Το παρακράτος και οι προστάτες του, απ’ όπου κι αν προέρχονται

του Mind the Gap

παρακράτος το [parakrátos]  : σύνολο παράνομων ατόμων, ομάδων και δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται εκτός των θεσμών, παράλληλα προς το κράτος (συνήθ. με την ανοχή ή και τη στήριξή του) και δρουν ενάντια στην κοινωνία ή σε τμήματά της: Tο ~ αναπτύχθηκε και έδρασε στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο. Tο ~ ευθύνεται για τη δολοφονία πολιτικών ηγετών. || (επέκτ.) κάθε παράνομη ενέργεια ή δράση, που εκπορεύεται και αναπτύσσεται από παράνομα και μη θεσμοθετημένα κέντρα εξουσίας.

Από την μεταπολίτευση έως και σήμερα η συζήτηση για την ύπαρξη και την δράση του παρακράτους δεν σταμάτησε πρακτικά ποτέ. Ο Κων. Καραμανλής δεν τόλμησε ποτέ να εκριζώσει αποτελεσματικά τους παρακρατικούς από τα σώματα ασφαλείας, αμέσως μετά τη χούντα με αποτέλεσμα αρχιβασανιστές, ρουφιάνοι, πρωτοπαλίκαρα της χούντας και λοιποί ελεεινοί υπάνθρωποι της χωροφυλακής, της αστυνομίας και της «εθνικής ασφάλειας» να πάρουν άφεση αμαρτιών και πολλοί από αυτούς να σταδιοδρομήσουν ανερχόμενοι κανονικά στην ιεραρχία, αφού η «εξέλιξη» ήταν οργανωμένη επετηριδιακά. Τα χουντικά μορφώματα μέσα στα «σώματα ασφαλείας» που έγιναν γνωστά και ως  «σταγονίδια» και ως «θύλακες», για τα οποία έγινε πολύ κουβέντα αλλά ποτέ καμία ουσιαστική παρέμβαση, προφανώς έγιναν μέχρι και αρχηγοί της αστυνομίας. Τα «σώματα ασφαλείας», ήταν οργανωμένα με στρατιωτικοποιημένη λογική από την χούντα, είχαν όλα τα σαφή χαρακτηριστικά του παρακράτους σύμφωνα με τον ορισμό του και ήταν προσεκτικά προστατευμένα από την απόδοση ευθυνών για τις εγκληματικές τους ενέργειες με την μέθοδο της «αποπροσωποποίησης», δηλαδή την «ανωνυμία» του οργάνου και την διάχυση των ευθυνών στο νεφελώδες σύνολο του «σώματος». Αυτό είναι το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό που έκανε τα «σώματα ασφαλείας» παρακράτος δεδομένου ότι πρόκειται για μια ομάδα κρατικών υπαλλήλων και συνεπώς η «επωνυμία» απέναντι στον πολίτη είναι στοιχειώδες και ουσιαστικό στοιχείο νομιμότητας. Δεν νοείτε συνταγματικά αλλά και λογικά «δημόσιος υπάλληλος» ανώνυμος. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ο «αυτοέλεγχος», δηλαδή ο πειθαρχικός έλεγχος των οργάνων από τα ίδια τα όργανα, το γνωστό εργαλείο του παρακράτους που λέγεται ΕΔΕ (ένορκη διοικητική εξέταση), το εργαλείο που αθωώνει στα πλαίσια της «συναδελφικής αλληλεγγύης» ή της συνδιαπλοκής ακόμη και τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις παραπτωμάτων. Το τρίτο χαρακτηριστικό (και απαραίτητο για τον ορισμό του παρακράτους) είναι η παράνομη δράση σε ομαδικό επίπεδο, χαρακτηριστικό που επίσης είχαν σαφώς τα λεγόμενα «σώματα ασφαλείας». Οι στρατιωτικοποιημένες ομάδες λειτουργούν κυρίως «νοοτροπικά» και αφού την «εκπαίδευση» και την διοίκηση την ανέλαβαν τα «σταγονίδια» και οι «θύλακες» που δεν τιμωρήθηκαν και δεν αποτάχθηκαν μετά την πτώση της χούντας, μεταφέρθηκε αυτούσια στην αστυνομία της μεταπολίτευσης και η παρακρατική νοοτροπία. Η οριστική άφεση αμαρτιών του παρακράτους ήρθε στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, που ενώ ως αντιπολίτευση έθετε το ουσιώδες ζήτημα του «εκδημοκρατισμού», στην πράξη απλά ενίσχυσε την παρακρατική νοοτροπία με τον συνδικαλισμό στα «σώματα ασφαλείας», ο οποίος σε συνδυασμό με την διατήρηση των «ΕΔΕ» έγινε το απόλυτο μέσω ατιμωρησίας για κάθε μέλος της ομάδας και έκανε τα «σώματα ασφαλείας» μια κανονική κάστα. Επί ΠΑΣΟΚ εφευρέθηκε και ο όρος «μεμονωμένο περιστατικό» που ισοπέδωνε κάθε καταγγελία και νομιμοποιούσε την παρακρατική δράση των εμπλουτισμένων με χιλιάδες ημέτερα κομματόσκυλα «σωμάτων ασφαλείας» που άλλαξαν απλά ονόματα όπως «ΕΛ.ΑΣ., ΜΕΑ, ΕΚΑΜ» κλπ . Την ταφόπλακα στο πιθανό ξερίζωμα του παρακράτους έβαλε η αριστερά που «τσίμπησε» στον συνδικαλισμό και ξέχασε τα αιτήματα για κάθαρση και ουσιαστικό έλεγχο, αφού θεώρησε ντεφάκτο ότι όπου υπάρχει συνδικάτο υπάρχουν «παιδιά της εργατικής τάξης» και νομιμοποίησε τα «μεμονωμένα περιστατικά». Κατά καιρούς από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα όταν συνέβαιναν δολοφονίες αθώων πολιτών, αιματοβαμμένες επιθέσεις σε κοινωνικές ομάδες που διαδήλωναν, αποκαλύψεις για συγκεντρώσεις χιτλερικών μπάτσων, περιστατικά κατάχρησης εξουσίας και διαφθοράς το θέμα της παρακρατικής λειτουργίας της αστυνομίας έχει έρθει πολλές φορές στην επικαιρότητα. Για όσους έχουν μνήμη και την αντίστοιχη ηλικία (οι υπόλοιποι μπορούν να ανατρέξουν σε άφθονα δημοσιεύματα απο το 74 ως και σήμερα) είναι γνωστό πως οι βασικές προτάσεις για την εξάλειψη του παρακράτους, ή εν πάση περιπτώσει τον δραστικό περιορισμό του, είναι σταθερά και διαχρονικά οι ίδιες για τον απλούστατο λόγο πως είναι απολύτως λογικές, ανέξοδα εφαρμόσιμες και πρακτικά δοκιμασμένες και εφαρμοσμένες σε όλες σχεδόν τις «πολιτισμένες» χώρες της Ευρώπης. Τα γνωστά σε όλους θέματα με τα «διακριτικά», την υποχρέωση «επωνυμίας» των οργάνων και του ανεξάρτητου ελέγχου από εξωαστυνομική Αρχή. Είναι το λιγότερο αντισυνταγματικό να μην γνωρίζει ο πολίτης το όνομα του κρατικού υπαλλήλου με τον οποίο συναλλάσσεται, να έχουν καλυμμένα χαρακτηριστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μην φέρουν σαφή και ευανάγνωστα διακριτικά ειδικά οι ομάδες που δρουν με συντεταγμένο στρατιωτικοποιημένο τρόπο δράσης και να ελέγχονται μόνοι τους οι ελεγχόμενοι κρατικοί λειτουργοί. Είναι προφανές πως η αυθαιρεσία, ο «υπερβάλλων ζήλος», η παρανομία, η διαφθορά και η διατήρηση της παρακρατικής νοοτροπίας βασίζεται κυρίως στην προστασία και στην ατιμωρησία που προσφέρει η «ανωνυμία» και οι «ΕΔΕ». Η ανωνυμία και η ατιμωρησία είναι οι ιδανικές συνθήκες για την εκκόλαψη των «αυγών του φιδιού» και βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη παρακράτους. Και είναι σαφέστατο πως ενώ υιοθετούνται από όλες τις κυβερνήσεις από την μεταπολίτευση και μετά όλες οι δαπανηρές τεχνολογικές εξελίξεις για τον εξοπλισμό και τον «εκσυγχρονισμό» των σωμάτων ασφαλείας που εφαρμόζονται στις «ανεπτυγμένες χώρες», δεν υιοθετήθηκε ποτέ η υποχρέωση διακριτικών, η υποχρέωση ταυτοπροσωπίας του «οργάνου» και ο ανεξάρτητος έλεγχος ! Αντιθέτως όλα αυτά έχουν εξαγγελθεί προεκλογικά και αντιπολιτευτικά σε κάθε σχεδόν εκλογική αναμέτρηση και έχουν εξαγγελθεί πολλές φορές και από εν ενεργεία αρμόδιους υπουργούς ! Μέτρα με μηδενικό οικονομικό κόστος ! Κι όμως δεν νομοθετήθηκαν ποτέ και συνάντησαν την σφοδρή αντίσταση από τους συνδικαλιστές των «σωμάτων ασφαλείας» πράγμα που αποδεικνύει ακόμη ποιο ισχυρά την παρακρατική νοοτροπία σε επίπεδο «σώματος» που αρνιέται να ελεγχθεί και να είναι επώνυμα τα μέλη του. Η παρακρατική νοοτροπία της διεκδίκησης του δικαιώματος τους να δρουν ανεξέλεγκτα ως συμμορία όπως στα σκοτεινά χρόνια της χούντας.

Το λογικό συμπέρασμα είναι πως καμία κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει τη βούληση να καταργήσει το παρακράτος αφού όλες γνωρίζουν τον τρόπο αλλά καμία δεν τον εφαρμόζει. Η συνεχείς εξαγγελία τον ίδιων μέτρων από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις σημαίνουν κατ αρχάς την παραδοχή για την χρησιμότητά τους και η συνεχής αποφυγή της  νομοθέτησης αυτών των απλών μέτρων σημαίνει την ευθεία εξάρτηση και διαπλοκή κυβερνήσεων και παρακράτους. Το παρακράτος εξ ορισμού για να υπάρχει πρέπει να έχει την υποστήριξη και την ανοχή του κράτους και φυσικά η μη χρήση της προφανούς δυνατότητας εξάλειψής του από τις κυβερνήσεις σημαίνει πως υπάρχει καταφανής καταστρατήγηση του συντάγματος από αυτές και ευθύνες κατ ευθείαν στους αρμόδιους τουλάχιστον υπουργούς. Και είναι επίσης λογικό το συμπέρασμα πως οι ποινικές ευθύνες για τα αδικήματα των παρακρατικών βαρύνουν ως ηθική τουλάχιστον αυτουργία τον εκάστοτε πολιτικό τους προϊστάμενο αφού γνωρίζει και δεν προλαμβάνει και τελικά υποθάλπει τα παρακρατικά εγκλήματα. Οι εκατοντάδες αναλύσεις για το με ποιόν τρόπο διαπλέκεται και σε τι και σε ποιόν χρησιμεύει το παρακράτος από κει και πέρα είναι απλά θεωρητικές ασκήσεις που στέλνουν την μπάλα στην εξέδρα. Το παρακράτος σήμερα υπάρχει και λειτουργεί μέσα στα σώματα ασφαλείας και προφανώς χρησιμεύει και διαπλέκεται με τη σημερινή κυβέρνηση, τελεία και παύλα.

Καμία δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό σε κανέναν υπουργό της «προστασίας» του πολίτη, όταν έμπρακτα λειτουργεί ως υπουργός προστασίας του παρακράτους.  Καμία δικαιολογία μέσα από καμία «αριστερή» ανάλυση που θέτει τους «άνδρες» της παρακρατικής  ΕΛ.ΑΣ στην ίδια μεριά με τον εργαζόμενο στην πάλη των τάξεων. Τέρμα στις παπαριές ότι «δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι», όσοι καλύπτουν τον διπλανό τους ακόμη και στα πλαίσια της «συναδελφικής αλληλεγγύης» είναι συνένοχοι και αν η πλειοψηφία δεν ήταν παρακρατική δεν θα αντιδρούσαν μαζικά στην καθιέρωση ευκρινών διακριτικών και αλλαγής του τρόπου πειθαρχικού ελέγχου. Καμία εξίσωση της βίας, του αμυνόμενου απέναντι στο παρακράτος πολίτη, με την «βία απ όπου κι αν προέρχεται». Η συγκροτημένη και συντεταγμένη άσκηση βίας και ο βασανισμός  πολιτών από όργανα του κράτους είναι πράξη κατάλυσης του πολιτεύματος, αυτό για αυτούς που σκέπτονται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και του πολιτικά ορθού. Ακόμη και η ποιο πολιτικά ορθή ανάλυση θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, η οργανωμένη βία ενάντια στους πολίτες που εκδηλώνουν διαφωνία από το κράτος είναι πολιτειακή εκτροπή ! Καμιά ανοχή και εμπιστοσύνη στους «εκπροσώπους τύπου» της ΕΛ.ΑΣ που απαντούν ακόμη και στα ποιο εξόφθαλμα γεγονότα με την στερεότυπη φράση «θα γίνει εξονυχιστική έρευνα και ΕΔΕ», αρνούμενοι να καταδικάσουν και να παραδεχτούν τα προφανή.

Ο υπουργός του παρακράτους έχει κάθε φορά και άλλο όνομα και επώνυμο ! Σήμερα ονομάζεται Χρήστος Παπουτσής, το αίμα των εγκλημάτων του παρακράτους είναι στα δικά του χέρια, η ευθύνη για την εκτροπή δική του, η βία ενάντια σε πολίτες που εκδηλώνουν το νόμιμο δικαίωμά τους να διαφωνήσουν και να διαδηλώσουν απορρέει ευθεία από εκείνον ! Δεν πρόκειται ούτε για άγνοια (αλίμονο πρόεδρος της ΕΦΕΕ ήταν γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει διαδήλωση και αστυνομική βία), ούτε για προβοκάτσια κάποιου ακροδεξιού «θύλακα», πρόκειται για συνειδητή επιλογή της υπόθαλψης, της στήριξης και της χρήσης του παρακράτους ως μέσου για την κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών. Ο υπουργός μπορεί (ο εκάστοτε υπουργός) σε μια βραδιά, με ένα απλό νόμο, να ξεδοντιάσει το παρακράτος και ενσυνείδητα δεν το κάνει, άρα φέρει την απόλυτη ευθύνη και επέλεξε ενσυνείδητα να γίνει ο προστάτης του παρακράτους. Η επίκληση της άγνοιας δεν έχει καμία βάση, γνωρίζει απολύτως τι συμβαίνει, δεν φύτρωσε χτές στην πολιτική και στην κοινωνία ο υπουργός. Άλλος ένας στην λίστα με όλους ανεξαρτήτως τους προγενέστερους αρμόδιους υπουργούς που προστάτεψαν στοργικά το παρακράτος με τον ίδιο τρόπο. Έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες για την θητεία τους, αλλά σήμερα κρίνεται ο εν ενεργεία, η αλυσιδωτή αναγωγή των ευθυνών στο παρελθόν δεν έχει κανένα νόημα. Όποιος διατηρεί μια προγενέστερη κατάσταση γνωρίζοντας πως είναι λανθασμένη φέρει την ίδια ευθύνη.

Αφού λοιπόν ο σημερινός επώνυμος υπουργός επιλέγει οι «άνδρες» των «σωμάτων ασφαλείας» να μην  έχουν διακριτικά για να αναγνωρίζονται όταν παρανομούν, αφού προστατεύει την αντισυνταγματική ανωνυμία των κρατικών υπαλλήλων του υπουργείου του, αφού διατηρεί την πλήρη ασυδοσία και ατιμωρησία και την ασυλία μέσω του «αυτοελέγχου» σε μια ομάδα δημοσίων υπαλλήλων, αφού ανάγει την οργανωμένη παράνομη και αντιδημοκρατική δράση της ΕΛ.ΑΣ σε «μεμονωμένα περιστατικά», δε μένει παρά το δικό του όνομα και το δικό του επώνυμο για να χρεωθεί  σήμερα το παρακράτος.

Το παρακράτος έχει όνομα και επώνυμο και κάθε εκτροπή θα του χρεώνεται.

Σήμερα υπουργός της προστασίας του παρακράτους είναι ο Χρήστος Παπουτσής, μπορεί να πάρει απλές αποφάσεις και να ξεδοντιάσει το παρακράτος, μπορεί να παραιτηθεί εάν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να το ελέγξει και να το καταγγείλει στον ελληνικό λαό που τον εξέλεξε, αλλά δε μπορεί να μην χρεώνεται το παρακράτος όσο συνεχίζει να του επιτρέπει να υπάρχει.

Mind the Gap

Το παρακράτος και οι προστάτες του, απ’ όπου κι αν προέρχονται

Ετικέτα: πορεία 11 Μαΐου, Αστυνομική βια, ΕΔΕ, ΕΛΑΣ, ΜΑΤ, Παρακράτος, Υπουργός Προστασίας, διακριτικά

Posted in: Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Πολιτική