Πιτσιρίκε, ας αποασυλοποιηθούμε!

του Γαλαξιάρχη

Δεν συνηθίζω να απαντώ σε δημοσιεύσεις άλλων μπλογκ, αλλά νομίζω ότι μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται, ειδικά παρατηρώντας τον αριθμό των ανθρώπων που τον τελευταίο καιρό κάνουν απλοϊκές αναγωγές μέσω των «σόσιαλ μίντια», παραπέμποντας ελαφρώς σε φαινόμενα ασυλοποίησης που είναι εύκολο να εμφανιστούν σε αυτά τα μέσα. Ούτως ή άλλως ο καιρός σήκωνε τσάι και γωνιά, αλλά και ψιλή κουβέντα. Οπότε ελλείψει σπιτικής παρέας σήμερα για καμιά σαχλαμαρίτσα, την καταθέτω σε αυτήν εδώ τη γωνιά.

Διάβασα ένα πικρόχολο κείμενο του φίλτατου Πιτσιρίκου, σχετικά με την ημεδαπή πανίδα του twitter και η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα. Σε τέσσερις παραγράφους όλες κι όλες, ο διάσημος μπλόγκερ κάνει ισάριθμα λάθη, ή αν προτιμάτε πέφτει σε ισάριθμες παγίδες.

Ας τα δούμε παράγραφο-παράγραφο και σφάλμα-σφάλμα:

«Παρατηρώντας ποιοι είναι οι πιο δημοφιλείς χρήστες του Twitter, έφτασα σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Αν δει κάποιος ποια είναι τα πρόσωπα με τους περισσότερους followers, θα διαπιστώσει πως είναι τραγουδιστές, ηθοποιοί, παρουσιαστές της τηλεόρασης, και τηλεδημοσιογράφοι. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, πρόσωπα με πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση ή δικές τους εκπομπές».

Πρώτα από όλα, ακόμη και να μην έριχνες μία ματιά αγαπητέ μου φίλε, το συμπέρασμα ότι οι διασημότητες και οι celebrities θα είχαν τους περισσότερους followers θα ήταν ούτως ή άλλως ασφαλές. Όπως σε ένα χώρο συγκέντρωσης ανθρώπων (π.χ. θέατρο, σινεμά, μπαρ κ.λπ.) κάθε ένας από μας θα προσέξει δύο-τρεις ανθρώπους του αντίθετου φύλου που τον έλκουν, ωστόσο αν εμφανιστεί κάποιος διάσημος (συμπαθής, αντιπαθής, όμορφος, άσχημος) οι περισσότεροι θα στρέψουν το βλέμα τους προς εκείνον. Σημαίνει κάτι αυτό; Πέραν του ότι είναι ευρύτερα γνωστός, κανένα απολύτως. Και καλά να εμφανιστεί η Μόνικα Μπελούσι και να την καρφώσω με τα μάτια μου, το ότι θα γυρίσω το κεφάλι ακόμη κι αν μπει η Όλγα Τρέμη, δε σημαίνει ότι θέλω να μπω στο σλιπάκι της (μπρρρ…).
Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και στα σόσιαλ μίντια, τα οποία αποτελούν έναν ακόμη τύπο virtual χώρου συγκέντρωσης. Με λίγα λόγια, το ότι η συνέχεια του συλλογισμού θα πάσχει, φαίνεται από το «καλημέρα» του κειμένου.

«Το κοινό χαρακτηριστικό των πιο δημοφιλών χρηστών του Twitter –πέρα από το γεγονός πως είναι πασίγνωστοι από την τηλεόραση- είναι πως είναι πρόσωπα που δεν πάνε ποτέ στις διαδηλώσεις. Καλλιτέχνες και τηλεοπτικά πρόσωπα με συμμετοχή στις διαδηλώσεις δεν έχουν ανάλογη απήχηση στο Twitter».

Εδώ αρχίζουν τα χτυπητά λάθη. Λάθος πρώτο: επιχειρείται ο συσχετισμός ασύνδετων χαρακτηριστικών. Προφανώς, ούτε η Γερμανού, ούτε Στεφανίδου, θα κατέβουν με το 12ποντο τακούνι παρέα με τους «άπλυτους» του Συντάγματος. Επίσης προφανώς, εκεί θα βρεθούν οι «στρατευμένοι» καλλιτέχνες, οι οποίοι εκ των πραγμάτων έχουν μικρότερο κοινό. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν ότι επειδή διαδηλώνουν δεν τους κάνουν follow, αλλά πολύ απλά διότι δεν είναι τόσο διάσημοι.

«Δηλαδή, οι χρήστες του Twitter –που υποτίθεται πως είναι μέσα στα πράγματα- θαυμάζουν και ακολουθούν ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στις διαδηλώσεις».

Λάθος δεύτερο. Οι χρήστες του twitter δεν ακολουθούν μόνο όσους θαυμάζουν.
Πολλοί ακολουθούν όσους απεχθάνονται, όσους κοροϊδεύουν και όσους τους προσφέρουν πληροφόρηση, άσχετη από… τσάι και συμπάθεια. Κι εγώ ακολουθώ την ελληνική αστυνομία, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και ως -πρότινος- μισό τάγμα πρασινοφρουρών. Ο πυρήνας της επικοινωνίας μου δεν έπαψε όμως ποτέ να είναι ο κόσμος της πλατείας.

«Καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν επιθυμούν μια κοινωνική αλλαγή – μάλλον επιθυμούν να γίνουν διάσημοι. Ή να αισθάνονται πως γνωρίζουν κάποιον διάσημο – έστω, μέσα από τα social media».

Λάθος τρίτο και κραυγαλέο. Πολύ φοβάμαι ότι εδώ ο Πιτσιρίκος κάνει μία θεαματική προβολή. Όντας ο ίδιος ιντερνετική διασημότητα, προβάλει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα ιντερνετικά στέκια στο σύνολο της κοινότητας αυτών των στεκιών. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω ποια είναι η κυρίαρχη τάση των μελών του twitter και δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοια, αλλά το συμπέρασμα ότι πρόκειται για σταρλετίτσες του διαδικτύου αποτελεί άλμα ηπειρωτικών διαστάσεων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το επόμενο λογικό συμπέρασμα ότι δηλαδή «αφού είναι σταρλετίτσες δεν επιθυμούν αλλαγές«, λαμβάνει πλανητικές διαστάσεις. Παραδίδω λοιπόν τη σκυτάλη στην επιστημονική ομάδα του Χαμπλ, ως πιο ειδική.

Και καταλήγει με το τέταρτο -και φαρμακερό- λάθος:

«Μάλλον, η εξέγερση θα αργήσει πολύ».

Τα φαινόμενα της ασυλοποίησης είναι συχνά στην Αριστερά. Κοινωνικοί μικρόκοσμοι με ιδεολογικές ταυτίσεις λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός στη θέαση της συνολικής εικόνας της κοινωνίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σόσιαλ μίντια, όπου η πρωτόγνωρη αμεσότητα της επικοινωνίας με ένα τεράστιο πλήθος ατόμων (σ.σ. κανένα άλλο μέσο μαζικής επικοινωνίας δεν παρέχει τέτοιες δυνατότητες), οδηγεί μοιραία σε χτυπητές διαστρεβλώσεις στις εντυπώσεις σχετικά με την κυρίαρχη άποψη και την κοινωνία στο σύνολό της.

Και τελικά, ποιος λέει ότι η επανάσταση θα έρθει από το twitter; 80.000 Έλληνες χρήστες ενός ακόμη κοινωνικού μέσου (δηλ. λιγότερο από το 1% του συνoλικού πληθυσμού) και αρκετοί από αυτούς αλεξιπτωτιστές ή τουρίστες. Aν, με το καλό, έρθει εκείνη η υπέροχη ημέρα οπότε οι συμπολίτες μας θα πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, το (κάθε) twitter θα λειτουργήσει θαυμάσια ως μέσο επικοινωνίας και συντονισμού τους. Το έχει κάνει ήδη άλλωστε, κερδίζοντας ουκ ολίγα κρέντιτ για την αποτελεσματικότητά του. Ως τότε όμως…

Αποασυλοποίηση αδέρφια. Αποασυλοποίηση!

Zaphod

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ

Πιτσιρίκος: Το twitter και η εξέγερση

Βραχυσύνδεσμος: http://wp.me/p1pa1c-dFI

Ετικέτα: Απάντηση, Ασυλοποίηση, Επανάσταση, Πιτσιρίκος, twitter

Posted in: Ελλάδα, Ιδέες, Κινήματα-Ακτιβισμός