και η μεταφεμινιστική μελαγχολία της Χρύσπας
[Απόψεις]
Γράφει ο Λένιν Κοκκίνου
Το απόλυτο φεμινιστικό τραγούδι, Δέσποινα Βανδή: «Κορίτσι Πράμα «. Διαβάστε και ακούστε στίχο…
Πρόκειται για μία άκρως ρεαλιστική και ταυτόχρονα γλαφυρή περιγραφή των συνθηκών που βιώνει μία σύγχρονη γυναίκα στην πατριαρχική ελληνική κοινωνία. Από τη στιγμή της γέννησης και των διαφορετικών, ανισόμερων υποκειμενοποιήσεων που προδιαγράφει η επίλυση του οιδιπόδειου συμπλέγματος, έως την ενηλικίωση και την επάνδρωση υποδεέστερων θέσεων στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας…
…Πρόκειται για την τελευταία λέξη του ριζοσπαστικού φεμινισμού, αφού εντοπίζει την κοινωνική κατασκευή του φύλλου, πρώτα στον θεσμό (ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους) οικογένεια, μέσα από μία εκλεπτυσμένη ψυχαναλυτική προσέγγιση της διαδικασίας υποκειμενοποίησης, περνώντας κατόπιν στον αμέσως επόμενο ιδεολογικό μηχανισμό που συναντάει το παιδί: την εκπαίδευση και τους διαφορετικούς ρόλους και αντιμετώπιση που επιφυλάσσει στα φύλλα, καταλήγοντας στην καπιταλιστική αγορά εργασίας, όπου εντοπίζει τις οικονομικές συνέπειες της θηλυκότητας, υπονοώντας ταυτόχρονα και τις ιδεολογικές προεκτάσεις που έχει η διάσπαση της εργατικής τάξης σε άνδρες και γυναίκες με τα «ψυχικά» προνόμια με τα οποία επιβραβεύει τους άνδρες οι οποίοι βρίσκονται σε θέση ισχύος.
Προνόμια όμως που σε τελική ανάλυση αναπαράγουν τη διαίρεση της εργατικής τάξης διασφαλίζοντας την υπαγωγή της εσαεί στο κεφάλαιο. Τέλος κλείνει μαχητικά, αρνούμενη να αποδεχτεί την κατώτερη μοίρα που της επιφυλάσσει η κοινωνία, επηρεασμένη κατά πάσα πιθανότητα από τον Μπένγιαμιν δίνοντας έμφαση στη προτεραιότητα, με αξιακούς όρους, της επερχόμενης απελευθέρωσης (οι στίχοι: ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΟ ΝΑΙ ΝΑ ΛΕΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ), απέναντι στο ζοφερό παρόν, το οποίο όμως εμπεριέχει τους όρους υπέρβασης του, με τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει η έννοια του sublation (Aufhebung)του Χέγκελ (που σημαίνει ταυτόχρονα διατήρηση και αλλαγή).
Αισθάνομαι δικαιωμένος, διότι στο αιώνιο και καθοριστικό για την υποκειμενική συγκρότηση του καθενός μας δίλημμα: Βίσση ή Βανδή, είχα από μικρός επιλέξει Βανδή. Απολαύστε, τα λόγια είναι περιττά…
ΑΠ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΑΙΔΙΑ
ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΗ
ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΘΑ ΤΡΑΒΑΓΑ ΖΟΡΙ
ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ
ΔΕ ΣΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ
ΜΑΘΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΑΛΛΟΙ
ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΛΕΓΑΝ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΣ
ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΟΥ ΛΕΓΑΝ ΜΙΚΡΗ
ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ
ΚΑΙ ΕΧΩ ΧΑΜΗΛΟ IQ
ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΥΑΛΑ ΕΒΡΕΧΕ Ο ΘΕΟΣ
ΚΡΑΤΟΥΣ ΟΜΠΡΕΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ
ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΡΑΜΑ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΡΩΝ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΩ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ
ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΡΑΜΑ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΡΩΝ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΩ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ
Η ΕΥΑ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΑΠ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΔΑΜ
ΚΙ ΓΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΕΡΣΕΛΑΦΑΜ
ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΠΥΡ ΓΥΝΗ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΑΝ ΤO ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣΑ
ΓΙΑΤΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ
ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΑ ΕΚ ΓΕΝΝΕΤΗΣ
ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΥΣΤΕΡΕΙΣ
ΚAΙ ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ
ΜΑΝ ΘΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΣΑΙ ΓΛΑΣΤΡΑ ΜΙΑ ΖΩΗ
ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΧΕΙΣ 14
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΟΥ ΣΤΑ 4
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ
ΚΙ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ
ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΤΟ ΝΑΙ ΝΑ ΛΕΣ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΜΕΝΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΖΩΝΤΑΝΗ
Κορίτσι πράμα Δ. Βανδή
Μετά το φεμινιστικό ξέσπασμα της Βανδή, ακολουθεί ένα άσμα της Χρύσπας (Άντρες 100%) που αναδεικνύει την μεταφεμινιστική μελαγχολία για την απώλεια της παραδοσιακής αρρενωπότητας, η οποία υπονομευμένη από δεκαετίες φεμινιστικών αγώνων, στοιχειώνει τις σύγχρονες γυναίκες, ως ένα επίμονο αντικείμενο επιθυμίας που αρνείται να πεθάνει.
Για να κατανοήσουμε τον μηχανισμό αυτής της μελαγχολίας πρέπει να ανακαλέσουμε την διαφορά που εισάγει ο Λακάν ανάμεσα στο αντικείμενο της επιθυμίας, δηλαδή το αντικείμενο – πρόσωπο στο οποίο στρέφεται η επιθυμία μας και στο αντικείμενο – αιτία της επιθυμίας μας. Το στοιχείο δηλαδή ή χαρακτηριστικό εκείνο που καθιστά επιθυμητό το παραπάνω αντικείμενο – πρόσωπο. Από αυτή την άποψη, η μελαγχολική Χρύσπα δεν παραμένει προσκολλημένη στην παραδοσιακή αρρενωπότητα που έχει προ πολλού χαθεί, ανίκανη να αποδεχτεί αυτή την απώλεια διαμέσου της εργασίας του πένθους. Αλλά αντίθετα είναι το υποκείμενο εκείνο που κατέχει το αντικείμενο επιθυμίας, δηλαδή τους άντρες, μέσα από την χειραφέτηση της και την απελευθέρωση της σεξουαλικότητας της που της επιτρέπει να σχετίζεται ελεύθερα με τους άντρες που επιθυμεί. Που όμως αυτό το αντικείμενο (οι άντρες), έχασαν το στοιχείο, την ποιότητα εκείνη που τους καθιστούσε επιθυμητούς στην Χρύσπα και σε κάθε Χρύσπα – μεταφεμινιστικό υποκείμενο, που συγκροτήθηκε δηλαδή ως τέτοιο στη βάση των αγώνων και των επιτυχιών των προηγούμενων φεμινιστικών κινημάτων. Εδώ έγκειται η λειτουργία της μελαγχολίας λοιπόν, στην σύγχυση ανάμεσα στην απώλεια του αντικειμένου στο οποίο σταθεροποιούνταν η επιθυμία, με την έλλειψη αυτή καθεαυτή, το κενό δηλαδή γύρω από το οποίο συγκροτείται η επιθυμία. Όσον αφορά τη Χρύσπα δεν έχουμε να κάνουμε με την άρνηση της επιθυμίας, (για ένα τύπο άντρα ο οποίος δεν υφίσταται πλέον), να πεθάνει, αλλά στην ύπαρξη – κατοχή του αντικειμένου, των αντρών δηλαδή, οι οποίοι όμως είναι πλέον αποστερημένοι από αυτό που τους καθιστούσε επιθυμητούς. Η μελαγχολία λοιπόν εγκαλεί μία στάση κατά την οποία κατέχουμε το αντικείμενο το οποίο επιθυμούμε,( στην περίπτωσή μας η δυνατότητα των σύγχρονων γυναικών να σχετίζονται ελεύθερα με όσους και όποιους άνδρες επιθυμούν), αλλά είμαστε απογοητευμένοι από αυτό.
Η επιθυμία πολύ λίγο σχετίζεται με την υλική σεξουαλικότητα, με τη «φυσική» σεξουαλική έλξη ανάμεσα στα φύλα, διότι είναι πιασμένη στην φανταστική εκδοχή της πραγματικότητας, στους κοινωνικούς νόμους (τυπικούς και άγραφους) και δομές που καθορίζουν τη ζωή μας από τη στιγμή που μπαίνουμε στο βασίλειο του συμβολικού, δηλαδή στη γλώσσα. Ακόμα και οι ασυνείδητες επιθυμίες μας είναι οργανωμένες από τη γλώσσα, συνιστούν την αφήγηση του Μεγάλου Άλλου σύμφωνα με το Λακάν. Κατασκευάζοντας τη φαντασιακή μας εκδοχή της πραγματικότητας (δια μέσω της γλώσσας) καθορίζουμε τις συντεταγμένες που ορίζουν την επιθυμία μας, δηλαδή το αντικείμενο της επιθυμίας μας καθώς και τη σχέση μας με αυτό. Διαμέσου της φαντασίας μαθαίνουμε πως να επιθυμούμε. Και καθώς η επιθυμία μας απορρέει από την φαντασία μας, η οποία εξ ορισμού δεν αντιστοιχεί σε κάτι το πραγματικό, συγκροτείται από την έλλειψη αυτή κάθε αυτή. Το μικρό αντικείμενο «α» είναι αυτό που διαμορφώνει τις συντεταγμένες της επιθυμίας μας και δεν πρέπει να συγχέεται με κάποιο υπαρκτό αντικείμενο η πρόσωπο. Στον πυρήνα της επιθυμίας μας βρίσκεται μία αίσθηση πληρότητας που δεν είναι παρά το είδωλο των ναρκισιστικών μας προβολών. Το να έρθουμε πολύ κοντά στο αντικείμενο – αιτία της επιθυμίας μας, απειλεί να ξεσκεπάσει την έλλειψη γύρω από την οποία αυτή αρθρώνεται. Είναι αυτή η έλλειψη που εξασφαλίζει πως θα συνεχίσουμε να επιθυμούμε.
Εδώ βρίσκεται η παραγνώριση της Χρύσπας. Συγχέει το contigent αντικείμενο «άντρες» στο οποίο σταθεροποιείται η επιθυμία της, με το αντικείμενο – αιτία της επιθυμίας (μικρό αντικείμενο α), που στην περίπτωσή της δεν είναι άλλο από τη ναρκισσιστική προβολή του δικού της χειραφετημένου και σεξουαλικά assertive εαυτού, στους άντρες. Οι άντρες λοιπόν για την Χρύσπα έχουν χαθεί πριν καν σχετιστεί μαζί τους. Υπάρχουν ως τέτοιοι μόνο στην απώλειά τους. Γι αυτό και είναι μελαγχολική – ναρκισσιστική η στάση της, διότι η λίμπιντο της έχει υποχωρήσει στο Εγώ Από αυτή την οπτική, όπως θα παρατηρούσε και ο Ζίζεκ, η αδυναμία της Χρύσπας να αντλήσει απόλαυση και να κορέσει την επιθυμία της, από οποιονδήποτε υπαρκτό άντρα, συνιστά την αρχή της φιλοσοφίας, αποτέλεσμα της οποίας είναι και αυτό το βαθυστόχαστο άσμα…
Άντρες 100% Χρύσπα
Αναρτήθηκε με τη βοήθεια της Jaquou Utopie.
Saliv
18 Οκτωβρίου, 2010 1:14 πμ
Πρέπει να διευκρινίσω οτι η έννοια του Χέγκελ για την διατήρηση και την αλλαγή συνδέεται στο έργο του με την έννοια για τον λόγο ως απόρροια πράξης (της κατανόησης) απο το υποκείμενο – άνθρωπο μέλος συνόλου. Γεγονός για το οποίο έχει κατακριθεί πολλάκις απο τον Καστοριάδη. Με τούτο το δεδομένο υπ’ όψη και καθότι η Χρύσπα είναι σαφώς ανώτερη απο την Βανδή σε πολλά προκείμενα της επιθυμίας, όπως τα περιγράφει ο Lobrot που νομίζω οτι εσκεμμένα ο συγγραφέας του άρθρου παρέλειψε λόγω κακεντρέχειας (!!!!), πρέπει να παραδεχτούμε όλοι την…..
ανωτερότητα του post! ++++++++
Saliv
18 Οκτωβρίου, 2010 1:16 πμ
του άρθρου εννοώ βέβαια… μην παρεξηγηθώ!
Anakata-dyomenh
18 Οκτωβρίου, 2010 1:17 πμ
χαχαχαχαχαχαχ τρελαίνομαι για τα tags…!!! Η ανάλυση για τη Χρύσπα μου αρέσει περισσότερο πάντως :))))))))))))
Ra
18 Οκτωβρίου, 2010 9:28 πμ
Δεχτή η άποψη, όμως το ‘sublation’ γράφεται (και προφέρεται) SUBLIMATION…Αν θέλουμε να κάνουμε ψυχανάλυση, θα’πρεπε να αναφέρουμε και τους σωστούς όρους.
Jaquou Utopie
18 Οκτωβρίου, 2010 9:49 πμ
Το λάθος διορθώθηκε… ήταν καθαρά απροσεξία μου.
Ευχαριστούμε 🙂
Αρουραίος
18 Οκτωβρίου, 2010 10:22 πμ
Κι άλλη μια μικρή απροσεξία:
Άλλο το φύλο κι άλλο το φύλλο. 😉
Εκτός κι αν μιλάμε για κάποια έμπνευση, όπως π.χ. αυτή του Σαββόπουλου
«Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο»
Jaquou Utopie
18 Οκτωβρίου, 2010 10:28 πμ
αααα… αυτό λέω να το αφήσω ως έχει… να υπάρχει και μία δόση υπερρεαλισμού 😛
Αρουραίος
18 Οκτωβρίου, 2010 10:48 πμ
Δεν μπορώ παρά να υποταχθώ στον υπερρεαλισμό της admin… 🙂
Όμως θα βάλω κι εγώ αυθαιρέτως ένα κομματάκι, που μου ταιριάζει κάπως με τον καιρό…
ο σχιζοφρενής ανένταχτος με το καδρόνι
18 Οκτωβρίου, 2010 4:52 μμ
Άλλο το sublimation (αμυντικός μηχανισμός στην ψυχολογία και την ψυχανάλυση), το οποίο αποδίδει τη διαδικασία εκτροπής της «ενστικτώδους» σεξουαλικής ενέργειας, από το άμεσο σεξουαλικό αντικείμενο της, σε κάποια πολιτισμική αναζήτηση ή επιδίωξη (εξού και το εξύψωση). Και άλλο το χεγκελιανό sublation (aufhebung), το οποίο ελλειπτικά αναγκαστικά, είναι αυτό που λέει το κείμενο, οπότε ας ξαναδιορθωθεί διότι θα μας εγκαλέσει η Βανδή, άσε που θα θυμώσει ο Ντέμης…
Λένιν Κοκκίνου.
Jaquou Utopie
18 Οκτωβρίου, 2010 4:58 μμ
μας έχεις στείλει όλους αδιάβαστους… τελικά η δουλειά του editor εγκυμονεί τον κίνδυνο να φανεί η επιμελώς κρυμμένη άγνοιά μου… το διόρθωσα βέβαια 😛
Back Door Man
18 Οκτωβρίου, 2010 11:20 πμ
Έξοχα! Περιμένω εναγωνίως και άλλες ψυχο-κοινωνικο-οικονομικές αναλύσεις και άλλων αριστουργημάτων του μουσικού μας πολιτισμού.
Προτέινω το «Εγώ δεν πάω Μέγαρο» όπου επιτυχώς η συντρόφισσα Ρίτα συνδυάζει την ύμνηση της γυναικείας σεξουαλικής χειραφέτησης με την καταγγελία της οικονομικής διαπλοκής…
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 11:23 πμ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
..αντί να λέει για τη Βανδή ο «κος Κοκκίνου».. να μιλήσει καλύτερα για την Κοκκίνου..
😛 😛 😛
καλημέρες!
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 2:18 μμ
απορώ πώς δεν το θυμήθηκα νωρίτερα..
😛
ΥΓ εχω φαει μια φρικη με τους στιχοι στο ποστ.. αλλά ίσως το ξεπερασω.. παντως.. δεν πρεπει να ειναι «Βανδης» οι στιχοι.. ο Φοιβος δεν τα γραφει??
WrongTendency
18 Οκτωβρίου, 2010 1:33 μμ
Η ισοτητα των φυλλων δεν εχει καμια σχεση με τις ισες ευκαιριες-υποχρεωσεις μεσα σε ενα καπιταλιστικο κοσμο.Ειναι ευκολα αντιληπτη η προσπαθεια να ατονισουν οι διαφορες των δυο φυλλων,αφου ειναι αδιαφορο τι φυλλο θα ειναι ο ανθρωπος «προιον».
Αυτο ερχεται σε αμεση συγκρουση ομως,με την φυση των δυο φυλλων.Η γυναικα με μεθοδους μαρκετινγκ,οδηγηθηκε εσκεμενα στην ψυχωτικη αναζητηση της χειραφετησης και της ανεξαρτητοποιησης,απαρνουμενη την ιδια της την φυση,ως γυναικα και ως μητερα.Ο σκοπος ηταν να μπει στην αγορα εργασιας και ετσι τα ιδια μεσα συντηρησης που κερδιζε ο ανδρας για μια οικογενεια,τωρα η οικογενεια θα πρεπει να προσφερει δυο εργαζομενους για να τα κερδισει.
Η γυναικα,αντι να ζηταει τα δικαιωματα για τον ξεχωριστο ρολο της ως μητερα,εχει περιοριστει να ζηταει ιση καπιταλιστικη μεταχειρηση,νομιζοντας οτι αυτο ειναι ισοτητα,ενω ειναι καταφορη αδικια για αυτη αφου αναγκαζεται να κανει δυο εργασιες,αυτην για την αποκτηση των μεσων συντηρησης και αυτη της μητερας.
Ως «προιον» βεβαια στον καπιταλιστικο κοσμο η γυναικα εχει μεγαλυτερη εμπορικη αξια .Το συγχρονο μαρκετινγ εχει μετατρεψει σε καταξιωση την πωληση της γενετησιας φυσης της γυναικας ακομη και οταν ειναι τεχνικα ή επιστημονικα καταρτισμενη.
(και μιας και μιλαμε για τραγουδια…»μια γυναικα ολα τα μπορει»…»οταν θελει μια γυναικα κανει τους ενια στους δεκα»…»το ‘νινι’ σερνει καραβι…»)
Αρα οταν μιλαμε για «καπιταλιστικη ισοτητα» ως προιον η γυναικα εχει μεγαλυτερη εμπορικη αξια.Για αυτο το λογο πιστευω οτι ειναι πολυ λιγοτερες οι γυναικες που αντιδρουν στον καπιταλιστικο τροπο ζωης,αλλα αυτες που το κανουν ειναι τις περισσοτερες φορες μεγαλυτερης ευφυιας σε σχεση με ενα μεσο αντρα που αντιδρα,γιατι αυτες πρεπει να ξεπερασουν τον μαγικο καθρεπτη του καπιταλισμου που τις δειχνει ομορφοτερες…(πραγμα λιγο δυσκολο,λογω φυσης).
Οσο για τους ανδρες 100%…
Η εμφανιση των δυο φυλων και η ελξη των ομορφοτερων,ειναι αμεσα συνδεδεμενη με τον μηχανισμο φυσικης επιλογης που οδηγει την εξελιξη του ειδους.Ομορφια θεωρουμε την υγεια ακομη και οταν δεν το καταλαβαινουμε.Ετσι οι γυναικες των πρωτογονων κοινωνιων επελεγαν ομορφους και δυνατους συντροφους ετσι ωστε,πρωτον να εξασφαλισουν υγιη γονιδια για τα παιδια τους και δευτερο να εξασφαλισουν ενα συντροφο ο οποιος θα προσφερει διατροφη και προστασια για το μεγαλωμα των παιδιων.
Τωρα η γυναικα λειτουργει με τον ιδιο τροπο,μονο που δεν ειναι δεδομενο οτι ο ομορφος,δυνατος και υγιης θα μπορει να προσφερει προστασια και διατροφη.
Ετσι μπορει να βρισκει ομορφους ανδρες οι οποιοι δεν προσφερουν διατροφη και προστασια.Θα μου πειτε οτι οι γυναικες μπορουν πλεον να εξασφαλισουν τουλαχιστον την διατροφη μονες τους.Θα συμφωνησω,ομως η φυση τις εχει μαθει να θεωρουν ανδρα 100% αυτον που πληροι ολα τα κριτηρια.Ετσι μια προισταμενη δεν την ικανοποιει ως ανδρας ενας ομορφος υφισταμενος της ακομη και αν αυτη δεν εχει αναγκη οικονομικης φυσεως.Για να ικανοποιησει καποιος τα κρητηρια της πρεπει να εχει μεγαλυτερη οικονομικη επιφανεια και κυρος για να μπορει να τον σεβεται και ετσι να αισθανεται ασφαλης.Αυτον που μπορει να τον απολυσει οσο ομορφος και να ειναι μπορει να τον χρησιμοποιησει για σεξ αλλα ως εκει,κατα τα αλλα τον εχει γραμμενο στα…αυτα που δεν εχει.
(Βεβαια πολλες γυναικες εχουν βρει την λυση αναζητωντας σε αλλη πηγη το τερπνον και σε αλλη το ωφελιμο…)
lotea
18 Οκτωβρίου, 2010 2:39 μμ
Φύλο με ένα λ, εκτός αν μιλάς για φύλλα του δέντρου…
(συγγνώμη αλλά μου βγήκαν τα ματάκια :P)
WrongTendency
18 Οκτωβρίου, 2010 4:34 μμ
trivial…;)
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 2:25 μμ
Bravo για την ανάρτηση παιδιά!
Παρά την «υψοφοβία» μου για τα δύσκολα, δηλώνω κουρασμένος από τους εύκολους αφορισμούς και τις ειρωνείες.. (γκουχουγκουχουυυ..χρρρ φτου)
Κάποια πράγματα έχουν βάθος τελικά όπως ο Λενιν Κοκκίνου (αν ήταν Κύπριος θα τον έλεγαν Κόκκινο Κοκκίνου) μας αποδεικνύει.
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 2:33 μμ
Eχω δακρύσει ρε γαμώτο..
Συγκινήθηκα ο πούστης..
Ρε παιδιά εμείς εκτός από τη δύση ανήκουμε και στο φως!
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 2:37 μμ
ε τωρα.. και το βρισκεις σωστο να κρεμαει καποια 2 χρυσομυγες στα αυτια??
😛
΄νταξ.. τουλαχιστον κανεις δεν εβαλε νταλαρα..
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 2:45 μμ
Δεν σου αρέσει η Pat Benatar ρε ουφο;
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 2:47 μμ
δε μοιαζουν με χρυσομυγες τα πρασινα σκουλαρικια?
«ρε ΑΤΙΑ» λεει ο κοσμος .. δεν ειμαστε αμερικανακια!
‘νταξ?
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 2:52 μμ
Ζητώ συγνώμη από τους συμφορουμιτμπλογκίτες και όποιον τυχαία μπεί στη σελίδα – το βιντεάκι είναι μόνο για την «koyla την κακογουστούλα»
ΠΡΟΣΟΧΗ ολ δε ρεστ ντοντ πρες δε πλέη φορ νο ριζον
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 2:54 μμ
χαχαχαχαχαχχααχχαχ
ή μαλλον
xxxxxxxxxxxxx
χααχχαχχαχαχαχαχαχαχχαχαχα
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 3:00 μμ
ΑΝΑΚΩΧΗ επειγόντως!
αν είναι να απαντάς στη βισσυ με βισσυ θα μας διαγράψουν, θα μας πάρουν τα πισιά, (ίσως και να μας δείρουν).
koula
18 Οκτωβρίου, 2010 3:03 μμ
χαχαχααχχαχαχχχαχαχα
Narrator
18 Οκτωβρίου, 2010 4:36 μμ
την κρεμάλα στο Σύνταγμα ξέχασες… να μην επαναληφεθεί…
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 3:08 μμ
😛
xx
18 Οκτωβρίου, 2010 3:10 μμ
😛
Narrator
18 Οκτωβρίου, 2010 4:32 μμ
Όταν βάζετε Celin Dion να βάζετε το κομμάτι από τον Τιτανικό, για να κάνουμε παράλληλα και πολιτικό σχόλιο και να μην μας περνάνε για δευτεράντζες.
Κατά τ’άλλα μια παραγγελιά για Λένιν Κοκκίνου. Παρακαλώ λίγο Ρέμο στην επόμενη ανάρτηση για να γουστάρουμε. Ώπα!
oldboy9
18 Οκτωβρίου, 2010 7:00 μμ
Είμαι Βανδικός πλέον 🙂
μανικάκος
18 Οκτωβρίου, 2010 7:07 μμ
φτου ρε….
oldboy9
18 Οκτωβρίου, 2010 7:14 μμ
τι φτύνεις ρε κύριος?
μανικάκος
18 Οκτωβρίου, 2010 7:26 μμ
…κ πιστεψα σε σενα… 🙂
oldboy9
18 Οκτωβρίου, 2010 11:45 μμ
Ααααα, να επανορθώσω!
Καληνύχτες
anton555
19 Οκτωβρίου, 2010 12:15 πμ
Δεν εχει και πολυ μεγαλη διαφορα απο τους στιχους της Βανδη…
nolongersafe
19 Οκτωβρίου, 2010 12:31 πμ
🙂
tsalapeteinos
19 Οκτωβρίου, 2010 12:27 πμ
Και εις την εσπερίαν τα ίδια…