Καιρό τώρα, διάφορες σκέψεις περιφέρονται στο μυαλό μου. Άλλες φορές στα πιο σκοτεινά του λαγούμια, και άλλες (λιγότερο σπάνιες απ’ όσο θα ήθελα, αλλά ευτυχώς τόσες ώστε να μην μπορώ να τις τιθασεύσω) ξεπηδούν στα πιο συνειδητά του ράφια. Εκεί που παλεύουν με τα πρέπει, τα θέλω, τα όλα όσα αντιλαμβάνομαι…
Εκείνα τα σημεία για τα οποία ο Εμπειρίκος έγραψε:
Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.
Οι σκέψεις που ακολουθούν από δω και κάτω δεν έχουν καμία διάθεση ηττοπάθειας. Είναι ίσως εκείνος ο ψίθυρος μέσα μας που μας ζητάει να αλλάξουμε τακτική.
Να αλλάξουμε τακτική ώστε να μην χάνουμε συνεχώς την ίδια μάχη…
Λογικά κάπου εδώ αναρωτιέσαι «για τι πράγμα μιλάω», αλλά κάνε λίγο ακόμα υπομονή.
Παλεύω εδώ και καιρό να βγάλω μια άκρη. Να δω αν αξίζει, αν βγαίνει αποτέλεσμα. μήπως ξοδεύουμε πιο πολλά απ’ όσα πιθανώς να κερδίζουμε, αν υπάρχει η έννοια του κερδισμένου και του χαμένου σε τέτοιες ιστορίες, αν πρόκειται όντως για ιστορίες ή αν είναι απλά μια ακόμα βρωμερή ανάσα ενός αρρωστημένου μυαλού…
Ο λόγος για τον οποίο παλεύω είναι επειδή βλέπω προσπάθειες. Προσπάθειες να εξηγήσουμε, να εξηγήσω μάλλον πιο σωστά, μιας και δεν θα το χρεώσω σε άλλους αυτό…
Αλλά πως μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει, σε κάποιον που αρνείται να καταλάβει ή σε κάποιον που ακόμα και αφού έχει καταλάβει, έχει ήδη επιλέξει «πλευρά»?
Πως άραγε μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον που ζει μια ήσυχη ζωή, τι σημαίνει να σου σπάνε την πόρτα μεσα στην νύχτα, και άνθρωποι με όπλα στα χέρια να εισβάλουν στο σπίτι σου, ενώ στο διπλανό δωμάτιο από εσένα κοιμάται το παιδί σου… Ή πως να εξηγήσεις σε κάποιον που είναι μακρυά από την μυρωδιά της πυρίτιδας και των στεγνωμένων ούρων στον τοίχο, τι σημαίνει για δυο παιδικά μάτια να χτυπάνε τον γονιό του με το κοντάκι του όπλου, απλά και μόνο επειδή είναι τόσο μη-λευκός, που αποτελεί απειλή και μόνο η ύπαρξη του.
Είναι δυνατόν να κατανοήσει κάποιος από το αεριζόμενο γραφείο του, τι σημαίνει να είσαι κάθε μέρα στον δρόμο εκτεθιμένος, είτε διεκδικώντας «αυτονόητα», με έναν ίσως αυτοανόητο τρόπο, που θα σου επιτρέψουν να κοιτάς τον σύντροφο της ζωής σου στα μάτια, χωρίς να νοιώθεις άσχημα που δεν μπορείς να του προσφέρεις το μεγαλύτερο δώρο όλων… τον ήρεμο εαυτό σου… είτε είσαι αυτό που με περισσή ευκολία ονομάζουμε «ένας ακόμα άστεγος». Ένας ακόμα αριθμός δηλαδή…
Με τί τρόπο γίνεται να περάσεις την εικόνα από μια σκέψη που κάμει ένα γερασμένο κορμί την ώρα που περνά μπροστά απο ένα περίπτερο και βλέπει δώρα για τα εγγονάκια του που δεν μπορεί να προσφέρει… Ή βλέπει απλά τα εγγονάκια του που δεν απέκτησε ποτέ ή δεν τα έχει πλέον γιατί φύγανε να βρουν μια καλύτερη ζωη.
Με ποιόν παροιμιώδη τρόπο μπορείς να χώσεις στην μύτη αυτουνού που αναρωτιέται «γιατί δεν σας έπνιξαν όλους?» όλη την αρμύρα των κυμάτων με τα οποία είδες την οικογένειά σου να παλεύει, και πώς να του καρφώσεις στα μάτια τα χτυπήματα απο την άμμο και τον αέρα που άντεξε το παιδί σου, πριν το πνίξουν, όσο περιμένατε λουφαγμένοι πίσω απο θάμνους, μην σας βρει η περίπολος?
Υπάρχει άραγε τρόπος να κάνεις το γάργαρο νερό που πίνει «εκείνος» να αποκτήσει έστω για λίγο την γεύση που έχει το λασπωμένο νερό που πίνουν τα αδέφια σου μέσα από τον νερόλακκο που έχει σχηματιστεί δίπλα στο πήλινο σπίτι σου?
Ο κατάλογος είναι μακρύς και πολλές φορές ακόμα και τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτες, ασήκωτος. Ίσως τον βρεις γλαφυρό και ίσως και να θεωρείς πως αφορά ένα φαντασιακό του γράφοντος. Ειλικρινά δεν με αφορά γιατί το μόνο που αποδεικνύεις είναι πως αυτή ακριβώς η μάχη, είναι χαμένη. Δεν έχω τρόπο να σε πείσω αν δεν το έχω καταφέρει ήδη. Είτε εγώ απέτυχα, είτε εσυ δεν μπορούσες\ήθελες να δεις.
Αυτό που όμως με οργίζει δεν είναι το αν σε έπεισα. Αλλά που βλέπουμε τον ίδιο κόσμο με τόσο διαφορετικές ευαισθησίες. Με τόσο διαφορετικά συμφέροντα…. Εγω το δικό μου δεν το όρισα ακόμα. Το δικό σου όμως είναι ξεκάθαρο. Είναι το «μακρυά απ’ τον κώλο μας», το «δεν έγινε και κάτι», το «εγώ να ‘μαι καλά»….
Επειδή λοιπόν αυτή η μάχη είναι απο χέρι χαμένη, μήπως να επιλέγαμε να δίνουμε μάχες που μπορεί να κερδηθούν?
Χαμένος σύνδεσμος: http://wp.me/p1pa1c-jEj
Кроткая
2 Ιουλίου, 2014 4:03 μμ
σορρυ που θα το γειωσω, αλλά:
ναι. όπως δλδ ποιες?
DrAluca
2 Ιουλίου, 2014 4:20 μμ
Γκολ στην Krot και ξυλο στον Πασχο…
Χαμογελατε…
Кроткая
2 Ιουλίου, 2014 6:48 μμ
Ναι αλλα:
1. δε μου απαντησες και
2. για τη Μαρφιν δε λες τπτ!
DrAluca
3 Ιουλίου, 2014 2:54 πμ
Σου απαντησα… 😉
Χαμογελατε…
Spin
2 Ιουλίου, 2014 8:10 μμ
αεκ ολυμπιακός χοχοχοχοχοχοχοχο
simon1roi
2 Ιουλίου, 2014 6:17 μμ
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος».
Τάσος Λειβαδίτης.
Γραμμένο για άλλους καιρούς ή μήπως ίσα -ίσα για τους τωρινούς;
demoniosepasa
5 Ιουλίου, 2014 12:06 μμ
Η μονη απο χερι χαμενη μαχη ειναι αυτη που δεν δινουμε. Ολες οι αλλες αφηνουν παρακαταθηκη, αφηνουν εμπειρια, αφηνουν συντροφους, αφηνουν συναισθηματα, αφηνουν σκεψεις και σε αφηνουν να κοιτας τον εαυτο σου το πρωι στον καθρεφτη χωρις ν’αναγουλιαζεις. Κι ας κανεις λαθη – τα διαπιστωνεις μοναχα εκ των υστερων (ex post facto analysis που θα ελεγε κι ο simon). Ετσι ειναι η ζωη, ενα ατελειωτο πειραμα σε συνθηκες διαρκως μεταβαλλομενες. Αν πηγαινεις σαν προβατο σε σφαγη προφανως θα σε σφαξουν: η ανθρωποτητα δεν ηταν ποτε βεγκαν. Θελει αρετη και τολμη η ελευθερια (του πνευματος πρωτιστως) 🙂
Τις καλημερες μου σε ολους σας. Διαβαζω, απλα δεν εχω χρονο να γραφω κι εδω. Να ξερετ πως οταν σιωπατε μου λειπετε 🙂
Η wordpress δεν με αφηνει να αλλαξω το ονομα μου στο κανονικο…γι’αυτο το μακριναρι…
DrAluca
5 Ιουλίου, 2014 12:54 μμ
Δεν διαφωνω demonio μου, απλα δεν ξερω αν εγω προσωπικα εχω την αντοχη να μην δω εστω λιγα αποτελεσματα… 😉
(μααυτο δεν ειναι το κανονικο σου ονομα? 😛 😛 )
Χαμογελατε…
demoniosepasa
5 Ιουλίου, 2014 4:21 μμ
εννοια σου και ειναι πιο αποτελεσματικα αυτα που γινονται απ’οσο νομιζεις 🙂
να πχ η αναρτηση σου μου εδοσε μια εξαιρετικη ιδεα για κατι που επρεπε να γραψω, αυτο το λινκ που εβαλλες μετα την γκρινια και μαλιστα σε μια στιγμη που στα μπλογκσ διαβαζουμε για την περιπετεια της Συνοδινου στο νοσοκομειο. Αυτα τα πολυεπιπεδα σημειωματα δουλευουν μεσα μας Δρ μου και βγαινουν εκει που δεν τα περιμενεις απο μεσα σου. Γι’αυτο σου λεω keep going. Και για να επικαλεστω λιγο τις ιερες γραφες (μπας και εμφανιστει κι εκεινος ο χαμενος ο giorgalis) τα πραγματα δεν εξελισσονται ποτε γραμμικα.
Ναι αλλα δεν μπορω να το κοψω τωρα σε σκετω demonio… απ’οσο ξερεις οι τιτλοι ευγενειας δεν ειναι του γουστου μου (ως τωρα θα με κεραυνωσει καποια αλλη ψυχη)
DrAluca
6 Ιουλίου, 2014 2:50 μμ
Μακαρι να εχεις δικιο και να εχω αδικο. Ειλικρινα demonio…
😉
Χαμογελατε…
Νικόλας
14 Αυγούστου, 2014 12:35 πμ
Λίγες σκόρπιες σκέψεις και από μένα,αφού η πάλη των ιδεών τουλάχιστον συνεχίζεται,οι όποιες νίκες(οι ήττες μαθαίνουν πράγματα σε όλους αλλά μπλοκάρουν την εξέλιξη)έστω σε επίπεδο ιδεών μπορούν να φτιάξουν φάρους αισιοδοξίας και για τις πράξεις όπου βρίσκεται συνήθως το πρόβλημα μιας και η εφαρμογή και των καλύτερων ιδεών σκοντάφτει συχνά για πολλούς και διάφορους λόγους.
Ακούγεται πολλές φορές η φράση οτι το παλιό δεν πέθανε ακόμα και το νέο δεν έχει γεννηθεί.Ποια είναι όμως πραγματικά η σχέση του παλιού με το νέο,ειδικά όταν το πρώτο κυοφορεί και αναπτύσσει ως συνέχεια(; ) του το δεύτερο;Οι παθογένειες του παλιού πόσο εύκολο είναι να εξαλειφθούν ειδικά σε κοινωνίες που αλλάζουν με αργούς ρυθμούς;
Οι γονείς συνήθως μεγαλώνουν τα παιδιά τους με ιεραρχική-πατριαρχική δομή,ακόμη και σήμερα και παρά τις όποιες αποκκλίσεις,πως μπορεί όμως το παιδί να απεγκλωβιστεί από τα όποια κουσούρια-ελαττώματα που μεταφέρονται βάσει συνηθειας-προκαταλήψεων των γονιών-προγόνων και να δημιουργήσει τον δικό του δρόμο;
Ειθισται και έτσι είναι ο διαχωρισμός αριστεράς-δεξιάς να γίνεται με όρους προόδου και συντήρησης αντίστοιχα.Τι γίνεται όμως όταν η μεν δεξιά υιοθετεί και ενσωματώνει όλη εκείνη την τεχνολογική πρόοδο(που παράγεται κοινωνικά) για χάρη των συμφερόντων της και βαφτίζει ως προοδευτικό και μοντέρνο ακόμη και την γιαγιά που κάνει duck face στην παραλία με άνεση που θα ζήλευε ακόμα και η εγγονή της;
Τι μπορούμε επίσης να πούμε για την σχέση της αριστεράς με την παράδοση;Τεράστια κουβέντα βέβαια και πλέον βλέπουμε περισσότερο ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί(να ξεκαθαρίσω οτι προσωπικά απλά αριστερός είναι όποιος έχει ως ιδεολογία του για το κοινό συμφέρον πρώτιστα)να σκύβουν στην παράδοση,να την μελετούν και γιατί όχι να την ανανεώνουν.
Η δεξιά συντηρητική αντίθετα στάση μάλλον προσδίδει ένα κλίμα επιεικώς φολκλορ όταν αναφέρεται στην παράδοση με κινητά που χτυπούν-στην επαρχία κυρίως-σε ρυθμούς »Γιάννη μου το μαντίλι σου».
Ο καπιταλισμός έχει δυστυχώς την μεγάλο πλεονέκτημα να μεταλλάσσεται,να κάνει λίφτινγκ με άλλα λόγια και να νεάζει όντως βαθύτατα γηρασμένος και ετοιμοθάνατος αναγκασμένος από την φύση του να εκμεταλλεύεται και να σκοτώνει,όσους τον απειλούν θανάσιμα.
Ποια είναι λοιπόν η στάση του νέου απέναντι στο παλιό στην σημερινή εποχή της(δυστυχώς)μεγάλης ενσωμάτωσης των πάντων;Τι γίνεται όταν το νέο μετά την υποχρεωτική σύγκρουση με το παλιό,αλλάζει απλώς μορφή και ακολουθεί παρόμοια πορεία με αυτό που πολέμησε;
Kουβέντα θα μπορούσε να γίνει και για την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Αγιο Ορος,θα την κάνω όμως,γιατί πόσο εύκολο είναι σήμερα να εξηγήσεις στους απλούς ανθρώπους να μην στηρίζονται σε μεταφυσικά δεκανίκια,οτι ο Παράδεισος μπορεί να επέλθει επί της γης, με όλα τα μέτωπα που είναι σήμερα ανοιχτά,αλλά και τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχολογία όλων;
Ισως τελικά το να είμαστε δημιουργικοί είναι το μόνο που απέμεινε ως κάποια ευχαρίστηση και άσχετα με την καπηλεία του όρου από τον Τζήμερο που δανείστηκε έναν όρο του οποίου η προέλευση του είναι καθαρά υπερ του λαού και για τον οποίο εργάζεται ο πραγματικός δημιοεργός.
ΥΓ.Συγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου.
DrAluca
14 Αυγούστου, 2014 1:18 μμ
Ως το κραταιο συστημα, ο καπιταλισμος και οι εκφραστες του, εχουν το πλεονεκτημα να μπορουν να κανουν στρατηγικες αναλυσεις (μιας και δεν τους τρεχει κατι αλλο απο την διατηρηση του συστηματος). Οποτε, νβλεπουν που γινονται λαθακια, που υπαρχει ανοχη, που πρεπει να συγκρατηθουν, δοκιμαζουν και μερικες συγκρουσεις για να μετρησουν αντιδρασεις…. ετοιμο το πλανο.
Τι δεν κανει η απεναντι πλευρα? Ολα τα απο πανω. Γιατι? Δεν εχω σαφη απαντηση. Ισως γιατι την τρεχει το να ριξει το υπαρχον συστημα, ισως γιατι ειναι πολλες οι φωνες, και διαφορετικες, που θελουν να το ριξουν και η καθε μια θελει να εχει μεγαλυτερο μεριδιο…πολλα ισως.
Το ζητημα για μενα ειναι πως οσο επαναλαμβανουμε τα ιδια και τα ιδια, δεν θα εχουμε νικες, αλλα θα βαφτιζουμε νικες διαφορες συγκυριες μπας και χαρουμε…
Οσο για ην σχεση αριστερας-δεξιας με την προοδο η μη, εχει να κανει και σε τι κοινο απευθυνεσαι. ΤΟ ελληνικο κοινο ειναι ενα βαθεια θρησκοληπτο (και με την κριση ακομα πιο θρησκοληπτο, οχι μονο στον χριστιανισμο, αλλα μιλαμε για θρησκευτικη προσηλωση σε διαφορες μη θρησκευτικες προεκτασεις) συντηριτικο (ακομα και ατομα που ειναι του προοδευτικου χωρου, μιλας μαζι τους και ειναι η χαβουζα η ιδια, αφου τελικα οτι δηλωσεις εισαι), και απολιτιστο (και οταν λεω απολιτιστο εννοω οτι δεν ανοιγει το γαμημενο το κεφαλι του. Σπουδαμενοι ανθωποι, με πανεπιστημια και τα λοιπα, να ειναι πιο μονοτονοι και απο καδρονι). Οποτε ειναι λογικο να βρισκει πατημα το «κινητο στον καμπο με ξυπνητηρι την παπαλαμπραινα» αλλα οχι ως φολκλορ. Ως πολιτικη προοδος της κυβερνησης.
Που θελω να καταληξω? Με αυτο το υλικο εχει να παιξει ο προοδευτικος κοσμος(οχι ο αυτοπροσδιοριζομενος. Ο πραττων προοδευτικα). Το ερωτημα ειναι πως θα το διαχειριστει.
Χαμογελατε…
simon1roi
20 Αυγούστου, 2014 12:28 μμ
Δόκτορά μου, κατ’ αρχάς πολλά φιλιά για το «ξανασμίξιμο» μετά από τόση απουσία.
Εξαιρετική η ανάλυσή σου κι ακόμη εξαιρετικότερο το ερώτημά σου: πώς θα διαχειριστεί (όχι, δε μ’ αρέσει η λέξη), τί θα κάνει ο προοδευτικός κόσμος με αυτό το «υλικό».
Έχω καταλήξει σε μιά απάντηση. Κανείς δεν μπορεί να φτιάξει διαμάντια από … σκατά! Θέλω να πω, πως ένα σύστημα, ας μην το πούμε σοσιαλισμό ή ο,τιδήποτε άλλο, που έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο, προϋποθέτει ανθρώπους που εγείρονται πάνω από την ατομικότητά τους, τα (μικρο)συμφέροντά τους, τη βόλεψή τους, ανοίγουν το μυαλό τους, τεντώνουν ευαίσθητες κεραίες, με λίγα λόγια νοιάζονται για τον ΆΛΛΟ.
Όσο δεν υπάρχουν αυτοί (και οι αιτίες είναι πολλές) δύσκολα θα γίνει κάτι άλλο καλύτερο από διαχείριση του συστήματος.
Έπεσε τούτες τις μέρες στα χέρια μου ένα χειρόγραφο ημερολόγιο (του θείου μιας φίλης). Ο άνθρωπος αυτός γεννήθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα και, επηρεασμένος προφανώς από τα επαναστατικά γεγονότα της εποχής του, προσπαθούσε να οργανώσει, στην αρχή έξω από κόμματα και μετά ως, ας πούμε, συμπαθών το ΚΚΕ και τους αντάρτες, το χωριουδάκι στο οποίο ζούσε και το οποίο αποκτούσε υπόσταση εκείνη την εποχή, δηλαδή να φτιάξει μια κοινότητα, να διεκδικήσει διανομή των τσιφλικιών για λογαριασμό των συγχωριανών του, να οργανώσει τη βοσκή των ζώων, να φτιάξει μια βρύση με καθαρό νερό, ένα καφενείο κλπ, στοιχειώδη πράγματα δηλαδή.
Αποτέλεσμα: πέθανε στα 45 του από ηπατίτιδα, μετά την έξοδό του από τις φυλακές «Αβέρωφ», όπου είχε κλειστεί από τους Ιταλούς με τις συντονισμένες και επίπονες … προσπάθειες ποιών φαντάζεστε: Όχι κυρίως των συντηρητικών αντιπάλων του, των εχόντων και κατεχόντων, αλλά των συγχωριανών του! Αυτών που προσπαθούσε να τους ανοίξει τα μάτια! Των … σκατών!
Έγραψε το ημερολόγιο από στήθους κανα δυο χρόνια πριν το θάνατό του με Μακρυγιαννικό τρόπο και ορθογραφία … Δόκτορα. 🙂
Στις τελευταίες σελίδες ξεχείλιζε η απελπισία του, συνοδευμένη από τη δική μου …
Άρα, καλέ μου Δόκτορα, το ερώτημα για μένα είναι πώς θα κάνουμε καλύτερο αυτό το «υλικό». Και ‘δω δεν έχω δυστυχώς απάντηση…
DrAluca
22 Αυγούστου, 2014 1:29 μμ
Καλα ολα τα αλλα….αλλα για να καταλαβω.
Θες να πεις κατι για την ορθογραφια μου? 😛
Επειδη και γω βλεπω πως απο υλικο πασχουμε, γι αυτο και αναρωτιεμαι μηπως να γινομασταν πιο επιθετικοι…
Χαμογελατε…
Νικόλας
14 Αυγούστου, 2014 2:59 μμ
Ειλικρινά μπράβο σου,Dr Aluca πολύ συμπυκνωμένη και πραγματική τροφή για σκέψη η τοποθέτηση σου!
Θα προσθέσω μόνο επικουρικά μια δυο σκέψεις μου ακόμα,όπως οτι η αριστερά είναι υποχρεωμένη πλέον να δίνει μάχες ή ενίοτε συγκρούσεις άμυνας απέναντι στην επελαύνουσα στρατηγική του καπιταλισμού και καλά κάνει ίσως που περιορίζεται σε αμυντική στάση ελέω συνθηκών αλλά και κοσμοθεωρίας πλέον,το ερώτημα βέβαια παραμένει,αρκεί αυτή η αντίσταση μόνο όταν το πλαίσιο που διεξάγεται είναι κατεξοχήν προνομιακό για την άλλη πλευρά;
Κάποτε όχι πολύ μακριά από σήμερα οι άνθρωποι διεκδικούσαν την λιγότερη δυνατή δουλειά σε συνδιασμό με την καλύτερη αξιοποίηση πολιτιστικά του ελεύθερου χρόνου τους.
Σήμερα μεγάλη αντίστοιχα μερίδα υπό τον φόβο της ανεργίας φυσικά,αναγκάζεται αλλά και προτίθεται ταυτόχρονα να δουλεύει περισσότερο υπο το άγχος της επιβίωσης,ενω η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου από δημιουργική ενασχόληση κατέληξε σε παθητική θέαση των γεγονότων που αποξενώνουν από την πραγματικότητα.
Οσον αφορά την θρησκεία και τι μη θρησκευτικές αλλά απόλυτες προεκτάσεις,θα σταθώ σε δύο σημεία,πρώτον στην υπερβολική αγάπη του Νεοέλληνα για την έννοια της πατρίδας ανεξαρτήτως ιδεολογικών πλεύσεων που τον οδηγούν και ελέω φόβου αλλά και κρίσης σε ρατσιστικές συμπεριφορές και δηλωμένεις σκέψεις μας σε βάρος των συνανθρώπων μας από τις πληγείσες χώρες της Μ.Ανατολής και όχι μόνο.
Δεύτερον και για να μην μακρηγορώ,η συγγενής με την παραπάνω και παίρνοντας διαστάσεις λαγνείας ίσως,αγάπη του Έλληνα για την ατομική του ιδιοκτησία,η απώλεια της οποίας γεννά καταστροφικές για το άτομο διαστάσεις καθώς δεν έχουμε μάθει,εκπαιδευτεί σε συλλογικά-κοινωνιοκεντρικά μοντέλα διαπαιδαγώγησης.
Τέλος,για εμένα αυτό είναι το κυριότερο,όσο η προβολή και επικράτηση του ατομικού είτε εκφράζεται από ένα πρόσωπο είτε από μια ομάδα προσώπων που όπως πολύ σωστά έγραψες διεκδικούν το μεγαλύτερο μερίδιο στην ανατροπή,το μόνο σίγουρο θα είναι πως δεν είναι στραβός ο γιαλός,αλλά οτι εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Ας ελπίσουμε,όμως πριν είναι αργά γιατί το να αναγκαστεί να καταλάβει κάποιος οτι πρέπει να βλέπει τον διπλανό του ως ίσο ανεξαρτήτως χρώματος,φυλής ή ενδυμασίας είναι μια πρόοδος που δεν πρέπει όμως να γίνεται μηχανικά αλλά να πηγάζει από την αυταπόδεικτη αλήθεια πως μια έστω πράξη που αποσκοπεί στην βελτίωση έστω των σημερινών δύσκολων συνθηκών αρκεί για να αισθανθείς καλύτερα.
Και μόλις ξεπεράσουμε με πράξεις ανθρωπιάς,το σοκ που προήλθε από την δεινή σημερινή οικονομικά θέση μας,θα καταλάβουμε ίσως πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε τις συνθήκες ζωής που αρμόζουν σε εμάς αλλά και το περιβάλλον.
Ας είναι αυτή μια απλή έστω νίκη, η ανακούφιση έστω με ένα χαμόγελο των πασχόντων και των εχόντων πραγματικά ανάγκη.
demoniosepasa
14 Αυγούστου, 2014 11:43 μμ
Εγω οσο μεγαλωνω εχω αρχισει να σκεφτομαι πως καποια πραγματα που μπορει παλαιοτερα να θεωρουσα ως συντηρητικα τελικα ισως και να μην ειναι στο συνολο τους συντηρητικα. Πχ η παραδοση και καποια τελετουργικα γεγονοτα που γινονται στην χωρα μας. Αν καποια απ’αυτα τα δω ως τουριστικες ατραξιον ή ως εμπορικη επιχειρηση ναι ειναι οτι χειροτερο. Αν (επαναλαμβανω καποια απ’αυτα και οχι ολα) τα δω ως περασμα της ιστοριας στις νεοτερες γενιες, ισως τελικα να ειναι και παρα πολυ προοδευτικα…
Για μενα το προβλημα ειναι πως ενω ο καπιταλισμος πρεσβευει την συντηρηση στην ουσια δρα επαναστατικα με την εννοια πως μεταλλασσεται, ανακαλυπτει, δεν τεμπελιαζει, προχωραει, ενω η αλλη πλευρα που πρεσβευει το προοδευτικο ολο το περασμενο διαστημα δεν καταφερε να αναβαθμισει τις αξιες της σε σχεση με τα νεα τεχνολογικα δεδομενα που εκ των πραγματων διαμορφωνουν και τα κοινωνικα δεδομενα, εμεινε δηλαδη σε μια στασιμοτητα (που μαλλον ειναι αντεπαναστατικο φαινομενο).
Καθως διανυουμε πλεον αλλο ενα ετος κρισης και η παγκοσμια βαρβαροτητα βαθαινει εγω βλεπω σιγα σιγα να αναδυονται καινουργιες σκεψεις, ο θεωρητικος διαλογος αρχισε να αναθερμαινεται, φευγουμε απο τις παλιες βαρετες και παρωχημενες συζητησεις. Οπως λεω εδω και καιρο, εγω νομιζω πως εαν δεν προκυψει ενα καθαρο οραμα που να δρασει ως αντιποδας στην σημερινη ταξη πραγματων, ο κοσμος δεν προκειται να κινητοποιηθει. Και οταν το νεο θα ειναι ξεκαθαρο θα επιβληθει στην σημερινη βαναυσοτητα με ανεση. Μεχρι τοτε ναι θα παιζουμε τακτικα αμυνα, γιατι και η αμυνα ειναι τροπος να μην σκουριαζεις κυριως στο μυαλο.
Εγω παιδια βλεπω πως σιγα σιγα τελειωνει η λογικη της αναθεσης και αυτο πολυ με χαροποιει προσωπικα. Βλεπω κοσμο να μπαινει στην αρενα, με τον τροπο του. Και ειναι αυτο που μου φαινεται ελπιδοφορο, γιατι αν ο καθενας αντιστεκεται με τον τροπο του, το συστημα δεν μπορει να σε πολεμησει. Αν ολο αυτο συγχρονιστει απο μονο του καποια στιγμη, οσα πισωγυρισματα και εαν βιωσουμε στο ενδιαμεσο, τοτε θα εχουμε περασει σε εντελως αλλους ορους αντιπαραθεσης. Αυτη την στιγμη απελευθερωνονται δυναμεις. Οσο περισσοτερο αδυνατει ο κοσμος να κατανοησει το αφηγημα που προσπαθει να πουλησει ο καπιταλισμος, οσο περισσοτερο δεν πειθει για το ποιος ειναι ο καλος και ποιος ο κακος που μας πουλανε, τοσο ο κοσμος μπαινει σε κινηση και αρχιζει να την ψαχνει την δουλεια. Και ολο το τρικ ειναι αυτο, να μπει η σκεψη σε κινηση. Γι’αυτο και γινεται τοσο προσπαθεια να χειραγωγηθει η ενημερωση.
Αυτα και σορρυ για το σεντονι…τουλαχιστον ειναι αισιοδοξο 🙂
Νικόλας
17 Αυγούστου, 2014 10:00 μμ
Demonio,για το πέρασμα της ιστορίας στις νεότερες γενιές,θα είχα να πω αρχικά το εξής,οτι η ιστορία αλλά και η εξέλιξη της είναι πολλές φορές επιλεκτική,κρατάει οτι θεωρεί χρήσιμο για την σημερινή εποχή και περιθωροποιεί το μη χρηστικό αλλά πολλές φορές συναισθηματικό.Για να φέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα,τι νόημα θα είχε να δώσω σε εναν δεκαπεντάχρονο στη σημερινή εποχή μια κασέτα μουσικής από αυτές που αντέγραφα με τις ώρες από τα ραδιόφωνα μέχρι την εμφάνιση του mp3 και οι οποίες είναι συνδεδεμένες για εμένα συναισθηματικά τόσο για τα κομμάτια που ζητούσα από κάποιον παραγωγό ωστε να μην μιλησει πανω τους και να μπορέσω να γραψω ένα αγαπημένο μου τραγούδι ή να αντιγράψω από μια κασέτα φίλου κάποια κομμάτια που εξίσου μου άρεσαν…
Οι κασέτες αυτές συνεχίζουν να αξίζουν πολλά για εμένα αλλά δεν θα έκαναν καμία εντύπωση σε έναν σημερινό έφηβο…
Και κάτι ακόμα σχετικά με τον καπιταλισμό και την κρίση,ο καπιταλισμός δυστυχώς έχει φτάσει στην σημερινή εποχή ελέγχει ακόμα και το αυθόρμητο(βλέποντας προσεκτικά καποιες διαφημίσεις εκει καταληγω)πουλώντας ουσιαστικά ακόμα και τις εκφράσεις του προσώπου τα συναισθηματα που μας προκαλούνται σημαντικά γεγονότα της ζωής μας.
Είναι αυτό που λέω,οτι παίζοντας χωρίς αντίπαλο συστημικά δεος πλέον μας έχει εξοικειώσει σχεδόν όλους στον μηχανικό τρόπο ζωής του,έναν τρόπο ζωής που πολλοί τρέμουν πλέον μήπως τον χάσουν και έτσι καταλήγουν να επιλέγουν λύσεις του λιγότερο »κακού»,όπως της σημερινής κυβέρνησης.
Με το ξέσπασμα της κρίσης,η αριστέρα ακολούθησε ένα δρόμο που θα τον χαρακτήριζα ακόμη ντροπαλό κατα καποιον τρόπο,καθώς η δεδομένη δυσαρέσκεια των πλατιών λαϊκών μαζών, από τις συνέπειες της κρίσης δημιούργησε ένα ακροατήριο που έψαξε και ψάχνει λύσεις στα ζέοντα καθημερινά του προβληματά αλλά για την ώρα,βρίσκεται μετέωρο στο αν μπορεί η αριστερά να του δώσει την λύση που αναζητεί,καθώς η αριστερά δείχνει να αρκείται στα αυξημένα ποσοστά που της ήρθαν σχεδόν αυτόματα λόγω της λαϊκης δυσαρέσκειας του κόσμου απέναντι στους μεχρι προτινως διαχειριστές της χωρας μας,αλλά ακόμη,τέλος,η αριστερά δεν δείχνει να αναλαμβάνει ή να εφευρίσκει έστω τις πρωτοβουλίες εκείνες που θα δώσουν κάποιες μικρές έστω λύσεις.
Η κρίση αποττελεί κατά την γνώμη μου μια ευκαιρία εν τέλει για την ανανέωση του καπιταλισμού,το στηριγμά του που θα τον βοηθήσει να μακροημερεύσει ακόμη περισσότερο κ όμως είναι στο χέρι μας ή στο μυαλό μας καλύτερα να αντιστρέψουμε την πορεία βαναυσότητας όπως ορθά την επισημαίνεις.
ΥΓ.Αμφιβάλλω ωστόσο για το ζήτημα συντονισμού οτι μπορεί να επιτευχθεί με έναν κάποιου είδους αυτόματο τρόπο,όπως θεωρώ οτι τον περιγράφεις,ο από την αλλή πλευρά μεθοδικά και στρατηγικά μεθοδευμένος τρόπος χτυπήματος των λαϊκών μαζών μέσω των συντεχνιών θα μπορούσει να οδηγήσει εκεί ίσως ως τρόπος αντίστασης,αλλά θα χρειαστεί παράλληλα να εφεύρουμε και νέες μορφές πάλης και διεκδίκησης και κυρίως συλλογικότητας και αλληλεγγγύης.
DrAluca
22 Αυγούστου, 2014 1:23 μμ
Δεμονιο μου μακαρι να εχεις δικιο ως προς την λογικη της αναθεσης, γιατι εγω βλεπω το αντιθετο. Να εδραιωνεται, και μαλλιστα πολυ σταθερα.Μπορει να ξεπηδανε καθε τοσο μικρες κινησεις αυτοοργανωσης, αλλα ακομα και εκει μεσα υπαρχουν παθογενειες αναθεσης, αλλα το ζητημα ειναι αφενως οτι ειναι ακομα λιγες, αλλα και οτι εκτος αυτων, παντου αλλου, η αναθεση δινει και παιρνει.
Θα πω μονο πως η καλυτερη αμυνα πολλες φορες, ειναι η επιθεση, και εκει ακριβως παιζει μπαλα ο καπιταλισμος. Επιλεγει που και ποτε θα επιτεθει, ακομα και βαναυσα, και που θα κρατηθει πισω. Αλλες φορες ρισκαρει κιολας. Αλλα δεν ειναι μεγαλο τελικα το ρισκο του σε βαθος χρονου.
Η βασικη παντως απορια παραμενει, στο ποσο ακομα θα χρησιμοποιουμε τα ιδια εργαλεια… Γιατι οι εποχες αλλαζουν, και τα εργαλεια θενε φρεσκαρισμα 😉
Χαμογελατε…
Νικόλας
22 Αυγούστου, 2014 2:10 μμ
Φοβάμαι οτι ο αντίπαλος μας έχει »διαβάσει» πολύ καλά τόσο εμάς όσο και την επιχειρηματολογία μας στην οποία είναι έτοιμος να προσφέρει πάντα έναν βολικό αντίλογο,εμείς αντίθετα πιαστήκαμε ίσως »αδιάβαστοι» ως προς την αντιμετώπιση των φαινομένων όπως αυτό της ΧΑ,βάλαμε τον αυτόματο πιλότο σε λειτουργία αντί να αναπτύξουμε περαιτέρω με το κέφι και την φαντασία μας την αντιπαράθεση ωστε να κερδίσουμε τόσο την ουσία αλλά και τις εντυπώσεις που δυστυχώς κερδίζουν τις μάζες.
Είναι νομίζω στο χέρι του καθενός μας να μην είναι ετερόφωτος και εννοώ με αυτό να μην αρκούμαστε στην επανάληψη μόνο επιχειρημάτων των κλασικών,αλλά να εξελίξουμε την πάντα γόνιμη ιστορική παράδοση με νέες ιδέες ως προς την λογική του συλλογικού και την οργάνωση σε ένα κοινό πλαίσιο και τότε μπορεί πράγματι ψήγματα αρχικά αντεπίθεσης θα φανούν από μόνα τους.
Το ζήτημα του τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε ως αντίβαρο στο καπιταλιστικό φαντασιακό που παρά την κρίση στην χώρα μας παραμένει στέρεο,είναι εξίσου σημαντικό θέμα,αρκεί οι προτεραιότητες να μπουν σε όσα μας ενώνουν και όχι σε όσα(κατόπιν συζήτησης)μπορεί να λυθούν.
DrAluca
22 Αυγούστου, 2014 2:27 μμ
Νομιζω πως συμφωνω απολυτα Νικολα…Αυτο αισθανομαι και γω.
Χαμογελατε…
Νικόλας
22 Αυγούστου, 2014 3:41 μμ
Χαίρομαι πολύ κ εγώ που συμφωνούμε,φίλε,θα γράψω κ ένα σύνθημα που σκέφτηκα τώρα για το καλό,καπιταλιστές πεινάλες,δίαιτες θα έρθουνε για εσάς πολύ μεγάλες…
Νικόλας
14 Αυγούστου, 2014 5:20 μμ
Είναι σχετικό νομίζω.
simon1roi
27 Αυγούστου, 2014 9:03 πμ
Αν ζούσε, σήμερα θα έκλεινε τα 109 του χρόνια. Αν ζούσε, ίσως τα πράγματα να μην πήγαιναν έτσι όπως πήγαν. Εχθροί και «φίλοι» δεν ήθελαν να ζήσει.
«Έφυγε», στα 40 του, περήφανα , όπως έζησε σε όλη τη ζωή του και έγινε θρύλος! Εχθροί και «φίλοι» εξακολουθούν να ζουν και -όπως τότε- να σκυλεύουν τη μνήμη του…
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/08/1905.html
Νικόλας
4 Σεπτεμβρίου, 2014 2:07 πμ
Θα παραθέσω,εδώ(DrAluca ζητώ συγνώμη αν καταχράζομαι τον χώρο..) ενα ενδιαφέρον πιστεύω βίντεο,με την εξής ερώτηση:Αν πολλά πράγματα στην χώρα μας είναι και ζήτημα παιδείας ως ενα πολύ μεγάλο βαθμό,αρκεί η θετική αύρα ή η καλή διάθεση ενός δασκάλου ως προς τους μαθητές του,σε αντίθεση με το προηγούμενο από καθέδρας,πατερναλιστικό μάθημα στα σχολεία;
Mπορούν με άλλα λόγια,οι πρωτοβουλίες που παίρνει ο σημερινός δάσκαλος για να εξανθρωπιστεί όσο γίνεται το εκπαιδευτικό και όχι μόνο σύστημα,ωστε να γίνει τελικά τόσο το μάθημα αλλά και η ζώη γενικότερα καλύτερη και να κερδηθούν με αυτόν τον τρόπο κάποιες λίγες έστω μάχες;
Δεν θα δωσω απάντηση,απλά αναρωτιέμαι προσωπικά μαζί σας, θα γράψω μόνο οτι οι περιορισμοί στα σημερινά σχολεία αφορούν κυρίως όχι τις πρωτοβουλίες για καλλωπισμό πχ του σχολείου ή για ένα μάθημα θεάτρου, στις οποίες συναινούν συνήθως οι διευθυντές αλλά στο περιεχόμενο της σχολικής ύλης και το τι μπορεί να (μην) πει ο σημερινός δάσκαλος.
DrAluca
5 Σεπτεμβρίου, 2014 2:18 μμ
Το μονο που εχω να πω, ειναι πως περα απο την θετικη ενεργεια, που ειναι ισως το πιο σημαντικο πραγμα για μια διαδιακασια οωπς αυτη της μαθησης, η φαντασια, η δοτικοτητα κλπ…ειναι ενας καλος στοχος, αλλα θα πρεπει να διεκδικουμε και να δημιουργουμε και δομες ωστε να μην χρειαζεται ο δασκαλος να αποχυμωνεται καθε φορα για να καλυψει τα υπαρκτα κενα σε δομες…
Χαμογελατε…
Νικόλας
6 Σεπτεμβρίου, 2014 4:43 μμ
Εκτος απο τις δομες,ο δασκαλος οφειλει να παιρνει απο το κρατος και εναν επαρκη μισθό για να μπορει να κανει ησυχος και χωρις ζωτικο φοβο την δουλεια του,οταν παλευεις καθημερινα με τα ενοικια,τις αναγκες γενικοτερα της ζωης,αποτελει εναν μικρο »αθλο»,να δινεις τον καλυτερο ευατο σου για να μαθεις στα παιδια,το μελλον του τοπου,στοιχειωδεις αρχες οπως η αξιοπρεπεια ποσο μαλλον,οταν η τελευταια κηλιδωνεται απο το υπαρχον συστημα,απο τα μεσα δηλαδη.
simon1roi
6 Σεπτεμβρίου, 2014 6:28 μμ
Και να μην ξεχνάμε πως το κύριο περιεχόμενο της μάθησης είναι να «δασκαλεύει τα παιδιά με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει, γεννιέται και πεθαίνει σα ραγιάς».
DrAluca
7 Σεπτεμβρίου, 2014 1:42 πμ
Μα ΝΑΙ… Στις «δομες» που αναφερω ειναι και ο επαρκης μισθος. Φυσικοτατα. Αλλιως δεν ζηταμε δασκαλους, αλλα θαυματοποιους….Και πολυ καλα εκανες και το διευκρινισες…
@simon…εισαι αλητης 😛
Χαμογελατε…