Αναδημοσιεύει από το ThePressProject ο Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός, με την πεποίθηση ότι το κείμενο είναι στη σωστή για τη συγκυρία κατεύθυνση, δηλαδή αυτή που μας ενώνει και όχι αυτή που μας χωρίζει…
***
Του Άρη Χατζηστεφάνου
Ο θάνατος του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη στο κέντρο της Αθήνας ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει θύελλα συζητήσεων. Το ερώτημα είναι για ποιο θέμα.
Έχει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου την ευθύνη μιας «πολιτικής δολοφονίας», δεδομένου ότι ένας υγιής άνθρωπος πέφτει νεκρός – κατά τα φαινόμενα ύστερα από τη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία; Ή μήπως η ουσία του ζητήματος είναι η αντιπαράθεση ενός τμήματος της Αριστεράς με άλλα τμήματα της Αριστεράς, με τον αναρχικό χώρο και με παρακρατικές ομάδες που παρεισφρέουν σε αυτόν;
Αν δεχθούμε την πρώτη εκδοχή, θα έπρεπε να θρηνούμε το πρώτο θύμα της κρατικής καταστολής στη μνημονιακή περίοδο. Όχι μόνο με θλίψη αλλά και με οργή. Απέναντί μας έχουμε πλέον μια κυβέρνηση η οποία δεν θα διστάσει να αιματοκυλίσει τη χώρα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει τις εντολές που έχει λάβει από Έλληνες και ξένους δανειστές. Όσο περισσότερο αισθάνεται απομονωμένη (και η εγκατάλειψή της ακόμη και από τα παραδοσιακά στηρίγματά της στο εκδοτικό κατεστημένο, αυτό μαρτυρά) τόσο πιο κτηνώδεις θα είναι οι αντιδράσεις της. Μετά τις απειλές Βενιζέλου προς τους δημοσιογράφους, ήρθε ο ξυλοδαρμός τους. Μετά τις απειλές κυβερνητικών στελεχών προς τους συνδικαλιστές ήρθε ο… ψεκασμός τους.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν διστάζει να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές με χημικές ουσίες, η χρήση των οποίων θα συνιστούσε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας σε καιρό πολέμου. Τα επίπεδα κρατικής και παρακρατικής βίας δεν έχουν προηγούμενο στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ενώ αρχίζουν να θυμίζουν στιγμές της μετεμφυλιακής καραμανλικής Ελλάδας.
Η τελευταία συγκέντρωση όμως αντί να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής θα μετατραπεί τελικά σε εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης. Με τη βοήθεια των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης κατάφερε να παρουσιάσει τα γεγονότα όχι σαν μια ολομέτωπη σύγκρουση του κρατικού μηχανισμού με τους πολίτες αλλά σαν μια εμφύλια διαμάχη της Αριστεράς. Και δείχνει να τα καταφέρνει, ακριβώς επειδή ένα πολύ μικρό αλλά ηχηρό τμήμα της Αριστεράς αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου έχει μεγαλύτερη όρεξη να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται δίπλα του και όχι ό,τι βρίσκεται απέναντί του.
Ευθύνες έχουν φυσικά όλες οι πλευρές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασήμαντες. Το ΚΚΕ μπορεί να λειτούργησε με τη λογική των ΚΝΑΤ αλλά ήταν εκεί όταν έπρεπε και στις τελευταίες ανακοινώσεις του εστίασε την προσοχή του στην κρατική τρομοκρατία και ζήτησε την ανατροπή της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αρχικά στην παγίδα της αντιπαράθεσης, αλλά ήταν και αυτός εκεί, όπως ήταν και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα υγιή κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και μαζί τους ήταν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι – αυτοί που πάντα κινούσαν τα νήματα της ιστορίας δημιουργώντας τις συνθήκες για την Αριστερά να ανασυνταχθεί και να προσφέρει το θεωρητικό και το οργανωτικό πλαίσιο.
Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε εμφύλιο – έχουμε πόλεμο.
NoLaRtSa
23 Οκτωβρίου, 2011 6:26 μμ
μετρίως μέτριος και χλιαρός σαν βρεταννική μπύρα εν καιρώ Αστερίξ.
ΤΕΟΨ
23 Οκτωβρίου, 2011 6:55 μμ
Μετά από τόσα άρθρια που διάβασα, μετά από τόσα σχόλια θέλω να τα πω όλα μα η αμηχανία μου δεν με αφήνει να πω τίποτε. Ας μείνω λοιπόν στη σιωπή μου.
Δυο πράγματα μονάχα!
Πρώτο.
Όλοι φωνάζαμε για τις μοναχικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ! γι’ αυτή τη διασπαστική τακτική του στο κίνημα. Τώρα που πλησίασε και ήξερε ότι θα είναι μαζί και με άλλους έκανε ένα βήμα. (Ας αφήσουμε τους λόγους γιατί το έκανε). Πολιτική αντίληψη δεν άλλαξε όμως. Όσο ήταν μακριά μας, η αντιπαράθεση ήταν κατά το πλείστον λεκτική. Η συνάντησή του όμως με τους υπόλοιπους ανέδειξε τη μηδενική ανοχή ολονών μας.
Τι κρίμα οι εμφίλιοι να είναι τόσο αδυσώπητοι. Εκφραστές όλοι μας της απόλυτης αλήθειας.
Διαφωνώ με την τακτική του ΚΚΕ στο κίνημα και με την πολιτική του άποψη για αυτό στο μέλλον. Δεν είναι όμως ο εχθρός μου σήμερα. Πρώτος στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη των αγώνων και η μαζικότητα .Από εκεί θα ξεκινήσει και η ηγεμονία των απόψεων της αριστεράς μέσα σ’ αυτό. Και δεν θα κερδηθεί ούτε με μολότωφ ούτε με ξύλο μεταξύ μας, γιατί απλά αυτά δεν είναι επιχειρήματα. Πόσοι αλήθεια πειστήκαμε για τα λάθη μας με τέτοιου είδους επιχειρήματα; Είμαστε αλήθεια τόσο τυφλοί να μη βλέπουμε τους τοίχους που υψώνουμε μ’ αυτά που κάνουμε; Λοιπόν η ανοχή που μας λείπει θα κερδιθεί μέσα σ’ αυτό το σμίξιμο. Αυτό που βιώσαμε ήταν απλώς η φυσιολογική κατάληξη των αντιλήψεών μας. Η απόσταση δεν θα λύσει τίποτε και η προσέγγυση πρέπει να συνεχιστεί όσο προκλητική και να είναι για όλους μας.
Δεύτερο. Η σκοτεινή συνάντιση του πρωθυπουργού με τον Ψυχάρη, Μπόμπολα κλπ τις μεταμεσονύχτιες ώρες φαίνεται πως έβγαλε αποτέλεσμα.
Επενδύουν στις αδυναμίες μας! Ξέρουν τι είμαστε, και ξέρουν τι κάνουν.
galex
24 Οκτωβρίου, 2011 1:09 πμ
+++++++++++++++++++++++++++
johndoctor
23 Οκτωβρίου, 2011 11:16 μμ
Παρόλο που έχω τσακωθεί μαζί σου φίλε Σκληρο Πυρηνικέ έκανες διάνα με αυτό το κείμενο
Συνέχισε να ανεβάζεις κείμενα σαν και αυτά του Άρη Χατζηστεφάνου ο εχθρός μας ειναι η χούντα του μπα.τσοκ και το ΔΝΤ και εν σύνολο όλος ο γαμημένος καπιταλισμός
Περισσότερα μας ενώνουν και πολύ λίγα μας χωρίζουνε
Tier Kreuz
24 Οκτωβρίου, 2011 10:47 πμ
Το κείμενο είναι εμετικό και πραγματικά απορώ γιατί κανένας δεν αναφέρει την πραγματική ουσία.Tην Πέμπτη το ΚΚΕ ήταν σε ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ προστασίας της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου.Το ΚΚΕ με την νεολαία του την Πέμπτη είχε αναλάβει το ρόλο της αστυνομίας και της καταστολής και ήταν εκεί για εμποδίσει την κοινωνική οργή να ξεσπάσει εναντίον του αστικού μπλοκ…Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που έχει προδώσει την τάξη έτσι..Οπότε λοιπόν(σε αυτό που γράφει το κείμενο παραπάνω),επειδή είμαστε χωρισμένοι σε στρατόπεδα,το ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ εχθρός μου καθώς επέλεξε τη μεριά της αστικής νομιμότητας και έγινε μέρος των μηχανισμών προστασίας της……
Και οι μοναδικοί υπέυθυνοι για το ταργικό γεγονός του θανάτου του οικοδόμου είναι 1)το κράτος και 2)το ΚΚΕ.
ξέσβουρος
24 Οκτωβρίου, 2011 11:06 πμ
θα πω μόνο ότι δεν είναι εχθρός μας ο απλός κόσμος του ΚΚΕ, αλλά ο τρόπος που αυτός ο κόσμος αναγκάζεται να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται.
η αμηχανία της αριστεράς μπροστά στο «τι λέμε στο ΚΚΕ και για το ΚΚΕ» δεν έχει προηγούμενο. φοβούνται να αρθρώσουν λέξη. μιλούν για παρεισφρύσεις παρακρατικών στον αντιεξουσιαστικό πόλο χωρίς να λένε κουβέντα για το τάτσι-μίτσι-κότσι της ηγεσίας του ΚΚΕ και τμημάτων των κράτους. καταδικάζουν μονομερώς και στρώνουν ολοταχώς το δρόμο για πράγματα ανείδωτα.
πότε ξαναπέθανε άνθρωπος κατά τη διάρκεια μαζικών αγώνων (και με πολλές ενδείξεις ότι ευθύνεται η κατασταλτική τακτική της αστυνομίας) και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι;
Spin
24 Οκτωβρίου, 2011 11:22 πμ
Ναι αλλά η «πραγματική ουσία» ειναι διαφορετική για τον καθένα.