Η Αριστερά δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να μιμηθεί τον αντικοινοβουλευτισμό της ακροδεξιάς: αν φταίει γενικώς «η Βουλή», δεν φταίει κανείς, κι αν φταίνε «όλοι οι πολιτικοί», τότε σειρά έχουν οι στρατιωτικοί ή «ένας Παπαδόπουλος»
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Από το Red NoteBook
Εξηγώντας την υποτιθέμενη αντικαπιταλιστική πολιτική στροφή του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, ο Συλβάν Κρεπόν σημειώνει σε άρθρο του που φιλοξένησε πρόσφατα το Red Notebook: «[Αν και μιλά αντικαπιταλιστικά], παρ΄ όλα αυτά [το Μέτωπο] κινείται ακόμη περισσότερο στην ακροδεξιά, στο βαθμό που εγγράφεται εκτός του πολιτικού παιχνιδιού και κάθε συγκεκριμένης δημοκρατικής προοπτικής».
Ο Κρεπόν αναφέρεται στην απόρριψη, εκ μέρους του Μετώπου, της αντίθεσης Δεξιάς-Αριστεράς, στην προσπάθειά του να αυτοπροβληθεί ως anti-party party (κόμμα του αντικομματισμού), που βρίσκεται πέρα από τις κλασικές ιδεολογικές και πολιτικές διαιρέσεις και τοποθετείται πάνω στη δική του διαχωριστική γραμμή: αυτήν ανάμεσα στους υπερασπιστές της εθνικής ταυτότητας και το «σύστημα». Ως «σύστημα» δεν κατονομάζεται βέβαια ο τρόπος παραγωγής, ποιοι και πώς κερδίζουν ή χάνουν από αυτόν, αλλά οι «κοσμοπολίτες» και οι διεθνείς οργανισμοί.
Η αντίληψη αυτή διατυπώθηκε και στα καθ’ ημάς, μεταξύ άλλων και από το λεπενιστή Μάκη Βορίδη. Το έδαφος είχε ετοιμάσει ο Καρατζαφέρης, αναπαράγοντας τον Λεπέν («στα εθνικά είμαι δεξιός, στα κοινωνικά αριστερός»). Ο Βορίδης το έθεσε με πιο ιδεολογικούς όρους: «Από το γαλλικό ‘’ni gauche ni droite’’ (oύτε αριστερά ούτε δεξιά) στην ιταλική ‘’terza via’’ (τρίτος δρόμος), είναι φανερό ότι τουλάχιστον μία ορισμένη πλευρά της εθνικής πολιτικής σκέψης υπερβαίνει το δίλημμα αυτό παρουσιάζοντας την εθνική θέση ως ικανή να ξεπεράσει τη διχαστική για το λαό διάκριση ανάμεσα σε ‘’Δεξιούς’’ και ‘’Αριστερούς’’. (…) Πάντα οι πατριώτες διανοούμενοι προσπαθούσαν με την αναφορά στην ιδέα του έθνους να δημιουργήσουν στην κοινωνία συνείδηση της οργανικής της ενότητας, να τονίσουν αυτά που ενώνουν (γλώσσα, παράδοση, ιστορία, θρησκεία, πολιτισμός) και να υπερβούν αυτά που χωρίζουν (ταξική καταγωγή, θέση στην παραγωγή, οικονομική κατάσταση)», εξηγεί ο ίδιος στην ΆλφαΈνα (2/4/2006). «Σήμερα τίποτα δεν πρέπει να μας εμποδίσει να συναντηθούμε σ’ένα ενιαίο πατριωτικό μέτωπο εμάς, τους ριζοσπάστες Δεξιούς, με τους συντηρητικούς Ν.Δ., με τους παραδοσιακούς κεντρώους πατριώτες, με τους πατριώτες αντιιμπεριαλιστές της Αριστεράς».
Αυτή η συνάντηση δεν έγινε βεβαίως ποτέ. Και σήμερα, που γύρω από το Μνημόνιο επαναπροσδιορίζεται το πολιτικό παιχνίδι και η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς (σε τελική ανάλυση: μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας), αυτή η συνάντηση, η κατίσχυση του καταθλιπτικού «όλοι ίδιοι είναι», δεν έχει κανέναν λόγο να συμβεί. Κι όμως: το ΛάΟΣ, το κόμμα που ψήφισε το Μνημόνιο, «απειλεί» με αποχώρηση από τη Βουλή, αρνούμενο σε αυτήν να εκφράζει το πολιτικό παιχνίδι όπως παίζεται σήμερα και επιχειρώντας να υπερβεί, συμβολικά, τη διαχωριστική γραμμή Δεξιάς-Αριστεράς την ώρα που αυτή βαθαίνει.
Τι έχει αλλάξει από την τελευταία διετία, που ως κοινοβουλευτικό κόμμα διολισθαίνει χωρίς προσχήματα, όχι στον «τρίτο δρόμο» του μεταφασιστικού MSI, αλλά στο δρόμο του νεοφιλελευθερισμού; «Νομιμοποίηση» των ημιυπαίθριων χώρων, φοροαπαλλαγή για τα αυτοκίνητα πολυτελείας, κατάργηση της φορολογίας των επιχειρήσεων, νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος, κατάργηση του πόθεν έσχες, θεσμοποίηση της παραοικονομίας, εκποίηση δημόσιων οργανισμών και κτιρίων και κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αποτελούν μερικά μόνο από τα μέτρα που το κόμμα έχει προτείνει, και μάλιστα πριν από την ψήφιση του Μνημονίου, στο όνομα της «έκτακτης συνθήκης» της κρίσης. Σε πρόσφατη συνέντευξη του προέδρου του, ο οποίος «δεν μετανιώνει» για το Μνημόνιο, επανήλθαν προτάσεις για επέκταση των ωρών εργασίας κατά μία ώρα, επιμήκυνση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια, νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, νέα κίνητρα στις επιχειρήσεις – ως και για άνοιγμα καζίνο (!). Πόσο «πέραν» της Δεξιάς είναι αυτά;
Ως κόμμα που μιλάει στο όνομα του «έθνους» αλλά από τη σκοπιά των πλουσίων, και αρνούμενο σήμερα στη Βουλή τη δυνατότητα να εκφράζει τις κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές διαιρέσεις που εν μέσω κρίσης γίνονται βαθύτερες, το ΛάΟΣ μετακομίζει οριστικά, όχι σε κάποιον υποτιθέμενο «τρίτο δρόμο», αλλά στην ακροδεξιά· κι αυτό, επιχειρώντας να κάνει το Σύνταγμα κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις -απολύτως συστημικές- αμαρτίες του.
Ανεξαρτήτως αν η ακροδεξιά φύγει τελικά από τη Βουλή ή όχι (προσωπικά δεν το πιστεύω), η Αριστερά πρέπει να δει αυτή τη «μετακόμιση και να αναδείξει τη σκοπιμότητά της, που δεν είναι μόνο επικοινωνιακή: ο Καρατζαφέρης θέλει, ως διαφημιστής, να μιλούν και πάλι για το προϊόν του (είτε φύγει είτε όχι απ΄τη Βουλή, αυτό είναι κέρδος από μόνο του), θέλει να χαϊδέψει τους Αγανακτισμένους, θέλει όμως και να επανασυνδεθεί με το πιο λαϊκό-«αγωνιστικό» (και αντικοινοβουλευτικό-φιλοδικτατορικό) κομμάτι της ακροδεξιάς, που αγανάκτισε με τη φιλομνημονιακή τοποθέτηση του ΛάΟΣ. Ας τα εξηγήσουμε αυτά, κι ας πούμε ότι υπάρχει πρόβλημα με τη Βουλή, αλλά όχι αυτό που εννοούν οι ακροδεξιοί: το πρόβλημα ξεκινάει από το σημείο που η Βουλή παύει να εκφράζει τις αγωνίες της κοινωνικής πλειοψηφίας, παρά το πλήθος κομμάτων που διαθέτει – και το ΛάΟΣ είναι μέρος αυτού του προβλήματος. Το να αρνούμαστε στη Βουλή (από ιδεολογική αδιαλλαξία ή απλώς απόγνωση) τη δυνατότητα να αναδεικνύει πλειοψηφίες που να εκφράζουν την κοινωνική πλειοψηφία, το να τσουβαλιάζουμε σήμερα τα ξερά με τα χλωρά, σημαίνει να αθωώνουμε αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα ή να τους λέμε ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο. Ασφαλώς η δημοκρατία δεν εξαντλείται στη Βουλή και η παρουσία του ΛάΟΣ σε αυτήν δεν αποτελεί εγγύηση για τη δημοκρατία. Η (ενδεχόμενη) μετακόμιση του ΛάΟΣ εκτός Βουλής, όμως, δεν έχει καμία σχέση με το αίτημα για περισσότερη ή πραγματική δημοκρατία. Ακριβώς το αντίθετο.
Εννοείται ότι, ειδικά σήμερα, η Αριστερά δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να μιμηθεί αυτή τη μετακόμιση ή να παπαγαλίζει το γελοίο και επικίνδυνο αντικοινοβουλευτισμό της ακροδεξιάς: αν φταίνε «όλοι», δεν φταίει κανείς, κι αν φταίνε «όλοι οι πολιτικοί», τότε σειρά έχουν οι στρατιωτικοί ή «ένας Παπαδόπουλος». Ειδικά σήμερα, η θέση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι παρά αυτή που πάντα ήταν: και μέσα στη Βουλή, με τους πολιτικούς της συμμάχους που τοποθετούνται από τη δική της σκοπιά στην κυρίαρχη αντίθεση (αντιμαχόμενοι, δηλαδή, το Μνημόνιο), και έξω, με τον κόσμο που μουτζώνει αυτούς που το ψήφισαν, ψάχνoντας δρόμους χειραφέτησης από αυτούς. Όπως έξω από τη Βουλή, ακριβώς έτσι και μέσα, όλοι ίδιοι δεν είναι.
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-axF
mrjahmal
6 Ιουνίου, 2011 2:38 μμ
Αν δεν κανω λαθος ο Αλαβανος δεν προτεινε τα κομματα της Αριστερας να αποσυρθουν απο την Βουλη! Θα συμφωνησω με τον συγγραφεα του αρθρου οτι ο ρολος της Αριστερας ειναι και μεσα στη Βουλη και εξω στο δρομο για να καταδειξουν αυτο ακριβως. Οτι ολοι ιδιοι δεν ειναι!
denyal
6 Ιουνίου, 2011 4:18 μμ
« Το να αρνούμαστε στη Βουλή (από ιδεολογική αδιαλλαξία ή απλώς απόγνωση) τη δυνατότητα να αναδεικνύει πλειοψηφίες»
η Βουλή να αναδεικνύει τις πλειοψηφίες;
+ εντυπωσιάστηκα που εντόπισε τόσο εύστοχα που «αρχίζει το πρόβλημα»
αυτόν έπιασαν [και ξυλοκόπησαν] ως τρομοκράτη τα μπατσοφυντάνια; φαντάσου…
εναλλακτικός τίτλος: Ύμνος στον Κοινοβουλευτισμό
Πεχλιβάνης
6 Ιουνίου, 2011 6:31 μμ
Το ΛΑΟΣ είναι κατά τη γνώμη μου ένα οπορτουνιστικό μόρφωμα, χωρίς κάποια συγκεκριμένη (και πολύ περισσότερο σταθερή) ιδεολογία. Απόδειξη ότι σήμερα δηλώνουν πως αποσύρουν την στήρηξή τους στο μνημόνιο, αλλά καλούν τη ΝΔ σε συνεργασία σε μία μνημονιακή βάση στα πρότυπα της κεντροδεξιάς στην Πορτογαλία. Τροφοδοτείται από τη στροφή προς τον εθνικισμό που παρατηρούμε, αλλά πιστεύω (και ελπίζω) ότι θα είναι βραχύβιο.
ComradeC
6 Ιουνίου, 2011 7:24 μμ
Δεν με απασχολεί τι λένε οι διάφορες αποχρώσεις της ακροδεξιάς. Με ενδιαφέρει η αριστερά να πλαισιώσει την ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ συνέλευση της πλατείας Συντάγματος. Η αμεσοδημοκρατία είναι ΕΔΩ, οι συσχετισμοί στην βουλή δεν έχουν τώρα καμία πολιτική σημασία.
Καλό θα ήταν η αριστερά να αφήσει τα κομπιουτεράκια κια τα έδρανα και να κατέβει ανάμεσα στον κόσμο. Οι συνελεύσεις στις πλατείες είαι πολύ πιο μπροστά από τις παρα-πολιτικές εξελίξεις και τα άθλια διλήματα.
Δεν νομιμοποιείται πλέον κανένας να μας εκπροσωπεί. Η δεδηλωμένη χάθηκε χθές για την κυβέρνηση οριστικά. Όποιο κομμάτι της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν το καταλαβαίνει αυτό, απλά έχει ανάλογη απόσταση από την κοινωνία με αυτή που έχουν οι κυβερνώντες.
Στις πλατείες διαμορφώνεται το αύριο και ο κόσμος πραγματικά την έχει ανάγκη εκεί την αριστερά, ας μην βαυκαλίζονται οι (τέως;) σύντροφοι άλλο στα έδρανα της βουλής. Το μοναδικό συλλλογικό υποκείμενο (ο λαός) είναι στους δρόμους και η παραμονή της αριστεράς στα έδρανα στερείται κάθε νοήματος πλέον.
Αρσένης Δανιήλ
6 Ιουνίου, 2011 7:54 μμ
H κοινωνική αριστερά έχει κάθε λόγο να αρνηθεί την «αντιπροσωπευτική» κοινοβουλευτική δημοκρατία υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς άλλες ψευδαισθήσεις για τη συστημική-καθεστωτική λειτουργία της κομματικής αριστεράς από τη μεταπολίτευση και εδώ. Ουσία της αριστερής πολιτικής είναι η πολιτική από τα κάτω και όχι η στήριξη ενός θεσμικού πλαισίου εξ ορισμού αντικοινωνικού. Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάσι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματιών πολιτικών και στελεχών της κομματικής αριστερής ψωμίστηκε επί δεκαετίες από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα επί «σοσιαλιστικών» διακυβερνήσεων του Πασόκ, παρέχοντας αριστερό άλλοθι με το αζημίωτο. Καιρός λοιπόν να τελειώνουμε και με όσους δεν μπορούν να διανοηθούν τον κόσμο χωρίς επαγγελματίες της πολιτικής…και προτάσσουν το ηλίθιο δίλημμα «κοινοβουλευτισμός ή δικτατορία» σε ρευστούς καιρούς καθολικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Έλεος πια με τον αριστερό καθεστωτισμό!
kseeath
8 Ιουνίου, 2011 12:52 πμ
Συμμετέχουμε σαν άτομα, προβληματιζόμαστε σαν συλλογικότητα
Με αφορμή ένα προηγούμενο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Κόκκινης Ορχήστρας (εδώ) πολλοί μας ρωτάνε: Τελικά, να συμμετέχουμε στο κίνημα των “αγανακτισμένων” ή να το καταγγείλουμε; Να χαιρόμαστε ή να στεναχωριόμαστε που βγήκε ο κόσμος στους δρόμους; Αυτό δεν θέλαμε τόσο καιρό, γιατί εσείς είσαστε τόσο σκεπτικιστές μπροστά σ’ αυτό το πρωτοφανές κίνημα;
Και απαντάμε: Δεν είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιος να πάει στο Σύνταγμα και ποιος όχι. Εξάλλου ένα κίνημα που έχει ξεκαθαρίσει στο όνομα του ότι δεν θέλει “καπέλα” και “κόμματα” δεν μας υποχρεώνει να πάρουμε μια τέτοια θέση. Για μας τα πράγματα δεν είναι από φυσικού τους καλά ή κακά. Το Σύνταγμα δεν είναι μια συγκέντρωση που καλούνε οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς για να καλέσουμε και εμείς. Ούτε μια εργατική απεργία με ξεκάθαρο τουλάχιστον ταξικό πρόσημο. ανάγνωση του υπολοίπου »
Σκέψεις για την πλατεία Συντάγματος
«…Μόνο αφού βουτήχτηκε στο αίμα των εξεγερμένων του Ιούνη η τρίχρωμη σημαία έγινε η σημαία της ευρωπαϊκής επανάστασης, η κόκκινη σημαία.» (Μαρξ, Ταξικοί Αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850)
Το «κίνημα» των αγανακτισμένων, διανύει την τέταρτη του μέρα και για ένα τμήμα της αριστεράς (και της εξωκοινοβουλευτικής εκδοχής της) και της αναρχίας στην πλατεία Συντάγματος λαμβάνει χώρα μια πολιτική αφύπνιση των μαζών που εν δυνάμει μπορεί να εξελιχθεί σε γνήσιο αμεσοδημοκρατικό, αυτό-οργανωμένο, και τέλος πάντων με όποιο θετικό επιθετικό προσδιορισμό θέλει καθένας, κίνημα. ανάγνωση του υπολοίπου »
02/06/2011
To «κίνημα των αγανακτισμένων» και η Αριστερά
Ανακοίνωση του Κόκκινου
1. Η πλημμυρίδα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που κατακλύζουν το Σύνταγμα και τις κεντρικές πλατείες άλλων πόλεων είναι γνήσιο τέκνο της κρίσης γενικά αλλά και της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας που η συνταγή του Μνημονίου έχει καταρρεύσει, που οι αυταπάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας ότι υπομένοντας κάποιες θυσίες θα σωθούν τα βασικά και θα βγούμε από τον εφιάλτη της κρίσης καταρρέουν επίσης, που η κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών (νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, προνοιακές δομές κ.λπ.), η ανεργία και η φτώχεια παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις. ανάγνωση του υπολοίπου »
Xanadu
8 Ιουνίου, 2011 1:35 πμ
πολυ καλο κειμενο +++