vickers), και υποβρύχια στο Κίελο. Ο Όμιλος Κρουπ ήταν και ο κύριος χρηματοδότης του Πανγερμανικού Συνασπισμού, μιας εθνικιστικής ρατσιστικής οργάνωσης.
Ωστόσο τόσο κατά την διάρκεια του πολέμου όσο και μετά εκατομμύρια Γερμανών ζούσαν μέσα στην πείνα και χιλιάδες πέθαιναν από αυτή. Ταυτόχρονα η φυματίωση και η γρίπη θέριζε.
Η αφορμή για το ξέσπασμα όμως επαναστατικών γεγονότων δόθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1918 όταν η γερμανική στρατιωτική διοίκηση διέταξε το στόλο να επιτεθεί στους Άγγλους, τη στιγμή που ο πόλεμος είχε φτάσει στο τέλος του και οι αντιμαχόμενοι ήταν ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ετσι τα πληρώματα των πλοίων αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενώ μια αντιπροσωπεία τους πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του.
Την ίδια ώρα η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων της Γερμανίας είτε με πόλεμο είτε χωρίς αυτόν, η πείνα και οι αρρώστιες, οι κακουχίες, δημιουργούσε δυσαρέσκεια ,πολλές διαμαρτυρίες και σε σκληρές κινητοποιήσεις. Πολλοί εργάτες άρχισαν να αμφισβητούν την «ταξική ειρήνη» που είχε επιβληθεί και με τον πόλεμο, στο όνομα της πατρίδας, μα και με τις πολλές συμφωνίες που υπέγραφε η Σοσιαλδημοκρατία με τους βιομήχανους τύπου Κρουπ.
Η πόλωση ήταν αναπόφευκτη, αιτία που οδήγησε τους συντηρητικούς και την σοσιαλδημοκρατία σε άμεση συμμαχία.
Στις 3 του Νοέμβρη του 1918 άρχισε η εξέγερση των ναυτών και εξαθλιωμένων εργατών στο Κίελο του Κρουπ . Μια ομάδα αξιωματικών άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας βαριά 29 ναύτες. Ήταν η αρχή της επανάστασης στη Γερμανία.
Ταυτόχρονα ξέσπασαν μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτή η κατάσταση που μέρα με τη μέρα φούντωνε όλο και περισσότερο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, έδωσε μεγάλη έκταση στον απεργιακού αγώνα.
Την επομένη στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να πνίξουν την ανυπακοή των ναυτών και των εργατών. Όμως, πέρασαν με το μέρος των εξεγερμένων ναυτών, ενώ συνενώθηκαν μαζί τους και οι εργάτες. Έτσι, στις 4 του Νοέμβρη του 1918 σχηματίστηκε στο Κίελο το σοβιέτ των εργατών και το σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την επόμενη μέρα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες.
Στις 9 του Νοέμβρη 1918 χιλιάδες Γερμανοί εργάτες με κόκκινες σημαίες κινήθηκαν προς το κέντρο του Βερολίνου, διεκδικώντας τερματισμό του πολέμου, να φύγει η μοναρχία, ψωμί, ωράρια στην εργασία και ανθρώπινους μισθούς. Η διαδήλωση, με την καθοδήγηση της ομάδας κομμουνιστών «Σπάρτακος» , που προήλθε από διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πλημμύρισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και κινήθηκε προς τους στρατώνες. Οι στρατιώτες συμμάχησαν με τους εργάτες. Έτσι χωρίς αντίσταση καταλήφθηκαν το παλάτι, η Αστυνομία και τα κυβερνητικά κτίρια. Κατά το μεσημέρι το Βερολίνο, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορικής Γερμανίας, βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών.
Ο πρωθυπουργός του Ράιχ, πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν την ίδια μέρα ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του κάιζερ Γουλιέλμου και διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες για το διορισμό του Εμπερτ, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στη θέση του πρωθυπουργού. «Σκέφτηκα: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως, όμως, μπορούμε να την πνίξουμε». Αυτά ήταν τα λόγια του Μαξ φον Μπάντεν. Την επόμενη 10-11-1918 ο σοσιαλδημοκράτης Στάιμαν ανακήρυττε την Γερμανία αβασίλευτη Δημοκρατία.
Ο ηγέτης του «Σπάρτακου», Καρλ Λίμπκνεχτ, όμως ανακήρυξε τη Γερμανία σε «Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και κάλεσε την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς του όλου του κόσμου».
Η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών πλέον έπρεπε να δράσει για την καταστολή της επανάστασης.
Πρώτα συναντήθηκε στις 15 Νοεμβρίου με Μπίρζιγκ, Στίνες, Σπρίγκερουμ την ηγετική ομάδα των βιομηχάνων, με και με την αριστοκρατία των γιούνκερ και έπειτα η κυβέρνηση Εμπερτ στην προσπάθειά της να εξαπατήσει τις επαναστατημένες μάζες ,ίδρυσε μια «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής ποιον; Μα τον Καρλ Κάουτσκι. Μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια σηκώθηκε από της εφημερίδες και το ραδιόφωνο, γύρω από την επιτροπή αυτή που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φαινομενική εντύπωση πως η Γερμανία βαδίζει το δρόμο του σοσιαλισμού «παλλαϊκό κράτος» το ονόμαζε, άρα και στην ικανοποίηση των αιτημάτων των επαναστατημένων.
Ταυτόχρονα οι βιομήχανοι και η αριστοκρατία χρηματοδότησαν ιδιωτικούς στρατούς , ακροδεξιά παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου, των Μέρκερ, Ρόσμπαχ, Λιτσόφ, Επ, Ερχαρντ.
Ο Ερχαρντ ήταν μαζί με τον Ντρέξλερ ο ιδρυτής του NSDAP, ή αλλιώς του Ναζιστικού κόμματος τον Ιανουάριο του 1919.
Στις 6 του Δεκέμβρη του 1918 μια τέτοια μισθοφορική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ’ αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ένωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε».
Στις 7 και στις 8 του Δεκέμβρη οι εργάτες του Βερολίνου οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις. Όμως η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα. Ο Εμπερτ έχοντας υπόψη πως οι εργαζόμενες μάζες συμπαθούν τα Σοβιέτ, πρότειναν ένα σχέδιο, για να διατηρηθεί το σύστημα των Σοβιέτ, συμβάλλοντας έτσι στην παραπλάνηση των εργατών. Πολλοί εργαζόμενοι τον πίστεψαν.
Ωστόσο στις 14 του Δεκέμβρη η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε μια προγραμματική προκήρυξη «Τι θέλει η Ένωση Σπάρτακου». Η προκήρυξη αυτή έβαζε καθήκον τον αγώνα για την παραπέρα ανάπτυξη της επανάστασης, με σκοπό να νικήσουν η εργατική τάξη και η αγροτιά, να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου και να σχηματιστεί μια ενιαία γερμανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Διατυπώνονταν ακόμη και τα εξής άμεσα αιτήματα: Να εκμηδενιστεί ο πρωσικός μιλιταρισμός, να οργανωθεί πολιτοφυλακή από εργάτες, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, τα ανθρακωρυχεία και η βαριά βιομηχανία, να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν τα χωριστά γερμανικά κράτη, να αφοπλιστούν η αστυνομία, οι αξιωματικοί και όλες οι ένοπλες δυνάμεις των κυρίαρχων τάξεων.
Όμως δεν έμελλε τα σχέδια αυτά να καρποφορήσουν.
Τα παρακρατικά αποσπάσματα θανάτου στις 15-1-1919 δολοφόνησαν Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ. Κατάρρευση των Σπαρτακιστών . Η γερμανική αστική τάξη με μπροστάρηδες τους σοσιαλδημοκράτες συνέτριψε την επαναστατική εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, και πέτυχε το σκοπό της. Εξασφάλισε τη νίκη στις εκλογές για Εθνοσυνέλευση.
Ο Λένιν έγραψε: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Λίμπκνεχτ και την Λούξεμπουργκ. Ο Εμπερτ και ο Στάιμαν (…) για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών…»
Η Κυβέρνηση Εμπερτ αναγνώρισε τον συνδικαλισμό και το οκτάωρο καθώς και το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους άνδρες. Ήταν οι παραχωρήσεις της αστικής τάξης χάρη στην εξέγερση των Σπαρτακιστών, μα και για να κερδηθεί ο απαραίτητος χρόνος για την ανασυγκρότηση του τεράστιου στρατοκρατικού μηχανισμού του κοινωνικού καθεστώτος της Γερμανίας.
Το Σοβιέτ του Μονάχου
Τα γεγονότα αυτά όμως, οδήγησαν την αριστερά, κομμουνιστές και αναρχικούς, στην ένοπλη πλέον κατάληψη του Μοναχού τον Απρίλιο του 1919 ιδρύοντας την Σοβιετική δημοκρατία του Μονάχου όπου η επίσημη κυβέρνηση του ανεξάρτητου σοσιαλιστή Eisner στήριξε τα συμβούλια των εργατών. Τότε ο Γκουστάβ Νόσκε σοσιαλδημοκράτης υπουργός πολέμου, ανέλαβε το έργο της καταστολής στο Μόναχο μα και κάθε αντίστασης σε ολόκληρη την Γερμανία. Στο Μόναχο έστειλε και τα παρακρατικά σώματα- όπου πράκτορες τους διεισδύσαν καιρό πριν στην πόλη και έσφαξαν τον Eisner- μα και τον στρατό που είχε διαποτιστεί στα πεδία των μαχών με την ιδέα ότι η ήττα ήταν αποτέλεσμα προδοσίας των Εβραίων και των κομμουνιστών.
Την 1-5-1919 τα στρατεύματα και οι ακροδεξιοί μισθοφόροι άρχισαν την επίθεση τους. Ύστερα από λιγοήμερη μα ηρωική αντίσταση των εργατών οι παρακρατικοί μπήκαν πρώτοι στην πόλη. Ακολούθησε ένα λουτρό αίματος επί δικαίων και αδίκων.
Και βέβαια θανατώθηκαν όλοι οι ηγέτες όπως ο κομμουνιστής Λεβίν, ή ο αναρχικός φιλόσοφος Γκούσταφ Λαντάουερ μαζί με 10 συντρόφους του, στην φυλακή όμως της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και καθώς περίμεναν την δίκη τους.
Το γεγονός ότι από τα 7 μέλη του συμβουλίου των εργατών του Μονάχου οι 5 ήταν Εβραίοι έκανε με την κατάλληλη προπαγάνδα στην Βαυαρία, πολλούς να πιστέψουν ότι εβραϊσμός κομμουνισμός και αναρχισμός ήταν ένα. Άλλωστε ο σπόρος στο στράτευμα είχε ριχτεί από την περίοδο της ήττας.
Και είναι στην Βαυαρία που ο Ερχαρντ και Ντρέξλερ ιδρύουν το ναζιστικό κόμμα. Το έδαφος εκεί προσφέρονταν. Τότε μα ακόμα και σήμερα.
Το Πραξικόπημα
Ο βιομήχανος Κρουπ όμως, που ανακατευόταν το στομάχι του με τα οκτάωρα και το δικαίωμα ψήφου, με μπροστάρη τον Παγγερμανικό Συνασπισμό του και υπό την ηγεσία του στρατηγού Luttwitz, στις 13- 3-1920 πραγματοποίησε πραξικόπημα εναντίον της «νόμιμης» κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών και ας τον είχαν υπηρετήσει δουλικά. Μα οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Νέες απεργίες νέες αναταραχές και το φάντασμα της Λούξεμπουργκ φάνταζε απειλητικό.
Στις 17-3-1920 ο Παγγερμανικός Συνασπισμός παρέδιδε την εξουσία ξανά στους σοσιαλδημοκράτες. Και αυτοί την πήραν ευχαριστώντας πίσω και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στις εκλογές όμως τον Ιούνιο του 1920 οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν πάνω από το 50% της δύναμης του. Μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνιση της, που είχε ως οδηγό το καθαρό γερμανικό αίμα. Ο βιομήχανος Κρουπ δεν θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ ακόμα. Κατάλαβε ότι η περίοδος της «αναρχοκομμουνιστικης εβραϊκής» ανταρσίας είχε τελειώσει και ένας νέος κόσμος ανέτειλε ο οποίος ήταν ικανός να θρέψει τα κανόνια του.
(*) Rote Fahne (Η Κόκκινη Σημαία)
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-h9k
simon
31 Μαΐου, 2012 7:42 μμ
Βρε σύντροφε, βρε σύντροφε, γαμώ τον Τριανταφυλλίδη μου, γαμώ! 😀 😀
«…η δημιουργία του ανάγετΑΙ…»
Και φαινόταν ότι είχες στρώσει κάποιο διάστημα τώρα! 😀
Κατά τα λοιπά, ως συνήθως, 10΄ !
Ioulianos
31 Μαΐου, 2012 8:15 μμ
simon
Λάθος νόμισες σύντροφε.
Απλά τα τρία τελευταία (ΕΟΚ) τα είχα γράψει ως ένα εδώ και καιρό, οπότε η σύντροφος μου στην ζωή είχε χρόνο να τα διαβάσει και να τα διορθώσει.
Τούτο εδώ το έγραψα μέσα στα νεύρα μου που προήρθαν από ένα περιστατικό που βίωσα, και δεν μπορούσα να αντιδράσω.
Σε ότι με αφορά είμαι διατεθειμένος να κρατήσω την παράδοση.
Έτσι έχω και άλλοθι. 🙂
Γαβ. Γε.
2 Ιουνίου, 2012 12:21 πμ
«σε ότι με αφορά είμαι διατεθειμένος να κρατήσω την παράδοση…»
Δηλαδή ότι μαλακία και να κάνεις εσύ θα την στηρίζεις παραδοσιακώς. Εύγε παιδί μου. Εσύ θα πας μπροστά, αφού έχεις τέτοια πίστη στον εαυτό σου. Ακόμα και στα λάθη σου 😉
μανικακος
31 Μαΐου, 2012 8:32 μμ
Βια στην Βια της γαμωορθογραφίας 😀 😀 😀
Ioulianos
31 Μαΐου, 2012 8:47 μμ
Σπάω σιγά-σιγά τις αλυσίδες της ορθοδοξίας μανικακοοοο 🙂
Βια στην Βια της γαμωορθογραφίας λοιπόν.
simon
31 Μαΐου, 2012 9:24 μμ
Ναι, αλλά βλέπω ότι δεν γαμωκάνεις λάθη 😀 😀 😀
Ioulianos
31 Μαΐου, 2012 9:27 μμ
Ναι ρε γαμώ την ανεργία μου 🙂
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
31 Μαΐου, 2012 8:05 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Γιαννκα
31 Μαΐου, 2012 8:57 μμ
με ή χωρις ορθογραφικα λαθη ειναι εξαιρετικο Ιουλιανε… 🙂
Ioulianos
31 Μαΐου, 2012 9:12 μμ
Σε ευχαριστώ καλή μου Γιάννκα
ιστορικός
1 Ιουνίου, 2012 2:00 πμ
«Στην ουσία με την λήξη του στις 11 Νοεμβρίου του 1918 όπου και έληξε ο μεγάλος πόλεμος προκαλώντας απορία στα Γερμανικά στρατεύματα μια και γνώριζαν ότι δεν είχαν υποστεί καμία ήττα.»
Από την αγγλική Βικιπαίδεια για τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο :
«Μετά την επίθεση του 1918 στο Δυτικό Μέτωπο, οι ΗΠΑ μπήκαν στα χαρακώματα και οι Σύμμαχοι απώθησαν τις γερμανικές ατρατιές σε μια σειρά επιτυχών επιθέσεων. Η Γερμανία, που είχε, εκέινη τη στιγμή, τα δικά της προβλήματα με επαναστάτες, συμφώνησε σε μια κατάπαυση του πυρός την 11η Νοέμβρη 1918, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Ημέρα της Ανακωχής. Ο πόλεμος τελείωσε με νίκη των Συμμάχων.»
Το «δεν είχαν υποστεί καμία ήττα» το έλεγαν κατά κόρον οι γερμανοί ακροδεξιοί εθνικιστές, που έβλεπαν τη συνθήκη ανακωχής σαν προδοσία της δημοκρατίας.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 10:10 πμ
Ιστορικέ
Στην αγγλική Βικιπαίδεια πάντα οι Άγγλοι είναι η νικητές. Όμως όλα αυτό το παιχνίδι παιζόταν σε ένα σταθερό μέτωπο και τα κέρδη μιας ήττας ή μιας νίκης ήταν μερικά μέτρα έδαφος. Η ήττα που αναφέρω έχει να κάνει με το πόλεμο όχι με μάχες που κερδίζουν η Άγγλοι στην Βικιπαίδεια τους.Η ουσία είναι ότι όταν ζήτησαν λογαριασμό οι στρατιώτες τους έδειξαν τους «αναρχοκομμουνιστές Εβραίους» και όχι την «δημοκρατία» που ακόμα δεν υπήρχε με την έννοια που την έχεις εσύ στο κεφάλι σου.
ιστορικός
1 Ιουνίου, 2012 7:08 μμ
Με συγχωρείς, Ιουλιανέ, αλλά λες άλλα ντ’ άλλων. Όταν γράφω «αγγλική Βικιπαίδεια» προφανώς εννοώ «αγγλόφωνη», όπου μπορεί να γράψει ο καθένας που ξέρει αγγλικά. Γι’ αυτό είναι άκυρο να λες «αγγλική Βικιπαίδεια πάντα οι Άγγλοι είναι η νικητές». Έπειτα, η αγγλόφωνη Βικιπαίδεια γράφει για Αμερικάνους και όχι για Άγγλους.
Έπειτα, αν προσέξεις κάπως τη φράση «Μετά την επίθεση του 1918 στο Δυτικό Μέτωπο, οι ΗΠΑ μπήκαν στα χαρακώματα και οι Σύμμαχοι απώθησαν τις γερμανικές στρατιές σε μια σειρά επιτυχών επιθέσεων», θα δεις ότι μιλάει για «σειρά επιτυχών επιθέσεων» των «Συμμάχων» και όχι των Άγγλων ή των Αμερικάνων.
Γράφεις : «Η ήττα που αναφέρω έχει να κάνει με το πόλεμο όχι με μάχες που κερδίζουν η Άγγλοι στην Βικιπαίδεια τους». Δηλαδή, ο πόλεμος χάθηκε για τη Γερμανία με άλλο τρόπο και όχι στο πεδίο της μάχης; Ή κερδίθηκε από τα γαλλικά μόνο στρατεύματα; Και μια και η «αγγλική» Βικιπαίδεια δε σου φαίνεται αξιόπιστη, να σου παραθέσω ένα απόσπασμα από το λήμμα «Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος» της Εγκυκλοπαίδειας του Ήλιου :
«Η προπαρασκευαζομένη γερμανική επίθεσις κατά της Φλάνδρας εματαιώθη και από των αρχών του Αυγούστου τα γερμανικά στρατεύματα εν ολοκλήρω τω μετώπω μάχης ανέλαβον την άμυναν.
Από του μηνός Αυγούστου άρχονται αι επιθέσεις των συμμαχικών στρατευμάτων, συμμετεχόντων ήδη και των αμερικανικών, κατά κλίμακα αύξουσαν. ..
Εξ αυτών η γενομένη εις το μέτωπον Νουαζισιέ-Μοντιντιέ-Αλμπέρτ την 8 Αυγούστου τη βοηθεία ισχυρών μονάδων αρμάτων μάχης υπήρξε εκείνη η οποία προυξένησε την μείζονα εντύπωσιν, οφειλομένην εις την μαζικήν επίθεσιν τωναρμάτων μάχης και διέλυσεν 6 μεραρχίας. Ένεκεν τούτου η 8η Αυγούστου εχαρακτηρίσθη υπό του Λούντερντορφ ως ημέρα πένθους δια την Γερμανίαν».
Όσο για τη δημοκρατία «με την έννοια που την έχω εγώ στο κεφάλι μου», πρόκειται για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που εγκαθιδρύθηκε μετά την εκθρόνιση του αυτοκράτορα Γουλιέλμου, το 1918. Από την ελληνική Βικιπαίδεια :
«Δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι το όνομα που δίνεται από τη γερμανική ιστοριογραφία στη Γερμανία της περιόδου 1919-1933.
Η πρώτη αυτή γερμανική δημοκρατία παίρνει το όνομά της από την πόλη Βαϊμάρη (Weimar), όπου συνήλθε η Γερμανική Εθνοσυνέλευση για να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα μετά την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Η δημιουργία του κράτους αυτού είναι άμεση συνέπεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η πτώση του συνδέεται άμεσα με την άνοδο στην εξουσία των εθνικοσοσιαλιστών.»
Δεν ξέρω πότε «ζήτησαν λογαριασμό οι στρατιώτες» και ποιοι «τους έδειξαν τους αναρχοκομμουνιστές Εβραίους» πάντως οι ακροδεξιοί στιγμάτιζαν ως προδότες τους ηγέτες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κι ας ήταν αυτοί που έσφαξαν τη Λούξεμπουργκ και το Λίμπκνεχτ και έπνιξαν στο αίμα την προλεταριακή εξέγερση.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 7:23 μμ
Έλα πες το.
ο Βλαδίμηρος που φτιάχνει σούπες δεν είσαι;
ιστορικός
2 Ιουνίου, 2012 2:54 πμ
Ιουλιανέ
Θα σου απαντήσω, όπως απάντησε ο Κοροβέσης, όταν τον ρώτησε ο Σπανός αν είναι κομμουνιστής : Είμαι το πανίσχυρο Βιμ!
Αυτό βρήκες να πεις για όσα γράφω; «Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει, μα τι να πει; Ξανάπε : -Καλησπέρα!».
katy
1 Ιουνίου, 2012 7:06 πμ
Στην προγραμματική προκήρυξη, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ρότα Φάνε», μεταξύ άλλων, βλέπουμε να ζητούν οι Σπαρτακιστές
“….να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου…”.
Χαζή απορία.
Χρειάζεται να διατυπώσω (χαζή) απορία; 😉
Υ.Γ. Ιουλιανέ, το ωραιότερο για μένα λαθάκι «…στην ένοπλη πλέον κατάληψη του Μοναχού….». 😀
katy
1 Ιουνίου, 2012 7:08 πμ
Oυπς, τo ΄κανα και ‘γω…»Ρότε Φάνε»…Ουδείς άσφαλτος! 😆
μανικακος
1 Ιουνίου, 2012 7:16 πμ
στο ματι σου μπαινει η «δικτατορια του προλεταριατου» αρχοντισσα ε; 😀 😀 😀 😀 😀
katy
1 Ιουνίου, 2012 7:21 πμ
😀
Στο μάτι μου μπαίνουν κάθε είδους δικτατορίες, απ’ όπου κι αν προέρχονται… 😀
Πρωινός και ΄συ, τώρα τελευταία, καλέ μου Μανικάκο! Καλώς ήρθες στο club. 😉
μανικακος
1 Ιουνίου, 2012 7:25 πμ
επαγγελματικες αυπνιες… δε βαριεσαι….
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 10:26 πμ
katy
η “δικτατορια του προλεταριατου” δεν είναι κάτι άλλο από την εργατική εξουσία μα τα χρόνια εκείνα όπως και ο φιλελευθερισμός ή ο σοσιαλισμός είχε άλλη έννοια από αυτό που έχουμε σήμερα στο κεφάλι μας.
balkan357
1 Ιουνίου, 2012 10:19 πμ
Reblogged this on TURBO.
Spin Ξανά
1 Ιουνίου, 2012 10:52 πμ
Ρε λέτε ο τσίπρας να φάει τη ρόζα??? 😛 😛 😛
Pap
1 Ιουνίου, 2012 3:15 μμ
Ε, πριν από 90 χρόνια την έφαγε.
Spin Ξανά
1 Ιουνίου, 2012 3:20 μμ
αέναος ο αλέξης γιαυτό χτυπάει ποσοστά 😛
ιστορικός
1 Ιουνίου, 2012 11:49 πμ
«Στο μάτι μου μπαίνουν κάθε είδους δικτατορίες, απ’ όπου κι αν προέρχονται…»
Αυτός είναι ένας ισοπεδωτικός τρόπος, με τον οποίο μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι η κυριαρχία της αστικής τάξης με την κυριαρχία του προλεταριάτου, η κυριαρχία των εκμεταλλευτών με την κυριαρχία των εκμεταλλευομένων, η δικτατορία της μειοψηφίας επάνω στην πλειοψηφία με τη δικτατορία της πλειοψηφίας επάνω στη μειοψηφία, το αστικό κράτος με το προλεταριακό κράτος. Εδώ συμπίπτουν απόλυτα οι «άγριοι» μικροαστοί, οι αναρχικοί, με τους «καλοκάγαθους» μικροαστούς, τους δημοκράτες, που τους πιάνει φρίκη όταν ακούνε τη λέξη «δικτατορία» και την καταδικάζουν «από όπου και αν προέρχεται».
Ποιο είναι το πρακτικό αποτέλεσμα του ισοπεδωτισμού αυτού; Η βοήθεια στη διαιώνιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Η ουδετερότητα στην πάλη ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο, τη στιγμή που η αστική τάξη, σαν άρχουσα τάξη, έχει όλα τα ατού με το μέρος της, είναι στην ουσία βοήθεια προς την αστική τάξη να διαιωνίζει την κυριαρχία της. Ειδικά, όταν αυτή η κυριαρχία έχει την τυπική μορφή της αστικής δημοκρατίας, τότε η αντιπάθεια προς τη δικτατορία «από όπου κι αν προέρχεται» σημαίνει απλά επιδοκιμασία της αστικής κυριαρχίας και αποστροφή προς την κυριαρχία του προλεταριάτου.
Και, φυσικά, ο μικροαστός δημοκράτης «ξεχνάει» ότι ο όρος «δικτατορία του προλεταριάτου» αφορά τη σχέση εκμεταλλευτών-εκμεταλλευόμενων, την επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και τα τσιράκια της, ενώ η σχέση λαού και προλεταριακού κράτους, η σοβιετική δημοκρατία, είναι άπειρα πιο αντιπροσωπευτική και δημοκρατική από την αστική δημοκρατία, είναι η πραγματική «λαϊκή κυριαρχία», που τη διακηρύσσει υποκριτικά η αστική τάξη για να τη φαλκιδεύσει με χίλιους τρόπους, εξαπατώντας το λαό (και τους δημοκράτες μικροαστούς) και πουλώντας του φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αυτόν τον «κυρίαρχο» λαό, που καλείται κάθε 4 χρόνια να εκλέξει ποιοι «θα τον αντιπροσωπεύουν και θα τον ποδοπατούν» (κατά τη μαρξική έκφραση) μέσα στο κοινοβούλιο.
Spin Ξανά
1 Ιουνίου, 2012 12:24 μμ
απλά κρατάμε και καμιά πισινή μήπως μπερδευτεί η δικτατορία του προλεταριατού και χαλάσει η αναγνώριση αστών και θέλει επανεκίνηση το πισί και γίνει μπάχαλο και μικροαστοι και δημοκράτες γίνουμε μαλλιοκούβαρα 🙂
Lavrentij
1 Ιουνίου, 2012 3:09 μμ
Σόρρυ ιστορικέ, με όλη την καλή διάθεση, αλλά αυτά που γράφεις άντε να αρκούσαν αν είμασταν στα 1930. Με όσα έχουν ακολουθήσει, τις εκκαθαρίσεις στην Σ.Ε. το 1936-38, τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού μετά τον πόλεμο, χρειάζεται κάτι παραπάνω από το «η δικτατορία της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία». Αλλιώς μας βλέπω όλους να νοσταλγούμε γρήγορα την αστική δημοκρατία και μετά να περιμένουμε άλλα 100 χρόνια για μια νέα ευκαιρία.
ιστορικός
3 Ιουνίου, 2012 3:27 πμ
Λαυρέντη,
Έχει γίνει ένα αστείο μπέρδεμα με τη λέξη «εκκαθαρίσεις». Επειδή θυμίζει το ρήμα «καθαρίζω» όταν το ακούει κανένας νομίζει ότι πρόκειται για εκτελέσεις. Εκκαθάριση γινόταν κατά ορισμένα χρονικά διαστήματα, όταν γινόταν επαναξιολόγηση των μελών του κόμματος και όποιοι δεν κρίνονταν άξιοι διαγράφονταν από το κόμμα, δηλαδή, γινόταν εκκαθάριση του μητρώου, όπως κάνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα, οι δικηγορικοί σύλλογοι και διαγράφουν όσους έχουν ιδιότητα ασυμβίβαστη με το επάγγελμα του δικηγόρου.
Τα χρόνια 1936-1938 έγιναν δίκες στη Σ.Ε. με όλους τους τύπους, όπου οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν την ενοχή τους, δίκες ανοιχτές, που τις παρακολούθησαν και ξένοι δημοσιογράφοι.
Lavrentij
4 Ιουνίου, 2012 4:30 μμ
Ώστε απλή εκκαθάριση μητρώου μια διαδικασία, όπου 2 από τα 9 μέλη του πολιτικού γραφείου (και άλλα 3 από τα 5 μέλη χωρίς δικαίωμα ψήφου) εκτελέστηκαν, άλλο ένα μέλος αυτοκτόνησε, 98 από τα 139 μέλη της κεντρικής επιτροπής εξοντώθηκαν, όπως επίσης και πάνω από τους μισούς από τους 1225 αντιπροσώπους με δικαίωμα ψήφου στο 17ο Συνέδριο του κόμματος (1934), 72 από τα 93 μέλη της κεντρικής επιτροπής της Κομσομόλ και μαζί τους 3 από τους 5 στρατάρχες του κόκκινου στρατού, 13 από τους 15 αρχηγούς στρατιών, 8 από τους 9 ναυάρχους, 50 από τους 57 αρχηγούς σωμάτων, 154 από τους 186 αρχηγούς μεραρχιών, και το σύνολο των 16 πολιτικών κομισάριων στις στρατιές. Πρόκειται για ένα αστείο μπέρδεμα, πράγματι!
ιστορικός
4 Ιουνίου, 2012 11:03 μμ
@Lavrentij
Η εμπάθεια είναι κακός σύμβουλος. Δε σε αφήνει να διαβάσεις τι γράφει ο άλλος, ή το διαβάζεις και δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Δε θα κάτσω να σου αμφισβητήσω όσα λες, γιατί δε μ’ ενδιαφέρει, στο κάτω-κάτω. Θα μ’ ενδιέφερε αν είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, για να συζητήσουμε να δούμε αν έγινε κάποιο λάθος και καταδικάστηκαν άσχετοι άνθρωποι. Το ότι όμως εσύ είσαι κατά της δικτατορίας του προλεταριάτου και υπέρ της κυριαρχίας της αστικής τάξης, δεν αφήνει τέτοια περιθώρια.
Απλώς, να παρατηρήσω ότι άλλο η «εκκαθάριση» (purge) και άλλο η «δίκη» (trial). Εγώ μιλάω για εκκαθάριση, εσύ μιλάς, υποθέτω, για δίκες. Την απάντηση για τις δίκες τη δίνω στις 3 τελευταίες σειρές του προηγούμενου σχόλιού μου.
Αν,τελικά, αυτός που έκανε τις τερατωδίες που αναφέρεις και δίωξε αθώους, αυτό σημαίνει ότι αυτοί ήταν καλοί κομμουνιστές και οι διώκτες τους τσιράκια των εκμεταλλευτών, που είχαν υφαρπάσει την εξουσία χωρίς κανείς, εκτός από τους διωχθέντες, να τους πάρει χαμπάρι.
Και τότε πώς όλοι οι πατενταρισμένοι υποστηρικτές των εκμεταλλευτών και οι παχυλά αμειβόμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες, σαν τον Ρόμπερτ Κόνκεστ, θρηνούσαν για το χαμό των «καλών κομμουνιστών», ενώ έπρεπε να νιώθουν ευγνωμοσύνη για το Στάλιν, που «ξεβρόμισε τη Ρωσία»; (Το βιβλίο του Κόνκεστ «Ο Μεγάλος Τρόμος», το δημοσίεψε σε συνέχειες, την εποχή της χούντας, ο «Ελεύθερος Κόσμος», επίσημο όργανο των Απριλιανών).
Lavrentij
5 Ιουνίου, 2012 2:57 μμ
Σϊγουρα είναι πολύ παρηγορητική η σκέψη ότι θα βρίσκεσαι πάντα στην «σωστή» πλευρά. Σου προσφέρει σίγουρα εκείνο το άισθημα της ηθικής βεβαιότητας, αλλά και την ελαφρότητα εκείνου που ξέρει ότι δεν έχει να φοβάται τίποτα, εφόσον βέβαια επιλέγει πάντα τη σωστή πλευρά. Κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε παράλυση κάθε κριτικής δύναμης και σε θλιβερή οσφυοκαμψία. Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε εδώ για τις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που πίστευαν ότι είναι στη σωστή πλευρά, δείχνοντας την πιο μεγάλη σκληρότητα σε όσους τύχαιναν να είναι από την άλλη, μόνο και μόνο για πέσουν και οι ίδιοι λίγο μετά θύματα της μηχανής που έστησαν (o Γιεζόφ πάντως δεν είναι μόνος σε αυτή τη λίστα).
Δεν έχει νόημα να μου πεις τι πιστεύεις για τα στοιχεία που ανέφερα, γιατί η ακρίβεια των δεδομένων δεν εξαρτάται από τη στάση σου απεναντι σε αυτά. Ακόμη και αν πεις όμως ότι ξαφνικά όλοι αυτοί και μαζί με αυτούς το μεγαλύτερο τμήμα της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων αποφάσισαν να περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο (αντιστρέφω στο σημείο αυτό το επιχείρημά σου, μόνο και μόνο για να σου δείξω ότι λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις), παραμένει το ερώτημα το ποιά μορφή θα έχει η πολιτική σε μια «δικτατορία της πλειοψηφίας σε βάρος της μειοψηφίας». Γιατί η πάλη γραμμών και αντιλήψεων απλά δεν θα πάψει να υπάρχει και υπάρχει πάντα ο «κίνδυνος» μια γραμμή που εσύ κρίνεις ως «πισωγύρισμα» να έχει μαζί της την πλειοψηφία, ακόμη και εκείνου του εκείνου του κομματιού της κοινωνίας στο όνομα του οποίου μιλάς. Το ότι υπάρχει κάποιος που ξέρει καλύτερα τι πρέπει να γίνει και γι’αυτό νομιμοποιείται να επιβάλει τη θέλησή του (είτε είναι ένα τμήμα του κόμματος πάνω στο άλλο, είτε είναι το κόμμα το ίδιο πάνω στην πλειοψηφία της κοινωνίας) δεν είναι πολύ πειστικό. Γιατί την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και της κοινωνίας μόνο η ίδια μπορεί και δικαιούται να την φέρει εις πέρας. Η ιδεολογική νιρβάνα του ότι το κόμμα «καθοδηγεί σοφά και με συνέπεια» καταρρέει όταν για κάποιο λόγο βρεθούμε ξαφνικά από την άλλη μεριά (αλήθεια, γιατί γκρίνιαζαν οι σταλινικοί μετά το 56′, όταν η μηχανή που έστησαν απλά άλλαξε χέρια;).
Και για να μην παρεξηγούμαι: δεν πιστεύω ότι στην αστική δημοκρατία κυβερνάει η πλειοψηφία, μόνο και μόνο επειδή επιλέγει κάθε τόσο με τη φήφο της την κυβέρνηση. Αυτό που λέω είναι ότι δεν νοείται «δημοκρατία των εργατών και αγροτών» χωρίς δικλείδες που να διασφαλίζουν ότι μπορείς να έχεις άλλη άποψη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού από αυτήν του πολιτικού γραφείου και να τη λες δημόσια. Το πώς σπας την αντίσταση της αστικής τάξης και ταυτόχρονα διατηρείς αυτές τις δικλείδες είναι καλό ερώτημα, σίγουρο είναι όμως ότι οι τελευταίες είναι απαραίτητες, ακόμη και εάν επωφελούνται την ίδια στιγμή και οι «εχθροί της οικοδόμησης». Στην τελική ο σοσιαλισμός πρέπει να είναι μια διαδικασία ανοιχτή, όχι ένα αστυνομικό κράτος με αλλαγμένα σύμβολα. Αλλιώς πολύ σύντομα η πλειοψηφία του κόσμου θα νοσταλγήσει την παλιά δημοκρατία (η οποία δεν μοιάζει σε τίποτα πλέον με το τσαρικό κράτος, αλλά πλασάρεται ως «κοινωνικό κράτος δικαίου») και εσύ θα μείνεις μόνος παρέα με τους οδηγούς των τανκς.
katy
1 Ιουνίου, 2012 7:32 μμ
“Το πρόβλημα όταν είσαι θεός, είναι ότι δεν μπορείς να προσευχηθείς σε κανέναν”.
Terry Pratchett (1948), Βρετανός συγγραφέας φανταστικών ιστοριών.
katy
1 Ιουνίου, 2012 7:39 μμ
Για τον Βλαδίμηρο πήγαινε αυτό….αφιερωμένο εξαιρετικά! 😀
Βλαδίμηρος
5 Ιουνίου, 2012 2:29 πμ
«Οι γυναίκες φέρονται στους άντρες, όπως οι πιστοί στους θεούς τους : τους λατρεύουν και όλο κάτι τους ζητάνε» (Όσκαρ Γουάιλντ).
Θεά μου, σε προσκυνώ!
giorgalis
1 Ιουνίου, 2012 3:42 μμ
εφοπλισμός αριστερά και ροζ ιππόκαμποι
Uturunco
1 Ιουνίου, 2012 4:12 μμ
Λίγα λόγια για τους “ανεξάρτητους” σοσιαλιστές (όπως ο Άισνερ): Το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας συγκροτήθηκε το 1915 αντιτιθέμενο στην πολιτική του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος σε σχέση με τον πόλεμο από “ειρηνιστικές” θέσεις. Μεταξύ των ηγετών του ήταν ο Ούγκο Χάαζε, ο Έντουαρντ Μπέρνστάιν (ο εισηγητής του “ρεβιζιονισμού” και του “ρεφορμισμού”) και ο Καρλ Κάουτσκι. Οι Σπαρτακιστές (Καρλ Λίμπνεχτ, Ροζα Λούξεμπουργκ, κλπ.) μπήκαν σε αυτό το κόμμα, (κάτι που δεν άρεσε στον Λένιν) διατηρώντας την οργανωτική τους αυτοτέλεια. Συνεργάστηκαν με τους Σοσιαλδημοκράτες της πλειοψηφίας κατά την επανάσταση του Νοεμβρίου (η “επιτροπή κοινωνικοποίησης” που λέει το κείμενο) και αποχώρησαν μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Οι Σπαρτακιστές αποχώρησαν και από τους Ανεξάρτητους ιδρύοντας το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αργότερα η πλειοψηφία των Ανεξάρτητων εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αφού πρώτα διαγράφτηκαν οι “αριστεριστές” για τους οποίους ο Λένιν έγραψε το γνωστό του βιβλίο.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 7:18 μμ
Από τις 16 έως τις 21 του Δεκέμβρη, έγινε το Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. Σ’ αυτό πήραν μέρος 288 αντιπρόσωποι του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 87 του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 27 εξωκομματικοί στρατιώτες, 25 από αστικά κόμματα και μόνο 10 «Σπαρτακιστές». Μια αντιπροσωπεία που έφτασε από την Σοβιετική Ρωσία δεν έγινε αποδεκτή από τους σοσιαλδημοκράτες.
Μόνο 10 «Σπαρτακιστές» λοιπον γιατί η πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και με το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ενώ η Ενωση Σπάρτακου ήταν στην ουσία μια ομάδα που δρούσε μέσα στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.
Στις 29 του Δεκέμβρη, η παγγερμανική κλειστή συνδιάσκεψη της «Ενωσης Σπάρτακου» αποφασίστηκε να ξεκόψει από τους ανεξάρτητους και να ιδρύσει Κομμουνιστικό Κόμμα. Κάτι που είχε ανακοινωθεί από τις 14 του Δεκέμβρη όταν η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε την προγραμματική προκήρυξη του κομματος.
Οι Σπαρτακιστές ουδέποτε πήραν μέρος ή είχαν μέλος τους στην επιτροπή Κάουτσκι.
Uturunco
1 Ιουνίου, 2012 8:12 μμ
δεν είπα ότι πήραν μέρος, είπα ότι ήταν ως χωριστή φράξια στο ανεξάρτητο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μέλη του οποίου ήταν ο κάουτσκι και ο μπερνστάιν. επίσης ότι μετά τα «δεκεμβριανά» οι σπαρτακιστές αποχώρησαν από το κόμμα το δε κόμμα από την επιτροπή. (καλό επίσης θα ήταν να χρησιμοποιείς κάποιο διακριτικό, γιατί αν κάποιος/α δεν γνωρίζει -και γιατί θα έπρεπε άλλωστε;- ενδέχεται να μην αντιληφθεί πως όταν πχ αναφέρεσαι στον ανεξάρτητο σοσιαλιστή Άισνερ δεν αναφέρεσαι σε κάποιον ανεξάρτητο από κόμματα σοσιαλιστή αλλά σε ένα μέλος των Ανεξάρτητων, του USPD).
Πόντος και Αριστερά
1 Ιουνίου, 2012 6:25 μμ
Yπάρχει μια πλευρά εκείνης της άτυχης γερμανικής επανάστασης που σχετίζεται με την απόφαση του Λένιν να συνάψει λιγο πριν, μια επονείδιστη ειρήνη στο Μπρεστ Λιτόφσκ με τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές με το πρόσχημα ότι έτσι σώζει την κυριαρχία του επί της υπόλοιπης Ρωσίας. Ουσιαστικά εγκαινίασε το μοιραίο δόγμα «σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα¨.
Το ζήτημα αυτό σκεπάζεται από τη θεολογική λατρεία προς τον Λένιν. Το έθεσε όμως εύστοχα ο τ’εμέτερον ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο συλλογικό βιβλίο «Το Τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης». Γράφει σ’ ένα σημείο:
» Στις 3 Μαρτίου 1918 η Ρωσία θα συνάψει στην πόλη Μπρεστ Λιτόφσκ χωριστή συνθήκη ειρήνης με απίστευτα βαρείς όρους. Οι μπολσεβίκοι παραχωρούσαν στη Γερμανία ολόκληρη την Ουκρανία και την Κριμαία. Στο Νότο παραχωρούσαν την περιοχή Καρς-Αρνταχάν στους Τούρκους και αποχωρούσαν από τον Ανατολικό Πόντο. Μόνον η νίκη της Αντάντ επί των Κεντρικών Δυνάμεων στις 11 Νοεμβρίου του 1918 θα απαλλάξει τη σοβιετική Ρωσία από τους δυσβαστακτους όρους. Οι συνέπειες της Συνθήκες του Μπρεστ Λιτόφσκ θα είναι καταλυτικές τόσο για το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, όσο και για τη μοίρα των Λαών της Ανατολής. Η άτυχη επανάσταση στη Γερμανία, 9 μόλις μήνες μετά την Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ, το Νοέμβριο του 1918 των Λούξεμπουργκ-Λίμπνεχτ, επιβεβαίωσε το αδιέξοδο που δημιούργησε η επιμονή του Λένιν για άνευ όρων ειρήνευση με τις Κεντρικές Δυνάμεις και επιβεβαίωσε τις θέσεις του Τρότσκι, των αναρχικών και της αριστερής αντιπολίτευσης που επιδίωκαν τη συνέχιση του πολέμου και τη μετατροπή του σε επαναστατικό…
Τη στάση αυτή των αριστερών προς τις επιλογές του Λένιν θα χρησιμοποιήσει ο Στάλιν για να δικαιολογήσει τις δίκες της Μόσχας και την εξόντωση της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων: “Οι δίκες έδειξαν πως αυτά τα αποβράσματα του ανθρώπινου γένους, από τις πρώτες κιόλας μέρες της Οχτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης, συνωμοτούσαν με τους εχθρούς του λαού Τρότσκι, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ, ενάντια στο Λένιν, στο κόμμα, στο σοβιετικό κράτος. Οι προβοκατόρικες προσπάθειες τορπιλισμού της ειρήνης του Μπρέστ-Λιτόφσκ, στις αρχές του 1918… …. όλα αυτά και άλλα παρόμοια κακουργήματα, όπως αποδείχνεται διαπράττονταν είκοσι χρόνια, με τη συμμετοχή η την καθοδήγηση των Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρύκωφ και των συνεργών τους, σύμφωνα με εντολές των ξένων αστικών υπηρεσιών κατασκοπείας.” (Ιστορία του ΚΚΣΕ (μπολσεβίκοι), εκδ. Τα Νέα Βιβλία, Αθήνα, 1946, σελ. 177-178.)’
(υποσημείωση 10, http://kars1918.wordpress.com/2010/03/26/eisagogi/ )
Uturunco
1 Ιουνίου, 2012 6:53 μμ
ναι όντως. Και δεν είναι μόνο το πως χρησιμοποιήθηκε κατόπιν από τον Στάλιν. είναι και το τι χρειάστηκε να κάνουν οι Μπολσεβίκοι για να την επιβάλλουν και να την υπερασπιστούν και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα αφού μόνο την ειρήνη δεν πέτυχαν. «Αντικειμενικά» -κρίνοντας εκ των αποτελεσμάτων- ήταν προδοσία της ευρωπαϊκής επανάστασης. Υπήρξαν μάλιστα υπόνοιες ότι ο Λένιν προσωπικά τα είχε κάνει πλακάκια με τον Γερμανικό Ιμπεριαλισμό αφού από τα ηγετικά στελέχη των μπολσεβίκων μόνο αυτός (και ο Στάλιν) ήταν αρχικά υπέρ. Το γεγονός είναι ότι ήταν ένα ιστορικό σφάλμα, αν μπορούμε να μιλάμε για «λάθη» στην ιστορία.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 7:01 μμ
Η Ουκρανία τότε ψεύτη δεν ανήκε στην Σοβιετική Ρωσία (ακόμα δεν υπήρχε η ΕΣΣΔ )και είχε υπογράψει δικιά της ειρήνη με τους Γερμανούς. Όταν Οκτώβρη του 1918 ξέσπασε η επανάσταση στην Αυστρουγγαρία και το Νοέμβρη στη Γερμανία, η Σοβιετική εξουσία ακύρωσε τη συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ. Τότε ξεσηκώθηκαν οι λαοί στις Βαλτικές χώρες και στις Ουκρανία και Λευκορωσία, όπου σχηματίσθηκαν σοβιετικές κυβερνήσεις οπου και ζητουσαν την ενωση με την Σοβιετικη Ρωσια. Και είναι τότε που επενέβη η Ευρώπη και Ιαπωνια με στρατεύματα εναντίων της επανάστασης τα οποία και αποβιβάστηκαν (ανάμεσα τους και στρατεύματα από την Ελλάδα) στην Κριμαία. Μαζι με τους «νικημένους Γερμανούς»
Τώρα παραχαράκτη «Ιστορικέ» ξαναγύρνα στον Κούλογλου .
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 7:26 μμ
Και Ψτ Παραχαράκτη
Βλάσης Αγτζίδης είναι «ιστορικός» άξιος για το ΤVXS.
Ο Ίδιος λέει ότι έκανε μια διατριβή του αφορούσε τον ελληνικό Τύπο της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του μεσοπολέμου και έτσι απέκτησε διδακτορικό ιστορίας. (!!!)
Μαθηματικός είναι και πολύ του πάει.
Uturunco
1 Ιουνίου, 2012 7:44 μμ
η ουκρανία είχε υπογράψει συνθήκη, πλην όμως συμπεριλήφθηκε στην συνθήκη. Επίσης η Πολωνία και οι βαλτικές χώρες. Αν το ψάξεις θα δεις επίσης ότι η στάση των Μπολσεβίκων τόσο σε σχέση με την Συντακτική όσο απέναντι στους πολιτικούς τους συμμάχους σχετίζεται άμεσα με το Μπρεστ-Λιτοφσκ. Η επέμβαση της Ανταντ προφανώς ήρθε μετά την συνθηκολόγηση της Γερμανίας όπως φυσικά και η καταγγελία της συνθήκης από τους Μπολσεβίκους. Εν πάση περιπτώσει, λες ο Τρότσκι και ο Μπουχάριν να ήταν τρελλοί και ο Λένιν να πανηγύρισε μια μεγάλη διπλωματική νίκη κατά του ιμπεριαλισμού;
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 8:12 μμ
Uturunco μικρα ψεματακια ε;
Η Ξεχωριστή συνθήκη της Ουκρανίας που ΔΕΝ είχε καμία σχέση τότε με την Σοβιετική Ρωσία προηγείται κατά ένα μήνα της Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ.
(Και ας έσπευσες να συμφωνήσεις με τον παραχαράκτη.)
Στις 22 Δεκέμβρη 1917 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις ειρήνης.
Ο Τρότσκι πήγε στην σύσκεψη με την δέσμευση-διάταγμα της οκτωβριανής επανάστασης ,για την ειρήνη, όπου είχε διακηρύξει ότι η επαναστατική εξουσία θα δημοσίευε όλες τις μυστικές συμφωνίες της διπλωματίας του Τσάρου κι ότι ακύρωνε κάθε προσάρτηση που είχε κάνει το παλιό καθεστώς.
Όμως οι εκπρόσωποι της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας έβαζαν σκληρούς όρους για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης. Και οι πάντες ήξεραν ότι η επαναστατική Ρωσία δεν μπορούσε να πολεμήσει. Έτσι ο Τρότσκι διέκοψε τις συνομιλίες στις 27-28 Δεκέμβρη για να πάει στη Μόσχα για οδηγίες.
Το ζήτημα τέθηκε για συζήτηση στα σοβιέτ. Από τα 230 σοβιέτ που απάντησαν στο ερώτημα της Πανεθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής, μόνο δυο τάχτηκαν υπέρ της υπογραφής της συνθήκης με τους όρους της Γερμανίας: της Πετρούπολης και της Σεβαστούπολης . Τα σοβιέτ των πιο σημαντικών εργατικών κέντρων τάχτηκαν αναφανδόν κατά, και υπέρ του «επαναστατικού πολέμου».
Ο Λένιν και ο Τρότσκι ήταν υπέρ της συμφωνίας.
Η τάση όμως «υπερ» με κυριότερο εκπρόσωπο τον Μπουχάριν σάρωνε στις οργανώσεις του κόμματος. Στη πρώτη ψηφοφορία που έγινε σε μια κομματική σύσκεψη, η θέση του Λένιν πήρε Τρότσκι 31 ψήφους και του Μπουχάριν 32.
Μάλιστα κατηγορούσαν τον Λένιν για εγκατάλειψη των διεθνιστικών αρχών της επανάστασης και του κόμματος. Να πολεμήσουμε κι ας συντριβούμε, έλεγαν, θα «ξυπνήσουμε» με το παράδειγμά μας τους εργάτες στη Γερμανία, γιατί η γερμανική επανάσταση είναι η μόνη ελπίδα.
Λένιν και Τρότσκι όμως επέμεναν, μια και ότι επανάσταση δεν έχει ακόμα στρατό η εξουσία δεν έχει εδραιωθεί και ο λαός ζητά ειρήνη.
Στις 17 Φλεβάρη ξεκίνησε η γερμανική επίθεση. Το μέτωπο κατέρρεε παντού παρόλη τη σκληρή αντίσταση σε μερικά σημεία Κόκκινων Φρουρών και μονάδων του Κόκκινου Στρατού που μόλις είχε αρχίσει να οργανώνεται. Οι εκπρόσωποι της επαναστατικής κυβέρνησης αναγκάστηκαν να υπογράψουν τη συνθήκη στις 3 Mάρτη 1918 –χωρίς καλά-καλά να μελετήσουν το τελικό κείμενο.
Σύμφωνα μ’ αυτή η Ρωσία έχασε το 1/4 των εδαφών της, το 1/3 του πληθυσμού, το 1/3 των καλλιεργειών της. Από τις 16.000 περίπου βιομηχανικές επιχειρήσεις οι 9.000 βρίσκονταν στις χαμένες περιοχές, ανάμεσά τους το 75% των ανθρακωρυχείων. Με μια συμπληρωματική συνθήκη, η επαναστατική κυβέρνηση αναγκάστηκε σε καταβολή 6 δις ρουβλιών σε χρυσό για «πολεμικές αποζημιώσεις».
Για τους εργάτες της επαναστατικής Πετρούπολης και Μόσχας –και των άλλων κέντρων- η συνθήκη σήμαινε πείνα και κρύο. Στις περιοχές που έμειναν υπό γερμανική κατοχή, τα σοβιέτ πνίγηκαν στο αίμα.
Κι όχι μόνο εκεί. Το Μάρτη ένα γερμανικό εκστρατευτικό σώμα βοήθησε τον «Λευκό» στρατό των φινλανδών καπιταλιστών στη κατάπνιξη της επανάστασης. Η καταστολή έφτασε σε εφιαλτικά επίπεδα. Τριάντα χιλιάδες «κόκκινοι» σφάχτηκαν. Aιχμάλωτοι εργάτες μαζί με τις οικογένειές τους ρίχνονταν σε ομαδικούς τάφους ή στις παγωμένες λίμνες.
Η Αντάντ δεν έμεινε πίσω. Επέβαλε εμπάργκο και άρχισε να χρηματοδοτεί τους αντεπαναστατικούς στρατούς. Ετσι ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος. Το 1919 στρατεύματα από 14 χώρες θα έπεφταν πάνω στην επανάσταση.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 8:17 μμ
Η τάση όμως «κατα» (λάθος βιασύνης) με κυριότερο εκπρόσωπο τον Μπουχάριν σάρωνε στις οργανώσεις του κόμματος.
Ioulianos
1 Ιουνίου, 2012 8:31 μμ
Α και επειδή βαριόμουνα να συντάξω ολόκληρο το απαντητικό κείμενο πήρα ως βοήθεια λίγο από Λέανδρο Mπόλαρη. Καλο ΠΣΚ.
mr Π...
1 Ιουνίου, 2012 11:35 μμ
H αλήθεια είναι μία και την είπαν ξεκάθαρα οι Μαχνοβίτες που κατήγγειλαν την αντεπανασταική συμμορία του Πρωτοπόρου Κόμματος που ελέω Θεού εκπροσωπούσε τους εργάτεςκαι του ολοκληρωτικού εργατοσωτήρα Λένιν, που έβαλε καπέλο στους πάντες τον Στάλιν αλλά μετανοιωσε όταν ήρταν αργά. Οι Μαχνοβίτες μόνοι τους αντιστάθηκαν τόσο στους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, στους οποίους ο Λένιν χάρισε τα εδάφη τους όσο και στους Ουκρανούνπους εθνικιστές της Ράντα.
Και στο τέλος ήρθε ο «Κόκκινος» Στρατός για να επιβάλλει τη ματωμένη ειρήνη της ΤσεΚά.
Είναι ανέκδοτο το ότι υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν τη βαρβαρότητα, μετά την καταστροφή που προκάλεσαν οι αντιδραστικές αντιλήψεις του Λένιν και της παρέας που δι αντιπροσωπεύσεως και χωρίς καμιά λαίκή νομιμοποίηση ασκούσαν την εξουσία, μεταρέποντας τη σοβιετική Ρωσία σε αχανές γκουλάγκ.
ιστορικός
2 Ιουνίου, 2012 2:49 μμ
mr Π…,
αυτή η «αντεπαναστατική συμμορία του Πρωτοπόρου Κόμματος» είχε την απόλυτη πλειοψηφία στα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών της Πετρούπολης και της Μόσχας και πήρε την έγκριση του Πανρωσικού Σοβιέτ των αγροτών. Αυτή η συμμορία οργάνωσε την εξέγερση του Οκτώβρη που κατάργησε την κυβέρνηση συνασπισμού των εσέρων και των μενσεβίκων με την αστική τάξη. Το Κόμμα αυτό εκπροσωπούσε τους εργάτες «ελέω» Σοβιέτ και ο «ολοκληρωτικός εργατοσωτήρας» δεν έβαλε το Στάλιν «καπέλο στους πάντες» ούτε και ποτέ μετάνιωσε, γιατί δεν μπορεί να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες.
Και δεν κατάλαβα τι έπρπε να γίνει με τη συνθήκη ειρήνης; Να μην υογραφεί και να υποδουλωθεί όλη η Ρωσία στους Γερμανούς; Τι υπόγραψαν οι μπολσεβίκοι; Ότι θα αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την Ουκρανία. Εσύ ήθελες να μείνουν οι δυνάμεις της «αντεπαναστατικής συμμορίας» του «ολοκληρωτικού εργατοσωτήρα Λένιν» στην Ουκρανία και να φορέσουν και στο Μάχνο κανένα σταλινικό καπέλο;
Ο «εργατοσωτήρας» είπε : «Κάναμε ότι μπορούσαμε για να επεκταθεί η επανάσταση στη Γερμανία, η επανάσταση εκεί ωριμάζει, αλλά, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι θα ξεσπάσει αύριο. Αν δεν κλείοσυμε την επονείδιστη ειρήνη με τη Γερμανία, αν δε δώσουμε αυτά τα εδάφη, η επανάσταση θα συντριβεί σε όλη τη Ρωσία. Είμαστε σε πλήρη αδυναμία να αντισταθούμε στους Γερμανούς, οι στρατιώτες ΔΕ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ».
Τι θα ήθελες να κάνουν οι μπολσεβίκοι; Να αναγκάσουν τους στρατιώτες να πολεμήσουν επαναφέροντας την ποινή του θανάτου για τους λιποτάκτες; Τότε, ακριβώς, θα ήταν μια «αντεπαναστατική συμμορία».
Αλλά, οι συκοφαντίες δεν έχουν τελιωμό. Τη «ματωμένη» ειρήνη της Τσεκά (τι θα πει αυτό;)την επέβαλε ο Κόκκινος Στρατός. Σε ποιους την επέβαλε και πώς;
Κοίτα να δεις, όταν εσύ έχεις έναν αχταρμά στο κεφάλι σου για καλαμπούρια του στιλ της άμεσης δημοκρατίας μαζί με τις μικροαστικότητες της «λαϊκής νομιμοποίησης», δεν πρόκειται να καταλάβεις ούτε το γιατί οι αναρχικοί ποτέ δε θα πετύχουν το σκοπό τους, όσο και αν είναι σωστός (γιατί ο τρόπος που πάνε να τον πετύχουν είναι τελείως λάθος), ούτε γιατί οι εργάτες και οι μάζες των εργαζομένων, γενικότερα, εμπιστεύονται μόνο τους «ολοκληρωτικούς εργατοσωτήρες», που χρησιμοποιούν την Τσεκά και τα γκουλάγκ για τους εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους, αντί να εμπιστευτούν τους αναρχικούς που υπόσχονται μια κοινωνία αγγέλων αρκεί να γίνει η «κοσμοσωτήρια» παντοκαταλύτρα ισοπέδωση της αναρχικής-μικροαστικής «εξέγερσης» (όλα σπάστα, όλα καύτα και αγάπα με!).
Uturunco
2 Ιουνίου, 2012 4:06 μμ
Ιστορικέ, τώρα βέβαια δεν έχει νόημα να ρωτάμε τι θα έπρεπε να κάνουν αφού ό,τι έγινε έγινε. Μια και το θέτεις όμως ναι, θα μπορούσαν να μην υπογράψουν. ούτε τα σοβιέτ ήθελαν την συνθήκη, ούτε οι αναρχικοί, ούτε οι αριστεροί εσέροι ούτε οι κομμουνιστές -αριστεροί σοσιαλδημοκράτες στην ορολογία της εποχής- των άλλων εμπόλεμων χωρών καν οι μπολσεβίκοι. Και, όπως φάνηκε, αφού ήταν διατεθημένοι να πολεμήσουν σε έναν εμφύλιο και ενάντια στην επέμβαση των ιμπεριαλιστικών στρατών που ακολούθησε δεν βλέπω για ποιον λόγο να μην είναι διατεθημένοι να πολεμήσουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Στο κάτω-κάτω, η καταγγελία της συνθήκης και η στρατιωτική αντεπίθεση ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν μετά από λίγο αφού πρώτα όμως είχαν έρθει σε σύγκρουση με τους πολιτικούς τους συμμάχους εντός της χώρας και είχαν σπείρει την καχυποψία μέσα στο κόμμα και στους συμμάχους τους στο εξωτερικό. Αλλά έστω, να δεχτεί κανείς/μια ότι το μέτωπο θα κατέρεε, οι στρατιώτες θα λιποτακτούσαν και οι γερμανοί θα προελάβαιναν. Μα αυτό συνέβαινε έτσι κι αλλιώς. Γιατί έπρεπε η γερμανική προέλαση να γίνει ειρηνικά και βάση συνθήκης και όχι με διαρκή ανταρτοπόλεμο; Γιατί να απαλάξουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό από το άγχος του ανατολικού μετώπου; Δεν αμφιβάλλω πως η μειοψηφία εκείνη που τάχθηκε υπέρ της πάση θυσία υπογραφής είχε σοβαρούς λόγους αλλά νομίζω ότι οι εκτιμήσεις της ήταν λάθος εφόσον, επαναλαμβάνω, έχει κάποιο νόημα το να θέτουμε τέτοια ερωτήματα κατόπιν εορτής.
Μαχνοβτσίνα
3 Ιουνίου, 2012 9:07 μμ
Ένας νεαρός αναρχικός περνάει το δρόμο έξω από τα γραφεία του ΚΚΕ. Ξαφνικά τον χτυπάει ένα αμάξι. Έντρομοι οι ΚΚΕδες που τον βλέπουν καλούν ασθενοφόρο και τρέχουν προς το δρόμο για να βοηθήσουν. Ο αναρχικός όμως αργοπεθαίνει και οι ΚΚΕδες που το βλέπουν του λένε αν θέλει να του εκπληρώσουν την τελευταία του επιθυμία…
– Θέλω να γραφτώ στην ΚΝΕ, τους λέει…
– Μα εσύ τόσο χρόνια ρε παιδάκι μου μας βρίζεις και τώρα θες να σε γράψουμε. Άσε που είναι και πολύ δύσκολο γιατί έχει γραφειοκρατία…
– Σας παρακαλώ ρε παιδία είναι η τελευταία μου επιθυμία…
Τι να κάνουν τύποι. Ανεβαίνουν πάνω στα γραφεία. Πείθουν τα στελέχη. Βάζουν κάτι γρήγορες υπογραφές και σφραγίδες και του πάνε το επίσημο έγγραφο για να γίνει μέλος της ΚΝΕ. Ο αναρχικός το υπογράφει ανακουφισμένος…
– Να σε ρωτήσω κάτι, του λέει ο ένας από τους ΚΚΕδες, γιατί ήταν αυτό η τελευταία σου επιθυμία. Μήπως είχες κανένα παππού κομουνιστή και στο είχε ζητήσει σα χάρη, μήπως θέλεις να ειδοποιήσουμε κανένα συγγενή σου για να χαρεί που ήλθες επιτέλους στο σωστό δρόμο. Αλλά πάλι τι σημασία έχει για εσένα αφού σε λίγο… θα πεθάνεις
– Δεν πειράζει… Ένας ΚΝΙΤΗΣ λιγότερος!
Μαχνοβτσίνα
3 Ιουνίου, 2012 9:14 μμ
ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
—————————————-
ειναι ενας Κνίτης που δε του σηκωνεται και αποφασιζει να παει σε γιατρο. Ενημερωνεται απο τα γραφεια του κομματος για το που θα παει και καποια στιγμη μετα απο μερικους μηνες του κλεινουν ραντεβου με εναν ρωσο παθολογο.
Στο γιατρο εξηγει το προβλημα και εκεινος του λεει «μαλιστα για περασε στο παραβαν με τη συντροφισσα και ελα πες μου τα αποτελεσματα». Παει ο κνιτης στο παραβαν αλλά τίποτα. Επιστρεφει με σκυμενο το κεφαλι. Χμμμμ μαλιστα παρε αυτο το μπλε καπιταλιστικο χαπακι» του λεει ο γιατρος δινοντας του ενα βιαγκρα «αλλα να μη μαθει κανεις οτι στο εδωσα» παιρνει το βιαγκρα ο κνιτης επιστρεφει πισω απο το παραβαν με την συντροφισσα απο οπου ξαναβγαινει με εμφανη τα σημαδια της αποτυχιας ζωγραφισμενα στην εκφραση του προσωπου του.
«Ας δοκιμασουμε τοτε κατι πιο δραστικο» λεει ο γιατρος. βγαζει ενα ασπρο σακουλακι με μια ψιλη λευκη σκονη και προσταζει τον κνιτη να ρουφηξει μια γραμμη απο τη μυτη. Ο κνιτης συμορφωνεται με την εντολη του γιατρου και αποσυρεται και παλι στο παραβαν απο οπου γυριζει λιγο αργοτερα με ενα θριαμβευτικο χαμογελο.
Ποιο ειναι το ηθικο διδαγμα αυτου του ανεκδοτου??
Χωρις γραμμη ο κνιτης δε γαμει =DDDD
mr Π...
1 Ιουνίου, 2012 11:38 μμ
Ας θυμηθούμε τη δήλωση των ναυτών της Κροστάνδης το Φλεβάρη του 1921 για να καταλάβουμε τη παγίδα που έστησαν στους λαούς οι ψευροεκπρόσωποι του προλεταριάτου:
««…η εξουσία της αστυνομικής μοναρχίας περνά στα χέρια των σφετεριστών, των κομμουνιστών, που αντί ν’ αφήσουν την ελευθερία στο λαό, κράτησαν γι’ αυτόν τον φόβο των κάτεργων της Τσεκά. ……η εξουσία επέτρεψε στη νέα γραφειοκρατία,στους κομισάριους και στους κομμουνιστές υπαλλήλους να εξασφαλίσουν μια ζωή ήσυχη και ξέγνοιαστη …αυτοί, με τη βοήθεια των κρατικοποιημένων συνδικάτων έδεσαν τον εργάτη στη μηχανή και μεταμόρφωσαν τη δουλειά σε μια νέα σκλαβιά…τώρα γίνεται φανερό, πως το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι όπως καμωνόταν πως είναι ο υπερασπιστής των εργαζομένων.
Του είναι ξένα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Αφού πέτυχε να κατακτήσει την εξουσία, έχει μόνο μια έγνοια: να μην την χάσει.»
Απ’ την Προκήρυξη της Επαναστατικής Επιτροπής της Κροστάνδης
Uturunco
1 Ιουνίου, 2012 8:34 μμ
ψεμματάκια όχι. ενδεχομένος άγνοια. είχα την εντύπωση ότι η Ουκρανία συμπεριλαμβανόταν στους όρους της συνθήκης. Μήπως την έχεις πρόχειρη να δούμε αν αναφέρεται πουθενά ή δεν είχε καμία σχέση;
Είχα επίσης την εντύπωση ότι ο Τρότσκι είχε μια θέση που έλεγε: ούτε πόλεμος ούτε ειρήνη, δηλαδή να μην υπογραφεί η συνθήκη. Αν δεν ισχύει λάθος μου, αλλά το έχω διαβάσει σε πάρα πολλά κείμενα που αναφέρονται στο γεγονός. Όχι;
spiral architect
1 Ιουνίου, 2012 11:35 μμ
Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ.
ιστορικός
2 Ιουνίου, 2012 11:03 μμ
Uturuncο (για το σχόλιο των 4.06 μμ, γιατί δε βρήκα άλλο χώρο)
Και βέβαια έχει νόημα να ρωτάμε «τι θα έπρεπε να κάνουν», γιατί παρόλο που «ότι έγινε έγινε», πρέπει να μελετάμε την ιστορία και να βλέπουμε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, για να επωφελούμαστε από την ιστορική πείρα.
Οι μπολσεβίκοι έπρεπε να υπογράψουν. Αυτό θα το εξετάσουμε αργότερα. Ας δούμε πρώτα, όμως, τις ενστάσεις σου για το κατά πόσο ήταν νομιμοποιημένοι να το κάνουν.
Πρώτα-πρώτα, η κυβέρνηση των μπολσεβίκων ήταν η νόμιμη σοβιετική κυβέρνηση που είχε προέλθει άμεσα από τα σοβιέτ και το 2ο Πανρωσικό Συνέδριό τους. Μπορεί, βέβαια, να είχε χάσει την εμπιστοσύνη των σοβιέτ και τα σοβιέτ να ήθελαν να συνεχιστεί ο πόλεμος με τη Γερμανία μέχρις εσχάτων, δηλαδή, μέχρι την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας και τη διάλυση των ίδιων των σοβιέτ. Τότε, όμως, θα μπορούσαν να συγκαλέσουν έκτακτο πανρωσικό συνέδριο και να καταργήσουν την κυβέρνηση. Όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά, δώδεκα ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μπρεστ (15/3/1918), δυο 4ο Έκτακτο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ επικύρωσε τη συνθήκη. Η υπογραφή της έγινε με τη σύμφωνη γνώμη της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, ανώτατου οργάνου του Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ ανάμεσα σε δύο Συνέδρια.
Το αν οι αναρχικοί ή οι αριστεροί εσέροι στενοχωρήθηκαν με την υπογραφή της ειρήνης, επειδή, σα γνήσιοι πατριώτες, δεν ήθελαν να παραδοθεί ούτε σπιθαμή εθνικού εδάφους, τι να κάνουμε; Οι μπολσεβίκοι ήταν διεθνιστές και είχαν ξεκαθαρίσει ότι πάνω από το εθνικό συμφέρον έβαζαν το συμφέρον της προλεταριακής επανάστασης, μπροστά στο οποίο δεν υπολόγιζαν καμιά εθνική θυσία. Από την άλλη μεριά, δε νομίζω ότι οι αναρχικοί θα είχαν και πολλές αντιρρήσεις στο να πέσει η σοβιετική εξουσία, ούτε την προτιμούσαν από καμιά άλλη εξουσία.
Για τους «κομμουνιστές των άλλων εμπόλεμων χωρών», δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αντίθετοι ή όχι στη συνθήκη, αλλά κι αυτό, μόνο του, δε λέει τίποτα.
Λες «αφού ήταν διατεθημένοι να πολεμήσουν σε έναν εμφύλιο και ενάντια στην επέμβαση των ιμπεριαλιστικών στρατών που ακολούθησε δεν βλέπω για ποιον λόγο να μην είναι διατεθημένοι να πολεμήσουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό».
Εκείνο που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι τον πόλεμο με τη Γερμανία δεν τον ήθελε κανένας στρατιώτης, γιατί τον θεωρούσε ιμπεριαλιστικό ΚΑΙ από τη μεριά της Ρωσίας, όχι μόνο όσο ήταν στο θρόνο ο τσάρος, αλλά και όταν ανέλαβαν από το Φλεβάρη του 1917 μέχρι την εξέγερση του Οκτώβρη να τον διεξαγάγουν η αστική κυβέρνηση, με την υποστήριξη των σοβιέτ, όπου κυριαρχούσαν τα μικροαστικά κόμματα των εσέρων και των μενσεβίκων. Γι’ αυτό το σύνθημα για την ειρήνη ήταν το βασικότερο ίσως σύνθημα της εξέγερσης. Για να μετατραπεί ο πόλεμος σε επαναστατικό και να οργανωθεί ο Κόκκινος Στρατός σε εθελοντική βάση χρειαζόταν καιρός που δεν τον διέθετε η σοβιετική κυβέρνηση. Για να σωθεί η επανάσταση ήταν απαραίτητο να υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης. Τον εμφύλιο που τον στήριξαν οι ιμπεριαλιστές μπορούσαν να τον καταλάβουν πολύ καλά όλοι οι ρώσοι και να πολεμήσουν για να μην παλινορθωθούν ο τσάρος και οι αστοί.
Το θέμα δεν είναι αν ήταν ή δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν το γερμανικό ιμπεριαλισμό, αλλά, το ότι το έβαζαν στα πόδια μπροστά στους Γερμανούς. Ο Λένιν το μόνο που δεν παρέβλεπε ποτέ του ήταν η πραγματικότητα. Έτσι, ενώ στην αρχή μειοψηφούσε στην Κεντρική Επιτροπή η άποψή του και ο Τρόστκι τα έκανε σαλάτα στις διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς, δηλώνοντας ότι «για μας ο πόλεμος τελείωσε», όταν οι Γερμανοί έκαναν προέλαση βαθιά στη Ρωσία και πρότειναν τους πολύ βαρύτερους όρους της συνθήκης του Μπρεστ, ο Λένιν πήρε την πλειοψηφία στην Κ. Επιτροπή και η συνθήκη υπογράφηκε.
Η συνθήκη καταγγέλθηκε το Νοέμβριο του 1918, μετά από 9 μήνες (κι όχι «μετά από λίγο»), όταν είχε διοργανωθεί ο Κόκκινος Στρατός και είχαν ξεσπάσει επαναστάσεις στην Αυστροουγγαρία και στη Γερμανία. Ο Λένιν στη συζήτηση στην Κ.Ε. είπε «Ο Ριαζάνοφ κατάφερε να πει μια σοβαρή κουβέντα : είπε ότι ο Λένιν παραδίνει χώρο για να κερδίσει χρόνο».
Λες ότι έτσι κι αλλιώς το μέτωπο θα κατέρρεε, γιατί να μην αρχίσουν ανταρτοπόλεμο; Αναρωτιέσαι γιατί να προελάσουν οι Γερμανοί ειρηνικά; Πρώτα-πρώτα, όπως είδες οι Γερμανοί δεν προέλασαν καθόλου, αλλά, έστειλαν τα στρατεύματα να πολεμήσουν τους Αγγλογάλλους. Δεύτερο και κυριότερο, αν δεν υπογραφόταν η συνθήκη, οι Γερμανοί θα είχαν σαρώσει τη σοβιετική εξουσία κι αυτό θα ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για την παγκόσμια επανάσταση. Το ότι διατηρήθηκε η σοβιετική εξουσία ήταν αυτό που πυροδότησε και τις εξεγέρσεις στην Αυστρία και στη Γερμανία.
Ρωτάς : «; Γιατί να απαλάξουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό από το άγχος του ανατολικού μετώπου;». Εγώ θα αντιστρέψω το ερώτημα : γιατί να απαλλάξουν τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς της Γαλλίας και της Αγγλίας από το άγχος του συνόλου του γερμανικού ιμπεριαλιστικού στρατού;
Μαχνοβτσίνα
3 Ιουνίου, 2012 1:00 πμ
Γράφεις: «Ο Λένιν στη συζήτηση στην Κ.Ε. είπε «Ο Ριαζάνοφ κατάφερε να πει μια σοβαρή κουβέντα : είπε ότι ο Λένιν παραδίνει χώρο για να κερδίσει χρόνο».
Μα ακριβώς εδώ είναι το πρόβλημα. Ποιός εξουσιοδότησε το Λένοιν να παραδώσει τόσα τεράστια εδάφη στους Γερμανούς, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς έχασαν τον πόλεμο παρότι τα ανατολικά στρατεύματα τα έριξε στη μάχη με την Αντάντ.
Ποιός είχε το δικαίωμα να παραδώσει την Οδησσό, την Κριμαία, την μαρισούπολη στους Γερμανούς ιμπεριαλιστές; Μ αο Λένιν!!! Γιατί είχε αυτοχριστεί ιδιοκτήτης και αυτοκράτορας.
Και όταν η Αντάντ νίκησε τους Γερμναούς, κατάγγειλε εκ του ασφαλούς τη συνθήκη και έστειλε τα στρατεύματά του να κατακτήσουν ακόμα και τις απελευθερωμένες από μόνες τους περιοχές, όπως αυτές του Νότου, του Ντονιέτσκ και της Μαριούπολης.
ιστορικός
3 Ιουνίου, 2012 1:38 πμ
Ποιος εξουσιοδότησε το Λένιν : η εξέγερση του Οκτώβρη και η ακλόνητη εμπιστοσύνη των εργαζόμενων μαζών.
Ποιος είχε το δικαίωμα να παραδώσει : η προλεταριακή επανάσταση κι αυτό έγινε.
Τα στρατόπεδα δεν είναι πολλά. Δύο είναι. Εσείς στην Κροστάνδη βρεθήκατε αγκαλιά με τους λευκοφρουρούς και τους ιμπεριαλιστές.
Μαχνοβτσίνα
3 Ιουνίου, 2012 10:17 πμ
Μα ό Λένιν από το 1918 είχε χάσει την εμπιστοσύνη των μαζών, γι αυτό και απαγόρευσε κάθε μπορφής αριστερή αντιπολίτευση, ξαναάνοιξε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του τσάρου και τα γέμισε με αναρχικούς, αριστερούς κομμουνιστές, σοσιαλεπαναστάτες, δημοκρατικούς μαρξιστές (μενσεβίκους)…
Τα στρατόπεδα δυστυχώς ήταν πολλά. Και γι αυτό οφείλεται το γεγονός ότι περιώρισε την Επανάσταση μόνο στο χώρο της ανατολικής ρωσικής αυτοκρατορίας. Δηλαδή σ’ ένα εξαιρετικά καθυστερημένο χώρο, όπου σε πρώτη φάση έλαβε τη συναίνεση της αγροτικής τάξης εξαπατώντας την με το σύνθημα «Η γη στους αγρότες». Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι ασκούν κριτική στη Συνθήκη Μπρεστ Λιτόφσκ και εντοπόιζουν σ’ αυτήν όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν…
Το μέτωπο που θεωρείς καλό και σωστό ήταν αυτό που τελικά με γραμματέα τον Στάλιν θα πάρει πίσω όλες τις αγροτικές κατακτήσεις το 1928 και θα μετατρέψει την ΕΣΣΔ σε μια κόλαση για τους επαναστάτες. Ακόμα και για αυτούς (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ) που τον βοήθησαν να κατακτήσει την εσωκομματική εξουσία… Χωρίς φυσικά να ερωτηθούν ποτέ μετά το τέλος τωνΣοβιέτ (1918) οι εργάτες και οι αγρότες τι θέλουν, ποιόν εμπιστεύονται. Η μεταφυσική λογική του «ελέω Θεού» που κυριαρχούσε στο Κόμμα που εμπνεύστηκε ο Λένιν και έφτασε στο απόγειο με την λεγόμενη Προσωπολατρεία υπήρξε κατ’ εξοχήν αντιλαϊκή και αντεπαναστατική.
ιστορικός
3 Ιουνίου, 2012 8:02 μμ
@Μαχνοβτσίνα
Α) Ώστε ο Λένιν είχε χάσει από το 1918 την εμπιστοσύνη των μαζών; Και πώς διάβολο δεν τον ανατρέπανε τα σοβιέτ; Μήπως τα είχε διαλύσει; Μήπως δεν κάνανε συνέδρια; Ή μήπως τα εξαπατούσε; Άντε να δούμε τι άλλο θα κατεβάσει η νοσηρή φαντασία του αντικομμουνισμού!
Β) Για την «απαγόρευση» της «αριστερής αντιπολίτευσης» :
1) «Ας πάρουμε για παράδειγμα το σ. Σλιάπνικοφ, έναν από τους αντιρρησίες , που αυτοσυστήθηκε σα μέλος της «εργατικής αντιπολίτευσης»*…» (Λένιν, Εισήγηση στη Γενική Συνέλευση των κομμουνιστών της αχτίδας Ζαμοκσβορέτσιγε, 22/11/1920)
*Η «εργατική αντιπολίτευση» ήταν αντικομματική, αναρχοσυνδικαλιστική, φραξιονιστική ομάδα … πρωτοεμφανίστηκε με τη δημαγωγική αυτή ονομασία το Σεπτέμβρη του 1920 …
2) «Ομάδα συγκρουστήρας» : μια από τις αντικομματικές φραξιονιστικές ομάδες που εκδηλώθηκαν στην περίοδο της συζήτησης για τα συνδικάτα, το 1920-1921. Επικεφαλής της ομάδας αυτής ήταν ο Ν.Ι.Μπουχάριν… Ο Λένιν ονόμασε τις θέσεις του Μπουχάριν «αποκορύφωμα της ιδεολογικής αποσύνθεσης». Σύντομα ο Μπουχάριν παραιτήθηκε από το πρόγραμμά του και προσχώρησε ανοιχτά στις θέσεις του Τρότσκι.
3) «Ομάδα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» – φραξιονιστική, οπορτουνιστική ομάδα… τάχθηκε για πρώτη φορά ενάντια στις λενινιστικές αρχές για τα ζητήματα της κομματικής και της κρατικής οικοδόμησης στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ) . Στο 9ο Συνέδριο έβαλαν δικούς τους συνεισηγητές.. δεν παραδέχονταν τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος στα Σοβιέτ και στα συνδικάτα… απαιτούσαν να αρθεί η υποταγή των τοπικών οργάνων εξουσίας στο κέντρο.
4) Οι «ιγκνατοφικοί» ή «ομάδα δραστήριων στελεχών των αχτίδων της πόλης Μόσχας», που ήταν αντικομματική-αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα με επικεφαλής τον Ε.Ν.Ιγκνάτοφ, εμφανίστηκε στην περίοδο της συζήτησης για τα συνδικάτα στα 1920-1921.
5) Όσο για την «κάθε μορφής αριστερή αντιπολίτευση», αντιγράφω από την ελληνική Βικιπαίδιεα :
«Η Αριστερή Αντιπολίτευση ήταν μια φράξια μέσα στο Μπολσεβίκικο Κόμμα από το 1923 έως το 1927, που είχε ηγέτη ντε φάκτο το Λέοντα Τρότσκι. Σχηματίστηκε σα μέρος της πάλης ισχύος μέσα στην κομματική ηγεσία, που άρχισε με την ασθένεια του ιδρυτή των Σοβιέτ Βλαδίμηρου Λένιν και εντάθηκε με το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1924».
6) Η αγγλική Βικιπαίδεια στο άρθρο για τον «αριστερό κομμουνισμό» στη Ρωσία γράφει :
«Being defeated in internal debates, they then dissolved»= «αφού ηττήθηκαν στις εσωτερικές συζητήσεις, μετά διαλύθηκαν» και αναφέρει ότι η ηγετική φυσιογνωμία των αριστερών κομμουνιστών της Ρωσίας, ο Μπουχάριν, τελικά συμφώνησε με το Λένιν. Γράφει επίσης ότι συγγενικές ομάδες που συνέχισαν την πορεία των «αριστερών κομμουνιστών» ήταν η «εργατική αντιπολίτευση» και η ομάδα του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού».
Άρα, και το 1918 και το 1920 υπήρχαν ομάδες «αριστερής αντιπολίτευσης», επίσημες, που έπαιρναν μέρος στις κομματικές συζητήσεις, απολύτως ελεύθερα και κριτικάριζαν την πολιτική της πλειοψηφίας. Τώρα, αν ηττώνταν στις συζητήσεις, τι έπρεπε να γίνει για να είναι ικανοποιημένοι οι αναρχικοί; Να τσαλαπατήσει η μειοψηφία την πλειοψηφία; Αυτό, όσο και αν είναι πάγια αρχή τους (η μόνη αρχή που δέχονται όλοι οι αναρχικοί) δεν μπορεί να επιβληθεί αλλιώς, παρά με την ωμή βία κι αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν πάντα, όπως και οι ομογάλακτοί τους, οι φασίστες.
Γ) Στρατόπεδα συγκέντρωσης : χρησιμοποιήθηκαν για τους εχθρούς της σοβιετικής εξουσίας, για όσους ήθελαν να υπονομεύσουν την εξουσία των εκμεταλλευόμενων και να παλινορθώσουν την εξουσία των αφεντικών. Και πάλι για όσους είχαν παράνομες δραστηριότητες και όχι για λόγους διαφορετικής ιδεολογίας.
Δ) Ο Λένιν περιόρισε την επανάσταση σε κάποιο χώρο : αυτά είναι είτε παιδιάστικες αφέλειες είτε πονηρές συκοφαντίες. Η επανάσταση γίνεται εκεί που έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, δε γίνεται κατά παραγγελία. Το πότε και πού μπορεί να γίνει εξαρτάται από την αντίληψη των ηγετών, γιατί το παραμικρό λάθος μπορεί να είναι μοιραίο, η εξέγερση να αποτύχει, να σφαχτούν οι προλετάριοι ανώφελα και το κίνημα να πισωδρομίσει μερικές δεκαετίες. Κάποιος που θέλει να είναι συνεπής στο «μη περιορισμό» της επανάστασης, θα πρέπει να περιμένει την «παγκόσμια επανάσταση», που, φυσικά, είναι αδύνατη.
Ε) Εξαπατήθηκαν οι αγρότες; Οι μπολσεβίκοι δεν υποσχέθηκαν ποτέ ότι θα περάσει η γη στους αγρότες σαν ατομική ιδιοκτησία, αν αυτό θέλεις να πεις με το σύνθημα «η γη στους αγρότες». Το 1912 το σύνθημα ήταν «δήμευση της τσιφλικάδικης γης», στο 1ο Πανρωσικό Συνέδριο των Αγροτών Βουλευτών, το Μάη του 1917, ο Λένιν διακηρύσσει : Η ατομική ιδιοκτησία πάνω στη γη γενικά πρέπει να καταργηθεί, δηλαδή, το δικαίωμα ιδιοκτησίας πάνω σ’ όλη τη γη πρέπει ν’ ανήκει μονάχα σ’ όλο το λαό. Όσο για τη διάθεσή της να γίνεται από τα τοπικά δημοκρατικά όργανα.
Μετά την εξέγερση, στο 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Εργατών και Στρατιωτών Βουλευτών ψηφίστηκε το Διάταγμα για τη γη, γραμμένο από το Λένιν, όπου περιέχεται και η «εντολή των αγροτών για τη γη» με βάση τις «242 τοπικές εντολές των αγροτών».
Στην «εντολή» αναφέρεται : Η πιο δίκαιη λύση του ζητήματος της γης θα είναι η παρακάτω.
1) Το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη καταργείται για πάντα. …
ΣΤ) «Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι εντοπίζουν σ’ αυτήν (τη συνθήκη του Μπρεστ) όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν; Τι λες, βρε παιδί μου; Μήπως υπερβάλλεις λίγο;
Ας δούμε πάντως ένα από αυτά τα «δεινά», που αναφέρεις : το 1928 «ο Στάλιν θα πάρει πίσω όλες τις αγροτικές κατακτήσεις». Υποθέτω πως αναφέρεσαι στην κολεκτιβοποίηση, αυτό που ονομάστηκε από το Στάλιν «εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξη». Εδώ δεν έχω πραγματικά κανένα επιχείρημα, είναι θέμα ακριβώς στρατοπέδου. Αν θέλεις να υπερασπίσεις τους εκμεταλλευτές, εγώ θα δηλώσω απλά ότι συμφωνώ με την απαλλοτρίωσή τους και … τέλος.
Πάντως είναι ανακρίβεια να λες ότι ο Στάλιν πήρε πίσω κάποια κατάκτηση των αγροτών, όταν στην παραπάνω εντολή διακηρύσσεται πανηγυρικά : «δεν επιτρέπεται η χρησιμοποίηση μισθωτής εργασίας». Το αν μέχρι το 1928 το εργατικό κράτος ανεχόταν τη χρησιμοποίηση αυτή, εξαναγκασμένο από την κατάσταση της οικονομίας, δε σημαίνει ότι αυτό ήταν κατάκτηση των αγροτών, αλλά των εκμεταλλευτών και γινόταν ανεκτή, όσον καιρό η απαλλοτρίωσή τους θα στερούσε τον εφοδιασμό των πόλεων με γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Μόλις η παραγωγή των κολχόζ έφτασε στο σημείο να μπορεί να τροφοδοτήσει τις πόλεις, είχε σημάνει και το τέλος των κουλάκων.
Αν τώρα, κάτι τέτοια μέτρα μετέτρεψαν την ΕΣΣΔ σε «κόλαση για τους επαναστάτες», φαίνεται ότι δε μιλάμε για την ίδια επανάσταση.
Ζ) Αλήθεια, για όλα αυτά που λες για την «ελέω θεού» κυριαρχία στο Κόμμα του Λένιν και του Στάλιν και για το «τέλος των Σοβιέτ, το 1918», μπορείς να πεις έστω τι εννοείς; (γιατί για αποδείξεις ή έστω ενδείξεις, φυσικά, δε γίνεται λόγος).
Μαχνοβτσίνα
3 Ιουνίου, 2012 9:03 μμ
Η Έμμα Γκόλντμαν και ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν έγραψαν την ακόλουθη επιστολή το 1922, όπου περιγράφουν τον τρομερό διωγμό των αναρχικών στη σοβιετική Ρωσία. Το γράμμα τους δημοσιεύτηκε από την ομάδα του λονδρέζικου περιοδικού Freedom, που ζητούσε τότε απ’ όλες τις αναρχικές και συνδικαλιστικές εφημερίδες να το αναδημοσιεύσουν· καλούσαν επίσης τους συντρόφους τους στη Μεγάλη Βρετανία να προωθήσουν την πώληση του συγκεκριμένου τεύχους, λόγω αυξημένου τιράζ.
“Αγαπητοί σύντροφοι/αγαπητές συντρόφισσες,
Η δίωξη των επαναστατικών στοιχείων στη Ρωσία δεν έχει κοπάσει μετά την αλλαγή των πολιτικών και οικονομικών πολιτικών των μπολσεβίκων. Απεναντίας, έγινε ακόμα εντονότερη, δριμύτερη. Οι φυλακές της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Σιβηρίας είναι γεμάτες με άντρες και γυναίκες –και σε ορισμένες περιπτώσεις με μικρά παιδιά– που τολμάνε να κατέχουν απόψεις που διαφέρουν απ’ αυτές του κυβερνώντος
Κομμουνιστικού Κόμματος. Λέμε «κατέχουν απόψεις» εσκεμμένα. Γιατί στη Ρωσία τού σήμερα δεν είναι καν απαραίτητο να εκφράσεις τη διαφωνία σου με λόγο ή με πράξη για να υποστείς σύλληψη· η απλή κατοχή αντίθετων απόψεων σε καθιστά νόμιμη βορά της ντεφάκτο υπέρτατης εξουσίας στον τόπο αυτόν, της Τσεκά, της παντοδύναμης εκείνης μπολσεβίκικης Οχράνα («υπηρεσίας για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας και τάξης»), η οποία δε γνωρίζει ούτε νόμο ούτε ευθύνη.
Μα απ’ όλα τα επαναστατικά στοιχεία στη Ρωσία οι αναρχικοί είναι αυτοί που τώρα υφίστανται τον πλέον αδίστακτο και συστηματικό διωγμό. Η καταστολή τους απ’ τους μπολσεβίκους άρχισε ήδη απ’ τον Απρίλη του 1918, όταν η κομμουνιστική κυβέρνηση επιτέθηκε απρόκλητα κι απροειδοποίητα στην Αναρχική Λέσχη της Μόσχας και με τη χρήση πολυβόλων και πυροβόλων όπλων εκκαθάρισε όλη την οργάνωση. Ήταν η αρχή του αναρχοκυνηγητού, ωστόσο είχε σποραδικό χαρακτήρα, ξεσπούσε μια στο τόσο, με σχετικά ανοργάνωτο και συχνά αντιφατικό τρόπο. Έτσι, οι αναρχικές εκδόσεις μια επιτρέπονταν, μια απαγορεύονταν. Αναρχικοί συλλαμβάνονταν κάπου κι απελευθερώνονταν αλλού. Άλλοτε πυροβολούνταν κι άλλοτε, πάλι, πιέζονταν να δεχτούν πιο υπεύθυνες θέσεις.
Αυτή όμως η χαοτική κατάσταση τερματίστηκε απ’ το 10ο Συνέδριο του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τον Απρίλη του 1921. Τότε ο Λένιν κήρυξε ανοιχτό και αμείλικτο πόλεμο όχι μόνο ενάντια στους αναρχικούς, αλλά κι ενάντια σε «όλες τις μικροαστικές αναρχικές και αναρχοσυνδικαλιστικές τάσεις», όπου κι αν αυτές εντοπίζονταν. Ήταν το σημείο καμπής απ’ όπου ξεκίνησε η συστηματική, οργανωμένη και πιο αδίστακτη εξόντωση των αναρχικών στην μπολσεβικοκρατούμενη Ρωσία. Μόνο τη μέρα της ομιλίας εκείνης του Λένιν, δεκάδες αναρχικοί, αναρχοσυνδικαλιστές και συμπαθούντες τους συνελήφθησαν στη Μόσχα και στην Πετρούπολη. Την επόμενη μέρα έγιναν μαζικές συλλήψεις συντρόφων μας σε όλη τη χώρα. Από τότε ο διωγμός συνεχίστηκε με αυξανόμενη βία, κι είναι πια αρκετά προφανές ότι, όσο μεγαλύτερους συμβιβασμούς κάνει το κομμουνιστικό καθεστώς με τον καπιταλιστικό κόσμο, τόσο εντονότερη γίνεται η δίωξή του εναντίον του αναρχισμού.
Έχει γίνει πάγια τακτική της μπολσεβίκικης κυβέρνησης να καλύπτει τη βάρβαρη διαδικασία κατά των συντρόφων μας με τη συλλογική κατηγορία του ληστοσυμμοριτισμού. Πρακτικά αυτή η αιτίαση στρέφεται τώρα εναντίον όλων των συλληφθέντων αναρχικών, συχνά ακόμα κι εναντίον απλών υποστηρικτών του κινήματός μας. Μια αρκετά βολική μέθοδος, σύμφωνα με την οποία οποιοσδήποτε μπορεί να εκτελεστεί μυστικά απ’ την Τσεκά, χωρίς ακρόαση, δίκη ή έρευνα.
Ο πόλεμος του Λένιν εναντίον των αναρχικών τάσεων έχει πάρει την πιο αποκρουστική «ασιατική» μορφή εξολόθρευσης. Τον περασμένο Σεπτέμβρη πολυάριθμοι σύντροφοι συνελήφθησαν στη Μόσχα, και στις 30 του ίδιου μήνα η Ιζβέστια δημοσίευσε το επίσημο ανακοινωθέν, ότι δηλαδή δέκα απ’ τους συλληφθέντες αναρχικούς πυροβολήθηκαν «ως συμμορίτες». Κανένας απ’ αυτούς δεν είχε περάσει δίκη ή ακόμα κι ακροαματική διαδικασία, ούτε τους είχε επιτραπεί να εκπροσωπηθούν από δικηγόρο ή να δεχτούν επισκέψεις φίλων ή συγγενών. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν δύο από τους πιο γνωστούς Ρώσους αναρχικούς, των οποίων ο ιδεαλισμός και η διά βίου αφοσίωση στην υπόθεση της ανθρωπότητας είχε αντέξει στη δοκιμασία των τσαρικών μπουντρουμιών και της εξορίας, αλλά και διώξεων και βασάνων σε διάφορες άλλες χώρες. Ήταν η Φάνια Μπαρόν, η οποία είχε δραπετεύσει από τη φυλακή του Ριζάιν πριν από αρκετούς μήνες, και ο Λεβ Τσέρνι, ο δημοφιλής ομιλητής και λογοτέχνης, που είχε περάσει πολλά χρόνια της ζωής του στα σιβηρικά κάτεργα για τις επαναστατικές του δραστηριότητες επί εποχής τσάρων. Οι μπολσεβίκοι δεν είχαν το θάρρος να πουν ότι είχαν πυροβολήσει τον Λεβ Τσέρνι· στον κατάλογο των εκτελεσθέντων εμφανίστηκε ως «Τουρτσανίνοφ» (ή Τουρτσενίνοφ), το οποίο –αν και ήταν το πραγματικό του όνομα– ήταν άγνωστο ακόμα και σε ορισμένους από τους στενότερους φίλους του.
Η πολιτική εξόντωσης συνεχίζεται. Πριν από μερικές βδομάδες έγιναν κι άλλες συλλήψεις αναρχικών στη Μόσχα. Αυτήν τη φορά θύματα ήταν οι «ουνιβερσαλιστές» αναρχικοί (αναρχικοί «της παγκοσμιότητας») – η ομάδα που ακόμα κι οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν φιλικότερη στους ίδιους. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν επίσης ο Ασκάροφ, ο Σαπίρο [σημείωση του περιοδικού: όχι ο Λονδρέζος σύντροφός μας, ο A. Shapiro της αναρχοσυνδικαλιστικής εφημερίδας Golos Truda] και ο Στιτζένκο, μέλη της γραμματείας του μοσχοβίτικου τμήματος των ουνιβερσαλιστών και γνωστοί σε όλη τη Ρωσία. Αρχικά οι σύντροφοι εξέλαβαν αυτές τις συλλήψεις, καθώς ήταν εξωφρενικές, ως αποτέλεσμα μη εξουσιοδοτημένης ενέργειας μερικών πρακτόρων της Τσεκά που είχαν επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο. Όμως, έκτοτε συγκεντρώθηκαν σχετικές πληροφορίες, ότι δηλαδή οι ουνιβερσαλιστές σύντροφοί μας κατηγορούνται επισήμως ως ληστοσυμμορίτες, παραχαράκτες, Μαχνοβίτες και μέλη της «παράνομης ομάδας Λεβ Τσέρνι». Τι ακριβώς σημαίνει μια τέτοια κατηγορία, το ξέρουν πολύ καλά μονάχα όσοι είναι εξοικειωμένοι με τις μεθόδους των μπολσεβίκων. Σημαίνει τουφεκίδι, εκτέλεση διά τουφεκισμού, άνευ ακροαματικής διαδικασίας ή προειδοποίησης.
Είναι σχεδόν απίστευτη η καταχθόνια σκοπιμότητα αυτών των συλλήψεων και κατηγοριών. Καταλογίζοντας στους Ασκάροφ, Σαπίρο, Στιτζένκο και άλλους «συμμετοχή στην παράνομη ομάδα Λεβ Τσέρνι», οι μπολσεβίκοι επιδίωξαν από τη μία να δικαιολογήσουν την αποτρόπαια δολοφονία του Λεβ Τσέρνι, της Φάνια Μπαρόν και άλλων συντρόφων που εκτελέστηκαν τον Σεπτέμβρη, κι από την άλλη να δημιουργήσουν ένα βολικό πρόσχημα προκειμένου να πυροβολήσουν περισσότερους αναρχικούς.
Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε τους αναγνώστες ανεπιφύλακτα και απόλυτα πως δεν υπήρχε καμία παράνομη οργάνωση Λεβ Τσέρνι. Ο ισχυρισμός περί του αντιθέτου είναι φρικτό ψέμα, ένα εκ των πολλών παρόμοιων που έχουν διασπείρει οι μπολσεβίκοι εις βάρος των αναρχικών, με πλήρη ατιμωρησία.
Είναι πλέον καιρός το επαναστατικό εργατικό κίνημα του κόσμου να λάβει γνώση του καθεστώτος αίματος και δολοφονιών που ασκείται από την μπολσεβίκικη κυβέρνηση ενάντια σε όλους τους πολιτικά διαφωνούντες. Κι είναι επιτακτική ανάγκη οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές, ιδίως, να αναλάβουν άμεση δράση με σκοπό να τερματιστεί αυτού του είδους η «ασιατική» βαρβαρότητα και να σωθούν, εάν είναι ακόμη δυνατόν, οι φυλακισμένοι σύντροφοί μας στη Μόσχα που απειλούνται με θάνατο. Ορισμένοι απ’ τους συλληφθέντες αναρχικούς ετοιμάζονται να κηρύξουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ως το μόνο μέσο διαμαρτυρίας τους ενάντια στην απόπειρα των μπολσεβίκων να προσβάλουν τη μνήμη του μαρτυρήσαντα Λεβ Τσέρνι αφού πρώτα διέπραξαν τον αποτρόπαιο φόνο του. Ζητούν την ηθική υποστήριξη των συντρόφων τους συνολικά. Έχουν το δικαίωμα να το απαιτούν αυτό, κι ακόμα περισσότερα. Η θαυμάσια αυτοθυσία τους, η διά βίου αφοσίωσή τους στη σπουδαία υπόθεση, η ακλόνητη επιμονή τους, τους δίνουν αυτό το δικαίωμα.
Σύντροφοι, φίλοι, παντού! Είναι στο χέρι σας να βοηθήσετε ώστε να δικαιωθεί η μνήμη του Λεβ Τσέρνι και ταυτόχρονα να σωθούν οι πολύτιμες ζωές των Ασκάροφ, Σαπίρο, Στιτζένκο κι άλλων. Μην καθυστερείτε, αλλιώς μπορεί να ’ναι πολύ αργά. Απαιτήστε από την μπολσεβίκικη κυβέρνηση τα υποτιθέμενα έγγραφα για τον Λεβ Τσέρνι τα οποία προσποιείται πως κατέχει, και τάχα «εμπλέκουν τον Ασκάροφ κ.λπ. στην ομάδα ληστών και παραχαρακτών Λεβ Τσέρνι». Δεν υπάρχουν τέτοια έγγραφα, εκτός κι αν είναι πλαστά. Προκαλέστε τους μπολσεβίκους να τα προσκομίσουν, και κάντε να ξεσηκωθεί κάθε ειλικρινής επαναστάτης και αξιοπρεπής άνθρωπος σε μια παγκόσμια διαμαρτυρία κατά της συνέχισης του μπολσεβίκικου συστήματος, που διαπράττει στυγερές δολοφονίες των πολιτικών του αντιπάλων. Βιαστείτε, γιατί χύνεται το αίμα των συντρόφων μας στη Ρωσία.
Αλεξάντερ Μπέρκμαν, Έμμα Γκόλντμαν
Στοκχόλμη, 7 Γενάρη 1922”.
Uturunco
3 Ιουνίου, 2012 3:03 πμ
άν ο λένιν ήθελε περισσότερο την σοβιετική εξουσία από ότι τα σοβιέτ δεν το ξέρω. ό καθένας/μια μπορεί να έχει την γνώμη του. εγώ πιστεύω ότι για να σωθεί η επανάσταση έπρεπε να νικήσει. ούτε είμαι τόσο βέβαιος ότι θα λιποτακτούσαν. δεν το έκαναν μέχρι να υπογραφτεί η συνθήκη ίσα-ίσα σε αρκετές περιπτώσεις επέβαλαν την ανακωχή, δεν έφυγαν αλλά ούτε και οι γερμανοί τους σάρωσαν.
οσο για τον εθνικισμό των των αναρχικών, των εσέρων και των αριστερών κομμουνιστών θα αρκούσε μια απλή ανάγνωση των σχετικών κειμένων τους.
Από κει και πέρα τι να σου πω; δεν ήμουν μπροστά. Όπως είπα κρίνω εκ των υστέρων, έχοντας μια γνώση της ιστορικής εξέλιξης, -του κατ’ εσέ θριάμβου της επανάστασης στην ρωσία και παγκόσμια- και χωρίς να θεωρώ εκ των προτέρων τις εκτιμήσεις του λένιν σωστές.
Όσο για την ερώτηση που κάνεις μπορώ να σου απαντήσω. Γιατί η πολιτική τους υποτίθεται ότι ήταν ο τερματισμός του πολέμου και όχι σφοδρότερες συγκρούσεις στο δυτικό μέτωπο.
Τροτσκι
1 Ιουνίου, 2012 11:44 μμ
Η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ προβλέπει τα εξής, διαψεύδοντας τον Ioulianos ο οποίος συλλαμβάνεται αδιάβαστος :
Παράδοση στις Κεντρικές Δυνάμεις της Καρελίας, της Λιθουανίας και της Πολωνίας.
Εκκένωση υπό των ρωσικών στρατευμάτων της Λετονίας, της Εσθονίας, της Φιλανδίας και των νήσων Ώλαντ.
Εκκένωση της Ουκρανίας και αναγνώριση υπό των Ρώσων της πρότερης συνθήκης Κεντρικών Δυνάμεων και Ουκρανίας που είχε συνομολογηθεί, πριν ένα μήνα, με τις Κεντρικές Δυνάμεις (από 9 Φεβρουαρίου του 1918) και πρόβλεπε την παράδοση της Ουκρανάις και της Κριμαίας.
Παράδοση της Υπερκαυκασίας (Καύκασος + Ανατολικός μικρασιατός Πόντος) στους Νεότουρκους (Οθωμανική Αυτοκρατορία).
Τροτσκι
1 Ιουνίου, 2012 11:58 μμ
Ο ανεκδιήγητος Ioulianos αναφέρει κάπου στην απέλπιδα προσπάθεια να βαφτίσει την κόττα ψάρι, όπως οι μεσαιωνικοί καλόγεροι: «Η Ουκρανία τότε ψεύτη δεν ανήκε στην Σοβιετική Ρωσία (ακόμα δεν υπήρχε η ΕΣΣΔ )και είχε υπογράψει δικιά της ειρήνη με τους Γερμανούς. »
Η αλήθεια είναι άλλη και μόνο αν είσαι απατεώνας θα τη διαστρέψεις. Απο το 1667 η Ουκρανία ανήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία και οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν και το πιο μικρό κομμάτι της, έως τη Σαχαλίνη ακόμα, ως τμήμα της επαναστατημένης χώρας. Το ότι οι Ουκρανοί εθνικιστές με αφορμή την Οκρτβριανή Επανάσταση προσπάθησαν να αυτονομηθούν, ουδόλως αλλάζει τις συνθήκες. Για τους μπολσεβίκους η στάση των Ουκρανών εθνικιστών θεωρείται αντεπαναστατική και απορριπτέα. Θεωρούν ότι η Ουκρανία αποτελεί μέρος του χώρου τους και το διαπραγματεύονται έτσι.
Για το πότε προσαρτήθηκε η Ουκρανία στη Ρωσία είναι διαφωτιστικό το παρακάτω κείμενο.
Η προσάρτηση της Ουκρανίας (1667)
Ο κοζάκος ηγέτης Μπογκντάν Χμελνίτσκι. Ουσιαστικά προσέφερε την Ουκρανία στον τσάρο Αλέξιο.
Από τα μέσα του 14ου αι. τα ουκρανικά εδάφη ανήκαν στην Πολωνία και τη Λιθουανία. Κατά καιρούς συνέβαιναν διάφορες εξεγέρσεις, όχι όμως τόσο από τους ουκρανούς όσο από τους Κοζάκους που ζούσαν στα ΝΑ. Μολονότι υπηρετούσαν στον πολωνικό στρατό και έχαιραν σχετικής αυτονομίας, οι Κοζάκοι επαναστατούσαν όταν ένιωθαν πως θα περιορίζονταν τα δικαιώματά τους.
Σε μία τέτοια εξέγερση το 1648, οι ουκρανοί αποφασίζουν να τους ακολουθήσουν. Μέχρι το 1654 οι επαναστάτες αποτινάσσουν κάθε πολωνικό έλεγχο, με τη βοήθεια και του ταταρικού Χανάτου της Κριμαίας. Η Πολωνία όμως προσπαθεί να τους διασπάσει, προσεταιριζόμενη την Κριμαία και στρέφοντάς την εναντίον τους. Αναζητώντας βοήθεια για να ανταπεξέλθει στο διμέτωπο αγώνα, ο ηγέτης της επανάστασης Μπογκντάν Χμελνίτσκι ζητά από τον τσάρο Αλέξιο να θέσει την Ουκρανία υπό την προστασία του. Ο Αλέξιος αποδέχεται την προσφορά και ξεκινά ένας νέος πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Πολωνο-λιθουανική Κοινοπολιτεία, ο Πόλεμος για την Ουκρανία.
Μετά από κάποιες πρώτες μάχες, ο ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Πολωνία το 1655. Αυτό όμως δίνει την ευκαιρία και στη Σουηδία να εισβάλει από τα βόρεια, με αποτέλεσμα να επαναληφθεί το σκηνικό του 1611, όταν όλοι πολεμούσαν εναντίον όλων. Οι συμμαχίες και οι συσχετισμοί θα αναδιατάσσονται διαρκώς έως το 1664, όταν οι εχθροπραξίες θα σταματήσουν. Η επίσημη λήξη του πολέμου επιτυγχάνεται τρία χρόνια αργότερα με τη Συνθήκη του Αντρούσοβο (1667), η οποία κατακυρώνει στη Ρωσία το Σμολένσκ και όσα ουκρανικά εδάφη απλώνονται ανατολικά του Δνείπερου.
Ioulianos
2 Ιουνίου, 2012 9:46 πμ
Παίζει να είσαι και ο Αϊβαζίδης ε Τρότσκι; Γιατί ορέ παιδί μου δεν πήγες και παραπίσω. Ας πούμε την εποχή των Μογγόλλων ;
Το 1917 με την επικράτηση της επανάστασης που γνωρίζω καλά πόσο αγαπάς και την είσοδο στην χώρα των δυνάμεων της Ανταντ οι Ουκρανοί γιόρτασαν την ίδρυση της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατίας όπως ονομάστηκε. Ξανά για να το εμπεδώσεις ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. και έγινε μέλος της Σοβιετικής Ρωσίας στις 30 Δεκεμβρίου 1922.
methexis66
2 Ιουνίου, 2012 5:34 πμ
Ένα κείμενο που ρίχνει λίγο φως παραπάνω στα τεκταινόμενα της εποχής. Αξίζει κανείς να το δει.: http://eleftheriakos.gr/node/244 . Επίσης ενδεικτικό είναι αυτό : http://www.spunk.org/texts/writers/ruhle/sp000518.txt
methexis66
2 Ιουνίου, 2012 6:02 πμ
Κι αν δεν βαριέστε κι εδώ : http://www.sporos.org/sites/sporos.org/files/Bordiga_vs_%20Panekoek.pdf 😉
Πόντος και Αριστερά
2 Ιουνίου, 2012 6:39 μμ
Παραθέσαμε χθες ένα κείμενο που ασκεί κριτική στην ενδοτική πολιτική που οδήγησε στη μοιραία Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, όχι για να αμφισβητήσουμε τα ιερά και τα όσια των «δικών μας» γιεχωβάδων, αλλά για να δείξουμε ότι εκείνη η εποχή της μετάβασης και των κοσμοϊστορικών αλλαγών ήταν πολύσύνθετη και επηρέαζε ολόκληρο το σύστημα της Εγγύς Ανατολής.
Ένα κείμενο που φιλοξενήσαμε παλιότερα, που έχει μια ματιά διαφορετική από τη συνήθη, και σχετίζεται εμμέσως με τα όσα θίχθηκαν και κυρίως με την τεράστια διαφορά απόψεων της Λούξεμπουργκ και του Λένιν για ζητήματα που μας αφορούν ιστορικά, είναι το εξής:
-«H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα»
Πόντος και Αριστερά
2 Ιουνίου, 2012 6:52 μμ
@ methexis66
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ «Μπορντίγκα εναντίον Πάνεκουκ». Θενκς!!!!!!!
Μεταξύ άλλων, έχει και μια αναφορά στο θέμα μας:
«…Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη αναπτύχθηκε η αντιπολίτευση των Ρώσων αριστερών κομ-
μουνιστών, οι οποίοι αρχικά αντιτέθηκαν στην ειρηνευτική συμφωνία με τη Γερμανία στο Brest Litovsk το 1918, υποστηρίζοντας ότι οι προσπάθειες θα έπρεπε να στραφούν στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατικό πόλεμο όλου του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, σε αντίθεση με τον Λένιν που ήθελε να διασφαλίσει τις συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα του. Γι’ αυτούς ήταν λάθος η επιλογή του Λένιν να δώσει προτεραιότητα στη Ρωσική επανάσταση εις βάρος της εξάπλωσης της παγκόσμιας επανάστασης….»
Lavrentij
2 Ιουνίου, 2012 9:08 μμ
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εικόνα από τη σχετική συζήτηση μέσα στους μπολσεβίκους, αλλά η ένσταση ποιά ήταν; ότι θα έπρεπε ο ρωσικός στρατός να εισάγει την επανάσταση στη Γερμανία; Πόσο ρεαλιστικό ήταν αυτό από στρατιωτική άποψη; Και στην τελική, λίγο μετά από το Μπρεστ-Λιτοφσκ, ο πόλεμος τελείωσε και οι σύντροφοι στη Γερμανία είχαν τις ευκαιρίες τους (άλλο το αν τελικά η συμμαχία σοσιαλδημοκρατίας και φιλομοναρχικών αποδείχθηκε πιο ισχυρή). Μήπως τελικά το ζήτημα αφορούσε στην πράξη μόνο τα νέα κράτη που προέκυπταν μέσα από την κατάρρευση της ρωσικής αυτοκρατορίας στα όρια του νέου ρωσικού σοβιετικού κράτους (βλ. Ουκρανία);
ιστορικός
4 Ιουνίου, 2012 11:20 μμ
@Μαχνοβτσίνα
Αλήθεια, οι μπολσεβίκοι έκαναν όλα αυτά τα φρικτά πράγματα, που καταγγέλουν οι Γκόλντμαν-Μπέρκμαν, στα καλά καθούμενα; Οι αναρχικοί δεν έκαναν τίποτα; Ας δούμε τι λέει η Βικιπαίδεια :
«Η απόπειρα για Τρίτη Ρωσική Επανάσταση άρχισε τον Ιούλη του 1918 με τη δολοφονία του Γερμανού Πρεσβευτή στη Σοβιετική Ένωση, με σκοπό να αποτραπεί η υπογραφή της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Ακολουθήθηκε αμέσως από μια ένοπλη επίθεση στο Κρεμλίνο και την κατάληψη των κτιρίων του τηλεγραφείου και του τηλεφωνείου από τους αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες, που μετέδωσαν διάφορα μανιφέστα με τα οποία έκαναν έκκληση στο λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στους καταπιεστές του και να καταστρέψει το μπολσεβίκικο καθεστώς.
Αλλά, ενώ αυτή η οδηγία δε βρήκε απήχηση στον πληθυσμό της Μόσχας, οι αγρότες της Νότιας Ρωσίας ανταποκρίθηκαν ρωμαλέα στην πρόσκληση να πάρουν τα όπλα. Ομάδες της Μαύρης Σημαίας και των Μπεζνατσάλι (χωρίς αρχές) αναρχικών τρομοκρατών δημιουργήθηκαν όσο γρήγορα και ορμητικά είχαν δημιουργηθεί το 1905.
Αναρχικοί στο Ροστόβ, το Αικατερινοσλάβ και το Μπριάνσκ έσπασαν τις φυλακές για να απελευθερώσουν τους φυλακισμένους αναρχικούς και τύπωσαν πύρινες προκηρύξεις καλώντας το λαό να εξεγερθεί ενάντια στο καθεστώς των μπολσεβίκων. Τα Αναρχικά Αποσπάσματα Μάχης επιτέθηκαν σε Λευκούς, Κόκκινους και Γερμανούς, κατά τον ίδιο τρόπο. Πολλοί αγρότες συντάχθηκαν με την Επανάσταση, επιτιθέμενοι στους εχθρούς τους με δίκρανα και δρεπάνια. Εντωμεταξύ, σχηματίστηκαν στη Μόσχα, από τον Καζιμίρ Κοβαλέβιτς και τον Πιοτρ Σομπάλεφ, οι Παράνομοι Αναρχικοί για να είναι τα στρατεύματα αιφνιδιασμού της Επανάστασης, διεισδύοντας στις γραμμές των μπολσεβίκων και χτυπώντας όταν κανείς δε θα το περίμενε. Στις 25 Σεπτέμβρη του 1919, οι Παράνομοι Αναρχικοί κατάφεραν στους μπολσεβίκους το ισχυρότερο πλήγμα της Επανάστασης. Ανατίναξαν το Αρχηγείο της Επιτροπής Μόσχας του Κομμουνιστικού Κόμματος, σκοτώνοντας 12 και τραυματίζοντας 55 κομματικά μέλη, μεταξύ των οποίων και τους Νικολάι Μπουχάριν και Εμίλιαν Γιαροσλάφσκι.
Παρακινημένοι από τη φαινομενική επιτυχία τους, οι Παράνομοι Αναρχικοί ανήγγειλαν μια νέα «εποχή του δυναμίτη», που θα σάρωνε τελικά τον καπιταλισμό και το κράτος. Οι μπολσεβίκοι απάντησαν εγκαινιάζοντας ένα νέο κύμα μαζικών συλλήψεων, στο οποίο πρώτοι σκοτώθηκαν οι Κοβαλέβιτς και Σομπάλεφ. Με τους ηγέτες τους νεκρούς και πολλές από τις οργανώσεις τους σε κουρέλια, οι υπόλοιποι Παράνομοι Αναρχικοί κατατροπώθηκαν στην τελευταία τους μάχη με την Τσεκά, χάνοντας πολλά από τα κρησφύγετά τους. Πολλές επιθέσεις και δολοφονίες έγιναν, ωσότου η Επανάσταση εξέπνευσε το 1922. Παρόλο που η Επανάσταση ήταν βασικά μια πρωτοβουλία των Αριστερών Εσέρων (σοσιαλεπαναστατών), οι αναρχικοί είχαν την υποστήριξη ενός μεγαλύτερου αριθμού του πληθυσμού και συμμετείχαν σε όλες σχεδόν τις επιθέσεις που οργάνωσαν οι Αριστεροί Εσέροι, πολλοί μάλιστα με εντελώς δική τους πρωτοβουλία. Οι πιο διάσημες φυσιογνωμίες της Τρίτης Ρωσικής Επανάστασης, ο Λεβ Τσέρνβι και η Φάνια Μπαρόν ήταν και οι δύο αναρχικοί.»
ιστορικός
5 Ιουνίου, 2012 7:46 μμ
Λαυρέντη,
το θέμα είναι πρακτικό και όχι θεωρητικό. Αν έχεις στοιχεία συγκεκριμένα για οποιαδήποτε υπόθεση, να τα φέρεις. Αλλά, θα μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν προσκομίστηκαν στη σχετική δίκη. Για τα στοιχεία που αναφέρεις, σου έγραψα ότι δε με ενδιαφέρει να τα αμφισβητήσω, γιατί η ουσία δεν είναι να καταλήγουμε με συλλογισμούς αν μπορεί κάποιος να έχει κάνει κάτι, όταν υπάρχει πρώτα-πρώτα η ομολογία του ίδιου ότι το έκανε. Αν θέλεις να επαναλάβουμε τις δίκες, είναι κάπως παρακινδυνευμένο για την ίδια την πραγματικότητα. Εγώ έγραψα ότι έγιναν με όλους τους κανόνες και δεν μπόρεσε να τις αμφισβητήσει κανένας, παρά μόνο με συλλογισμούς σαν κι αυτούς που κάνεις εσύ, οι οποίοι, όμως, δεν είναι στοιχεία για μια δίκη. Μόνο σαν ελαφρυντικά θα μπορούσαν να σταθούν, αυτό που λένε «πρότερος έντιμος βίος».
Αλλά, το βασικότερο για μένα είναι : γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί ο Στάλιν ήταν παρανοϊκός; Ή γιατί ήταν εχθρός του λαού, ένας στυγνός δικτάτορας εκμεταλλευτής, ένας καπιταλιστής με κόκκινη προβιά; Σε ποιο στρατόπεδο ήταν τέλος πάντων; Αν δεν απαντήσει κανένας σ’ αυτό το ερώτημα, ότι και να πει θα είναι λόγια του αέρα.
Οι οπαδοί του ιστορικού υλισμού δέχονται ότι η πολική γεννιέται από την οικονομία και εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα μιας τάξης.Εσύ, ποιας τάξης, λες, τα συμφέροντα εξυπηρέτησε η πολιτική του Στάλιν;
Τα υπόλοιπα που λες για «σωστή πλευρά», «οσφυοκαμψίες», «επιβολή της θέλησης κάποιου» και άλλα ηχηρά παρόμοια, δεν έχουν καμιά σχέση με τη σοσιαλιστική Ρωσία των Λένιν και Στάλιν και είναι η γνωστή προπαγάνδα κατά της δικτατορίας του προλεταριάτου, από το γνωστό στρατόπεδο όλων των αντικομμουνιστών : αστών, μενσεβίκων, εσέρων, αναρχικών, τροτσκιστών, κλπ.
Πόντος και Αριστερά
7 Ιουνίου, 2012 11:44 μμ
Την πληρέστερη απάντηση στην παραπάνω ερώτηση του «ιστορικού» έδωσε ο Γκι Ντεμπόρ, ορίζοντας το φαινόμενο του σταλινισμού στην «Κοινωνία του Θεάματος»:
«Ο σταλινισμός υπήρξε η βασιλεία του τρόμου ακόμα και μέσα στην ίδια τη ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ… Η ψευδής συνείδηση συντηρεί την απόλυτη εξουσία της μόνο διαμέσου του απόλυτου τρόμου, όπου κάθε αληθινό κίνητρο τείνει να εξαφανιστεί.
Τα μέλη της ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ στην εξουσία δεν έχουν δικαίωμα κυριότητας πάνω στην κοινωνία, παρά μόνο συλλογικά σαν συμμέτοχοι σ’ ένα θεμελιώδες ψέμα: πρέπει να υποδύονται τον ρόλο του προλεταριάτου που διευθύνει μια σοσιαλιστική κοινωνία, πρέπει να είναι οι ηθοποιοί που παραμένουν πιστοί στο κείμενο της ιδεολογικής απάτης…»
ιστορικός
12 Ιουνίου, 2012 3:28 πμ
Τώρα μάλιστα! Μια και τα λέει ο ανισόρροπος ο Ντεμπόρ, με έκανες σκόνη! Αν νομίζεις ότι με αφορισμούς δίνεις απάντηση σε συγκεκριμένα ερωτήματα, ή ότι ο φτηνός αντικομμουνισμός είναι απάντηση, δε3 νομίζω ότι έχουμε τίποτα να πούμε.
Κάμενεφ
1 Μαρτίου, 2013 11:33 μμ
ΛΕΝΙΝ 1918: η συνθήκη μεταξύ Γερμανών και μπολσεβίκων
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=2013-02-24&s=istorika