Οι γραμμές αυτές γράφονται τη στιγμή που διευθυντές σχολείων καλούνται στα τοπικά αστυνομικά τμήματα για να δώσουν πλήρη στοιχεία μαθητών τους «υποκινητών καταληψιών». Τη στιγμή που απλήρωτοι για πάνω από ένα χρόνο υπάλληλοι του υπ. πολιτισμού (!) ψεκάζονται από ΜΑΤ, τα οποία με τη σειρά τους αναλαμβάνουν την «επίβλεψη» του βράχου της Ακρόπολης. Τη στιγμή που δημοσίως και παγκοσμίως ένας πρωθυπουργός δηλώνει ότι «κυβερνά διεφθαρμένη χώρα» (και όχι κράτος). Αυτήν τη στιγμή που αποκαλύπτεται, από τους ίδιους τους φορείς του, ότι το Μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για την οικονομική διάσωση της χώρας, αλλά για την επιβολή υπερυντηρητικών μεταρρυθμίσεων.
Τι σχέση έχει όμως το βραβείο Νόμπελ με όλα αυτά; Κι όμως, ένας ακόμη νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος νομπελίστας, ένα μεταλλαγμένο «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα» και το σύνολο της ΕΛΑΣ, δένουν όπως το… τσιμέντο με το τούβλο.
Το φετινό Νόμπελ Οικονομικών που κέρδισε ο Ελληνοκύπριος οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, έγινε η αφορμή να αναθερμανθεί η μεσσιανική ρητορική για την πολιτική του Μνημονίου. Ο νομπελίστας Χρ. Πισσαρίδης χρησιμοποιήθηκε ως ταμπέλα για την ανάδειξη μίας λίστας προτάσεων ακραία νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα για τη «σωτηρία της χώρας», πρωτοστατούσης της «Καθημερινής». Αν και για να είμαι δίκαιος, το πόνημα με τις δεκατέσσερις προτάσεις εν είδει μωσαϊκών εντολών, δεν αποτελεί έργο του κ. καθηγητή, αλλά μίας ομάδας οικονομολόγων όπου συμμετέχει ο νομπελίστας. Για λόγους ευκολίας θα διατηρήσω κι εγώ τον όρο «προτάσεις Πισσαρίδη». Επίσης για λόγους χώρου δεν τις παραθέτω εδώ, αλλά σας παραπέμπω στο άρθρο της Καθημερινής όπου φιλοξενούνται.
Αυτό που εντυπωσιάζει τον παρατηρητή δεν είναι τόσο το τυπικά νεοφιλελεύθερο και στα όρια της θεολογίας περιεχόμενο των προτάσεων. Ούτε καν η ωμότητα του οικονομικού δόγματος που τις διέπει. Περισσότερο εντυπωσιακό είναι το πόσο αποτελεσματικά υιοθετούνται από την κυβέρνηση Παπανδρέου, πέρα ακόμη και από τις προσδοκίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά…
Οι «προτάσεις Πισσαρίδη» γεννούν ερωτήματα
1. Βλέπετε πουθενά τις τράπεζες και το ληστρικό για τις εθνικές οικονομίες χρηματοπιστωτικό σύστημα; Όχι βέβαια. Καμία απολύτως αναφορά στον παραδοσιακά πανίσχυρο τραπεζικό προστατευτισμό του ελληνικού κράτους, χάρη στον οποίο οι τράπεζες υπόκεινται σε πολύ μικρές (συγκριτικά) επιπτώσεις από το μέγεθος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, πάντα εις βάρος του φορολογούμενου και εργαζόμενου. Οι ιερές αγελάδες πλατσουρίζουν αμέριμνες στον πενταβρώμικο Γάγγη του πολυεθνικού κεφαλαίου.
2. Πλην της αυστηρής νομοθεσίας για τη φοροδιαφυγή βλέπετε πουθενά ρυθμιστικές προτάσεις για την ιδιωτική αγορά; Πέρα από μία γενικόλογη αναφορά στην «επιτροπή ανταγωνισμού», αυτόν τον άκρως αποτυχημένο φορέα, στον οποίο μάλιστα φορτώνει ακόμη και τον έλεγχο της αγοράς εργασίας, ουδέν. Αντ’ αυτού, προτείνεται το ατελέσφορο μέτρο της συνεχούς μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων. Ατελέσφορο, καθώς χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως κίνητρο επένδυσης αεριτζίδων, ακριβώς διότι τέτοια κίνητρα έλκουν όσους δεν έχουν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά μεταφέρονται από χώρα σε χώρα με απόλυτο κριτήριο το κόστος παραγωγής και το περιθώριο κέρδους. Απόψεις, οι οποίες ευδοκιμούν σε τριτοκοσμικές οικονομίες και -στην εφαρμογή τους- μακροπρόθεσμα απλώς απομυζούν πολύτιμο δημόσιο κεφάλαιο (μέσω φοροαπαλλαγών και κρατικών επιδοτήσεων). Η φενάκη του «κέλτικου τίγρη» δεν έχει διδάξει τίποτε τους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Ο «νομπελίστας» το δηλώνει άλλωστε από μόνος του: «Βαθιές αδυναμίες αντιμετωπίζονται μόνο με βαθιές τομές σε οικονομία, διοίκηση και κοινωνική δομή, που θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε σε Σουηδία, Ιρλανδία, Κύπρο, Τουρκία». Ξεχνά ότι η Ιρλανδία είναι η πιο εκτροχιασμένη δυτική οικονομία (32% έλλειμμα), έχοντας γίνει έρμαιο των κερδοσκοπικών αμερικανικών κεφαλαίων. Ξεχνά ότι η Κύπρος λειτουργεί ως νήσος Κάιμαν της Μεσογείου, ξεπλένοντας το μαύρο χρήμα δύο ηπείρων και ότι, παρόλα αυτά, βρίσκεται και αυτή στο στόχαστρο του ΔΝΤ. Ξεχνά ότι η Τουρκία παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα ημιφασιστικό στρατοκρατούμενο καθεστώς, με οριακά εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα, όπου η οικονομία συγκεντρώνεται στα χέρια μίας στενής κρατικοστρατιωτικής ελίτ. Ξεχνά, τέλος, ότι οι πολιτικές του Μνημονίου οδηγούν σε εντελώς άλλη κατεύθυνση από τη «σουηδική συνταγή» του 1990 που έσωσε μεν τη χώρα από μία χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά οδήγησε στην έκπτωση του κοινωνικού κράτους-μοντέλου και εμμέσως στην εκτροπή προς την ξενοφοβική ακροδεξιά.
3. Απορίας άξια η μπακαλίστικη λογική της «μεταφοράς-μετακόμισης εργαζομένων» από το δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό, για έναν άνθρωπο που πήρε το Νόμπελ χάρη στη συνεισφορά του στα μοντέλα της αγοράς εργασίας. Η πεποίθηση ότι το «μη παραγωγικό δημόσιο» αντλεί εργασιακό δυναμικό από τον «παραγωγικό ιδιωτικό τομέα» που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό από τους αγγελιοφόρους του νεοφιλελευθερισμού, μόνο γέλιο προκαλεί. Από τη στιγμή που ο «νομπελίστας» δεν προτείνει τρόπους μετάβασης του τριτογενούς/καταναλωτικού ιδιωτικού τομέα στον παραγωγικό (π.χ. βιοτεχνίες/εργοστάσια, ενέργεια, έρευνα και τεχνολογία) η φράση «οι προτάσεις μας στοχεύουν να (…) να δημιουργήσουν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, απορροφώντας 800.000 νέους και 400.000 πλεονάζοντες από το Δημόσιο», κινείται στην ίδια σφαίρα της φαιδρότητας.
4. Οι μπακαλίστικες λογικές συνεχίζουν τον τομέα της ασφάλισης (συντάξεων και υγειονομικής περίθαλψης). Εδώ η ομάδα Πισσαρίδη κάνει το κλασικό λογιστικό κόλπο διόγκωσης των αριθμών: ενώ στα περισσότερα οικονομικά στοιχεία παίρνει ως αναφορά την Ε.Ε., ειδικά στο συνταξιοδοτικό -προκειμένου να του «βγουν» οι αριθμοί- επεκτείνεται στο σύνολο του ΟΟΣΑ. Ταυτόχρονα, λαμβάνει τις θεωρητικές τιμές απόκτησης δικαιώματος (58 έτη) και μέγιστης βασικής σύνταξης (95% του μισθού), ξεχνώντας ότι αυτοί οι δύο αριθμοί στην πράξη ποτέ δεν συνυπάρχουν. Ούτως ή άλλως, πέρα από την παράθεση στοιχείων δε λέει απολύτως τίποτε για την προστασία τόσο του εισοδήματος όσο και της περίθαλψης του πολίτη, προτείνοντας στην πράξη μόνο θεαματική πτώση και των δύο.
5. Μοναδική μνεία στην ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, τα περιβόητα ΣΔΙΤ. Παράδοση όλων των υποδομών, δρόμων, λιμανιών, αεροδρομίων στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα (!) για 30 χρόνια. Με πικρή τη γεύση από τα αποτελέσματα των ΣΔΙΤ στο κόστος χρήσης των -έως πρόσφατα- δημόσιων υποδομών, η ιδέα της επέκτασης της πολιτικής αυτής με τη μη φορολόγηση των ιδιωτών που θα καρπωθούν έτοιμες υποδομές πληρωμένες από τον ελληνικό λαό, αγγίζουν τα όρια της προσβολής προς 11 εκατ. πολίτες αυτής της χώρας.
6. Για το ιδιωτικό μοντελάκι της υγείας, της ασφάλισης και -ειδικά- της παιδείας που φοριέται σε μόνιμη βάση, όπως το θεοβρώμικο κοστούμι ενός χαμηλόμισθου πλασιέ, δεν πιστεύω ότι πέφτει κανείς από τα σύννεφα. Εντύπωση προκαλεί ωστόσο το γεγονός ότι στις -κατά τ’ άλλα- γενικόλογες προτάσεις, η ύπαρξη της αστυνομίας στους χώρους εκπαίδευσης αποκτά τη δική της ξεχωριστή θέση. Τυπική συντηρητική εμμονή, ή μήπως έμμεση παραδοχή ότι το εξόχως αντικοινωνικό μοντέλο που οραματίζεται ο κ. Πισσαρίδης χρειάζεται αστυνομική επιβολή, ξεκινώντας από την πλέον «ατίθαση» κοινωνική ομάδα; Σημειώστε ότι παράλληλα προτείνεται η δικαστική επίβλεψη των συνδικαλιστικών συνελεύσεων, ειδικά αυτών όπου αποφασίζονται απεργιακές κινητοποιήσεις.
Δεν έχει νόημα να επεκταθώ στις υπόλοιπες προτάσεις της ομάδας Πισσαρίδη, γιατί ούτως ή άλλως μας χωρίζει ιδεολογικό χάος. Χάρη συντομίας θα προσπεράσω και τις αφόρητες απλοποιήσεις, διαστρεβλώσεις και μανιερισμούς (π.χ. «έτσι θα γίνουμε Ολλανδία»). Η ουσία του άρθρου άλλωστε είναι και παραμένει η άχαρη πραγματικότητα.
Ο πιο καλός ο μαθητής στο δεξί θρανίο
Αν κάποιος δηλώνει σοσιαλδημοκράτης και δεν έχει ανατριχιάσει μόνο με την ανάγνωση των νομπελικών προτάσεων, καλό θα είναι να ρίξει μία ματιά στην ήδη εφαρμοσμένη αλλά και προαγγελθείσα πολιτική του Πανελλήνιου «Σοσιαλιστικού» Κινήματος, για να ανακαλύψει ότι ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ακολουθεί βήμα προς βήμα τις ακραία νεοφιλελεύθερες επιταγές του Πισσαρίδη. Εν συντομία:
Συνταξιοδοτικό. ΤΣΕΚ! Σύνταξη στα 65 (ή με τεσσαρακονταετία), υπολογισμός με βάση όλο τον εργασιακό βίο, συνολική δαπάνη (το 2030) 8,4% του ΑΕΠ. Η εφαρμογή είναι πιο ακραία από την πρόταση.
Εργασιακά. ΤΣΕΚ! Αποδυνάμωση των κλαδικών συμβάσεων και ενίσχυση των ατομικών. Εξουδετέρωση του θεσμού της διαιτησίας. Δυνατότητα μείωσης του μισθού (όχι μόνο του βασικού) κάτω από τα όρια των Συλλογικών Συμβάσεων. Και εδώ το ΠΑΣΟΚ υπερβαίνει το νεοφιλελεύθερο δόγμα Πισσαρίδη.
«Απελευθέρωση» επαγγελμάτων. ΤΣΕΚ! Μετά τα «απελευθερωμένα φορτηγά», σειρά παίρνουν όλες οι υπόλοιπες (ήδη μισανοικτές) αγορές. Φάρμακα και καύσιμα από σούπερ μάρκετ. Βενζινάδικα δίπλα σε σχολεία. Αρχιτεκτονικά σχέδια και στατικές μελέτες των 500 ευρώ, περασμένα από τον πολύγραφο. Καμία απολύτως προδιαγραφή και περιορισμός επαγγελματικών κλάδων, ακόμη και κατά παράβαση των ευρωπαϊκών προτύπων (π.χ. πολιτικοί μηχανικοί).
Δημόσιος τομέας. ΤΣΕΚ! Μαζικές απολύσεις συμβασιούχων και «σταζιέρ» (ακόμη και επιτυχόντων ΑΣΕΠ). Αποψίλωση μέσω του Καλλικράτη των εργαζομένων στους ΟΤΑ. Θεαματική μείωση προσωπικού μεγάλων ΔΕΚΟ, με απαρχή τον ΟΣΕ και ταυτόχρονη αναθεώρηση των συμβάσεών τους (σε μηδενική βάση). Τα διογκωμένα νούμερα της «μελέτης Πισσαρίδη» και οι προτάσεις του, υπερκαλύπτονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ. Εξαιρούνται όλες οι δυνάμεις «εσωτερικής ασφάλειας», για ευνόητους λόγους (κάτι που εμμέσως απαιτούν και οι προτάσεις της ομάδας των νεοφιλελεύθερων ταλιμπάν).
Παιδεία. ΤΣΕΚ! Αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων αποφοίτων από λογής λογής ιδιωτικά «κολέγια». Πλήρης αυτοχρηματοδότηση ΑΕΙ/ΤΕΙ, περιλαμβανομένων των μισθών καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων. Μικτές διοικήσεις με μάνατζερ. Εξωθεσμικές επιτροπές αξιολογήσεων. Κατάργηση φοιτητικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων. Ψαλίδισμα του ασύλου. Από όλους τους υπουργούς, η κα. Διαμαντοπούλου είναι αναμφίβολα η πιο καλή μαθήτρια του Πισσαρίδη, καθώς το προσχέδιο του νόμου που «συζητείται» (για το επόμενο δίμηνο) ακολουθεί κυριολεκτικά κατά γράμμα τις προτάσεις του.
Επενδύσεις. ΤΣΕΚ! Fast track διά χειρός Παμπούκη: Cosco και Κατάρ. Προαναγγελθέν χάρισμα δικτύων ΟΣΕ και ΔΕΗ. Προγραμματισμός παραχώρησης λιμένων και περιφερειακών αεροδρομίων. Αναβάθμιση των ΣΔΙΤ στις Ε.Ο. με νέα διόδια παντού. Ακύρωση κοινοβουλευτικού ελέγχου, αλλά και ανεξέλεγχτες από το Υπ. Περιβάλλοντος, τις Νομαρχίες/Περιφέρειες, το χωροταξικό, το νόμο προστασίας αρχαιολογικών χώρων, οι μεγάλες (και αργότερα μικρές) επενδύσεις. Για μία ακόμη φορά το ΠΑΣΟΚ ξεπερνά τις προσδοκίες των νεοφιλελεύθερων ευαγγελιστών.
Νοσοκομεία. ΤΣΕΚ! Μεταφορά χρηματοδότησης στις «καλλικρατικές» περιφέρειες. Είσοδος των ιδιωτικών ασφαλιστικών στο ΕΣΥ.
Ο τρόπος, η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα με την οποία το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί κατά γράμμα τις προτάσεις Πισσαρίδη είναι εντυπωσιακά. Ο «σοσιαλιστικός» συρφετός θα έπαιρνε άριστα δέκα ανά πάσα στιγμή από τον νομπελίστα καθηγητή. Όμως, η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη, καθώς το δεξιό ξεβράκωμα του ΠΑΣΟΚ δεν έχει όρια…
Το δεξιό ΠΑΣΟΚ μπατάρει (ακρο)δεξιότερα
Η νεοφιλελεύθερη στροφή του ΠΑΣΟΚ, μετά τη θεαματικότερη προεκλογική απάτη στην ιστορία της Ελλάδας από την εποχή του Δεληγιάννη, συνοδεύτηκε από πολύ νωρίς με ένα παράδοξο φλερτ με την ακροδεξιά. Ο «κοσμοπολίτης» Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε στις αρχές του 2010 να επιχειρεί να στηρίξει την (προαποφασισμένη) στροφή του με χρήση δημαγωγικής πατριδοκαπηλείας. Λίγο αργότερα, προκειμένου να επιβάλει πραξικοπηματικά το Μνημόνιο στη χώρα, λογοδόθηκε με τον ακροδεξιό λαϊκιστή Καρατζαφέρη (σ.σ. προσφάτως εγκαταλείψας ποντικός το καράβι του ΠΑΣΟΚ που βυθίζεται στη φουρτούνα του ΔΝΤ), με τον οποίον αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις σε καθημερινή βάση από τα έδρανα της Βουλής. Όμως, αν αυτά τα χαρακτηριστικά κινούνται στη σφαίρα της «επικοινωνιακής» τακτικής του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει και ουσία στην ακροδεξιά στροφή του.
Σκηνές "συνεργασίας" μεταξύ ΜΑΤ και ακροδεξιών τραμπούκων που ζήσαμε επί Νέας Δημοκρατίας, όχι μόνο δε φαίνεται να εκλείπουν στην "εποχή ΠΑΣΟΚ", αλλά μάλλον να ευδοκιμούν σε "τάγματα φύλαξης γειτονιών".
Η προσχεδιασμένη πάσα εξουσίας -μη αμφισβητούμενη πλέον από κανένα που διαθέτει την ελάχιστη κριτική ικανότητα- μπροστά στο «τέρας» της επερχόμενης πτώχευσης, ώστε να δοθεί η δυνατότητα να επιβληθεί η ακραία νεοφιλελεύθερη στροφή (με ή χωρίς ΔΝΤ) από ένα «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα που είχε ήδη στο τσεπάκι τα ΜΜΕ και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ήταν αναμενόμενο ότι θα οδηγούσε σε ενδεχόμενα κοινωνικής αναταραχής (έστω και πολύ μικρότερα από ό,τι αν ήταν η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία). Και σε αυτές τις περιπτώσεις ένας ισχυρός μηχανισμός καταστολής είναι πάντα αναγκαίος για τη διατήρηση της εξουσίας με κάθε μέσο. Έτσι, ενώ στην αρχή η εκτροπή προς τα ακροδεξιά ήταν συγκαλυμμένη (αύξηση προσλήψεων αστυνομικών σε περίοδο κρίσης, διατήρηση «μπατσονόμων» Δένδια, φλερτάκια με το ΛαΟΣ) στη συνέχεια γίνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτη (αναθεώρηση προς το απολυταρχικότερο του «τρομονόμου», ποινικοποίηση εργατικών κινητοποιήσεων, εμπρηστική υποδαύλιση κοινωνικών αυτοματισμών). Τις τελευταίες ημέρες πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες προοδευτικότητας της δράκας απατεώνων που κατέχουν την εξουσία: Χουντικοί νόμοι πολιτικής επιστράτευσης ανασύρρονται από αραχνιασμένα συρτάρια, μπάτσοι ανακρίνουν «φιλικά» δασκάλους και καθηγητές με σκοπό το φακέλωμα μαθητών καταληψιών, υπουργοί συμφωνούν ότι «λαθρομετανάστες» σπαταλούν τα λεφτά της δημόσιας περίθαλψης, ΜΑΤ εισβάλλουν στην Ακρόπολη και αδιαφορούν (αν όχι υποθάλπουν) για ρατσιστικές επιθέσεις στο κέντρο των Αθηνών.
Έτσι λοιπόν, δε βρισκόμαστε απλώς μπροστά στο ενδεχόμενο ενός νεοφιλελεύθερου εφιάλτη που θα μας οδηγήσει στην «κινεζοποίηση», αλλά και στην ανάπτυξη ενός υφέρποντος ακροδεξιού, ρατσιστικού και κατασταλτικού ρεύματος, με άγνωστα αποτελέσματα. Οι παραδοσιακές συμμαχίες των «ελεύθερων αγορών» με τις ακροδεξιές ολιγαρχίες παίζουν στη χώρα μας πλέον σε ένα ταμπλό και μάλιστα «σοσιαλδημοκρατικό». Και με ένα Νόμπελ να τους καθοδηγεί αυτούς στην νεοσυντηρητική ολοκλήρωση κι εμάς στην πτώχευση, τον ατομικισμό και την μισαλλοδοξία…
Αντί επιλόγου: Είμαι σίγουρος ότι κανένας νομπελίστας-ιερέας του καπιταλισμού δε θα έγραφε μισή «φιλελεύθερη» αράδα για τα πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας-εργαστηρίου νεοφιλελεύθερων πειραμάτων
ΔΕΙΤΕ
Short URL: http://wp.me/pPn6Y-2Ws
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
Posted on 14 Οκτωβρίου, 2010 3:09 μμ από Γαλαξιάρχης (Zaphod)
0