Η ιστορία που γράφει η Ελλη Παππά είναι δική της, πλαστογραφημένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Πρόσωπα και γεγονότα ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Μόνο εμείς μπορούμε να διαβάσουμε κάτω από τις αράδες της την αληθινή ιστορία της φυλακής επί των ημερών της, γιατί τη ζήσαμε στο πετσί μας.
Δεν θα ασχολούμασταν με το βιβλίο της Έλλης Παππά, αν δεν συνέβαινε να αναφέρεται στο μεγαλύτερο μέρος του σε γεγονότα της δεκαετίας του 1950, μέσα στις φυλακές Αβέρωφ.
Η συγγραφέας του βιβλίου έχοντας δεσμεύσει το Μουσείο Μπενάκη να το εκδώσει έξι μήνες μετά τον θάνατό της, καταδικάζει τελεσίδικα αγωνιστές στον πιο ατιμωτικό θάνατο, εκείνο του χαφιέ. Σε κανέναν δεν θα υποχρεωθει να δώσει απάντηση, έχοντας αποκλειστικά εκείνη τον λόγο ή μάλλον τον μονόλογο μέσα από το βιβλίο της.
Η συγγραφέας παραχαράσσει την Ιστορία. Εμφανίζεται ως θύμα του σταλινισμού, που γνώρισε το μίσος όλων, τους κατατρεγμούς και την πολιτική εξόντωση, γιατί υπερασπίστηκε την αθωότητα του Πλουμπίδη, που ο Ζαχαριάδης έβγαλε “χαφιέ”. Γι’ αυτό ισχυρίζεται πως την καθαίρεσε νωρίς η ηγεσία του ΚΚΕ, δίνοντάς της όμως ταυτόχρονα την εντολή να κρατήσει μυστικό αυτό το γεγονός και να “βοηθάει τα κορίτσια”, δηλαδή τα μέλη του Γραφείου στο οποίο ήταν γραμματέας. Εκείνη πειθάρχησε, χάρην της ενότητας του κόμματος.
Πώς να αντικρούσει κανείς τέτοιον εξωφρενισμό; Θα ήταν τουλάχιστον έλλειψη σοβαρότητας.
Απλώς υπενθυμίζουμε ότι αυτό ισχυρίζεται στο βιβλίο που έγραψε ύστερα από χρόνια, επιδιώκοντας να φορτώσει τις ευθύνες της σε άλλους, ενώ εκείνη εμφανίζεται ως ανεύθυνη, καθαιρεμένη μυστικά.
Στην πραγματικότητα, η Ελλη Παππά καθαιρέθηκε φανερά το 1957 ως σταλινική, για τα πεπραγμένα της μέσα στις φυλακές Αβέρωφ. Και ας υποστηρίζει πάλι στο βιβλίο ότι για άλλη μια φορά υπήρξε θύμα, διότι υπερασπίστηκε τον Πλουμπίδη.
Η ιστορία που γράφει η Ελλη Παππά είναι δική της, πλαστογραφημένη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Πρόσωπα και γεγονότα ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Μόνο εμείς μπορούμε να διαβάσουμε κάτω από τις αράδες της την αληθινή ιστορία της φυλακής επί των ημερών της, γιατί την ζήσαμε στο πετσί μας.
Και ας ξεκινήσουμε από την ίδια.
Ποια ήταν η Έλλη Παππά, όπως την γνωρίσαμε από την στιγμή που μπήκε στο προαύλιο της φυλακής στις 29 Ιουλίου 1951;
Ήταν η Έλλη Ιωαννίδου, μια μικρόσωμη τριαντάχρονη γυναίκα, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη -γέννησε στις 23 Αυγούστου-, παντρεμένη με τον Ηλία Ιωαννίδη, στέλεχος του ΚΚΕ , που μετά την ήττα στον εμφύλιο βρισκόταν σε κάποια από τις τότε λαϊκές δημοκρατίες. Μεσαίο στέλεχος η ίδια, στον τομέα της διαφώτισης από τις αρχές του 1945, ήταν επικεφαλής ενός φροντιστηρίου που δίδασκε μαρξιστικά μαθήματα σε μεσαία και κατώτερα στελέχη.
Τίποτα από αυτά δεν ήταν τότε υπό αμφισβήτηση. Το αντίθετο μάλιστα. Επέμενε πολλές φορές να μας τα υπενθυμίζει φορτικά, ενοχλητικά. Αυτά βέβαια μόνο για μερικούς μήνες. Ύστερα θα τα ξεχάσει ολότελα και θα απαιτήσει από μας να κάνουμε το ίδιο, να τα σβήσουμε, όπως εξαφάνιζε ο Στάλιν κάποια πρόσωπα από τις φωτογραφίες.
Η Ελλη Παππά για πέντε περίπου μήνες, το 1950, υπήρξε σύνδεσμος ανάμεσα στον Μπελογιάννη και τον Πλουμπίδη που ήταν παράνομοι. Καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε γιατί είχε μωρό παιδί.
Τον δεσμό της με τον Μπελογιάννη, που εμείς μάθαμε δύο ημέρες μετά την εκτέλεσή του, θα τον χρησιμοποιήσει χωρίς καθυστέρηση για την προβολή της, τους μύθους της και την ανέλιξή της, προκλητικά, προσβλητικά, ακόμα και για εκείνον.
Από τα μέσα του 1949, γραμματέας της Ομάδας της φυλακής ήταν η Καίτη Ζεύγου, τριανταπεντάχρονη τότε δασκάλα, παλιά αγωνίστρια καταδικασμένη δύο φορές σε θάνατο, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, μία από τις πέντε εθνοσυμβούλους – βουλευτίνες της κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας, στην Κατοχή.
Τη θυμόμαστε με αγάπη. Μαζί της είχαμε πάρει μια ανάσα, αλλά τα καλά κρατούν λίγο.
Αργά, μεθοδικά, όπως περιγράφει από κεφάλαιο σε κεφάλαιο στο βιβλίο της, η Ελλη Παππά, με κτυπήματα κάτω από τη μέση, θα οδηγήσει την Ζεύγου στην απομόνωση, με την ρετσινιά του χαφιέ , όπως και τη Μαργαρίτα Κωτσάκη, παλιά κομμουνίστρια.
Λίγο καιρό μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη, η Έλλη Παππά διορίζεται, από την έξω οργάνωση, γραμματέας του Γραφείου της ομάδας των κρατουμένων.
Δική της απόφαση ήταν η οργάνωση επίσημου μνημόσυνου κάθε χρόνο, στην επέτειο της εκτέλεσης του Μπελογιάννη.
Και οι άλλοι νεκροί;
Στο τέλος του 1950, στη φυλακή, είμασταν 760 κρατούμενες, ανάμεσά μας 120 μελλοθάνατες και 30 παιδάκια μέχρι τριών χρονών.
Ποσοι ήταν οι νεκροί μας; 30 στον πόλεμο της Αλβανίας, 50 στην Κατοχή, 150 στον Εμφύλιο. Τι αναλογούσε σε όσες είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους; Από ένα μέχρι έντεκα θύματα. Τόσοι ήταν οι εκτελεσμένοι της Βασιλικής Κουσάντρα, που έμεινε ολομόναχη.
Και δεν ήταν η μόνη.
Ως γραμματέας του Γραφείου της ομάδας γυναικών, η Ελλη Παππά οργάνωσε άμιλλες, πλάνα κατά τα σοβιετικά πρότυπα, καθιέρωσε διακρίσεις , βραβεία Άλμπατρος (πουλί της καταιγίδας) όπως ονόμασε ο Ζαχαριάδης τον Μπελογιάννη. Η ίδια έγραψε στίχους που έγιναν τραγούδι και το τραγουδούσαν οι κρατούμενες.
Να και η τελευταία του στροφή :
“Κάθε βόλι το κάνουμε τραγούδι
κι απ’ τη σκλαβιά μας βλασταίνει ο ανθός
της νιάς ζωής που στεριώνουν και θα χτίζουν
λεβέντρες που ζήσανε σαν Αλμπατρος”.
“Λεβέντρες” ήμασταν εμείς οι κρατούμενες, τέσσερα χρόνια μετά τη συντριπτική ήτττα, που κάναμε κάθε βόλι τραγούδι.
Όλα αυτά και άλλα πολλά ανεκδιήγητα, τα καυτηριάζει στο βιβλίο της και τα φορτώνει στα μέλη του Γραφείου της, τα οποία κατονομάζει και κατηγορεί δριμύτατα.
Στο βιβλίο κατακεραυνώνει τον σταλινισμό, που αλλοτριώνει τον άνθρωπο, σπιλώνει υπολήψεις, κατασκευάζει χαφιέδες, ενώ στην πράξη, όπως την ζήσαμε εμείς, τον εφάρμοζε με τις χειρότερες μεθόδους του.
Αναζητούσε παντού φραξιονίστριες, αντιηγετικές, ύποπτες, όργανα της ασφάλειας, οργανωμένα δίκτυα που δρούσαν μέσα στη φυλακή και έξω στις οργανώσεις, και σε ένα επισκεπτήριο ζήτησε από τον Βασίλη Ευφραιμίδη, βουλευτή της ΕΔΑ, κοινή δράση για τον εντοπισμό κάποιου κυκλώματος (σελ 131). Φυσικά εκείνος την αγνόησε και εκείνη τον μίσησε.
Στην ιστορία της, που χρόνια χτίζει πετραδάκι-πετραδάκι, αναποδογυρίζει γεγονότα, γράφει άσχετα παραμύθια, ρίχνει την ευθύνη της σε άλλους και ό,τι δεν μπορεί να βολέψει, το εξαφανίζει, όπως την συγκρατούμενή μας Γλυκερία Παγουλάτου, που δεν θα την συναντήσουμε πουθενά στις σελίδες του βιβλίου.
Της είχε αναθέσει να ανακαλύψει κάποιες ύποπτες για χαφιεδισμό και όταν η Γλυκερία τής δήλωσε ότι δεν βρήκε πουθενά ύποπτες και θα σταματήσει να ψάχνει, της επέβαλε την ποινή της σιωπής. Έτσι, εβδομάδες ολόκληρες κυκλοφορούσε μουγγή, συνοδεία δύο “μπάτσων” της επαγρύπνησης, ώσπου κόντεψε να χάσει και τη φωνή της και το μυαλό της.
Δεν θα συναντήσουμε ούτε τη Φαιναρέτη Κοκκόλη, να παίρνει μόνη της το φαγητό της, να τρώει μόνη της εκτός παρέας -στη φυλακή η παρέα σου είναι η οικογένειά σου- έρημη, αποσυνάγωγη.
Άφαντες και η Ντίνα, η Ελευθερία, η Ουρανία, η Κατίνα, η Ολυμπία και τόσες άλλες, θύματα όλες της χαφιεδολαγνείας και της μανίας της για πλήρη ισοπέδωση και υποταγή στο ιερατείο.
Εύλογα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: Όλα αυτά, οι κρατούμενες τα δεχόντουσαν βουβά, υποτακτικά και αδιαμαρτύρητα; Όχι βέβαια.
Υπήρχαν μάλιστα φορές που η φυλακή τραντάχτηκε συνθέμελα, αντιδρώντας στον παραλογισμό και την καταπίεση.
Αυτά τα ελάχιστα για την Ιστορία, που κανένας δεν έχει δικαίωμα να παραχαράζει.
Γράφουν οι:
Αθηνά Βασίλα Ματράγκα, καταδικασμένη σε θάνατο, έμεινε στη φυλακή 10 χρόνια. Κατίνα Βασιλιά Σαπουντζή, καταδικασμένη πεντε φορές ισόβια, έμεινε στη φυλακή 9 χρόνια. Βαγγελιώ Γεωργαντά Φραντζεσκάκη, καταδικασμένη σε θάνατο, έμεινε στη φυλακή 10 χρόνια. Αντιγόνη Δαμιανάκου, καταδικασμένη σε θάνατο, έμεινε στη φυλακή 4 χρόνια. Ελένη Κυβέλου Καμουλάκου, καταδικασμένη 14 χρόνια, έμεινε στη φυλακή 7. Μαίρη Μπίκια Αρώνη, καταδικασμένη 20 χρόνια έμεινε στη φυλακή 11. Ουρανία Νιζαμίδου, καταδικασμένη σε ισόβια, έμεινε στη φυλακή 6,5 χρόνια. Ολυμπία Παπαδοπούλου Βασιλάκου, καταδικασμένη σε θάνατο, έμεινε στη φυλακή 9 χρόνια. Αργυρώ Σεφερλή, καταδικασμένη σε 20 χρόνια, έμεινε στη φυλακή 6,5.
Πηγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=594204
Διαβάστε επίσης
Η Πολιτική Διαθήκη της Έλλης Παππά
Κρίμα δεν Έβγαλες Συμπεράσματα…
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 8:00 μμ
Mitsara, επειδή είναι στα υπόψιν το συγκεκριμένο βιβλίο, θέλω την γνώμη σου αν το διάβασες…
MITSARAS
23 Ιανουαρίου, 2011 8:02 μμ
Δεν το διάβασα καθώς δεν προλαβαίνω. Εκείνος απ’ όσο γνωρίζω το έχει διαβάσει είναι ο loophole οπότε αν θες ρώτα τον με τη πρώτη ευκαιρία.
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 8:04 μμ
Μερσί
Αρουραίος
23 Ιανουαρίου, 2011 8:15 μμ
χεχε…σιγά μη δε το διάβαζε… 😀
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 8:20 μμ
Αυτό σκόπευα να το ανεβάσω σαν φόρο τιμής στον Μπελογιάννη, αλλά μιας και είναι σχετικότατο το κάνω εδώ. Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη: «ΙΣΤΟΡΙΑ (κωμικοτραγική) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974″, κεφάλαιο 29, και τίτλο: Μια εκτέλεση που ήταν δολοφονία…
Οι Κυριακές είναι για τον Κύριο, όχι για τον Χάρο. Τις Κυριακές δε γίνονται εκτελέσεις. Τις Κυριακές, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτελεί τις θανατικές αποφάσεις των δικαστηρίων και λέγεται εκτελεστικό γι’ αυτό το λόγο, παν στην εκκλησία. Μια εκτέλεση που γίνεται νύχτα θεωρείται δολοφονία. Οι εκτελέσεις γίνονται ευθύς μετά την ανατολή του ηλίου, ώστε να μπορέσει ο μελλοθάνατος να δει το φως της μέρας για τελευταία φορά. Για τους μελλοθάνατους κομμουνιστές είναι έθιμο, ας το πούμε έτσι, να γυρνούν και να κοιτούν τον ανατέλλοντα ήλιο, πριν σταθούν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: Ο ήλιος θα ανατέλλει πάντα σε πείσμα όλων των σκοταδιστών.
Το κράτος σε ρόλου δολοφόνου φροντίζει να ακολουθείται ένα τυπικό στις εκτελέσεις, ώστε να φανεί πως αυτές είναι κάτι το πάρα πολύ σοβαρό και επίσημο. Φροντίζει επίσης να γεμίζει με σφαίρες τα μισά μόνο όπλα των ανδρών του εκτελεστικού αποσπάσματος. Τα άλλα μισά έχουν άσφαιρα πυρά. Καθώς δεν ξέρεις αν το δικό σου όπλο ήταν γεμάτο θάνατο, διατηρείς την ελπίδα πως εσύ δεν σκότωσες, κι έτσι μειώνει τις τύψεις σου κατά 50%. Και ποτέ ένας εκτελεστής δεν μετέχει δυο φορές σε εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν πρέπει να αυξήσει τις πιθανότητες να είναι αυτός ο δολοφόνος. Όλο αυτό το λειτουργικό το υπαγορεύει η θρησκεία της αγάπης! Η οποία τόσο ενδιαφέρεται για το θύμα, που στέλνει παπά στον τόπο της εκτέλεσης, να φροντίσει για την ψυχή αυτού που σε λίγο θα πάει στην κόλαση. Γιατί, βέβαια, κανείς εκτελεσμένος δεν πάει στον παράδεισο. Ω, γελοίοι ταρτούφοι!
Είναι Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952. Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινάει απ’ τις φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του Θανάτου. Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος. Τέσσερις «εχθροί της πατρίδας» πρέπει να πεθάνουν γιατί πολύ αγάπησαν την πατρίδα. Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες». Ο ήλιος θέλει κάπου δυο ώρες ακόμα για να βγει. Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ. Πυρ! Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, και ο Νίκος Καλούμενος, ημέρα Κυριακή, χωρίς να δουν το φως του ήλιου για τελευταία φορά, ξεκινούν για τον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν στα γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν τον σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και το χριστιανικό καθήκον τους.
Χιλιάδες κομμουνιστές έπαψαν να κάνουν κακό στην πατρίδα με τον ίδιο τρόπο. Αλλά αυτό που με συντρίβει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η εκτέλεση καθεαυτή, είναι που δεν επέτρεψαν σε τέσσερις ανθρώπου που πολύ αγάπησαν την Ελλάδα να δουν το ελληνικό φως για τελευταία φορά. Κτήνη! Αυτή η εκτέλεση και μόνο, με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο…
Κακόμοιρη Ελλάδα 😦 😦 😦
katy
23 Ιανουαρίου, 2011 8:45 μμ
oldboy, με συγκίνησες. Να ‘σαι πάντα καλά!
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 8:54 μμ
Άσε Katy, τέτοια κείμενα με κάνουν κυριολεκτικά κομμάτια 😦
Πάω να βάλω ένα drink…
Bob Velis
27 Οκτωβρίου, 2015 10:36 μμ
Συμφωνώ με το συμπέρασμα:
«Κτήνη! Αυτή η εκτέλεση και μόνο, με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο…
Κακόμοιρη Ελλάδα».
Είμαστε τώρα (27/10/2015) στην περίοδο της επαλήθευσης …
Αθανασία
23 Ιανουαρίου, 2011 8:36 μμ
Η άλλη πλευρά της ιστορίας ή της αλήθειας !!!!
@oldboy καλα έπραξες και μας έδωσες αυτό το κείμενο
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 8:56 μμ
Αθανασία, πρέπει να έχουμε συν τις άλλης και ΙΣΤΟΡΙΚΗ μνήμη…
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:17 μμ
Εγώ πάλι δε καταλαβαίνω με ποιό δικαίωμα (ηθικό) το πολιτικό γραφείο διόριζε ακόμα και ινστρούκτωρες για την πολιτική καθοδήγηση εντός της φυλακής.
Οι φυλακισμένες ήταν άτομα με «ειδικές ανάγκες» και δεν μπορούσαν να εκλέξουν οι ίδιες έναν καλό δάσκαλο για οτιδήποτε;
Και αυτό φυσικά χαρακτηρίζει και την γενικότερη ψυχοπαθολογεία του ΚΚΕ της εποχής, αλλά και πολλούς από τους λόγους που το οδήγησαν στην ήττα (εκτός φυσικά από τις συνειδητές προσπάθειες του πατερούλη στάλιν και του πιστού οπαδού του του ζαχαριάδη. Τόσο έρωτας …πια;)
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 9:21 μμ
Βρε-βρε σαν τα χιόνια!
Γεια σου tolos 😉
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:23 μμ
Γειά σου oldboy!!!!
MITSARAS
23 Ιανουαρίου, 2011 9:22 μμ
Μήπως είχε να κάνει με πρακτικούς και πολιτικούς λόγους πέρα από το να ερμηνεύουμε την ιστορία και τα πρόσωπα βάση της ψυχιατρικής?
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:26 μμ
Γειά σου Μητσάρας.
Προσωπικά δεν βλέπω κανέναν πρακτικό λόγο (άλλωστε για αντίστοιχες μη πρακτικές στρατηγικές οδηγήθηκε ο ΔΣΕ και στην ήττα, λίγο πιο πριν).
Πολιτικούς λόγους όμως βλέπω πολλούς και κυρίως… κομματικούς.
MITSARAS
23 Ιανουαρίου, 2011 9:28 μμ
Γεια σου και σε σένα. Οι κομματικοί λόγοι δε σχετίζονται νε τους πολιτικούς ή διαφορετικά να σου το πω η κομματική δραστηριότητα δε δημιουργεί πολιτική. Η συγκρότηση του ΕΑΜ από το ΚΚΕ δεν αποτελούσε κομματική στόχευση όπως και η συνθήκη της βάρκιζας στον αντίποδα?
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:34 μμ
αναφέρθηκα σε «μικρο κομματικούς λόγους», όχι κυριολεκτικά
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:29 μμ
Η πολιτική ματαιοδοξία, π.χ., η αρχομανία, ο φανατισμός, οι «απόλυτες αλήθειες», κ.ά (και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά για το ΚΚΕ της εποχής) έχουν να κάνουν με την ψυχιατρική.
MITSARAS
23 Ιανουαρίου, 2011 9:37 μμ
E τότε φίλε μου να μη μιλάμε με έννοιες όπως βάση – εποικοδόμημα, φάση, αντικειμενικές συνθήκες, υποκειμενικός παράγοντες, διαλεκτικές αντιθέσεις κτλ όταν αναφερόμαστε στην ιστορία και να εισάγουμε ψυχιατρικούς όρους σε αυτή. Δε λέω πως οι μεμονωμένες συμπεριφορές δε διαδραματίζουν τον ρόλο τους αλλά διαμορφώνονται και καθορίζονται από ένα γενικότερο πλαίσιο που δεν έχει να κάνει με τη βούλησή τους. Αυτά προς το παρόν κι επειδή πρέπει να φύγω θα συνεχίσουμε τη κουβέντα μία άλλη στιγμή. Ασφαλώς ο αντίλογος είναι όλος δικός σου 😉
Να περνάς όμορφα.
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:51 μμ
🙂
΄Οντως οι μεμονωμένες συμπεριφορές διαμορφώνονται και καθορίζονται από ένα γενικότερο πλαίσιο και αυτό για εμένα είναι και το τραγικό και δεν αναφέρομαι στο διεθνές γεωστρατηγικό πλαίσιο της εποχής, αλλά στο αυστηρά ιδεολογικό, νοοτροπίας, πρακτικής και εμπειρίας, κ.λπ. . Σε διαφορετική περίπτωση αυτό το πλαίσιο θα ήταν «αρνητικό» για παρομοιες συμπεριφορές.
Υ.Γ. Οι μεμονωμένες συμπεριφορές λειτουργούν σύμφωνα με την βούλησή τους, απλά όταν υπάρχει το κατάλληλο γενικότερο πλαίσιο, τότε αναδεικνύονται στο προσκήνιο της ιστορίας. ΄Ηρθε και έδεσε που λέμε. Δεν κινούν οι «προσωπικότητες» την ιστορία, αλλά η κάθε εποχή είναι ανεκτική (συνήθως) σε συγκεκριμένη «προσωπικότητα».
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:22 μμ
Πουθενά δεν έχω διαβάσει για τόσο μεγάλη ανθρώπινη (υπερ-ανθρώπινη) υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, αντοχών, κ.λπ, για τόσο μεγάλη και υπερ-ανθρώπινη αγωνιστικότητα, παρά μόνο στην ιστορία των ΚΚ (που μπροστά της ο «άθλος» να πατήσει ο άνθρωπος στην Σελήνη φαντάζει μηδαμινός).
΄Οπως και πουθενά δεν έχω διαβάσει για την άνεση με την οποία, πολλές φορές οι ηγεσίες των ΚΚ, αυτή την υπερ-ανθρώπινη προσπάθεια την «έσβηναν» και την ισοπέδωναν με κάθε μέσον. Ειδικά όταν αυτή η προσπάθεια κόντευε να φτάσει σε κάποιο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Την αλλαγή της κοινωνίας προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση.
MITSARAS
23 Ιανουαρίου, 2011 9:24 μμ
Κι αυτοί στα ηγετικά κλιμάκια του Κόμματος ήταν:
Από το 1941 μέχρι τα μέσα του 1950, η ΚΕ του ΚΚΕ απαρτίστηκε συνολικά από 74 στελέχη. Από αυτούς τους συντρόφους, οι 23 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και από τις ελληνικές κυβερνήσεις ή σκοτώθηκαν στον εμφύλιο ή δολοφονήθηκαν:
Αναστασιάδης Στέργιος, Αραμπατζής Νίκος, Βασιλειάδης Αρίστος, Γαμβέτας Κώστας, Γκιουζέλης Στέφανος, Δημητρίου Γιώργης, Ερυθριάδης Γιώργης, Ζαγουρτζής Νίκος, Ζέβγος Γιάννης, Καββαδίας Βαγγέλης, Καλοδίκης Σπύρος, Κιαπές Ηλίας, Κτιστάκης Βαγγέλης, Λαζαρίδης Κώστας, Μαρκεζίνης Βασίλης, Μουζενίδης Αδάμ, Μπελογιάννης Νίκος, Παπαρήγας Μήτσος, Πλουμπίδης Νίκος, Τιμογιαννάκης Παναγιώτης (συνωνυμία με τον Π. Τιμογιαννάκη, ο οποίος πέθανε πολύ αργότερα), Τσιτήλος Γιώργης, Φαρμάκης Κώστας, Χατζήμαλης Κώστας.
Από τα υπόλοιπα 51 στελέχη, ένας μεγάλος αριθμός καταδικάστηκαν σε θάνατο, οι θανατικές ποινές δεν εκτελέστηκαν, όμως έμειναν στις φυλακές 10 – 15 χρόνια, όπως και η Ελλη Παππά.
Επιπλέον, με εξαίρεση τους Δ. Γληνό και Γ. Σιάντο, που πέθαναν από φυσικά αίτια (1943 και 1947, αντιστοίχως), πολλοί από τους παραπάνω 51 πέρασαν σχεδόν απ’ όλες τις φυλακές και τις εξορίες και πριν από τον πόλεμο. Τον Νίκο Ζαχαριάδη έκλεισαν στα κάτεργα του Μεταξά επί 5 χρόνια.
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 9:33 μμ
Πουθενά δεν έχω διαβάσει για τόσο μεγάλη ανθρώπινη (υπερ-ανθρώπινη) υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων, αντοχών, κ.λπ, για τόσο μεγάλη και υπερ-ανθρώπινη αγωνιστικότητα, παρά μόνο στην ιστορία των ΚΚ (που μπροστά της ο “άθλος” να πατήσει ο άνθρωπος στην Σελήνη φαντάζει μηδαμινός)
—————————————————————————————————————
Αυτό είναι πέρα για πέρα ΑΛΗΘΕΙΑ…όντως ανώτερο κι από τον άθλο της σελήνης!
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 9:39 μμ
και αναφέρομαι από το ’40 και ύστερα και πάντα για την Ευρώπη
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 9:48 μμ
…πάλι από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη: “ΙΣΤΟΡΙΑ (κωμικοτραγική) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1830-1974″, κεφάλαιο 30 και τίτλο: Η εκτέλεση του Πλουμπίδη & Μια τραγωδία αναμένει τραγωδό…
Η εκτέλεση του Πλουμπίδη
Τον Ιούλη του 1953, περισσότερο από ένα χρόνο μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των τριών παραστατών της κομμουνιστικής σημαίας που εκείνος κρατούσε, το έκτατο στρατοδικείο καταδικάζει σε θάνατο τον Νίκο Πλουμπίδη. Μετά την καταδίκη του, μένει φυλακισμένος για ένα μήνα περίπου στο παράρτημα-φυλακή του σανατορίου «Σωτηρία». Κάνει αδιάκοπα αιμοπτύσεις. Είναι φυματικός στα τελευταία του, και σε λίγο θα μπορούσε να πεθάνει «φυσιολογικά». Όμως, το εκτελεστικό απόσπασμα προλαβαίνει. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ήδη ετοιμοθάνατος, μεταφέρεται απ’ τη «Σωτηρία» στο Δαφνί και εκεί εκτελείται το πρωί της 14ης Αυγούστου 1953.
Αμέσως μετά την εκτέλεση, το ραδιόφωνο του ΚΚΕ μεταδίδει τη μεγάλη «είδηση». Ο Πλουμπίδης, δεν εκτελέσθηκε, μεταφέρθηκε στην Αμερική για να φάει με την άνεσή του τα αργύρια της προδοσίας! Δεν είναι απλώς λάθος, δεν είναι μόνο ηλίθιο, είναι πέρα για πέρα τερατώδης.
Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις στην παγκόσμια ιστορία του 20ου αιώνα πιο τραγική προσωπικότητα απ’ αυτήν του Νίκου Πλουμπίδη. Εγκαταλειμμένος απ’ όλους, χωρίς κανείς να νοιαστεί για την σωτηρία του, όπως είχε γίνει με τον Μπελογιάννη, τούτος ο εντελώς, μα εντελώς εκπληκτικός άνθρωπος πεθαίνει χωρίς να διαμαρτυρηθεί για τη μομφή του χαφιέ, που του φόρτωσαν οι σύντροφοι του, χωρίς να πει κακό λόγο για το κόμμα του, τραγουδώντας την Διεθνή. Είναι εκπληκτικό, εντελώς εκπληκτικό…
Το εκπληκτικό φαντάζει λίγο, πολύ λίγο ρε γαμώτο μου
Μια τραγωδία αναμένει τραγωδό
…Σήμερα ο Νίκος Πλουμπίδης κατέχει μία περίοπτη θέση στο «πάνθεον των ηρώων» του ΚΚΕ. Στο θαυμάσιο πολυτελές φωτογραφικό λεύκωμα που εξέδωσε το ΚΚΕ το 1976 με τον τίτλο: ΚΚΕ 1918-1976 οι φωτογραφίες του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη έχουν τοποθετηθεί αντικριστά σε δυο σελίδες. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν δίδυμο, δε χωράει αμφιβολία. Είναι τα δυο σκέλη της ίδιας τραγικής ιστορίας. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα το φωτοστέφανο του Μπελογιάννη είναι περισσότερο λαμπερό. Τότε τον τραγούδησαν οι ποιητές και τον έκαναν σύμβολο ζωγράφοι σαν τον Πικάσο. Τον Πλουμπίδη, εκτός απ’ το κόμμα, τον αγνόησε τότε και η «στρατευμένη τέχνη». Ας ελπίσουμε κάποιος ταλαντούχος αστράτευτος δημιουργός θα τον κάνει ήρωα τραγωδίας. Σας βεβαιώ, το μαρτύριο του ουδόλως υπολείπεται εκείνου ου Οιδίποδα Τύραννου. Θα βρεθεί κάποτε ένας Σοφοκλής για τον Νίκο Πλουμπίδη? Μία τραγωδία με ήρωα τον Πλουμπίδη, θα ήταν η τραγωδία της σύγχρονης Ελλάδας 😦 😦
…πόσο μας λείπεις ρε Ραφαηλίδη, πόσο…
tolos
23 Ιανουαρίου, 2011 10:01 μμ
Πολλοί αγνοί και ιδεολόγοι αριστεροί της εποχής πέθαναν απομονωμένοι και με την ρετσινιά, πρώτα απ’ όλα από την ηγεσία του ίδιου του κόμματος.
Το ζήτημα είναι ότι πολλοί αγνοί ιδεολόγοι της εποχής δεν κοίταζαν και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα (των ενεργειών τους) ή αντιμετώπιζαν το κόμμα με ένα μεταφυσικό συναισθηματικό δέσιμο. ΄Ετσι κοίταζαν το δέντρο (το κόμμα, δηλ.) και όχι το δάσος (ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας της εποχής δηλ.) Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους πρακτικούς λόγους που τους οδηγούσαν σε αντίστοιχες ενέργειες (όπως αναφέρει και ο Μητσάρας πιο πάνω).
Panos Arg
23 Ιανουαρίου, 2011 10:02 μμ
Για την εποχή εκείνη άποψη είναι ποιο εύλογο να έχουν όσοι την έζησαν έστω και σε μικρό βαθμό. Η υποκειμενικότητα χρειάζεται να διασταυρώνεται με την άποψη άλλων αγωνιστών για τη Ιστορική αλήθεια των γεγονότων .Η σημερινή ένταξη σε κάποιο από τα κόμματα της αριστεράς με την αντιπαλότητα που υπάρχει είναι ένα στοιχείο που αποδυναμώνει την άποψη με την έννοια του επηρεασμού από τον κομματικό φορέα χωρίς να είναι απόλυτο.
Τα παραπάνω τα λέω γιατί με βάση την εμπειρία που έχω από κάποιον φίλο που έφυγε από το ΚΚΕ μετά την διάσπαση στον ΣΥΝ . Το πρώτο διάστημα έμεινε στον ΣΥΝ για 3-4 χρόνια ,εκτοτε αποφεύγει να ενταχθεί κομματικά παρόλο που συμμετέχει στον αγώνα του δρόμου. Μου έλεγε για την χαφιεδολογία και την εμπάθεια με την οποία αντιμετωπίστηκε παρόλο που έφυγε καταστατικά όπως το χαρακτήριζε ,διαφωνώ και αποχωρώ από κομματικό μέλος .Εγώ που τον ζω δυο πράγματα μπορώ να βεβαιώσω, ότι δεν έγινε ποτέ αντικουκουέ παρόλο που διαφωνεί κάθετα μαζί τους[δεν τους μισώ λέει χαρακτηριστικά]. Οι ενταγμένοι στο ΚΚΕ μιλούσαν υποτιμητικά [ξεπουλήθηκε και τέτοια γελοία] για τον φίλο μου [τους ξέχεσα άσχημα για το θράσος τους]. Το γελοίο ήταν ότι προσπαθούσαν να τον εντάξουν ξανά γλύφοντάς τον από μπροστά ενώ τον έβριζαν από πίσω.
Η ευκολία χαρακτηρισμών και αλληλοκατηγορίας μεταξύ συντρόφων με εισαγωγικά η χωρίς είναι σύνηθες φαινόμενο σε ένα χώρο που η σοβαρότητα και ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου για τις επιμέρους διαφωνίες είναι το κορυφαίο για κοινή δράση. Το ίδιο φαινόμενο στη περίπτωση του ΣΥΝ του Αλαβάνου και της ΔΑ όπου το προσωπικό όφελος επιβεβαιώνει το χρόνιο πρόβλημα .
Η άποψη της Έλλης Παπά δεν πιστεύω ότι επιβαρύνει περισσότερο την υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο της αριστεράς, είναι για αυτούς που ζουν με το παρελθόν .Εχει μια ιστορική αξία σαν άποψη φορτισμένη όμως από ψυχικά τραύματα που δεν θεραπεύτηκαν ποτέ. Αξίζει σεβασμός σε αυτή τη γενιά γιατί αντιμετώπισαν με ηρωισμό το φασισμό . Σε όλους αξίζει σεβασμός, σε όποιο κόμμα της αριστεράς και αν βρίσκεται μέσα η έξω από τη βουλή
Όμως και αυτοί πιστεύω ότι πρέπει να κάνουν κάπου κάπου την αυτοκριτική της και μετά να θίγουν τα κακώς κείμενα στις επιλογές που οι ίδιοι διάλεξαν .
Όσον αφορά για τις απόψεις των γυναικών που κατηγορούν την Έλλη Παπά για την ίδια πραχτική όταν ήταν στις φυλακές μόνο αν ζούσε και απαντούσε θα μπορούσαμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Πραχτικά πάντως φαίνεται ότι η Έλλη Παπά ήξερε ότι αυτό θα γίνει και ήθελε να το αποφύγει με τη δημοσίευση μετά θάνατο.
oldboy9
23 Ιανουαρίου, 2011 10:43 μμ
Αξίζει σεβασμός σε αυτή τη γενιά γιατί αντιμετώπισαν με ηρωισμό το φασισμό . Σε όλους αξίζει σεβασμός, σε όποιο κόμμα της αριστεράς και αν βρίσκεται μέσα η έξω από τη βουλή.
———————————————————————————————————————-
Αυτό είναι το ρεζουμέ, κατεμε και χαιρετώ σας…
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 1:05 πμ
Αξίζει σεβασμός σ’ αυτή την γενιά και όχι μόνο επειδή πολέμησε με ηρωισμό τον φασισμό.
Αυτό όμως που δεν αξίζει δεκάρα από αυτή την γενιά, είναι η «απόλυτη αλήθεια» (έστω και με το όνομα του σοσιαλισμού) με την οποία αυτή η γενιά προσπάθησε να πολεμήσει έναν «απόλυτο» φασισμό .
«Απόλυτη αλήθεια» σε σημείου χαφιεδολογιας και άλλων δόλιων πράξεων.
Δυστυχώς το «απόλυτο», δηλ. το «εγώ ξέρω τι πρέπει να γίνει» ή «εγώ ξέρω τι πρέπει να κάνουμε» ή «επειδή ξέρω, ακολουθήστε με» ή «εγώ είμαι ο σωστός και εσείς οι λάθος», και άλλα είδη ψυχοπαθολογίας (και βλέπεις πως έρχονται όλα αυτά κουτί μητσάρας), επικρατεί μέχρι τις ημέρες μας.
Η μέχρι πρότεινος ιστορία των επαναστάσεων ήταν η εξής : ελευθεριακές ιδέες, νοοτροπία και πρακτική (βλ. μπολσεβίκοι, κ.ά) μέχρι να ρίξουμε το σύστημα, καθώς το ελευθεριακό είναι και πολιτικά πιο αποτελεσματικό από το απόλυτο και εν συνεχεία δημιουργούμε μια «απόλυτη» κοινωνία, αλλάζοντας απλά το όνομα σε κάτι πιο «ανώδυνο».
Η ιστορία της αριστεράς εκείνη την εποχή «αντέφραφε» τα γενικότερα ιδεολογήματα της σοβιετικής ένωσης και λιγότερο της ευρώπης, χωρίς να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο. ΄Αλλωστε και το ίδιο το ελληνικό κράτος, ήδη από την δημιουργία του, αποτελεί ένα μόρφωμα, χωρίς υπόσταση, που αντιγράφει ευρώπη.
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 1:14 πμ
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Πως τα κατάφερε ένα τόσο δυνατό αριστερό κίνημα (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), να οδηγηθεί στη σφαγή και στην ήττα, από την ηγεσία του, χωρίς, κατ’ ουσίαν, να ακουστεί ούτε ένα κομματικό κιχ, αυτό αποτελεί άλλον έναν «άθλο».
΄Εναν άθλο που ακούει στο όνομα «Ζαχαριάδης» και «Στάλιν», ο οποίος τελευταίος, βρήκε στο πρόσωπο του πρώτου τον πρακτικό εκφραστή των συμφερόντων του, που ήθελαν την ελλάδα να ανήκει στους άγγλους.
Ο στάλιν μπορεί να ήθελε η ελλάδα να ανήκει στους άγγλους (όπως και ο χίτλερ ήθελε η ελλάδα να ανήκει στους γερμανούς), η αριστερά όμως της εποχής ουσιαστηκά το αποδέχτηκε «μετά βαΐων και κλάδων».
Σεβασμός λοιπόν στην μαλακία όχι
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 1:17 πμ
ούτε στην στενομυαλιά της τότε ηγεσίας, ούτε στην ίδια την λογική της ηγεσίας και του ηγέτη.
Αρκετό αίμα έχει χυθεί για την κάθε ηγεσία (άσχετα πως ονομάζεται) και μάλιστα συνήθως τσάμπα.
Capybara
24 Ιανουαρίου, 2011 1:59 μμ
Αν κέρδιζε το ΚΚΕ την εξουσία, τον Στάλιν λες ότι θα τον χάλαγε;
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 3:55 μμ
Αν κέρδιζε το ΚΚΕ της εποχής την εξουσία, τον Στάλιν φυσικά και δεν θα τον χάλαγε. Πρώτα όμως απ’ όλα ήθελε να διασφαλίσει τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια τα οποία προήλθαν κατόπιν μιας σειράς συμφωνιών με τις μεγάλες δυνάμεις.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι τον Στάλιν δεν θα τον χάλαγε να έχει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Δηλ. και να διασφαλίσει, πρώτα απ’ όλα, τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ και στην συνέχεια αν του καθόταν και μια ελλάδα στην οποία επικρατούσε το ΚΚΕ, ακόμα καλύτερο γι’ αυτόν.
Και αυτό αποτέλεσε ένα από τα πολιτικά-στρατηγικά λάθη του ΚΚΕ της εποχής. Δηλ. έδωσε το βάρος του στον διεθνισμό (που μεταφραζόταν στην πράξη, με την προάσπιση των συμφερόντων των «επαναστατικών κατακτήσεων» της ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια), ενώ αυτό που χρειαζόταν σε εκείνη την χρονική συγκηρία ήταν το ΚΚΕ να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην δράση του στην ίδια την Ελληνική επικράτεια. Πόσω μάλλον όταν την Ελλάδα , κατ’ ουσίαν «την είχε» και λόγω του εμπειροπόλεμου ΕΛΑΣ και του μεγάλου αριστερού πολιτικού κινήματος του ΕΑΜ, αλλά και λόγω της αποδοχής αυτών των δύο, από τον ελληνικό λαό. Ειδικά όταν στα μάτια του φάνταζε ως ο ουσιαστικός απευλευθερωτής από τις γερμανικές δυνάμεις, κάτι που κατ’ ουσίαν ίσχυε.
Εκτός αυτού, χωρίς τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, θα είχαν πεθάνει από την πείνα και τις εκτελέσεις κατά την διάρκεια της κατοχής υπερδιπλάσιοι και ακόμα περισσότεροι
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 1:14 πμ
όχι «αντέφραφε”, αλλά «αντέγραφε».
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 1:22 πμ
και φυσικά μην κολλήσουμε στο παράδειγμα του μπολσεβικισμού (ή μόνον εκεί).
Eddie
24 Ιανουαρίου, 2011 12:00 πμ
το κακο ειναι οτι επελεξε να τα δημοσιευσει μετα θανατον. Αν το εκανε πιο πριν, θα μπορουσε να αντικρουσει η ιδια τις κατηγοριες. Κατα τα αλλα, οσος ηρωισμος περισσεψε στους απλους αγωνιστες και μελη του ΚΚΕ, αλλος τοσος ελειπε απο τις κοτες της ηγεσιας…
Panos Arg
24 Ιανουαρίου, 2011 9:50 πμ
Συμφωνώ μαζί σου για την απόλυτη αλήθεια .
Επειδή το έχω ζήση και εγώ ήταν και είναι ένα από τα βασικά ελαττώματα κάποιων ,αυτό όμως δεν μειώνει την θαρραλέα στάση τους την συγκεκριμένη στιγμή.
Το ίδιο και για την ανεπάρκεια της ηγεσίας ,με μία διαφορά, μπορώ να κατανοήσω ότι ήταν άνθρωποι με τις αδυναμίες τους και κάτω από πίεση αυτές υπερίσχυσαν .
Εκείνο που δεν τους δικαιολογώ είναι ότι δεν διδάχθηκαν από τα λάθη τους κάποιοι που στη συνέχεια έπαιξαν βασικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη της αριστεράς .
tolos
24 Ιανουαρίου, 2011 4:02 μμ
Το ίδιο και για την ανεπάρκεια της ηγεσίας ,με μία διαφορά, μπορώ να κατανοήσω ότι ήταν άνθρωποι με τις αδυναμίες τους και κάτω από πίεση αυτές υπερίσχυσαν .
—————————————————————————————————————————–
΄Οπως θα είδες δεν αναφέρθηκα καθόλου στις «ανθρώπινες αδυναμίες» της ηγεσίας της αριστεράς της εποχής, το οποίο είναι κάτι που δεν μπορεί να αποφύγεις και ως «ανθρώπινη αδυναμία» δεν είναι καταδικαστέω κατ’ εμέ.
Σ’ αυτό που αναφέρθηκα ήταν η επιτηδευμένη στενομυαλιά(προκειμένου να «μοιάζει» στα αντίστοιχα σοβιετικά ιδεολογήματα) , στο απόλυτο της τότε ηγεσίας και ακόμη περισσότερο σε έναν «προαναγγελθέντο θάνατο» της ελληνικής αριστεράς, που είχε «αναγγελθεί» από τον στάλιν (λόγω των ρώσικων συμφερόντων) με πρακτικό εκφραστή τον Ζαχαριάδη (βλ. και σχόλια : 01:14, 15:55 )
simon
24 Ιανουαρίου, 2011 9:51 πμ
Κατ’ αρχάς, είναι αυτονόητο ότι αξίξει απέραντος σεβασμός και τιμή σε όσους αγωνιστές άκουσαν, στα 20 ή 25 χρόνια τους, τη φράση «καταδικάζεσαι εις θάνατον δια τυφεκισμού», είτε επέζησαν, είτε -πολύ περισσότερο- έχασαν τη ζωή και τα νειάτα τους.
Δεν γνωρίζω τις συντρόφισσες Αθηνά Βασίλα Ματράγκα, Κατίνα Βασιλιά Σαπουντζή, Βαγγελιώ Γεωργαντά Φραντζεσκάκη, Αντιγόνη Δαμιανάκου, Ελένη Κυβέλου Καμουλάκου, Μαίρη Μπίκια Αρώνη, Ουρανία Νιζαμίδου, Ολυμπία Παπαδοπούλου Βασιλάκου, Αργυρώ Σεφερλή.
Τις τιμώ απεριόριστα.
Γνωρίζω την Έλλη Παππά. Κι αυτή την τιμώ απεριόριστα, για τον παραπάνω λόγο.
ΟΜΩΣ… μεταξύ τους υπάρχουν σημαντικές διαφορές:
1. Η Έλλη Παππά έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα, για τους λόγους που όλοι ξέρουμε.
Τις άλλες συντρόφισσες τις ξέρουν -μάλλον- μόνο οι συγγενείς τους και οι φίλοι και σύντροφοί τους.
2. Η Έλλη Παππά είχε πάντα πρόσβαση στο δημόσιο λόγο και μπορούσε να προβάλλει και τις -αναμφισβήτητα γενναίες- πράξεις της, αλλά και να «καλύψει» όσες δεν την τιμούν και τόσο.
Οι άλλες συντρόφισσες -και οι αναμφισβήτητα γενναίες πράξεις και στάση τους- έμειναν στην αφάνεια και τη σιωπή.
3. Η Έλλη Παππά άσκησε εξουσία, ως ανώτερο κομματικό στέλεχος και δεν μπορεί -στο βαθμό που το κάνει- να επιρρίπτει ευθύνες μόνο στους άλλους, χωρίς να αναγνωρίζει και να αναλαμβάνει και όσες της αναλογούν.
Οι άλλες συντρόφισσες απλώς έθεσαν τον ανθό των νειάτων, της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς τους στη διάθεση -κατά τεκμήριο- ανίκανων ηγετών, χωρίς να αμφισβητήσουν ποτέ τίποτε. Και πλήρωσαν γι’ αυτό πολύ μεγαλύτερο τίμημα από τους ηγέτες. (Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- από τους μαχητές του Τάγματος Μηχανικού του Ολύμπου, που ήταν «έξω», επέστρεψαν στην πατρίδα ΜΕΤΑ από τους πρωτοκαπετάνιους του ΔΣΕ).
4. Η Έλλη Παππά έπρεπε να θέσει στη διάθεση της -όποιας- κριτικής το βιβλίο και τις απόψεις της ΟΣΟ ΖΟΥΣΕ. Η Έλλη Παππά «έχοντας δεσμεύσει το Μουσείο Μπενάκη να το εκδώσει έξι μήνες μετά τον θάνατό της, καταδικάζει τελεσίδικα αγωνιστές στον πιο ατιμωτικό θάνατο, εκείνο του χαφιέ». ΣΩΣΤΑ!
Κι αυτό είναι Σταλινική, Γκαιμπελική (ή ό,τι άλλο θέλετε να διαλέξετε) μέθοδος.
Τελεία, αλλά όχι παύλα. Τα υπόλοιπα αφού διαβάσω το βιβλίο.
loophole
24 Ιανουαρίου, 2011 5:33 μμ
Οι γυναίκες που υπογράφουν το κείμενο ούτε έμειναν στην αφάνεια και τη σιωπή, ούτε δέχονταν πάντα χωρίς αμφισβήτηση τη γραμμή της ηγεσίας. Επίσης υπήρξαν κι αυτές ιστορικά στελέχη της αριστεράς και μάλιστα κάποιες με ηγετικό ρόλο κατά καιρούς. Ήταν πάντα ενεργές πολιτικά και κοινωνικά και είναι ακόμα και τώρα που βρίσκονται κοντά στα 90. Το ότι δεν είναι διάσημες όπως η Παππά (είναι δηλαδή κατά έναν τρόπο αλλά όχι τόσο ώστε να τις ξέρουν όλοι) δεν οδηγεί στα συμπεράσματα που βγάζεις φίλε simon. Κι ούτε αυτό βέβαια σημαίνει κάτι για την Παππά που δικαίως είναι πολύ γνωστή και όπως είπες είχε πάντα πρόσβαση στον δημόσιο λόγο.
simon
24 Ιανουαρίου, 2011 8:01 μμ
Φίλε loophole
Κατ’ αρχάς δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα. Μερικές παρατηρήσεις έκανα και μάλιστα με βάση την ανάρτηση του Μητσάρα.
Οι συντρόφισσες αυτές (νάναι καλά στα 90 τους!) μπορεί να είναι σε σένα γνωστές. Γενικότερα δεν είναι και ειλικρινά θάθελα να μου πεις πότε και ποιό ηγετικό ρόλο διαδραμάτισαν.
Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι σε τί από αυτά που έγραψα διαφωνείς και -κυρίως- αν συμφωνείς με την μεταθανάτια έκδοση του βιβλίου της Ελ. Παππά.
Γράφεις πιό κάτω: «Η μαρτυρία λοιπόν αυτή είναι εξαιρετικά χρήσιμη για να καταλάβουμε τον τρόπο που σκέφτεται και αντιλαμβάνεται το παρελθόν ένα ιστορικό στέλεχος της αριστεράς αλλά και για να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στην κατανόηση του κλίματος και πτυχών της καθημερινότητας της εποχής και όχι φυσικά για να μάθουμε το παρελθόν ή την “αλήθεια”.
Εμένα με ενδιαφέρει η αλήθεια για το παρελθόν. Όπως γράφω και ‘γω πιό κάτω «όχι για ν’ αποδώσω ευθύνες, αλλά κυρίως για να μην τα ξαναπάθουμε» ως Αριστερά, αλλά θα προσθέσω και επειδή η αλήθεια ή το ψέμμα για εκείνο το παρελθόν ΚΟΣΤΙΣΑΝ το χαμό μιας ολόκληρης γενιάς.
Αρουραίος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:40 πμ
Εγώ εκείνο που βλέπω παιδιά είναι ότι και σήμερα αναπαράγεται ακριβώς η ίδια λογική. Δεν είναι τυχαίο που όλοι κατηγορούν όλους για…»Σταλινισμό». Η Παππά τους συντρόφους της, οι σύντροφοί της την Παππά, ο ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ, ο Κύρκος το ΣΥΡΙΖΑ….όπου σταθείς κι όπου βρεθείς ο Στάλιν έχει την τιμητική του.
Γιατί;
Γιατί καθώς φαίνεται είναι περισσότερο ζήτημα ψυχολογίας παρά πολιτικής.
Υπάρχει έντονα η τάση του »αποδιοπομπαίου τράγου»: Κάποιος φταίει, κάποιος πρόδωσε τον αγώνα, κάποιος πήγε με τον εχθρό, κάποιος δεν στάθηκε «άξιος» για τις ευθύνες που ανέλαβε και πάει λέγοντας.
Αν κάνατε τον κόπο να πάτε στο link που παρέθεσε ο Μητσάρας, θα βλέπατε το εξής:
«Από το 1941 μέχρι τα μέσα του 1950, η ΚΕ του ΚΚΕ απαρτίστηκε συνολικά από 74 στελέχη. Από αυτούς τους συντρόφους, οι 23 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και από τις ελληνικές κυβερνήσεις ή σκοτώθηκαν στον εμφύλιο ή δολοφονήθηκαν:
Αναστασιάδης Στέργιος, Αραμπατζής Νίκος, Βασιλειάδης Αρίστος, Γαμβέτας Κώστας, Γκιουζέλης Στέφανος, Δημητρίου Γιώργης, Ερυθριάδης Γιώργης, Ζαγουρτζής Νίκος, Ζέβγος Γιάννης, Καββαδίας Βαγγέλης, Καλοδίκης Σπύρος, Κιαπές Ηλίας, Κτιστάκης Βαγγέλης, Λαζαρίδης Κώστας, Μαρκεζίνης Βασίλης, Μουζενίδης Αδάμ, Μπελογιάννης Νίκος, Παπαρήγας Μήτσος, Πλουμπίδης Νίκος, Τιμογιαννάκης Παναγιώτης (συνωνυμία με τον Π. Τιμογιαννάκη, ο οποίος πέθανε πολύ αργότερα), Τσιτήλος Γιώργης, Φαρμάκης Κώστας, Χατζήμαλης Κώστας.
Από τα υπόλοιπα 51 στελέχη, ένας μεγάλος αριθμός καταδικάστηκαν σε θάνατο, οι θανατικές ποινές δεν εκτελέστηκαν, όμως έμειναν στις φυλακές 10 – 15 χρόνια, όπως και η Ελλη Παππά.
Επιπλέον, με εξαίρεση τους Δ. Γληνό και Γ. Σιάντο, που πέθαναν από φυσικά αίτια (1943 και 1947, αντιστοίχως), πολλοί από τους παραπάνω 51 πέρασαν σχεδόν απ’ όλες τις φυλακές και τις εξορίες και πριν από τον πόλεμο. Τον Νίκο Ζαχαριάδη έκλεισαν στα κάτεργα του Μεταξά επί 5 χρόνια.»
Όπως βλέπετε λοιπόν, όταν το 1/4 της ΚΕ σκοτώνεται και όλοι οι υπόλοιποι περνούν δεκαετίες στην εξορία και τις φυλακές, ο χαρακτηρισμός «κότες» του Eddie ακούγεται λίγο παράφωνος και γελοίος. Εκτός κι αν ο προδότης ήταν ο…Γληνός. Τουλάχιστο το «Σταλινικός» παραπέμπει στο απόλυτο κακό, τον «έξω απο ‘δώ», που έχει φορτωθεί όλα τα αμαρτήματα και μάλιστα από αυτούς που τον δόξασαν! Το «κότα» όμως ας το αφήσουμε καλύτερα.
Δεν ξέρω αν ο Στάλιν κυνηγούσε φαντάσματα όπως τον κατηγορείτε όλοι εδώ μέσα με φοβερή ομοφωνία. Εκείνο που ξέρω είναι ότι βλέποντας πόσο έντονη είναι η τάση ακόμη και σήμερα κάποιοι (που…αμφισβητούν το Σταλινισμό!) να κυνηγήσουν φαντάσματα, σκέφτομαι μήπως τελικά το πράγμα είναι πιο περίπλοκο και δεν έχει να κάνει με το Στάλιν αλλά έχει να κάνει με το ότι ο «νέος άνθρωπος» στον οποίο πίστευε ο Τσε (& όχι μόνο) απέχει ακόμη παρασάγγες από το μέσο όρο της πραγματικότητας ΚΑΙ της σημερινής αριστεράς…
Αρουραίος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:41 πμ
Συγνώμη «το 1/3 της ΚΕ» εννοούσα
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 11:06 πμ
Θα πέθαναν μάλλον από υπερβολική δόση καλαμποκιού αλλά το απέκρυψε η σταλινική σχολή της πλαστογραφίας.
simon
24 Ιανουαρίου, 2011 11:50 πμ
Αρουραίε,
όσον αφορά σε ‘μένα:
1.- «Κάποιος φταίει»: σίγουρα! Και δεν είναι γύφτοι ή εβραίοι, όπως έλεγε το παλιό τραγουδάκι του Χατζή.
2.- «Κάποιος πρόδωσε τον αγώνα, κάποιος πήγε με τον εχθρό»: δεν το ξέρω, είναι θέμα της Ιστορίας κι αυτή είναι νωρίς να γραφτεί ακόμη.
3.- «Κάποιος δεν στάθηκε “άξιος” για τις ευθύνες που ανέλαβε»: Μήπως όχι;
Γι’ αυτή την επανάσταση που χάθηκε και τους συντρόφους που χάθηκαν κ ά π ο ι ο ι φταίνε. Εγώ προσωπικά δεν κυνηγώ φαντάσματα. Θέλω να μάθω όμως την ΑΛΗΘΕΙΑ. Όχι για ν’ αποδώσω ευθύνες, αλλά κυρίως για να μην τα ξαναπάθουμε.
Eddie
24 Ιανουαρίου, 2011 2:05 μμ
οι κοτες αναφερεται στα ανδρεικελα που πουλησαν τον αγωνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (Σιαντος, Ζαχαριαδης κλπ), και αυτο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ τι καταληξη ειχαν ΜΕΤΑ απο τις προδοτικες συμφωνιες Καζερτας, Λιβανου και Βαρκιζας. Το οτι ενταφιασαν την κορυφαια στιγμη της ταξικης παλης στην Ελλαδα, το χρεωνονται αυτοι και οχι οι απλοι αγωνιστες (που πραγματι υπερεβαλλαν στον ηρωισμο). Εκτος κι αν ο Αρουραιος εχει διαφορετικη αποψη για τα αιτια της ηττας, που πολυ θα ηθελα να την ακουσω…
Αρουραίος
25 Ιανουαρίου, 2011 11:47 πμ
Σου απάντησε πολύ καλά ο loophole, όμως θα ήθελα απλά ένα συμπλήρωμα:
Αφού το βάζεις προσωπικά το θέμα, ο Σιάντος ήταν ένας καπνεργάτης. Απευθείας λοιπόν μέσα από την εργατική τάξη της εποχής και μάλιστα από ένα από τα πιο μαχητικά κομμάτια της, που είχε και νεκρούς αν θυμάσαι. Όσο για το Ζαχαριάδη, όταν έγιναν όλες αυτές οι συμφωνίες ήταν στο Νταχάου. Ασχέτως λοιπόν αν τις υποστήριξε μετά, σίγουρα δεν είχε και ιδιαίτερη προσωπική συμβολή σ’ αυτές, όσο κι αν ήταν «ανδρείκελο» της Κομιντερν. Δεύτερον διορισμένος-ξεδιορισμένος όλοι δέχονται ότι η συμβολή του μάλλον θετική ήταν στο προπολεμικό ΚΚΕ που απλά αλληλοφαγωνόταν.
Τέλος πάντων.
Οι ΚΚΕδες Eddie έχουν ένα δίκιο:
Δεν μπορεί το ΚΚΕ που έδωσε την μάχη των Δεκεμβριανών να ήταν καλό και το ΚΚΕ της Βάρκιζας κακό.
Δεν μπορεί το ΚΚΕ του Εαμ να ήταν καλό και το ΚΚΕ του Λιβάνου κακό.
Δεν μπορεί το ΚΚΕ του ΔΣΕ να ήταν καλό και το ΚΚΕ της Καζέρτας κακό.
Το να διαχωρίζεις την ηγεσία από την βάση χρεώνοντας τα κακά στην ηγεσία και τα καλά στην βάση, είναι η εύκολη λύση: Πολύ απλό, το κάνουν και σήμερα όταν ΠΑΡΑ πολλοί λένε «η ηγεσία του ΝΑΡ», «η ηγεσία της ΚΟΕ», «η ηγεσία του ΚΚΕ(μ-λ)»
ΣΙΓΑ ρε παιδιά, λίγο κράττει:
Σιγά την φοβερή απόσταση που έχει ο Δεσύλας ή ο Ρούντι από το απλό μέλος…
Εδώ έχει γίνει η πλήρης διαστρέβλωση:
Ο επιμερισμός των ευθυνών ανάλογα με την θέση, έχει γίνει καταλογισμός των ευθυνών σε 2-3 άτομα, με μια βάση….καταπληκτική! Ε…μάλλον τελικά την ιστορία θα την φτιάχνουν οι προσωπικότητες και όχι η κίνηση των μαζών…έτσι δεν είναι;
simon
25 Ιανουαρίου, 2011 12:53 μμ
Αρουραίε,
1. Το «κακό» ενέχει την έννοια του δόλου, της θέλησης κάποιων να κάνουν κακό στο κίνημα. Πολλοί μιλούν ΚΑΙ γι’ αυτό. Τουλάχιστον στα ανώτατα κλιμάκια της ηγεσίας. Η μέχρι τώρα Ιστορία όμως μιλάει κυρίως για»λάθη (στρατηγικής, τακτικής κλπ), παραλείψεις, αβλεψίες, μυωπία στην αντιμετώπιση των τότε καταστάσεων. Και υπ’ αυτό το πρίσμα εγώ τουλάχιστον βλέπω τα πράγματα.
2. Δεν ξέρω πόση απόσταση έχει ο Δεσύλας ή ο Ρούντι από ένα απλό μέλος, αλλά εκείνα τα χρόνια η απόσταση των ηγετικών στελεχών από τα απλά μέλη ήταν όση και η απόσταση γης – ήλιου. Η προσωπολατρεία ήταν σύνηθες φαινόμενο, σ’ ένα κόμμα, που όφειλε να προτάσσει τη συλλογική δράση (δες τον τύπο της αριστεράς της εποχής). Μου έλεγε ο πατέρας μου ότι σε μια μεγάλη διαδήλωση στο Βόλο οι κομμουνιστές έπεφταν πάνω στα πολυβόλα με την κραυγή «Ζαχαριάδη αρχηγέ!». Ξέρεις πολλούς που σήμερα θα έκαναν το ίδιο για τον -όποιο- Δεσύλα;
3. Μην υποτιμάς τη συμβολή των προσωπικοτήτων τόσο στη δημιουργία της ιστορίας, όσο και -κυρίως- στην κίνηση των μαζών. Αν εξαιρέσει κανείς την εξέγερση των «αβράκωτων» το 1789 στη Γαλλία, που ήταν ακέφαλη -και ίσως 1 ή 2 ακόμη- άλλες κινήσεις μαζών χωρίς κάποια προσωπικότητα μπροστά δεν θα βρει. Αναρωτιέμαι τί θα ήταν -ή και αν ακόμη θα υπήρχαν- οι αντίστοιχες επαναστάσεις χωρίς τον Λένιν, τον Τρότσκυ, τον Κάστρο, τον Τσε, τον Λουμούμπα κ.ά. Αυτοί -καλώς ή κακώς- δεν ήταν μάζες.
Αρουραίος
25 Ιανουαρίου, 2011 2:16 μμ
Λες να το ζήσω κι αυτό;
ΚΟΕδες να πέφτουν πάνω στα πολυβόλα φωνάζοντας «Ρούντι αρχηγέ»??
Τι άλλο μου επιφυλάσσει η μοίρα άραγε; 😉
Όχι πάντως Simon, δεν λέω ότι είναι το ίδιο πράγμα τότε με σήμερα. Λέω ότι υπάρχει μια λογική που «αθωώνει» την κοινωνία, τα μέλη, την τάξη κλπ. (αν το καλοσκεφτεί κανείς υποτιμώντας τους…) και ενοχοποιεί απολύτως τις ηγεσίες. Οταν μάλιστα χάσουν…ουαί τοις ηττημένοις! (Στην αντίθετη περίπτωση έρχεται η αποθέωση, την οποία πιθανά και να εκμεταλλευτούν κάποιοι -βλ. Χρουτσώφ, ένας από τους μεγαλύτερους υμνητές του Στάλιν πριν πάρει την ηγεσία…)
Αυτή η αντίδραση όμως είναι «ανθρώπινη» μεν, αλλά πρωτόγονη και βεβαίως αντιμαρξιστική ως «ανάλυση» κατά τη γνώμη μου.
Από εκεί και πέρα μέσα σε ένα κόμμα μπορεί να διεισδύσουν διάφοροι. Ειδικά μετά την επανάσταση ουρές έκαναν οι καιροσκόποι απ’ όσο ξέρω, γι αυτό και τα συχνά-πυκνά «ξεσκαρταρίσματα». Όμως σε κάθε περίπτωση καιροσκόποι, χαφιέδες κλπ. μπορεί να διεισδύσουν και σίγουρα θα παίξουν το ρόλο τους. Και δόλος μπορεί να υπάρχει και σκοπιμότητα. Εννοείται. Όμως είναι γελοίο, είναι εντελώς γελοίο να λέει κανείς ότι ένα άτομο φέρνει τούμπα την ιστορία. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για ένα Λένιν, ισχύει και για ένα…Γκορμπατσόφ, που πολλοί (θα το έχεις ακούσει φαντάζομαι) τον λένε «χαφιέ».
Ε και?
Μήπως αυτές είναι λίγο «εύκολες» ερμηνείες; (Διάβασε αν δεν το έχεις ήδη κάνει ένα βιβλίο του Πλεχάνοφ «Ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία». Νομίζω ότι κυκλοφορεί από την Σ.Ε.)
Η ωριμότητα λοιπόν, η πείρα, η γνώση, η πρωτοβουλία των στελεχών, των μελών, του κόσμου, οι ίδιες αντικειμενικές συνθήκες δεν παίζουν ρόλο;
Στο κάτω-κάτω πως μπόρεσε να ενώσει το ΕΑΜ (που κανείς πλην του…Στίνα δεν το απορρίπτει) όλο αυτό τον κόσμο; Με το σύνθημα «Μαρξισμός-Λενινισμός ή θάνατος»;
Έπαιξε σημαντικότερο ρόλο ο Ζαχαριάδης από το…Νταχάου; Ή μήπως η Μόσχα έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό;
Και γιατί, αν είναι έτσι, ο Μάο έγραψε στα παπάρια του τη γνώμη του Στάλιν, ενώ οι Έλληνες κομμουνιστές περίμεναν μέχρι τέλους την βοήθεια; Είναι θέμα προσωπικότητας του ηγέτη άραγε; Γιατί εγώ (και με βάση αυτά που βλέπω και ΣΗΜΕΡΑ) πιο πιθανό θεωρώ μια νοοτροπία ανασφάλειας και κακομοιριάς που σέρνουμε ως λαός από την εποχή των «προστάτιδων δυνάμεων»!
Από εκεί και πέρα δεν αμφισβητώ το ρόλο της προσωπικότητας. Απλά η δική μου αίσθηση είναι ότι οι εποχές και οι κοινωνίες γεννούν τις προσωπικότητες και όχι το ανάποδο. Εσύ ξέρεις τον Τσε γιατί τελικά βρήκε το δρόμο του μέσα στην ιστορία. Πόσους δεν ξέρεις; Πόσοι Τσε δεν μπόρεσαν ποτέ ν’ ανθίσουν; Πόσους έφαγαν τα μυρμήγκια στα δάση της Ν. Αμερικής; (Διάβασε τον «Ακίνητο χορό» αν δεν το έχεις διαβάσει. Πολύ καλό.)
Αυτά και συγνώμη αν τα είπα λίγο μπερδεμένα.
chitaneta
24 Ιανουαρίου, 2011 5:13 μμ
Τι να πω ¨?
Πριν λιγο καιρο ετυχε να διαβασω το βιβλιο αυτο της Ελλης Παππα…Το οποιο βρηκα πολυ ενδιαφερον αφου περιγραφει πολυ καλα τις «ιντρικες» και τις σταλινοκομματοπουστιες που παιζοντουσαν τοτε…
Πιστεψα οτι αναφεροταν σε αληθινα γεγονοτα.
Τωρα διαβάζωντας το παρον κειμενο πρεπει να παραδεκτω οτι εχω τσαντιστει γιατι δεν πμορω να ειμαι σιγουρη για το αν λεει η μεν ή οι δεν ψεμματα ή ολοι..!!
Τι να πω? Αι σιχτιρ!!!
Υ.Γ » Τον δεσμό της με τον Μπελλογιαννη…ακόμα και για κεινον » .Το συγκεκριμενο δεν μπορω να το πιστεψω, μου ακουγεται πολυ χοντρο…Τι να πω ας κρινει ο καθενας μονος του
loophole
24 Ιανουαρίου, 2011 6:12 μμ
Νομίζω γενικά πως πραγματικά κυνηγάμε φαντάσματα και μάλιστα μ’ έναν φανατισμό που πάντα με εκπλήσσει. Το να αποκαλούνται «κότες» με ψιλογηπεδική μάλιστα λογική τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ 65 χρόνια περίπου μετά μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο. Ο Άρης θα μπορούσε να αποκαλέσει κότα τον Ζαχαριάδη ή ο Ζαχαριάδης τον Μάρκο τότε.. αλλά εμείς, τώρα? Αν δεν μπορούμε να έχουμε πολιτική ύπαρξη χωρίς να αυτοπροσδιοριζόμαστε ή το αντίθετο από «αγίους» ή «διαβόλους» του παρελθόντος δεν αξίζει να έχουμε πολιτική ύπαρξη. Ας φτιάξουμε καμιά θρησκεία να βγάλουμε και λεφτά. Και δεν εννοώ φυσικά πως τα σβήνουμε όλα και προχωράμε αλλά πως τα επεξεργαζόμαστε, βγάζουμε συμπεράσματα και δεν μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Eddie το σχήμα π.χ. κακή ηγεσία-καλή βάση μπορεί να είναι πολύ βολικό σήμερα αλλά κοιτώντας πίσω εγώ τουλάχιστον το βρίσκω ανιστόρητο. Δηλαδή από πού αντλείς τη σιγουριά ας πούμε πως ο κόσμος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ήθελε εμφύλιο μετά από 5 χρόνια πολέμου και η δειλή ηγεσία τον πρόδωσε και δεν τον έκανε?Ή πως η πρακτορολογία και και οι χυδαίες συμπεριφορές απέναντι σε συντρόφους ξεκινάει πάντα κι οπωσδήποτε απ’ τα πάνω (εννοώ από την κορυφή της ιεραρχίας)? Αυτά είναι αυθαίρετα συμπεράσματα που μπάζουν από παντού.
Για το βιβλίο και την συζήτηση: Η Έλλη Παππά έχει μια μεγάλη διαδρομή και αποφάσισε να βγάλει μια μαρτυρία μετά θάνατον. Η μαρτυρία λοιπόν αυτή είναι εξαιρετικά χρήσιμη για να καταλάβουμε τον τρόπο που σκέφτεται και αντιλαμβάνεται το παρελθόν ένα ιστορικό στέλεχος της αριστεράς αλλά και για να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στην κατανόηση του κλίματος και πτυχών της καθημερινότητας της εποχής και όχι φυσικά για να μάθουμε το παρελθόν ή την «αλήθεια». Καμία τέτοια μαρτυρία άλλωστε δεν χρησιμεύει αυτούσια σε αυτό, είναι ακατέργαστο υλικό. Οι συγκρατούμενες που απαντάνε έχουν κάθε λόγο να απαντήσουνε και μάλιστα με την ανάλογη συναισθηματική φόρτιση. Πρόκειται για τη ζωή τους. Να το διαβάσουμε λοιπόν το βιβλίο, να διαβάσουμε και τις απαντήσεις που έφερε και σίγουρα θα φέρει. Χωρίς υστερίες, μαστιγώματα ή αυτομαστιγώματα όμως παρακαλώ.. 🙂
Από τα σχόλια που διάβασα συμφωνώ περισσότερο με του Panos Arg
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 9:37 μμ
-……για να πάμε ένα βήμα πιο πέρα στην κατανόηση του κλίματος και πτυχών της καθημερινότητας της εποχής …..
loophole συμφωνω μαζι σου νομιζω οτι ειναι επιβεβλημενο να τοποθετουμε τα γεγονοτα στον χρονο ,στο χωρο και στις συνθηκες της εποχης …. μονο τοτε νομιζω οτι πλησιαζουμε οσο ειναι δυνατον πιο κοντα στην ιστορικη αληθεια…
Διαφωνω παντως με την εκδοση του βιβλιου της Ελλης Παππα μεταθανατον κατω απο αλλες συνθηκες θα ειχαμε το περιθωριο να να γινουμε μαρτυρες μιας ουσιαστικης αντιπαραθεσης και μαρτυριων των αμεσα συμμετεχοντων….
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 9:51 μμ
μια ζωή έτσι ήταν οι ΚΚεδες όλα μετά τα αναγνώριζαν ποτέ όταν έπρεπε. (κάνω και λίγο χαβαλέ… αλλά έχει δώση αλήθειας αυτό που λέω νομίζω)
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 9:54 μμ
Κι οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πραγματικά πως η γη ήταν επίπεδη. Μετά διαψεύστηκαν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την ιστορική αλήθεια. Αλλιώς δε θα μιλάγαμε για ιστορία. Με νοείς? Αλλά το καλύτερο είναι αυτό που είχε πει ο Χέγκελ, η ιστορία μας διδάσκει πως ποτέ δε μαθαίνουμε από αυτήν.
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 9:59 μμ
Το ήξερα πως θα εμφανιστείς σύντροφε, και ένας λόγος που το έγραψα αυτό ήταν και για να σε προκαλέσω! χα χα . Τι κάνεις Μητσάρα? Όλα LUX? Με το διδακτορικό τι έγινε? ¨οσον αφορά στον Χάγκελ νομίζω πως η απάντηση λέγεται αφενός μελέτη και αφετέρου αυτό που όσοι είμαστε τουλάχιστον με την αναγκαιότητα ύπαρξης ΚΚ ως προτοπορείας.
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:00 μμ
Όλα γκουντ. Γράφω τη διατριβή μου. Ελπίζω τους επόμενους μήνες να παραδώσω οπότε είμαι ευάλωτος σε διάφορες προκλήσεις.
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 9:59 μμ
μα ισα ισα mitsara εμεις θελουμε να βλεπουμε την γη σφαιρικη και οχι επιπεδη….
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:01 μμ
Ναι αλλά και τότε (στην Αρχαία Ελλάδα) δεν είχαν καμία ένδειξη για το αντίθετο Γιάνκα. Οπότε απλά πιστεύαν πως η Γη είναι επίπεδη.
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:01 μμ
Μπράβο ρε Μήτσταρα!!! Άντε καλό κουράγιο και καλή επιτυχία. Ελπίζω η υποστήριξη να πάει μιά χαρά.Γιαννκα ++++++++++++++
Anakata-dyomenh
24 Ιανουαρίου, 2011 10:31 μμ
@ loophole…Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι… στο έχω ξαναπεί;;; 😛
Θα συμφωνήσω βέβαια με Γιάνκα ότι θα ήταν καλύτερο να εκδοθεί πριν το θάνατό της… (γειά σου ΓΙάνκα)…
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:38 μμ
γεια σου anakata-dyomenh δεν συναντηθηκαμε καθολου (διαδικτυακα) 🙂
συμφωνουμε με loophole :)…. ο μιτσαρας κατεβαζει post απο την αυγη….θα μεταλαχθουμε στο τελος…. 😉
Anakata-dyomenh
24 Ιανουαρίου, 2011 10:43 μμ
χαχαχαχαχαχαχ αυτό έλεγα… ο μητσάρας από αυγή κι εγώ τις προάλλες έβαλα λινκ από ριζοσπάστη… ανακατα εδώ μέσα… 🙂 ή κάνουμε πολύ παρέα και στο τέλος θα καταφέρουμε την ενότητα της αριστεράς και όχι μόνο… ή που θα κάνουμε ανακατα το μπλογκ μόνοι μας… όντως καιρό έχουμε να τα πούμε, αλλά μπαίνω σαν κομήτης λόγω έλλειψης χρόνου… 🙂
koula
24 Ιανουαρίου, 2011 10:45 μμ
«θα καταφέρουμε την ενότητα της αριστεράς»
χααχχαχαχααχχαχαχααχχα… αυτο μονο για τιτλος Χουφτεν-ποστ στεκει!!
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:48 μμ
θα ανατρεψουμε και τον ΓΑΠ χαχαχαχαχαχα…. 🙂 🙂
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:45 μμ
Μη χαίρεστε. Στην ουσία οι μαρτυρίες που δημοσιεύτηκαν στην Αυγή είναι κοντά στο πνεύμα του άρθρου του Μαίλη που παραπέμπω. Απλά αν έβαζα απευθείας το άρθρο του Μαίλη θα υπήρχε μεγαλύτερη δυσπιστία. Αυτά και συνεχίζω…
ΚΚΕ ΡΕ!
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:47 μμ
@αν έβαζα απευθείας το άρθρο του Μαίλη θα υπήρχε μεγαλύτερη δυσπιστία.
σα και το καταλαβες κι απο μονος σου….αναξιοπιστοι…. 🙂 🙂 🙂
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:48 μμ
Απλά θα έπρεπε να απαντάω σε μία σειρά κακεντρεχή σχόλια. Αυτό είναι το ζήτημα.
koula
24 Ιανουαρίου, 2011 10:50 μμ
ε, να τις κανουμε 2 σειρες!
😛
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:50 μμ
🙂 🙂 🙂
Anakata-dyomenh
24 Ιανουαρίου, 2011 10:52 μμ
έλα κι εσύ βρε μήτσαρα… πρέπει να αποκαλύπτεις τη στρατηγική σου; άσε τον κόσμο να φανταστεί λίγο… 🙂 υπήρχε και τραγούδι γι’ αυτό… «αφού δε θέλει η μαρία, ούτε κι η τασία, υπάρχει και υπάρχει και… η φαντασία…» 🙂 Το άρθρο έχει ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς, όπως και το γεγονός το ίδιο… από όπου κι αν προέρχεται! Δυστυχώς, όλο αυτό αποτυπώνει την πραγματικότητα της εποχής, είτε από την πλευρά της Παππά είτε των συγκρατουμένων της…
loophole
24 Ιανουαρίου, 2011 6:20 μμ
Και μια ακόμα -αρκετά ψύχραιμη και άμεση- απάντηση από ένα επίσης ηγετικό στέλεχος της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ μετά και συγκρατούμενη της Παππά, την Φώφη Λαζάρου.
Η πολιτική διαθήκη της Έλλης Παππά
Στις αρχές του 2003, στα εγκαίνια του Αττικού Τύμβου στη Σωτηρία, συνάντησα την παλιά συγκρατούμενή μου στις Φυλακές Αβέρωφ Έλλη Παππά. Κουβεντιάζοντας μου ζήτησε να ιδωθούμε γιατί ήθελε να της διευκρινίσω ορισμένα κενά που είχε σχετικά με τα χρόνια της παρανομίας 1949-50 που και οι δυο τα είχαμε ζήσει.
Όταν συναντηθήκαμε, ανάμεσα σε άλλα, η Έλλη μου μίλησε για τη βεβαιότητά της πως ο Ακριτίδης είχε γίνει χαφιές, στηριζόμενη σε συζήτησή της με τον αστυνόμο Κροντήρη στα κρατητήρια της Ασφάλειας. Επέμενε μάλιστα στον συλλογισμό της λέγοντάς μου πως ήταν και άποψη του Μπελογιάννη.
Γνώριζα τον Νίκο Ακριτίδη από τα χρόνια της Αντίστασης. Είχε μόλις αποδράσει από την Ακροναυπλία, όπου εκρατείτο ως νεολαίος της ΟΚΝΕ, και αμέσως είχε ενταχθεί στην ΕΠΟΝ, όπου δούλεψε έκτοτε.
Είπα λοιπόν στην Έλλη πως τα στοιχεία που στήριζε μια τέτοια σοβαρή κατηγορία κατά του Ακριτίδη είναι ανεπαρκή και πως δεν συμφωνώ ούτε με τους συλλογισμούς ούτε με τα συμπεράσματά της.
Σήμερα, διαβάζοντας το βιβλίο της, είδα πως όχι μόνο επιμένει στην πιο πάνω κατηγορία κατά του Ακριτίδη, επικαλούμενη τη συζήτησή της με τον αστυνόμο Κροντήρη, αλλά προσθέτει και νέο επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος του: Ότι ο Ακριτίδης επρόκειτο να έρθει στην Αθήνα παραμονές Χριστουγέννων του 1950 για να συναντηθεί αμέσως μετά την άφιξή του με τον Νίκο Μπελογιάννη. Ότι το σπίτι που του είχαν δώσει για τη συνάντηση αυτή είχε «χτυπηθεί» και ότι ο Ακριτίδης, που δεν ήξερε το γεγονός αυτό, ούτε τη σύλληψη του Μπελογιάννη, πήγε στο σπίτι, πιάστηκε και στη Ασφάλεια που οδηγήθηκε τον «ψώνισαν» και έγινε χαφιές. Τόσο απλά…
Αξίζει ωστόσο, έτσι για την ιστορία, να παρεμβάλω μια άλλη μαρτυρία για τον Ακριτίδη, που αναφέρεται από τους συνεργαζόμενους τότε μαζί του Επονίτες, αμέσως μετά την απόλυσή τους απ’ το Μακρονήσι, Μπριλλάκη, Κατερίνη και Παρασκευόπουλο, σε βιβλίο για τον Αντώνη Μπριλλάκη που εκδόθηκε πρόσφατα. Αναφέρεται λοιπόν σ’ αυτό ότι ο Ακριτίδης είχε έρθει στην Ελλάδα τον Νοέμβριο 1950, ότι συνεργαζόταν με τον επικεφαλής των τριών Αντώνη Μπριλλάκη και ότι όταν έγιναν οι συλλήψεις Μπελογιάννη (Δεκέμβρης 1950) ο Μπριλλάκης του βρήκε σπίτι μέσω ανεξάρτητου μηχανισμού, που ο Ακριτίδης το χρησιμοποίησε έκτοτε για μεγάλο διάστημα. Και παρακάτω: Η επαφή με τον Νίκο Ακριτίδη διακόπηκε στη διάρκεια του 1952, λίγο μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συγκατηγορουμένων του λόγω της συνεχούς ασφυκτικής πίεσης των διωκτικών αρχών (Αντώνης Μπριλλάκης, Εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 33, 34 και 35). Αυτά για την ιστορία και για προβληματισμό.
Σήμερα ο Ακριτίδης είναι πια νεκρός, όπως και ο Βαβούδης και ο Σπανός και τόσοι άλλοι αγωνιστές που καταγγέλλονται απ’ την Έλλη στο βιβλίο της ως χαφιέδες και πράκτορες της Ασφάλειας. Κανένας απ’ αυτούς δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Η Έλλη Παππά υπήρξε μια γυναίκα με αδιαμφισβήτητες ικανότητες και ταλέντα. Είχε διαβάσει πολύ και έγραφε άνετα και καλά κι αυτό φαίνεται απ’ το πλήθος των βιβλίων και των γραπτών που άφησε. Είχε γενναία στάση και στην Ασφάλεια και στο στρατοδικείο. Εξάλλου, επειδή ο Μπελογιάννης ήταν ο πρώτος αγωνιστής που ερχόταν απ’ τις ανατολικές χώρες για να δουλέψει παράνομα στην Ελλάδα, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και των άλλων ΚΚ αναπτύχθηκε μια πρωτοφανής εκστρατεία για τη σωτηρία τους και η υπόθεσή τους προβλήθηκε όσο καμιά άλλη. Έζησε την τραγωδία των εκτελέσεων, χωρίς βέβαια να είναι η μόνη. Όλα αυτά βέβαια υπήρξαν. Δεν της δίνουν όμως κανένα δικαίωμα να υποβαθμίζει τη στάση και τους αγώνες των άλλων στις πιο πολλές περιπτώσεις αφανών και πολύ περισσότερο να θεωρεί όλους συλλήβδην ανίκανους, ύποπτους και χαφιέδες.
Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο της αναρωτήθηκα σε ποιους απευθύνεται μ’ αυτό η Έλλη.
Όχι βέβαια στη φευγάτη πια γενιά της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου. Σ’ αυτούς που έζησαν το αποτρόπαιο καθεστώς της «χαφιεδολογίας», αλλά διαπαιδαγωγημένοι με μια θρησκευτική πίστη στις εκάστοτε ηγεσίες (φαινόμενο παγκόσμιο τότε, που σφράγισε τον 20ο αιώνα), αποδέχθηκαν τις ατιμωτικές κατηγορίες σε βάρος αγνών αγωνιστών, που λοιδωρήθηκαν, διαπομπεύτηκαν ή εξοντώθηκαν βιολογικά. Και που με συντριβή διαπίστωσαν αργότερα ότι οι κατηγορίες αυτές ήταν ασύστατες, ότι εκπορεύτηκαν από αδίστακτες ηγεσίες, για να καλύψουν την ανεπάρκεια, τις ήττες και τις φιλοδοξίες τους. Όλοι αυτοί γνώριζαν και πολλά θα είχαν να καταμαρτυρήσουν.
Ούτε βέβαια στην επόμενη γενιά απευθύνεται με το βιβλίο της η Έλλη. Σ’ αυτούς που γαλουχήθηκαν με το μεγαλείο της Αντίστασης, έμαθαν για την τραγωδία των συκοφαντημένων αγωνιστών, αλλά και για το γκρέμισμα των ειδώλων και τη διάψευση των οραμάτων.
Νομίζω τελικά πως η Έλλη με το βιβλίο της απευθύνεται στους σημερινούς νέους ή και μεγαλύτερους, που είναι ανίδεοι για την ιστορία του αριστερού κινήματος, άσχετοι και αδιάφοροι γι’ αυτό, που θα διαβάσουν το βιβλίο σαν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για να θαυμάσουν και να δικαιώσουν τη συγγραφέα του.
Πιστεύω πως οι ιστορικοί θα μελετήσουν το φαινόμενο της «χαφιεδολογίας», που ταλαιπώρησε και σημάδεψε το αριστερό κίνημα και που σήμερα νεκρανασταίνεται με το βιβλίο της Έλλης, θα μελετήσουν τις αιτίες που το γέννησαν και τις συνέπειες που αυτό είχε.
Φώφη Λαζάρου
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=573781
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 9:48 μμ
Στην ιστορία δεν είμαι πολύ καλός οπότε κυρίως ό,τι πω θα είναι περισσότερο μεθοδολογικού χαρακτήρα και αυτά δεν θα είναι και πολλά! 1) ξεκαθαρίζω πως δεν είμαι αυτό που λένε, και είναι λάθος ως όρος «Σταλινικός».
2) πολύ μεγάλο λάθος σε τεράστειο κομμάτι της Αριστεράς κατά την γνώμη μου, είναι οτι δεμονοποιούν και υσποστασιοποιούν το δύπολο Τοτσκι vs Σταλιν σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει η αντιπαράθεση ( όχι και τόσο διαφορετικών απόψεων κυρίως σε οικονομικά ζητήμτα :πχ κολεκτιβοποίηση) να πέρνει την μορφή μεσιμεριανής κίτρινης εκπομπής. Αυτό πάει κυρίως για αυτούς που είναι Τροτσκιστές και σε αυτούς που είναι ΚΚΕδες. 3) Κάθε εποχή πρέπει να εξετάζεται, κατά την γνώμη μου πάντα και στο βαθμό που έχω αφομοιώσει-κατανοήσει την μαρξική θεωρία, υπό το πρίσμα της διαλεκτικής των αντιφάσεων της. Αυτές πάιζουν τον κυρίαρχο ρόλο. 4) Αναφορικά με το ρόλο που παίζουν τα πρόσωπα στην Ιστορία. Κατα την γνώμη μου πολύπλοκο και επικύνδινο και ημιμαθείς ή μη γνωρίζοντες ζήτημα. Αυτό το λέω διότι όσο εύκολο είναι να αποδώσει κανείς όλες τις ευθύνες σε πρόσωπα, άλλο τόσο είναι και να τις αποδώσει όλες στις αντικειμενικές συνθήκες που υπήρχαν την εποχή εκείνη. 5) Άρα λέω το εξής: Θεωρώ πως, πρώτα πρέπει να ερμηνεύουμε- εξηγούμε την συγκιρία, στην συνέχεια να εξετάζουμε της αιτίες της(πως προέκυψε), και μετά να δούμε τι δυνατότιτες άνοιγε αυτή πραγματικότητα έτσι όπως διαβάστηκε. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να κρίνονται και τα πρόσωπα. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
ΥΓ: Ε ναι ο ΖΑχαριάδης ήταν ή έγινε κάποια στιγμή, ειδηκά όταν έγραψε τον Αρη στα @@ του, μεγάλος καργιόλης. ΚΑι δεν τίθεται θέμα αντικειμενικών συνθηκών εδώ.
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:05 μμ
@ μιτσαρας: Όχι δεν είναι πως δεν είχαν ενδείξεις για το αντίθετο. Είναι πως είχαν ενδείξεις που υποστήριζαν την άποψή περί του σχήματος της Γης, το οποίο εκείνη θεωρούσαν πως αυτή έχει.
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:07 μμ
Δε θα διαφωνήσω μαζί σου.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:12 μμ
τι ειπε ρε το ατομο? 🙂 🙂 🙂
koula
24 Ιανουαρίου, 2011 10:07 μμ
ετσι!
μεχρι που ηρθε το γουκιληξ… και εμαθε ο κοσμος την αληθεια! 😛
«επρεπε» να τρολαρω για να καλησπερισω το απολωλό πρόβατο JMbeee! 😛
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:08 μμ
χαίρετε μανταμ Κούλα!!!!!!!!! Ευχαριστώ πολύ για την υποδοχή!!!
Δηλαδή Μητσάρα συμφωνείς μαζί μου ?????
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:10 μμ
ΝΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. 😀
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:12 μμ
Θρίμαβος λοιπόν ΄κυρίες και κύριοι!!!!!! χα χ αχ α
Λέγε ρε κανενα νέο τώρα και ας αφήσουμε κατα μέρος την ιστορία και τα πάθη του κινήματος.
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:15 μμ
Μη χαίρεσαι. Απλά πρέπει να γράψω μερικές σειρές κι αν μπω σε αντιπαράθεση μαζί σου θα ξημερωθώ. Σου είπα είμαι ευάλωτος αυτόν τον καιρό. 😀
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:17 μμ
Μα πόσο φυτο???????? χα χα χα χα καλό διάβασμα συντροφάρα!!!!
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:20 μμ
Οι γυναίκες με καταντήσαν έτσι. Γεια χαρά και πάλι.
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:10 μμ
@ ΚΟΥΛΑ επίσης να πω πως οι φωτογραφίες ήταν πολύ ωραίες!!!
koula
24 Ιανουαρίου, 2011 10:16 μμ
pfff….
να ξεκουνηθειτε να στειλετε και σεις που περνάτε από πραγματικά όμορφα μέρη!
ή εστω… ξενυχτατε σε πραγματικα ομορφα μερη… 😛
(τελος το τρολαρισμα επαέ)
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:12 μμ
δεν ηξεραν οτι η γη ειναι σφαιρικη αρα να τοποθετουμε τα γεγονοτα στον χρονο ,στο χωρο και στις συνθηκες της εποχης …. δεν κρινουμε εκ του αποτελεσματος…. καλο διαβασμα mitsara 😉
Γεια και σε σενα JMB
MITSARAS
24 Ιανουαρίου, 2011 10:15 μμ
Σωστή η συντρόφισα μου. Ευχαριστώ Γιάνκα μου.
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:19 μμ
εν μέρη….
tolos
25 Ιανουαρίου, 2011 4:32 μμ
@ Μιτσαρας
tolos
25 Ιανουαρίου, 2011 4:33 μμ
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:13 μμ
Γεα σου Γιαννκα!!!!! Τι κάνεις όλα κλα???
Είδες έπεσε ο Μητσάρας…. Τελικά όλα θέμα συσχετισμών είναι! χα
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:21 μμ
ενας και μοναδικος mitsaras….. ολα καλα jmb εσυ χαθηκες απο τα μερη μας…. 😉 🙂
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:24 μμ
ναι ναι!!!! είχα πολύ καιρό να ράψω! Τώρα που τελείωνει η εξεταστική και γενικά οι επιτακτικές υποχρεώσεις κάπως υποχωρούν(?) θα προσπαθώ να γράφω συχνότερα. Ωστε είσαι και εσύ της συνομοταξίας του Μιτσάρα ε? Δεν το θυμόμουν. Εγω είμαι με τους οπορτουνιστές 🙂 🙂
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2011 10:27 μμ
εχω ενα νησι εξωτικο για ολους σας 🙂 🙂 🙂
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:28 μμ
ποιό???? το γαιδουρονήσι???
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:22 μμ
ααααααααααααααααααααααααααααααααααααχ!!!!!! Αλλά ας μην αρχήσουμε!!!! αμα σου λέω πως είμαστε σύντροφοι…..
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:31 μμ
υπαρχει κοινος τοπος για να συμφωνησουμε ….. κι αλλος τοσος για να διαφωνησουμε … να σε «βλεπουμε» συχνοτερα…. 🙂 🙂 🙂
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:40 μμ
Πολύ ευχάριστο που το αναγνωρίζεις!!!! Είμαι της ιδίας γνώμη και εγώ! Αλλά δυστυχώς η πλευρά σου είτε δεν το αναγνωρίζει στο σύνολό της, ή στην πλειοψηφία της, είτε δεν θέλει να το αναγνωρίσει, είτε φοβάται να το αναγνωρίσει είτε απλά αρνήται να το κάνει. Πες μου εσύ γιατί αν μπορείς?
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 10:44 μμ
ολο λαθος πληροφοριες εχετε …υπαρχει παντα και η αλλη πλευρα του φεγγαριου..οχι απαραιτητα η σκοτεινη 😉
koula
24 Ιανουαρίου, 2011 10:47 μμ
μ’ρε δεν αφηνεται τα ουρανια σωματα ησυχα! (μια τη γη και το σχημα… μια το φεγγαρι και την αλλη πλευρα του)
αντε και εχετε και … συνελευση να πατε!
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:49 μμ
αφού δεν συμμαχείται με κανέναν….. για αυτό το λέω!!!!
Γιαννκα
24 Ιανουαρίου, 2011 11:28 μμ
ας μην την ανοιξουμε αυτη τη συζητηση jmb.. 😉 😉 θα γινει συραξη 🙂
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 10:26 μμ
@ Μιτσράς: Ελπίζω όταν λες πως οι γυναίκες σε κατάντησαν έτσι να μην εννοείς πως η φωτογραφία που έχεις βάλει είναι δική σου…. ανησυχώ!!!
Γαλιλότεα
24 Ιανουαρίου, 2011 11:05 μμ
Γκουχ γκουχ…narrator…γκου γκουχ…
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 11:06 μμ
συναχώθηκες?
Γαλιλότεα
24 Ιανουαρίου, 2011 11:16 μμ
Ναι γαμώτο μια βδομάδα τώρα 😀
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 11:20 μμ
μίπως ελιναι αλεργία?/????
Γαλιλότεα
24 Ιανουαρίου, 2011 11:27 μμ
κουτσομπολίτιδα!!
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 11:29 μμ
δε ντρέπεσαι….. δεν ντρεπεσαι καθόλου πια…. πάει έχουν χαθεί όλες οι αξίες πια βάζουν φίλτρα στα τσιγάρα και καπότεσ στις…..ψολ… μας. Ακου κουστομπολίτιδα….. 🙂
JMB
24 Ιανουαρίου, 2011 11:31 μμ
@ Γιαννκα: εμ τα βλέπεις…. 😦 τλεος πάντων οκ.. ας μην την κάνουμε την κουβέντα! ¨Ολα καλα 🙂
Panos Arg
25 Ιανουαρίου, 2011 1:11 πμ
‘’Σ’ αυτό που αναφέρθηκα ήταν η επιτηδευμένη στενομυαλιά.’’
Σε αυτό αναφέρθηκες το είδα ,για τις ανθρώπινες αδυναμίες δεν το έγραψα με αφορμή την απάντησή σου, αλλά μια προσθήκη στη σκέψη μου.
Άλλωστε φίλε tolos :
Σε παρακολουθώ από τότε που έγραφες στο TVXS ,o λόγος σου είναι ευθύς και σαφής δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
tolos
25 Ιανουαρίου, 2011 4:31 μμ
ευχαριστώ Panos Arg