Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης γοητεύεται απο τον τροτσκισμό, την αναρχία και το γενικότερο κλίμα ριζοσπαστικοποίησης που επικρατούσε. Γράφει στίχους και έρχεται σε επαφή με καλλιτέχνες και συλλογικότητες των Εξαρχείων. Το 1977 πρωταγωνιστεί στην ταινία “το βαρύ πεπόνι” και παράλληλα κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “τρία κλίκ αριστερά”… Οι αιχμηροί και γεμάτοι πάθος στίχοι της προκαλούν σόκ σε πολλούς, το χαριτωμένο κοριτσάκι του παλιού ελληνικού κινηματογράφου εχει μετατραπεί σε μια παθιασμένη ποιήτρια που μιλά για την επανάσταση, για τον έρωτα και την ελευθερία… Το 1980 κυκλοφορεί η δευτερη συλλογή “Ιδιώνυμο” και 2 χρόνια αργότερα “το ξύλινο παλτό”… Την ίδια περίοδο εμφανίζεται στην ταινία “παραγγελιά”, απαγγέλει στίχους απο τo 3 κλίκ και το ιδιώνυμο και εννιά ποιήματα της θα ηχογραφηθούν στο σάουντρακ της ταινίας με τη μουσική του Κυριάκου Σφέτσα.
«Άσπρη είναι η Άρια φυλή, η σιωπή, τα λευκά κελιά, το ψύχος, το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών, τα νεκροσέντονα, η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου»
Το 1984 συγγράφει μαζί με το σκηνοθέτη Α. Θωμόπουλο το σενάριο για την τανία «Όστρια» στην οποία και θα πρωταγωνιστήσει κερδίζοντας το κρατικό βραβείο ερμηνείας… Το ’86 κυκλοφορούν “οι απόντες” και το ’88 “ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”. Η ποίησή της είναι μια κραυγή που προσπαθεί να σπασει το συμβιβασμό και την απάθεια μιας κοινωνίας που πέφτει παραιτημένη σε λήθαργο. Το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου σταδιακά βυθίζεται στην κατάθλιψη και τα σκοτάδια. Αγκαλιάζει τον πόνο της και τη μοναξιά αλλα παραμένει “μάχιμη” και ελπίζει… δεν παραιτείται, ούτε οταν βλέπει τους κοντινούς της ανθρώπους “να φεύγουν”, πρώτα ο Νικόλας, λίγο αργότερα ο Παύλος… Οι καταχρήσεις τη φθείρουν αλλα η ποίηση της κρατιέται πάντα ατόφια και ειλικρινής. Σε μια συνέντευξη της στην Ελευθεροτυπία έλεγε : “εύχομαι να τελειώσει εδώ αυτος ο κύκλος, να’χω να πω χαρούμενα πράγματα. Γιατί η ζωή έχει γίνει σαν κινούμενη άμμος. Θα ‘θελα να γράψω ενα βιβλίο που να δίνει χαρά, δύναμη και καλή ενέργεια”. Το 1990 κυκλοφορεί ο «Νόστος” απο τις εκδόσεις Λιβάνη και “ο κύκλος” που ήθελε να κλείσει τελικά μεγαλώνει, τα τελευταία ποιήματά της θα τα γράψει την περίοδο 91-93 και θα κυκλοφορήσουν αρκετά αργότερα, μαζι με άλλα αδημοσίευτα χειρόγραφα, υπο τον τίτλο «με λένε Οδύσσεια».
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ’ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας «φασίστες!!»
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ’ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ’ ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
– γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
«έτσι» «αόριστα»
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Για την ανάρτηση -xtremyst- Shortlink : http://wp.me/pPn6Y-2hn
blackpanther1975
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:18 μμ
Με συγκινεί πολύ η μελοποίηση αυτού του ποιήματος της…
Τόσο επικαιρο για τις μέρες μας…
blackpanther1975
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:21 μμ
Τόσο βιαστικός ώστε δεν είδα ότι το είχες βάλει ήδη… 🙂
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:23 μμ
είναι αλλιώς να το ακούς, να λέει αυτούς τους στίχους κάποιος με τόση ένταση 🙂
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:22 μμ
πραγματι πολύ δυνατοί στίχοι, πολύ καλοί και οι εντροπία…
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:27 μμ
πήραμε φόρα ε; χαχαχαχαχαχ κι εγώ το έπαθα… ωραία ανάρτηση xtremyst… πάντα αγαπημένη…
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:23 μμ
Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και
οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε
φορά που ακούω «Κατερίνα» τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:25 μμ
μανικάκος,πιο μανικακος ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:26 μμ
Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ’ του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν’ αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ’ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.
kixwtis
9 Σεπτεμβρίου, 2010 12:30 πμ
Back Door Man
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:27 μμ
Ωραίος xtremyst.
Είχα σκοπό να γράψω κάτι ανάλογο σε καμιά 20αριά μέρες που είναι η επέτειος του θανάτου της.
Αντί αυτού ας γράψω μόνο την αφιέρωση που είχα στο μυαλό μου
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια απο καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
Στο φίλο μου τον Σπύρο, από τον οποίο έμαθα τη Γώγου και ο οποίος επέλεξε να έχει το ίδιο με αυτήν τέλος…
μανικάκος,πιο μανικακος ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:30 μμ
…καλη του ωρα… !
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:35 μμ
το σκέφτηκα και εγω bdm, να κανω υπομονή και να το ανεβάσω στις 3/10 αλλα ξαναξεφύλλιζα τα βιβλία της αυτές τις μέρες και με παρέσυρε… δεν μπόρεσα να κρατηθώ…
koula
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:40 μμ
καλά βρε παιδιά.. δεν έγινε και τιποτα..
θα κάνετε και τότε ένα αφιέρωμα με αφορμή την επέτειο θανάτου της..
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:29 μμ
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:37 μμ
“Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ”
Γιαννκα
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:41 μμ
τα πρωτα ποηματα της εφηβειας μου……….την διαβαζω ακομη…..
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:47 μμ
Κι εμένα… πρώτη φορά είχα βρει το 3 κλικ αριστερά, στη βιβλιοθήκη ενός θείου μου όταν ήμουν πιτσιρίκι… είχα πάθει πλάκα θυμάμαι… από τότε συνεχίζει να με συγκινεί… Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω πει αυτά τα λόγια από μέσα μου διασχίζοντας την Πατησίων…
Γιαννκα
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:53 μμ
τωρα βαζω και τα παιδια μου σ αυτες τις αναζητησεις ana………
Ana-katadyomenh
8 Σεπτεμβρίου, 2010 7:04 μμ
Και φυσικά ανακαλύπτω συνέχεια ότι βάζω τα ίδια βίντεο με τον xtremyst… :)))))
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 7:13 μμ
😛 😛 😛
μανικάκος
8 Σεπτεμβρίου, 2010 7:17 μμ
ειναι…το «γνωστο» θεμα… 🙂 🙂 🙂
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:09 πμ
ναι, τελικά δεν επικοινωνώ μόνο μαζί σου μάνικ… 🙂 🙂 🙂 και με τον xtremyst φαίνεται να έχω κοινές αδυναμίες…
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 6:58 μμ
Απιθανη μορφη και εκπληκτικη καλλιτεχνης.
Αντιφατικη προσωπικοτητα με τοσο δυνατο συναισθημα που δεν αντξε το κορμι της να το φερει…
Να σαι καλα xtremyst….που μας βοηθας να μην ξεχναμε.
Χαμογελατε…
mitera
8 Σεπτεμβρίου, 2010 7:30 μμ
Οργισμενη, ευαισθητη ψυχη!
Θυμαμαι οταν τη πρωτοδιαβασα,στα 18 μου,στο τρια κλικ αριστερα,ενας κομπος εγινε το στομαχι μου.Ακριβως το ιδιο επαθα και τωρα,αλλα και καθε φορα που κατι δικο της πεφτει στα χερια μου!
«Στο μυαλο ειναι ο στοχος,το νου σου ε; »
μπραβο xtremyst για τη αναρτηση! 🙂
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 7:55 μμ
Ακριβνως το ιδιο συναισθημα και για μενα mitera.
Καθε,μα καθε φορα που ακου ωη διαβαζω αυτες τις φρασεις….ενα κομπος.
Δυστυχως δεν εκτιμηθηκε οσο της αρμοζε απο την καλιτεχνικη οικογενεια…Αλλα ισως να ειναι καλυτερα ετσι,αν αναλογιστει κανεις τι ατομα συντελουν αυτην την οικογενεια,και τι ανθρωποι ειναι αυτοι που τυγχανουν αναγνωρισης απο αυτην…
Χαμογελατε…
mitera
8 Σεπτεμβρίου, 2010 8:02 μμ
γεια σου draluka 🙂
οπως τα λες….
Καπου διαβαζα οτι, οταν η Γωγου εγραφε ποιηση,οι αλλοι ποιητες εκαναν δημοσιες σχεσεις!!!
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 8:07 μμ
όπως είπε κάποτε και ο Καφετζόπουλος, η Γώγου επέλεξε να μείνει στην «αφάνεια». Θα μπορούσε να είναι σαν τη Βουγιουκλάκη, μαζί ξεκίνησαν και θεωρούνταν κι αυτή «παιδί θαύμα»… Όταν έκανε επιτυχία μια παράσταση εκείνη επέλεγε να φεύγει… Ήταν επιλογής της να δίνει τους στιχους της σε αναρχικά έντυπα, κινησεις αλληλεγγύης σε ποινικούς και πολιτικούς κρατούμενους και περιοδικά της LGBT κοινότητας…
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 8:36 μμ
Δεν ειμαι πολυ σιγουρος οτι ο Καφετζοπουλος το ειχε πει τοσο ομορφα,αλλα δεν θυμαμαι κιολς για να πω με σιγουρια.
Ευτυχως που εκανε τις επιλογες που εκανε.Ισως να μην ηταν η Κατερινα που θυμομαστε αλλιως…
Χαμογελατε…
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 9:43 μμ
ετσι όπως το εγραψα είναι λίγο μπερδεμένο, μόνο η πρώτη πρόταση ανήκει στο Καφετζόπουλο. τα υπόλοιπα προκύπτουν απο σκόρπιες δηλώσεις φίλων και γνωστών της που μίλησαν για αυτην στα αφιερωματα που εκαναν οι πρωταγωνιστες και το made in greece…
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 9:55 μμ
Ισως θυμασαι καλυτερα.Εχω την αισθηση οτι ο συγκεκριμενος,ηταν απαξιοτικος απεναντι στην Κατερινα,και οτι δεν μιλησε και με τα καλυτερα λογια.Ειναι ορθη η αισθηση μου η οχι?
Χαμογελατε…
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:12 μμ
οχι, κάθε άλλο ήταν φίλοι και μάλιστα έλεγε πως οταν πεθαινουν ετσι άνθρωποι σαν την Κατερίνα πρέπει να ντρεπόμαστε. Επίσης ελεγε οτι σ’αυτήν χρωσταει τις πρώτες του δουλειές. Την πρώτη του εμφανιση στον κινηματογραφο με την παραγγελιά και τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο που πήρε θεωρει πως τις χρωστάει σε εκείνη παρ’οτι εκείνη δεν του είπε ποτέτίποτα για αυτά…
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:28 μμ
Ευχαριστω για την διευκρινηση xtremyst…
Χαμογελατε…
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:05 πμ
οι απορίες σας αν θυμάμαι καλά λύνονται σε μία εκπομπή που έκανε ο Θεοδωράκης, Πρωταγωνιστές… ήταν ένα αφιέρωμα σε Άσιμο, Σιδηρόπουλο και Γώγου, όπου μιλούσαν διάφοροι και για τους τρεις. Δε θυμάμαι να ήταν απαξιωτιός ο Καφετζόπουλος, απλώς είχε πει όπως και πολλοί άλλωστε, ανάμεσά τους και κάποιοι φίλοι μου που έτυχε να τη γνωρίσουν κάποτε, ότι από κάποιο σημείο και μετά ήταν δύσκολη η συνεννόηση μαζί της…
κ.κ.
8 Σεπτεμβρίου, 2010 9:08 μμ
Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε ένας άνθρωπος τόσο ευαίσθητος, να φύγει έτσι πρόωρα από τη ζωή. Όμως έτσι έγινε. Ίσως για να ταιριάζει η ζωή της με αυτό που ήταν, πως δεν της άρμοζε αυτός ο υποκριτικός κόσμος. Ίσως, αν ήταν λιγότερο σκληρή με τον εαυτό της, να ήταν καλύτερα να μείνει περισσότερο εδώ, για να ενοχλεί τους γελοίους. Ίσως όμως αυτό να της φαινόταν ήδη σαν συμβιβασμός. Η επιλογή ήταν δική της. Φαντάζομαι όμως πως θα στεναχώρησε κάποιους που την αγαπούσαν. Μένει σίγουρα αυτή η αληθινή, δυνατή γεύση από την παρουσία και τα ποιήματα της.
γαλαζοαίματος
8 Σεπτεμβρίου, 2010 9:50 μμ
lotea
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:07 μμ
lotea
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:13 μμ
Ο Καφετζόπουλος στο τέλος. Καλά, έχει το συνηθισμένο του υφάκι, αλλά μπορείς να πεις «ότι τσαντίζεται», που η Κατερίνα έφυγε, ενώ μένουν γύρω μας τόσοι και τόσοι τσόγλανοι. Δικαιούσαι να «τσαντιστείς» με κάποιον που αυτοκτονεί, έτσι δεν είναι;
μανικάκος
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:16 μμ
εξαρταται…ο καθενας εχει τους λογους του…
Back Door Man
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:17 μμ
Δικαιούσαι…
xtremyst
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:19 μμ
Αφιερωμα που παίχτηκε λίγο μετα το θάνατό της. Μιλάνε ο Καφετζόπουλος, ο Τζανετάκος, ο Καστανιώτης, η Όλια Λαζαρίδου, ο Σφέτσας και άλλοι, μεταξυ αυτων και η κόρη της, Μυρτώ… Είναι σε 3 μέρη…
DrAluca
8 Σεπτεμβρίου, 2010 10:26 μμ
Εγω μονο δικαιουσαι μπορω να πω…
Χαμογελατε…
OWL
8 Σεπτεμβρίου, 2010 11:28 μμ
και να σκεφτει κανενας ότι αυτα τα εγραφε σε μια εποχή που υπηρχε ακομα ελπίδα ότι το αυριο θα ήταν καλυτερο αποτο σημερα…
xtremyst
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:09 πμ
αυτό είναι μάλλον σχετικό. Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και την αναρχία και παρέμειναν πιστοί στην ιδέα της επανάστασης ενιωσαν μεγάλη απογοήτευση βλέποντας όλη αυτη την επαναστατική διάθεση να ενσωματωνεται σε ακίνδυνα κανάλια και τελικά να σβήνει. Ζήσαν την παραίτηση συντρόφων τους που κατάντησαν μικροαστοί δημόσιοι υπάλληλοι και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, έζησαν τις επιχειρήσεις αρετής, είδαν φίλους και συντροφους να πεφτουν στην πρέζα που έριξε στα Εξάρχεια εκεινα τα χρονια το κράτος… εμείς οι νεότεροι πάλι μεγαλώσαμε με άλλα βιώματα άλλες ελπίδες, άλλες προσδοκίες, αλλες εμπειρίες και απογοητεύσεις…. φυσικά υπάρχουν και πολλά κοινά στοιχεία, γι’αυτό μας συγκινουν και εμάς τόσο πολύ οι αναζητήσεις, η μαχητικότητα, οι αγωνίες, τα όνειρα, οι απογοητεύσεις και όλα εκείνα τα στοιχεία τελος πάντων που συνέθεταν την ποίηση της Γώγου…
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:12 πμ
και συνεχίζω να ποστάρω τα ίδια βίντεο… ναι, είμαι λίγο εκτός επικοινωνίας σήμερα… 🙂
xtremyst
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:15 πμ
να δείς θα φταίει ο ανάδρομος Ερμής 🙂
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:17 πμ
Πρέπει να είναι συχνά ανάδρομος τελευταία ο άτιμος, ή εγώ έχω πρόβλημα διάσπασης προσοχής… 🙂
xtremyst
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:19 πμ
μάλλον δεν θέλεις να τελειώσει το καλοκαίρι…
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:21 πμ
Ποτέ δε θέλω να τελειώνει το καλοκαίρι… έχω σοβαρούς λόγους γι’ αυτό… πάντα έψαχνα να βρω έναν τρόπο να την κάνω για ζεστά κλίματα το χειμώνα…αλλά φευ…!!! Τέσπα, ένας ακόμα χειμώνας θα είναι κι αυτός.
xtremyst
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:25 πμ
θα περάσει 🙂
αυτό προσπαθώ λέω στον εαυτό μου τώρα που βλέπω το Ναύπλιο να ερημώνει μέρα με τη μέρα… τεσπα καπως θα την παλέψουμε 🙂
καληνύχτες!!!
Ana-katadyomenh
9 Σεπτεμβρίου, 2010 2:26 πμ
Καληνύχτα xtremyst…
Back Door Man
8 Σεπτεμβρίου, 2010 11:35 μμ
Εξοδούχος φανταρος στη Ρόδο ένα απόγευμα αρχές Οκτώβρη. Παρέα 6-7 άτομα, από τις αναγκαστικές παρέες του στρατού προκειμένου να μη νιώθεις μόνος. Αγοράζω εφημερίδα και καθόμαστε για καφε.
Στην πρώτη σελιδα, το σοκ: «Bρεθηκε νεκρή η Κατερίνα Γώγου». Κάποιο επιφώνημα μου ξέφυγε και εγινε η ερώτηση: «Τι έπαθες ρε μαλάκα;»
«Πέθανε η Γώγου» τους λέω και βλέπω κάμποσα ζευγάρια μάτια να με κοιτούν με απορία «Ποια είναι αυτή;» H προσπάθεια να τους εξηγήσω στάθηκε μάταιη, ούτε καν σαν αστεία φατσούλα στις ελληνικές ταινίες την κατάλαβαν. Ένιωσα τόσο μόνος…
Από κείνη τη μέρα έκοψα μαχαίρι τις παρέες για χάρη της παρέας και μόνο…
μανικάκος
8 Σεπτεμβρίου, 2010 11:45 μμ
…ετσι…
🙂 να κανεις παρεες αξιολογες,ασχετα με την ηλικια, τις ιδεες ή την καταγωγη… 🙂
υγ:κι εγω οταν μιλουν οι φιλοι μου για αμαξια,κοιταω σα χαζος…
μανικάκος
8 Σεπτεμβρίου, 2010 11:47 μμ
σορι… it was trolling,το κοινο…
Back Door Man
9 Σεπτεμβρίου, 2010 12:01 πμ
Αστα να παν, και γω το ίδιο…
nolongersafe
9 Σεπτεμβρίου, 2010 12:07 πμ
Eμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα
στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν έρημους διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
γεια σου συντρόφισσα Κατερίνα, ελπίζω να περνάς καλά, κει πάνω…..
anton555
9 Σεπτεμβρίου, 2010 9:38 μμ
Μοναδικη….
Κανεις δε θα γλιτωσει….
μανικακος
3 Οκτωβρίου, 2011 12:54 μμ
…το νού σου!!!
Anakata-dyomenh
3 Οκτωβρίου, 2011 1:01 μμ
Πέθανε και ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης της Παραγγελιάς, του Βαρύ Πεπονιού, του Νοκ Άουτ …
http://www.mixtape.gr/efige-o-pavlos-tasios/