Γράφει ο Smirnoff
Μετά την επιτυχία των εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο να ανατρέψουν τα δικτατορικά καθεστώτα, ξεκίνησε στα καθ’ ημάς μία ολόκληρη συζήτηση για τη μεταφορά του παραδείγματος της πλατείας Ταχρίρ του Καϊρου στην ελληνική πολιτική πρακτική. Υπήρξαν μάλιστα και εκκλήσεις από μεριά πολιτικών δυνάμεων και προσώπων, όπως ο Αλέκος Αλαβάνος, να μετατραπεί η πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ, με τον κόσμο να παραμένει εκεί και μετά το τέλος της πορείας που συνόδευσε τη γενική απεργία της 15ης του Φλεβάρη. Όπως έδειξε η εμπειρία όμως οι εκκλήσεις έπεσαν στο κενό και αντί να μετατραπεί το Σύνταγμα σε Ταχρίρ μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Ωστόσο, μετά την έναρξη του κινήματος της Puerta del Sol στη Μαδρίτη, που επικαλείται ως έμπνευση τις αραβικές εξεγέρσεις και ειδικότερα το παράδειγμα των ειρηνικών μαζικών συγκεντρώσεων στην πλατεία Ταχρίρ, η συζήτηση αναζωπυρώθηκε και εδώ, ενώ είχαμε και την πρώτη προσπάθεια χθες να μιμηθεί το παράδειγμα της Ισπανίας, με την οργάνωση συγκεντρώσεων σε μία σειρά πόλεις της επικράτειας. Η προσπάθεια αυτή εμφανίζει μία σειρά θιασώτες και οπαδούς, από το Σκάι και το Βήμα, μέχρι τμήματα της αριστερά και της αναρχίας.
Σε τι συνίσταται όμως το παράδειγμα της πλατείας Ταχρίρ που τείνει να μετατραπεί σε ιδεότυπο επιτυχημένης πολιτικής δράσης από ποικίλες μερίδες του εγχώριου πολιτικού φάσματος; Τι νοήματα επιχειρήται να προσκολληθούν στο όνομα »Ταχρίρ» ώστε να αξιοποιηθεί στον εγχώριο πολιτικό ανταγωνισμό; Αυτό που πρώτα και κύρια μεταφέρεται στην Ελλάδα από την εμπειρία της πλατείας του Καΐρου είναι ο υποτιθέμενος ειρηνικός- μη βίαιος χαρακτήρας των συγκεντρώσεων εκεί. Επίσης ο κατά κόρον αδιαμεσολάβητος από πολιτικά κόμματα τρόπος οργάνωσης τους. Η δε αυτή οργάνωση ήταν περισσότερο αποτέλεσμα αυθόρμητων και οριζόντιων προσπαθειών χιλιάδων ανθρώπων μέσα από ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το facebook και το twitter. Τέλος στο επίπεδο του πολιτικού περιεχομένου τα βασικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο συγκεκριμένο κίνημα είναι δύο. Ένα αρνητικό, το »φτάνει πια» που αποτυπώνει την υπερχειλισμένη αντίδραση στην υπάρχουσα κατάσταση και ένα ένα θετικό: »δημοκρατία», που εκφράζει τη συγκεκριμένη στόχευση. Ωστόσο και τα δύο εμφανίζονται εξαρχής ως ηγεμονικά, με την έννοια πως απαντούν σε μία πανθομολογούμενη έλλειψη και ένα all inconclusive πρόταγμα που αγκαλιάζει την μεγάλη πλειοψηφία χωρίς να δημιουργεί »αχρείαστες» διαιρέσεις στο εσωτερικό του λαού. Αυτά λοιπόν είναι τα σημαινόμενα που επισυνάπτονται στο σημαίνον Ταχρίρ στην προσπάθεια να μεταφερθεί στην εγχώρια πολιτική συζήτηση.
Πόσο όμως αντέχει αυτή η πρόσληψη της Ταχρίρ σε μία στοιχειώδη πραγματολογική εξέταση της αιγυπτιακής (και τυνησιακής) εξέγερσης; Και πόσο στέκει μία τέτοια σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα; Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Η αιγυπτιακή εξέγερση ούτε αυθόρμητη και αδιαμεσολάβητη ήταν ούτε μη βίαιη. Δεν ήταν αυθόρμητη διότι συνέβη ύστερα από 10 χρόνια κινηματικής και πολιτικής Άνοιξης της αιγυπτιακής κοινωνίας η οποία αφορούσε πολλά και αλληλοεπικαλυπτόμενα πεδία. Από το κίνημα συμπαράστασης της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα το 2000, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα κατά του πολέμου στο Ιράκ το 2003, τις μαζικές και άγριες απεργίες από το 2006 και μετά, πολλές από τις οποίες νικηφόρες, μέχρι ένα ισχυρό κίνημα νεολαίας με πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα που ξεπήδησε ακριβώς ως συμπαράσταση στις εργατικές απεργίες και κατά της καταστολής που υπέστησαν. Το κίνημα αυτό δημιούργησε και τη δική του δομή, »Το κίνημα της 6ης του Απρίλη», που ήταν και αυτό που κάλεσε την πρώτη συγκέντρωση στην πλατεία Ταχρίρ. Το διαδίκτυο έπαιξε βοηθητικό ρόλο, στη διευκόλυνση της οργάνωσης των κινητοποιήσεων, ουδέποτε όμως υποκατέστησε τις πραγματικές κινηματικές δομές και την ουσιαστική ιδεολογική και πολιτική προπαρασκευή που είχε γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος είναι λάθος επίσης πως οι συγκεντρώσεις είχαν εχθρική ή έστω επιφυλακτική στάση απέναντι στα κόμματα. Σημαντικός κόμβος για την εξέλιξη του κινήματος υπήρξε η ολόθερμη συμμετοχή των Αδελφών Μουσουλμάνων, του μόνου μαζικού κόμματος που επιβίωσε της καταστολής του καθεστώτος, συμμετοχή που βέβαια καλωσορίστηκε ιδιαίτερα από τους διαδηλωτές.
Όλα τα παραπάνω βέβαια επιμελώς αποκρύπτονται από τη συζήτηση εδώ για να οδηγηθούμε στη θέση περί της προκλήσεως ενός συμβάντος εκ του μηδενός, για να ενισχυθεί μία τάση αντιπολιτικής, η εχθρότητα απέναντι στα κόμματα και κατ’ επέκτασιν τις θέσεις τους, για να επιστρέψουμε σε μία προ της Πτώσης αρχή όπου όλα ήταν ειρηνικά και όμορφα, μέχρι να έρθουν τα κόμματα με τον ξύλινο λόγο τους και την ατελέσφορη ή και επικίνδυνη πρακτική τους, να τα διαταράξουν. Υποβαθμίζεται έτσι η πολιτική συζήτηση και εξαφανίζονται μία σειρά πολιτικά κεκτημένα των αγώνων δεκαετιών.. Αν μπορεί να υπάρξει κάτι από το τίποτα, τότε ποιος ο λόγος όλων αυτών των συζητήσεων για στρατηγικές, αιτήματα, τακτικές και μορφές δράσης;
Ας περάσουμε τώρα στον ειρηνικό – μη βίαιο χαρακτήρα των αιγυπτιακών κινητοποιήσεων. Αυτό είναι ίσως το κεντρικό στοιχείο της αφήγησης που συγκροτεί τον ιδεότυπο »Ταχρίρ» . Μαθαίνουμε λοιπόν πως αυτό που εξασφάλισε τη μαζικότητα και την επιτυχία των αιγυπτιακών διαδηλώσεων είναι η μέχρι τέλους παθητική, μη βίαιη διάσταση τους, ο σεβασμός της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η μη παρακώλυση της ομαλής λειτουργίας της οικονομίας και κοινωνίας. Όλα αυτά βέβαια, εμμέσως πλην σαφώς, αντιπαραβάλλονται με τον αναποτελεσματικό και αδιέξοδο χαρακτήρα των εγχώριων κινητοποιήσεων, όπως οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις. Η επιφανειακή αυτή προσέγγιση των διαδηλώσεων της πλατείας του Καΐρου λέει περισσότερα εξαιτίας αυτών που αποκρύπτει, παρά με αυτά που ρητά διατυπώνει. Διότι μπορεί για τα ευρωπαϊκά και ελληνικά δεδομένα η δράση των Αιγυπτίων να ήταν παθητική και μη βίαιη (ειρηνική παρουσία σε μία πλατεία), για το αιγυπτιακό καθεστώς όμως συνιστούσαν μία μέγιστη επιθετική κίνηση που υπονόμευε άμεσα την εξουσία του. Σε δικτατορικά καθεστώτα που απαγορεύουν ή περιστέλλουν δραστικά, με φυσική καταστολή, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και την ελεύθερη πολιτική έκφραση, κινήσεις που αμφισβητούν αυτή την απαγόρευση, όπως οι συγκεντρώσεις στην Ταχριρ, μόνο με την ύπαρξη τους και δευτερευόντως με τα αιτήματα τους (που στην Αίγυπτο ήταν σαφώς αντικαθεστωτικά), εκλαμβάνονται και ορθά ως μέγιστες απειλές. Ταυτόχρονα, σε καθεστώτα που στηρίζουν τη κυριαρχία τους στην καταστολή και στη διάλυση κάθε αντιπολίτευσης εν τη γενέσει της είναι αποφασιστικής σημασίας, από τη σκοπιά των αντιπολιτευόμενων, να σπάσει το φράγμα του φόβου και καταστεί εφικτό να υπάρξει μία κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θα αντέξει την καταστολή και θα επιτρέψει σε μεγαλύτερες μάζες να κατέβουν στους δρόμους. Το τελευταίο με τη σειρά του αποτελεί αποτελεί και το ποιοτικό άλμα που εν πολλοίς αχρηστεύει τις κατασταλτικές δυνατότητες του αστυνομικού κράτους.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, μία συγκεκριμένη μορφή δράσης (μαζικές ειρηνικές συγκεντρώσεις) σε ένα δεδομένο συγκείμενο σαν και αυτό της Αιγύπτου, ενός διδακτορικού κράτους δηλαδή, μπορεί να αποδώσει σημαντικά αποτελέσματα. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει αυτό με την ελληνική πραγματικότητα όπου το δικαίωμα των συναθροίσεων είναι ελεύθερο και όπου σύμφωνα με την αστυνομία το περασμένο χρόνο έγιναν 900 συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας, από πολύ μαζικές έως ελάχιστα; Επίσης δεν είναι καθόλου αλήθεια πως οι αιγυπτιακές διαδηλώσεις ήταν εξολοκλήρου μη βίαιες, αντίθετα οι διαδηλωτές χρησιμοποίησαν αρκετή βία κάθε φορά που οι αστυνομία ή πληρωμένοι και μη οπαδοί του Μουμπαρακ προσπάθησαν να τους διαλύσουν. Αμυντική μεν αλλά βία δε. Αν θέλαμε λοιπόν να κάνουμε τη σύγκριση με την Ελλάδα, μία καλύτερη αναλογία θα ήταν αυτή της Κερατέας, όπου οι κάτοικοι κατέλαβαν την περιοχή τους για να εμποδίσουν την κατασκευή ΧΥΤΑ, ασκώντας αμυντική βία κάθε φορά που η αστυνομία προσπαθούσε να τους διαλύσει. Όμως οι κάτοικοι της Κερατέας δεν επιβραβεύονται από τα εγχώρια μίντια, αντίθετα λοιδορούνται ως »300 χούλιγκανς».
Όμως ακόμη και στην περίπτωση της Αιγύπτου και της Τυνησίας δεν πρέπει να υπερτονιστεί ο ρόλος των πολυήμερων, ειρηνικών συγκεντρώσεων στην πτώση του Μουμπάρακ και του Μπεν Άλι. Οι κινητοποιήσεις αυτές υπήρξαν ιδιαίτερασημαντικές αλλά από μόνες τους δεν θα ήταν αρκετές για να προκαλέσουν την πτώση των δικτατόρων. Αντίθετα αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη ήταν κάτι που οι εδώ εγχώριοι υμνητές της πλατείας Ταχρίρ προσπαθούν επιμελώς να το ξεχάσουν. Ποιο είναι αυτό; μα η παράλυση της οικονομίας βέβαια. Η Αίγυπτος και η Τυνησία είναι δύο χώρες που η οικονομία τους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό. Η παρατεταμένη, αστάθεια, η συνεχόμενη βία και καταστολή, το συνεχές κλείσιμο των καταστημάτων, είτε λόγω των διαδηλώσεων είτε λόγω της συμμετοχής των ιδιοκτητών σε αυτές, παρέλυσαν την τουριστική βιομηχανία με αποτέλεσμα η οικονομία και οι αιγυπτιακές επιχειρήσεις και το κράτος να χάνουν δισεκατομμύρια δολάρια. Ταυτόχρονα τις τελευταίες μέρες των κινητοποίησεων άρχισαν να εξαπλώνονται μαζικές απεργίες στις ιδιωτικές και μη βιομηχανίες, πολλές από τις οποίες ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές, φτάνοντας μέχρι το σημείο της εκδίωξης των διευθυντών από τα εργοστάσια και την κατάληψης τους από τους εργάτες. Ήταν αυτές οι εξελίξεις που έπεισαν το στρατό και την αστική τάξη που μέχρι τότε επέμεναν να στηρίζουν τον Μουμπάρακ (και τον Μπεν Άλι), να τους εγκαταλείψουν και να δρομολογήσουν έναν ελεγχόμενο εκδημοκρατισμό. Βλέπουμε λοιπόν πως όλες εκείνες οι μορφές πάλης που εδώ παρουσιάζονται ως αναποτελεσματικές )απεργίες, παράλυση της οικονομίας κλπ) είναι αυτές που σε τελική ανάλυση οδήγησαν στη νίκη τα κινήματα της Αιγύπτου και της Τυνησίας.
Τέλος λίγα λόγια για το πολιτικό περιεχόμενο της πλατείας Ταχρίρ, έτσι όπως αναμορφώνεται βέβαια για να παρουσιαστεί στην εγχώρια πραγματικότητα ως οδηγός αποτελεσματικής πολιτικής δράσης. Όπως επισημάναμε πιο πάνω, αυτό συνίσταται στη σημασία του να εκφραστεί η αγανάκτηση: να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους και να εκφράσει ειρηνικά τη δυσαρέσκεια του. Και στην επίκληση της δημοκρατίας γενικά, απέναντι στους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους ανεξέλεγκτους τραπεζίτες, τα αναποτελεσματικά κόμματα κ.ο.κ. Πράγματι, δε μπορεί να αρνηθεί κανείς πως αυτό που παρακίνησε τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων και Τυνήσιων να κατέβουν στους δρόμους ήταν μία ειλικρινής αγανάκτηση και μία συσσωρευμένη δυσαρέσκεια από την καταπίεση που υφίστανται. Ωστόσο οι πηγές αυτής της καταπίεσης δεν ήταν κοινές για όλους όσους κινητοποιήθηκαν ούτε και η έκταση της. Διαφορετικά λοιπόν τα αίτια της καταπίεσης των Αιγυπτίων εργατών από τα μεσοστρώματα του Καΐρου, των ανέργων από τις θρησκευτικές μειονότητες, των δημοσίων υπαλλήλων από των γυναικών. Υπήρχε βέβαια μία προφανής κοινότητα , αυτή της έλλειψης πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων η οποία όμως είναι νόμιμο να ισχυριστούμε πως βιωνόταν διαφορετικά από τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, ανάλογα με τη σχετική τους ισχύ στην αιγυπτιακή κοινωνία. Επίσης είναι σίγουρο πως υπήρξε μία αλληλόεπικάλυψη που σχετίζεται με τις πολλαπλές ιδιότητες πολλών από τους συμμετέχοντες στις διαδηλώσεις (πχ άνεργη χριστιανή γυναίκα ή μικρομεσαίος έμπορος μέλος των Αδελφών Μουσουλμάνων κλπ). Απεδείχθη όμως πως όλες αυτές οι διαφορετικής ποιότητας και έκτασης, δυσαρέσκειες κατέστη δυνατόν να εκδηλωθούν στο ίδιο χώρο και χρόνο και να συμπυκνωθούν σε ένα σύνθημα: »δημοκρατία» έτσι όπως εξειδικεύονταν στο: »κάτω ο Μουμπάρακ» . Στην περίπτωση λοιπόν της Αιγύπτου (και Τυνησίας) η δημοκρατία (η πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία βέβαια) μετατράπηκε σε κύριο αδειανό σημαίνον που σταθεροποιούσε στο σημείο διαρραφής το νόημα των επιπλέοντων σημαινόντων όπως, ελευθερία, δικαιώματα, εργασία, αυξήσεις, θρησκευτική ελευθερία κλπ. που συμπύκνωναν τη δυσαρέσκεια των διαφορετικών υποκείμενων που απάρτιζαν το κίνημα.
Χωρίς εδώ να είμαστε σε θέση να κάνουμε μία διεξοδική ανάλυση για το πως το αστικό- δημοκρατικό πρόταγμα κατάφερε να ηγεμονεύσει στις αραβικές εξεγέρσεις αρκεί να επισημάνουμε πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις η πάλη ενάντια στο οποιοδήποτε κακώς κείμενο της κοινωνίας, όπως τη φτώχεια, την ανεργία, την θρησκευτική καταπίεση, την απουσία δικαιωμάτων, προσέκρουε πάνω στον αυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος, την απουσία καναλιών πολιτικής διαμεσολάβησης με αποτέλεσμα να πολιτικοποιείται και να γενικεύεται σχεδόν αυτόματα. Η ικανοποίηση του οποιουδήποτε »μερικού» αιτήματος προϋπέθετε τη συνολική πολιτειακή αλλαγή. Αυτό έγινε πιο εμφανές μετά την πτώση των δικτατόρων και την δρομολόγηση εκλογών. Η μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία που πραγματοποίησε την εξέγερση έσπασε και οι κινητοποιήσεις απομαζικοποιήθηκαν. Οι διαδηλώσεις για πιο βαθύ και γρήγορο εκδημοκρατισμό συνεχίστηκαν βέβαια, όπως και οι μία σειρά απεργίες και δράσεις. Όμως αυτές ξαναπέκτησαν τον μερικό και αποσπασματικό χαρακτήρα τους, με αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία στη μεταβατική χούντα που διοικεί αυτή τη στιγμή την Αίγυπτο και την Τυνησία, να τις αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά μέσω της καταστολής.. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως πίσω από τα αιτήματα των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων που αποτέλεσαν το αιγυπτιακό και τυνησιακό κίνημα δεν υποκρύπτονταν διαφορετικά υλικά συμφέροντα. Αυτό που θέλουμε να αναδείξουμε εδώ είναι πως στη δεδομένη συγκυρία τα διαφορετικά αυτά αιτήματα των ξεχωριστών κοινωνικών ομάδων και τάξεων κατέστη δυνατό να νοηματοδοτηθούν από το σημαίνον (κοινοβουλευτική) δημοκρατία και να ξεδιπλωθούν κυρίως μέσα από την πάλη για την πραγματοποίηση της.
Με βάση τα παραπάνω, ας επιχειρήσουμε τώρα να επιστρέψουμε στο ερώτημα κατά πόσο το σχήμα: αυθόρμητη, μαζική ειρηνική διαμαρτυρία με στόχο τη δημοκρατία (γαρνιρισμένη βέβαια με κατηγορίες εναντίων των διεφθαρμένων πολιτικών, των αναποτελεσματικών κομμάτων κλπ) που επιχειρούν οι προπαγανδιστές της πλατείας Ταχρίρ και αυτής της Puerta del Sol, στην Ελλάδα, μπορεί να λειτουργήσει με τον τρόπο που φαντασιώνονται πως λειτούργησε στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Μπορεί λοιπόν η οργανωμένη από το facebook καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες ανά την επικράτεια, με αίτημα μία αφηρημένη (πραγματική, μη διεφθαρμένη κοκ) δημοκρατία να προκαλέσει μία τόσο μεγάλης έκτασης πολιτική αλλαγή όπως στην Αίγυπτο; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα θα πρέπει να επικεντρώσουμε στα δεδομένα της ελληνικής κρίσης, διότι μπορεί στην Αίγυπτο και την Τυνησία το σημαίνον δημοκρατία να συνέδεσε και να να συμπύκνωσε τα επιμέρους αιτήματα και δυσαρέσκειες των ξεχωριστών κοινωνικών ομάδων, αναδυόμενο ως αυτό που απουσιάζει και το σημαίνον αυτής της απουσίας, στην περίπτωση της Ελλάδας όμως είναι απίθανο να επιτελέσει αυτό το ρόλο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο πυρήνας της ελληνικής κρίση δεν είναι η δυσλειτουργία των θεσμών ή »έλλειψη» δημοκρατίας. Το αντίθετο θα λέγαμε, η κρίση έδειξε πως στην Ελλάδα οι θεσμοί και η δημοκρατία λειτουργούν άψογα παίζοντας τέλεια το ρόλο τους στο να φυσικοποιούν και αποπολιτικοποιούν το πεδίο της οικονομίας, στο οποίο εντοπίζεται και η ελληνική κρίση, αποκρύπτοντας πως εκεί καμία δημοκρατία δεν υφίσταται ούτε επιτρέπεται. Δεν μπορείς άλλωστε να αποφασίσεις δημοκρατικά στο αν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας. Στην Ελλάδα όλες οι δυσαρεστημένες κοινωνικές ομάδες ή και πρόσωπα μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα την αγανάκτηση τους διαδηλώνοντας όσο θέλουν και φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούν, όπως αποδεικνύει και η πληθώρα διαμαρτυριών τον τελευταίο χρόνο. Βέβαια δεν υπάρχει κανένας να τους ακούσει από τη στιγμή που η οικονομία έχει μετατραπεί σε φυσική αναγκαιότητα που εκφράζεται αποκλειστικά μέσα από τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Σε αυτό συμφωνούν η πλειοψηφία των κομμάτων, εκτός από το ΚΚΕ που διαφωνεί αλλά δεν παρουσιάζει καμία συγκεκριμένη εναλλακτική και το ΣΥΝ που επίσης διαφωνεί αλλά παρουσιάζει όλες τις πιθανές εναλλακτικές, δηλαδή πάλι καμία. Αν λοιπόν στην Αίγυπτο και την Τυνησία η απουσία της πολυκομματικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας συνιστούσε ένα πρώτο αλλά ανυπέρβλητο εμπόδιο για το ξεδίπλωμα και την επίτευξη των λαϊκών διεκδικήσεων, στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο: η ύπαρξη αυτής της δημοκρατίας είναι το ανυπέρβλητο εμπόδιο πάνω στο οποίο πέφτει ο κόσμος στην προσπάθεια του να συνειδητοποιήσει την πηγή των προβλημάτων του για να μπορέσει να τα επιλύσει..
Ολοκληρώνοντας το παραπάνω συλλογισμό είμαστε τώρα σε θέση να απαντήσουμε κατά πόσο οι επίδοξοι μιμητές της πλατείας Ταχρίρ και της Puerta del Sol κομίζουν την λύση για το χειμαζόμενο ελληνικό κίνημα. Ένα σχήμα λοιπόν που υποδεικνύει ως υπαίτιους για την κρίση κάποιους διεφθαρμένους πολιτικούς και τραπεζίτες και ως απάντηση σε αυτή τη διεκδίκηση μία αφηρημένη, υπερταξική δημοκρατία. Και ως αποτελεσματική μορφή δράσης τις ειρηνικές καθιστικές διαμαρτυρίες που κανένα πρόβλημα δεν δημιουργούν στο κράτος και τα αφεντικά, όχι μόνο λύση δεν μπορεί να είναι, αντίθετα συνιστά μέρος του προβλήματος.
Εδώ θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως αυτό το περιεχόμενο και αυτή η μορφή δράσης έχουν τη δυνατότητα να απευθυνθούν σε ένα πλατύτερο κόσμο από αυτόν που συμμετέχει κανονικά στις παραδοσιακές διαμαρτυρίες, γεγονός που είναι αντικειμενικά θετικό. Αυτός ο ισχυρισμός θα είχε μία βάση ένα χρόνο πίσω, πριν την έκρηξη της ταξικής πάλης που συνόδεψε την υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Πριν επίσης από όλη αυτή τη συζήτηση που διεξάγεται στην ελληνική κοινωνία για τα αίτια της οικονομικής κρίσης, το ταξικό περιεχόμενο του χρέους και του ευρώ, τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ελληνικής δημοκρατίας. Αυτή η συζήτηση και οι κινητοποιήσεις δεν αφορούσαν μόνο τους συνήθεις ύποπτους του χώρου της αριστεράς και της αναρχίας, άλλα επεκτάθηκε σε μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, όπως αποδεικνύουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Η προσπάθεια λοιπόν όσων φιλοδοξούν να παράξουν και εδώ μία Ταχρίρ ή Puerta del Sol, παρακάμπτει όλη αυτή την εμπειρία και τα συμπεράσματα της και υποβαθμίζει σε ένα αρκετά χαμηλότερο επίπεδο δράσης και πολιτικής συνειδητοποίησης, όχι από αυτό που φαντασιώνεται η αριστερά αλλά από αυτό που είχε κατακτηθεί από τις μαζικές δράσεις του τελευταίου χρόνου. Αναγκαστικά λοιπόν και σε ένα χαμηλότερο επίπεδο αποτελεσματικότητας. Γιατί τι παραπάνω θα πετύχουν οι μαζικές καθιστικές διαμαρτυρίες, όσες μέρες και αν κρατήσουν, εκεί που απέτυχαν οι 9 γενικές απεργίες, οι δυναμικές διαδηλώσεις πολλών δεκάδων χιλιάδων, οι καταλήψεις κλπ. Όλες αυτές οι δράσεις δεν απέτυχαν επειδή δεν ήταν αρκετά μαζικές ή επειδή ήταν πολύ »αριστερίστικες» αλλά επειδή δεν κατάφεραν να μετουσιωθούν σε μία εναλλακτική πολιτική πρόταση και δύναμη που να διεκδικεί να τις ολοκληρώσει προτείνοντας μία διαφορετική κυβέρνηση – εξουσία.
Αν όμως το κίνημα της ελληνικής Ταχρίρ δεν διεκδικεί να πετύχει εκεί που πιο ριζοσπαστικές και αρκετά μαζικές δράσεις απέτυχαν, σε τι αποσκοπεί; Στο να διαχειριστεί το τραύμα αυτής της αποτυχίας βέβαια, κατασκευάζοντας ένα φετίχ στο οποίο θα κατευθυνθεί η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και θα εκφραστεί ακίνδυνα, ικανοποιώντας την ανάγκη της ψυχικής και πολιτικής εκτόνωσης. Οι διαμαρτυρίες αυτές συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν λογίζονται ως μέσα για την επίτευξη ενός στόχου: την αλλαγή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά ως αυτοσκοπός. Γι αυτό και η έμφαση δίνεται στο να πραγματοποιηθούν αυτές οι διαμαρτυρίες, να είναι μαζικές, να είναι ειρηνικές, να είναι περιεκτικές ώστε να μην αφήνουν κανέναν απέξω. Οποιαδήποτε προσπάθεια να προσδιορισθούν στόχοι μη αυτοαναφορικοί και μορφές πάλης πιο αποτελεσματικές συναντά την άμεση κατηγορία για σεχταρισμό και εμμονή σε αποτυχημένες πρακτικές της »ξύλινης» αριστεράς. Ως τέτοιες λοιπόν παρουσιάζονται και από τα ποικιλώνυμα μίντια, ως ένα event, πανηγυρικό, πολιτισμένο, ευρωπαϊκό.
Αυτή η πραγματικότητα δυστυχώς έφτασε να αγγίζει και τμήματα της αριστεράς και της αναρχίας που μετατράπηκαν σε ενθουσιώδεις υποστηρικτές αυτών των μορφών δράσης αποφεύγοντας να κάνουν στοιχειώδη πολιτική ανάλυση. Ο ίδιος μηχανισμός του φετιχισμού βρίσκεται εν λειτουργία και εδώ με μία μικρή διαφοροποίηση που συνίσταται στο σχήμα: οτιδήποτε δεν θυμίζει την αποτυχημένη μέχρι τώρα πρακτική του κινήματος και της αριστεράς είναι καλό. Όποιος προσπαθήσει να αναδείξει προβλήματα και ανεπάρκειες αυτής της »νέας» μορφής δράσης χαρακτηρίζεται παλαιοαριστερός και καταγγέλλεται για πρωτογονισμό.
Βέβαια υπάρχει και εκείνο το τμήμα του χώρου που αναγνωρίζει τα προβλήματα και τα όρια του εν λόγω κινήματος, διατηρώντας επιφυλάξεις, υποστηρίζει όμως πως η αριστερά πρέπει να δοκιμάσει μία κριτική εμπλοκή, αναγνωρίζοντας το ως πεδίο δράσης και συζήτησης με ένα ευρύτερο ακροατήριο. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ που ενώ αναδεικνύει μία σειρά προβλήματα που το χαρακτηρίζουν, καταγγέλλει και αποχωρεί. Η τοποθέτηση αυτή είναι ομολογουμένως η πιο σωστή αλλά πρέπει να υπάρχει συναίσθηση των ορίων της δυνατότητας της να επηρεάσει και να διαμορφώσει το συγκεκριμένο κίνημα. Από τη στιγμή που η ίδια αυτή η μορφή δράσης συνιστά μία μετατόπιση- υπεραναπλήρωση της αδυναμίας να επιτευχθεί πραγματική αλλαγή, οποιαδήποτε προσπάθεια να αποσπασθεί η προσήλωση από το φετίχ σε κάτι άλλο αναμένεται να συναντήσει έντονη αντίσταση. Όταν δεν μπορώ να έχω τη Charlize Theron μπορεί να μου αρκεί μία γόβα της. Εάν πείσω τον εαυτό μου πως εξαρχής αυτό που ήθελα ήταν η γόβα, τότε η Charlize μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς από την εικόνα και αν προσπαθήσεις να μου πάρεις τη γόβα, κινδυνεύεις να βρεθείς με αυτή καρφωμένη στο κεφάλι….
Ολοκληρώνοντας ,δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ορισμένα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η κυβέρνηση ανακοινώνει το τριετές, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας, εξαγγέλλει μία νέα φοροεπιδρομή, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Ταυτόχρονα τα στελέχη της επαναφέρουν συνεχώς τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας, ενώ η Μαρία Δαμανάκη, εμφανώς σκόπιμα, »διαρρέει» πως στα ευρωπαϊκά επιτελεία συζητιέται η αποπομπή της Ελλάδας από την ΟΝΕ. Η στόχευση όλων αυτών είναι προφανής, η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα πανικού προκειμένου να παραλύσει τις αντιδράσεις απέναντι στα νέα μέτρα και να διευκολύνει την αποδοχή τους. Την ίδια στιγμή δεν προγραμματίζεται καμία κινητοποίηση από τη ΓΣΕΕ ή από άλλα συνδικάτα ενώ ο χώρος πανηγυρίζει για το πολύχρωμο, φρέσκο, all inclusive, κίνημα των Ελλήνων indignados. To Σκαί και τα άλλα αστικά μίντια επιχαίρουν γιατί επιτέλους έγινε και στην Ελλάδα μία πολιτισμένη, ευρωπαϊκή διαμαρτυρία, μακριά από μολότοφ, πέτρες και συγκρούσεις και η Αυγή, η εφημερίδα του ΣΥΝ, του κατεξοχήν εν Ελλάδι εκπροσώπου του επιλεκτικού υλισμού και του διαλεκτικού οπορτουνισμού, κατεβαίνει με πρωτοσέλιδο »Δημοκρατία» What a wonderful world…
Σε μία επίσκεψη του στο Λονδίνο το 2003, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, ο George Bush, ρωτήθηκε στη συνέντευξη τύπου να σχολιάσει τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου που έγιναν στην Βρετανία. Η απάντηση του ήταν ιδιαίτερα οξυδερκής: »Βλέπετε, ακριβώς γι αυτό κάναμε τον πόλεμο στο Ιράκ, για να μπορούν και οι Ιρακινοί να διαδηλώνουν ελεύθερα, όποτε διαφωνούν με την κυβέρνηση τους, όπως γίνεται και εδώ». Η χαρακτηριστική αποτυχία των αντιπολεμικών διαδηλώσεων, παρά τη μαζικότητα τους ,να αποτρέψουν τον πόλεμο, οδήγησε το Ζίζεκ να ισχυριστεί πως η πραγματική λειτουργία τους ήταν κατά κάποιο τρόπο να τους κάνουν όλους να αισθανθούν καλά. Οι διαδηλωτές εξέφρασαν ηχηρά την αντίθεση στον πόλεμο, οι κυβερνήσεις επέτρεψαν αυτές τις διαμαρτυρίες να εκφραστούν ελεύθερα και ο πόλεμος… έγινε. Άλλωστε στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ελπίζω ειλικρινά η εμφάνιση των Ελλήνων »indignados» να μην υποδηλώνει πως έχουμε φτάσει και εμείς στο ίδιο σημείο.
————————————————————————————————————————————————————————
* Αυτό που συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στον χώρο τής αριστεράς και της αναρχίας για τον ρόλο και την παρέμβαση σε αυτό, όπως και τα χαρακτηριστικά του. Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης έφτασε στα χέρια μου και αυτό το κείμενο. Αν και ο δικός μου χρόνος είναι περιορισμένος και δεν σκοπεύω να πάρω θέση βιαστικά, όμως θεωρώ ότι η συζήτηση και η κριτική είναι αναγκαίο και απαραίτητο να γίνεται, ειδικά τις μέρες που ζούμε, ιστορικής κατά την εκτίμησή μου σημασίας. Και όταν λέω ιστορικής, το εννοώ με το βλέμμα στραμμένο στον παγκόσμιο χάρτη, όπου τα κινήματα είναι στο προσκήνιο εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης.
Με χαρά λοιπόν αναλαμβάνω να βοηθήσω στην ανάρτηση αυτού του κειμένου, μιας και θα μπορούσα και να συμφωνήσω σε πολλά σημεία του αλλά και να διαφωνήσω και σε πολλά άλλα.
Jaquou Utopie
konstantinos
27 Μαΐου, 2011 11:30 πμ
Η σύγκρουση έπεται τη μαζικής κινητοποίησης, όταν η κινητοποίηση έρχεται στο δια ταύτα. Η παρούσα κινητοποίηση δεν είναι ακόμη ούτε στα σπάργανα, πολύ μακριά λοιπόν από το δια ταύτα. Όσο για τα σχόλια της παραδοσιακής αριστεράς και του αναρχικού χώρου περιέχουν αφενός την παραδοχή της δικής τους αποτυχίας σε ένα χώρο όπου δρουν τα τελευταία 7.605.832 χρόνια με τέλεια αποτυχία και βέβαια τον φόβο απώλειας της πελατείας που δικαιολογεί «επαναστατικούς» «επαγγελματισμούς».
Rap
27 Μαΐου, 2011 11:55 πμ
Από μια ταχύτατη διαγώνια ημι-ανάγνωση του κειμένου, μου φάνηκε απαράδεκτο. Θα επανέλθω αφού το διαβάσω αναλυτικά.
Θεωρώ ότι εσκεμμένα παραλείπει και απ’ την άλλη επιλεκτικά εστιάζει σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κινητοποιήσεων προκειμένου να δημιουργήσει στρεβλές εντυπώσεις.
Ενδεικτικό είναι το πως αντιμετωπίζει την κάλυψη της κινητοποίησης από τα ΜΜΕ.
elkondo
27 Μαΐου, 2011 12:11 μμ
Διαβασα το κειμενο πολυ «στα πεταχτα» (βιαζομαι να τελειωσω τις δουλειες μου και να παω στην πλατεια!) σιγουρα γραφει ΚΑΙ αρκετα πραγματα με τα οποια συμφωνω.
Ομως, αυτη η ευτελης, ειρωνικη, σεξιστικη συγκριση «οταν δεν μπορω να εχω τη Charlize Theron, μπορει να μου αρκει μια γοβα της» δειχνει κατι για το ηθος και την «ποιοτητα» του συντακτη! Κριμα στην προσπαθεια, μονο η αηδια της ξεφτιλας μου εμεινε !!!
Juan
27 Μαΐου, 2011 4:51 μμ
Καλά είσαι σοβαρός/η άνθρωπέ μου, ξέρεις τι θα πει σεξισμός ή έτσι εξαπολείες κατηγορίες;
Η εν λόγω αναλογία γίνεται για να διευκρισνιστεί το ζήτημα του φετιχισμού που προσεγγίστηκε για πρώτη φορά ολοκληρωμένα από την ψυχανάλυση, στο επίπεδο των διαπροσοπικών σχέσεων και της επιθυμίας. Κατά ποιο τρόπο το εν λόγω σχόλιο αντικειμενοποιεί και μειώνει τις γυναίκες λόγω του φύλλου τους; Θα μπορούσε το ίδιο παράδειγμα να αναφέρεται στο Στάθη Ψάλτη… Όποιαδήποτε συσχέτιση μεταξύ γυναίκας και επιθυμίας είναι σεξιστική;
ComradeC
27 Μαΐου, 2011 12:21 μμ
Ο αναρχισμός (ελευθεριακός σοσιαλισμός) είναι εκείνο το σύστημα κοινωνικής διάρθρωσης κατά το οποίοι όλοι άνθρωποι είναι ΙΣΑ μελη της κοινότητας σε κάθε επίπεδο αναφοράς (σοσιαλισμός), ακόμα και σε αυτό της «διακυβέρνησης» της κοινότητας (ελεθεριακός).
Είναι ένας σοσιαλισμός «από τα κάτω» σε αντίθεση με τον κομμουνισμό που είναι ένας σοσιαλισμός «από τα πάνω».
Πρωταρχικό σημείο κάθε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (και όχι των χαλκευμένων «δημοκρατιών» που απολαμβάνουμε) είναι η αδιαμεσολάβητη (άμεση) ενασχόληση με τα κοινά.
Αν έχουν όλοι δικαίωμα στο λόγο (κάτι που στις σύγχρονες δημοκρατίες άρχισε να κατακτάται σιγά σιγά μέσα από την διαδραστικότητα του διαδικτύου) τότε όλοι θα απαιτήσουν σταδιακά ισότητα και στον οικονομικό τομέα.
Αυτές οι διαδηλώσεις μπορύν να γίνουν η πεμπτουσία της κοινωνικής αλλαγής. Άλλωστε όποιος ελευθέρα συλλογάται, συλλογάται καλά (και η ελευθερία δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτική πρέπει να είναι και οικονομική).
Για αυτό το λόγο ΔΕΝ έχουμε την πολυτέλεια να λείπουμε από τις πλατείες.
Back Door Man
27 Μαΐου, 2011 12:36 μμ
Eισβολή μπάτσων στην plaza cataluna
http://www.tv3.cat/3alacarta/#/videos/3547910
μανικακος
27 Μαΐου, 2011 1:03 μμ
ΕΟΣ
27 Μαΐου, 2011 1:05 μμ
Οι εικόνες λένε μερικές φορές περισσότερα πράγματα απ’ ότι οι λέξεις
http://www.youtube.com/p/5DB6B90018B6CBEF?hl=el_GR&fs=1
Juan
27 Μαΐου, 2011 1:31 μμ
Και ο Πρετεντέρης Indignado:
«ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ οι πλατείες της Τετάρτης. Καλόκαρδες, ανοιχτές, νεανικές, απλοϊκές, ακοµµάτιστες, ειρηνικές και κυρίως γεµάτες. ∆ιαδήλωσαν, φώναξαν, βρέθηκαν, χειροκρότησαν, αποδοκίµασαν και στο τέλος οι ίδιοι οι διαδηλωτές καθάρισαν το οδόστρωµα. Αγανακτισµένοι. Και πολιτισµένοι. ..»
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artID=4632861
Γιάννης
27 Μαΐου, 2011 1:54 μμ
Ρε παιδιά, είναι ντροπή. Ακόμα δεν ξεκίνησε το πράγμα και ξεκίνησαν οι γκρίνιες; Το κείμενο είναι κατάπτυστο. Λοιπόν, και στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια υπήρχαν πολλά κινήματα.
Υπήρχε το κίνημα για το άρθρο 16, υπήρχε το αντιπολεμικό κίνημα, υπήρχε το κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, το οικολογικό κίνημα που αναπτύχθηκε με κάποιες πολύ σημαντικές επιτυχίες. Υπήρχε το κίνημα των μεταναστών τα τελευταία 2-3 χρόνια που πλέον κτίζει δυνατές βάσεις.
Βρίσκω απογοητευτικό που υπάρχουν αριστεροί και αναρχικοί που επιλέγουν τη μιζέρια, βρίσκουν στην απογοήτευση μια βόλεψη, για να βρουν πάλι τη γωνιά τους και να γκρινιάζουν για το σύστημα και για τον κόσμο που είναι πουλημένος και δε τους στηρίζει.
Κριτική για την κριτική δίχως ουσία, μηδενισμός και αναποφασιστικότητα. Ναι, αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα. Και πολλών αριστερών και αναρχικών.
Υπενθυμίζω τη στάση μεγάλου κομματικού της αριστεράς και του αναρχικού χώρου όταν ξεκίνησε η φάση με τους 300. Πάλι βρίσκονται πίσω από τις εξελίξεις.
Όσο για τον από πάνω που αναφέρει τον Πρετεντέρη, να είστε σίγουροι πως όταν ξεπεραστεί η σύγχυσή τους, και αν τους δώσουμε πατήματα θα ξεπεραστεί πιο γρήγορα, ο κ. Πρετεντέρης και οι όμοιοί του θα βρουν πολλά – πάρα πολλά να πουν.
Όμως, όταν τόσο καιρός σε πορείες και διαδηλώσεις είχαν να πουν πως κλείνουν τους δρόμους, εμποδίζουν τους πολίτες να πάνε στη δουλειά τους, βλάπτουν την οικονομία, τώρα που οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, δεν κάνουν μπάχαλα και είναι αυτοί οι πολίτες που αυτοί εξ ονόματός τους μιλούσαν και η οικονομία έχει καταρρεύσει, ψάχνουν εναγωνιώς για επιχειρήματα. Αποτελεί ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ να δημιουργεί καχυποψία σε κάποιους αναφορικά με το κίνημα που είναι στα σπάργανα, πως μπορεί και ο Πρετεντέρης να γράψει κάτι υπέρ. Που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ… ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ας αναγνωρίσουμε κάτι καλό που συμβαίνει και ας προσπαθήσουμε να το στηρίξουμε, να κτίσουμε. Δεν είναι όλα ύποπτα και κακά. Ή έχουμε πλέον τόσο τυφλωθεί;
Γιωργος
27 Μαΐου, 2011 3:36 μμ
Συγνωμη,
ενω δεχομαι τα διαφωνεις με καποια σημεια του, τι το καταπτυστο εχει ακριβως το κειμενο?
Εχω εξαρχης εναντιωθει στην απαξιωση αυτου που συμβαινει στο συνταγμα αναγνωριζοντας ομως και τα ορια του. Το κειμενο ομως δεν καταφευγει σε πολεμικες αλλα αναλυει το πως εχει ενσωματωθει – και παραμορφωθει – σε μια ειδικα δυτικοτροπη αφηγηση η εξεγερση των αραβων, η μαλλον οι εξεγερσεις στις διαφορες αραβικες χωρες. Σε αυτο το πλαισιο δειχνει το πως η ολη φρασεολογια εναντια σε «πολιτικες σημαιες και πολιτικα συμβολα» (απο την οποια ομως εξαιρειται η εθνικη σημαια, δηλαδη ενα κατεξοχην πολιτικο συμβολο) και οι αναφορες σε μια αφηρημενη δημοκρατια, μπορουν να θεμελιωσουν εναν πολιτικο λογο ακινδυνο που θα ενσωματωθει απολυτα στις παρουσες αστικες δημοκρατιες. Το «κινημα’ των αγανακτισμενων στην τρεχουσαμορφη του δεν οδηγει πουθενα. Για αυτο το λογο πολλα ΜΜΕ ειναι ενθουσιασμενα μαζι του. Παρολαυτα η συμμετοχη σε αυτο ειναι θεωρω σημαντικη. Ειναι και αυτο ενα απο τα αρκετα πεδια συναντησης που πρεπει να διανυσουμε.
Foteini
27 Μαΐου, 2011 3:40 μμ
Νομίζω πως έχει αυταπάτες όποιος πιστεύει ότι αυτό που γίνεται τώρα στην Ελλάδα έχει κάποια αξία. Δεν καταλαβαίνω γιατί οποιοσδήποτε συνειδητοποιημένος αριστερός μπορεί να το υποστηρίζει. Φυσικά δεν πρέπει να του γυρίζουμε την πλάτη γιατί τότε θα είναι σα να γυρίζουμε την πλάτη σε όλο αυτό τον κόσμο που συμμετέχει αλλά ας μην ενθουσιαζόμαστε τόσο. Όπως και στην Ισπανία έτσι και στην Ελλάδα θα αφήσουν τον κόσμο να ξεθυμάνει και μετά θα τον στείλουν σπίτι του. Και το πρόβλημα είναι ότι θα πάει σπίτι του όλος αυτος ο κόσμος, γιατί μέσα του ακόμα δεν έχει ωριμάσει η επιθυμία και η ανάγκη να αγωνιστεί και ούτε θα ωριμάσει ποτέ αν πιστέψουμε ότι αυτό που γίνεται τώρα στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
akroaristeros
29 Μαΐου, 2011 5:29 μμ
» έτσι και στην Ελλάδα θα αφήσουν τον κόσμο να ξεθυμάνει και μετά θα τον στείλουν σπίτι του.»
χα χα σαν πορεια των Α/Α δηλαδη, καλό! (σορι οχι σπιτια καταληψη)
Spin
27 Μαΐου, 2011 4:01 μμ
εγω πάλι στους ΄»αγανακτισμένους» προσπαθώ να βλέπω την όποια πιθανή δυναμική . Όταν κατέβηκα στον λευκό πύργο και είδα μια μικροφωνική( στην αρχή ήταν μια απλή ντουντούκα) και γύρω γύρω ανθρώπους (λαική συνέλευση δλδ) να συζητάνε ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στη ζωή τους κάτι άλλαξε μέσα μου. Γούσταρα ρε παιδί μου.Πιθανόν, μπορεί να οδηγήσει κάπου…Θα δείξει…
Foteini
27 Μαΐου, 2011 4:19 μμ
Φυσικά και θα οδηγήσει κάπου, αρκεί να το δούμε στη σωστή του διάσταση. Το γεγονός ότι ο κόσμος κατεβαίνει στις πλατείες δεν θα αλλάξει την κατάσταση, μπορεί όμως να αλλάξει κάποιους ανθρώπους. Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι «ξυπνήσαμε» αλλά ότι μας δίνεται μια ευκαιρία να «ξυπνήσουμε». Ουσιαστικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να το δούμε λίγο πιο ψύχραιμα όλο αυτό που γίνεται και να μην ενθουσιαζόμαστε τόσο.
Γιάννης
27 Μαΐου, 2011 4:08 μμ
Δεν είναι αυταπάτη. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, κακό του κεφαλιού του. Και αν υπάρξει ματαίωση και εδώ, τότε κούνια που μας κούναγε. Όλους.
Όμως, πάλι η επίσημη αριστερά θα καταλάβει αργά, πάλι οι περισσότερο «συνειδητοποιημένοι» αριστεροί και αναρχικοί θα μείνουν απ’ έξω. Και μετά, θα αναρωτιούνται τι έγινε. Και θα ψάχνουν για ψεγάδια για να κρύψουν την αδυναμία τους να κατανοήσουν ή να συμμετάσχουν ως ίσοι μεταξύ ίσων. Δε θα είναι η πρώτη φορά. Πρόσφατα, έχει υπάρξει το «Δεν Πληρώνω», η Κερατέα, και οι «300». Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η αριστερά άργησε.
Επιτέλους, λίγη αισιοδοξία. Και πρακτική ανάμιξη. Δημιουργία και Οργάνωση. Μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που αποτελούμε την κοινωνία. Προτάσεις υπάρχουν: από δημιουργία ομάδων υποστήριξης, μέχρι αυτόνομη οργάνωση για τη δημιουργία χωραφιών με κήπους, από το αλληλέγγυο ανταλλακτικό εμπόριο, και τη σύνδεση του αγρότη με τον εργάτη. Η αριστερά δεν είναι απλά μια θεωρία. Είναι πρακτική.
rocknrollfever
27 Μαΐου, 2011 4:27 μμ
“Δεν Πληρώνω”, η Κερατέα, και οι “300″. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η αριστερά άργησε.
Προς το παρόν ο πόλεμος κατά των οπορτουνιστών και αντίστροφα ο πόλεμος «οι δυτικοί μαρξιστές ενάντια στους σοβιετικούς μαρξιστές» καλά κρατεί…καμία σύγκλιση,καμία ενότητα έστω σε κινηματικό επίπεδο! Τώρα το θέμα είναι αν οι «αγανακτισμένοι» θα καταλήξουν σε «ατενίστας» ή αν οι πολιτικοί φορείς θα μπορέσουν να ασκήσουν μια υποτυπώδη επιρροή…
parameterλ
27 Μαΐου, 2011 5:18 μμ
Χθες ακούστηκε το σύνθημα «Δικαιοσύνη» στο Σύνταγμα. Να το προσθέσουμε κι αυτό στα σημαινόμενα του σημαίνοντος Ταχρίρ. Ίδωμεν.
Revolted_Tzeny
27 Μαΐου, 2011 8:01 μμ
Εγώ δεν βρίσκω το κείμενο καθόλου κατάπτυστο και μάλλον νομίζω ότι όσοι το επικρίνετε το διαβάσατε μάλλον βιαστικά και προκατειλημμένα. Το κείμενο είναι μια πολύ καλή κριτική και στην ανάλυση που κάνει στο φαινόμενο «διαδηλώνω ειρηνικά χωρίς ταμπέλες και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι » και στην σύγκριση του με την πλατεία Ταχριρ. Και θα δώσω έμφαση στην λέξη κριτική που απ ότι καταλαβαίνω πολλοί μπερδεύετε με την επίκριση. Το κείμενο αν προσέξετε προσπαθεί να αναλύσει το φαινόμενο, να εξερευνήσει τις προοπτικές του και να εξηγήσει τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Εξ αρχής λέω και μπορεί να φανεί με σχόλια μου σε σχετικά ποστς ότι ο κόσμος της αντισυστημικής αριστεράς οφείλει να αγκαλιάσει τις συγκεντρώσεις αυτές μιας και για πρώτη φορά έχει στην διάθεση του ένα κοινό τόσο ευρύ και τόσο πρόθυμο να τον ακούσει.
Στο κείμενο αυτό ο συγγραφέας με όρους σύγχρονης ψυχανάλυσης εξηγεί πολύ καλά τα εμπόδια που θα συναντήσει . Θεωρώ δε τον υποβιβασμό του πολύ επιτυχημένου παραδείγματος με τη Theron σε σεξιστικό, τουλάχιστον αποτυχημένο (για να μην πω ουγκ και ρίξω το επίπεδο).
Όπως από την αρχή του φαινομένου «αγανακτισμένοι» υπήρξα φανατική πολέμιος όσων άκριτα και de facto το καταδίκαζαν ή το υποβίβασαν έτσι και από την αντίθετη θα σταθώ απέναντι σε όσους χωρίς δεύτερη σκέψη αναγνωρίζουν σ αυτό τη λύση για τα προβλήματα του λαού της χώρας και της υφηλίου.
Η μαγική λέξη εδώ φίλοι μου, που δεν δέχεστε μύγα στο σπαθί σας για τους υπέροχους αγανακτισμένους είναι η χρήση της κριτικής σας ικανότητας. Κι όχι μόνο σ αυτό το φαινόμενο αλλά παντού.
Συμμετέχω ναι και φανατικά και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τις δυνατότητες που παρέχει αυτή η κίνηση για αντίδραση σε όσα συμβαίνουν για ζύμωση με τον κόσμο , για αλλαγή. Δεν κάθομαι σε μια άκρη επικρίνοντας και γιουχαΐζοντας τον κόσμο ως χαβαλέδες απολιτικοί που εκτονώνονται με μούντζες. Ούτε κάθομαι με την παρέα μου, κομματική η όποια άλλη, κλεισμένη σε ένα γραφείο αναλύοντας το φαινόμενο όσο έξω τα γεγονότα τρέχουν.
Είμαι μέσα και συμμετέχω αλλά παράλληλα το μυαλό μου είναι σε πλήρη εγρήγορση δεν λειτουργώ συναισθηματικά. Κριτικάρω και ερμηνεύω και έτσι αυξάνω τις δυνατότητες μου να συμβάλλω περισσότερο στην μετουσιωσή του .
Αν αφήσουμε το συναίσθημα μας είτε να μας παρασύρει επικριτικά μακριά απ το σύνταγμα , είτε να μας οδηγήσει ενθουσιωδώς στο κέντρο του με σκήνη, τίποτα μα τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Στην πρώτη περίπτωση εγκλωβιζόμαστε μακριά απ την κοινωνία χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες στην δεύτερη αναπόφευγκτα θα καταλήξουμε να γίνουμε χαβαλοαπολιτικ και γραφικοί.
Αν αντίθετα συμμετέχουμε σ αυτό προσθέτοντας την εμπειρία και τη γνώση που διαθέτουμε ίσως του δώσουμε και περισσότερες πιθανότητες να πετύχει τον στόχο του.
Το άρθρο είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει! Συγχαρητήρια στον συγγραφέα αλλά και στην Jaquou που το ανέβασε. Κι όλοι εσείς που τόσο συγχιστήκατε σας προτείνω να το ξαναδιαβάσετε ψύχραιμα και μέχρι τέλους και νομίζω θα αλλάξετε γνώμη. Και σίγουρα ο χρόνος σας δεν θα πάει χαμένος.
Και μιας και σήμερα είμαι εκτός Αθηνών και δεν θα κατέβω σύνταγμα είμαι και διαθέσιμη για παραπάνω τριβή πάνω στο θέμα.
tonoumoy
27 Μαΐου, 2011 10:53 μμ
Όμορφα τα λες και πράττεις.
Μιας και είσαι διαθέσιμη σήμερα, ποιος είναι κατά τη γνώμη σου, ο στόχος που θες/εκτιμάς ότι μπορεί να πετύχει το εγχείρημα, βάσει των όσων έχεις βιώσει και σκεφτεί αυτές τις μέρες; Ρωτάω, γιατί το αναφέρεσαι περί στόχου στην 3η παράγραφο από το τέλος.
Revolted_Tzeny
28 Μαΐου, 2011 10:24 πμ
Λοιπόν σορυ για την καθυστέρηση αλλά τελικά χτες και Αθήνα πήγα και σύνταγμα.
Και χτες, (πολλοί απο εσας που ησασταν εκεί θα συμφωνήσετε νομίζω) το επίπεδο της συνέλευσης ήταν πολύ ανεβασμένο σε σχέση με προηγούμενες ημέρες και ποσοτικά ( πολύς κόσμος που έμενε για πολύ ώρα ) και ποιοτικά ( με σαφέστατα περισσότερες πολιτικές τοποθετήσεις ).
Τώρα όσον αναφορά την ερώτηση σου για μένα ένας πολύ ρεαλιστικός στόχος είναι όσο λειτουργεί αυτό το εγχείρημα πολύς κόσμος άσχετος με πολιτικές διεργασίες να έχει έρθει σε επαφή με την πραγματική έννοια του συνδικαλισμού. Γι αυτό και θεωρώ πως ένα βήμα που πρέπει να γίνει απαραίτητα είναι να κατέβουν στην πλατεία τα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων. Γενικώς πρέπει να δούμε τι προοπτικές υπάρχουν προκειμένου να μετουσιωθεί το κίνημα αυτό σε απεργιακές κινητοποιήσεις (ακόμα και σε μαι γενική απεργία που θα αποτελούσε και μεγάλη επιτυχία ).
Ακόμα όμως κι αν δεν τα καταφέρουμε σ αυτό το επίπεδο νομίζω πως ο στόχος της επαφής με πολιτικές διεργασίες αλλά και με τρόπους αυτοοργάνωσης για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου και κυρίως νεολαίους που θα αποτελέσει κι ένα πρωτο αλλά πολυ σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη στο μέλλον ευρύτερου κοινωνικού μετώπου είναι καθόλα εφικτός.
akroaristeros
29 Μαΐου, 2011 5:33 μμ
η λεξη συνδικαλισμος ειναι μια κακη χρησιμοποιημενη και φθαρμενη λεξη για να περιγραψεις αυτο που ετσι και αλλοιως θελεις αμεση δημοκρατια στους χωρους που ζουμε και δουλευουμε
μπορει να υπαρχουν φιλαρακια στα πρωτοβαθμια σωματεια αλλα οσο γρηγοροτερα απευθυνθειτε αδιαμεσολαβητα σε πολιτες στο χωρο δουλειας τους ατομικα τοσο καλυτερα.
τα πρωτοβαθμια σε πολλες περιπτωσεις δεν ειναι αμεσοδημοκρατικα (μονο η ΓΣ τους)
Ρήγας
27 Μαΐου, 2011 7:27 μμ
Ο συντάκτης χλευάζει τον τίτλο της Αυγής «Δημοκρατία», προφανώς θεωρεί πως δεν έχει υπάρχει πραξικόπημα με μια εκλεγμένη κυβέρνηση που υποσχέθηκε και κάνει τα ανάποδα, εφαρμόζει μια δανειακή σύμβαση την οποία ουδέποτε έφερε στο κοινοβούλιο προς έγκριση ως όφειλε, διάφοροι φίλοι εκ του γυμναστηρίου του πρωθυπουργού πάνε και διαπραγματεύονται στο Κατάρ αγοραπωλησίες εθνικής περιουσίας χωρίς ουδείς να γνωρίζει τίποτα για αυτές τις διαπραγματεύσεις, ο Παπκωνσταντίνου υπογράφει την μία μετά την άλλη διεθνή συμφωνία κάνοντας χρήση άρθρου του Συντάγματος που αφορά τον πρόεδρο της δημοκρατίας, η «εκλεγμένη κυβέρνηση» απλώς ανακοινώνει τα μέτρα που αποφασίζουν άγνωστοι υπάλληλοι της ΕΚΤ, της Κομισιόν, του ΔΝΤ… Σωστά… Αξίζει χλευασμού ο τίτλος της Αυγής για Δημοκρατία. Άντε γειά
Αλλά το αστείο κλείσιμο του κειμένου έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Σωστά, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις δεν απέτρεψαν τον πόλεμο στο Ιράκ άρα -κατά τον συντάκτη- έγιναν για εκτόνωση ή όπως ρητά λέει στο τέλος, έγιναν για να… γίνει ο πόλεμος! Έλεος!
Όπως άλλωστε τσάμπα έγιναν επί δέκατόσα χρόνια οι διαδηλώσεις για τ6ον πόλεμο του Βιετνάμ αφού δεν τον απέτρεψαν…
Να μην τις κάνουμε μωρέ… Αφού τσάμπα πάνε…
Κάποιοι έχουν στεναχωρηθεί ιδιαίτερα που δεν είναι οι αγαπημένοι πρωταγωνιστές των καθεστωτικών ΜΜΕ και μπορούν επιτέλους να φαίνονται και κάποιοι διαδηλωτές και όχι μόνο οι μολότοφ…
Πάντως μην ανησυχούν. Ούτε τώρα περνάνε τα συνθήματα των διαδηλωτών στα κανάλια. Μέχρι τώρα τα συνθήματα και τα αιτήματα τα κάλυπταν οι μολότοφ. Τώρα τα καλύπτει η διαστρέβλωση και η παρουσίαση μιας ψεύτικης εικόνας. Και οι κα΄τοχοι με κοπιράιτ της επανάστασης από ότι βλέπω επιχαίρουν για αυτό και το παρουσιάζουν ως επιχείρημα!
Τρικυμία εν κρανίω…
Ρήγας
27 Μαΐου, 2011 7:36 μμ
Ξέχασα να βάλω το θεσπέσιο αυτό απόσπασμα από το κείμενο
«η κρίση έδειξε πως στην Ελλάδα οι θεσμοί και η δημοκρατία λειτουργούν άψογα παίζοντας τέλεια το ρόλο τους στο να φυσικοποιούν και αποπολιτικοποιούν το πεδίο της οικονομίας, στο οποίο εντοπίζεται και η ελληνική κρίση, αποκρύπτοντας πως εκεί καμία δημοκρατία δεν υφίσταται ούτε επιτρέπεται. Δεν μπορείς άλλωστε να αποφασίσεις δημοκρατικά στο αν ισχύει ο νόμος της βαρύτητας. Στην Ελλάδα όλες οι δυσαρεστημένες κοινωνικές ομάδες ή και πρόσωπα μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα την αγανάκτηση τους διαδηλώνοντας όσο θέλουν και φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούν, όπως αποδεικνύει και η πληθώρα διαμαρτυριών τον τελευταίο χρόνο. »
Ζει στην Ελλάδα άραγε ο συντάκτης αυτού του κειμένου;
Revolted_Tzeny
27 Μαΐου, 2011 9:08 μμ
Α και για όλους σχεδόν τους παραπάνω και για την επιβεβαίωση του μέρους του κειμένου που αναφέρεται στην στάση των ΜΜΕ παραπέμπω για ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα στο ρεπορταζ για την σημερινή συγκεντρωση του δελτίου του ΑΝΤ1 και παραθέτω τα παρακάτω ( θα βάλω και βίντεο μόλις το βρω ή αν το βρει κανείς καλό είναι να το ανεβάσει.
Ειδικότερα σε ενα ρεπορταζ 1 λεπτού σχολιάστηκαν πολυ εμφατικά τα εξής:
1. Το οτι οι ελληνικές σημαίες είναι σήμερα περισσότερες από τις άλλες μέρες.
2. Το οτί ο κόσμος αποδοκιμάζει κόκκινες σημαίες και αριστερές παρουσιες γενικά.
3. Απο τη σελίδα του κινήματος στο facebook επιλεχθηκαν και παρουσιάστηκαν 3 σχόλια, ένα που έλεγε πάρτε τις ελληνικές σημαίες κι ελάτε, ένα που έλεγε αφηστε τις μαυροκοκκινες και παρτε μπλε πορτοκαλι και ελάτε όλοι κι άλλο ένα που έλεγε εμεις θα νικήσουμε.
Δεν σημαίνει οτι όπως το παρουσιάζουν έτσι και είναι σημαίνει οτι αυτό βλέπουν αυτοί , αυτά τα χαρακτηριστικά τους βολεύουν και αυτά θέλουν να τονίσουν και να περάσουν στον κόσμο.
contratempo
28 Μαΐου, 2011 12:58 πμ
Δηλώνω ξύπνια από καιρό και απρόθυμη να κοιμηθώ!
Μια ένσταση στους Ισπανούς που μας εγκαλούν ότι κοιμόμασταν και όσους έγραψαν στο πανώ ότι ξυπνήσαμε. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν ξύπνησαν την περασμένη Τετάρτη. Τον τελευταίο χρόνο έχουν κάνει μεγάλες, μαζικές και μαχητικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που πνίγηκαν στα δακρυγόνα και στα χημικά και μάτωσαν ουκ ολίγον.
Κατέβηκα την Τετάρτη το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος, μόλο που ήμουν πολύ κουρασμένη. Μου άρεσε αυτό που είδα. Είδα πολλή νεολαία. Ζωντάνια. Κυριαρχούσαν, βέβαια, τα απολίτικα συνθήματα, οι μούντζες, τα σφυρίγματα. (Βέβαια, και στις διαδηλώσεις ουκ ολίγα τέτοια κάνουμε). Κι αυτά χρειάζονται. Η ανάγκη του κόσμου να γελάσει, να συναντηθεί, να συζητήσει, έκδηλη. Μια ομήγυρις στο κάτω μέρος της πλατείας, συζητούσε με μια πολύ κακής ποιότητας μικροφωνική. Λίγα πράγματα μπόρεσα να ακούσω. Ένα ανάθεμα στους πολιτικούς. Η ιδέα να αποσυρθούν και τα εθνικά σύμβολα (σημαίες) στο όνομα των κοινών προβλημάτων με άλλους ευρωπαίους.
Προχώρησα λίγο πιο κάτω και βρήκα συναδέλφους (δασκάλους) με το πανώ των πρωτοβάθμιων σωματείων μας (ΕΛΜΕ και συλλόγων ΠΕ). Είχαν ακολουθήσει το συλαλλητήριο των εργαζόμενων στη ΔΕΗ και κατέληξαν στην πλατεία όπου και είχαν παραμείνει (ήταν 10.30) . Κατέβαινε ένα ζευγάρι 50ρηδων οι οποίοι μας έκαναν την παρατήρηση για το πανώ. Θύμωσα πολύ. Ένας νέος «απολιτίκ» φασισμός, δηλαδή, σκέφτηκα. Δε μας φτάνει που μας κυνηγάνε τρεις και λίγο με τις φυσούνες, τα δακρυγόνα και τα γκλομπ τα ΜΑΤ. Απάντησα πως δεν είναι κομματικό πανώ και τι τους πειράζει. Άρχισαν να λένε για «πιράνχας της ΔΕΗ» εννοώντας φυσικά τους εργαζόμενους και μετά για την τεμπελιά στο δημόσιο (η κυρία ήταν συνταξιούχος του δημοσίου και όταν «μπήκε» στο δημόσιο έκαναν το σταυρό τους το ζευγάρι γιατί, αν και ο μισθός μικρός, θα είχε ραχάτι πολύ). Τύφλα να’χει ο Πάγκαλος δηλαδή.
Η «αγανάκτηση», λοιπόν, αλλά ακόμα και η «πραγματική δημοκρατία» δε μπορεί να αποτελεί πλατφόρμα ενότητας. Δεν έχω τίποτα κοινό με όσους λοιδωρούν τους εργαζόμενους στο δημόσιο, με φασίζουσες γενικεύσεις. Δεν αποδέχομαι σα βάση ενότητάς μου την εθνικότητά μου. Τα συμφέροντά μου είναι σε πλήρη αντίθεση με «επιφανείς» Έλληνες όπως ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Δασκαλόπουλος, ο Βγενόπουλος κ.λπ. Νιώθω δίπλα μου περισσότερο όσους από τους γονείς των μαθήτών μου (Έλληνες και μετανάστες) τα φέρνουν δύσκολα. Δεν έχω αντίθεση ούτε με την πολιτική ούτε με τους πολιτικούς εν γένει (Θεωρώ π.χ. το Μανόλη Γλέζο έναν πολιτικό-σύμβολο αντίστασης). Είμαι σε πλήρη αντίθεση όμως με όσους πολιτικούς υπηρετούν τα συμφέροντα των προηγούμενων «επιφανών» Ελλήνων. Είμαι σε πλήρη αντίθεση – επίσης – με όσους κυνηγάν να σφάξουν τους μετανάστες. Όσο για την «πραγματική δημοκρατία», εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας πίσω από το σύνθημα. Αν η έννοιες «αριστερά», «σοσιαλισμός», «κομμουνισμός», «πάλη των τάξεων» είναι φθαρμένες μια φορά, η έννοια «δημοκρατία» είναι φθαρμένη εκατό φορές. Δε με εμπνέει η επιστροφή στα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης, γιατί τότε η αστική τάξη ήταν ριζοσπαστική ενώ σήμερα όχι απλά σάπια και γερασμένη αλλά τοξική. Να μη ξεχνάμε άλλωστε ότι στο όνομα της δημοκρατίας κατακρεουργήθηκε ο λαός του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης σήμερα. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η αποίδεολογικοποίηση που κυριάρχησε την δεκαετία του 90 και μετά, έχει σα συνέπεια να πρέπει να ξεκινήσεις από το Α. Όμως, μερικές φορές προτιμώ τα απολιτίκ συνθήματα από τα «πονηρά» πολιτικά. ¨
Ακόμα, έχω κάποιες απορίες.
Γιατί όλες ανεξαιρέτως οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων χτυπιούνται αλύπητα από την αστυνομία, ενώ το κίνημα της πλατείας (μέχρι στιγμής) όχι; (και μη μου πείτε το ειρηνικό γιατί αυτό δε στέκει, η αστυνομία -φανερή και μυστική – δημιουργεί τις προϋποθέσεις όταν θέλει να χτυπήσει ή/και χτυπά χωρίς καμιά προϋπόθεση)
Γιατί τα ΜΜΕ «σπρώχνουν» τόσο πολύ τους «αγανακτισμένους» (μέχρι και τα μεσημεριανάδικα τους έβγαλαν ενώ εμφανίστηκε και ο Ψινάκης στο Σύνταγμα) αλλά δεν καλύπτουν ποτέ τις γενικές απεργίες με πρόσχημα την απεργία του δικού τους (ενώ θα μπορούσαν να καλύπτουν μόνο την απεργία); Με ποια κριτήρια έγινε η αποστολή μηνυμάτων στο facebook αλήθεια;
Τελικά, ποιοι είναι οι εχθροί; Σε ποιον είναι οι «αγανακτισμένοι» ενάντια; Τι τους ενώνει εκτός από την αγανάκτησή τους απέναντι στο πολιτικό σύστημα (με το οποίο είναι αγανακτισμένοι και το ΔΝΤ και η τρόικα);
Τι λένε οι «αγανακτισμένοι» για τους εργαζόμενους στα δύο ψυχιατρικά νοσοκομεία που ψεκάστηκαν και χτυπήθηκαν χτες για άλλη μια φορά από την αστυνομία διότι διαμαρτύρονται για την κατάσταση που βιώνουν καθημερινά;
Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν πολύ άμεσα. Η διαμαρτυρία της πλατείας είναι σημαντική από την άποψη ότι δίνει μια απάντηση στην προσπάθεια να μετατραπούμε σε ζούγκλα (όλοι εναντίον όλων). Ακόμα γιατί έχει ζωντάνια και γιατί βγάζει τον κόσμο από το σπίτι του και τον σηκώνει από τον καναπέ. Μέχρι στιγμής δείχνει να είναι τόπος συνάντησης και συζήτησης μεταξύ των συμμετεχόντων. Μπορεί να είναι ένα βήμα. Η εξέγερση, όμως (και όχι απλά η διαμαρτυρία) είναι η μόνη που θα μας «δώσει πίσω τις ζωές μας». Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται, έλεγε ένα παλιό σύνθημα. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της πλατείας μοιάζει, όχι ειρηνικό, αλλά αφελές (ή μήπως όχι;).
Εγώ μπορώ να ενωθώ και να συμπορευτώ με όποιον:
Είναι ενάντια στο ΔΝΤ, την τρόικα, το μνημόνιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση των Ληστών.
Είναι ενάντια στους πολιτικούς υπηρέτες τους (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) και το μακρύ τους χέρι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα (πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που αποφάσισε απεργία μετά από ένα μήνα!).
Είναι υπέρ των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων συνολικά (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, Ελλήνων και μεταναστών) και της νεολαίας
Είναι κατά του ξηλώματος της δημόσιας και δωρεάν υγείας και παιδείας για όλο το λαό.
Είναι υπέρ του λογιστικού ελέγχου του δημοσίου χρέους με σκοπό την άρνηση πληρωμής του.
Είναι κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ιδιαίτερα των κοινωφελών επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) αλλά και αυτών που κάνουν χρυσά αυγά.
Είναι υπέρ της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας (δηλαδή, να αρχίσουμε να παράγουμε ότι έχει ανάγκη ο λαός για να επιβιώσει και όχι να είμαστε η χώρα των γκαρσονιών, των συνεδρίων,των τραπεζών, της παραοικονομίας και των χρεών)
Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις ευθύνες της επίσημης κοινοβουλευτικής αριστεράς (και τους τις χρεώνω) για την απουσία ενός αριστερού προγράμματος που να δείχνει έναν άλλο δρόμο αλλά και για τη συμπόρευση στο παρελθόν με τα κόμματα εξουσίας. Ακόμα, αντιλαμβάνομαι και τις ευθύνες των μικρότερων αριστερών οργανώσεων διότι τόσα χρόνια επιδόθηκαν σε τυχοδιωκτισμό και σεχταρισμό, ευκαιριακές ενοποιήσεις και διασπάσεις χωρίς αρχές ενώ θα έπρεπε και αυτές να εργάζονται για την οικοδόμηση των δικών τους προγραμμάτων. Εάν υπήρχαν αυτά τα προγράμματα, θα μπορούσε να υπάρχει ουσιαστική ενότητα, όχι της αριστεράς, αλλά των εργαζομένων, του λαού, πάνω στη συνιστώσα των διαφορετικών πολιτικών προγραμμάτων. Δηλαδή, σήμερα θα υπήρχε η πολιτική πρόταση των εργαζομένων και τα πράγματα δε θα είχαν φτάσει ως εδώ, θα είχαν ξεκαθαρίσει πολύ πολύ νωρίτερα. .
Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: Το κίνημα της πλατείας θα νικήσει αν χαλάσει τους σχεδιασμούς των πολιτικών επιτελείων των αγορών. Το σχέδιο αν έχω καταλάβει καλά, είναι να χρεωκοπήσουμε το 2013, αφού μέχρι τότε έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα, έχουν ξηλωθεί δημόσια υγεία και παιδεία και έχουμε απωλέσει κάθε δικαίωμα σε σύνταξη, περίθαλψη κοινωνικές και προνοιακές παροχές. Για να προχωρήσει το σχέδιό τους χρειάζεται η επιβολή μιας ιδιότυπης χούντας με επίφαση δημοκρατίας (μια συγκυβέρνηση ας πούμε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μαζί με μικρά κόμματα) που αφού μας καθίσει στο σβέρκο θα επιβάλλει απαγόρευση διαδηλώσεων, απεργιών κ.λπ. Βάρδα, λοιπόν, από αυτές τις κακοτοπιές.
Προς το παρόν, δηλώνω πως θα συνεχίσω να κατεβαίνω στην πλατεία, όσο κρατήσει, όταν μπορώ, αλλά θα συνεχίσω με περισσότερη δύναμη και λύσσα να αγωνίζομαι μέσα από το σωματείο μου, στις γενικές συνελεύσεις, στις εκλογές, στους δρόμους, μαζί με όσους συναδέλφους μου και όσους εν γένει εργαζόμενους ακολουθούν στις πορείες και τις διαδηλώσεις, όσο κι αν χτυπιόμαστε από την αστυνομία (φανερή και μυστική). Δεν έχουμε άλλη επιλογή, πρέπει να νικήσουμε.
Τα παραπάνω, τα έγραψα ως σχόλιο σε ένα άρθρο στο σάιτ της «πραγματικής δημοκρατίας».
Νομίζω, λοιπόν, ότι συμφωνώ απόλυτα με τον Smirnoff, γιατί ακριβώς μου λύνει τις απορίες μου!
Θα προσθέσω και άλλη μια απορία τώρα.
Στην Ισπανία δεν έχουν δακρυγόνα και χημικά;
Εδώ, όταν θα χτυπήσουν την πλατεία (για παράδειγμα απ’ αφορμή των αγώνα της Κυριακής) δε θα ρίξουν πράγμα;
Θα προσθέσω και ακόμα κάποιες επισημάνσεις.
Το διάστημα 11-21 Μαίου παίχτηκε άλλο σενάριο. Το σενάριο της «αποσταθεροποίησης» Θέλανε νεκρό στη διαδήλωση. Γι’ αυτό χτύπησαν έτσι. Ύστερα έπαιξαν οι χρυσαυγίτες και τέλος οι «κουκουλοφόροι» που έκαψαν τους ανθρώπους στη λαϊκή. Να επισημάνω ότι ακόμα και αναρχικοί τους αποκήρυξαν και τους κατήγγειλαν ως συμμορίες. Απ’ αφορμή όλα αυτά, πίστευαν ότι θα γινόταν «του Δεκέμβρη» και θα έβρισκαν ευκαιρία να επιβάλλουν στρατιωτικό νόμο, έκτακτη ανάγκη κ.λπ. και να μας «φορέσουν» την οικουμενική. Δεν τους βγήκε. Βάλανε μπρος την πλατεία; Θα φανεί. Και να θυμόμαστε, όταν η εξουσία παίζει με τη φωτιά, μπορεί και να καεί, ακριβώς γιατί υπάρχει πολύς κόσμος προετοιμασμένος, πια, μόλο που δεν υπάρχει πολιτική πρόταση.
kixwtis
28 Μαΐου, 2011 2:41 μμ
Καλησπέρα,
βρίσκομαι από την Τετάρτη στις συγκεντρώσεις του συντάγματος.
Το κείμενο μου αρέσει πάρα πολύ και συμφωνώ ιδεολογικά με αυτό σε αρκετά πράγματα
ΑΛΛΑ
η πρακτική και η στρατηγική στην οποία ωθεί το άρθρο,
δηλαδή της αποστασιοποίησης και της κριτικής στάσης απέναντι σε αυτό που γίνεται
είναι επιοικώς μίζερη και αυτοκαταστροφική – ΚΚΕδικη με άλλα λόγια.
«Φετιχισμός», «Εκτόνωση της Συσσωρευμένης Δυσαρέσκιας»:
απλά όχι…
«Αυτό που γίνεται έχει τα όρια του»
Σύμφωνοι
Και εξηγούμαι:
περί εκτόνωσης:
Το να κατέβει ένας κόσμος και να χαρεί με όλο αυτό που γίνεται
το αποτέλεσμα δε θα είναι η εκτόνωση, αλλά το αντίθετο: να θέλει να ξανακατέβει
περί φετιχισμού:
το να δημιουργούνται δομές αμεσοδημοκρατικού λόγου και αυτοοργάνωσης δράσεων δεν είναι η γόβα, αλλά η ίδια η Charlize Theron.
Οι αντιπρόσωποι αυτό που κάνουν είναι να σε στέλνουν στο περιθώριο και να έχουν λόγο μόνο αυτοί για εσένα. Το ότι δε σου απαγορεύεται να σχηματίσεις μια συνέλευση στο Σύνταγμα και μία πορεία είναι αποτέλεσμα δημοκρατικών αγώνων. Είναι ευθύνη αν αυτές τις κατακτήσεις θα τις αξιοποιήσεις ή θα τις αφήσεις να διαβρωθούνε.
Το αριστερό και α/α κίνημα έχει ιστορική ευθύνη για τη στάση που θα κρατήσει σε όσα εξελίσσονται στο Σύνταγμα. Αν το αριστερό και α/α κίνημα δεν επηρεάσουν αυτό το λαϊκό κίνημα με τη δική τους συλλογική εμπειρία είναι σα να πετάνε στα σκουπίδια της ιστορίας τους αγώνες τους και να αυτοπεριθωριοποιούνται χωρίς λόγο. Η αριστερά και το α/α με την απουσία τους αυτοκτωνούνε, γιατί αύριο οι συνάδελφοι θα λένε στα συνδικάτα «που ήσασταν στο Σύνταγμα όταν ήμασταν όλοι κάτω;».
Με τη συμμετοχή σε αυτό που συμβαίνει μόνο κέρδος μπορεί να υπάρχει.
Κι αν ασχολείται το ΣΚΑΪ το κάνει καθαρά για εμπορικούς λόγους και είναι αρκετά καιροσκοπικό.
Ήδη ο Πρετεντέρης αρχίζει να παίρνει αποστάσεις:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artID=4632861
Smirnoff
28 Μαΐου, 2011 4:58 μμ
Μία διευκρίνηση.
Δεν είμαι κατά των συγκντρώσεων, αντίθετα υποστηρίζω μία κριτική μεν, ενεργητική δε εμπλοκή. Το κείμενο αυτό επικεντρώνει στην ιδεολογική αξιοποίηση του εν λόγω κινήματος από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς αλλά και σε μία κριτική ενός τμήματος του χώρου, που μέσα στη βιασύνη του ενθουσιασμού του για τις κινητοποιήσεις, υποτιμάει τόσο αυτή τη συστηματική προσπάθεια από τα μίντια να διαμορφώσουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο το κίνημα, όσο και ορισμένα χαρκτηριστικά των συγκεντρώπσεων που τους επιτρέπουν να το κάνουν και που αν δεν ξεπεραστούν θα λειτουργήσουν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στην μετεξέλιξη τους σε κάτι πραγματικά επικίνδυνο για το σύστημα εξουσίας.
Αναγνωρίζοντας την αναγκαία για την κινητοποίηση αυτού του κόσμου, χαμηλή βάση εκκίνησης, αφενός θέλει πολύ σκληρή προσπάθεια στο πολικό και ιδεολογικό επίπεδο ώστε να αποκτήσουν οι συγκεντρώσεις ένα χαρακτήρα πραγματικά επικίνδυνο για την κυβέρνηση και άρα πρέπει να διαυγαστούν οι ιδεολογικές και πρακτικές αντιφάσεις που τις διαπερνούν, Αφεταίρου, να καταδειχτεί η συστηματική προσπάθεια των ιδεολογικών μηχανισμών να «ακινητοποιήσουν» το κίνημα σε ένα επίπεδο που θα είναι ταυτόχρονα ακίνδυνο και θα επιτελεί τη λειτουργία μίας κάποιας πολιτικής και ψυχικής εκτόνωσης όσων συμμετέχουν. Η βασική στρατηγική είναι να αντικειμενοπιηθούν και να «παγώσουν» εκείνα τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται αποτελούν την ουσία των κινητοποιήσεων και διασφαλίζουν την επιτυχία. Αυτά δεν είναι άλλα από την εμμονή στη συγκεκριμένη μορφή (ειρηνική μαζική παρουσία σε πλατείες) και ένα πολιτικό λόγο αντικομματικό, κατά των πολιτικών γενικά, με αφηρημένες επικλήσης σε μία κάποια δημοκρατία (πραγματική, αυτόνομη κλπ).
Από εκεί και πέρα, όποιος/α θέλει είναι ελεύθερος να προσπερνά αυτή τη διάσταση των πραγμάτων και να ανιμετωπίζει τις συγκεντρώσεις μέ έναν »αποκαλυψιακό» τρόπο (αυτό δεν απευθύνεται σε σένα, αλλά σε αυτούς που δεν επιδέχονται καμία κριτική ανάγνωση των συγκεντρώσεων παρά μόνο άκριτη αποδοχή).
Γι'ωργος
30 Μαΐου, 2011 12:14 πμ
είναι σε εξέλιξη μια διαδικτυακή ιστορία για συγκέντρωση «αγανακτισμένοι στο σύνταγμα» στην αθήνα και άλλες πόλεις. Πιθηκίζουμε τους ισπανούς; απολίτικη διαμαρτυρία; διαιικτυακή παπάρα; όλα παίζουν. Ωστόσο ακόμα και μια στο εκατομμύριο αυτή η αυθόρμητη διάθεση κόσμου να διαμαρτυρηθεί και κάτι να προκύψει, αυτή τη μια στο εκατομμύριο πιθανότητα λέω ότι πρέπει σοβαρά να τη σκεφτούμε και να τη λάβουμε υπόψη μας.
Αντίστοιχα από χτες το απόγευμα βλέπω διάφορα (πολλά) σχόλια στο διαδίκτυο που προέρχονται από πούρους και ντούρους επαναστάτες. Ειρωνία, χλευασμός, υπεράνω στιλάκι, ύφος ξερόλα της αριστεράς. Και το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι στην ειρωνία και στο χλευασμό παίζουν άνθρωποι από όλα τα μορφώματα της αριστεράς…
Δηλαδή τι περιμένουμε ρε παιδιά; να προσυπογράψουν οι μάζες τα μανιφέστα μας, να ορικιστούν πίστη στις σημαίες μας για να πάμε να δούμε τι γίνεται;
Λέω ότι το πιθανότερο είναι να είναι μια φούσκα η σημερινή συγκέντρωση… αλλά εγώ θα πήγαινα: να κόψω φάτσες, να κόψω κίνηση, να κουβεντιάσω, να δω τι γίνεται. Και θα πήγαινα με τους φίλους μου κι αν η φάση ήταν μπουρούχα θα πήγαινα για καφέ…
Λένε ότι πίσω από τη φάση μπορεί να κρύβονται ακόμα και φασίστες που ποντάρουν στην αντικοινοβουλευτική διάθεση του κόσμου… αυτό όντως παίζει, ας δώσουμε λοιπόν το γήπεδο στο φασίστα, κι ας μην είμαστε εκεί να τον κράξουμε όταν θα φανερωθεί.
Λένε ακόμα ότι η φάση δεν έχει ταξικό προσανατολισμό… μπα; στις συγκεντρώσεις τώρα θα πηγαίνουμε με το εκκαθαριστικό της εφορείας και με ταξικά πιστοποιητικα; Το «ταξικό φέις κοντρόλ» στη θέση του φυλετικού στη Δεριγνύ που έλεγε ο Τάκης προχθές…
Εγώ ξέρω ότι εκτός από το ραχάτι του μικροαστικού καναπέ, υπάρχει και το επαναστατικό ραχάτι της αυτο-ικανοποιούμενης γκρούπας που τη βρίσκει μεταξύ της.
Είναι κι άλλα πολλά που θέλω να πω, γιατί έχω συγχυστεί, αλλά ας μη σας κουράζω. Την επόμενη φορά που θα βλέπουμε μεγάλες, αυθόρμητες (άντε και απολίτικες, αλλά στις μέρες μας το απολίτικο είναι πάρα πολύ σχετικό) διαδηλώσεις στην ισπανία ή αλλού ας μην αναρτούμε σε φωτογραφικά άλμπουμ τις φαντασιώσεις μας.
Όσο για τους πούρους επαναστάτες που κατηγγειλαν και αποχώρησαν στη σφαίρα της δικής τους μονοδιάστατης αλήθειας θα θυμηθώ ένα σκωπτικό συνθηματάκι από τα νιάτα μας:
«αν είσασταν εσείς στον Κόκκινο Στρατό, ο Λένιν δε θα έπαιζε ποτέ στον τελικό»
Καλημέρα σας.