Αναδημοσιεύει απο το tvxs ο DrAluca.
Όχι τόσο για την «απάντηση», αλλά για τις τοποθετήσεις του Δημήτρη Αποστολάκη τον οποιο εκτιμώ ιδιαίτερα ως άνθρωπο και καλλιτέχνη.
«Χαΐνης Δ. Αποστολάκης (αυτόκλητος και αυθαίρετος εκπρόσωπος των Ελλήνων καλλιτεχνών). Απάντηση (- Τοποθέτηση – Κάλεσμα) στον κ. Jose Manouel Lamarque με αφορμή το άρθρο του με τίτλο «Ή Ελλάδα χωρίς φωνή».»
Καταρχάς κ. Λαμάρκ, το πρόβλημα που εμφανίζεται σ΄ένα μέρος, δεν είναι πρόβλημα τοπικό. Είναι πρόβλημα του όλου κι εκδηλώνεται στο συγκεκριμένο μέρος, γιατί το ευνοούν οι εκεί κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Το πολιτικό έλλειμμα του μέρους είναι πολιτικό-ηθικό-αισθητικό έλλειμμα του όλου. Θα προσπαθήσω ακροθιγώς και εν τάχει να στηρίξω την άποψη μου, αρχίζοντας με κάποιες παρατηρήσεις, μερικές από τις οποίες ίσως ακούγονται για πρώτη φορά.
Παρατήρηση 1
Στη μετακεϊνσιανή εποχή, λαμβάνει χώρα ένα πρωτοφανές (άλλωστε δεν υπάρχει γραμμική ιστορική εξέλιξη) παγκόσμιο φαινόμενο: Η ηθική που συνδεδεμένη με το ήθος-απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα- χαρακτήριζε άτομα, οικογένειες, συντεχνίες, οργανώσεις, φυλές, έθνη, κράτη, μετατίθεται σε μη ιστορικά πρόσωπα: τις αγορές. Οι εταιρείες μετονομάζονται, μετασχηματίζονται, μεταφέρονται, συγχωνεύονται, μεταπωλούνται, χωρίς ν’ αφήνουν ιστορικό ίχνος και χωρίς να παίρνουν το βάρος της ιστορικής ευθύνης των δράσεων τους.
Παρατήρηση 2
Για πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες η εξαφάνιση των ΄τελετών΄. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, που συνεπάγεται το θάνατο του ΄τραγικού΄κι αυτό ανάγεται (όπως θα ‘λεγε κι ο συμπατριώτης σας Ζαν Μπωντριγιάρ) στην απώλεια του ΄πεπρωμένου’ με την ταυτόχρονη ανάδυση μιας αρρωστημένης ατομικότητας που καταρρέει κάτω από το βάρος του ελέγχου και της ευθύνης της φαντασιακής της ύπαρξης . Η θεοποίηση της σιγουριάς και της ασφάλειας και η ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του ρίσκου –μητέρας του τραγικού- δυναμιτίζουν κάθε απόπειρα αμφισβήτησης (θεμέλιο της ευρωπαϊκής κουλτούρας από τον Αισχύλο μέχρι τον Ντεκάρτ). Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επάρατο μικρόβιο του μικροαστισμού.
Παρατήρηση 3
Ο μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό. Αποτέλεσμα του είναι (εκτός της αποξένωσης από τη φύση) ο θάνατος της υπερβολής και η διοχέτευση της στην παροξυσμό. Το χειρότερο όμως είναι η εξαφάνιση της σημασίας (λάβαρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού) του διπόλου έρωτας-επανάσταση ( σας το έδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο οι συμπατριώτες σας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ κ.α.). Στο μικροαστικό περιβάλλον, το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα με τη χαρούμενη, θριαμβευτική, βιωμένη διακήρυξη της αλλαγής και της ετερότητας του. Συνεπώς οι εξεγέρσεις του, (απουσία ετερότητας = όχλος), θα έχουν όχι τη χαρά της αλλαγής, αλλά το σημάδι του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στο διαφορετικό ή το προνομιούχο.
Παρατήρηση 4
Η ηθική του φόβου εμφανίζεται με τη μορφή της αντίδρασης, της επίθεσης και της βίας. Είναι η ηθική της απεργίας, της ζητιανιάς, της παρακατιανής απαίτησης των σκλάβων προς τους εργοδότες να ξαναγίνουν καλά αφεντικά. Το κακό αφεντικό μεταστοιχειώνεται ως δια μαγείας σε καλό, με 100$ μισθολογικής αύξησης για τους σύγχρονους σκλάβους. (Παρεμπιπτόντως οι Έλληνες-στατιστικά- είναι μονίμως αδικημένοι κι επαγγελματίες θύματα (απομεινάρι οθωμανικής υποτέλειας).
Σε αντιδιαστολή με την ηθική του φόβου βρίσκεται η ηθική της ιερής περιέργειας. Αυτή εκδηλώνεται όχι σαν αντίδραση, αλλά σαν δράση. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δράσης και αντίδρασης είναι ότι η πρώτη εκκινά από το τι μας αρέσει ,ενώ η δεύτερη βραχυκυκλώνεται στο τι δε μας αρέσει. Η δράση έχει άπειρα μονοπάτια ενώ η αντίδραση ένα και μόνο ,αυτό της ανούσιας συνδιαλλαγής με το στοχευμένο ‘άσχημο’. (Μην παρανοηθεί ότι καταφέρομαι εναντίον των απεργών. Έτσι έμαθαν, από μια κοινωνική συνθήκη που δε διασφαλίζει a priori σ΄ όλα τα μέλη της κοινότητας τροφή, στέγη, υγεία , εκπαίδευση, αγαθά των οποίων η έλλειψη είναι η πηγή κάθε κοινωνικής φοβίας.
Η ευθύνη γι’ αυτό, βαραίνει περισσότερο τους κατέχοντες πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή τους ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν σε πολύ κόσμο κι αυτοί είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοητές κι οι καλλιτέχνες).
Εξουσία
Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα αγαθά της κοινότητας –τοπικής μέχρι οικουμενικής- θα έπρεπε να έχουν ως πρώτιστο καθήκον όχι να διοικήσουν, να μοιράσουν ή να επιβάλουν την πλαστή κοινωνική ειρήνη, αλλά να νοηματοδοτήσουν εκ νέου την ανθρώπινη ψυχή, εμπνέοντας και διαχέοντας το όποιο πολιτισμικό κεφάλαιο διαθέτουν. Ο ιός της εξουσίας όμως δε δρα πυραμιδωτά, αλλά είναι ένα οριζόντιο πλέγμα, ένας αδιόρατος ιστός μιας δηλητηριώδους κοινωνικής αράχνης , μια μίμηση καθημερινή -στο σχολείο, στην οικογένεια, στη δουλειά, στην παρέα, – διεστραμμένων εξουσιαστικών αρχετύπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι το ηθικά σωστό καταγράφεται στον (εξουσιαστικό) γλωσσικό μας κώδικα με τη λέξη ‘χρέος’, δηλαδή την δήλωση υποταγής του χρεώστη στο δανειστή του.
Ευρώπη (επιγραμματικά)
Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει τους λαούς της ούτε να κατανοήσει και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες τους. Η ιστορική της ευθύνη είναι να γεφυρώσει την αιματοβαμμένη εμπειρία της και την αναζήτηση του όντος, με τις ιρασιοναλιστικές κουλτούρες της Ανατολής και το πολιτικά ανώριμο κι επικίνδυνο μωρό ( μόλις 300 ετών) της Β. Αμερικής. Αντ΄αυτού άγεται και φέρεται από τις βουλές κερδοσκοπικών αρπαχτικών.
Σας θυμίζω κ, Λαμάρκ ότι φέτος ο υπουργός γεωργίας σας, ανήγγειλε περίλυπος την επιβολή του θανάτου της παραδοσιακής σας γεωργίας, από την πολυεθνική εταιρεία Μοσάντο. Μήπως μοιάζει με τα περίφημα ‘ αναπτυξιακά’ μέτρα στην Ελλάδα που το μόνο που καταφέρνουν είναι η καταστροφή του εναπομείναντα φυσικού της πλούτου? Η άνοδος του εθνικισμού και η ξενοφοβία είναι οι επιπτώσεις της εισβολής του (αλλότριου για τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό) πουριτανικού μοντέλου των εκ δυσμάς συνανθρώπων. Μην ξεχνάτε κ. Λαμάρκ ότι το πογκρόμ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση σας εναντίον των τσιγγάνων μοιάζει πολύ με τις ρατσιστικές επιθέσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα .
Ελλάδα (επιγραμματικά)
Η Ελλάδα προέκυψε από τον παραλογισμό της δημιουργίας των ‘εθνικών’ κρατών τα τελευταία 150-200 χρόνια. Από καταβολής της ζούσε όχι τόσο πολύ από τον εθνικό, αλλά από το δανεικό της πλούτο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέληγε στις τσέπες των εγχώριων αρπαχτικών. Πόλεμοι εθνικοί, βαλκανικοί, παγκόσμιοι, εμφύλιοι, αλλεπάλληλες χούντες, συνέδραμαν ώστε να μην έχει περάσει ακόμη από το στάδιο του ευνομούμενου (κατά την εσπερίαν) αστικού κράτους.
Ο μισός και παραπάνω πληθυσμός ζει στην Αθήνα (οποίος υδροκεφαλισμός) και η ύπαιθρος μαράζωσε στέλνοντας τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα του μικροαστισμού της πρωτεύουσας. Όσοι έμειναν καταφεύγουν στην παραβατικότητα, στον αλκοολισμό και την αυτοκτονία (Αθήνα και Κρήτη κατέχουν τα πρωτεία στο τελευταίο).
Η απουσία οράματος- αφετηρίας συλλογικής κίνησης- βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας, η βαριά βιομηχανία της, ήταν και είναι ο πολιτισμός. Κι αυτό, λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό μέρος μεταξύ τριών ηπείρων (Ασία, Ευρώπη, Αφρική) και όπου συναντιούνται πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, εκεί ανθίζουν οι πολιτισμοί.
Το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα ( της μακραίωνης ιστορίας) σε συνδυασμό με τη φυσική ομορφιά και το ήπιο κλίμα της,κατάντησε μειονέκτημα. Λογικά η μικρή αυτή χώρα με τη μεγάλη ιστορία, τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες θα έπρεπε να είναι η Ελβετία του πνεύματος, μια μεγάλη απεμπορευματοποιημένη ζώνη γεμάτη σχολές ελληνικών, αραβικών σπουδών, μαθηματικών, αστρονομίας, λαογραφίας, μουσικολογίας, καλών τεχνών κ.α. Αντ’ αυτού έγινε μπανιέρα και κατάλυμα ντόπιων και ξένων τουριστών (μέθυσων ως επί το πλείστον) που αναπαράγουν τη μικροαστική μιζέρια τους στην πιο επικίνδυνη μορφή της: αυτή των διακοπών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φαινόμενο πλάνης, εξαθλίωσης, στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της ύπαρξης από το φαινόμενο του ανθρώπου που πάει διακοπές. Είναι ο άνθρωπος που αποδρά (κατά την προσφιλή έκφραση των ΜΜΕ), συνηγορώντας σιωπηλά στην καθημερινή χωρική και χρονική του φυλάκιση. Είναι το κοινωνικό ον (που έχει χάσει προσωρινά –ελπίζω- το δρόμο του ή δεν έχει βρει, η κοινότητα, την ιδιαίτερη κλίση του) που αποφεύγει τη σύγκρουση με τις γερασμένες δομές υπό την επήρεια του ναρκωτικού των διακοπών και της οθόνης, που δε δρα, αλλά αντιδρά σπασμωδικά(π.χ. ακόμη και το κίνημα των αγανακτισμένων έδειξε τη γύμνια του με τον ερχομό του καλοκαιριού και τον διακοπών-τουλάχιστον γνωρίστηκαν κάποιοι άνθρωποι).
Το σημαντικό δεν είναι πού πας αλλά τι πας να κάνεις, ή μάλλον τι σ’ αρέσει και ποιους πας να βρεις για να το συνδημιουργήσεις. (Δεν καταφέρομαι πάλι εναντίον του συνειδητού περιηγητή που απολαμβάνει τη φυσική ομορφιά σα μια διαδικασία αναπόσπαστη από την εργασία και την αυτοεξέλιξη του).
Έλληνες καλλιτέχνες
Έλληνες καλλιτέχνες υπάρχουν, κ. Λαμάρκ, όπως και Έλληνες διανοητές και έχουν φωνή, αλλά δε φτάνει σ΄εσάς (γι’ αυτό διατυπώνετε αυτή την εσφαλμένη θέση στο άρθρο σας, αν και αναγνωρίζω την καλή σας πρόθεση). Θα πάρω ως παράδειγμα αυτόν που νομίζω ότι ξέρω καλύτερα, δηλαδή τον εαυτό μου (στερούμαι μετριοφροσύνης, μετριοφροσύνη=κύριο χαρακτηριστικό της αλαζονείας των μετρίων).
Είμαι μέλος των ‘Χαϊνηδων’, μιας μουσικής ομάδας που συμπληρώνει 22 χρόνια πορείας στη δισκογραφία(κάποια έργα τους έχουν διασκευαστεί εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες χώρες-Ισπανία, Τουρκία) και με παραστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η ομάδα μας δε συνδιαλέχτηκε ποτέ με καμιά εξουσία, τη συντηρεί μόνο η αγάπη του κόσμου και έχει από της ιδρύσεως της ισότητα μισθών και εισοδημάτων- ύψιστη κατ’ εμέ πολιτική δήλωση και στάση (όχι πως αποτελεί αυτό από μόνο του απόδειξη καλλιτεχνικής ποιότητας).
Τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, αυτονομίας και αυτοοργάνωσης καθώς και τις ιδέες της απανάπτυξης, τα θίξαμε από τη δεκαετία του ’90 και τα τραγουδήσαμε σε δίσκους και συναυλίες. Φέτος σε αντιδιαστολή με την περιρέουσα μιζέρια και ηττοπάθεια, αντί να περικόψουμε μουσικούς και φιλοδοξίες (όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία), συμπράξαμε με μέλη από δυο άλλες σημαντικές καλλιτεχνικές συλλογικότητες ( τη μουσική ομάδα ‘Mode Plagal’ και την ομάδα χορού και ακροβασίας ‘ κι όμως κινείται’), ανεβάζοντας μιαν απαιτητική παράσταση με τίτλο «Θεοί και Δαίμονες». Κανένας πολιτισμικός αξιωματούχος δεν ενδιαφέρθηκε (όπως πάντα), ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει το συγκεκριμένο εγχείρημα, πολιτισμικό εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας που έχει οξύ πρόβλημα παραγωγικότητας.
Τουναντίον, ο επίσημος πολιτισμός σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ ( κέντρα προπαγάνδας του life style), χαριεντίζεται με εξημερωμένους μουσικόσαυρους, με ποπ εφήβους μικράς διάρκειας και ανώδυνους, ακίνδυνους τραγουδιστές-σουξεδοσυλλέκτες που λαϊκίζουν μηρυκάζοντας. Ο λαϊκισμός κάθε μορφής είναι επικίνδυνος, είναι το σκαλοπάτι για το φασισμό. Έχει κυριαρχήσει η κατηγορία τραγουδιστής-αστέρι-είδωλο, ενώ υπό κανονικές συνθήκες, το υποκείμενο θα έπρεπε να ντρέπεται γι’ αυτό.
Το να προβάλλεται κανείς έξω από κάποια συλλογικότητα δικαιολογείται , αν διαθέτει κάποια από τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά: α) σοφία, β) τρέλα, γ)αναχώρηση και δ)κοινωνική εκτροπή συγκρουσιακού χαρακτήρα. Ακόμη και οι αριστερές νεολαίες, στα φεστιβάλ τους, καλούν (κάποιες φορές) τραγουδιστές- εργοδότες, υποστηριζόμενους από αξιολύπητες ομάδες σκλάβων μουσικών. Ότι γίνεται στο χώρο της μουσικής, γίνεται και στο χώρο του θεάτρου, του χορού, της ζωγραφικής κ.α.
Προβάλλονται και εξάγονται ασύλληπτες μετριότητες( που έχουν πελατειακή σχέση με τους ιθύνοντες), τη στιγμή που σημαντικά έργα σ΄ όλους τους τομείς πετιούνται στον καιάδα της συγκάλυψης και της αδιαφορίας. (Μη θεωρηθεί ότι εκφράζω κανενός είδους προσωπικού παράπονου ή καλλιτεχνικού απωθημένου. Ίσα-ίσα ήμασταν από τους υπερβολικά τυχερούς που αγαπηθήκαμε από το πρώτο μας βήμα. Τι συμβαίνει όμως με τους τόσους άλλους σπουδαίους συγκαιρινούς και παλιότερους καλλιτέχνες που δεν είχαν την ίδια τύχη, την ίδια εύνοια των καιρών? Πως θα βοηθηθούν κάποιοι νεώτεροι ώστε να τολμήσουν τους πειραματισμούς τους, σ’ ένα περιβάλλον σαθρών αρχετύπων και καταιγισμού πληροφορίας;).
Κάλεσμα
Η απάντηση σ΄αυτή την παρακμή είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων (όλων των ειδών) με ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Καλώ τους ανθρώπους, της τέχνης, της επιστήμης, της διανόησης, να συμπαραταχθούμε δημιουργώντας μια κοινότητα (ή κοινότητες) συμμαθητείας, συνδημιουργίας και αυτοδιάθεσης των έργων μας. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία.
Γι αυτό προτείνω αδιαφορία απέναντι στην εξουσία. Δεν αναγνωρίζομε κανένα πολιτικό αξίωμα, καμιά κοινωνική ιεραρχία. Κρατούμε μόνο την απαραίτητη κοινωνική διακρισιμότητα για τους ανθρώπους που παρήγαγαν έργο και το νοηματοδότησαν με τη στάση ζωής τους. Δεν αποφεύγομε τη σύγκρουση. Απλά μεταθέτομε τις ανώδυνες αψιμαχίες από το δικό τους γήπεδο(π.χ. Βουλή), σε χαρούμενους αγώνες μέχρι θανάτου, αν εισβάλουν φορείς εξουσίας στο γήπεδο μας ,που δεν θα είναι άλλος από το δημιουργικό μας ‘κήπο’. Τοις τολμόσιν η τύχη ξύμφορος. Εξάλλου το δυϊκό ανάλογο του θανάτου δεν είναι η ζωή, αλλά η ζωή με αξιοπρέπεια.
Υ.Γ. Όποιος γνωρίζει επαρκώς την γαλλική και δε σκυλοβαριέται, ας το μεταφράσει τ΄ αθρώπου. Ούτως ή άλλως, εγώ τα λέω τση πεθεράς να τα γροικά κι η νύφη.
Μετά τιμής,
Χαϊνης Δ.Αποστολάκης 4/4/12
——————————————————————-
Τέλος αναδημοσίευσης, και ένα σχόλιο από εμένα.
Μιας και οι καιροί είναι αυτοί που είναι, μήπως αυτοί που αυτοαποκαλούνται πνευματικοί άνθρωποι και καλλιτέχνες, να βγουν να παρουν ανοιχτά θέση για τα όσα συμβαίνουν? Να μπορέσουμε να δούμε και μεις ποιοί τελικά είναι άνθρωποι του πνεύματος και ποιόι όχι.
Χαμογελάτε…
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-gLW
koula
10 Απριλίου, 2012 7:29 μμ
«εγώ τα λέω τση πεθεράς να τα γροικά κι η νύφη.»
και του πεθερού να τα πούμε!… 😛
DrAluca
10 Απριλίου, 2012 7:36 μμ
Τον εφοβουμαι αυτον…..γιατι ολο βαραει, και θα μου πει οτι του εφαγα και λεφτα στο τελος…
Χαμογελατε…
no use for a name
10 Απριλίου, 2012 7:46 μμ
Γειά σου ρε Χαϊνη…απόκανε τους όλους, και τον Lamarque μαζί.Μακάρι να είχανε και άλλοι την ίδια τρέλα (με την καλή έννοια…).
DrAluca
10 Απριλίου, 2012 7:52 μμ
Ο Αποστολακης ειναι απο τις πιο φωτεινες εξαιρεσεις στον καλλιτεχνικο χωρο…..
Να ναι καλα…
Χαμογελατε…
Αθανασία
10 Απριλίου, 2012 8:44 μμ
Βάλε και τον Πασχαλιδη…απο εκει βγήκε.
Δυο αγάπες μαζί
μανικακος
10 Απριλίου, 2012 8:26 μμ
Παντιγέρα μαύρη ρούσσα
προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες
θα φουσκώσουν τα πανιά.
anton555
10 Απριλίου, 2012 8:58 μμ
Γεια σου ρε Αποστολακη…
Oblivion
10 Απριλίου, 2012 11:14 μμ
DrAluca
10 Απριλίου, 2012 11:32 μμ
Τραβάτε καραγκιόζηδες να βγείτε στο μπερντέ,
ο γάιδαρος εψόφησε κι εσείς του λέτε ντε.
Χαμογελατε…
catalternative
11 Απριλίου, 2012 1:38 πμ
Καλά τα λέει ο Αποστολάκης ως σύνολο. Ιδιαίτερα το σχόλιο του σχετικά με τον τουρισμό και τι πραγματικά είναι, είναι εξαιρετικό…
nomadicuniversality
11 Απριλίου, 2012 1:29 μμ
Κατά τη γνώμη μου, ο ενθουσιασμός που προκάλεσε το κείμενο αυτό είναι αδικαιολόγητος.
Το βρίσκω εξαιρετικά ασαφές και γεμάτο υπονοούμενα τα οποία όλοι νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε και αυθορμήτως μας έρχεται να ανακράξουμε «καλά τα λέει ρε γαμώτο», αλλά άμα τα «ξύσουμε» λίγο θα δούμε ότι είναι εξαιρετικά προβληματικά.
Π.χ.:
1) «Η ηθική … μετατίθεται σε μη ιστορικά πρόσωπα: τις αγορές».
???
Ποιος μετέθεσε την ηθική στις αγορές, και πώς; Και γιατί άραγε είναι «μη ιστορικά πρόσωπα» οι αγορές;
2) «παρατηρείται εξαφάνιση των ΄τελετών΄. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, που συνεπάγεται το θάνατο του ΄τραγικού΄
Αποθέωση της αυθαιρεσίας, της ανακριβολογίας και των λογικών αλμάτων.
Τι θα πει «εξαφάνιση των τελετών»; Ποιος τις μέτρησε και τις βρήκε λιγότερες;
Τι θα πει «συνείδηση κοινωνικής αυθυπαρξίας», και γιατί είναι τόσο πολύτιμη αυτή η «συνείδηση»; Από πού κι ως πού «οδηγεί μοιραία»; Τι μοιρολατρία είναι αυτή; Και τι είναι ο … «θάνατος του τραγικού»;
Εγώ νομίζω ότι οι εκφράσεις αυτές είναι πυροτεχνήματα, τα οποία δεν σημαίνουν τίποτα. Από αυτούς και αυτές που σχολιάζουν ενθουσιωδώς το κείμενο, αν ρωτήσουμε είκοσι άτομα πώς τις αντιλαμβάνονται, μάλλον δεν θα μπορούν να απαντήσουν, και αν απαντήσουν θα πουν διαφορετικά πράγματα ο καθένας.
Το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλες τις επόμενες παρατηρήσεις. Μερικές δε που είναι πιο σαφείς, είναι ΤΡΟΜΕΡΑ προβληματικές. Π.χ.:
« O μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό »
« το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα»
DrAluca
11 Απριλίου, 2012 2:00 μμ
Εγω αντιθετως το βρισκω εξαιρετικα σαφες, παροτι διαφωνω σε ενα και μονο σημειο….
1) Το ποιος ανεθεσε την ηθικη στις αγορες μπορεις να το βρεις στις δηλωσεις τυπου «πρωτα οι αγορες μετα οι ανθρωποι». Και το γιατι ειναι ΜΗ ιστορικα προσωπα οι απροσωπες και χαοτικες αγορες ειναι προφανες
2)Ο Αποστολακης εννοει την τελετη με την καθολικη της εννοια. Πχ. Τελετη στο να κατσω να φαω. Να το κανω σημαντικο. Τωρα απλα αρπαζεις κατι να φας και το απογυμνωνεις. Εταιρο παραδειγμα…τελετη στο φλερτ. Τελετη στο οπου θες…..Οπου τελετη ειναι η διαδικασια, η αναγωγη δηλαδη σε σημαντικο γεγονος.
Αν θες μπορουμε να αναλησουμε και τις υπολοιπες εκφρασεις….Αλλα το σημαντικο δεν ειναι τοσο τι ειπε ο Αποστολακης, οσο το τι καταλαβαινουμε εμεις. Γιατι ο συγκεκριμενος ανθρωπος εχει το υποβαθρο και γνωσιολογικο αλλα και συναισθηματικο να πει αυτα που ειπε…..
Χαμογελατε…
DrAluca
11 Απριλίου, 2012 2:07 μμ
Ξεχασα να το πω πριν…
Σορρυ για την ταλαιπωρια αλλα η WordPress αποφασισε οτι το σχολιο σου επρεπε να το κρυψει, και το ειδα πριν απο λιγο… 🙂
Χαμογελατε…
spiral architect
11 Απριλίου, 2012 3:35 μμ
Διαφορετικό πράμα είναι να γράφει ένα τέτοιο κείμενο ένας καλλιτέχνης, μουσικός και – πάνω απ’ όλα – Ανθρωπος και διαφορετικό να γράφει ένα παρόμοιο κείμενο ένας «μετανιωμένος» πρώην τραπεζίτης.
Κοινώς έχει σημασία ποιος γράφει και τι γράφει.
Γιατί, που αμφιβάλλεις ότι
«O μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό»
ή
«το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα»
μέσα στην σύγχρονη κοινωνία;
Για ρίξε μια ματιά γύρω σου: Ο κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από αντίξοες και πρωτόγνωρες συνθήκες κάτι που τον κάνει πρώτα «Αγανακτισμένο» αλλά μετά (τις εκλογές) «ιδρυματοποιημένο».
(θα ψηφίσει τους ίδιους δυνάστες του)
Κάποιοι θα αποτελέσουν την εξαίρεση αλλά ο κανόνας θα ισχύει.
Με διοικητικα, νομοθετικά και με τη «σφραγίδα» της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μετατρέπουν τον μικροαστό σε λούμπεν προλετάριο και εύκολο υποχείριό τους.
Πως θα σηκώσει τη γροθιά ψηλά και προς τα που θα την κατευθύνει;
Πως θα σπάσει τις αλυσίδες του;
Πως θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του;
Πως θα γίνει ένας «ανώτερος άνθρωπος» (με την πλατωνική έννοια αν θέλεις) και όχι να καταντήσει ένας κυνηγός-τροφοσυλλέκτης;
Δυστυχώς οι δυνάστες (και δεν εννοώ τους πολιτικούς, αλλά το κεφάλαιο) έχουν εντρυφήσει στον μαρξισμό πολύ περισσότερο από τους μαρξιστές.
Κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά. 😦
DrAluca
11 Απριλίου, 2012 3:49 μμ
Ισχυει και αυτο..
Το μυνημα ειναι τελειως διαφορετικο απο αλλη πηγη (ακομα και με τα ιδια ακριβως λογια)….. 🙂
Χαμογελατε…
spiral architect
11 Απριλίου, 2012 4:16 μμ
1981, Xάρρυ Κλυν:
«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό που θα μετατρέψει σιγά – σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι – τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης»
(Από την παράστασή του «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος», στην μπουάτ «Διαγώνιος» στην Πλάκα, το 1983)
no use for a name
11 Απριλίου, 2012 4:45 μμ
Προφανώς αν τα έγραφε με τη μέση ξύλινη γλώσσα μιας κλασικής προκηρυξης των προοδευτικών/ριζοσπαστικών/επαναστατικών δυνάμεων του τόπου…σίγουρα θα ήταν και σαφή και λιανά και κατανοητά. Και τότε να δεις τί ενθουσιασμό θα προκαλούσανε…
Υ.Γ ρε παραλληλογράφοι, δεν κοιτάτε λίγο το θέμα με τους 2 νεαρούς Πακιστανούς?Χρειάζονται και λεφτά για να μεταφερούν οι σοροί μαθαίνω…καλό θα είναι την εποχή του ραγδαίου εκφασισμού της κοινωνίας τέτοια περιστατικά να γίνονται γνωστά.σόρυ κιόλας.
DrAluca
11 Απριλίου, 2012 4:50 μμ
Συμφωνω απολυτα στο πρωτο που λες….
Αν εγραφε πιο «ξυλινα» (αν και ο ορος δεν μου αρεσει) θα ειχε ενθερμους υποστηρικτες και μεγαλους πλεμιους…
Οσο γι ατο θεμα των δυο νεαρων, δυστυχως εχω ελλειπη ενημερωση….Εχω την αισθηση οτι καληφθηκαν τα εξοδα τους. Αλλα δεν παιρνω και ορκο…
Χαμογελατε…
catalternative
11 Απριλίου, 2012 10:26 μμ
@no use for a name σχετικά με τους 2 νεαρούς Πακιστανούς, τον Hamayun Anwar και τον Wakar Ahmed, αρχικά είχε ξεκινήσει μια πρωτοβουλία από μια φίλη των παιδιών με την βοήθεια του δημοσιογράφου N.Ago να μαζευτούν λεφτά για να μεταφερθουν οι σωροί τους στην πατρίδα τους, αλλά τελικά μαζεύτηκε το ποσό που χρειαζόταν. Για περισσότερες λεπτομέριες δες εδώ
katy
11 Απριλίου, 2012 6:25 μμ
“Ο διανοούμενος λέει κάτι απλό, με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο, με απλό τρόπο”.
Charles Bukowski (1920-1994), Αμερικανός συγγραφέας.
μανικακος
11 Απριλίου, 2012 7:19 μμ
Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της
που ‘κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.
Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη
μας κάνανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή
κι αθόρυβα διαβήκανε απ’ της ζωής την άκρη
χωρίς ν’ αφήσει δάκρυ
σε μάγουλο γραμμή.
nomadicuniversality
11 Απριλίου, 2012 11:07 μμ
«Το ποιος ανεθεσε την ηθικη στις αγορες μπορεις να το βρεις στις δηλωσεις τυπου “πρωτα οι αγορες μετα οι ανθρωποι”».
Τις δηλώσεις αυτές ποιος τις έκανε;
Απάντηση: κανείς απολύτως. Είναι ερμηνεία κάποιων για το τι εννοούν κάποιοι άλλοι όταν λεν άλλα πράματα. Κανείς όμως δεν έκανε αυτή τη δήλωση με αυτή τη μορφή. Ακόμα και η Λαγκάρντ, αν τη ρωτήσεις, θα πει ότι υποστηρίζει αυτή την πολιτική προς όφελος των ανθρώπων.
Δεύτερον, ακόμα και αν η ερμηνεία αυτή είναι ορθή, πού βλέπετε σε μία τέτοια δήλωση οτιδήποτε σχετικό με την «ηθική» και την «ανάθεσή της»; Αυτοί που θεωρούν σημαντικές τις «αγορές» δεν λένε ότι είναι και ηθικές, ούτε θέτουν κανένα θέμα ηθικής.
Το γιατι «ειναι ΜΗ ιστορικα προσωπα οι απροσωπες και χαοτικες αγορες» δεν είναι καθόλου προφανες. Κάτι μπορεί να είναι απρόσωπο και χαοτικό και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ιστορικό. Γιατί όχι;
2)Αν το ζητούμενο είναι να αποτελεί το φλερτ τελετή, τότε πώς είναι δυνατόν να ονομάζουμε τον έρωτα «φυσική αποστολή» και βιολογικό πείραμα», όπως κάνει ο Αποστολάκης; Ή το ένα ή το άλλο.
Όσο για το φαγητό, όποιος νομίζει ότι «Τωρα απλα αρπαζεις κατι να φας και το απογυμνωνεις», δεν έχει παρά να ανοίξει μια τηλεόραση, ή έστω ένα πρόγραμμα τηλεόρασης, όπου σχεδόν σε όλα τα κανάλια έχει κάθε μέρα εκπομπές για την τελετουργία προετοιμασίας και συχνά και κατανάλωσης γευμάτων, σούπερ σεφ, διαγωνισμούς, γκουρμέ, ειδικευμένα περιοδικά με σκανδαλιστικές φωτογραφίες … Τελετή να φαν κι οι κότες.
Όσο για το «Τελετη στο οπου θες, όπου τελετη ειναι η διαδικασια, η αναγωγη δηλαδη σε σημαντικο γεγονος», να σου πω που θέλω: τελετή μεταφοράς του Αγίου Φωτός από την Ιερουσαλήμ, τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας, τελετές έναρξης/ λήξης ολυμπιακών αγώνων, τελετές εγκαινίων, παρελάσεις … φτάνουν αυτά ή θέλεις κι άλλες τελετές;
DrAluca
12 Απριλίου, 2012 2:17 πμ
Ε οχι και ερμηνεια…..ειπαμε.
1)Μια χαρα σαφως διατυπομενες ειναι τετοιες δηλωσεις. Νομιζω πως ειτε εχεις καταλαβει τελειως λαθος το τι εχει λεχθει και συμβει ειτε αρνεισαι να το κανεις.
Το θεμα μας δηλαδη ειναι αν καποιος εκανε ΑΚΡΙΒΩΣ ετσι την δηλωση, ωστε να απαντησει κοπιαριστα ο Αποστολακης?
Η Λαγκαρντ αυτο που λεει ειναι αυτο που αρνεισαι να δεις….οτι δηλαδη η ηθικη των αγορων ειναι πανω απο τους ανθρωπους…….Χεστηκα αν το λεει για το καλο μας…Μια βλακεια ειναι. Και μαλιστα κενου περιεχομενου. Και πανω σε αυτο ο Αποστολακης παταει και μας θυμιζει οτι εχουΜΕ αναθεσει την ηθικη ΜΑΣ στο τι ειναι ηθικο για τις αγορες….
Οσο για το επομενο….ΚΑΤΙ μπορει να ειναι απροσωπο και χαοτικο αλλα και ιστορικο….απροσωπο και χαοτικο αλλα και ιστορικο ΠΡΟΣΩΠΟ δεν γινεται ομως…
2)Νομιζω δεν εχει πιασει ουτε τονο απο αυτα που αναφερει και προσπαθησα (ανεπιτυχως μαλλον) να εξηγησω.
Οι λεξεις εχουν χασει το νοημα τους, και προσπαθεις να εξηγησεις τα λεγομενα του με βαση την φορτιση των εννοιων στην αστικη κοινωνια.
Αν ανοιξεις ενα λεξικο θα δεις οτι η τελετη ειναι διαδικασια και το συνολο των τυπων που την αποτελουν ως ιερουργια…
Εαν σου καθεται ασχημα η λεξη τελετη επειδη την εχεις συνδεση με τα παραδειγματα που ανεφερες, δεν φταιει ο γραφων….αλλα η φορτιση που εχεις δωσει εσυ στην λεξη (και κατ επεκταση και σε ολες τις λεξεις.)
Χαμογελατε…
nomadicuniversality
11 Απριλίου, 2012 11:09 μμ
Πολύ ενδιαφέρον το απόσπασμα του Μπουκόφσκι.
Σύμφωνα με τη διάκριση αυτή, ο Αποστολάκης κατατάσσεται σαφώς στους διανοουμένους.