Ανδρουλακειάδας το ανάγνωσμα

Από Ροϊδη Εμμονές

Η πολιτική του «Μ^ν »   

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ο Μίμης Ανδρουλάκης μίλησε στο Βήμα FM 99.5 στους Β.Χιώτη και Ν.Παπαδόπουλο. Επιτέθηκε (με επιφανειακά ήπιο τρόπο) στο Γ.Παπανδρέου,  χαρίζοντας όμως τίτλους στις εφημερίδες της Δεξιάς:

Σταχυολογώ: «Πού ξέρεις ότι ο Παπανδρέου στενοχωριέται γι’ αυτό που γίνεται. Δεν ξέρω. Μα την Παναγία, τα έχω χαμένα. Δεν ξέρω τι γίνεται, δεν κάνω ψυχανάλυση στον Παπανδρέου. Τον αγαπάω, τον στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις, αλλά σου λέει «εδώ κάνουμε brainstorming». Δεν είχαν καταλάβει από την πρώτη στιγμή πού πάμε να κυβερνήσουμε. …. Ενός αρχικού λάθους, δηλαδή, μια αρχική προσέγγιση της διακυβέρνησης  αμέριμνη με φρου-φρου κι αρώματα, πράσινα ποδήλατα και πράσινες κυριακάτικες εκδρομές, αυτό έχει αφήσει ίχνη. …. Και η σύνθεση της κυβέρνησης και τα άτομα, δηλαδή, δεν της επιτρέπει να φτάσει στο ύψος των περιστάσεων….».

«…Έχει κάνει ανασχηματισμό, απέτυχε. Ήταν για τα πανηγύρια. …… Όχι όπως τώρα. Δεν έβαλε τον Ραγκούση, το παιδί, και τι να κάνει; Την πρώτη μέρα τον άδειασαν πέντε-έξι, τι να κάνει; Ατυχές σχήμα….».

«….. τα προβλήματα τα δημιουργούν οι άνθρωποι του Παπανδρέου στην κυβέρνηση. ….Τα δημιουργούν αυτοί που είναι γενικά του περιβάλλοντος και μέσα σε ένα βράδυ αναδείχθηκαν από τον Παπανδρέου από του μηδενός….».

«Ο Παπανδρέου είναι ένας άνθρωπος. Ποιοι εισηγούνταν στον Παπανδρέου αυτήν την αμεριμνησία, το «τα λεφτά υπάρχουν»; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα. Οι ίδιοι. Υπουργοί. Άντε και ο Στίνγκλιτς, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, παραπλάνησε άθελά του τον Παπανδρέου…».

Ο κ.Ανδρουλάκης κομίζει γλαύκας και μας λέει πως ανακάλυψε επιτέλους κι αυτός την Αμερική, δηλαδή τα επίχειρα της διακυβέρνησης του χαζοχαρούμενου θίασου του ΓΑΠ. Αν βέβαια μεταφραστούν αυτές οι φαινομενικά ήπιες εκφράσεις, λένε μόνο ένα πράγμα: Το πλοίο που οδηγεί ο ΓΑΠ, φουντάρει. Δρυός πιπτούσης ή πεσουμένης, πας ανήρ ξυλεύεται. Σαν καλός επιβάτης (ή έστω ξυλοκόπος), ο κ.Ανδρουλάκης μοιάζει να θέλει να ακολουθήσει τις βάρκες άλλων που προηγήθηκαν. Η αγκαλιά του κ.Σαμαρά δεν είναι απρόσιτη, χωράει παλιούς αριστερούς. Το χρήμα δεν έχει μυρωδιά έλεγε ο Βεσπασιανός, οι παλιοί αριστεροί ευφραίνουν τις μύτες της Δεξιάς και φτιασιδώνουν λίγο το απωθητικό της πρόσωπο. Ο αρχηγός της ΝΔ έχει ανάγκη από σοβάτισμα. Ο Α.Λεντάκης κι ο κ.Χρ.Λαζαρίδης κάνανε την αρχή, ο κ.Ν.Κοτζιάς (από ΚΚΕ και ΓΑΠ) πήρε τη σκυτάλη και θαρρώ πως και ο κ.Ανδρουλάκης έβαλε πολύ προσεκτικά, σφυρίζοντας τάχα μου αδιάφορα, κάποιο ποδαράκι στην αίθουσα αναμονής για το αν και όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου:

«…Μακάρι να μπορέσει και ο Σαμαράς να κάνει κάτι, αλλά ακόμη δεν μπορεί να διανοηθεί ούτε ο ίδιος ότι, αν αύριο το πρωί του έλεγαν να πάρει την εξουσία, θα έλεγε με αυτό το καλαματιανό ύφος: «Δεν την πατάμε». Ο Καραμανλής ήταν σοφός άνθρωπος. Δεν κυβερνούσε καθόλου! Αλλά δεν είπα ότι ο Σαμαράς δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Μακάρι να δημιουργήσει κάποια στιγμή την εμπιστοσύνη ότι μπορεί να κάνει κάτι. Μπορεί να παίξει ρόλο, διότι η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα που μπορεί να παίξει ρόλο, δεν είναι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Ο κ.Ανδρουλάκης δεν είχε διστάσει να μιλήσει με μια, τολμώ να πω, ξεδιαντροπιά, ξεπερνώντας από δεξιά με σαθρά όσο και προκλητικά ανόητα επιχειρήματα ακόμη και σοβαρούς πολιτικούς της ΝΔ, για το εκκλησιαστικό: «δεν υπάρχει Εκκλησιαστικό πρόβλημα. Υπάρχει στην παράδοσή μας η ιστορική αλληλεξάρτηση Κράτους-Εκκλησίας η οποία έχει προχωρήσει στο αυτοδιοίκητο της Εκκλησίας και στους διακριτούς ρόλους. Αυτά να τα ενισχύσουμε χωρίς να μπούμε σε περιπέτειες περιττών ανακατατάξεων που δε μας δίνουν απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Όταν δεν είναι ορατές οι ιδεολογικές διαφορές Αριστεράς – Δεξιάς, τείνουμε να επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας με προκατακλυσμιαίες συγκρούσεις του 18ου αι. να ανακαλύπτουμε ένα «μείζον Εκκλ/κό πρόβλημα» το οποίο δεν υφίσταται σήμερα». Η δήλωσή του υπάρχει ακόμη στην επίσημη ιστοσελίδα της Εκκλησίας.

Όποιος κάνει αντιεκκλησιαστικές αρπαχτές με βιβλία της πλάκας («Μι εις την νι») μπορεί πολύ εύκολα να κάνει τυχοδιωκτισμούς εν ού παικτοίς με την Εκκλησία, ειδικά όταν ξέρει πως χωρίς τη δωρεάν διαφημιστική  καμπάνια των ρασοφόρων, το βιβλίο του θα μοιραζόταν στις προσφορές της «Εspresso». Μπορεί ακόμη και να συζητά στα σοβαρά μαζί με τον Χριστόδουλο: «Eγινε η συνάντηση, και μάλιστα αρκετοί ζηλεύουν. Τα θέματα που συζητήσαμε είναι το δημογραφικό και το ασφαλιστικό».

Μπορεί και να ασκεί τάχα κριτική στον Χριστόδουλο, με τρόπο που να τον εγκωμιάζει.  Όπως σε μια συνέντευξή του στην “Εξουσία” (5-6-2000) υπό τον τίτλο “Η Εκκλησία φοβάται το καινούριο γιατί…πάχυνε“, όπου δήλωνε πως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τον απογοήτευσε γιατί ως μητροπολίτης του Βώλου δεν έδειχνε τι θα επακολουθήσει. Επειδή όμως ο Χριστόδουλος είχε δώσει ως Βώλου, δείγματα και της γελοιότητάς του αλλά ακόμη και ναζιστικής γραφής, είναι φανερό πως απλά ο κ.Ανδρουλάκης σαν αντίβαρο σε μια δήθεν αντιεκκλησιαστική του συνέντευξη, απλά κάλυπτε τα νώτα του. Άλλωστε η τάση του αυτή δεν κρύβεται: «Δε σας κρύβω ότι αγαπώ τον αρχιεπίσκοπο σαν άτομο» («Καθημερινή», 7.6.2000). Τώρα πως μπορεί ένας σοσιαλιστής ή έστω αστός δημοκράτης, να αγαπά έναν αρχιεπίσκοπο που προωθεί την ιδέα της λοβοτομής των αντιρρησιών συνείδησης και που προπαγανδίζει τη δολοφονία αθώων Αλβανών, είναι ένα ερώτημα στο οποίο ποτέ δεν κλήθηκε ούτε θα κληθεί να απαντήσει από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ ο κ.Ανδρουλάκης.

Ο κ. Ανδρουλάκης κατά τη γνώμη μου, εκπροσωπεί το πιο τυχοδιωκτικό πρόσωπο του πρώην Αριστερού που κουράστηκε να σαλπάρει σε φουρτουνιασμένα πελάγη και προσορμίζεται στα λιμάνια της Εξουσίας. Ευφυής (ή μάλλον, πονηρός), διαβασμένος, επικοινωνιακός, κάνει κριτική ή δήθεν κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις, καθιερώνοντας το προφίλ του σύγχρονου, θαρραλέου εκσυγχρονιστή πολιτικού, του αποκλεισμένου από κυβερνητικούς θώκους, επειδή είναι ασυμβίβαστος και τολμηρός. Η μανία του κ.Ανδρουλακη να εγγράφει υποθήκες προς πολλές κατευθύνσεις και να χαιδεύει αυτιά με φτηνιάρικες ατάκες εκδηλώθηκε και στην τελευταία του συνέντευξη, όπου έβαλε και μια δόση συνωμοσιολογίας, τόσο αγαπητής στους Νεοελληνες αφού ικανοποιεί τα τυφλά αντιαμερικανικά τους συμπλέγματα: «Το τι θα κάνουν οι Ταλιμπάν, είναι γνωστό. Και μου πέρασε αστραπιαία από το μυαλό: «λες να καρφώσουν και τον Μπιν Λάντεν;». Να που βγήκε, διότι καρφί είναι αυτό. Τον έδωσαν καθαρά. Διότι ήθελαν οι Ταλιμπάν να ξεφορτωθούν αυτήν την υπόθεση, την Αλ Κάιντα και να κυβερνήσουν το Αφγανιστάν….».

Και η απαραίτητη ατάκα της πλάκας:

«Το πρόβλημα είναι ότι – ανάθεμά το – εμείς, ο Παπανδρέου δεν έχει Μπιν Λάντεν για να πιάσει και κανένα. Αυτό είναι το πρόβλημα…!».

Ο κ.Παπανδρέου δεν μπορεί να πιάσει ούτε τον Τσουκάτο, αλλά αυτά δεν τα λέτε. Μόνο εξυπναδίτσες και ανώδυνα αστειάκια.

…

ΥΓ

Ριζοσπάστης: «Αναξιοποίητος γυρολόγος».

Zaphod

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9Pr

Ετικέτα: ΓΑΠ, Εκκλησία, Μίμης Ανδρουλάκης, Ροϊδη Εμμονές

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Πολιτισμος, Πολιτική