inflammatory
Η Ελλάδα δε φημίζεται για την παρουσία
αναρχοσυνδικαλιστικού ρεύματος ή παράδοσης, τουλάχιστον ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας, Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Αξιοσημείωτες όμως είναι κάποιες «μεμονωμένες» προσπάθειες (αν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έτσι) όπως αυτές του Κώστα Σπέρα που υπήρξε απο τους πρωτοπόρους του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας. Ηγήθηκε την απεργία των ανθρακωρύχων της Σερίφου το 1916, συμμετείχε στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Ελλήνων Εργαζομένων (ΓΣΕΕ) απο την οποία και εκδιώχθηκε εξαιτίας του ΚΚΕ. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακή και εξορία. Το παρακάτω κείμενο είναι απο το βιβλίο «Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος του Ελλαδικού χώρου» .
Όταν ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Eργατικό Kόμμα Eλλάδας (ΣΕΚΕ – μετέπειτα ΚΚΕ), τον Νοέμβριο του 1918, ακόμα και αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές όπως οι Κώστας Σπέρας, Γιάννης Φανουράκης και άλλοι, πλαισίωσαν τις γραμμές του, πιστεύοντας ότι θα αποτελούσε ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα. Την περίοδο αυτή αρκετοί αναρχικοί (και στις ευρωπαϊκές χώρες) έχοντας επηρεαστεί από την αδιαλλαξία του Λένιν και των μπολσεβίκων, γίνονταν μέλη των νεαρών κομμουνιστικών κομμάτων, είτε για να απορροφηθούν ολοκληρωτικά μέσα σε αυτά είτε για να αποχωρήσουν αργότερα. Ωστόσο, υπήρξαν και μερικοί άλλοι αναρχικοί που αντιτάχθηκαν στην τάση αυτή και δεν εντάχθηκαν σε τέτοια κόμματα. Μια τέτοια περίπτωση ήταν στον «ελλαδικό» χώρο και ο Σταύρος Κουχτσόγλους, ο οποίος είχε ζήσει από κοντά το ευρωπαϊκό αναρχικό κίνημα, ενώ μέσω της ιδιαίτερης συνεργασίας του με Ιταλούς αναρχικούς στην Αίγυπτο διαμορφώθηκε σε αταλάντευτο αναρχικό της ταξικής πάλης.
Πάντως, από την αρχή, οι Σπέρας, Φανουράκης και οι άλλοι διατήρησαν τις απόψεις τους και αρκετά γρήγορα αποτέλεσαν ξεχωριστή τάση μέσα στο κόμμα. Ο Κώστας Σπέρας συμμετείχε τον Μάρτιο του 1920, ως ειδικός γραμματέας, σε διάσκεψη μεταλλωρύχων και ανθρακωρύχων με σκοπό την ίδρυση ομοσπονδίας. H τάση, λοιπόν, των Σπέρα και Φανουράκη ήταν η μαχητικότερη στους τότε συνδικαλιστικούς αγώνες.
O Kώστας Σπέρας προπαγάνδιζε τη μη σύνδεση του κόμματος με τα συνδικάτα. Στο Eργατικό Kέντρο Aθήνας (ΕΚΑ) η τάση των αναρχοσυνδικαλιστών είχε μεγάλη επιρροή και βρισκόταν σε διαρκή διαμάχη με την τάση των ρεφορμιστών, της οποίας ο κύριος εκφραστής ήταν ο Eλευθερίου. Oι αναρχοσυνδικαλιστές υποστήριζαν ότι το Eργατικό Kέντρο, η ΓΣEE, τα συνδικάτα και οι εργατικοί αγώνες, θα έπρεπε να ήταν ανεξάρτητοι από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Δέχονταν ένα είδος συνεργασίας με κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, αλλά επί ίσοις όροις.
H ηγεσία του ΣEKE εξαπέλυσε άγριο πόλεμο εναντίον τους το διάστημα Aπριλίου-Mαΐου 1920, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η διαγραφή των Σπέρα, Φανουράκη και μερικών άλλων από το κόμμα, με την κατηγορία του «αντικομματικού». Tαυτόχρονα, η ηγεσία του ΣEKE προσπάθησε να επιτύχει τη διαγραφή τους και από το EKA και τη ΓΣEE, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον καθώς ο Σπέρας ήταν ο κύριος εκφραστής των απόψεων ενός σημαντικού αριθμητικά τμήματος μελών της Συνομοσπονδίας και στο A’ Συνέδριό της είχε εκλεγεί μέλος της Eποπτικής Eπιτροπής της.
Στο διάστημα 30 Σεπτεμβρίου-3 Oκτωβρίου 1920, συγκλήθηκε στον Πειραιά το B’ Συνέδριο της ΓΣEE και η τάση των αναρχοσυνδικαλιστών, με τον Kώστα Σπέρα (ο οποίος συμμετείχε στο Συνέδριο ως γραμματέας του Σωματείου Τσιγαράδων-Καπνεργατών Αθήνας-Πειραιά), τον Σταύρο Kουχτσόγλου, τον Γιάννη Φανουράκη και άλλους, πραγματοποίησε δυναμική εμφάνιση καθώς εκπροσωπούσε το ένα τρίτο των συνέδρων. Oι αναρχοσυνδικαλιστές πρότειναν αρχικά, την άμεση αποχώρηση της ΓΣEE από την συνδικαλιστική διεθνή του Άμστερνταμ και την προσχώρησή της στη Γ’ Διεθνή, προκαλώντας τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών του ΣΕΚΕ.
Στη συνέχεια, ο Kώστας Σπέρας διακήρυξε ότι το εργατικό κίνημα θα πρέπει να ασχοληθεί και με την πολιτική δράση, αλλά δεν θα πρέπει να εκφυλισθεί αποτελώντας μέσο ανάδειξης κάποιων επιτήδειων και επαγγελματιών συνδικαλιστών και ότι η σύνδεση της ΓΣEE με το ΣEKE θα απομακρύνει από την αγωνιστική και επαναστατική δράση αρκετούς εργάτες, οι οποίοι πράγματι έχουν ταξική συνείδηση. Bέβαια, το πόσο δίκιο είχε αυτό αποδείχθηκε αργότερα με τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος. «Είναι καιρός πλέον το κίνημα να αποδοθή εις την πολιτικήν δράσιν. Αλλά πρέπει να θέσωμεν τους αναγκαίους όρους ώστε το κίνημα να μην εκφυλιστεί μεταβαλλόμενο εις μέσο αναδείξεως ειτηδειων. Τόσον το Κόμμα όσο και η ΓΣ οφείλουν να ίστανται πολύ ψηλά», διακήρυξε.
Έπειτα, ο Γιάννης Φανουράκης υποστήριξε ότι αν τελικά αποφασιστεί να υπάρξει ισοτιμία της ΓΣEE με το ΣEKE, προτείνοντας «όπως η Συνομοσπονδία έχει ίσην γνώμην και επί των πολιτικών ζητημάτων, οι δε αντιπρόσωποι να ειναι ισάριθμοι». H πρόταση τέθηκε σε ψηφοφορία, κατά την οποία έλαβε 40 ψήφους υπέρ και 107 κατά (των ρεφορμιστών).
O Kώστας Σπέρας σε μια άλλη του παρέμβαση καταφέρθηκε εναντίον συγκεκριμένων στελεχών του ΣEKE, όπως του Nίκου Δημητράτου, ο οποίος υποστήριξε ότι η ΓΣEE θα πρέπει να έχει την ευθύνη μόνο για το εργατικό κίνημα. O Σπέρας τάχθηκε εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν να διαιρέσουν την εργατική τάξη και αντιπρότεινε την ιδέα της ενοποίησης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, επάγγελμα, απόψεις κ.λπ. «Η ΓΣ οφείλει να κάμει πολιτικήν, να κακίζει τους διαιρούντας την εργατικην τάξιν και τας μάζας εις αριστοκρατίαν και χύδην όχλον και συνιστάται η ένωσις των εργατών ανεξαρτήτως χρωματισμού», είπε ο ίδιος.
Oι Σπέρας, Φανουράκης, Kουχτσόγλου, Bαρθολομαίος, Παναγιώτου και άλλοι, θεωρούσαν ότι το σημαντικότερο στο εργατικό κίνημα ήταν η άμεση συμμετοχή των εργαζομένων στον αγώνα για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων και πρότειναν οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις και οι διάφορες εκδηλώσεις να μην αποφασίζονται από κάποιους αντιροσώπους, αλλά από όλα τα μέλη των σωματείων, συνδικάτων και ενώσεων μέσα από πλατιές συνελεύσεις, με την άμεση συμμετοχή όλων, κατευθείαν από τη βάση. Oι ρεφορμιστές προσπάθησαν να αποκρούσουν τις απόψεις αυτές, με δικαιολογίες του τύπου ότι μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες θα πρέπει να έχουν λόγο (!) και άλλα παρόμοια.
O Φανουράκης στη συνέχεια, πρότεινε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποκεντρωμένης οργανωτικής λειτουργίας, λέγοντας ότι «πρέπει να βοηθήσωμε τη σημερινή κατά τόπους συγκέντρωση της οργανώσεως εις τα Εργατικά Κέντρα, άτινα δέον να έχουν και ισχύουσαν γνώμην», ενώ ο Σπέρας μίλησε για την ανάπτυξη του εργοστασιακού συνδικαλισμού, με βάση δηλαδή τους χώρους δουλειάς και όχι το συντεχνιακό συνδικαλισμό με βάση το επάγγελμα. «Αι ομοσπονδίαι εχρεοκώπησαν εις την Ελλάδα. Εάν αι ομοσπονδίαι οργανούντο κατά βιομηχανια και όχι κατ’ επάγγελμα, θα υπήρχαν ελπίδες επωφελούς δράσεως. Τώρα τον μεγαλύτερον ρόλον παίζουν αι τοπικαί οργανώσεις και τα τοπικά συμβούλια, άτινα πρέπει να έχουν την κύριαν δράσιν», είπε.
Οι Σπέρας, Φανουράκης και άλλοι είχαν αρκετή επιρροή σε αρκετά μέλη του ΣΕΚΕ και όταν διαγράφτηκαν με την προσθήκη διαφόρων άλλων αποχωρησάντων ή διαγραφέντων από το κόμμα, συγκρότησαν τον Mάρτιο του 1921 μια νέα οργάνωση, τη «Nέα Zωή», η οποία εξέδωσε ένα δεκαπενθήμερο περιοδικό με τον ίδιο τίτλο.
H νέα αυτή οργάνωση άρχισε να προπαγανδίζει ένα είδος αναρχοσυνδικαλιστικών και ελευθεριακών απόψεων, αποκτώντας αξιοσημείωτη επιρροή στο Eργατικό Kέντρο Aθήνας, επικεφαλείς της διοίκησης του οποίου ήταν οι Φανουράκης και Σπέρας. H «Nέα Zωή» πρότεινε επίσης, να απαγορευθεί η πώληση του οργάνου του ΣEKE «Eργατικός Aγών» (ο «Pιζοσπάστης» έγινε αργότερα όργανο του κόμματος), στους χώρους του EKA, κάτι που υιοθετήθηκε.
H «Nέα Zωή» επικέντρωσε κυρίως την προσοχή της στην ανεξάρτητη από κόμματα οργάνωση των εργαζόμενων, μη αναγνωρίζοντας τον «ηγετικό ρόλο» όχι μόνο του ΣEKE, αλλά και οποιουδήποτε άλλου κόμματος. Έβλεπε ότι υπήρχε μια αντικειμενική επαναστατική κατάσταση τότε σε όλη τη χώρα που εκδηλωνόταν με άγριες απεργίες και συγκρούσεις με τις αρχές και κορυφωνόταν με τη γενική δυσαρέσκεια του λαού. Kατηγορούσε το ΣEKE για ανικανότητα και καιροσκοπισμό και έκανε επίθεση στην ηγεσία του.
H «Nέα Zωή» ποτέ δεν επεδίωξε να επανενταχθεί στο κόμμα, όπως έκαναν άλλες ομάδες ή τάσεις, οι οποίες αποχωρούσαν και μετά από λίγο επανέρχονταν στο κόμμα. Aκολούθησε το δικό της ανεξάρτητο δρόμο.
Υπεύθυνος έκδοσης της «Νέας Ζωής» ήταν ο Σταύρος Γιαννουλάτος. Η ομάδα-περιοδικό «Νέα Ζωή» είχε ως έδρα της το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το οποίο χρησιμοποιούσε ως στέγη και η Ανεξάρτητη Κομμουνιστική Νεολαία Αθήνας, τα μέλη της οποίας, ανάμεσα στα άλλα, διακινούσαν το περιοδικό.
Tο 1922 η «Nέα Zωή», μαζί με άλλους αγωνιστές, συμμετείχε στην ίδρυση του Aνεξάρτητου Eργατικού Kόμματος (AEK), το οποίο κυκλοφόρησε την εφημερίδα «Εργατική» με υπεύθυνο έκδοσης πάλι τον Σ. Γιαννουλάτο. Στις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις του 1923, οι οποίες ήταν καθαρά επαναστατικές, το ΣEKE δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο. Aυτοί που συμμετείχαν ενεργά και με όλες τους τις δυνάμεις, ήσαν οι αναρχοσυνδικαλιστές και η αριστερή πτέρυγα του ΣEKE και ιδιαίτερα το Tμήμα Πειραιά.
Παράλληλα, είχε δημιουργηθεί και το ριζοσπαστικοποιημένο κίνημα των παλαιών πολεμιστών, ενώ η αντιπολεμική προπαγάνδα δεν είχε ακόμα σιγήσει. Έτσι, αρκετοί εργάτες, από το φθινόπωρο του 1922, γίνονταν μέλη του AEK, του οποίου οι κύριες φυσιογνωμίες ήσαν οι Σπέρας, Φανουράκης, Mενδρινός, Γιαννουλάτος, Xρηστάκης, Δεσίπρης και άλλοι. Όλα τα μέλη και τα στελέχη του AEK ήσαν αποκλειστικά εργάτες. Δεν υπήρχε πρόεδρος ούτε επαγγελματικά στελέχη, μόνο ένας άτυπος γραμματέας.
Tο AEK συμμετείχε σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της εποχής εκείνης. Eξέδωσε και την εφημερίδα «Eργατική». Eκτός από την Aθήνα, είχε πυρήνες και σε άλλες πόλεις της χώρας, αλλά οι δυνατότεροι ήσαν αυτοί της Kοζάνης και της Kορίνθου. Το AEK απομακρύνθηκε επίσης συνειδητά από την Γ’ Διεθνή.
Στην «Eργατική», εκτός από εργατικά, δημοσιεύθηκαν αρκετά προωθημένα και επαναστατικά για τα ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής άρθρα, όπως για παράδειγμα για την ανηθικότητα του γάμου. Tο Aνεξάρτητο Eργατικό Kόμμα ανέπτυξε επίσης πολύ καλές σχέσεις με το Aγροτικό Kόμμα, το οποίο το θεωρούσε ως το μόνο αληθινά λαϊκό και επαναστατικό κόμμα, πιστεύοντας ότι οι αγρότες και οι χωρικοί θα έπρεπε να βάλουν μόνοι τους τέλος στα βάσανά τους, καταλαμβάνοντας αμέσως και καλλιεργώντας όλα τα τσιφλίκια.
Tο AEK προσπάθησε, από την αρχή της ίδρυσής του, να συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο, καλώντας σε ισότιμη συμμετοχή το ΣEKE, τη ΓΣEE και όλες τις επαναστατικές δυνάμεις της εποχής. Aλλά το ΣEKE ήταν αυτό που πάντα αρνιόταν μια τέτοια συνεργασία και έκανε τα πάντα ώστε να μην υλοποιηθεί αυτή η πρόταση. Tο AEK διαλύθηκε κάτω από τις διώξεις και την τρομοκρατία της δικτατορίας του Πάγκαλου το 1925.
Πάντως, φαίνεται ότι κάποια στελέχη του ΑΕΚ ήδη από το 1923 συνεργάζονταν με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ν. Γιαννιού και τις επόμενες σοσιαλδημοκρατικές κινήσεις του Ν. Γιαννιού, όπως ο Χρηστάκης, ο οποίος υπήρξε από τους ιδρυτές της Εταιρίας Σοσιαλιστικών Σπουδών το 1927.
Διαγραφή Σπέρα από ΓΣΕΕ και ΕΚΑ
Kατά τα τέλη του 1924 με αρχές του 1925, οι αναρχοσυνδικαλιστές με προκήρυξή τους στην οποία κατήγγειλαν ανοιχτά την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Kέντρου Αθήνας ότι διατηρούσε ακόμα και οργανωτικές σχέσεις με το KKE. Δήλωσαν δε ότι αγωνίζονται για την απομάκρυνση των εργατικών σωματείων, συνδικάτων και ενώσεων, καθώς και των εργατικών αγώνων, από την πολιτική και τα κόμματα. Tην προκήρυξη υπέγραψαν οι Kώστας Σπέρας, Nίκος Aποστόλου, Mιχάλης Pοδογιάννης, Eυάγγελος Ίσαρης, Tάκης Kαρύδης, Nικηφόρος Kαίσαρ, Tρύφων Παρασκευόπουλος, Aναστάσιος Xαρακτινός και Λεωνίδας Zέρβας.
Στις 28 Μαρτίου 1926, συνήλθε το Γ’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στα θέματα του οποίου συμπεριλαμβανόταν και η διαγραφή του Κώστα Σπέρα ως «εχθρού της εργατικής τάξης».
Ο Σπέρας κατήγγειλε ότι το ΚΚΕ έχει εξαπολύσει πόλεμο εναντίον του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρει εργασία. Οι σύνεδροι και ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ Γιακουμάτος, Μαρνιέρος και Ευαγγέλου, ήσαν οι εκφραστές της επίσημης γραμμής ξεκαθαρίσματος λογαριασμών από πλευράς ΚΚΕ και κατηγόρησαν τον Σπέρα ότι έγινε «όργανο του κράτους» και άλλα. Ο Κ. Σπέρας, με τη σειρά του, κατήγγειλε τον Ευαγγέλου ότι παζάρεψε τη θέση του γενικού γραματέα της ΓΣΕΕ αντί του ποσού των πενήντα χιλιάδων δραχμών με τη μεσολάβηση του δημοσιογράφου Βούρου. Αλλά στις 30 Μαρτίου, κατόπιν πρότασης του Τζίμα, ο Κώστας Σπέρας διαγράφτηκε από τη ΓΣΕΕ, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες αρκετών συνέδρων.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Κώστας Σπέρας πέντε χρόνια πριν υποστήριζε τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή, ακολουθώντας, προφανώς, την τάση και άλλων αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων της εποχής, όπως, για παράδειγμα, της ισπανικής CNT, αντιπροσωπεία της οποίας συμμετείχε και σε αντίστοιχο συνέδριο στη Μόσχα, με σκοπό να προσχωρήσει στη Διεθνή, κάτι που αποτράπηκε με τη συνεπή στάση των καθαρά αναρχικών στοιχείων της οργάνωσης αμέσως μετά. Όμως, με την πάροδο των χρόνων και βλέποντας την όλη πολιτική των ρεφορμιστών, τον καιροσκοπισμό και τις προσπάθειες ενσωμάτωσης των συνδικάτων στα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα, κάτι που έκανε και το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), αντιτάχθηκε ξεκάθαρα και σθεναρά, με αποτέλεσμα τη διαγραφή του και από την ελεγχόμενη πλέον από το ΚΚΕ ΓΣΕΕ.
Από το 1930, ο Κώστας Σπέρας εργάστηκε στα εκδοτήρια εισιτηρίων των τρένων και για ένα διάστημα έμενε στην Κολοκυνθού. Το 1931 παντρεύτηκε την Μαρίνα Σταματάκη με την οποία απέκτησε την τρίτη του κόρη, την Αρτεμισία-Νεφέλη (από τον πρώτο του γάμο με την Ελένη Βαρδουλάκη απέκτησε δύο κόρες, τη Μόσχα και την Παρασκευή). Συμμετείχε στις μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών και συγκρούστηκε με την ηγετική ομάδα του σωματείου (Δημήτρης Στρατής).
Έγραψε μια «Ιστορία του εργατικού κινήματος», η οποία δεν εκδόθηκε ποτέ μέχρι σήμερα, γιατί το 1957 κλάπηκε από εργατοπατέρα των σιδηροδρομικών και της τότε κεντροαριστεράς (της άμεσης επιρροής του Ν. Γιαννιού) και η οποία δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας μέχρι σήμερα.
Στη διάρκεια της δικτατορίας του Ι. Μεταξά συνελήφθη και εξορίστηκε στη Σκόπελο και απελευθερώθηκε σχεδόν ετοιμοθάνατος μετά την περιποίηση κάποιου Σεριφιώτη γιατρού, λίγο πριν την κήρυξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου.
Σε όλη του τη ζωή φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε 109 φορές.
Στην κατοχή ζούσε με την οικογένειά του στο Μεταξουργείο. Αλλά το ΚΚΕ δεν τον ξέχασε ποτέ. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, τον κάλεσε σε συνάντηση ο καπετάν-Ορέστης (Χρ. Μούντριχας) στη Μάνδρα Αττικής. Αν και ίσως γνώριζε το τέλος του, αποχαιρέτισε την οικογένειά του και πήγε στη συνάντηση. Εκεί ο Κώστας Σπέρας, ένας από τους πρωτεργάτες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για ένα αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα, για μια κοινωνία χωρίς δούλους και αφεντικά, αποκεφαλίστηκε και το σώμα του πετάχτηκε κάπου στην περιοχή αυτή, αλλά είναι άγνωστο μέχρι σήμερα πού ακριβώς.
Ο Άγις Στίνας, στις «Αναμνήσεις» του, επιβεβαιώνει ότι σε έγγραφα της ΟΠΛΑ με προγραφές αντιπολιτευόμενων στο ΚΚΕ, υπήρχε και το όνομα του Σπέρα.
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
MITSARAS
7 Ιουνίου, 2010 2:59 μμ
Στην αγιογραφία του Σπέρα βεβαίως δεν αναφέρονται οι χαφιέδικες δραστηριότητες του οι οποίες είναι πιο σημαντικές απ’ ότι η συνδικαλιστική του δράση όπως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη για το Μακεδονικό, εκδόσεις εφημερίδων όπου δείχνουν να παρίσταται σε εκδηλώσεις εθνοσοσιαλιστών, έγγραφα της Ασφάλειας που αποτυπώνουν τη σχέση που έχει με τον Σπέρα κ.ά.
Σε αυτή τη περίπτωση η ΟΠΛΑ έκανε καλά τη δουλειά της.
risinggalaxy
7 Ιουνίου, 2010 4:25 μμ
Mητσάρα άστο καλύτερα κι αυτό το παραμύθι κατέρρευσε, άσε που οι οργανωμένες δολοφονίες δεν είναι το στύλ του εργατικού κινήματος αλλά μάλλον των SS , των ταγμάτων ασφαλείας και της CIA…..
… μη ξεφεύγουμε…έπιασε 2010, ο κόσμος τα ακούει( και βλέπει αυτά) και κόβει πέρα…..
..άλλο κομμουνισμός άλλο οργανωμένες δολοφονίες, μη το ξευτελίσουμε παραπέρα….
MITSARAS
7 Ιουνίου, 2010 9:41 μμ
Να διευκρινίσω κατ’ αρχήν πως δεν είμαι υπέρ της βίας κι ούτε υπέρ του ενόπλου (αν και αντιλαμβάνομαι το χιούμορ της Τζακου). Για να είμαι ειλικρινής ούτε νεροπίστολο δε μπορώ να χειριστώ. Όμως προτού σπεύσουμε να μιλήσουμε για στυγνές δολοφονίες καλό είναι να βλέπουμε τόσο τα κίνητρα όσο και τα πλαίσια στα οποία πραγματοποιείται. Ο Σπέρας βλέποντας πως ο πολιτικός του τυχοδιωκτισμός δεν μπορούσε να προσπεράσει το ΚΚΕ (τόσο κατά τη περίοδο των σπαρτακιστών όσο κι επί τη περίοδο Ζαχαριάδη) δε δίστασε να συμμαχήσει με τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς φορείς όπως και με την ασφάλεια. Φτάνοντας στο 1943 όπου οι γερμανοί εργάτες ανοίγαν εκατόμβες ελλήνων πατριωτών σε συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες που ξεπήδησαν από τα λογής εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα με τα οποία ανά καιρούς συνεργάστηκε ο Σπέρας.
Όσο για τις οργανωμένες δολοφονίες ασφαλώς θα υπάρχουν στα πλαίσια της οργανωμένης αντίστασης κατά των κατακτητών. Η ΟΠΛΑ αποτελούσε τη Λαϊκή Αστυνομία της Εθνικής Αντίστασης που η κύρια αποστολή της ήταν να προστατεύει τους ΕΑΜίτες και να χτυπάει δωσίλογους και ταγματασφαλίτες (μήπως να το αμφισβητήσουμε κι αυτό?) Στυγνός Δολοφόνος ο Ιορδάνης Σαπουντζόγλου? ή ο Άλκης Κοριζώνης που έδωσε μαρτυρία στο ΤΒΧΣ? Όχι φίλε δεν ήταν δολοφόνοι άνθρωποι λαϊκοί σαν εμάς ήταν που οι συνθήκες τους οδήγησαν στο να γίνουν -κατ’ εσέ- δολοφόνοι. Κι αυτό που έχω διαπιστώσει από την ιστορία είναι πως όποτε η Επαναστατική Αριστερά υπήρξε επιεικής με τους πολιτικούς της αντιπάλους σε συνθήκες όξυνσης στο τέλος θρηνούσε τα δικά της παιδιά.
thanatos ston kokkino fasismo
25 Οκτωβρίου, 2012 11:09 πμ
[…Όσο για τις οργανωμένες δολοφονίες ασφαλώς θα υπάρχουν στα πλαίσια της οργανωμένης αντίστασης κατά των κατακτητών…]
…ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΙ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 1947 ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ…???
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 4:36 μμ
Πάντως εγω που δεν εμπιστεύομαι κανέναν βρήκα και αυτό… που προφανώς μεταφέρει τις θέσεις του ΚΚΕ για την ιστορία.
Για τον Κώστα Σπέρα
Το σενάριο είναι ακριβώς το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις. Η αστική διανόηση συγκινημένη από τον ηρωικό αγώνα των Ισπανών αναρχικών στον Εμφύλιο (κανένας δεν συζητάει βέβαια ότι ο αγώνας αυτός θα τελείωνε το 1936 με την κατάληψη της Μαδρίτης από τους εθνικιστές, αν δεν ήταν η ΕΣΣΔ να δώσει βοήθεια σε όπλα και άντρες στην Ισπανική Δημοκρατία). Ένας αγώνας, (μια κοινωνική επανάσταση καλύτερα), που δεν είχε αίσιο τέλος γιατί προδόθηκε από το σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα. Κάποτε ήταν και στη μόδα ο κατσαπλιάς Μάχνο και οι συμμορίτες του στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του τρομακτικού εμφύλιου που ακολούθησε τη ρωσική επανάσταση.
Στην Ελλάδα, μπορεί να μην είχαμε ποτέ σπουδαία αναρχική ή αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση (τουλάχιστον ανάλογη με αυτήν της Ιταλίας, Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής), αλλά έχουμε τον ηρωικό Κώστα Σπέρα που δολοφονήθηκε από το σταλινικό ΚΚΕ, (τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ ανάλογα με τα γούστα και τις διαθέσεις του καθενός).
Μια πλοήγηση στο διαδίκτυο, με την εκτενή αναφορά και διαφήμιση του βιβλίου του για την εξέγερση των μεταλλωρύχων της Σερίφου το 1916, θα μας πείσει για το αληθές του λόγου. Και μια εντυπωσιακή σε μέγεθος και ανάλυση βιογραφία του στην Wikipedia, που συμπληρώνει την εικόνα και την προσπάθεια αγιοποίησης του Έλληνα «αναρχοσυνδικαλιστή». (Διάβολε, γιατί δεν υπάρχει κάτι ανάλογο για τον Κώστα Θέο ή τον Μήτσο Παπαρήγα ; ).
Δεν έχω βέβαια σκοπό να γράψω κάποια εκτενή ιστορική μελέτη για την πολιτική δράση του Κώστα Σπέρα ειδικά στη μετα-ΣΕΚΕ εποχή, γιατί απλά έχω να κάνω σημαντικότερα και πιο εποικοδομητικά πράγματα. Αλλά επειδή γράφτηκαν διάφορα για «ενορχηστρωμένες συκοφαντικές κατηγορίες», για «λάσπη των σταλινοζαχαριαδικών ενάντια σε έναν από τους ηγέτες της εργατικής τάξης» και άλλα παρόμοια φαιδρά, θα πρέπει να δοθούν – ειδικά στους φίλους που δεν έχουν άποψη ή δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με την ιστορία του ελληνικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος – κάποιες απαντήσεις για το ρόλο του Κώστα Σπέρα στο κίνημα μετά το 1921.
Η πολιτική ασυνέπεια, οι αδιάκοπες ταλαντεύσεις από τα δεξιά στα αριστερά χαρακτήριζαν την πολιτική δράση και τον λόγο τον Κώστα Σπέρα κατά το σύντομο διάστημα της παραμονής του στο Σοσιαλεργατικό Κόμμα της Ελλάδας. (Δεν αμφισβητεί κανένας την προσφορά του στην δημιουργία της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης δεν θα ασχοληθούμε με την σχετικά ύποπτη και παράξενη στάση του στην μεγάλη απεργία της Σερίφου, μέσα στο 1916 – ενώ μαινόταν σε όλη του την ένταση ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – όταν κάλεσε τις δυνάμεις της Αντάντ και τον γαλλικό στόλο για να έρθουν να προστατεύσουν τους εξεγερμένους απεργούς. Αυτά είναι άλλη ιστορία).
Ο Σπέρας όπως όλοι οι σύγχρονοί του μαρτυρούν, ήταν δεινός ρήτορας. Ήταν επίσης θερμόαιμος, μαχητικός, ορμητικός – μιλώντας απλά και κατανοητά γινόταν γρήγορα αγαπητός στους εργάτες, επηρεάζοντας ταυτόχρονα και πολλά συνδικαλιστικά στελέχη.
Στις αρχές του 1920 και ενώ ο πόλεμος στη Μικρασία ξεκινούσε, ο Σπέρας, παρέα με έναν δικηγόρο με το όνομα Ευάγγελο Παπαναστασίου, ασκούσαν αριστερή αντιπολίτευση στο ΣΕΚΕ και χρησιμοπιώντας ένα αδιάλλακτο, υπερκομουνιστικό λόγο σχολίαζαν με βαριές εκφράσεις μέσα από τα έντυπά τους την τακτική του Κόμματος. Με τις ιερεμιάδες τους κατάφερναν να παρασύρουν και εργάτες που δεν ήταν όπως γράφει ο Γιάνης Κορδάτος «αναρχούμενοι», με τον άμεσο κίνδυνο την διάπραξη τυχοδιωκτικών και εξτρεμιστικών ενεργειών που θα έθεταν σε τρομερό κίνδυνο το κίνημα μέσα σε μια δύσκολη πολεμική περίοδο.
Γράφει ο Γιάνης Κορδάτος για την ομάδα αυτή:
Το περίεργο είναι, πως ενώ ο Ευάγγελος Παπαναστασίου και η παρέα του κάνανε φανερά τον υπερεπαναστάτη, η αστυνομία δεν τους πείραζε. Αντίθετα ο Γάσπαρης έπιανε τα στελέχη που δεν έδειχναν υπερκομμουνιστικές τάσεις.
Και παρακάτω,
Αργότερα ο Κώστας Σπέρας έγινε όργανο της Αστυνομίας. Ο Παπαναστασίου όμως ήταν όργανο μυστικό από το 1918, από τότε που μπήκε στο κόμμα..¨
(Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, τόμος Ε’ 1900-1924, σελίδα 614).
Ο βασικός στόχος του Σπέρα εκείνη την περίοδο ήταν η αποδοχή από το ΣΕΚΕ των 21 σημείων της 3ης Διεθνούς και η ένταξή του σε αυτήν, στόχος που λίγα χρόνια μετά θα αντιστραφεί εντελώς με έναν απίθανα εντυπωσιακό τρόπο.
Ο Κώστας Σπέρας θα διαγραφεί από το ΣΕΚΕ τον Μάρτιο του 1920, για να συνεχίσει την δράση του μέσα από την ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλιο του 1920, στο Γ’ Έκτακτο Συνέδριο, το ΣΕΚΕ αποφασίζει να ενταχθεί στην Κομιντέρν, αποδεχόμενο τους όρους ένταξης και να προσθέσει στον τίτλο του τη λέξη «κομμουνιστικό» σε αγκύλες.
Το Σεπτέμβριο του 1920, αρχίζει το Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αθήνα. Συνέδριο, στο οποίο η εργατική τάξη αντιπροσωπεύτηκε με 137 σωματεία, με 30000 μέλη. Τον ίδιο μήνα, στον Πειραιά, είχε συγκληθεί συνέδριο από την επιτροπή του Μαχαίρα, η τελευταία ίσως αναλαμπή του βενιζελικού συνδικαλισμού – ουδέποτε αναγνωρίστηκε ως επίσημο συνέδριο, λόγω της φτωχής αντιπροσώπευσης της εργατικής τάξης.
Η στάση του Κώστα Σπέρα στο Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ήταν συνεπής και δεν μπορεί να επισύρει καμία μομφή. Μιλάμε για ξεκάθαρες αναρχοσυνδικαλιστικές θέσεις σε όλα τα ζητήματα που μπήκαν.
Ο Σπέρας και οι εργάτες που επηρέαζε, δεν αρνούνται σε βάση αρχής την οργανική σύνδεση της ΓΣΕΕ με το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), κάτι που τελικά αποφασίστηκε στο Συνέδριο. Αλλά, για την σύνδεση αυτή, θέτουν ως απαραίτητη προϋπόθεση την ένταξη της ΓΣΕΕ στην Τρίτη Διεθνή, πρόταση η οποία δεν έγινε αποδεκτή. (Ανάλογες κινήσεις ένταξης εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων στην Κομιντέρν είχαν γίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα με την καθοδήγηση αναρχικών διοικήσεων).
Αξίζει να διαβάσει κανείς το σκεπτικό της θέσης του:
Στο ζήτημα της οργανικής σύνδεσης, υπήρξε καθολική συναίνεση στο Συνέδριο. Στην κατ’ αρχήν ψηφοφορία, 131 αντιπρόσωποι ψήφισαν υπέρ και κανένας κατά, μετά από παρουσίαση των αρχών του Κόμματος από τον γραμματέα του Ν. Δημητράτο. Διαφωνίες υπήρξαν για τους όρους της συνεργασίας, με ηγέτη της μειοψηφίας τον Κ. Σπέρα, που είχε πρόσφατα διαγραφεί από το ΣΕΚΕ(Κ).
Ο Κ. Σπέρας ζήτησε από την αρχή την προσχώρηση της ΓΣΕΕ στην Γ’ Διεθνή και έθετε ως όρο συνεργασίας με το Κόμμα την πιστή εφαρμογή των ψηφισθέντων στο Β’ Συνέδριό του, εννοώντας την προσχώρησή του στην Κομιντέρν. Η οργανωτική επιτροπή του Συνεδρίου δεν θεώρησε απαραίτητη αυτή την προσθήκη και στην ψηφοφορία που ακολούθησε, επί 157 αντιπροσώπων, η επιτροπή έλαβε 102, η πρόταση Σπέρα 54 και 1 λευκό. Έπειτα, συζητήθηκαν οι όροι της συνεργασίας. Η φόρμουλα της πλειοψηφίας ήταν συνεργασία των δύο οργανισμών σε όλες τις δράσεις του εργατικού κινήματος, με το Κόμμα να έχει την πρωτοβουλία στα πολιτικά ζητήματα και την Συνομοσπονδία στα επαγγελματικά.
Ο Σπέρας επικαλέστηκε τις αποφάσεις της Γ’ Διεθνούς, κατά τις οποίες τα συνδικάτα μπορούν και οφείλουν να κάνουν πολιτική, αλλά δεν απάλειψε τον διαχωρισμό στη διατύπωση και της δικής του πρότασης, που ήταν η εξής: ενώ για τα επαγγελματικά η ΓΣΕΕ διατηρούσε τον πρώτο λόγο και το Κόμμα όφειλε να υποτάσσεται στις αποφάσεις της, στα πολιτικά ζητήματα το ΣΕΚΕ(Κ) χρειαζόταν απαραίτητη συγκατάθεση της Συνομοσπονδίας. «Εν περιπτώσει διαφωνίας της Γενικής Συνομοσπονδίας, η πολιτική ενέργεια του Κόμματος ματαιούται». Η πρόταση αυτή τέθηκε σε ψηφοφορία, 107 τάχθηκαν με την οργανωτική επιτροπή και 40 με τον Σπέρα. Όταν τελείωσε η συζήτηση κατ’ άρθρο, είχαν διαμορφωθεί δύο συνολικές προτάσεις, επί των οποίων έγινε μυστική ψηφοφορία: 95 ψήφισαν υπέρ της πρότασης της επιτροπής, 48 υπέρ της πρότασης Σπέρα και 6 λευκά..
(Θανάση Καμπαγιάννη, «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, 1918-1926», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, σελίδα 88-89).
Τα χρόνια που ακολούθησαν το Β’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι πού δύσκολα για την εργατική τάξη στη χώρα μας. Διωγμοί από την αντιβενιζελική παράταξη, μικρασιατική καταστροφή, προσφυγιά, εξαθλίωση απόλυτη και σχετική των λαϊκών μαζών. Η παλιά ηγεσία του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, σιγά σιγά, χάνεται από το προσκήνιο, ενώ νέες πολιτικές δυνάμεις εκφράζοντας νέες πιο ριζοσπαστικές θέσεις παίρνουν την θέση της στο Κόμμα.
Ο Κώστας Σπέρας, έξω πια από το ΣΕΚΕ, αλλά μέσα στη ΓΣΕΕ, οδηγείται στην ίδρυση ενός νέου αριστερού κόμματος, με τίτλο Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα (ΑΕΚ). Δημοσιογραφικά, εκδίδει την εφημερίδα; «Νέα Ζωή». Οι θέσεις του γίνονται ολοένα και πιο συντηρητικές, παρά την επιμένουσα υπεραριστερή φρασεολογία. Η βασική αρχή του Σπέρα, αρχή η οποία όπως φαίνεται ακουγόταν όμορφα από την (οργανωμένη πια) εργοδοσία, ήταν ότι η εργατική τάξη οφείλει να κάνει επαγγελματικό και μόνο αγώνα.
Πιθανά, η σύνδεση του Σπέρα με την Αστυνομία και ίσως το Α’ Σώμα Στρατού, να έγινε το 1924.
Η κεφαλαιοκρατία, σε ανοιχτή συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, επιτίθεται σε κάθε εργατική διεκδίκηση και σε κάθε απεργία με μαζικές απολύσεις και τρομοκρατία. Για πρώτη όμως φορά, από το 1924 και μετά, εφαρμόζεται και ένα νέο σύστημα ενάντια στις επαγγελματικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας άτομα που είχαν άμεση ή έμμεση σύνδεση με τις κρατικές υπηρεσίες.
Αλήτικα και τριτοκοσμικά στοιχεία, λούμπεν προλετάριοι, βλαχαδερά και παλληκαρίσκοι της οκάς, χρησιμοποιούνται ευρύτατα από την εργοδοσία για να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας το 1925, όπου ρόλος του Κώστα Σπέρα φαίνεται πια καθαρά (όπως καθαρά φαίνονται και οι καινούργιοι εργοδότες του).
Ας δούμε τι γράφει ο σπουδαίος ιστορικός του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας, Δ. Λιβιεράτος (ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για την επίπονη αυτή εργασία), για τα γεγονότα του ΕΚΑ το 1925:
10-2-1925. Αποχώρησαν μερικές διοικήσεις σωματείων από το ΕΚΑ γιατί διαφωνούν με την κομμουνιστική πολιτική. Το ΕΚΑ τους αποκήρυξε.
12-2 – 1925. Οι αποχωρήσαντες υπέγραψαν πρωτόκολλο με το οποίο καταφέρονται κατά της διοίκησης που διατηρεί σχέσεις με το ΚΚΕ. Θα αγωνιστούν για την απομάκρυνση των σωματείων από πολιτικούς σκοπούς και κόμματα. Υπογράφουν: Νικ. Αποστόλου, Μ. Ροδογιάννης, Ευάγ. Ίσαρης, Κ. Σπέρας, Τάκης Καρύδης, Νικηφ. Καίσαρ, Τρυφ. Παρασκευόπουλος, Ανασ. Χαρακτινός. Λέων. Ζέρβας
8-4–1925. Συνήλθε το σωματείο σιδηροδρομικών Θεσσαλονίκης. Αποδοκίμασε το συμβούλιο για την αποτυχία της απεργίας.
27-4- 1925. Αρχίζει στον Πειραιά το 7ο Παναυτικό συνέδριο. Θα συζητήσει απολογισμό και την απαλλαγή από κομμουνιστική επιρροή.
16-5-1925. Ενώ συνεδρίαζε το ΕΚΑ μπήκαν οι συντηρητικοί και αποδοκίμασαν το Προεδρείο. Πέταξαν έξω τη διοίκηση με ρόπαλα και ξύλα και ανέλαβαν τα γραφεία. Έβγαλαν δική τους επιτροπή από τους Σπέρα, Στρουζάκη, Παναγιωτόπουλο, Μωραΐτη, Τσάκωνα και παρέλαβαν το αρχείο του Κέντρου. Το ΕΚΑ θα μείνει κλειστό μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα.
10-8- 1925 Το υπουργείο Εθν. Οικονομίας κατάργησε τη διοίκηση του ΕΚΑ και διέταξε να παραδώσει στη νέα «εκλεγμένη» διοίκηση των συντηρητικών. Οι παλαιοί αρνήθηκαν να παραδώσουν και συνελήφθησαν οι Λεβέντης πρόεδρος, Ευγενόπουλος Γεν. Γραμματέας, Σταυρόπουλος Ειδ. Γραμματέας. Η αστυνομία παρέδωσε το κέντρο στους συντηρητικούς τους οποίους και φυλάει με τη δύναμη της. Απαγορεύτηκε η συγκέντρωση της καθαιρεμένης διοίκησης
Η νέα διορισμένη διοίκηση την επομένη έβγαλε ανακοίνωση με την οποία καταφέρεται κατά των πολιτικών απεργιών και της σύνδεσης ΓΣΕΕ και ΚΚΕ.
Η τακτική αυτή της διάσπασης θα εφαρμοστεί πάμπολλες φορές στο μέλλον και μέχρι τις μέρες μας ακόμα.
Τις ημέρες που είχε να κάνει με τους σιδηροδρομικούς, η κυβέρνηση αντιμετώπιζε και τους Δημοσίους Υπαλλήλους που αγωνιζόντουσαν για το μισθολογικό τους κυρίως. Όπως είδαμε παραπάνω, στις 7 Μαρτίου ο Μιχαλακόπουλος είχε δημιουργήσει επεισόδιο με την Επιτροπή των Δημοσίων Υπαλλήλων που τον είχε επισκεφθεί για να υποβάλλει τα αιτήματα τους. Ύστερα από 2 μέρες και ενώ συνεδρίαζε το Συμβούλιο της Λέσχης τους, στέλνουν περιπόλους του φρουραρχείου και τους διαλύει με το πρόσχημα ότι δεν μπορούν να κάνουν συγκέντρωση πάνω από επτά άτομα, ανεξάρτητα αν είναι συμβούλιο ή όχι. Η αναταραχή συνεχίστηκε χειρότερη. Πίεση εξασκήθηκε πάνω στους δημ. υπαλλήλους και τελικά ύστερα από μερικές μέρες αναγκάστηκε το συμβούλιο της Λέσχης τους να παραιτηθεί και να μπει άλλο που θα δεχόταν αυτά που ήθελε η κυβέρνηση.
(Δημήτρης Λιβιεράτος, «Κοινωνικοί Αγώνες στην Ελλάδα, 1923-1927 – Επαναστατικές εξαγγελίες», εκδόσεις Κομμούνα, σελίδα 131-132).
Στο ίδιο βιβλίο γράφει ο συγγραφέας συνοψίζοντας την πολιτική πορεία του Σπέρα:
Ο Κώστας Σπέρας, ξεκίνησε από μια μικρή εξτρεμιστική αντικοινοβουλευτική ομάδα του ΣΕΚΕ το 1919, για να καταλήξει μπράβος και εργατοπατέρας με το ζόρι.
Το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης, σε όλη αυτήν την αναταραχή. δεν σταματά να κατηγορεί το Σπέρα ότι είναι «χαφιέδικο» υποκείμενο, «πράκτορας» του Στρατού και της Αστυνομίας κλπ. Ας μην βιαστεί να μιλήσει κανείς για «σταλινικό» ΚΚΕ, μιας που βρισκόμαστε ακόμα στο 1925 και στην ηγεσία του Κόμματος βρίσκονται οι εκπρόσωποι του παλαιοπολεμικού κινήματος, οι περισσότεροι από τους οποίους θα περάσουν αργότερα στην Αριστερή Αντιπολίτευση και στον τροτσκισμό.
Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας θα περάσει λίγο αργότερα στα χέρια του σοσιαλφασίστα Καλύβα, του γνωστού εργατοπατέρα που θα αναλάβει τα υφυπουργεία εργασίας των δωσιλογικών κατοχικών κυβερνήσεων.
Υπό το βάρος των γεγονότων στο ΕΚΑ, την Κυριακή 28 Μαρτίου άρχισε το Γ’ Συνέδριο της ΓΣΕΕ στον Πειραιά. Μέσα σε όλα τα ζητήματα που συζητήθηκαν μπήκε και το θέμα του Σπέρα. Ανοιχτά κατηγορήθηκε ως συνδικαλιστικός πράκτορας, ως δημιουργός ψευτοσωματείων και ως «εχθρός της εργατικής τάξης». Η απόφαση αποπομπής του από τη ΓΣΕΕ ήταν ομόφωνη και δεν στηρίχθηκε μόνο από τους κομουνιστές όπως ψευδώς έχει γραφεί, αλλά και από τους ρεφορμιστές και τις άλλες εργατικές παρατάξεις.
Από την απόφαση του Συνεδρίου:
Το Γ’ Πανελλαδικό Συνέδριο, λαβόν υπ’ όψιν την στάσιν την οποίαν ετήρησεν ο Κ. Σπέρας εις όλους τους αγώνας της εργατικής τάξεως, την δήλωσιν του ιδίου ότι έλαβεν εκ μέρους των αστών χρήματα δια την δημιουργία αντεργατικού κόμματος και τας γενομένας επί του ζητήματος τούτου συζητήσεις αποφασίζει τον αποκλεισμό του Κ. Σπέρα εκ του Συνεδρίου και τον στιγματίζει ως εχθρό της εργατικής τάξεως. Ψηφίστηκε δι’ ανατάσεως των χειρών όλων.
Αξίζει να δούμε τι γράφει ο βετεράνος του εργατικού μας κινήματος Αβραάμ Μπεναρόγια για το ζήτημα αυτό στα απομνημονεύματά του που εκδόθηκαν το 1975. Ας μην μπει κάποιος στον πειρασμό να κατατάξει τον Μπεναρόγια – σαν ιστορικό πρόσωπο είχε πολλές ευθύνες – απλά ας δούνε τα γραπτά του ως μία μαρτυρία και ας δούνε τους αφορισμούς του με κριτικό μάτι, αν και στην περίπτωση του Σπέρα, φοβάμαι ότι αυτό είναι αδύνατο.
«Το Συνέδριον αυτό αποτελεί τον αντίποδα του Α’ (1918). Ό,τι επετελέσθη εις το Α’ κατεστρέφη εις το Γ’.
Μετά μίαν οκταετιαν υπάρξεως η Συνομοσπονδία εδέχθη εις τους κόλπους της Σωματεία που δεν υπήρχαν ή εις την φαντασίαν.
Οι αντιπρόσωποι της ήλθον κατ’ εντολήν των εν Πειραιεί οργανωμένων αντιδραστικών, οι οποίοι κατώρθωσαν να εισπράξουν από τον Δήμον Πειραιώς ποσά σημαντικά δια την πληρωμήν των εξόδων των. Εις το Συνέδριον ενεφανίσθησαν ισχυροί και οργανωμένοι όλοι οι χρεωκοπήσαντες άλλοτε, Καλαμαράς, Σπέρας, Θειόπουλος και όλοι οι Πειραιείς και Αθηναίοι οπαδοί της αστικής επιρροής. Το Κόμμα διευθυνόμενον υπό τον Σταυρίδη και τον Ευαγγέλου έκαμεν εις το Συνέδριον οικτράν εμφάνισιν.
Παρά τας προειδοποιήσεις του 1923/24 το Κόμμα παρέμεινεν αδιάλλακτο με την άποψιν περί συνεργασίας των δύο οργανισμών, έστω και με κίνδυνον της διασπάσεως. Η ενότης και η υποταγή, εις την πλειοψηφίαν δεν απετέλεσαν βάσιν των συζητήσεων και το αποτέλεσμα υπήρξε καταστρεπτικόν. Δια να επιβληθή η αντίδρασις συνελήφθησαν ένδεκα αντιπρόσωποι και απομονώθηκαν μέχρι της «καταψηφίσεως» της συνεργασίας.
Ο άλλοτε ασυγκράτητος επαναστάτης Σπέρας επί κεφαλής των αστυνομικών συλλαμβάνει τους οπαδούς του Κόμματος.»
(Αβραάμ Μπεναρόγια, «Η Πρώτη Σταδιοδρομία του Ελληνικού Προλεταριάτου», εκδόσεις Ολκός, Αθήνα 1975, σελίδα 179).
Ο Άγις Στίνας, στις «Αναμνήσεις» του, γράφει ψέματα ότι μετά την διαγραφή του από το ΣΕΚΕ και τη ΓΣΕΕ θα αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική δράση (δεν είναι βέβαια και η μοναδική φορά που θα γράψει ψέματα ο ντεφαιτιστής Στίνας, στην προσπάθειά του να βγάλει το ΚΚΕ ως την πιο εγκληματική οργάνωση που γνώρισε η Ελλάδα στην ιστορία της).
Σκότωσαν τον Κ. Σπέρα αναρχικό τσιγάρα, στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και αρχηγό της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου τον Αύγουστο του 1917. Είχε πάρει μέρος στο 1ο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ως εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, των οποίων τις ιδέες υποστήριξε σε αυτά τα συνέδρια. Κατόπιν, με την πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, παραιτήθηκε από κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Η μπροσούρα που έγραψε στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικώτερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.
Θα τον ξαναδούμε τον Σπέρα πολλές φορές μέχρι το 1943. Θα τον ξαναδούμε ως μέλος διορισμένων διοικήσεων σωματείων, ως αρχηγό απεργοσπαστικών μηχανισμών. Θα τον δούμε ξανά στην δίκη της «Εργατικής Βοήθειας», να καταθέτει ως μάρτυρας κατηγορίας, μαζί με το μετέπειτα αστυνομικό στέλεχος της 4ης Αυγούστου Λαμπρινόπουλο, προκειμένου να κλείσει η «Εργατική Βοήθεια», γιατί «αποτελεί οργάνωση προθάλαμο στο ΚΚΕ». Θα τον δούμε ξανά ως μέλος της «Εθνικής Συντηρητικής Ενώσεως», μαζί με τον Κανελλόπουλος και τον διατελέσαντα στο παρελθόν «εργατοκτόνο» υπουργό Χατζηκυριάκο. Θα τον ξαναδούμε να καλεί τα αστικά κόμματα να ομονοήσουν προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας και η πιθανότητα «εξέγερσης του προλεταριάτου των πόλεων». Θα τον ξαναδούμε και στην 4η Αυγούστου και στην Κατοχή …
Δεν αξίζει να παρακολουθήσουμε από κοντά έναν θλιβερό κατήφορο χωρίς τέλος.
ίσως έχει νόημα να διαβάσει κάποιος και τα σχόλια
http://metwpoistorias.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 4:47 μμ
και ορίστε και το σφάξιμο στο Indymedia
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=958886
risinggalaxy
7 Ιουνίου, 2010 4:48 μμ
βαριέμαι οικτρα να παραθεσω τις ατελείωτες συζητήσεις στο indy αλλα και μεταξύ blogs για το θέμα… πιό πολύ με νοιάζει το ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποστηρίξουμε «κομματικές» δολοφονίες…. αυτά.
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 5:00 μμ
Δεν ξέρω αν είδες αλλά έβαβα το λινκ για το indy…
Και παρακαλώ να μην μου προσάπτεις κάτι που ποτέ δεν έγραψα… περί υποστήριξης «κομματικών» δολοφονιών. Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο είναι λίγο παραπλανητικό στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 5:23 μμ
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1060902
καλά, μεγάλο κόλλημα η ιστορική συζήτηση…
risinggalaxy
7 Ιουνίου, 2010 5:26 μμ
βασικά αναφερόμουν στην άποψη του μητσάρα για την ΟΠΛΑ
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 5:31 μμ
Κι έτσι αντί να συζητάμε για τους ισχυρισμόυς του Μητσάρα για τον Σπέρα, αν έχουμε διάθεση , θα μετατοπίσουμε τη συζήτηση στην ΟΠΛΑ… αυτό Γαλαξία μου είναι συνδικαλισμός στο δικό μου το χωριό. 😛
Παρεπιπτόντως ο φανατισμός που επικρατεί ένθεν και ένθεν στις συζητήσεις για το θέμα στο indymedia είναι τρομακτικός. Σταλινικοί, δοσίλογοι, προδότες, αναρχικοί και κομμουνιστές. ότι χαρακτηρισμοί τραβάει η όρεξή σου έχουν γίνει μαλιά κουβάρια. Μιλάμε ένας είναι ο εχθρός και πάντα είναι ένας απο μας. Τρέλα, καμια φορά το διαδίκτυο είναι απλά η απόδειξη του πόσο αστείοι είμαστε…
risinggalaxy
7 Ιουνίου, 2010 7:23 μμ
δεν εχω να συζητησω κατι για τους ισχυρισμους του μητσαρα για τον Σπερα ρε συ Τζακου, ισα ισα που λεω ακριβως αυτο που λες εσυ. Δε με νοιαζει τι ηταν η τι δεν ηταν ο Σπερας απο ενα σημειο και μετα…. αλλα πιο πολυ με νοιαζει η αποψη του Μητσαρα για το θεμα με την ΟΠΛΑ… να μη βλεπουμε παντου συνδικαλιες κριμα ειναι
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 7:30 μμ
Προφανώς εσύ είσαι ειρηνιστής , ενώ ο Μητσάρας με τον ένοπλο 😛 😛 😛
risinggalaxy
7 Ιουνίου, 2010 9:12 μμ
δηλαδή αν σου πω ότι εσύ κάνεις συνδικαλιές τώρα θα εχω άδικο ???
αυτό κατάλαβες?
δηλαδή αυτό που έκανε η ΟΠΛΑ θεωρήται ένοπλος αγώνας???
Jaquou
7 Ιουνίου, 2010 9:20 μμ
Καλα, εσυ ουτε πλακα δεν σηκωνεις;
Δεν εχω τιποτα να πω, ειστε πολυ ευθικτοι εσεις οι αναρχικοι…
Ειναι δυνατον να καταληξω απο την παραπανω συζητηση οτι ο Μητσαρας ειναι με τον ενοπλο και οτι ΟΠΛΑ ηταν αυτο;;;;;;;;
Καλο χιουμορ μπορει να μην εχω, αλλα λιγο παραπανω κριτικη ικανοτητα διαθετω…
Ουτε να σε κηνυγουσε η ΟΠΛΑ τετοια ευαισθησια…
loophole
7 Ιουνίου, 2010 9:25 μμ
Πάντως η ΟΠΛΑ δεν ήταν μια αυτόνομη οργάνωση. Ήταν μέρος του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ. Και εφόσον ο ΕΛΑΣ σαφώς κι έκανε ένοπλο αγώνα, μέρος του ένοπλου αγώνα ήταν η ΟΠΛΑ. Μας αρέσει δε μας αρέσει.
loophole
7 Ιουνίου, 2010 8:51 μμ
Η γνώμη μου είναι πως και τα δύο κείμενα (αυτά που αντιγράφoυν η inflammatory και η jaquou) δεν αποτελούν ιστορικά κείμενα αλλά πολιτικές τοποθετήσεις (των συγγραφέων εννοείται) και ως τέτοιες μπορούν να σχολιαστούν και να αξιολογηθούν.
Όχι φυσικά από την άποψη ότι η αποκλειστική αρμοδιότητα στη συγγραφή ιστορίας ανήκει στους ιστορικούς-αυθεντείες ούτε από την άποψη ότι ένα ιστορικό κείμενο μπορεί ή πρέπει να είναι απαλλαγμένο από ιδεολογικούς μανδύες. Καμία σχέση. Ωστόσο η προσπάθεια τεκμηριωμένης ή μη αγιοποίησης ή δαιμονοποίησης ενός προσώπου ή ενός χώρου συνήθως οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια. Οι οποιεσδήποτε πηγές μπορούν ευκολότερα ή δυσκολότερα να χρησιμοποιηθούν ώστε να καταλήξουμε στα συμπεράσματα που επιθυμούμε. Οι αφετηρίες της κάθε έρευνας είναι όμως αυτές που δημιουργούν ή γκρεμίζουν τοίχους.
Η ΟΠΛΑ αποτελεί μια μαύρη σελίδα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και σε αυτό τουλάχιστον εγώ δε γνωρίζω κανέναν πολιτικό χώρο ή κόμμα που να διαφωνεί. Ούτε το ΚΚΕ διαφωνεί στην πραγματικότητα.
Αρουραίος
7 Ιουνίου, 2010 8:59 μμ
Έλα τώρα βρε loophole…
Αλήθεια, έχεις διαβάσει αυτό?
http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/218853
loophole
7 Ιουνίου, 2010 9:09 μμ
Δεν το έχω διαβάσει αλλά απ’ ότι ξέρω αναφέρεται στη μετεξέλιξη της ΟΠΛΑ κι όχι στην ΟΠΛΑ της κατοχής. Και είναι απ’ τις ελάχιστες μαρτυρίες (μαρτυρία δεν είναι? μπορεί να κάνω λάθος) που μιλούν για την ΟΠΛΑ. Αυτό δείχνει κατά τη γνώμη μου αυτό που λέω από πάνω. Όπως και η σιωπή του ΚΚΕ (αυτό τουλάχιστον δεν το λέω για κακό) και η γενικότερη σιωπή που υπάρχει πάνω στο θέμα που σε ένα βαθμό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε γι’ αυτό. Μακάρι να μιλούσαν.
Πάντως μια πάρα πολύ κάλη δουλειά, ίσως η μοναδική βασικά, για την ΟΠΛΑ και τον ΕΛΑΣ Αθήνας είναι ένα πρόσφατο ανέκδοτο μάστερ. Αν ήξερα πώς ανεβάζουνε θα το ανέβαζα..
Αρουραίος
8 Ιουνίου, 2010 8:40 πμ
Καταρχήν (παρόλο που θα μας πάθει κανένα εγκεφαλικό ο NLS) διάβασε αυτό για το βιβλίο, για να δεις τι περίπου είναι: http://www.kkeml.gr/superstructure/bibliop/504opla.htm
Θα έβαζα και κάποια αποσπάσματα, αλλά δυστυχώς τα πράγματά μου είναι λίγο…σκόρπια αυτή την περίοδο.
Για το γενικό κομμάτι θα σου γράψω μία άποψη, πιθανά αργότερα ή αύριο.
(Το μαστερ που λες θα με ενδιέφερε γιατί όντως υπάρχουν ελάχιστες πηγές. Αν μπορείς να επικοινωνήσεις με τα παιδιά που χειρίζονται το site ή το Μητσάρα, πες τους να σου δώσουν το mail που τους έχω δώσει.)
loophole
8 Ιουνίου, 2010 10:33 πμ
Έχει πλάκα γιατί πριν καμιά βδομάδα μιλάγαμε μ’ έναν φίλο γι’ αυτό το βιβλίο και για τον Α. Αλβανό. Γιατί εγώ επέμενα ότι η οργάνωση διαλύεται μετά την απελευθέρωση. Δεν είναι το ίδιο πράγμα όμως. Η ΟΠΛΑ με την «κακή φήμη» διαλύεται ή αν θέλεις ανασυγκροτείται σε άλλη βάση.
Κοίταξα λίγο πλάγια αυτό που έστειλες γιατί βιάζομαι τώρα, δεν ξέρω γιατί ο Κατσαρός τα ονομάζει όλα ΟΠΛΑ π.χ. Εθνική Πολιτοφυλακή (ΟΠΛΑ)??. Τέσπα δεν είμαι ειδικός κιόλας, θα το δω…
Θα στη στείλω την εργασία, αρχειακά πάντως δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Δύο προκηρύξεις της ΟΠΛΑ έχω δει όλες κι όλες. Δεν ξέρω βέβαια τι έχει το ΚΚΕ αλλά κι αυτό δεν πρέπει να χει πολλά παραπάνω.. καλημέρα.
MITSARAS
8 Ιουνίου, 2010 1:02 μμ
Δύο προκηρύξεις της ΟΠΛΑ έχω δει όλες κι όλες. Δεν ξέρω βέβαια τι έχει το ΚΚΕ αλλά κι αυτό δεν πρέπει να χει πολλά παραπάνω.
*************************
Πιθανότατα η ολοκλήρωση της κατασκευής του αρχείου να βγάλει στο φως περισσότερα ντοκουμέντα.
loophole
8 Ιουνίου, 2010 4:08 μμ
Μια διευκρίνιση διότι υπήρξαν κάποιες παρανοήσεις 🙂 😛
Στο σχόλιο μιλάω για τον Ακίνδυνο Αλβανό (όνομα) του ΔΣΕ και όχι φυσικά για τον Αλέκο Αλαβάνο του εαυτού του.
loophole
7 Ιουνίου, 2010 9:43 μμ
Να συμπληρώσω τον εαυτό μου τώρα γιατί πριν δεν θεώρησα απαραίτητο να το γράψω..
«Η ΟΠΛΑ αποτελεί μια μαύρη σελίδα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και σε αυτό τουλάχιστον εγώ δε γνωρίζω κανέναν πολιτικό χώρο ή κόμμα που να διαφωνεί. Ούτε το ΚΚΕ διαφωνεί στην πραγματικότητα.»
Από κει και πέρα είναι άλλο πράγμα το να συζητήσουμε τι ήταν η ΟΠΛΑ γιατί ξεκίνησε και πού κατέληξε, αν έπρεπε να υπάρχει (ή αν μπορούσε να μην υπάρχει αντίστροφα), ποιοι την αποτελούσαν, αν ήταν πραγματικοί αγωνιστές ή «επαγγελματίες δολοφόνοι» κλπ. Στο τελευταίο «δίλημμα» μάλιστα εγώ υποστηρίζω το πρώτο (ως προς την πλειοψηφία) και πως υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στη θέση τους αν δούμε τα πράγματα στη συγκυρία. Αλλά αυτά είναι ξαναλέω άλλη συζήτηση που δεν αναιρεί το ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν είναι διατεθιμένος ή δεν μπορεί να «αποκαταστήσει» την ΟΠΛΑ.
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
8 Ιουνίου, 2010 3:06 μμ
σημερα καταφερα επιτελους να το διαβασω…
αυτα τα ιστορικο-κινηματικα κειμενα ειναι τα αγαπημενα μου.
ευχαριστουμε, inflammatory..
(αυτα που λεει στην τελευταια παραγραφο ειναι συγκλονιστικα. σοκαριστικα, κι ας ειναι πραγματα γνωστα και -για τοτε- αυτονοητα)
Αρουραίος
9 Ιουνίου, 2010 10:38 πμ
Κάποτε είχα βρεθεί σε μία έκθεση φωτογραφίας από την περίοδο του εμφυλίου.
Ένα από τα εκθέματα ήταν και ο αποκεφαλισμός καρέ-καρέ ενός αντάρτη από παρακρατικούς με τσεκούρι. Ήταν τρεις φωτογραφίες αν θυμάμαι καλά στις οποίες αποτυπωνόταν όλη η ψυχρότητα και η βία της εκτέλεσης ενός ανθρώπου που δεν φαινόταν να είχε πολύ κουράγιο ν’ αντισταθεί. Κι επειδή δύσκολα κάποιος άλλος αντάρτης θα μπορούσε να αποθανατίσει το σκηνικό, φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος παρακρατικός περνούσε την σκηνή στην αιωνιότητα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο.
Περίπου 160 παρακρατικές ομάδες είχε μετρήσει το ΚΚ εκείνη την περίοδο, εκτός των επισήμων σωμάτων. 160 ομάδες που μόνος τους στόχος ήταν να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό, να τον κάνουν να φοβάται να πει καλημέρα ακόμη και σε συγγενείς τους, αν αυτοί ήταν «χαρακτηρισμένοι». Μέθοδοι τρομοκράτησης που δεν γεννήθηκαν στην περίοδο του εμφυλίου, αλλά έβγαιναν μέσα από την κατοχή, όταν ολόκληρα χωριά καίγονταν προκειμένου να μην κουνιέται φύλλο απέναντι στον κατακτητή. (Βλέπεις δεν ήταν όλοι οι Έλληνες σαν το Στίνα, που είχε κάνει τους λογαριασμούς του και είχε «δει» το αδιέξοδο της αντίστασης.)
Για μένα λοιπόν δεν τίθεται καν το ερώτημα για το αν θα έπρεπε να δημιουργηθεί η Ο.Π.Λ.Α. ή ομάδες σαν την Ο.Π.Λ.Α. Ήταν υποχρεωμένοι οι κομμουνιστές να μεταφέρουν τον πόλεμο στα μετόπισθεν, ήταν υποχρεωμένοι να δείξουν ότι κανένας από αυτούς δεν ήταν ασφαλής, ήταν υποχρεωμένοι να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες. Μάλιστα η δική μου αίσθηση είναι κάποιες από αυτές τις ομάδες αυτοάμυνας επιχειρήθηκε να εξελιχθούν σε κάποιας μορφής αντάρτικου πόλεων, όπως λέει και ο Κατσαρός στο βιβλίο του.
Ας προχωρήσουμε λίγο στο επόμενο θέμα:
Προέβη η Ο.Π.Λ.Α. εκκαθαρίσεις πολιτικών αντιπάλων, είτε τροτσκιστών είτε αναρχικών; Πιθανά. Στην Θεσσαλονίκη ο Κατσαρός υποστηρίζει ότι ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά στην Αθήνα ή αλλού πιθανότατα να έγινε. Θεωρώ κι εγώ απίθανο να μην έφαγε και κάποιους για καθαρά πολιτικούς λόγους.
Εκείνο που δεν μπορώ να πάρω θέση είναι η έκταση του φαινομένου. Και λυπάμαι, αλλά εγώ δεν έζησα τότε και δεν μπορώ να εμπιστευτώ ανθρώπους σαν το Στίνα. Δεν κατηγορώ αυτούς που τους εμπιστεύονται, όμως προσωπικά δεν μπορώ, όταν ξέρω τι στάση είχαν και υπηρέτησαν πολιτικά σε εκείνη ή την κατοπινή περίοδο. Ειδικά μάλιστα όταν το κράτος διοργάνωνε τεραστίων διαστάσεων προβοκάτσιες τις οποίες δεν είδα ποτέ να καταγγέλλουν.
Επίσης έχω κι ένα δεδομένο για το οποίο είμαι σίγουρος: Ότι ο ΔΣΕ ήταν ο μόνος που προσπάθησε να κρατήσει την αντιπαράθεση μέσα σε κάποια όρια. Απόδειξη οι εκτελέσεις που γίνονταν στις γραμμές του επειδή κάποιοι παραβίασαν κανόνες ή λειτουργούσαν με βάση το θυμικό τους. Από εκεί και πέρα όμως, όποιος νομίζει ότι ο υπάρχει πόλεμος που γίνεται by the book, μάλλον βλέπει πολλές πολεμικές ταινίες. Όποιος νομίζει ότι είναι καλύτερο να μην είναι οργανωμένη μια βίαιη ενέργεια και να στηρίζεται στο…»αυθόρμητο», ας δει τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν και να μας πει ποιός αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γι αυτό ή ποιός ΔΕΝ την αναλαμβάνει. Γιατί είδαμε και το αντίθετο: Να επιχειρείται από κάποιους η διάχυση της πολιτικής ευθύνης σε ΟΛΟΥΣ…
Ας σκεφτούμε όμως και κάτι άλλο, κάτι που σήμερα ζούμε:
Γνωρίζουμε φαντάζομαι όλοι τον τρόπο που έχουν επιλέξει κάποιοι να λύνουν τις διαφορές τους σήμερα. Έχουν πεταχθεί μέχρι και μολότοφ σε «ενδοκινηματικές» αντιπαραθέσεις. Μεταφέρετε τώρα μια τέτοια κατάσταση σ’ εκείνη την εποχή, υψώστε την εις την νιοστή μιας και παιζόταν μέχρι και η εξουσία, κι ελάτε να μου πείτε ποιά θα ήταν η στάση κάποιου που θα δεχόταν επίθεση ή θα είχε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει βία…
maraia
9 Ιουνίου, 2010 8:41 μμ
ενδιαφερουσες «μνημες» για τον Σπερα κ γενικοτερα για την απεργια της Σεριφου (την βασικη μαχη που εδωσε κ ο ιδιος /μια βασικη μαχη στην οποια συμμετειχε) υπαρχουν σε ριζοσπαστες της εποχης (4/3/1920, 5/3/1920, 21/3/1920 κοκ), στους οποιους περιλαμβανονται επιστολες του ιδιου, των αντιπροσωπων των εργατων(συμπεριλαμβανομενου κ του ιδιου), κειμενο καταστατικο με τη διαγραφη του απο το ΣΕΚΕ κοκ.
το ενδιαφερον παντως ειναι πως ηταν υπερασπιστης της ταξικης παλης , της ανεξαρτητης συνδικαλιστικης δρασης (απο κομματα) κατι που ευλογουσε τους συντροφους του να ασπαστουν. ωστοσο δεν αρνηθηκε ποτε την αναγκη υπαρξης κομματος (σοσιαλιστικης ουσιαστικα κατευθυνσης). Αυτο που υπερασπιζονταν ακομα κ σε αυτη την περιπτωση ομως ηταν η ΜΗ ηγεμονικη κ καθοδηγητικη του σταση ως προς τον ταξικο πολεμο .
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΡΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ
11 Ιουνίου, 2010 4:45 μμ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΡΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ
ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ
“ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΡΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ”
Η ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
KΡHTH ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ – ΕΙΔΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ.
ΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟ ΕΥΡΩ . ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΟΝΤΕΝΕΓΡΟ
ΖΩΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ.TAX FREE ZONE.
ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΜΟΡΑ.
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.
• ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ
• ΝΑΥΤΙΛΙΑ – ΝΗΟΛΟΓΙΣΗ ΠΛΟΙΩΝ
• ΔΙΑΜΕΤΑΚΟΜΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΝΤΑΙΝΕΡ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
• OFFSHORE ΕΤΑΙΡΙΕΣ – ΝΟΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ.
• ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ.
• ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ.
ΜΕ ΣΥΣΡΑΤΕΥΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ Η ΚΡΗΤΗ ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΙΣΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ΣΕ ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΙΣΟΣ.
ΑΠΗΛΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ – ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΩΣ ΤΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑ.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΥΤΕΥΤΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΕΛΛΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΜΒΙΛΝΤΕΝΜΒΡΕΡΚ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΚΗΣ ΣΤΟΑΣ,ΥΠΟΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ ΠΟΥ ΔΙΟΙΚΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΚΟΣΜΙΩΣ.
ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΛΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΗΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΕΛΛΟΣ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ. Ο ΟΡΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΚΟΣ.
Η ΚΡΗΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ.
Η ΚΡΗΤΗ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΕΥΤΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ.
ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΞΕΛΗΞΗ ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΠΗΝΘΗΡΑΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΤΕ ΠΙΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΚΑΤΙΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΩΣ ΑΝΩΝΗΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ 11 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΙΑΚΕΣ ΣΑΣ ΒΟΗΘΟΥΣ.
ΤΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ. Η ΑΝΟΧΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΧΑΡΙΝ ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΙΝΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΟΝΟΥΝ ΣΥΝΗΔΗΣΕΙΣ.
ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
ΑΚΟΚΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΙΝΚ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΘΗΣ ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ.
http://www.humanlife.gr/forums/index.php?showtopic=195
ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ Η ΚΡΗΤΗ ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ.
ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΡΙΟ? ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ?
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΣ ΞΑΝΑΔΩΣΩΜΕ ΝΟΗΜΑ.
Η ΚΡΗΤΗ ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟΤΕΛΛΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ Α ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
ΣΗΦΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
sifiseleftheros@ymail.com
σπερολογος
23 Σεπτεμβρίου, 2010 5:49 πμ
Μονο που τον Σπέρα δεν τον σκότωσε η ΟΠΛΑ,αλλά ο ΕΛΑΣ.
Ο Σπέρας από αρχιαπεργοσπάστης,μέλος φασιστικών κομμάτων,στέλεχος του ΕΔΕΣ.Για αυτό και εκτελέστηκε από τον Ε Λ Α Σ!
ΣΗΦΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
14 Ιανουαρίου, 2011 9:20 μμ
#
τηση
#
ΚΡΗΤΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ είπε:
05/07/2010 στις 12:58 am
ΚΡΗΤΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΡΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ
ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
“ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΡΗΤΗ –ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΗΤΗ”
O ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
KΡHTH ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ – ΕΙΔΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ.
ΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟ ΕΥΡΩ . ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΟΝΤΕΝΕΓΡΟ
ΖΩΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ.TAX FREE ZONE. ΤΥΠΟΥ ΣΙΝΓΚΑΠΟΥΡΗΣ.
ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΜΟΡΑ.
ΚΥΡΙΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.
• ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ
• ΝΑΥΤΙΛΙΑ – ΝΗΟΛΟΓΙΣΗ ΠΛΟΙΩΝ
• ΔΙΑΜΕΤΑΚΟΜΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΝΤΑΙΝΕΡ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
• OFF SHORE ΕΤΑΙΡΙΕΣ – ΝΟMΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ.
• ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ.
• ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ.
ΜΕ ΣΥΣΡΑΤΕΥΣΗ ΚΡΗΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΑΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, ΕΧΩΝΤΑΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΑΛΛΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, Η ΚΡΗΤΗ ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ΣΕ ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
ΑΠΗΛΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ – ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΩΣ ΤΩΡΑ ΕΛΛΑΔΑ.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΥΤΕΥΤΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΕΛΛΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΜΒΙΛΝΤΕΝΜΠΕΡΚ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΚΗΣ ΣΤΟΑΣ. ΥΠΟΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ ΠΟΥ ΔΙΟΙΚΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΚΟΣΜΙΩΣ.
ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΛΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΗΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΕΛΛΟΣ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ. Ο ΟΡΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΚΟΣ.
Η ΚΡΗΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ.
Η ΚΡΗΤΗ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΕΥΤΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ.
Ο ΛΑΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΞΕΛΗΞΗ ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ.
ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΠΗΝΘΗΡΑΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΤΕ ΠΙΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΚΑΤΙΝΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΩΣ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ 11 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΙΑΚΕΣ ΣΑΣ ΒΟΗΘΟΥΣ.
ΤΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ. Η ΑΝΟΧΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΧΑΡΙΝ ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΙΝΑ.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΟΝΟΥΝ ΣΥΝΗΔΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΟΛΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.
ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ.
ΑΚΟΚΟΥΘΗΣΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΙΝΚ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΘΗΣ ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΜΑΘΗΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΚΑΤΙΝΑ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΛΟΓΩ ΑΓΝΟΙΑΣ.
http://www.humanlife.gr/forums/index.php?showtopic=195
ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΡΑ, Η ΚΡΗΤΗ ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ.
ΟΙ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΑΙΩΝ.
Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
ΠΟΙΟΣ ΑΦΕΛΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΕ ΑΓΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΝΤΟΜΑΤΕΣ.
Η ΚΡΗΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ 100 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΛΗΓΗ ΤΟ 2012. ΑΥΤΟ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΛΛΑΔΑ.
ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΡΙΟ? ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ?
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΣ ΞΑΝΑΔΩΣΩΜΕ ΝΟΗΜΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΧΑΣΕ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ . ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΕΙΝΑΙ 300 ΕΥΡΩ.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΧΛΙΔΗ.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΡΙΑΝΗ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ.
ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΚΑΣΗ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ.
ΘΑ ΔΙΚΑΣΗ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ.
ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΗΣΤΑΡΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. Η ΕΚΑΘΑΡΙΣΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΘΕΣΗ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΖΩΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ. ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΚΑΤΑΛΑΒΗ. ΘΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΦ` ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ.
Η ΚΡΗΤΗ ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟΤΕΛΛΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ Α ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΣΗΦΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
sifiseleftheros@ymail.com
μανικακος
14 Ιανουαρίου, 2011 9:28 μμ
ελα ρε σηφαλιο 🙂 🙂 🙂
μα που χαθηκες ρε πτσυχη????? 🙂 🙂 🙂