[Αναδημοσίευση απο http://eksapodo.wordpress.com]
… απ’ όταν την πρωτοαντίκρυσα, πριν αρκετό καιρό, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Η Σκιά της Σκιάς” (εκδ. Άγρας, 1996), ενός πολιτικο-αστυνομικού μυθιστορήματος του Πάκο Ιγκνάσιο Ταΐμπο ΙΙ, που η υπόθεσή του εκτυλίσσεται στο μετεπαναστατικό Μεξικό του ’22.
Ο εικονιζόμενος τύπος είναι ο Φορτίνο Σαμάνο, υπολοχαγός του Ζαπάτα, αγνώστων λοιπών στοιχείων πέραν του γεγονότος ότι αυτή η στιγμή είναι η τελευταία του! Σε λίγα δευτερόλεπτα εκτελέστηκε από τον Ομοσπονδιακό στρατό! Η φωτογραφία, που τραβήχτηκε από το φακό του Agustin Victor-Casasola το 1917, τον απεικονίζει να καπνίζει το τελευταίο πούρο του μπροστά ακριβώς από τον τοίχο της εκτέλεσης, ελάχιστα πριν ακουστεί το μοιραίο “Πυρ!“.
Από την πρώτη στιγμή που είδα τη φωτογραφία “κόλλησα”. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο τύπος με τη μάγκικη στάση αναμετριόταν εκείνη τη στιγμή με τον επικείμενο θάνατό του! Αυτό το ύφος του “έζησα όπως γούσταρα” και “παίξαμε και χάσαμε” μου έχει καρφωθεί στο μυαλό έκτοτε. Αναρωτιέμαι αν μπορεί ένας άνθρωπος σημερινός, “μεταμοντέρνος”, να συμβιβαστεί με το μοιραίο με τον τρόπο που το αποτύπωσε η φωτογραφία, μπροστά σε έναν από τους τόσους “τοίχους της Καισαριανής”, που σημάδεψαν με βαθύ κόκκινο την ιστορία του περασμένου αιώνα. Ο θάνατος, ακόμα και από γηρατειά, έχει εξοβελιστεί στις αποστειρωμένες αίθουσες των νοσοκομείων και στα δωματιάκια των οίκων ευγηρίας για να καμωνόμαστε σαν στρουθοκάμηλοι ότι δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον ο θάνατος για έναν “Ζαπάτα”, για έναν σκοπό. Καθαρή ανοησία και οπισθοδρομική τρέλλα!
Αναρωτιέμαι, ο “πάντα ωραίος“, “πάντα νέος“, ο “να περνάς καλά” και “να είσαι ο εαυτός σου” τηλεοπτικός άνθρωπος που έχει κατακυριεύσει το πετσί μας, θα μπορούσε ποτέ να σταθεί μπροστά στην κάνη που θα του έπαιρνε τη ζωή, με τον τρόπο που στάθηκε αυτός ο Φορτίνο απ’ το Μεξικό, 90 χρόνια πριν; Αυτός ο άγνωστος μαγκίτης που φρόντισε να συγκεντρώσει όλη του την αγωνία για το αναπόφευκτο τέλος μόνο στον τρόπο που δάγκωνε το αγαπημένο του πούρο: “Τελειώνετε ρε κοπρίτες. Τραβάτε τη σκανδάλη!“…
(Κατανοώ απόλυτα τι “κόλλημα” έφαγε ο Θ. Παπακωνσταντίνου για να του αφιερώσει πέρυσι το τραγούδι “Σαμάνος”…)
Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
«Είμαι ότι δεν έζησα, είμαι η βροχή που θα ‘ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ στα κρεβάτια τους πως στενάζουν ξαναμμένες
ποιος Σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή…»Ο στρατιώτης με τ’όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
«Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ότι έχει ζήσει
είμαι ένας μικρός θεός, είμαι ένα στοιχιό.
Πάνω από το αίμα του αύριο εδώ την ίδια ώρα
ερπετά θα σέρνονται όπως κάνω κι εγώ…»Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται:
«Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν
ο καιρός θα χάνεται ώσπου κάποιο απ’αυτά
θα φωνάξει «Λιμπερτά!» κι όπως θα κοιτάει τις κάνες
θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά…»
Μεταφορά, προσθήκη βίντεο και στίχων -xtremyst-
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-htN
Peiratestouoneirou
27 Ιουλίου, 2012 9:00 μμ
Πραγματικά εκπληκτικό!
koula
27 Ιουλίου, 2012 9:30 μμ
koula
27 Ιουλίου, 2012 9:35 μμ
#pfff σημερα βρηκες ρε συ xtremyst? που λειπουν οι θανασολόγοι?? 😛
xtremyst
27 Ιουλίου, 2012 9:37 μμ
ε γι’αυτο το ανεβασα σημερα, να παίξουμε λίγο μπαλα μόνοι μας 🙂
χωσε λίγο sepultura τωρα που προλαβαίνουμε 😛
koula
27 Ιουλίου, 2012 9:40 μμ
😆
όι, νταξ…
xtremyst
27 Ιουλίου, 2012 9:44 μμ
koula
27 Ιουλίου, 2012 9:50 μμ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης
Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.
Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ’ ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.
Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού ‘φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.
xtremyst
28 Ιουλίου, 2012 1:02 πμ
(Με τη Φένια Παπαδόδημα… γιατι ο Xαρούλης μου κάθεται κάπως :P)
monaxiki atenistria
28 Ιουλίου, 2012 2:29 πμ
ρε σεις φτιαξτε ενα θρεντ αφιερωμα στον νταλαρα της αναρχιας να μη τρολλερνουμε σε θρεντ για τον Σαμανο 😛
denyal
28 Ιουλίου, 2012 5:14 πμ
νταλάρας χαρμάνι αυθεντικό
koula
28 Ιουλίου, 2012 8:48 πμ
😆
demonio
27 Ιουλίου, 2012 11:57 μμ
Εξισου συγκλονιστικη βρισκω την δευτερη φωτογραφια. Να ειναι τοσοι «θεατες» που απλα κοιτανε μια εκτελεση…
Και οι δυο φωτογραφιες ειναι σαν απο γυρισματα ταινιας.
Αθανασία
28 Ιουλίου, 2012 12:47 μμ
και εγω σταθηκα στους θεατές και στο θέαμά τους
oldboy9
28 Ιουλίου, 2012 1:38 μμ
Απίστευτο, τέτοια…περιφρόνηση για τον επικείμενο θάνατό του δεν ξανά ‘δα ποτέ μου.
nxen
28 Ιουλίου, 2012 9:15 μμ
Χίλια ευχαριστώ για την δεύτερη φωτογραφία!!! Πασίγνωστη η πρώτη – η κροπαρισμένη – αλλά δεν είχα δει ποτέ ολόκληρο το σκηνικό της εκτέλεσης.
Έκφραση (και στάση σώματος) μοναδική, ενός ανθρώπου που, απ’ ό,τι φαίνεται, ήξερε γιατί ζούσε, ήξερε και γιατί πέθαινε! Κοιτάζει κατάματα και κάπως ειρωνικά τους εκτελεστές του, σας έχω γραμμένους… ξέρετε που, σαν να τους λέει.
(Μα, Νταλάρας σε ανάρτηση για τον Σαμάνο;;;;; )
DrAluca
28 Ιουλίου, 2012 9:35 μμ
Ποιος Νταλαρας? Αυτος ο Τσαρλς?
Χαμογελατε…
Stalker
30 Ιουλίου, 2012 4:32 μμ
Παλικάρια μου
Διαβάστε το «Πεδρο Παραμο» του Χουάν Ρούλφο (Εκδόσεις «Πατάκη») κι εδώ είμαστε, για να διαλογιστούμε.