του Paul Street*
αλιευμένο από εδώ, μεταφράζει η Κροτ
Είναι πολύ αξιοσημείωτη η απεργία που γίνεται αυτές τις μέρες από το Συνδικάτο Εκπαιδευτικών στο Σικάγο του Rahm Emmauel. Ένα από τα πιο ακανθώδη ζητήματα είναι η αξιολόγηση της απόδοσης των εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με το καινούριο σύστημα, που συνδέει ασφυκτικά την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με τους βαθμούς των μαθητών στα τεστ, σχεδόν ένα τρίτο των εκπαιδευτικών της πόλης απειλούνται με απόλυση.
Όπως και σε πολλά άλλα σχολεία της χώρας, έτσι και στο Σικάγο, οι εκπαιδευτικές αρχές έχουν καταστήσει τους βαθμούς των μαθητών σε τυποποιημένα τεστ, ως το βασικό κριτήριο αξιολόγησης, σχετικά με το αν ένας δάσκαλος μπορεί να παραμείνει στη θέση του ή όχι.
Ένα μεγάλο πρόβλημα αυτής της μεθόδου είναι το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να ασκήσουν κανένα έλεγχο στις παραμέτρους που σοβαροί ερευνητές έχουν αποδείξει πως έχουν καταλυτική επίδραση στην απόδοση των μαθητών σε αυτά τα τεστ -δηλαδή το οικογενειακό τους περιβάλλον, τη γειτονιά στην οποία ζουν και την ταξική τους θέση. Όπως παρατήρησε ο Gary Orfield από το Πρόγραμμα Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Ηarvard, πριν από έντεκα χρόνια, «Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο νηστικοί, εξαντλημένοι ή τρομαγμένοι, όταν αλλάζουν σχολεία συχνά επειδή οι γονείς τους αντιμετωπίζουν τη μια έξωση μετά την άλλη, όταν δεν έχουν κανέναν στο σπίτι να τους ξυπνήσει για να πάρουν το λεωφορείο για το σχολείο, πολλώ δε μάλλον να επιβλέψει αν μελετούν, ή αν διαθέτουν τη βασική υλικοτεχνική υποδομή, ούτε το καλύτερο βιογραφικό ενός εκπαιδευτικού, ούτε ο πιο καλοπληρωμένος δάσκαλος δεν μπορούν να εγγυηθούν την επιτυχία».
«Το να προσπαθείς να βελτιώσεις τα σχολεία της πόλης, χωρίς να βελτιώνεις την πόλη» αναφέρει στο βιβλίο της Ghetto Schooling η καθηγήτρια Jean Anyon το 1977, «είναι σα να προσπαθείς να καθαρίσεις τον αέρα από τη μια πλευρά της σίτας… Για να είναι επιτυχημένη η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε μια πόλη, πρέπει να αποτελεί μέρος μιας συνολικότερης κοινωνικής αλλαγής. Μια συνολική επίθεση προς τη φτώχεια και την ρατσιστική απομόνωση είναι απαραίτητη, και αυτή θα επηρρεάσει όχι μόνο τους φτωχούς, αλλά και τους πιο πλούσιους…».
Οι δάσκαλοι δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε τις εξωφρενικά αποκλίνουσες επιδοτήσεις ανά μαθητή, που λαμβάνουν τα σχολεία από τις τοπικές και κρατικές επιχορηγήσεις, οι οποίες είναι πιο γενναιόδωρες προς τους μαθητές των πλούσιων συνοικιών και χαμηλότερες για εκείνους που ζουν αποκλεισμένοι σε περιοχές χαμηλά φορολογούμενων εισοδημάτων.
Το να κατηγορούμε τους καθηγητές για τα άσχημα αποτελέσματα στα τεστ, σε αστικά σχολεία με υψηλά ποσοστά φτωχών και σαφώς μη προνομιούχων μαθητών, καταγόμενων από κακόφημες περιοχές και προερχόμενων από διαλυμένες οικογένειες, είναι σα να κατηγορούμε έναν αγρότη, επειδή είχε κακή συγκομιδή μετά από περίοδο ξηρασίας. Είναι σα να κατηγορούμε έναν οδηγό λεωφορείου επειδή δεν τήρησε τα δρομολόγια, ενώ μεγάλο μέρος της διαδρομής που έπρεπε να διανύσει ήταν πλημμυρισμένη. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα επιβλαβή πρακτική, σε μια περίοδο χαμηλής ανάκαμψης μετά από τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία έχει προκαλέσει τα υψηλότερα επίπεδα φτώχειας από ποτέ στις ΗΠΑ, ενώ έχει εκμηδενίσει τον προϋπολογισμό των σχολείων όσο ποτέ κατά τα πρόσφατα χρόνια – με αποτέλεσμα την ύπαρξη δύο ταχυτήτων για μαθητές/καθηγητές, η οποία όμως δεν μπορεί να χρεωθεί στους εκπαιδευτικούς (αυτοί που θα έπρεπε να κατηγορηθούν είναι μάλλον η Wall Street και το 1%).
Ένα άλλο πρόβλημα με το κυρίαρχο μοντέλο αξιολόγησης των δασκάλων είναι το γεγονός ότι ωθεί σχολεία και εκπαιδευτικούς στο να ορίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία με βασική παράμετρο τα τεστ. Αυτό καθιστά την εκπαιδευτική εμπειρία πολλών φτωχών και μειονοτικών μαθητών μια αυταρχική διαδικασία επικεντρωμένη στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των ερωταπαντήσεων με απόλυτα μηχανικό τρόπο. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να στραφούν τα παιδιά μακριά από το σχολείο και να ακυρωθεί η δυνατότητα του σχολείου να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη, η οποία είναι απαραίτητη στη δημοκρατία. Όπως αναφέρει και ο θρυλικός συγγραφέας και διάσημος υπερασπιστής των φτωχών παιδιών, Jonathan Kozol, «τα επικεντρωμένα σε τεστ προγράμματα σπουδών καθυποτάσσουν την κριτική συνείδηση, με απώτερο στόχο τη μετατροπή των μειονοτικών παιδιών σε στρατιωτάκια -υπάκουους και χωρίς αμφισβήτηση εκτελεστές στρατιωτικών κανονισμών». Ενώ μεσουρανούσε, ο πολύ παραγωγικός αριστερός ειδήμων στα της εκπαίδευσης και κοινωνικός σχολιαστής Henry A. Giroux, ανέφερε: «Οι δάσκαλοι δεν έχουν την δυνατότητα να πειραματίζονται και να σχεδιάζουν μόνοι τους το μάθημά τους, καθώς η πίεση για υψηλά αποτελέσματα στα τεστ οδηγεί σε πολύ πειθαρχημένα και κανονιστικά μοντέλα διδασκαλίας. […] Τα φύλλα εργασίας αντικαθιστούν την κριτική διδασκαλία και η αποστήθιση υποκαθιστά τον στοχασμό. Η απομνημόνευση γεγονότων καθίσταται σημαντικότερη από την αυθεντική κατανόηση».
Αυτό μπορεί να φαντάζει σαν ένα αυστηρά «ρεπουμπλικάνικο» μοντέλο. Στην πραγματικότητα όμως, η νέο-Ντικενσιανή μανία με τα τεστ είναι σαφώς δικομματική, όπως για παράδειγμα καταδεικνύει το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο του 2001, το επικαλούμενο και «No Child Left Behind», που περιόριζε την χρηματοδότηση και προέβλεπε ομοσπονδιακές κυρώσεις στα σχολεία που δεν θα βελτίωναν με ένα μαγικό τρόπο τους βαθμούς στα τεστ των μειονοτικών μαθητών, ώστε να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του ρατσιστικού και εθνοτικού «κενού επιτυχίας». Η μανία αυτή επισφραγίστηκε με την πολιτική «Η φυλή στην κορυφή» του Τμήματος Εκπαίδευσης του Ομπάμα, η οποία χρησιμοποιεί ομοσπονδιακά βραβεία σε μετρητά, για να ενθαρρύνει περιφερειακά σχολεία να συνδέσουν την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με την απόδοση των μαθητών στα τεστ και να αυξήσει των αριθμό των σχολείων τσάρτερ. Ο πρώην διευθύνων προσωπικού και νυν πρωτοπόρος στους εράνους (fundraising), Δήμαρχος του Σικάγο Rahm Emmanuel, είναι ένας θερμός υποστηρικτής των τυποποιημένων τεστ, που καθόλου δεν λαμβάνουν υπόψη το κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο, αλλά χρησιμοποιούνται απλά για να αξιολογήσουν μαθητές, δασκάλους και δημόσια σχολεία.
Γιατί άραγε προκρίνεται αυτή η παράλογη και εκπαιδευτικά αντι-παραγωγική μέθοδος αξιολόγησης, τόσο στο Σικάγο, όσο και στην υπόλοιπη χώρα; Εν μέρει, αντικατοπτρίζει τη φαταλιστική λογική των policy makers, σύμφωνα με την οποία «οι ταξικές διαφορές είναι αναπόδραστες και μόνο το σχολείο μπορεί να βελτιώσει τη μοίρα των παιδιών των χαμηλότερων τάξεων». Αυτό, σύμφωνα με το νεοφιλελευθέρο εκπαιδευτικό ερευνητή και συγγραφέα, Richard Rothstein, «είναι ένα σημαντικό αμερικάνικο μάντρα, ότι δηλαδή τα σχολεία μπορούν εικονικά να είναι το μοναδικό εργαλείο κοινωνικής μεταρρύθμισης».
Ένας άλλος λόγος είναι ο ρατσισμός. Πίσω από τη φρενίτιδα των τεστ κρύβεται η λάθος λογική ότι, κατά κύριο λόγο οι μαύροι και Λατίνοι φτωχοί μαθητές δεν αξίζουν τίποτα καλύτερο από το «προκαθορισμένο και πειθαρχημένο πρόγραμμα σπουδών» του Giroux, το οποίο θα προκαλούσε σοβαρές αντιδράσεις από γονείς και μαθητές, αν υιοθετούνταν στα πλούσια προάστια των λευκών.
Παράλληλα, η βασισμένη στα τεστ πολιτική είναι ένας πολύ βολικός μηχανισμός στην υπηρεσία της νεοφιλελεύθερης τακτικής του rollback και του αποδεκατισμού των συνδικάτων των εκπαιδευτικών, ώστε τα δημόσια σχολεία να μετατραπούν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Κοντά στους Ρεπουμπλικάνους, και πολλά υψηλά στελέχη των δημοκρατικών, όπως ο Δήμαρχος Emmanuel και ο Υπουργός Παιδείας του Ομπάμα Arne Duncan, είναι αποφασισμένοι να προωθήσουν την ιδιωτικοποιήση/κορπορατικοποίηση της αμερικάνικης δωδεκαετούς εκπαίδευσης.
Αν από τη μια ενστερνίζονται την άποψη ότι «μόνο τα σχολεία μπορούν να βελτιώσουν τη μοίρα των παιδιών από τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα», θέλουν επίσης να διασφαλίσουν ότι αυτά τα σχολεία θα είναι όσο το δυνατόν πιο ιδιωτικά και αυταρχικά, απαλλαγμένα από (μεταξύ άλλων) τα ενοχλητικά συνδικάτα των εκπαιδευτικών, τα οποία εμποδίζουν την λατρεμένη από τις αρχές «ευελιξία», εμμένοντας σε εξοργιστικά πράγματα όπως ο αξιοπρεπής μισθός, οι υλικοί πόροι και το διάλειμμα για όσους εργάζονται σκληρά στην εμπροσθοφυλακή. Το σαδιστικό παιχνίδι του να χρεώνονται οι καθηγητές την ευθύνη για τη χαμηλή αποδοση των φτωχών παιδιών στα τεστ, είναι πολύ χρήσιμο για την πολιτική και τις δημόσιες σχέσεις της απο-συνδικαλιστοποίησης και της ιδιωτικοποίησης, μεταμφιεσμένο σε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών και τα ίδια τα δημόσια σχολεία έχουν καταστεί η τέλεια αιχμή του δόρατος για την ατζέντα των κορπορατιστών , η οποία υπαγορεύει τον αποπροσανατολισμό της δικαιολογημένης λαϊκής οργής για την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτή η αποπροσανατολιστική λογική φυσικά αγνοεί τον βαθύτερο και καθοριστικό ρόλο της ταξικής διαστρωμάτωσης του έθνους και των σχετιζόμενων με αυτήν φυλετικών διακρίσεων, ώστε να προωθήσει τη λανθασμένη και αντι-δημοκρατική λύση της κορπορατικοποίησης, η οποία μάλιστα πουλιέται σαν «επιλογή» και «ελέυθερη αγορά».
Είναι πολύ λογικό που η δεξιά καμπάνια των Romney-Ryan εξώκειλε σε τέτοιο βαθμό, ώστε φτάνει στο σημείο να εκφράσει την αλληλεγγύη της αστικής τάξης προς τον Rahm Emmanuel, ο οποίος δέχτηκε 12 εκατ. δολάρια κατά την καμπάνια του για τις δημοτικές εκλογές το 2011, από κύκλους υπεράσπισης των χωρίς συνδικαλισμό-τσάρτερ σχολείων.Η καμπάνια του Ομπάμα εύλογα τήρησε αποστάσεις από τη διένεξη του Σικάγο, καθώς προωθεί τη νεοφιλελεύθερη λογική των τεστ και των σχολείων τσάρτερ, που βρίσκονται ακριβώς στην καρδιά της απεργίας.
Παρά τις ανά τετραετία προεκλογικές ακρότητες, το προοδευτικό συνδικάτο των εκπαιδευτικών του Σικάγο είχε το θάρρος να διαχωριστεί από την ατζέντα που θέτει στο στόχαστρο δασκάλους, μαθητές, γειτονιές και την ίδια τη δημόσια εκπαίδευση, και η οποία υποστηρίζεται από τη δικομματική νεοφιλελεύθερση ελίτ. Σύμφωνα με τον προοδευτικό ιστορικό Rck Perlstein από το Σικάγο, η μάχη που έδωσαν οι δάσκαλοι είναι πολύ σημαντική. «Αν το πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης από τα κάτω μάχης των Αμερικάνων ενάντια στην πλουτοκρατία ήταν οι διαδηλώσεις στο Wisconsin την άνοιξη του 2011, και το δεύτερο κεφάλαιο ήταν τα camps του Occupy το καλοκαίρι του ίδιο έτους», γράφει ο Perlstein, «τότε η αντίσταση του συνδικάτου των εκπαιδευτικών του Σικάγο προς τον Emanuel θα έπρεπε να είναι το τρίτο κεφάλαιο. Ενέπνευσε όλους όσους είχαν απελπιστεί, επειδή είχαν πιστέψει πως οι άνθρωποι ξέχασαν πόσο καλό είναι να αντιστέκονται στις επιθέσεις –και πόσο αποτελεσματικές μπορούν να είναι τέτοιες μάχες». Αυτός δεν είναι και μικρός έπαινος. Ανεξαρτήτως αν ο Perlstein έχει δίκιο (πράγμα που εύχομαι), οι δάσκαλοι του Σικάγο αξίζουν ανενδείαστα την υποστήριξη και τη συμπαράστασή μας.
==============================
*Ο Paul Street [www.paulstreet.org] είναι γιος εκπαιδευτικού ενός δημόσιου σχολείου του Σικάγο (Beethoven and Shoesmith Elementary schools) και εργάστηκε ως Διευθυντής Έρευνας της Chicago Urban League από το 2000 ως το 2005. Έχει γράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων τα εξής: Segregated Schools: Educational Apartheid in Post Civil Rights America (New York: Routledge, 2005) και Racial Oppression in the Global Metropolis: A Living Black Chicago History (New York: Rowman&Littlefield, 2007). Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο paulstreet99@yahoo.com .
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-hNi
DrAluca
20 Σεπτεμβρίου, 2012 1:47 πμ
Βρε βρε βρε….για δες ποιος ηρθε στα μερη μας…. 😛
Χαμογελατε…
Back Door Man
20 Σεπτεμβρίου, 2012 1:47 πμ
Kαλορίζικη 🙂
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 2:00 πμ
Φιάσκο η πρεμιέρα, όλα λάθος τά’κανα! 😦
Μερσί, ωραία είναι στο τσαρδί σας 🙂
DrAluca
20 Σεπτεμβρίου, 2012 2:04 πμ
Μoνη σου καρφωθηκες 😛
Εχασες την ευκαιρια να εκμεταλευτεις το περασμενο της ωρας 😛
Χαμογελατε…
μανικακος
20 Σεπτεμβρίου, 2012 2:09 πμ
καλοτάξιδη κοπελιά 🙂
nxen
20 Σεπτεμβρίου, 2012 8:35 πμ
Εξαιρετικό κείμενο, πολύ κατατοπιστικό!
Απ’ ό,τι φαίνεται, η επίθεση διεξάγεται σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη, με τα ίδια επίδικα.
Btw, το 2010 μιλούσα με ένα Γερμανό φίλο. Λέγαμε για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, για τους έλληνες εκπαιδευτικούς, για τις αποδοχές τους.
Όταν του είπα πόσο παίρνουν τρελάθηκε. «Και θα σας λένε ότι δουλεύουν μόνο 20 ώρες, ε;» με ρώτησε. Διότι, όπως καταλαβαίνετε, η ίδια επίθεση απαξίωσης του δασκάλου και αναδιάρθρωσης των σχολείων γίνεται και στην Γερμανία, με τα ίδια επιχειρήματα!
simon
20 Σεπτεμβρίου, 2012 8:56 πμ
Άσχετο, αλλά πρέπει ν’ αναφερθεί.
Μια χαζοχαρούμενη νεοφιλελεύθερη ΔΗΜΑΡίτισσα βουλευτής, ονόματι Γιαννακάκη, δήλωσε στο Μέγκα: «ποτέ η Δημαρ δεν είπε ότι μπήκε στην κυβέρνηση για να μπλοκάρει τα μέτρα των 11,5 δις»!!!
Να της θυμίσω: «Εμείς καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση, γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύ φ ε σ η και με μια ομοβροντία μέτρων χωρίς τέλος, εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη.
Κι αυτό, γιατί πέρα από τις απαράδεκτες επιταγές του μνημονίου, οι τρόποι που επιλέχθηκαν για να υλοποιηθούν είχαν ένα και μόνο στόχο: να μείνει στο απυρόβλητο το πελατειακό σύστημα και να π λ η ρ ώ σ ο υ ν τη νύφη αυτοί ακριβώς που δεν έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν: οι πραγματικά α δ ύ ν α μ ο ι της κοινωνίας μας».
http://www.dimokratikiaristera.gr/epikairotita/omilies-diloseis/3183-omilia-tou-foti-kouveli-stin-kentriki-proeklogiki-sygkentrosi-tis-dimokratikis-aristeras-stin-athina
Άει στο διάολο, επιτέλους!
spiral architect
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:15 πμ
Simon, για περισσότερα μπινελίκια εδώ.
(αν και δεν κερδίζεις τίποτα μ’ αυτά…)
Πολύ καλό άρθρο. 🙂
LAGARTSAS-A
20 Σεπτεμβρίου, 2012 10:01 πμ
Ε! όχι απλως βολευτινα η κυρια. Μελος της κεντρικης επιτροπης των φιλελε ΔΗΜΑΡαρχιδιων, της αριστερης πτερυγας της ΝΔ, δηλαδη ΝΔ-α (Νέο Δημοκρατικη αριστερα), δεξιοαριστερα να ουμ.
Ρε η αριστερα υπαρχει παντου, γαμω την αριστερα μου.
katy
20 Σεπτεμβρίου, 2012 10:08 πμ
Kαι ΄συ βρε simon, τί το ‘θελες το Mega; 🙂
simon
20 Σεπτεμβρίου, 2012 10:22 πμ
Πάλι είπα κακιά λέξη! 😀 😀 Φτού, γαμώ ‘το!
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:35 πμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
koula
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:47 πμ
first day of school with Krotkie monster
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 12:08 μμ
φαβ φαβ φαβ απλα φαβ 🙂
ο ανηψιος του Occam
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:56 πμ
αγαπητοι συνδαιτημονες, επιτρεψτε μου μια παρατηρηση
η επιθεση που δεχομαστε ως κοινωνια αλλα και κατα μονας, σημερα καιχθες, δεν ειναι … δεν ηταν εκ μερους «εκδοχης» καπιταλισμου, προβιομηχανικου, ιμπεριαλιστικου, καπιταλισμου σε αναπτυξη,σε κριση, καταναλωτικο, νεοφιλελελευθερου κλπ , αλλα αυτου καθ αυτου του καπιταλισμου που ειναι ενα συγκροτημενο πολιτικα-οικονομικα και φιλοσοφικα συστημα
κατ αυτην την εννοια η σταθερη προσηλωση, απο μεριας των αυτοαποκαλουμενων αντιροπων δυναμεων, σε ενα ιερατικου τυπου πραγματισμο,οπου η ταυτιση της αναπτυξης με τη μεγενθυνση και η νεα μεταφυσικης της γης που ντεμεκ θα ειναι παντα εδω για να εξυπηρετει εμας,τις φερνει αντικειμενικα σε ταυτιση με το συστημα που υποτιθεται πως πολεμανε
http://www.open.ypoga.net/node/1363
LAGARTSAS-A
20 Σεπτεμβρίου, 2012 10:16 πμ
γιατι δεν το αναρτας και εδω;! εχουν αναγκη απο κειμενα (χαχαχα). αλλωστε ειναι αιτημα συνσχολιαστων.
ο ανηψιος του Occam
20 Σεπτεμβρίου, 2012 6:30 μμ
ολο λογια ειναι , αλλα απο εργα στην απ εξω
χαχαχαχα
katy
20 Σεπτεμβρίου, 2012 10:04 πμ
Кроткая, για τα καλωσορίσματα… 🙂
“Ο πραγματικός τρόμος είναι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να ανακαλύψεις ότι οι συμμαθητές σου από το Γυμνάσιο κυβερνάνε τη χώρα”.
Kurt Vonnegut (1922-2007), Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας.
μανικακος
20 Σεπτεμβρίου, 2012 11:27 πμ
ε οχι και συμμαθητες της 😀 😀 😀
νταξ, ειναι λιγο μεγαλουτσικη αλλα οχι κι ετσ’…..
katy
20 Σεπτεμβρίου, 2012 11:48 πμ
Bρε πειραχτήρι εσύ! Δεν είπα τίποτα για την ηλικία της. 🙂
Φαντάζεσαι όμως, ο καρπαζοεισπράκτορας-μπούλης-μαμάκιας* συμμαθητής σου (όλοι είχαμε από έναν) να γινόταν πρωθυπουργός; 🙂
*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις δεν είναι εντελώς τυχαία…
μανικακος
20 Σεπτεμβρίου, 2012 11:50 πμ
γιαυτο μας εχουν στα τεσσερα… ποιος ξερει ποσες μαπες μαζεψαν στο γυμνασιο…. 😀 😀 😀
ντεμν… και μας λεγαν, μη το βαρατε το παιδι…ειναι που ειναι….
μανικακος
20 Σεπτεμβρίου, 2012 11:32 πμ
Rebel Diaz – Chicago Teacher
The teachers are tired, the students dumbfounded,
the budgets get cut so classes are overcrowded.
Streets full of violence, the blue code of silence
so imma keep rhyming til salaries start rising!
The unions uprising! takin to the streets!
The workers are United so the Mayor’s got beef!
Rahm’s a fake pretender with a corporate agenda
Neo Liberal Offender, of course you offend us!
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 12:14 μμ
θενκς ρε Μάνικ, γάμησε το άζμα, τακίμιασε μια χαρά
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 12:13 μμ
nxen, βασικά νομίζω πως παντού τα ίδια γίνονται και οκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μάλλον ο πρωτοπόρος σε αυτα.
Το θέμα είναι να αναδεικνύεται πως κ εκεί υπάρχει κίνημα και μάλιστα σημαντικό, γτ γενικά μας πουλάνε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν κουνιέται φύλλο και αυτό δεν ειναι αληθεια.
ανηψιε του Occam, προφανώς και «ειναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», αλλά χρειάζεται να διαβάζεις καλά σε τι φάση ακριβώς είναι για να μπορέσεις να τον αντικρούσεις. Εννοώ άλλα τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού το 1848, άλλα το 1914, άλλα το 1933, άλλα το 1965 και άλλα σημερα. Δεν είναι στατικά τα πράγματα, εξελίσσονται. Δε γίνεται να κοιτάμε στη σημερινή συγκυρία, χρησιμοποιπωντας εργαλεία του 19ου αιώνα, χωρίς καμία αναθεώρηση.
LAGARTSAS-A
20 Σεπτεμβρίου, 2012 12:33 μμ
η απαντηση στον ανηψιο του Occam εντελως γτπ.
ιδιο των αριστερουληδων που εχουν χασει το μπουσουλα.
με το μπαρδον δηλαδης
xtremyst
20 Σεπτεμβρίου, 2012 4:02 μμ
πες τα ρε λαγκαρτσα, αντε πια με τους ρούληδες, εμείς καναμε αναλύσεις ρε φίλε στην πλατεία με το σουβλάκι στο ενα χέρι, το καλαμποκι στο άλλο και το καλαμάκι της φαντας στα δόντια και θα μας κουνηθούν τωρα οι ρούληδες… ίδιος είναι ο καπιταλισμός ρε, τι αλλο θέλετε να ξερετε; μπόλεμο στον γκαμπιταλισμό, αυτό φτάνει… αααα και με το συμπάθειο ε…
ο ανηψιος του Occam
20 Σεπτεμβρίου, 2012 6:34 μμ
ρε ρουλη τις εχουμε κανει και πριν τις πλατειες, αλλα δεν εχει και ιδιαιτερη σημασια
η ουσια ειναι πως ολοι σας βλεπετ μια απαντηση στην κριση … οσοι τελος παντων αναγνωριζετε οτι υπαρχει κριση … την αναπτυξη και αυτο το «μετωπο» πιανει ολους τους συστημικους αριστερους και δεξιους
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:21 μμ
εγώ προσωπικά που δεν πήρα μυρωδιά δε μιλάω για ανάπτυξη,αλλά για ανατροπή. δεν κατάλαβα από πού βγάζεις συμπεράσματα λοιπόν. Πίσης δε βλέπω τι σχέση έχει το σχόλιό σου με το ποστ.
Αλλά δεν πειράζει, ας πει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του μωρέ.
xtremyst
21 Σεπτεμβρίου, 2012 4:09 μμ
εκτός απο τον Σύριζα ποιός άλλος αριστερός λέει οτι η απάντηση είναι η ανάπτυξη; τελευταία φορά που κοιταξα, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ, μ-λ κλπ λένε για ανατροπή του καπιταλισμού… φαντασματα βλέπεις…
ο ανηψιος του Occam
21 Σεπτεμβρίου, 2012 4:52 μμ
ποια ειναι η ανταρσυα,αυτο το γκρουπουσκουλακι που μολις ανοιξε το στομα του ο Συριζα και ρουφηξε τραβηξε χαλαρα τα 4/5 του
το κκε θυμησε με ποιο ειναι ακριβως ?
μηπως αυτο που σε φαση πληρους κρισης καταφερε μεσα σε ενα μηνα να χασει την εμπιστοσυνη του μισου κοσμου του ?
οι μονοι αξιοπρεπεις απ αυτους που ανεφερες ειναι το ΕΕΚ, αλλα καλως η κακως μιλαμε για ηγεμονευουσες ιδεες και οχι για το το συζητειται στο σπιτι σου/μου
και η ηγεμονευουσα απαντηση ειναι η Αναπτυξη και σ αυτο ειναι που χρειαζεται απαντηση
ασε που ανταρσυες/κκεδες/μουλουδες κλπ αμα ρωτηθουν πως φανταζονται την ουτοπια τους,θα σου μιλησουν για μια χωρα αυταρκη , με δικη της
βιομηχανικη αναπτυξη , ΕΟΣ,ενεγειες και λοιπες πιπες και αμα τολμησεις να μιλησεις για περιβαλλον η για απογιγαντισμους και τα τοιαυατα , σε αποκαλουνε τεχνοφοβικο και λουδιτη
αναρωτιεμαι που ζεις ????
φαντασματα βλεπεις μαλλον ….
Mitsaras
21 Σεπτεμβρίου, 2012 5:04 μμ
Εδώ αναλυτικά οι θέσεις του ΚΚΕ για το Περιβάλλον:
http://www.kke.gr/periballon/gia_to_periballon
ο ανηψιος του Occam
21 Σεπτεμβρίου, 2012 5:06 μμ
χαθηκε ενα σχολιακι μου που ελεγε συνοπτικα οτι η ανταρσυα ειναι μια αντιφαση
εξυπνος κοσμος και δημιουργικος – μπετοβλακες ηγετες
αλλα αμα ψαχνεσαι με ηγετες ουτως η αλλως την πατας
περαστικα σ αυτους που απο κει που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιαζοταν σαν μια μικρη αλλα δυναμικη απαντηση στους εκβιασμους της συγκυριας ,καταφεραν μεσα σε ενα μηνα να την βυθισουν στην ανυπαρξια
ο ανηψιος του Occam
21 Σεπτεμβρίου, 2012 5:08 μμ
Μιτσαρα μου, θα με ενδιεφεραν οι θεσεις του ΚΚΕ για την οικονομια και την αναπτυξη
Πως εννοει την αναπτυξη αν με καταλαβαινεις
Απο θεσεις για περιβαλλον μπουχτισαμε, το θεμα ειναι πως αυτες συνταιριαζονται με μετριασμο του γιγαντισμου της οικονομιας
μεγαλη κουβεντα …
Mitsaras
21 Σεπτεμβρίου, 2012 5:28 μμ
Ανηψιέ, αδυνατώ αυτή τη στιγμή να σου δώσω μία ολοκληρωμένη απάντηση (από την πλευρά του ΚΚΕ) η οποία ενσωματώνει και τεχνικές προεκτάσεις (π.χ. με ποιον τρόπο οι ΑΠΕ θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή ανάπτυξης σε μία σοσιαλιστική οικονομία) αλλά εδώ πιθανότατα να βρεις κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματά σου:
http://www1.rizospastis.gr/searchResults.do?noField-andModifier=%2B|0&query=%2B%25u03A0%25u03B5%25u03C1%25u03B9%25u03B2%25u03AC%25u03BB%25u03BB%25u03BF%25u03BD%2520%2B%25u03B1%25u03BD%25u03AC%25u03C0%25u03C4%25u03C5%25u03BE%25u03B7%2520&noField-and=%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD+%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7&publDate=21%2F9%2F2012
Πάντως το ζήτημα του περιβάλλοντος δεν είναι ξεκομμένο από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Στον καπιταλισμό όπου το κέρδος είναι η κινητήριος δύναμη, οι πολυεθνικές αναπτύσσουν την οικονομική τους δραστηριότητα διασφαλίζοντας το ελάχιστο κόστος. Έτσι μία εταιρία εξόρυξης δεν θα διστάσει να καταστρέψει ένα δάσος που κρύβει τεράστια αποθέματα χρυσού τα οποία μπορεί να αποκτήσει ευκολότερα σε σχέση με άλλα κοιτάσματα τα οποία έχουν μεγαλύτερη δυσκολία εξόρυξης αλλά δεν προκύπτουν περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Είναι θεμελιώδες για να το ξεπερνάμε «ελαφράν τη καρδία».
Θεωρώ ωστόσο πως δεν είναι δυνατόν μία μεταβολή στο πρότυπο ανάπτυξης να συντελεστεί χωρίς μία μεταβολή στα καταναλωτικά πρότυπα όπως και μία μεταβολή στο τι λογίζεται ως «παραγωγή» το οποίο έχει καθαρά οικονομίστικο χαρακτήρα (π.χ. η αναδάσωση μίας περιοχής δεν συμπεριλαμβάνεται στο ΑΕΠ).
xtremyst
21 Σεπτεμβρίου, 2012 5:33 μμ
γκρουπούσκουλο ο ενας, ανύπαρκτος ο αλλος, εξαφανίστηκε ή εχασε τα ποσοστά του ο παράλλος, χωσε και λίγη ηγεμονία να’χεις… αρα όλη η αριστερα χρεωνεται οτι μαλακία πεί ο ΣΥΡΙΖΑ… ωραιότατο τσουβαλιασμα…
ο ανηψιος του Occam
21 Σεπτεμβρίου, 2012 6:12 μμ
ασφαλως το το ζήτημα του περιβάλλοντος δεν είναι ξεκομμένο από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα, αλλα εδω μιλαμε αν στηριζεις /προβαλλις και δημιουργεις τα αναλογα αντικαταναλωτικα «παραδειγματα»
οχι
και κατι ακομα στο λινκ που εβαλες με τις θέσεις του ΚΚΕ για το Περιβάλλον, αναφερονται στην αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία προστασια , το κυκλοφοριακό και την ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων
νομιζω οτι ειναι φανερο οτι οι συντροφοι εκει στο περισσο,ασθμαινοντας επιχειρουν να κατωκοισουν τον νεοτεριστικο λογο ,αλλα οι αλυσιδες του μυαλου δεν τους αφηνουν
καμμια σχεση λεμε η αντισεισμική θωράκιση , ΓΟΚ,η στατικες επαρκειες , οι συντελεστες αντισεισμικοτητας κλπ με το το περιβαλλον κλπ
φυσικα και για τα αλλα το ιδιο ισχυει
δλδ ρε αδελφε μου να στο πω με ενα παραδειγμα
οταν πρωτοπηγα στο Πουσκαρ δεν υπηρχε σκουπιδι,κατι ψιλολογια τα καιγανε ,καποια αφηνανε στο δρομο χυμα και τα ετρωγε η αγελαδα και οτι κοπριζε η αγελαδα περνουσε ενα γουρουνι και τα καθαριζε και καθε πρωι οιδρομοι ηταν πεντακαθαροι … γυαλιζαν λεμε:)
χρονια αργοτερα πλακωσανε και οι τουριστες και ηρθε η κοκα κολα με το πλαστικο μπουκαλι, το κεσεδακι το γιαουρτι, το μπουκαλι του γαλακτος , του χυμου κλπ,τα απορυπαντικα αντικατεστησαν τα οργανικα σαπουνια με την σταχτη, τα τροφιμα που περισευαν πετιουνταν, τα ρουχα που παλια τα ραβανε γινονται κι αυτα σκουπιδια κλπ κλπ
τι λεω δλδ ???
η πρωτη και σημαντικοτερη συμβουλη ορθολογικης διαχειρησης αποριμματων ειναι η :
– Μαλακα προσωρινε κατοικε της γης, μην καταναλωνεις ασυστολα, ΠΕΡΙΟΡΙΣΟΥ
αυτο δεν το λεει κανεις
απλως το ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ , οι Πασοκοι ,οι ΝΔ κλπθα διαφωνησουν στο πως θα γινει η αποκομιδη των σκουπιδιων, με ποια μεθοδο,ποιος θα τι κανει, ποσο θα κοστισει κλπ , ενω δεν θα μπουν στο κοπο να πουνε ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΙΤΕ ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΕ ΣΑΝ ΧΑΠΑΤΑ
giorgalis
21 Σεπτεμβρίου, 2012 8:03 μμ
Ρε ανηψιέ, ο υπερκαταναλωτισμός είναι συστατικό του καπιταλισμού, από όλα όσα λέει το ΚΚΕ για την κοινωνία που οραματίζεται προκύπτει πως δεν μπορεί να υπάρξει.
Άλλοι κάνουν θρησκευτικού τύπου κηρύγματα του στυλ «περιορίστε την κατανάλωση» μέσα σε ένα σύστημα που σαπίζει χωρίς υπερκατανάλωση, «αλαφουζιές» δλδ…
Mitsaras
21 Σεπτεμβρίου, 2012 8:42 μμ
Η αλλαγή καταναλωτικών προτύπων δεν πραγματοποιείται ούτε με διατάγματα, ούτε με επικλήσεις στο φιλότιμο αλλά πρέπει να μεταβληθεί το ίδιο το παραγωγικό μοντέλο, το οποίο δεν αποσκοπεί στο κέρδος αλλά σε δεδομένες σύγχρονες ανάγκες. Π.χ. εκεί που διατίθενται πόροι για την παραγωγή πέντε διαφορετικών ας πούμε τσιχλόφουσκων (τυχαίο παράδειγμα), να διατίθενται στην αντισεισμική θωράκιση ή σε άλλες παρεμβάσεις που βελτιώνουν το επίπεδο ζωής, διατηρούν θέσεις εργασίες και δημιουργούν ένα εισοδηματικό κύκλωμα χωρίς περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Επαναλαμβάνω όμως το πρόβλημα ξεκινάει από το τι καλείται παραγωγή και τι παραγόμενο προϊόν κάτι που σε βρίσκει προσκολλημένο στο περιεχόμενο που λαμβάνει στον καπιταλισμό όπου παραγωγή καλείται κάθε τι που φέρνει ένα προσδοκόμενο αποτέλεσμα στην αγορά.
Geortypanos
21 Σεπτεμβρίου, 2012 10:51 μμ
mitsaras, δύο γρήγορα σχόλια
1. η σωστή ή όχι διαχείριση του περιβάλλοντος δεν έχει σχέση με το πολιτικό σύστημα. πχ η λίμνη Αράλη στην τέως ΕΣΣΔ. στο όνομα της γεωργικής παραγωγής, θεωρείται από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές.
2. μου αρέσει να έχω να επιλέξω ανάμεσα σε 5 τσίχλες. αν δεν μου αρέσουν δεν θα τις αγοράσω. αλλά το δικαίωμα μου αυτό δεν θέλω να το δώσω σε κάποιον άλλο που θα αποφασίσει αν πρέπει να έχω να επιλέξω ανάμεσα σε τσίχλες ή κάτι που αυτός θεωρεί καλό. άσε που οι τσίχλες δεν μολύνουν το περιβάλλον 🙂
simon
21 Σεπτεμβρίου, 2012 11:27 μμ
@ Geortypanos
21 Σεπτεμβρίου, 2012 10:51 μμ
Πρόσεξέ το αυτό με τις τσίχλες. Στον «υπαρκτό» δεν είχαν τσίχλες, αλλά είχαν οδοντίατρους για να τους φτιάχνουν τα δόντια δωρεάν.
Εδώ σε λίγο θα πλημμυρίσουμε στις τσίχλες, Οδοντίατρους δεν ξέρω αν θα μπορούμε να πληρώσουμε. 😉
Geortypanos
22 Σεπτεμβρίου, 2012 7:30 πμ
simon, η υπέρτατη δυτική τεχνολογία τις βγάζει χωρίς ζάχαρη!!! δεν χαλάνε τα δόντια 😉
CrippleHorse
20 Σεπτεμβρίου, 2012 4:11 μμ
Άμα εμφανιστείς μία φορά κάπου χωρίς να γράψεις αψυχολόγητη μαλακία σε κάποιον, τι θα πάθεις;
Кроткая
20 Σεπτεμβρίου, 2012 4:48 μμ
νταξ μωρε, αφηστε όλα τα λουλουδια ν’ανθισουν που έλεγε κι ο Μεγάλος Τιμονιέρης
LAGARTSAS-A
20 Σεπτεμβρίου, 2012 9:35 μμ
σακατεμενο αλογακι αν αναφερεσαι σε μενα λαθος στοχευση.
αν ετσι, αφου τσιμπας για αλλους, τοτε ολοφανερο πως πασχεις απο το συνδρομο των ρουληδων, την δε αψυχολογητη μαλακια, αν και χοντροπετσος σου την επιστρεφω.
giorgalis
21 Σεπτεμβρίου, 2012 8:14 μμ
ρε ΓΓ, περίμενα μεγαλύτερη σεμνότητα από σένα που προεκλογικά τα έκανες πλακάκια με το νεοπασόκο τσίπρα…
άντε λαμόγιο καριερίστα που μόλις μυρίστηκες υπουργείο άρχισες τα «ρεαλιστικά»…
😉
LAGARTSAS-A
21 Σεπτεμβρίου, 2012 9:39 μμ
χαχαχα
σεμνοτης μηδεν να ουμ.
ο εκλογικος οφις με ηπατησε. 😉
πλακακια ξεπλακακια που θα παει, η επομενη κυβερνηση σωτηριας του τσιπρα, το βλεπω ερχεται.
το υπουργειο το’χω στο τσεπακι και σκεφτομαι να σε προτεινω για γραμματεα, να γλειψεις και συ κανα κοκκαλακι. 😉
το αναρχοκομμα ως εκ τουτου θα περιμενει λιγο, μεχρι να προετοιμασω ως υπουργος με τη συνδρομη σου το εδαφος.
ο ανηψιος του Occam
20 Σεπτεμβρίου, 2012 6:35 μμ
μυρουδια δεν πηρες φιλιναδα
ξανα τραβα το … καπνο 🙂
cronopiusa
20 Σεπτεμβρίου, 2012 4:31 μμ
Υπάρχει Ισραηλινό απαρτχάιντ; Το παλαιστινιακό από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου mesopotamia-mosxato.blogspot.com
cronopiusa
20 Σεπτεμβρίου, 2012 5:10 μμ
Vía Palestina – Crónicas de una Brigada Internacionalista
κρατικοδίαιτος διανοούμενος
21 Σεπτεμβρίου, 2012 8:52 πμ
Να που οι εκπαιδευτικοί του Σικάγο κατάφεραν να υπερασπιστούν το αυτονόητο: το σχολείο δεν μπορεί να είναι επιχείρηση παραγωγής «προϊόντων-μαθητών» από «εργάτες-δάσκαλους» που πληρώνονται ανάλογα με τα αποτελέσματα των τεστ που μετράνε την «ποιότητα» τους.
Δυστυχώς, εδώ σε μας, μέσα σε μια γενικευμένη επίθεση σε οτιδήποτε δημόσιο ως φαύλο, κινδυνεύει να ταυτιστεί η «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών με τα αποτελέσματα της εκπαίδευσης και να μετατραπεί το σχολείο σε μια ρωμαϊκή αρένα ανταγωνισμού για μπόνους και αποφυγη απόλυσης μπροστά στο κοινό που διψάει για αίμα «αργόμισθων» δημοσιών υπαλλήλων.
Βέβαια η δημόσια εκπαίδευση στο Σικάγο αφορά σχεδόν αποκλειστικά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα που δεν ξέρουν τι θα πει φροντιστήριο, ενώ εδώ αποτελεί ένα παράλληλο εκπαιδευτικό σύμπαν όπου ο καθένας από την πλευρά του βρίσκει αυτό που ζητάει χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Με τις υγείες μας λοιπόν .Το σχολείο του Ομπάμα που απέκρουσαν οι δάσκαλοι στο Σικάγο θα το φάμε στη μάπα εμείς και τα παιδιά μας.
simon
21 Σεπτεμβρίου, 2012 9:28 πμ
Λυκούδης. «Υπεύθυνος αριστερός» (Χαχαχαχα!!!)
«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος -εκτός από τα μέτρα».
Ερώτηση: Σε τί διαφέρει από έναν δεξιό του Σαμαρά και του Βενιζέλου;
Όποιος το βρει θα απαλλαγεί από τον νέο κεφαλικό φόρο, που επιβάλλεται με την έγκριση της ΡΗ.ΜΑΔ!
katy
21 Σεπτεμβρίου, 2012 9:55 πμ
«…Ερώτηση: Σε τί διαφέρει από έναν δεξιό του Σαμαρά και του Βενιζέλου;…»
Είπαμε…στις «χαζές» απορίες, εγώ έχω την αποκλειστικότητα… 😀
simon
21 Σεπτεμβρίου, 2012 10:06 πμ
😀 😀 😀 😀 😀
LAGARTSAS-A
21 Σεπτεμβρίου, 2012 10:30 μμ
Νίκη για τα κινήματα στο Κεμπέκ του Καναδά.
Ύστερα από 8 μήνες αγώνα, διαδηλώσεων, οικονομικών μποϋκοτάζ, αστυνομικής βίας, χιλιάδων συλλήψεων, πολέμου των ΜΜΕ κατά του κινήματος και συχνά εξαντλητικής κούρασης η νίκη έφτασε…ίσως προσωρινή, ίσως απλώς νίκη μιας μάχης, αλλά παρ’όλ’αυτά, νίκη.
Η νέα κυβέρνηση του Κεμπέκ, υπό την τεράστια πίεση του κινήματος ακύρωσε την προγραμματισμένη αύξηση (κατά 70%) των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, ακύρωσε την προγραμματισμένη καταστροφική για το περιβάλλον εξόρυξη αερίου από σχιστόλιθο και ακύρωσε τον περιοριστικό νόμο 12 για τις διαδηλώσεις. Επίσης η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε το κλείσιμο του πυρηνικού σταθμού Ζεντιλλύ-2 του μοναδικού εναπομείναντος πυρηνικού σταθμού στην επαρχία του Κεμπέκ.
Στο πρωτόγνωρο κίνημα των τελευταίων μηνών συμμετείχαν άνθρωποι από όλες τις τάξεις και τις εθνικές κοινότητες του Κεμπέκ. Το κίνημα Occupy, οι φοιτητικοί σύλλογοι, περιβαλλοντικές οργανώσεις, κόμματα της αριστεράς, κοινωνικές ομάδες, οργανώθηκαν σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, δημιούργησαν σε καθημερινή βάση δράσεις, εργαστήρια, σεμινάρια και άλλαξαν τον τρόπο ζωής και σκέψης των γύρω τους. Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε και τα μαθήματα που πήραμε τους τελευταίους μήνες γίνονται η μαγιά για τους επόμενους αγώνες και για το μέλλον που διαμορφώνουμε μόνοι μας. Τα κινήματα όταν έχουν διάρκεια και είναι μαζικά κερδίζουν. Αλλά αυτό που κερδίσαμε πάνω απ’όλα είναι ό,τι άλλαξε μέσα μας, τα οράματα που αρχίζουμε να κάνουμε πραγματικότητα και οι λύσεις και οι εναλλακτικές που εφαρμόζουμε μόνοι μας χωρίς να ζητάμε από κανέναν να τις κάνει για εμάς. Η αλληλεγγύη, η σκέψη και η ενημέρωση είναι τα μόνα όπλα μας.
Νικόλαος Γρυσπολάκης
Παραβιαζοντας τα τειχει του “ασβεστου μισους”.
Με το συμπαθιο συναγωνιστες, ας ενωθουν οι δυναμεις της ανατροπης.
Δε μπορουμε στις μερες που ζουμε ναχουμε την πολυτελεια των διχασμων.
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2012/09/21/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B2-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BA-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%BD/
ALEX
22 Σεπτεμβρίου, 2012 1:08 πμ
@LAGARTSAS-A
ETSI RE FILE!
MPRABO!
EINAI TO KALYTERO ANARXIKO POLYBLOG POU EXW DEI STO ELLINIKO DIADIKTYO…
PS. AN EXEIS KAI KANA ALLO NA MOY PROTEINEIS, THA TO EKTIMOUSA…. 😉
LAGARTSAS-A
22 Σεπτεμβρίου, 2012 12:27 μμ
Βαβέλ (Πουτάνα Όλα ΙΙ)
Φτάσαμε πια να κοιταζόμαστε, ο ένας με τον άλλον, γεμάτοι απορία
ανίκανοι να αρθρώσουμε ούτε και μια κουβέντα με νόημα κοινό
σα να περάσανε χρόνια πολλά που πάψαμε μαζί να συζητάμε
και κάθε έννοια χάθηκε, εφθάρη σε δαιδαλώδεις σκέψεις
Μέσα από εικόνες φωτεινές, κινούμενες παγίδες, με ήχους
δελεαστικούς μάθαμε να γρυλίζουμε εντολές, και παρακάλια, συχνά
στου διπλανού μας τη ψυχή, κομμάτια του ζητώντας απ’ τη ζωή
κανίβαλοι ταγμένοι στο κάθε τι που ανέβαζε την ψεύτικη εικόνα.
Μα πίσω απ’ όλο το κακό που απρόσμενα μας βρήκε μια Βαβέλ,
κρύβεται ο μόνος και τρανός εχθρός ο ίδιος ο εαυτός μας
που τόσο αγαπήσαμε στρεβλά, με ποταπές, αισχρές επιθυμίες
τον εβολέψαμε στου σκοταδιού τη χώρα, μονάχο και βουβό.
Και τώρα, σκούζοντας βουβά, κανείς δεν μας ακούει πια
αφού του δίπλα τη σκιά να βλέπουμε μόνο έχουμε μάθει
τα μάτια του άγνωστα σε μας, κοιτούν κι αυτού τα πάθη
τα κοινά, μα δεν μπορεί να μας φωνάξει, δεν τον ακούμε.
Είναι η ζωή μας πια πικρή, ρηχή, ανάξια να τη ζήσεις
δεν έχει χέρι να πιαστείς, λόγο καλό ν’ ακούσεις
δεν έχει και έναν σύντροφο να μοιραστείς το λίγο
το γλυκό ψωμί, και το κρασί εκείνο της χαράς.
Παρά το ζόφο που κρατεί , υπάρχει ελπίδα αν θέμε,
να ξεπηδήσει μια κραυγή βαθιά από τα βουβά εγώ μας,
να ξεθαρρέψει το εμείς, και τρανταχτά να μας προτρέψει
με ένα ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ στη ζωή ξανά ας ξεχυθούμε.
iraeaak
15 Οκτωβρίου, 2012 8:12 μμ
Reblogged this on IRA ΕΑΑΚ.