Στη δημόσια συζήτηση σχετικά με τις ένοπλες οργανώσεις και την «τρομοκρατία», η πολιτική συχνά απουσιάζει, τόσο από τον κυρίαρχο λόγο, όσο και από το λόγο της αριστεράς.
του Καπυμπάρα
Τις μέρες που ακολούθησαν το τελευταίο χτύπημα της «Σέχτας Επαναστατών» η δημόσια συζήτηση κινήθηκε σε λίγο – πολύ γνωστά μοτίβα, σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενα, με τα γνωστά μονότονα επαναλαμβανόμενα σε κάθε ανάλογη περίπτωση κλισέ. Κοινό χαρακτηριστικό τόσο του κυρίαρχου λόγου, όσο και του λόγου μεγάλου μέρους της αριστεράς είναι η άρνηση του πολιτικού χαρακτήρα της δράσης των ένοπλων οργανώσεων, με διαφορετικό, βέβαια, τρόπο και διαφορετικές επιδιώξεις από κάθε πλευρά, που σαν αποτέλεσμα έχει να αναβάλλεται διαρκώς η συζήτηση για τα πολιτικά αίτια και τα αποτελέσματα της δράσης των ένοπλων οργανώσεων.
Ο κυρίαρχος λόγος αποπολιτικοποιεί τη δράση των «τρομοκρατικών» οργανώσεων είτε χαρακτηρίζοντας τους «τρομοκράτες» εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου είτε παρουσιάζοντας κάθε προσπάθεια αναζήτησης των αιτίων μιας τέτοιας δράσης σαν περίπου δικαιολόγηση και συνοδοιπορία. Προτιμά να χαθεί η ευκαιρία η κοινωνία να αναζητήσει τα πώς και τα γιατί, επιδιώκοντας τη θέση μιας τέτοιας συζήτησης να πάρει ένας φρονηματικός μονόλογος για την ενδυνάμωση του κύρους της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό πως αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν από τα ΜΜΕ, την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη η όλη επιχείρηση εξάρθρωσης της 17Ν, πως έγινε ευκαιρία να ενοχοποιηθεί η αντιδικτατορική δράση, να ξεπλυθεί το προφίλ των Αμερικάνων συμμάχων μας και να πληροφορηθούμε ότι οπλίζουμε το χέρι των τρομοκρατών, όταν μιλάμε για βασανιστές της χούντας και όχι για «απότακτους αστυνομικούς».
Είναι σαφές πως οι εξουσίες δεν επιθυμούν η κοινωνία να στοχάζεται, αλλά προτιμούν να αντιδρά φοβικά και να σκέφτεται με τυποποιημένα σχήματα που έχουν ετοιμάσει άλλοι γι’ αυτήν. Ποιος μπορεί όμως, να είναι ο λόγος που και μεγάλο μέρος της αριστεράς αρνείται, με τον τρόπο του, την πολιτική συζήτηση γύρω από το θέμα;
Ο τρόπος με τον οποίο αποπολιτικοποιείται «από αριστερή σκοπιά» το φαινόμενο, είναι αυτός της κατασκευής αστυνομικού τύπου σεναρίων με την εμπλοκή πραχτόρων, προβοκατόρων, μυστικών υπηρεσιών κ.λπ. Το ζητούμενο βέβαια, δεν είναι να αρνηθεί κανείς την ύπαρξη τέτοιων μηχανισμών και να μη συζητά το ενδεχόμενο της εμπλοκής τους, αλλά να αναρωτηθεί αν είναι σωστό πολιτικά (ή αν είναι τελικά πολιτική αντίδραση) να αναλώνεται σε μία σεναριολογία που δεν μπορεί καν να την αποδείξει, καθώς διαθέτει μόνο ενδείξεις, κι αυτές πολύ υποκειμενικές, και όχι αποδείξεις για να στηρίξει έναν ισχυρισμό, που από τη στιγμή που τον εκφράζει δημόσια έχει και το βάρος της απόδειξής του. Μην έχοντας αποδείξεις, μεγάλο μέρος της αριστεράς δίνει την εντύπωση ότι σεναριολογώντας, δεν απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας, αλλά μόνο σε όσους έχουν παρόμοιο τρόπο σκέψης και είναι έτοιμοι να πειστούν, με λίγα λόγια, μάλλον στο εσωτερικό της.
Στο ερώτημα γιατί γίνεται αυτή η επιλογή, πολλές μπορεί να είναι οι απαντήσεις. Καταρχήν, η άρνηση πολλών αριστερών να αποδεχτούν ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι με αναφορά στην ανατροπή του συστήματος, την επανάσταση ή την κοινωνική δικαιοσύνη, που οι απόψεις τους να απέχουν τόσο ριζικά από τις δικές τους. Για παράδειγμα, για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα, η «Σέχτα Επαναστατών» στις προκηρύξεις της βγάζει ένα μίσος για ολόκληρη την κοινωνία, μια χωρίς προηγούμενο αυτοαναφορικότητα και υιοθετεί κάθε «αριστερή βρισιά» (σεχταριστής, μηδενιστής, ατομικιστής, μιλιταριστής κ.λπ.) σαν αυτοπροσδιορισμό. Αυτό, είναι λογικό να οδηγήσει πολλούς να σκεφτούν πως «είναι πολύ ηλίθιοι για να είναι αυθεντικοί», άρα πρέπει να είναι πράχτορες. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όταν μιλάμε για τις ένοπλες οργανώσεις νέας γενιάς δεν μπορούμε να λαμβάνουμε στην ανάλυσή μας ως δεδομένα ούτε όσα για μας είναι αυτονόητα ούτε τα χαρακτηριστικά των οργανώσεων των δεκαετιών του εβδομήντα και του ογδόντα, αφού ζούμε σε μία συγκυρία με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων κατεδαφίζονται με πρωτοφανείς ρυθμούς. Παράλληλα, οι εναλλακτικές προτάσεις στον καπιταλισμό δεν φαντάζουν τόσο πειστικές όσο ήταν άλλοτε, η ίδια η έννοια της συλλογικότητας ξεφτίζει και είναι λογικό να εμφανίζονται φαινόμενα τυφλών βίαιων αντιδράσεων χωρίς σαφή πολιτική στόχευση, αλλά με έντονο ατομικισμό. Ίσως, τελικά, απόψεις σαν αυτές της σέχτας να μην έπρεπε να μας ξενίζουν και τόσο. Πιθανά να τις έχουμε ακούσει και εμείς οι ίδιοι να εκφράζονται από άτομα που κινούνται στις πιο ατομικιστικές παρυφές του αναρχικού χώρου. Άλλωστε, για να συγκροτηθεί μια ένοπλη οργάνωση σαν τη «Σέχτα Επαναστατών», δε χρειάζεται να έχει μαζικό και πειστικό πολιτικό λόγο, αφού δε λειτουργεί με τέτοια κριτήρια. Αρκούν καμιά δεκαριά άτομα με τέτοιες απόψεις και στατιστικά είναι πολύ πιθανό να βρεθούν. Προσωπικά, θεωρώ ότι από τη στιγμή που υπάρχουν αριστερές οργανώσεις που πιστεύουν ότι τον κόσμο τον ελέγχει ο άξονας Μόσχας – Πεκίνου – Τεχεράνης ή που περιμένουν το σοσιαλισμό σαν συνέπεια είτε του πυρηνικού πολέμου είτε της επαφής μας με τους εξωγήινους, δεν θεωρώ απίθανη την ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας.
Το επιχείρημα ότι είναι πράχτορες γιατί επιλέγουν να χτυπήσουν σε μια τέτοια συγκυρία για «να αποπροσανατολίσουν το λαό μας από τα πραγματικά του προβλήματα» είναι προβληματικό γιατί μπορεί να το πει κανείς σε κάθε συγκυρία, αφού πάντα υπάρχουν πραγματικά προβλήματα του λαού. Επομένως, αυτό θα σήμαινε ότι όλες οι ένοπλες οργανώσεις και πάντοτε θα έπρεπε να είναι πράχτορες, πράγμα που έχει διαψευστεί ιστορικά. Το επιχείρημα αυτό μοιάζει να αγνοεί το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να κάνει εντελώς διαφορετική ανάλυση της συγκυρίας και διαφορετική ιεράρχηση των στόχων του μέσα σ’ αυτήν.
Ακόμα, το ότι η «Σέχτα Επαναστατών» επέλεξε σαν στόχο της τον Γκιόλια και όχι κάποιον δημοσιογράφο πιο γνωστό και πιο εκνευριστικό, μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί χωρίς την αναφορά σε προβοκάτορες, από το γεγονός ότι στο παράλληλο σύμπαν που ζουν τα παιδιά της «Σέχτας» η βασική κοινωνική αντίθεση μπορεί να μην είναι αυτή ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τους εργαζόμενους, αλλά αυτή ανάμεσα στο «Ιντυμίντια» και το «Τρωκτικό». Μπορεί ακόμη να επιλέχθηκε και εξαιτίας της έλλειψης σοβαρής φρούρησής του, πράγμα καθόλου πρωτότυπο, αφού ακόμη και η βασκική ΕΤΑ, οργάνωση με σχετικά σοβαρά ερείσματα στην κοινωνία, αντί να στοχοποιεί βασιλείς και πρωθυπουργούς, κατέληξε να σκοτώνει δημοτικούς συμβούλους της δεξιάς.
Πολλές φορές τα αίτια της προβοκατορολογίας είναι περισσότερο ψυχολογικά. Αν κάποιος προτιμά οι ενέργειες αυτές να προέρχονταν από μυστικές υπηρεσίες και όχι από κάποιον με παρόμοιες πολιτικές αναφορές μ’ αυτόν, έχει την τάση ασυναίσθητα να τείνει προς αυτήν την εξήγηση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του και τόσο τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του.
Η χειρότερη περίπτωση είναι η αναπαραγωγή τέτοιων σεναρίων να γίνεται συνειδητά και με πολιτικό σχεδιασμό από οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς. Αυτό μπορεί να είναι δείγμα πνευματικής νωθρότητας (αποφεύγουμε να αντιπαρατεθούμε πολιτικά με τους ένοπλους και ξεμπερδεύουμε με ένα «είναι πράχτορες»), αλλά είναι πιθανόν να φανερώνει και το φόβο η πολιτική συζήτηση να οδηγήσει και σε δυσάρεστα συμπεράσματα, όπως ότι ο πολιτικός εξτρεμισμός είναι αποτέλεσμα, έστω και δευτερευόντως, πολιτικών ανεπαρκειών και της ίδιας της αριστεράς (η τιμωρία του ρεφορμισμού μας, που έλεγε και ο Λένιν). Είναι δυνατόν επίσης, να προέρχεται από ελιτίστικες αντιλήψεις, που συνυπάρχουν με έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης και οι οποίες υποτιμούν το λαό και επιχειρούν να τον χειραγωγήσουν. Αυτές οι αντιλήψεις υπονοούν ότι ο λαός είναι μια άβουλη μάζα, που δεν καταλαβαίνει από σύνθετες έννοιες και η προβοκατορολογία είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να «θωρακιστεί» ιδεολογικά απέναντι στους ένοπλους -λες και αν μάθαινε ότι είναι «αυθεντικοί», δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα στη χρήση βίας από την πλευρά ενός μαζικού κοινωνικού ή εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και από αυτήν μίας αυτοαναφορικής σέχτας μιλιταριστών και θα γραφότανε σ’ αυτούς. Μπορεί, τέλος, τμήμα της αριστεράς να πιστεύει ότι η συνωμοσιολογία τη βοηθά να αποφύγει τις κακοτοπιές όταν πιέζεται από την εξουσία να «καταδικάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» και να μη φανεί ούτε συνοδοιπόρος των τρομοκρατών ούτε ότι κάνει υποχωρήσεις σε θέματα αρχών (ότι δεν αποκλείει τη χρήση βίας αν χρειαστεί).
Όποια κι αν είναι τελικά η αιτία που μεγάλο μέρος της αριστεράς καταφεύγει σε συνωμοσιολογικά σενάρια -πολλές φορές μάλιστα, συνυπάρχουν περισσότερες από μία- το αποτέλεσμα είναι ότι με ευθύνη και της αριστεράς η επί της ουσίας συζήτηση στην κοινωνία διαρκώς αναβάλλεται και το φαινόμενο αποπολιτικοποιείται, επιτρέποντας την πολιτική του χρήση από τη δεξιά, την πρόσκαιρη διαχείρισή του από την αριστερά και καταδικάζοντας την κοινωνία άλλη μία φορά στο ρόλο του παθητικού θεατή.
Shortlink: http://wp.me/pPn6Y-1WI
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
loophole
1 Αυγούστου, 2010 2:24 μμ
Καλημέρα. Πολύ με αρέσει καπυμπάρα το κείμενο.
Να βάλω κι εγώ κάποια ζητήματα που έτσι κι αλλιώς υπονοείς νομίζω. Έχει σημαντική διαφορά για μας -ως προς την ανάλυση δηλαδή- το αν η σέχτα και η κάθε σέχτα στην πραγματικότητα αποτελείται από πράκτορες (δε λέω προβοκάτορες διότι προβοκατόρικα δρουν έτσι κι αλλιώς), ειλικρινείς στρατιώτες του ένοπλου ή κι απ’ τα δύο μαζί? Όχι λέω εγώ. Όχι ακόμα κι αν μπορούσαμε να αποδείξουμε με ακράδαντα στοιχεία ότι η δράση της είναι ένα καλοστημένο σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών. Διότι στο μέτρο που οι προκηρύξεις της είτε γίνονται αντικείμενο διαχείρισης από το σύστημα είτε βρίσκουν υποστηρικτές (ακόμα κι αν μέρος αυτών διαφωνεί με την πρακτική), η αντιπαράθεση πρέπει πλέον να είναι πολιτική. Στο κάτω κάτω οι «σεχταριστές» το «κέρδισαν» αυτό το δικαίωμα με το έτσι θέλω, έχουν πλέον τη δημοσιότητα που επιθυμούν και με τον τρόπο που πιθανώς επιθυμούν χάρη στα μμε. Δεν αρκεί δηλαδή να καταδικαστεί η βία των ένοπλων οργανώσεων ή να φωνάξουμε όλοι μαζί «προβοκάτσια». Πρέπει να καταδικαστεί με επιχειρήματα και απεύθυνση στην κοινωνία η συγκεκριμένη ιδεολογία και ο πολιτικός τους λόγος. Ή τελοσπάντων μπορεί και να μην καταδικαστεί από κάποιους. Να ξέρουμε το γιατί.
Είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ για το θέμα «σιγά μην χρεωθούμε τον κάθε μαλάκα που δεν κατάφερε να γίνει μπάτσος και τον αγκάλιασε η «επανάσταση». Δυστυχώς όμως η αριστερά και ο αναρχικός χώρος τελικά τον χρεώνονται.. Και τον χρεώνονται λόγω έλλειψης πολιτικού λόγου αλλά/και κυρίως λόγω έλλειψης πράξεων και κοινωνικής δράσης. Όσο είμαστε λίγο πολύ το ίδιο αυτοαναφορικοί με τη σέχτα τόσος χώρος μένει στο καθεστωτικά μέσα (και ο draluca έχει δίκιο σ’ αυτό, ότι δηλαδή αφού δεν έχεις καταφέρει να μιλήσεις με τις πράξεις σου έτσι ώστε να μην χρειάζονται τα λόγια, μίλα με τα λόγια, τι να κάνουμε). Και μετά το μόνο που μένει είναι να βγαίνουν αριστεροί και «αριστεροί» με την ουρά στα σκέλια και να καταδικάζουν απολογούμενοι «τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Ο Mind είπε τις προάλλες «είναι δικός τους πόλεμος και δεν με αφορά». Συμφωνώ απόλυτα. Απλά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ΓΙΑΤΙ είναι δικός τους ο πόλεμος.
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 2:34 μμ
Δίκιο έχεις, το κείμενο πάντως, επικεντρώνεται στην ανάγκη για πολιτική κριτική, σαν προϋπόθεση για ο,τιδήποτε άλλο, και όχι τόσο στην ίδια την κριτική.
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 4:11 μμ
Θα μπορούσα να καταλάβω αυτό το κείμενο Capybara αν μιλούσαμε όχι για την σέχτα, αλλά για την 17 Νοέμβρη, τον ΕΛΑ και μιά σειρά από οργανώσεις που αποφάσισαν να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Όντως τότε το στυλάκι «είστε πράκτορες» ήταν από ενοχλητικό έως και ύποπτο.
Σήμερα όμως δεν νομίζω ότι χωρά, όχι πολιτική συμφωνία, αλλά καν πολιτική αντιπαράθεση. Δηλαδή τι να απαντήσει κάποιος στα «θα σε γεμίσω κουμπότρυπες» και στα «θα σου χαρακώσω το πρόσωπο»;
Δεν λένε μόνο αυτά θα μου πεις.
Μα τα υπόλοιπα είναι χειρότερα! Λέξεις «ατάκτως ερριμένες» με φανερή την πλήρη σύγχυση σε όλα τα επίπεδα. Τα κείμενά τους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως κριτήριο ότι ΔΕΝ είναι ασφαλίτες γιατί δεν μπορεί, κάποιον πιο καταρτισμένο θα έχει η ασφάλεια.
Ο Κρυστάλης π.χ. δεν νομίζω ότι θα μίλαγε για…κουμπότρυπες!
Απ΄ την άλλη όμως μην θεωρείς ότι υπάρχουν μόνο τα δύο άκρα: Είτε οργάνωση της ασφάλειας είτε βαρεμένοι καουμπόυς.
Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Ένας έλεγχος της καθοδήγησης, κάποιο μέλος ή ακόμη και η απλή εξωτερική επαφή της οργάνωσης με την ασφάλεια (γνωστός γνωστού κλπ.) είναι αρκετή για να ελέγξεις τόσο μικρές ομάδες.
Αν θυμάσαι όταν έπιασαν το Μαζιώτη είχε βγει μια ιστορία στις εφημερίδες ότι τον έπιασαν γιατί είχαν σκοπό να χτυπήσουν την ΓΑΔΑ.
Αν (ΑΝ λέω) ισχύει κάτι τέτοιο, είναι αποκαλυπτικότατο: Σημαίνει ότι δεν τους έπιαναν παρόλο που τους ήξεραν, μέχρι που έμαθαν ότι θα κάνουν χτύπημα που δεν τους «άρεσε»!
Αυτό δεν είναι μια έμμεση μορφή ελέγχου;
Τέλος πάντων, εμένα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που φαίνονται τελείως πολιτικά ασυγκρότητοι, που φαίνεται να έχουν σχέση με ποινικούς, χούλιγκανς κλπ. (δηλαδή εντελώς διαβρωμένοι χώροι), να μην μπορεί η ασφάλεια να τους πιάσει.
Όλα γίνονται θα μου πεις και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτε, όμως είναι περίεργο.
Να σου φέρω ένα άσχετο παράδειγμα:
Εσένα π.χ. δεν σου φαίνεται περίεργο που κανείς δεν έχει πιαστεί για τον εμπρησμό του Μάη που κάηκαν 3 άνθρωποι; Εμένα μου φαίνεται, όταν αυτό έγινε μπροστά σε τόσο κόσμο, με τόσες κάμερες που έχει η Σταδίου και με το γεγονός ότι δεν μιλάμε και για κανένα χώρο με 50 χιλιάδες μέλη…
Κι εγώ πίστευα ότι πιθανότατα να το έκαναν ανεγκέφαλοι. Όμως απ’ την άλλη αν ήταν ανεγκέφαλοι σήμερα η ασφάλεια θα τους περιέφερε από κανάλι σε κανάλι, κι αυτό με κάνει να υποπτεύομαι ότι ήταν καθαρά ασφαλίτικη υπόθεση, έστω και εκμεταλλευόμενη την στιγμή.
Όμως έστω και δεν είναι:
Τι πολιτική αντιπαράθεση να κάνεις με ανθρώπους που σου λένε ότι δεν λειτουργούν πολιτικά, ότι χέστηκαν για όλα αυτά και απλά σε καλούν να μην είσαι κότα και να ζήσεις την έκσταση της επανάστασης?
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 4:25 μμ
Γεια σου αρουραίε! Με το κείμενο δεν θέλω να αποδείξω ότι δεν υπάρχει εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών, αλλά ότι υπάρχει έστω και μια περίπτωση να μην υπάρχει κάτι τέτοιο.
Σε αυτήν την περίπτωση, οφείλουμε να μιλάμε πολιτικά (χωρίς απαραίτητα να απαντάμε στα βαθυστόχαστα επιχειρήματά τους). Γιατί υπάρχουν τέτοιες οργανώσεις; γιατί δεν μας αφορά ο πόλεμός τους;
Αν μεταφέρουμε τη συζήτηση στο αστυνομικό της μέρος, αφού δεν διεξάγουμε κι εμείς παράλληλες έρευνες, λίγα πράγματα μπορούμε να αποδείξουμε και μπορούμε να πείσουμε μόνο τους από τα πριν πεισμένους. Στην τελική η αριστερά δεν υπάρχει για να λύνει αστυνομικούς γρίφους, αλλά για να ερμηνεύει κοινωνικά φαινόμενα.
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 4:51 μμ
Ένας φίλος όταν του είχα πει παλιά ότι υποψιάζομαι ότι το χτύπημα στους δίδυμους πύργους είναι δουλειά της CIA, μου είχε πει: «Ναι ρε μαλάκα, σίγουρα. Και τι μισθό έπαιρναν αυτοί οι πράκτορες ώστε να πέσουν πάνω στους πύργους??»
Με μία πρώτη ματιά έτσι είναι: Όντως είναι εντελώς ηλίθιο να λέει κανείς ότι κάποιοι αεροπειρατές που «αυτοκτόνησαν» είναι πράκτορες. Όμως απ’ την άλλη δεν είναι καθόλου απαραίτητο οι δράστες να πήραν και την απόφαση της ενέργειας. Ή δεν είναι καθόλου δύσκολο η CIA να άφησε να εξελιχθεί μια υπόθεση και με βάση τις εσωτερικές αντιθέσεις της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ κανείς να μην παρεμπόδισε μια τρέλα ενός φανατικού.
Μα τότε θα μου πει κάποιος τίποτε δεν είναι σίγουρο: Μπορεί πράγματι ο οποιοσδήποτε να είναι πράκτορας: Από τον Ανδριανόπουλο μέχρι την Παπαρήγα, και όλα τα γεγονότα συνωμοσίες!
Εκεί είναι όμως που έρχεται να βοηθήσει το πολιτικό κριτήριο. Και το πολιτικό κριτήριο λέει (ανάμεσα σε άλλα) το πολύ απλό: Ποιός ωφελείται;
Τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του αραβικού κόσμου δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετούνται από μία τέτοια ταρζανιά που θα κουβαλούσε στην περιοχή όλο τον στόλο των ΗΠΑ! Πόσο βλάκας θα πρέπει να είναι κάποιος ώστε να δώσει το πάτημα για την έναρξη του «παγκοσμίου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», όταν οι άλλοι (ΗΠΑ) φαινόταν εξόφθαλμα ότι κωλοτρίβονται εδώ και χρόνια;
Ένα τέτοιο κριτήριο λοιπόν μ’ έχει οδηγήσει και τώρα, δεν έχει τίποτε το αστυνομικό η σκέψη μου. Απλά κάποια πράγματα μου φαίνονται παράλογα, τίποτε παραπάνω. Αν κάποιος άλλος μου τα εξηγήσει λογικά, πέρα από φράσεις του τύπου «Οι μπάτσοι είναι ζώα» δεν έχω πρόβλημα.
Και το κοινωνικό φαινόμενο που λες υπάρχει ανεξάρτητα από τις σέχτες κι έχεις και δίκιο ότι σε ένα βαθμό φταίει και η αριστερά: Όντως όταν δεν δίνεται καμία πραγματική πολιτική προοπτική και η πίεση του συστήματος μεγαλώνει, τα ξεσπάσματα βίας μόνο παράλογα δεν είναι.
Δυστυχώς όμως πολλές φορές είναι και ελέγξιμα…
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 5:00 μμ
Με την τελευταία συμπερασματική παράγραφο συμφωνώ, μονό που προτάσσω σαν σημαντικότερο το πρώτο σκέλος της:
«Και το κοινωνικό φαινόμενο που λες υπάρχει ανεξάρτητα από τις σέχτες κι έχεις και δίκιο ότι σε ένα βαθμό φταίει και η αριστερά: Όντως όταν δεν δίνεται καμία πραγματική πολιτική προοπτική και η πίεση του συστήματος μεγαλώνει, τα ξεσπάσματα βίας μόνο παράλογα δεν είναι.»
Και ως δευτερεύον το δεύτερο: «Δυστυχώς όμως πολλές φορές είναι και ελέγξιμα…»
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 5:02 μμ
Να υποθέσω ότι με τις προηγούμενες διαφωνείς; 😉
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 5:27 μμ
🙂 😛
Πράγματι, διαφωνώ, νομίζω ότι το «ποιος ωφελείται;» μπορεί να σε οδηγήσει στα πιο παράλογα συμπεράσματα, γι’ αυτό και δεν το εμπιστεύομαι σαν κριτήριο.
Σχετικά με τους δίδυμους πύργους:
i) Τί αξία έχει να ξέρουμε αν οι Αμερικάνοι το ήξεραν και το άφησαν να γίνει ή όχι; Κατά τη γνώμη μου μικρή και δευτερεύουσα.
Το σημαντικό είναι να μιλήσουμε πρωτίστως για τις αιτίες που γεννούν το μίσος για τις ΗΠΑ και για τα χαρακτηριστικά των φονταμενταλιστικών οργανώσεων.
Τελικά, αν όλα παρουσιάζονται ως τμήμα των σχεδίων του ιμπεριαλισμού (ακόμη και οι επιθέσεις εναντίον του) αυτός εμφανίζεται ανίκητος.
ii) Όσον αφορά τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, δεν νομίζω ότι δεν ωφελήθηκε.
Η επίθεση χώρισε τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, δημιούργησε βολικούς εχθρούς και πόλωσε το κλίμα (σε μια εποχή μάλιστα, που το κύρος του φονταμενταλισμού ξεθώριαζε). Από αυτήν την πόλωση ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και το πολιτικό του ρεύμα βγήκαν κερδισμένοι. Δεν είναι επομένως και τόσο απίθανο σε αντίθεση μ’ εμάς, αυτός να υπολόγισε ότι θα ωφεληθεί από την επίθεση.
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 6:07 μμ
Ναι, γι αυτό σου είπα ότι είναι ένα από τα κριτήρια.
Ένα άλλο θα μπορούσε να είναι το «ποιός» είναι ο Λάντεν, το «γιατί» οι Αμερικάνοι από το 1993 μιλούσαν για «Πόλεμο των πολιτισμών» (Foreign Affairs), το ποιό κομμάτι του αραβικού κόσμου εκπροσωπείται από τέτοιες ενέργειες κλπ. κλπ.
Πολλά είναι τα κριτήρια και αν διαβάσεις (που σίγουρα θα έχεις διαβάσει) το «Ένας κόσμος ανάποδα» του Γκαλεάνο, θα δεις ότι αφήνει φανερά υπονοούμενα για τον Μπίν Λάντεν (1998- τρία χρόνια πριν τους δίδυμους πύργους) για το μέλλον που επιφυλασσόταν στο «καινούριο αστέρι» όπως το ονόμαζε…
Αλλά τέλος πάντων, αυτή είναι άλλη κουβέντα…
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 6:14 μμ
Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν απαγορευμένα ερωτήματα.
Καλό είναι πάντως, να τοποθετούμαστε πρώτα στα «προφανή» σενάρια και μετά να μιλάμε και για τα «εναλλακτικά».
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 6:22 μμ
Χμμμ…δεν ξέρω.
Ποιό ήταν το προφανές σενάριο για τον εμπρησμό του Ραιχσταγκ? 😉
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 6:38 μμ
Είσαι προβοκά(σ)τορας τελικά και όχι αρουραίος 😛
Το φαντάστηκα ότι θα ρώταγες κάτι τέτοιο!
Πάντως σ’ αυτήν την περίπτωση, αν ήμασταν οι κομμουνιστές, θα ξέραμε ότι δεν το κάναμε εμείς από πρώτο χέρι!
Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι η μέθοδος που περιγράφω δεν είναι αλάνθαστη, αλλά έχει μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας. Βεβαία η δική σου όταν πετυχαίνει, είναι πολύ πιο εντυπωσιακές οι επιτυχίες της!!!
Αρουραίος
1 Αυγούστου, 2010 8:16 μμ
Διεκδικείς όμως με αξιώσεις απ’ ότι βλέπω τον ρόλο μου ως προβοκά(σ)τορα!
Ποιά δηλαδή είναι η δική μου…»μέθοδος»;
Ότι βλέπω πράκτορες κάτω από κάθε πέτρα? 🙂
blackpanther1975
4 Αυγούστου, 2010 8:13 μμ
Αρουραίε σε άλλα (περί ουσιών!) είχαμε διαφωνήσει αλλά σε αυτά που έγραψες συμφωνώ απόλυτα!
Να προσθέσω ότι για τις 5 Μάη το κράτος κατέσχεσε βίαια το δημοσιογραφικό υλικό ακόμη και διεθνών ρεπόρτερς για τα γεγονοτα της μαρφίν…
Αρουραίος
5 Αυγούστου, 2010 8:56 πμ
Ε δεν είναι ανάγκη να διαφωνούμε σε όλα! 😉
Και τώρα πάντως διαφωνούμε -ή έχουμε διαφορετικούς κώδικες- σε κάποια πράγματα (διάβασα τις τοποθετήσεις σου παρακάτω).
Ελπίζω κάποια στιγμή να σου γράψω αναλυτικότερα.
Eddie
1 Αυγούστου, 2010 5:35 μμ
«Μπορεί, τέλος, τμήμα της αριστεράς να πιστεύει ότι η συνωμοσιολογία τη βοηθά να αποφύγει τις κακοτοπιές όταν πιέζεται από την εξουσία να «καταδικάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» και να μη φανεί ούτε συνοδοιπόρος των τρομοκρατών ούτε ότι κάνει υποχωρήσεις σε θέματα αρχών (ότι δεν αποκλείει τη χρήση βίας αν χρειαστεί).»
Τεράστια αλήθεια, δυστυχώς…
oldboy9
1 Αυγούστου, 2010 5:59 μμ
Ψύλλοι στα άχυρα παίδες, ένα όνομα μόνο: Ντάνος Κρυστάλλης!
25 χρόνια μετά, και μαύρο πέπλο κουκουλώματος εξακολουθεί να σκεπάζει την σκοτεινή εκείνη ιστορία.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=108826&dt=07/03/1999
Στο τέλος του site με τίτλο «Η ελληνική βερσιόν» η εδώ: http://krystallis.blogspot.com/
Μαύρα μεσάνυχτα έχουμε! 😯
kixwtis
1 Αυγούστου, 2010 6:48 μμ
Kαίριο το άρθρο σου capy
Πας ένα βήμα παραπέρα. Εκεί που ασχολούμαστε με ένα γεγονός ή το πολύ πολύ το πως κάνει τη χρήση του γεγονότος το καθεστώς εσύ παρατηρείς και κάνεις κριτική στα ανακλαστικά επί του γεγονότος όλων των πλευρών και κυρίως της αριστεράς.
Γνώμη μου είναι η εξής: η αριστερά πρέπει να κάνει διπλή τοποθέτηση από τη σκοπιά της.
Είναι σαφές πως μιλάμε για ένα γεγονός το οποίο κατά βάση είναι σκοτεινό ως προς την προέλευση του. Είναι ένα μαύρο κουτί για το οποίο δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά εικασίες.
Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και για κάθε γεγονός που δεν έχει βγει στο φως σαν τον Κρυστάλλη, όπως οι δίδυμοι πύργοι ή η δολοφονία του Κέννεντυ.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε δύο επιλογές:
1. Να σωπάσουμε απέναντι σε κάτι που δεν γνωρίζουμε. Αυτό, όμως, δίνει χώρο στον καθεστωτικό μονόλογο και εμείς δεν υπάρχουμε σε ένα γεγονός πολιτικό.
Το γεγονός είναι πολιτικό γιατί: σχετίζεται άμεσα με την πολιτική. Ο Γκιόλιας ήταν ένας δημοσιογράφος ο οποίος διαχειριζόταν πληροφορίες και ειδήσεις πολιτικού περιεχομένου σε πολύ μεγάλο κομμάτι τους.
Επίσης είναι πολιτικό γιατί βγαίνει μία προκήρυξη η οποία χαρακτηρίζει το γεγονός ως πολιτική πράξη και με πολιτικό στόχο (την επανάσταση ή ότι άλλο) και απευθύνεται σε κάθε είδους δέκτες που σχετίζονται με το γίγνεσθαι στην πολιτική.
Έτσι, λοιπόν, καλούνται όσοι εμπλέκονται με πολιτικά ζητήματα να πάρουν μία θέση απέναντι σε ένα πολιτικό γεγονός.
2. Η δεύτερη επιλογή, λοιπόν, είναι να πάρουμε θέση απέναντι στο πολιτικό γεγονός.
Τι θέση, όμως, θα πάρουμε σε ένα γεγονός για το οποίο έχουμε ελλειπείς γνώσεις και πληροφορίες;
Το ορθό σε αυτή την περίπτωση είναι αφενώς να παραδεχτούμε ότι κάνουμε εικασίες.
Αφετέρου να τοποθετηθούμε σε όλες τις δυνατές περιπτώσεις εικασιών. Αυτό το τελευταίο είναι που στηρίζω όπως ανέφερα. Και τι σημαίνει αυτό; Καταρχήν να πούμε το εξής:
– το πρώτο ενδεχόμενο είναι να έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση εξτρεμισμού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει αφενώς να τοποθετηθούμε πάνω στο γεγονός, δηλαδή ποια είναι η επιδίωξη ενός εξτρεμιστή (πχ ικανοποίηση ενός προσωποποιημένου μίσους για το σύστημα ή η έλευση της επανάστασης κλπ) και αφετέρου πρέπει να τοποθετηθούμε πάνω στην εκτίμηση των αποτελεσμάτων.
– το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να έχουμε τη δράση πρακτόρων. Μα γιατί οι πράκτορες να οδηγηθούν σε μία τέτοια πράξη; Τι θέλουν να πετύχουν; Ποιο το αποτέλεσμα του γεγονότος από την πλευρά των πρακτόρων, του καθεστώτος κλπ;
Το καθεστώς από την πλευρά του έχει κάνει ακριβώς αυτό που αναφέρω, δηλαδή
από τη μία έχει αναφερθεί σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών και ότι ο Γκιόλας ήταν ένας αγωνιστής που ήξερε πολλά που κάποιοι δε θέλαν να μάθει ο κόσμος
Μην ξεχνάμε ότι το master στη συνομωσιολογία δε το έχει η αριστερά, αλλά ο Λιακόπουλος και οι φασίστες…
από την άλλη στοχοποιεί το indymedia, το άσυλο και τον αναρχικό χώρο
Zaphod
1 Αυγούστου, 2010 7:25 μμ
Όπως πάντα εξαιρετικός, αν και μερικές επισημάνσεις (όχι αντιρρήσεις):
1. Άλλο προβοκάτσια κι άλλο προβοκατόρικη πράξη. Ένας «αγωνιστής» μπορεί κάλιστα να δρα προβοκατόρικα χωρίς τη θέλησή του (ή ακόμη και με τη θέλησή του).
2. Δε νομίζω ότι κανείς ισχυρίζεται ότι οι ένοπλες ομάδες απαρτίζονται από ασφαλίτες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, αν και δε νομίζω ότι ποτέ θα αναλυθεί επαρκώς (και με ακρίβεια), είναι ο βαθμός διείσδυσης κρατικών οργάνων είτε πέριξ των ένοπλων ομάδων, είτε ακόμη και σε αυτές. Επίσης -και εξίσου σημαντικό- το πόσο γνωστή είναι η δράση των ένοπλων ομάδων στην αστυνομία και αυτή επιλέγει να δρα (ή να σιωπά) ανάλογα με την περίσταση.
Το πολιτικό «έγκλημα» είναι υπαρκτό και σαφώς διακριτό. Όμως, όσο η συζήτηση γίνεται με «σομπολικούς» όρους και αφελή «αριστερά» τσιτάτα (της προόδου, του πολιτικού πολιτισμού, της ροζ τουλίπας και της ραγισμένης καρδιάς), ούτε η κοινωνία, ούτε τα κινήματα καταλήγουν πουθενά. Αντιθέτως, αυτή η δήθεν ανθρωπιστική αρλουμπολογία που περιγράφει τη δράση των ένοπλων ομάδων, συντελεί στην ακόμη περισσότερο στην ανάπτυξη ακόμη πιο βίαιων, πιο ακραίων, πιο απολίτικων και πιο μηδενιστικών «σεχτών».
Σε κάθε περίπτωση, η ανεκδιήγητη «Σέχτα» έχει αποδείξει ένα πράγμα: στην Ελλάδα η ανθρώπινη ζωή είναι πάμφθηνη και το να την αφαιρέσεις πανεύκολο.
kixwtis
1 Αυγούστου, 2010 8:02 μμ
Η κοινωνία και τα κινήματα εξαρτώνται στο σύνολό τους από τη συζήτηση και τις αναλύσεις που γίνονται πάνω στα γεγονότα «τύπου Σέχτας»;
Το αν μια ομάδα ανθρώπων -ότι ρόλο και αν παίζουν- θα γίνει σέχτα ή όχι εξαρτάται από την αρλουμπολογία των υπολοίπων;
Προφανώς βάζοντας τα ρητορικά ερωτήματα διαφωνώ με τις παραπάνω τοποθετήσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν περιμένω κάποια σχετική απάντηση.
Θα συμφωνούσα ότι χρειάζεται ωριμότερη αντιμετώπιση και παραπάνω ενασχόληση με αυτά τα περιστατικά σε σχέση με τις γνωστές τοποθετήσεις που ξέρουμε από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ πχ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μία ώριμη αντιμετώπιση και ανάλυση θα επηρεάσει τα ίδια περιστατικά ή την κοινωνία στο σύνολό της.
Zaphod
1 Αυγούστου, 2010 9:46 μμ
Μπορεί να το διατύπωσα λάθος. Μπορεί να με διάβασες γρήγορα. Μπορεί και τα δύο, φίλε Κιχώτη. 🙂
Σε ό,τι αφορά το πρώτο. Σημειώνω ότι το θέμα του ένοπλου αγώνα είναι ένα κοινωνικό ζήτημα που πρέπει να αγγίξει η δρώσα κοινωνία με θάρρος και χωρίς υποκριτικά κλισέ. Ο ένοπλος αγώνας αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο. Τελεία και παύλα. Άρα η υπόλοιπη κοινωνία και κυρίως τα κινήματα (τα οποία και μοιραία επηρεάζονται από την ένοπλη πολιτική δράση κάποιων) θα πρέπει να τον αντιληφθεί ως τέτοιο. Το να εφησυχάζουν κάποιοι ταυτίζοντας τις ένοπλες ομάδες με τους ποινικούς, ή κρυπτόμενοι πίσω από εύκολες καταδίκες της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», δε σημαίνει απολύτως τίποτε. Αν πράγματι λοιπόν η ένοπλη βία αποτελεί αντεπαναστατική/αντιδραστική (και σίγουρα ατομικίστικη) κινηματική μορφή, όσο δε βάζουμε το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, τόσο θα αναπαράγονται τα αδιέξοδα που αυτή προκαλεί και πάντα με τον κίνδυνο της συντηρητικοποίησης μεγάλων μαζών της κοινωνίας. Αντιθέτως, η ερμηνεία της ένοπλης δράσης με όρους πολιτικούς, κάτι που δυστυχώς αποτελεί τρομακτικό ταμπού για την κοινοβουλευτική αριστερά, μακροπρόθεσμα θα ωφελήσει τόσο τα κινήματα όσο και ευρύτερα την κοινωνία. Κατά την άποψή μου, το πιο πιθανό είναι να οδηγηθούμε σε πλήρη αποξένωση των ένοπλων ομάδων οι οποίες δρουν κατ’ εξοχήν «επικοινωνιακά», άρα και την παύση της δράσης τους. Μπορεί να λέω και μπαρούφες, αλλά έτσι πιστεύω.
Για το δεύτερο σημείο, σχετικά με το κατά πόσο η τηλεοπτική αρλουμπολογία για την «τρομοκρατία» επηρεάζει την ίδια τη μορφή και τη δράση των ένοπλων ομάδων, πιστεύω ακράδαντα ότι ναι, τις επηρεάζει. Και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα: τις ωθεί σε πιο μηδενιστικές μορφές δράσης. Όταν κάποιος οδηγηθεί στη βία και μάλιστα στην πιο ακραία της μορφή (την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής) σημαινει ότι -πιστεύει πως- δε βρίσκει άλλους τρόπους να εκφράσει αποτελεσματικά την αντίδρασή του. Η δολοφονία είναι επιλογή αδιεξόδου (πρόσεξε, όχι κατ’ ανάγκη αδιέξοδη επιλογή). Όταν ο δέκτης του μηνύματος (δηλ. η κοινωνία) διερμηνεύει το μήνυμα με -κατευθυνόμενα- επιφανειακό τρόπο, τόσο η αντίδραση θα είναι πιο ακραία (και πάλι προσοχή, καθώς σε καμία περίπτωση δεν υιοθετώ την ατομική ένοπλη βία). Αυτό συμβαίνει και με τη Σέχτα και γι’ αυτό το όλο παιχνίδι παίζεται με αυστηρά τηλεοπτικούς/χολιγουντιανούς όρους.
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 10:00 πμ
Δεν ξέρω αν διαφωνούμε επί της ουσίας Zaphod όμως σίγουρα θα διατύπωνα αλλιώς κάποια πράγματα:
Νομίζω ότι τίποτε δεν είναι «εξ ορισμού» κάτι. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες και τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται. Με αυτή την έννοια προσωπικά δεν θεωρώ την ένοπλη βία εξ ορισμού αντιδραστική και ατομικίστικη στάση. Μπορεί να γίνει και τέτοια (σήμερα ας πούμε έχει μόνο τέτοια χαρακτηριστικά στην Ελλάδα -βάζοντας όμως τους προσδιορισμούς «σήμερα» και «Ελλάδα»), όμως δεν είναι εξ ορισμού ατομικισμός. Όπως δεν είναι και εξ ορισμού «κοινωνικό φαινόμενο»: Ανέκαθεν υπήρξαν προβοκατόρικες ομάδες που ελέγχονταν μέχρι και άμεσα από το κράτος και δεν καταλαβαίνω γιατί σήμερα να ζούμε την εξαίρεση!
Επίσης θεωρώ ότι δεν τίθεται κανένα θέμα «ερμηνείας της ένοπλης δράσης», με την έννοια ότι οι ευθύνες που έχει η αριστερά είναι η γραφειοκρατικοποίησή της που δεν προσφέρει μέχρι σήμερα κοινωνική διέξοδο. Ό,τι ερμηνεία και να δώσει για το ένοπλο (που κι αυτό δεν είναι «ένα»), από την στιγμή που τα αδιέξοδα παραμένουν, από την στιγμή που δεν δίνει η ίδια την μάχη (μάχη όμως, όχι…»μάχη») με ότι ρίσκα εμπεριέχει αυτή, η βία θα ξεσπά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κατευθυνόμενα ή μη.
Στο τελευταίο που λες έχεις δίκιο: Κι εγώ πιστεύω ότι η αρλουμπολογία σπρώχνει προς πιο μηδενιστικές μορφές δράσης γιατί εντείνει τα αδιέξοδα (και) στον ιδεολογικό τομέα. Από εκεί και πέρα η παράσταση δυστυχώς δεν είναι Χολιγουντιανή, είναι Φωσκολική.
Πάντα η Ελλάδα προσπαθούσε να τη βγάλει φθηνά σ’ αυτά…
kixwtis
2 Αυγούστου, 2010 6:38 μμ
Βασικά προσωπικά ήθελα να τονίσω ότι όσο επιτακτική και να είναι η ανάγκη οι διάφοροι πολιτικοί φορείς να βγάλουν πολιτικό λόγο πάνω στο φαινόμενο, αυτό σε καμία περίπτωση δε μειώνει τη σημασία διάφορων κατακτήσεων, είτε αυτά λέγονται εργατικοί αγώνες, είτε αυτοδιαχειριστικά πειράματα.
Δε μπορούμε να πετάξουμε στο βρόντο όλα αυτά με τα οποία ασχολούμαστε επειδή κάτι τύποι που δεν ξέρουμε ποιοι είναι κι όλας βαρέσαν 2 πιστολιές.
Ο ένοπλος αγώνας είτε θα είναι μαζικός και θα προκύψει μέσα από μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, είτε θα ξεκινήσει από ομάδες οι οποίες έχουν λαϊκή αναγνώριση μέσα από την ίδια τους τη δράση, ικανοποιούν δηλαδή το λαϊκό ένστικτο.
Αλλά ακόμα και στην τελευταία αυτή την περίπτωση δε θα έχουμε κάποια θετική εξέλιξη για την κοινωνία, γιατί η οποιαδήποτε αλλαγή θα παράγει αιμοβόρους ηγέτες και πρότυπα.
Το καλύτερο όπλο για την ανατροπή είναι οι εναλλατικές προτάσεις τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη με την αυτοδιαχείρηση.
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 11:22 μμ
i) Δεν υπονόησα ότι η προβοκάτσια είναι το ίδιο πράγμα με την»αντικειμενικά προβοκατόρικη» δράση.
ii) Το παράδειγμα του Ντάνου Κρυστάλλη που αναφέρει το Old boy, δείχνει ότι εκτός από τις συνωμοτικές ομάδες, ακόμη και οι μαζικές οργανώσεις (π.χ. ΕΔΑ) είναι ευάλωτες σε διείσδυση πρακτόρων.
iii) Το θέμα του πολιτικού εγκλήματος, όπως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ έχει δημιουργήσει την εντύπωση ότι αν κάποιος είναι πολιτικός εγκληματίας δεν θα δικαστεί και απλά θα του τσιμπήσουν το μαγουλάκι και θα του πουν «αχ μικρέ κατεργαράκο!» πράγμα που δεν ισχύει. Η διαφορά είναι ότι δε θα δικαστεί μόνο από επαγγελματίες δικαστές, που αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους σαν μέρος της εξουσίας, ενάντια στην οποία στρέφονται οι πολιτικοί εγκληματίες, αλλά και από λαϊκούς δικαστές, που ως ουδέτεροι τρίτοι εγγυώνται μεγαλύτερη αμεροληψία.
iv) Η παρουσίαση της δράσης των ένοπλων ομάδων από τα ΜΜΕ, παίζει ρόλο στον προσανατολισμό τους, καθώς τους οδηγεί να παίζουν περισσότερο με όρους θεάματος. Η επίθεση στους δίδυμους πύργους δε θυμίζει περισσότερο μοντερνισμό και κοινωνία του θεάματος, απ’ ότι επιστροφή στο προμοντέρνο μεσαιωνικό χαλιφάτο;
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 11:10 μμ
@Αρουραίος
Δεν εννοώ ότι βλέπεις προβοκάτορες κάτω από κάθε πέτρα, φαίνεται από αυτά που έγραψες για τη 17Ν και τον ΕΛΑ. Ήθελα να ανταποδώσω την προβακάτσια σου και να βγω από το στενό μαρκάρισμα σου (ουπς! κρίση ειλικρίνειας) 😉
Capybara
1 Αυγούστου, 2010 11:12 μμ
Υ.Γ.
Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν προβοκάτσιες, αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε ως προς αυτό να αντιμετωπίζουμε τη «Σέχτα» διαφορετικά από τη 17Ν και τον ΕΛΑ, επειδή είναι χαζοί, άλλωστε, λίγοι υπάρχουν;
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 10:09 πμ
Στην πραγματικότητα ούτε κι εγώ γνωρίζω βρε Capybara αν και τι είναι αυτοί οι τύποι. Όμως η διαφωνία μας (αν υπάρχει) δεν είναι στο αστυνομικό κομμάτι, είναι στο πολιτικό.
Προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ πολιτικά κάποιον που λέει «θα του χαρακώσω το πρόσωπο». Η αυθόρμητη απάντηση σε αυτό τον «πολιτικό» λόγο είναι «Θα του κλάσεις τ’ αρχίδια» και συγνώμη για το άσχημο λεξιλόγιο.
Αν το θες πολιτικός σύμμαχος είναι αυτός ο μαλάκας με τον άλλο που λέει «είμαστε ενάντια στην βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Capybara
2 Αυγούστου, 2010 10:35 πμ
Αυτό που νομίζω ότι παρεξήγησες είναι τί εννοώ όταν λέω να τους αντιμετωπίζουμε πολιτικά. Δεν εννοώ να ανοίξουμε διάλογο με τη «Σέχτα», αν αυτό μπορούσε να γίνει με τη 17Ν και τον ΕΛΑ, είναι αδύνατον με αυτούς.
Εννοώ, ότι πρέπει να αναρωτηθούμε πως φτάσαμε στο σημείο οι ένοπλες ομάδες σήμερα να έχουν τέτοια χαρακτηριστικά (γιατί δεν θεωρώ και τους υπόλοιπους ιδιαίτερα σοβαρούς, η «Σέχτα» τους κάνει να φαίνονται έτσι).
Γι’ αυτό θεωρώ παραπλανητική τη συζήτηση αν είναι πράχτορες (αν δεν κάνω λάθος κι εσύ συμφωνείς ότι αυτά που λένε, αποτελούν επιχείρημα για το αντίθετο – ο Κρυστάλλης δεν θα έγραφε για κουμπότρυπες).
Το να είναι διαβρωμένοι, είναι εξαιρετικά πιθανό, αλλά δεν επηρεάζει αυτό που μου φαίνεται πολιτικά άξιο ανάλυσης, δηλαδή το ότι οι αντιφάσεις της εποχής γέννησαν και κάτι σαν τη «Σέχτα».
blackpanther1975
4 Αυγούστου, 2010 7:45 μμ
«πρέπει να αναρωτηθούμε πως φτάσαμε στο σημείο οι ένοπλες ομάδες σήμερα να έχουν τέτοια χαρακτηριστικά »
Θεωρείς δηλαδή ότι ας πούμε οι πυρήνες είναι χειρότεροι από την 17Ν;
Για μένα και σε επίπεδο κειμένων(θυμήσου ας πούμε τις εθνικιστικές αηδίες της 17Ν) αλλά και στόχων(που δεν είναι φονικοί ούτε είχαν «παράπλευρες απώλειες»-τι σιχαμένος όρος…) είναι καλύτεροι…
Το θέμα είναι για μένα να δεις αυτό που σου γράφω παρακάτω.
Το φαινόμενο του ένοπλου είναι σε πτώση και ο κόσμος προσδοκά περισσότερο μια βίαιη μαζική εξέγερση αλά δεκέμβρη και όχι την δραση αυτόκλητων εκδικητών που θα του υποδείξουν τι θα κάνει παρά πέρα…
Πέρασε η εποχή (ευτυχώς!) που πολλοί περίμεναν με αγωνία το επόμενο χτύπημα της 17Ν και χειροκροτούσαν άκριτα και χαιρέκακα την δράση τους.
Αν κάποιοι έχουν ανάγκη την δράση του ένοπλου αυτοί βρίσκονται στους διαδρόμους του κράτους και όχι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους…
Capybara
5 Αυγούστου, 2010 12:12 πμ
Γεια σου πάνθηρα!
Με το συμπέρασμά σου συμφωνώ απόλυτα. Το ένοπλο αυτού του είδους, και σήμερα και πριν από εικοσπέντε χρόνια είναι αδιέξοδο, ως υποκατάστατο της πραγματικής κινηματικής δράσης.
Θεωρώ πως οι αιτίες της εμφάνισής του και τότε και τώρα είναι παρεμφερείς.
Τότε ήταν γέννημα της ήττας της αριστεράς και της διάψευσης των ελπίδων για κάτι ριζοσπαστικότερο μετά τη χούντα, που έφερε η άνοδος της καραμανλικής δεξιάς στην εξουσία κατά τη μεταπολίτευση.
Σήμερα, είναι αποτέλεσμα της δυσκολίας να απαντήσει το κίνημα στην άνευ προηγουμένου επίθεση που δέχεται η κοινωνία από τη δικτατορία των αγορών. Αν παλιά οι μαρξιστές μιλούσαν για την «ατομική τρομοκρατία» ως «μικροαστική ανυπομονησία», σήμερα και να το κάνουν, δεν μπορούν να πείσουν για την υπεροχή της «προλεταριακής υπομονής» 😉
Η διαφορές που μπορώ να βρω ανάμεσα στη δράση π.χ. της 17Ν και των «Πυρήνων» είναι ότι αφενός, η 17Ν προσπαθούσε να δώσει απαντήσεις για το κοινωνικό ζήτημα και μιλούσε στο όνομα της κοινωνίας, ενώ οι «Πυρήνες» δείχνουν να μην ενδιαφέρονται καθόλου για κάτι τέτοιο. Η δράση τους μοιάζει να μην έχει συγκεκριμένους στόχους και να δρα περισσότερο σαν βαλβίδα εκτόνωσης της ψυχολογικής πίεσης που έχουν συσσωρεύσει τα μέλη της.
Αφετέρου, η δράση της 17Ν είχε έναν χαρακτήρα συλλογικής αυτοδικίας, για την ατιμωρησία όλων των χαμηλόβαθμων και μεσαίων στελεχών της δικτατορίας και γι’ αυτό έμοιαζε, τουλάχιστον στην αρχή, δικαιολογημένη σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Στους «Πυρήνες» το στοιχείο αυτό απουσιάζει εντελώς.
Υ.Γ.
Σχετικά με τις «εθνικιστικές αηδίες» της 17Ν, θεωρώ ότι χωράει πολλή κριτική. Και κατά τη δική μου γνώμη η αναφορά στο εθνικό στοιχείο ήταν υπερβολική χωρίς όμως να περνούν στον εθνικισμό. Όταν στόχευε Τούρκους, αυτοί ανήκαν στο πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο, και η οργάνωση αναφερόταν και στο ρόλο τους ως καταπιεστών του τούρκικου λαού. Δεν παρουσίαζε όλους τους Τούρκους σαν εχθρούς. Ήταν, ίσως, πολύ «εθνικιστές» για αριστεροί, αλλά όχι σε απόλυτο βαθμό. Άλλωστε δεν πρέπει να αγνοούμε το κλίμα της εποχής. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της πέρα από το ΚΚΕ αριστεράς, αυτό που είχε μαοϊκές αναφορές, ο πατριωτισμός ήταν κοινός τόπος. Το ΕΚΚΕ π.χ. κατέβαινε σε πορείες με σύνθημα «όπλα για την Κύπρο».
Υ.Γ.2
Όσον αφορά την «ανωτερότητα» των προκηρύξεων των «Πυρήνων», επίτρεψέ μου να αμφιβάλλω. Η προκήρυξη της ανάληψης ευθύνης για τς βόμβες στη «Χρυσή Αυγή» και τον αντιπρόεδρο της Πακιστανικής κοινότητας είναι γεμάτη αφέλειες και σημεία εξαιρετικά παρεξηγήσιμα.
anle
2 Αυγούστου, 2010 10:40 πμ
Εγω λοιπον ανηκω στον αλλο τον μαλακα και σου λεω οτι στην ελλαδα του 2010 ειμαι εναντια στη βια απο οπου και αν προερχεται.. Αλλα για να ορισω τι λεω βια ,μην αρχισω να μιλαω παλι για Παπαφλεσα, και επειδη οι πιο πολλοι μαλακες αυτο εννουμε, δε μιλαω για την αντιδραση του κοσμου στις 5Μαη η το Δεκεμβρη αλλα για ολες αυτες τις πιπες με γκαζακια , βομβιτσες και ντεμεκ αντιδραση, βαζω μια βμβιτσα και μετα παω για καφε,, Και επειδη εχω γυρισει απο Βερολινο οπου εκει ο κοσμος πραγματικα εχει εναν εξαιρετικα αντισυμβατικο και ανθρωπινο τροπο ζωης και επειδη για εμενα επαναστατες ειναι η Πρωτονοταριου και οχι οι πυρηνες μυρηνεσ και ολοι οι κηφηνες, που νομιζουν οτι με μια βμβα ξεμπερδεψαν (τουλαχιστον οι 17Ν βομβες δολοφονουσαν και κατα τα αλλα με τον νταντυ τον παπα παρεα) εγω προσωπικα αυτοχριζομαι μαλακας και τους θεωρω απλα φονιαδες, που καλα ειναι να μεινουν εκει που ειναι και να μη μας ενοχλουν, παρα μονο αμα δεν εχουν ολα τα δικαιωματα των κρατουμενων οπου εκει καλα κανουν και παραπονιουνται.. Πολιτικη πραξη ειναι για εμενα απλά γιατι στο επηρεαυει τους γζρω.. οπως οταν πετας σκουπιδια στους δρομους τσγαρα στα δαση κλπ..
Αυτα αντε μερες..
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 10:48 πμ
Αφού δεν εννοείς την «5Μαη η το Δεκεμβρη», σημαίνει ότι δεν είσαι «ενάντια στην βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» και μη λες ψεματάκια.
Δεύτερον αν είσαι γενικά ενάντια στον ένοπλο αγώνα θα ήθελα να μου πεις αν πιστεύεις ότι το FARC θα πρέπει να παραδώσει τα όπλα.
Τρίτο και τελευταίο, θα ήθελα να μου πεις αν η δράση του ΕΛΑ (π.χ.) ή της RAF ή των Ερυθρών Ταξιαρχιών είχε παρόμοια χαρακτηριστικά με τους Σέχτες. Γιατί αν δεν είχε, τότε καλό είναι να μην τα τσουβαλιάζεις όλα για χάρη της συγκυρίας.
Capybara
2 Αυγούστου, 2010 1:52 μμ
Μόνο που αυτοί, anle, που καταδικάζουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται» δεν είναι και τόσο αμερόληπτοι.
Αφενός, δεν καταδικάζουν τη θεσμική και πρωτογενή βία του συστήματος, αφετέρου καταδικάζουν σαν βία τις καταλήψεις των φοιτητών, το ΠΑΜΕ στα λιμάνια, τα μπλόκα των αγροτών, με λίγα λόγια, τους αγώνες του λαού μας για αξιοπρέπεια.
Αναρωτιούνται που είναι το κράτος και ζητούν απ’ την αστυνομία να επέμβει, τη βία της οποίας πέρα από τις γενικές διακηρύξεις, επί του συγκεκριμένου ξεχνούν να την καταδικάσουν.
Γνωρίζω ότι ζούμε στο 2010 και δεν νιώθω υποχρεωμένος να καταδικάσω ούτε τους λιμενεργάτες στην Ελλάδα ούτε τους εργαζόμενους που κλειδώνουν τ’ αφεντικά τους στο γραφείο στη Γαλλία ούτε τους αντάρτες στον Τρίτο Κόσμο ούτε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Γι’ αυτό δεν είμαι με αυτούς που καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και όχι γιατί μ’ αρέσουν τα γκαζακιά και πολύ περισσότερο οι μπόμπες κι οι σφαίρες.
anle
2 Αυγούστου, 2010 3:17 μμ
νταξει τωρα το ΠΑΜΕ τη βια ασκησε,, μιλαμε για ενοπλες ομαδες και ανταρτικα πολεων στην ευρωπη οχι για τον λιμενεργατη.. αμα πεις αντε γαμ.. στον τυπο που θα περασει με κοκκινο και σχεδον θα σε πατησει δεν ειναι βια.. ουτε ο τζισους δεν ηταν τοσο χιπισ!!
Capybara
2 Αυγούστου, 2010 4:41 μμ
Μην τα λες σε μένα, στους παπάρες απ’ όπου κι αν προέρχονται πέστα! Αν βλέπεις τηλεόραση καταλαβαίνεις ότι όχι απλώς ισοπεδώνουν, ανεβαίνουν στον οδοστρωτήρα κι όποιον πάρει ο Χάρος. Για το λιμενεργάτη, τον έφηβο που πετάει πέτρες, τα γκαζάκια και τις σφαίρες, μιλάνε με τον ίδιο τρόπο και μας ζητούν να αποκηρύξουμε τη βία.
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 4:46 μμ
Τελικά είσαι μαζικό στοιχείο βρε Capybara…
…αντίθετα μ’ εμένα! 😉
anle
2 Αυγούστου, 2010 11:18 πμ
H FARC απο οτι ξερω δρα στην Κολομβια και οχι στημ ελλαδα του 2008.. Αλλα τα οπλα ειναι οπλα και οταν δεν τα χειτριζεσαι σωστα καταληγεις στη δολοφονια ακτιβιστων που χτιζουνε σχολεια.. η το τραφικινγκ ναρκωτικων.. αλλα ειναι αλλες οι καταστασεις στην Κολομβια και δεν τις γνωριζω καλα οποτε αν ανελυα χωρις να μελετησω θα ημουνα απλα ξερολες
Για τη RAF πχ που εδρασε σε παρομοιες συνθηκε με ους σεχτες, για εμενα ειναι εξισοτ κατακριτεα και αναποτελεσματικη.. σαφεστατα πιο εξυπνοι αλλα τι καταφεραν.. μονο θανατους, δε βλεπω τη γερμανια πιο σοσιαλιστικη μετα απο αυτους..
Αυτο που με ενοχλει ειναι οτ στη φαση που βρισκομαστε θελουμε για να αλλαξει η κοινωνια ανυρωπους που δημιουργουν και οχι που καταστρεφουν.
Τι να σου πω.. ακομα επηρεασμενη απο αυτα που σκεφτομουν χθες.. εβλεπα μια πολη οπου τα κατστηματα κατα 90% ειναι ιδιοκτητα, ο κοσμος θα φαει και θα πιει καφε και θα ψωνισει ρουχα απο το μαγαζι της μαριας της αννας του κωστα οχι απο σταρμπακς (που και αυτα υπαρχουν αλλα στο πλαισιο του λογικου η ριπλεη μονο), μια πολη οπου δε βλεπεις αδεσποτα οπου οι παραλυτοι πανε βολτα χαλαρα, οπου τα παραλυτα παιδακια δεν αιδθανονται αποβλητα, οπου ο κοσμος χαιρεται τα παρκα του τη φυση του (και ας τα εχει μονο 6μηνες), οπου ο αστεγος εχει μερος να ζησει, οπου ο μπατσος θα μιλησει με ευγενεια στο φρικιο (εκος του οταν πλακωνονται αλλα στην καθημερινοτητα δεν τραμπουκιζουν τον κοσμο οσο οι δικοι μας), αλλα και το φρικιο θα σεβαστει τον αλλον που θελει να εχει μαγαζι μπουλγκαρι. Δεν ξερω αν εχεις παει βερολινο και σιγουρα υπαρχουν και τα σκοτεινα σημεια αυτης της πολης.. αλλα ολα αυτα καμια ραφ και καμια σεχτα δε θα τα φερει.. Η πρωτονοταριου ναι.. και με ενοχλει που χυνεται πιο πολυ μελανι για 17Ν και σεχτες παρα για τετοιους ανθρωπους!!
anle
2 Αυγούστου, 2010 11:25 πμ
2010.. εχουμε 2010 κοπελιαα!!
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 1:12 μμ
Μισό λεπτό να διορθώσω τον υπολογιστή μου 1969…1979…2000…2007…2010!
Το πέτυχα!
Λοιπόν το FARC είναι όντως εν έτη 2010! Ναι..όλες οι πληροφορίες μου συγκλίνουν.
Αφού λοιπόν μας λες ότι «…ειναι αλλες οι καταστασεις στην Κολομβια και δεν τις γνωριζω καλα», καταλαβαίνω ότι δεν είσαι ενάντια στην βία σε κάθε περίπτωση, αλλά πρώτα μελετάς την κατάσταση και κρίνεις. Είναι μια σημαντική διαφορά αυτό σε σχέση με αυτά που λένε κάποιοι για την βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Ας αφήσουμε στην άκρη το σοσιαλισμό, γιατί για να κατηγορείς κάποιους ως αναποτελεσματικούς θα πρέπει να δείξεις την δική σου αποτελεσματικότητα. Και οι «βίαιοι» έχουν κάτι να παρουσιάσουν. Οι «μη βίαιοι» μόνο τον τον Αλιέντε, που κι αυτός πέθανε με το όπλο στο χέρι. Εκτός αν σοσιαλισμός για σένα σημαίνει Γκάντι.
Τέλος πάντων.
«RAF πχ που εδρασε σε παρομοιες συνθηκες με τους σεχτες»
Καλά εδώ τι να πω.
Εκτός κι αν ως παρόμοιες συνθήκες εννοείς «πόλεις στην δυτική Ευρώπη», γιατί κατά τα άλλα είναι εντελώς διαφορετικές οι πολιτικές και κινηματικές συνθήκες. Οι μεν προέρχονται μέσα από τον ριζοσπαστισμό της δεκαετίας του ’60 (που ένα από τα κλαδιά του ήταν η οικολογία και ένα άλλο το ένοπλο) και οι δε (στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ των περιπτώσεων) από λούμπεν καταστάσεις και αδιέξοδα. Οι μεν είχαν επαφή με ένα ευρύ κομμάτι ακόμη και εργατών που ένοιωθαν προδομένοι από την πορεία της επίσημης αριστεράς (κύρια στην Ιταλία) και οι δε σε καλούν να νοιώσεις την δροσιά της επανάστασης, λες και διαφημίζουν τσίχλα!
Πολύ επιπόλαια μου φαίνεται τα βλέπεις τα πράγματα, γι αυτό και δεν σε πειράζει που τάσσεσαι με τις αστειότητες του «απ’ όπου κι αν προέρχεται»…
Δεν έχω ζήσει στη Γερμανία, περαστικός μόνο, οπότε δεν έχω άποψη. Όμως ποτέ να μην ξεχνάς ότι ζούμε σε ένα κόσμο όπου η ευημερία του ενός στηρίζεται στην δυστυχία του άλλου. Γιατί όπως μου έλεγε κι ένας φίλος (πρώην) φορτηγατζής, ο Έλληνας παίρνει τα μισά από τον Γερμανό για την ίδια διαδρομή. Βάλε κι ότι αυτό που είδες στην Γερμανία κατεδαφίζεται και ίσως το μέλλον να σου φανεί κάπως διαφορετικό…
anle
2 Αυγούστου, 2010 3:14 μμ
Το πολιτικοκοινωνικο συστημα της ευρωπης και ο χωρος στον οποιον εδρασαν οι ομαδες αυτες ειναι λιγο πολυ ιδιες.. συγκεκριμενα η σεχτα δε συγκρινεται με αλλες ομαδες γιατι εχεις την παραμετρο υπερμετρη βλακεια να λαβεις υποψιν σου..
Το να τασσομαι εναντια σε ομαδες που επιλέγουν τη δολοφονια ανθρωπων ως μεσο αντιδρασης ειναι μια καθολου επιπολαια σταση ζωης.. και η συγκριση με βερολινο (και οχι γερμανια.. η γερμανια ειναι μια πολυ ετερογενης χωρα και δε μιλαω για πολιτικους δε μιλαω για αλλες πολεις.. μιλαω για το βερολινο που γνωριζω και που ειναι μια νησιδα με ισως οχι πολυ μελλον, γατι οπως λενε και οι ιδιοι.. θα γινουν μοναχο σε λιγο..). Ωστοσο η δολοφονια η προκληση βιας σε επιπεδο ομαδας και οχι μαζικης αντιδρασης προυποθετει να εισαι σιγουρος πως εισαι ο σωστος και οι αλλοι οι λαθος.. Ειμαστε μια κοινωμια που συζηταμε αν το να δολοφονεις τον μπακογιαννγη ειναι καλο η κακο και αυτο το συζηταμε αφοτου εχουμε παρκαρει το αμαξι μας σε χωρο για αναπηρους(ελαμωρεενα20λεπτοθακανω), εχουμε φολιασει ενα αδεσποτο, εχουμε πεταξει τη γοπα μας στην παραλια και εχουμε ζητησει φακελακι για να κανουμε μια εγχειρηση.. α και αφου μας δωσουνε την κληση επειδη ειναι μπατσοι και ειμαστε υπερανω παμε στον ξαδερφο που δουλεευει στην τροχαια και μας τη σβηνει.. η ελληνικη κοινωνια θελει επανασταση και φλαμπουρα αλλα στην καθημερινοτητα δεν μπορει να σεβαστει τον διπλα.. εμενα αυτο μου φαινεται υποκριτικο…. και οταν αυτο κοστιζει ανθρωπινες ζωες μου προκαλλει αηδια..
Αρουραίος
2 Αυγούστου, 2010 3:50 μμ
Το κακό βρε anle είναι ότι τσουβαλιάζεις κάποια πράγματα που, ΑΝ σ’ ενδιαφέρουν (που σ’ ενδιαφέρουν για να τα κουβεντιάζεις…), καλό είναι να τα ψάξεις περισσότερο. Δεν στο παίζω ειδικός, αλλά αν μη τι άλλο μπορώ να ξεχωρίσω πιστεύω την απόλυτη βλακεία (όπως π.χ. εκείνη την ανεκδιήγητη ταινία που είχε βγει πρόσφατα για την RAF που περιέγραφε την RAF σα να ήταν οι…Ντιούκς) από κάτι που έχει ενδιαφέρον.
Αν μιλάμε λοιπόν για τα αντάρτικα του 60-70, είχαν όλα κάτι κοινό αλλά είχαν και διαφορές ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, ιδιαιτερότητες που δεν επηρέαζαν μόνο αυτά, αλλά και την συνολική πολιτική ζωή:
Π.χ. η Γερμανία είχε (κι ακόμη δεν το έχει ξεπεράσει) μεγάλο πρόβλημα με το ναζισμό και με την μεταπολεμική αποκατάσταση ουσιαστικά των ναζί. Η Ιταλία είχε μεγάλο θέμα με το άδειασμα του εργατικού κινήματος από τον Μπερλιγκουερ, η Ελλάδα είχε τα θέματά της με την χούντα.
Όλα αυτά είχαν σαν κοινό τον ριζοσπαστισμό (Μικροαστικό; Μπορεί, πάντως ριζοσπαστισμό) του 1960 που περνούσε μέσα από αντιπολεμικά, φεμινιστικά και άλλα κινήματα που ΤΟΤΕ είχαν πολλά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, ασχέτως υπερβολών που μπορεί να υπήρχαν.
Ήταν όμως κινήσεις που έβγαζαν οι κοινωνίες και οι αντιθέσεις τους, που προσπαθούσαν να δώσουν μια «άλλη» διέξοδο, μιλούσαν ΠΟΛΙΤΙΚΑ, δεν «απολάμβαναν» απλά την ηδονή της εξέγερσης! Σήμερα, έτσι όπως τους βλέπω, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ΚΑΝ ότι πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο ή αν πρόκειται για…κρατική παρέμβαση!
Πως να πάρω θέση λοιπόν όταν βλέπω διάφορους εκδικητές που μου θυμίζουν ήρωες του Φώσκολου να γεμίζουν κουμπότρυπες όποιον αντιπαθούν; Εκεί είναι που με ζορίζει και ο Capybara που με πιέζει να αποδεχθώ τον κοινωνικό τους χαρακτήρα, χωρίς να έχω καμία σιγουριά (ακόμη) γι αυτόν!
Γιατί εντάξει, και τους πράκτορες να βγάλω έξω, υπάρχει και κάτι ακόμη: Βλαμμένοι είναι και της ΟΑΚΚΕ, αλλά δεν τους λες και κοινωνικό φαινόμενο! Γιατί να πεις αυτούς? Είναι σίγουρα πολύ περισσότεροι;
Την αγάπη σου για το Βερολίνο την έχω καταλάβει. Τι θέλεις να πεις δεν έχω καταλάβει. Να γίνουμε όλοι Βερολίνο; Μα…εσύ η ίδια λες ότι ούτε η Γερμανία δεν είναι Βερολίνο! Οπότε ΠΟΥ καταλήγεις;
Δεν έχω καταλάβει ειλικρινά!
Μην αποκόπτεις το γενικό από το μερικό. Υπάρχει πάντα σχέση μεταξύ τους. Η ευγένεια στην καθημερινότητα δεν είναι ανεξάρτητη από το περιβάλλον που μεγάλωσες και το ανάποδο. Η Ελλάδα έχει μια συγκεκριμένη ιστορία που εξηγεί πολλά πράγματα για τις συμπεριφορές που έχουν αναπτυχθεί ένθεν και ένθεν. Όσο τα βλέπεις σαν στιγμιότυπα, τόσο δεν θα βγάζεις άκρη και θα βρίζεις την κακή μας την μοίρα. Στο κάτω-κάτω έχουμε και κάποια θετικά που δεν τα έχουν οι βόρειοι λαοί…. 😉
anle
2 Αυγούστου, 2010 5:01 μμ
νομιζω οτι καταλαβαινω τι θες να πεις.. αν και πιστευω οτι η σεχτα και ειναι απλα τα απολειφαδια αυτων των κινηματων..τα οποια δοκιμαστηκαν δεν επεισαν,( διορθωσε με αν κανω λαθος αλλα και τα ιδια τα μελη πχ των μπριγκατε ροσε πχ μετανιωσαν για πραξεις τους (νομιζω οτι ειχα δει ενα ρεπορταζ σε σχεση με θανατο του αλντο μορο και εχω αυτη την εντυπωση).. η σεχτα ειναι οτι απομενει.. η παρακμη αυτων των κινηματων αν θες.
οπως αποψη μου ειναι οτι αλλη η 17ν που σκοτωσε το μαλλιο αλλη αυτη του μπακογιαννη.
Οσο για το βερολινο.. ναι πιστευω οτι το βερολινο ειναι μια πολη που θα μπορουσε να διδαξει πολλα.. το βερολινο ειναι αποτελεσμα μιξης βορα,νοτου(απειροι μεταναστες φοιτητες, ανθρωποι που απλα γουσταρουν να ειναι εκει ερχονται απο νοτο) αναρχικη αλλα οχι με την εννοια του μπουρδελου.. εχεις την αισθηση οτι οι κανονες επιβαλλονται απο την καλλιεργεια των ανθρωπων και οχι απο τα εξω.. το βερολινο δεν εχει σχεση με βορα η νοτο η ανατολη η δυση.. ειναι μια πολυ ομορφη μιξη πολλων πραγματων που πιστευω οτι δε θα μεινουν για παντα ετσι.. η θα παρκυριλεψει η θα παραμπουρδελεψει.. αλλα αυτη τη στιγμη ειναι μια πολη σε πολλα προτυπο.. Οι κοινωνικες ομαδες που υπαρχπυν, η μουσικη (απο κοντσερτα κλασσικης μεχρι καμενα αντεργκραουντ παρτις) το οτι απο τη μια θα τηρησουν το κοκκινο στο φαναρι αλλα απο την αλλη θα ξεχασει το τρενο να ερθει αραια και που.. οτι οπως και να εισαι καπου θα ενσωματωθεις.. και πανω απο ολα οτι ειναι η μοναδικη μητροπολη με τοσο χαμηλο κοστος ζωης.. και αυτο τα βερολινακια το ξερουν και παλευουν πολυ να το κρατησουν χαμηλα.. Μια ιδεα πολυ καλη ειναι των γκενοσενσαφτ.. στην ουσια αγοραζεις μετοχες σε κτηριο πληρωνεις παρα πολυ χαμηλο νοικι κι ολα πηγαινουν στη διατηρηση των κτηριων,, οι ενοικοι σηλαδη το εχουν απο κοινου το κτηριο και φροντιζουν γι αυτο.. ο γερμανος μου εχει τετοιο διαμερισμα και ειναι απιστευτο.. εχουν πχ ενα μικρο διαμερισματακι που το νοικιαζει με καλη τιμη σε φιλους, εχουν φτιαξει μινι παιδικη χαρα για τα παιδακια του κτηριου.. εχουν καβατζωσει αλλον εναν χωρο που κανουν παρτι η βαζουν ταινιες για αυτους η τα μωρα τους.. και ειναι σε περιοχη αλλα κολωνακι και ξερουν οτι οσο και ακριβα να παει,, αυτη θα το πλερωνουν σεπολια!!
Αντε παλι παρασυρθηκα και μιλαω για βερολινο.. παντως δεν ειναι γερμανια.. ειναι αλλο πραγμα!!
Αρουραίος
3 Αυγούστου, 2010 9:01 πμ
Θα γράψω ένα τελευταίο (ελπίζω πάντα) anle, γιατί έχω πάρει εργολαβία το θέμα του Capybara:
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια «πολιτική συνέχεια» σε φάσεις τύπου «Σέχτα». Και δεν μιλώ σε επίπεδο φυσικών προσώπων που δεν ξέρω πως την βαράει στον καθένα, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι άλλο πράγμα πολιτικά. Το λένε κι οι ίδιοι άλλωστε: Δε τους νοιάζει η πολιτική παρέμβαση.
Οπότε ούτε ως «απομεινάρια» μπορώ να τους δω.
Η «μετάνοια» για μένα έχει κάτι το υποκριτικό.
Αυτό τους αντιστοιχούσε, αυτό έκαναν. Τι πάει να πει «μετανοιώνω»;
Αν έχεις άλλη γνώμη πλέον, δείξε τη με την παρέμβασή σου. Οι δηλώσεις τέτοιου χαρακτήρα είναι λίγο εκ του πονηρού. Με αυτή την έννοια δεν πολυσυμπαθώ τους μεταμελημένους κι όχι γιατί τους οικτίρω που άφησαν τα κουμπούρια ή γιατί δεν έχουν δικαίωμα να αλλάζουν γνώμη.
Δεν κάνεις λάθος λοιπόν, αλλά είναι άλλο αυτή η διαδικασία (που έχει κι ένα προσωπικό χαρακτήρα) κι άλλο η κρίση τους ως πολιτική παρέμβαση. Προσωπικά, παρόλο που πιστεύω ότι ήταν εντελώς αδιέξοδο αυτό που έκαναν, σέβομαι την επιλογή τους και δεν θεωρώ ότι αυτοί φταίνε λιγότερο από την εκπληκτική «προσαρμοστικότητα» κι «ελαστικότητα» που επέδειξε το ΚΚΙ, ως επικεφαλής του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος.
Κατά τα άλλα νομίζω ότι είσαι τόσο βαθιά υπό την επήρεια του Βερολίνου, που καλύτερα να σταματήσουμε κάπου εδώ την κουβέντα, μέχρι να ολοκληρώσεις το χάσιμο στην (καινούρια?) εμπειρία… 😉
Αρουραίος
3 Αυγούστου, 2010 9:18 πμ
Συγνώμη, «φταίνε περισσότερο» ήθελα να πω.
blackpanther1975
4 Αυγούστου, 2010 7:47 μμ
άμα σου αρέσει τόσο το Βερολίνο τότε τσέκαρε και το άμστερναμ!
Έχει πολύ περισσότερα από τα θετικά του βερολινού σε μια πιο μικρή συσκευασία…
blackpanther1975
4 Αυγούστου, 2010 7:35 μμ
Kάποιες βασικές παρατηρήσεις για το ζήτημα του ένοπλου στην ελλάδα:
1)Το φαινόμενο εμφανίστηκε μεταπολιτευτικά ως αντίδραση στην περιορισμενη αποχουντοποίηση που είχε γίνει τότε. Ήταν η εποχή όπου βασανιστές σαν τον Μπάμπαλη κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και όπου η νεολαία είχε στραφεί μαζικά στην επαναστατική αριστερή ιδέα.
Η εποχή όπου ο η εικόνα του δολοφονημένου ΤΣΕ δονούσε τις ψυχές των ανθρώπων με έναν τρόπο που δεν μπορεί να το κάνει τώρα.
Επίσης η εποχή όπου σε όλες τις δυτικές χώρες δρούσαν μαζικά ένοπλες ομάδες με αριστερή ιδεολογία με μεγάλη λαϊκή απήχηση.
2)Αυτό το φαινόμενο σήμερα είναι σε σχετική ύφεση χωρίς να φαίνεται ότι θα φτάσει ποτέ ξανά την παλιά του δόξα. Ομάδα σαν την 17Ν δεν επανεμφανίστηκε και ούτε προβλέπεται να επανεμφανιστεί.Και οι λόγοι για αυτό είναι αρκετοί.
Επομένως έχει σημασία να τονίζεται η σχετική δύναμη του φαινομένου και η (μειούμενη) δυναμική του.
Στην θέση της 17Ν υπάρχουν ομάδες όπως οι πυρήνες της φωτιάς που επιχειρησιακά δεν αποζητούν τους σκοτωμούς παρά την καταστροφή συμβολικών στόχων.
Ομάδες με ελάχιστα χτυπήματα και αντίστοιχη λογική των πηρύνων έχουν εμφανιστεί αλλά δεν μπορούμε να τις πάρουμε στα σοβαρά αφού και ίδιες εξαφανίστηκαν γρήγορα από το προσκήνιο και δεν έδειξαν καμιά επιχειρησιακή συνέχεια.
Ακόμη και ο επαναστατικός αγώνας που προσπάθησε να πάρει την θέση της παλιάς 17Ν δεν έφτασε ποτέ να δολοφονεί με τον τρόπο της 17Ν.
Αν παλιότερα υπήρχε η ανάγκη να τοποθετεί κάποιος δημόσια για την δράση του ένοπλου, σήμερα αυτή η ανάγκη είναι μικρότερη και όχι μεγαλύτερη.
3)Η εξέγερση του Δεκέμβρη και αυτή της 5 Μάη έδειξαν ακόμη και σε αυτούς που ήταν παλιότερα φιλικά διακείμενοι στο ένοπλο (βλέπε αρχειοθήκη και anarchy.wordpress) ότι αυτό ως μέθοδος δράσης δεν λειτουργεί συμπληρωματικά αλλά ανταγωνιστικά και εχθρικά προς μαζικά και βίαια κινήματα του δρόμου.
Η ενέργεια του επαναστατικού αγώνα στα εξάρχεια τον γενάρη του 2009 έθαψε την εξέγερση του δεκεμβρη όσο δεν μπορούσε να την θάψει καμιά άλλη κρατική ενέργεια.
Αυτό το βίωσαν στο πετσί τους και τα πιο βίαια στοιχεία εκείνης της εξέγερσης και είναι ένας λόγος που εκείνη η εξέγερση δεν έβγαλε μια νέα γενιά ένοπων ομάδων ούτε έδωσε νέα ζωή και δυναμισμό στο φαινόμενο.
4)Ακόμη κι αν δεν υπάρχει γνήσια το φαινόμενο από αυτόβουλους δημιουργούς του, το κράτος το έχει ανάγκη για να δικαιώνει την ύπαρξη του και για την θέσπιση νέων αντιτρομοκρατικών αλλά και για την δημιουργία νέων βολικών εχθρών.
Το ένοπλο στις δυτικές κοιμωνίες ποτέ άλλωστε δεν λειτούργησε με τρόπο που να δικαιώνει τους στόχους του. Στην καλύτερη περίπτωση πρόσφερε κάποια εκδίκηση ξεπαστρέβοντας γνωστά και μισητά καθάρματα του κράτους και των επιχειρήσεων αλλά με τι τίμημα!
Αυτή είναι αδρά και συνοπτικά η τοποθέστηση μου σε αυτό και όσον αφορά την άδολη και αυθεντική έκφραση του.
Περιμένω και την τοποθέτηση του συγγράφεα του άρθρου που έθεσε το ζήτημα και την οποία βλέπω να απουσιάζει.
Δηλαδή ορθά θέτει ότι χρειάζεται μια πολιτική τοποθέτηση στο φαινόμενο χωρίς να ανάγεται η ερμηνεία του στην δράση μυστικών υπηρεσιών αλλά αποφεύγει να δώσει την δική του.
Εκτός κι αν τοποθέτηση θεωρείται ότι υπάρχουν πάντα κοινωνικοί λόγοι που θα θρέφουν το ένοπλο.
Κοινωνικοί λόγοι όμως υπάρχουν και για τον φασισμό, τον σεξισμό και για το οτιδήποτε.
Το ζήτημα είναι αν θεωρείται ως φαινόμενο ΘΕΤΙΚΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση ή αντίθετα ΑΡΝΗΤΙΚΟ και ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ως προς αυτήν…
5)Η ΣΕΚΤΑ δεν ανήκει στην παράδοση του ένοπλου όσες κωλοτούμπες και αν κάνει στα κείμενα της που απλά μαρτυρούν την αγωνία της να καταταχτεί από κάποιους αφελείς ως τέτοια.
Το γιατί θα το εξηγήσω αναλυτικά σε άλλο κείμενο μου και ήδη έχω αφιερώσει σε αυτούς ένα τεράστιο κείμενο που καταδείχνει τα απίστευτα ατοπήματα τους, τις κρυφές προθέσεις τους και την ταύτιση τους με το παρακράτος.
Η ΣΕΚΤΑ δεν είναι παιδιά του Δεκέμβρη για τον οποίο αφιέρωσαν μια γράμμη μόλις στην τελευταία προκηρυξη τους αλλά Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ στον Δεκέμβρη.
Δεν είναι μια ομάδα που διαβρώθηκε από το παρακράτος αλλά μια ομάδα που θέλει να διαβρώσει τους πιο «τρελούς» και ασυνείδητους του κινήματος ώστε να τους χρησιμοποιήσει ανάλογα.
blackpanther1975
4 Αυγούστου, 2010 8:06 μμ
«Αυτό μπορεί να είναι δείγμα πνευματικής νωθρότητας (αποφεύγουμε να αντιπαρατεθούμε πολιτικά με τους ένοπλους και ξεμπερδεύουμε με ένα “είναι πράχτορες”), αλλά είναι πιθανόν να φανερώνει και το φόβο η πολιτική συζήτηση να οδηγήσει και σε δυσάρεστα συμπεράσματα, όπως ότι ο πολιτικός εξτρεμισμός είναι αποτέλεσμα, έστω και δευτερευόντως, πολιτικών ανεπαρκειών και της ίδιας της αριστεράς (η τιμωρία του ρεφορμισμού μας, που έλεγε και ο Λένιν). Είναι δυνατόν επίσης, να προέρχεται από ελιτίστικες αντιλήψεις, που συνυπάρχουν με έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης και οι οποίες υποτιμούν το λαό και επιχειρούν να τον χειραγωγήσουν. Αυτές οι αντιλήψεις υπονοούν ότι ο λαός είναι μια άβουλη μάζα, που δεν καταλαβαίνει από σύνθετες έννοιες και η προβοκατορολογία είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να “θωρακιστεί” ιδεολογικά απέναντι στους ένοπλους -λες και αν μάθαινε ότι είναι «αυθεντικοί», δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα στη χρήση βίας από την πλευρά ενός μαζικού κοινωνικού ή εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και από αυτήν μίας αυτοαναφορικής σέχτας μιλιταριστών και θα γραφότανε σ’ αυτούς»
Προσωπικά και παρότι θεωρώ την ΣΕΚΤΑ παρακρατική 100% ανέλυσα και αντιπαρατέθηκα με το προηγούμενο κείμενο τους σε κάθε γραμμή του και καθόλου δεν περιορίστηκα στο ότι είναι παρακρατικοί.
Είτε ένα κείμενο προέρχεται από παρακρατικούς είτε από «αυθεντικούς» θα το απαντάω και θα το κριτικάρω το ίδιο.
Ένα κέιμενο είναι ένα κείμενο από όπου κι αν προέρχεται…
Αν κάποιος δεν είναι σε θέση να το κριτικάρει και να αντιπαρατεθεί μαζί του, παρά ξεμπερδεύει με αυτό καταδεικνύοντας την σκοτεινή προέλευση του ΤΟΤΕ όντως αυτός είναι νωθρός και δειλός διανοητικά!
Όχι μόνο δεν μου δημιουργει κανένα φόβο ή νωθρότητα αυτή η αντιπάραθεση αλλά την βρίσκω και δημιουργική.
Όσον αφορά την ΣΕΚΤΑ ακριβώς γιατί ασχολήθηκα τόσο με το κείμενο τους και με ό,τι έγραψαν πείστηκα σε συνδυασμό με άλλα ότι πρόκειται για επαχθείς παρακρατικούς που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για νοήματα, σημασίες και ιδέες παρα μόνο να κρυφτούν πίσω από αυτά και να τα ξεφτιλήσουν με το αμίμητο παρακρατικό θράσος τους…
Από κει και πέρα η πολιτική ανεπάρκεια της αριστεράς είναι δεδομένη και δομική.
Πνιγμένη στον οικονομισμό της, ανίκανη να θέσει το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, ανίκανη να ορίσει τι είναι ανθρωπινη φύση και τι κοινωνία, ανίκανη να ξεπεράσει τον στείρο γραφειοκρατικό οργανωτισμό της, ανίκανη να καταλάβει τον ίδιο τον Μαρξ πόσο μάλιστα να τον ξεπεράσει, ανίκανη να ενωσει τα πολλά και εχθρικά κομμάτια της σε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα δράσης, ανίκανη και ανεπαρκής να γίνει επίκαιρη με την εποχή της.
Αλλά και οι ευθύνες της αριστεράς όπως και της αναρχίας είναι με την σειρά τους συνυφασμένες με τις ευθύνες του κάθε ενεργού και σκεπτόμενου πολίτη.
Και πλέον και ειδικά στην εποχή μας τα ζωντανά επαναστατικά υποκείμενα δεν θα προκύψουν από την γερασμένη μήτρα της αριστεράς…
Τα ζητήματα θα τεθούν εκ νέου με όρους ΖΩΗΣ και ΕΥΘΥΝΗΣ και για αυτά τα πράγματα λίγα έχει να πει η αριστερά…
Capybara
5 Αυγούστου, 2010 12:45 πμ
Η κεντρική ιδέα της τοποθέτησής σου με βρίσκει σύμφωνο. Επίσης, συμφωνώ ότι το ερώτημα αν η «Σέχτα» είναι ή όχι παρακρατικοί δεν πρέπει να παίζει ρόλο στην ανάγκη για πολιτική τοποθέτηση απέναντί τους. Πόσο μάλλον να είναι αφορμή για μη τοποθέτηση.
Στόχος του κειμένου ήταν κυρίως να δείξει πως υπάρχει ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος που συζητάμε για το φαινόμενο, πράγμα που θεωρώ ότι είναι αυτοτελές θέμα συζήτησης και γι’ αυτό επικεντρώνει εκεί. Ίσως έχεις δίκιο στο ότι όφειλα να τοποθετηθώ κιόλας (αν και νομίζω ότι το κείμενο υπονοεί και τη θέση μου), αλλά θεώρησα ότι αν το έκανα υπήρχε κίνδυνος να υποτιμηθεί αυτό που είχα σαν βασικό στόχο.
Ευχαριστώ για τη συνεισφορά σου! 🙂
Αρουραίος
5 Αυγούστου, 2010 10:42 πμ
Μια (κάπως γενικότερη) τοποθέτηση προς τον blackpanther:
Νομίζω αγαπητέ ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να θεοποιούμε ή να καταδικάζουμε εξαρχής ένα μέσο πάλης. Μπορεί να υπάρξει κουβέντα ή και έντονη διαφωνία πάνω στο αν σήμερα ή χθες κλπ. μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτό ή το άλλο μέσο, όμως είναι λάθος να βγάζουμε γενικές αρχές. Άλλωστε ο Λένιν (που τον επικαλείσαι, παρόλο που δεν σε κόβω για Λενινιστή 😉 ) μίλαγε για συνδυασμό νόμιμης-παράνομης δουλειάς και οι μπολσεβίκοι είναι γνωστό ότι δεν έκαναν μόνο νόμιμες ενέργειες, παρόλο που ήταν σαφέστατα ενάντια στην ατομική τρομοκρατία.
Και για να ξεφύγουμε λίγο από την φόρτιση που εμπεριέχει αυτή η μορφή πάλης, ας δούμε μια άλλη:
Παλιότερα γινόταν χαμός ανάμεσα σε εμάς και τους κνίτες σχετικά με την κατάληψη: Μια σχεδόν απαγορευμένη (τότε, δεν ξέρω για σήμερα) μορφή πάλης για την ΚΝΕ, που αντίστοιχα σε κάποιους από εμάς είχε γίνει εμμονή.
Παρόλο που γενικά δεν ήταν έτσι, υπήρχαν όντως άτομα/ομάδες ανάμεσά μας που αδιαφορούσαν εντελώς το αν και κατά πόσο έχει σύνδεση με τον κόσμο η κατάληψη και με λογικές του τύπου «Μη φοβάστε, αν συνεχίσουμε θα αποκτήσει επαφή» οδηγούσαν συνειδητά ή ασυνείδητα καταστάσεις στον πλήρη τους εκφυλισμό.
Αντίστοιχα, και πολύ πιο ενιαία φυσικά, η ΚΝΕ χρησιμοποιούσε ό,τι δικαιολογία της ερχόταν προκειμένου να αποφύγει την καυτή πατάτα. Πιο διαδεδομένη δικαιολογία η…»Ποικιλία μορφών πάλης», λες και το πρόβλημα ήταν να μην βαρεθούμε κι όχι να διεκδικήσουμε! Λες και είχαμε παραγγείλει κανένα αγωνιστικό τσίπουρο και περιμέναμε τον (ποικίλο) μεζέ….
Με αυτό θέλω να πω ότι το κάθε μορφή πάλης την κρίνεις στην εποχή του και στις συνθήκες που έγινε ή που γίνεται, δεν πρέπει να έχεις μια προκατασκευασμένη αντίληψη η οποία συνήθως, όταν δεν είναι προϊόν αφέλειας, απειρίας ή πρωτογονισμού, σχεδόν πάντα κρύβει ανομολόγητους σκοπούς ή φόβους…
Και όταν μιλάμε για το «σήμερα» η κρίση σου έχει μια επιπλέον δυσκολία:
Ότι το «σήμερα» κανείς δεν ξέρει πόσο σημαντικό είναι. Όταν ξεκινούσε ο Μάης του ’68 δεν είχε ενημερώσει κανείς στους φοιτητές ότι πρόκειται να ζήσουν κάτι που θα αναφέρεται και…40 χρόνια μετά! Αντίστοιχα/αντίστροφα το αντάρτικο στην Βολιβία μπορεί καν να μην αναφερόταν καν στην βιβλιογραφία, ή να αναφερόταν σαν…»τρομοκρατία», αν δεν συμμετείχε και δεν πέθαινε σε αυτό ο Τσε. Δεν ήταν και από τα πιο πετυχημένα.
Δεν μας ενημερώνει λοιπόν κανείς για την ιστορικότητα των στιγμών ή για το μέγεθος των ευθυνών της εποχής που ζούμε, κι αυτό είναι καλό να το έχουν στο μυαλό τους κάποιοι που θαυμάζουν μόνο όποια πράγματα είναι μακρυά τους ή/και παρελθόν, όσα δηλαδή τους φαίνονται ακίνδυνα.
Από εκεί και πέρα για την πολιτική αντιπαράθεση με τους ένοπλους, συμφωνώ μαζί σου εν μέρει. Δηλαδή αν όντως υπάρχει πολιτικό ζήτημα να γίνει πολιτική αντιπαράθεση.
Όμως αν δεν υπάρχει;
Αν βγαίνει ο άλλος και σου λέει «Στα παπάρια μου όλα, μηδενισμός, σεχταρισμός και ηδονή της επανάστασης»; (Περιληπτικά αυτό λένε)
Τι πολιτική αντιπαράθεση μπορείς να κάνεις σε αυτό; Γιατί να μην ασχοληθείς καλύτερα με την ανάγνωση ενός βιβλίου ή ακόμη-ακόμη και με το να πετάς πετραδάκια στην θάλασσα?? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί αφιερώνεις τόσο χρόνο και κόπο γι αυτούς.
Τέλος για το «κοινωνικό φαινόμενο»:
Είπα και κάπου αλλού ότι για να είναι κάτι κοινωνικό φαινόμενο θα πρέπει να υπάρχει μια κοινωνική ευρύτητα, ένας ευρύτερος κόσμος που είτε φυσικά συμμετέχει, είτε έστω προβληματίζεται, είτε με κάποιο τρόπο τον απασχολεί. Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Περισσότερο μου φαίνεται τηλεοπτικό το φαινόμενο. Μπορεί να κάνω και λάθος, δεν είμαι σίγουρος, όμως ούτε οι σέχτες ούτε οι κατσαρόλες της σιωπής νομίζω ότι συγκροτούν κοινωνικό φαινόμενο.
Από εκεί και πέρα, παρόλο που θα συμφωνήσω με την πραγματική επίδειξη γραφειοκρατίας που κάνει πολλές φορές η αριστερά (και δεν μιλώ μόνο για το ΚΚΕ, αλλά και για τον «αντιγραφειοκρατικό» ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλους…), κατά τα άλλα είσαι πολύ αυστηρός μαζί της. Κατ’ εμέ αν κάποιος έχει να πει κάτι στον ιδεολογικό/πολιτικό τομέα βρίσκεται εκεί. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα κι ελπίζω να την κάνουμε κάποια άλλη φορά. (Ειλικρινά τώρα δεν θέλω)
Αυτά και sorry αν είναι λίγο χύμα
Αρουραίος
5 Αυγούστου, 2010 10:50 πμ
Α…ναι, και κάτι για τον Capybara: Το πρότεινα και στο Μητσάρα ως έργο, αλλά διάβασε (ειδικά) το 2ο τόμο από το βιβλίο του Ψυρούκη «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1940-1974».
Μπορεί να δεις αλλιώς κάποια πράγματα σχετικά με την Κύπρο.
Αρουραίος
5 Αυγούστου, 2010 10:50 πμ
2ο: Δεύτερο (Ωραία γραμματοσειρά…)