[Αναδημοσίευση απο sanejoker.blogspot.gr]
Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσετην ανθρώπινη ψυχή.
Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μιαπροσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών τωνSS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικίατων Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους ηυπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοικαλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τημνήμη.
Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μιαεικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του«δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτκλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.
(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θασηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο«μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή.Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω νασυμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.
Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναιεμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμαπρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με τηντιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τιςαισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τονπειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο…Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450βολτ!
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από τον Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί -αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».
Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό τοπείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέρονταςότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού.Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.
Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.
Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.
Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.
Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά(από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχιως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό,πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Για τη μεταφορά -xtremyst-
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-hq9
maskarat
17 Ιουλίου, 2012 8:15 πμ
katy
17 Ιουλίου, 2012 8:29 πμ
“Η εξαφάνιση της αίσθησης ευθύνης, είναι η πιο απροσδόκητη συνέπεια της υποταγής στην εξουσία”.
Stanley Milgram (1933-1984), Αμερικανός ψυχολόγος.
Y.Γ. Καλημέρα maskarat! 🙂
maskarat
17 Ιουλίου, 2012 8:31 πμ
Δροσερές καλημέρες Πυργοδέσποινα! 🙂
Πεχλιβάνης
17 Ιουλίου, 2012 9:22 πμ
Ενδιαφέρον επίσης είναι και το Stanford Prison Experiment: https://en.wikipedia.org/wiki/Stanford_prison_experiment στο οποίο βασίστηκε η (πολύ καλή) ταινία Das Experiment: http://www.imdb.com/title/tt0250258/
catalternative
17 Ιουλίου, 2012 10:28 πμ
Σε παρόμοιο μήκος κύματος βρίσκεται και το πείραμα φυλάκισης του Στανφορντ, που έγινε από τον καθηγητή Ψυχολογίας Φίλιπ Ζιμπάρντο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ το 1971. Στο πείραμα αυτό είναι πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα, εξετάζεται η δύναμη της εξουσίας/αυθεντίας, της πειθαρχίας στο πνεύμα της ομαδικότητας. Δείτε το παρακάτω δεκάλεπτο που εξηγεί το πείραμα, περιέχει αποσπάσματα από την φιλμογράφηση του πειράματος, αλλά και αποσπάσματα συνεντεύξεων των συμμετεχόντων.
dtzortzis42
17 Ιουλίου, 2012 6:36 μμ
Εξαιρετική ανάρτηση, μπράβο, ευχαριστούμε!
Slapfish
18 Ιουλίου, 2012 2:44 πμ
Το πείραμα έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στην ιστορία, σε διάφορα κράτη και φυσικά το ίδιο πείραμα έχουμε τα τελευταία 2 χρόνια στην Ελλάδα. Σε αυτά τα πραγματικά πειράματα, όμως, έχουμε σε δράση και τα 2 υποκείμενα. Τα μέλη της κυβέρνησης σε ρόλο φοιτητών «δασκάλων», πίσω από τον πίνακα να επιλέγουν την ισχύ του ηλεκτροσόκ υπό τις εντολές του «ψυχολόγου»-Τρόικα-ΔΝΤ-Ευρώπη και τον ελληνικό λαό, δεμένο στην ηλεκτρική καρέκλα να δέχεται το ηλεκτροσόκ. Για τον «δάσκαλο» τα ποσοστά φαίνεται να επαληθεύονται: Ένα μικρό ποσοστό αρνείται και παραιτείται, ενώ η πλειοψηφία φαίνεται να οδηγεί τον Ελληνικό λαό μέχρι και στον οικονομικό και κοινωνικό θάνατο.
Αυτό που μάλλον ούτε ο Μίλιγκραμ δεν θα είχε φανταστεί για το πείραμά του είναι ότι ο δεμένος στην ηλεκτρική καρέκλα λαός δεν θα ακολουθούσε πιστά το σενάριο του. Δηλαδή, να αντιδράσει στο ηλεκτροσόκ, να προσπαθήσει με κάθε τρόπο να λυθεί και να ξεφύγει. Στο πραγματικό πείραμα της Ελλάδας τα ποσοστά έδειξαν άλλα πράγματα. Το 40% και ίσως παραπάνω δέχεται χωρίς αντίρρηση το ηλεκτροσόκ, οδηγούμενο στον «θάνατο» επειδή ο ανώτερος, ο ειδήμων, ο «καθηγητής της δημόσιας διακυβέρνησης από το εξωτερικό» πιστεύει ότι έτσι πρέπει να γίνει και δίνει την εντολή.
maskarat
18 Ιουλίου, 2012 10:28 πμ
Σκοπός του Μίλγκραμ δεν ήταν να εξετάσει τις αντιδράσεις του «δεμένου στην καρέκλα» που δέχεται τα ψευτο-ηλεκτροσόκ, (ο οποίος άλλωστε είναι και συνεργάτης στο πείραμα.)
Ερευνά τη σύγκρουση της ατομικής ευθύνης και συνείδησης του υποκειμένου απέναντι στις επιταγές της εξουσίας / αυθεντίας, ακόμα και όταν η δεύτερη προστάζει προφανώς παράλογα ή ανήθικα πράγματα.
Ούτε ασχολείται για το <b<πως συμπεριφερόμαστε σαν κοινωνία απέναντι σε ηθικές προκλήσεις (γι’ αυτό άλλωστε και το υποκείμενο είναι απομονωμένο στο δωμάτιο με τον «εξουσιαστή»). -Π.χ. Το πείραμα φυλάκισης του Stanford που έβαλε ο φίλος παραπάνω είναι καλό παράδειγμα υποταγής υποκειμένου στις κοινωνικές πιέσεις, όπως και το Πείραμα Συμμόρφωσης του Asch.-
Σκοπός του Milgram ήταν να εξηγηθεί η συμπεριφορά και να διερευνηθεί η ευθύνη των δεσμοφυλάκων-δημίων Ναζί στα «στρατόπεδα του θανάτου» οι οποίοι στις σχετικές δίκες για εγκλήματα πολέμου επικαλούνταν -με ειλικρίνεια, πολλές φορές- ότι απλώς «εκτελούσαν εντολές».
Και τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, όσο κι αν όλοι μας νομίζουμε ότι ποτέ δε θα φτάναμε σε τέτοιες ακρότητες όπως οι Ναζί-δεσμοφύλακες.
Άσχετο: φοβάμαι ότι μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας θα ξεπερνούσε τα όρια και «απλά θα εκτελούσε τις διαταγές» για λόγους πολύ πιο …απλούς από την υποταγή στην εξουσία / αυθεντία. Π.χ. απλά και για ένα μισθό υποψιάζομαι
Γελωτοποιός
23 Ιουλίου, 2012 2:46 πμ
Το εξηγείς πολύ σωστά και αυτό σημαίνει ότι το έχεις καταλάβει, μασκαρά.
zxc
18 Ιουλίου, 2012 1:49 μμ
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Αν παρόμοια πειράματα και συμπεριφορές είναι γνωστές, εν τούτοις σε σοκάρει να τα διαβάσεις συγκεντρωμένα σε ένα άρθρο. Μόνο στο συμπέρασμα θα διαφωνήσω. Η αιτία δεν είναι ότι υπακούμε τόσο εύκολα σε άνωθεν εντολές, αλλά ότι είμαστε εξουσιομανείς που χαίρονται να εξουσιάζουν τους συνανθρώπους. Το βλέπουμε πολύ εύκολα στο στρατό, όσοι έχουν κάνει στρατό, αλλά και όσοι έρχονται σε επαφή με δημόσιους υπαλλήλους το διαπιστώνουν πολύ εύκολα. Παρόλο που υπάρχουν πάμπολλες οδηγίες κατά της γραφειοκρατίας και πολλά έγγραφα και υπογραφές μπορούν να λείψουν, εν τούτοις ο προϊστάμενος θ επιμένει να υπογράφει κάτι που ποτέ δεν διαβάζει και ο απλός υπάλληλος να σου ζητά έγγραφα (παλιά ήταν η περίφημη ληξιαρχική πράξη γέννησης, αν και τελευταία έχει χάσει την αίγλη της) ενώ δεν χρειάζονται.
easy'n cosy
18 Ιουλίου, 2012 4:14 μμ
Κάτι σχετικό (γιατί ο Μίλγκραμ έκανε κι άλλα πειράματα)
http://easyncosy.com/2012/06/13/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1/
Γελωτοποιός
23 Ιουλίου, 2012 2:52 πμ
Πολύ καλά τα λες, easy’n cosy. Το πείραμα των Ντάρλεϊ και Λατανέ, περί διάχυσης της ευθύνης, είναι λιγότερο εντυπωσιακό από εκείνο του Μίλγκραμ, αλλά φανερώνει εξίσου πολλά για την κοινωνία μας και τον τρόπο που συμπεριφερομαστε. Το έδωσα κι εγώ, με το δικό μου τρόπο: http://sanejoker.blogspot.gr/2012/06/blog-post_05.html
Alitaras
18 Ιουλίου, 2012 5:37 μμ
Κάτι το οποίο αξίζει να αναλυθεί, είναι η συνέπεια της ανυπακοής.
Οι «δάσκαλοι» στο συγκεκριμένο πείραμα σίγουρα αισθάνθηκαν ότι εάν δεν φέρουν εις πέρας το πείραμα δεν θα ήταν άξιοι, ιδανικοί για την δουλειά και ότι δεν ανταπεξέρχονται στα δύσκολα.
Λίγο πολύ όλοι φοβούνται να δράσουν δυναμικά μήπως και κατηγορηθούν ως «αδύναμοι κρίκοι». Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τον εργοδότη μετά από μία απόλυση να πλέκει το εγκώμιο των υπολοίπων, λέγοντας «αυτή η δουλεία δεν είναι για όλους», «εσείς δεν είστε σαν αυτόν» κτλ;
Το μόνο που θα συνέβαινε εάν κάποιος «επαναστατούσε» θα ήταν να γυρίσει σπίτι του και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Αντιθέτως όλοι φοβόμαστε την όποια επανάσταση διότι θα οδηγήσει σε έναν εξοστρακισμό από τον χώρο που χαίρει της εκτίμησης των «ειδημόνων», και τα εξ αμάξης που θα μας σύρουν οι εναπομείναντες.
Θυμηθείτε τα προεκλογικά τηλεοπτικά σποτ της ΝΔ (παιδάκι στην αίθουσα, κατεβασμένες σημαίες) που εστίαζαν κυρίως στις ψυχολογικές συνέπειες (απώλεια πρεστίζ) μίας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, και όχι στις οικονομικές συνέπειες της.
Δεν είναι εύκολο να αξιολογηθούν οι συνέπειες μίας χρεωκοπίας ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, από άτομα που χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους σε ενδεχόμενη πτώση του κοινωνικού τους στάτους.
pagal
18 Ιουλίου, 2012 6:36 μμ
Σωστή η προσέγγιση σου Αληταρά!
Πάντα υπάρχει ο φόβος μη φανεί κανείς ανεπαρκής
Εγώ το συνάντησα και στο στρατό, όπου (απ τους βαθμοφόρους) οι πιο αδύναμοι-μαλθακοί χαρακτήρες ήταν τελικά και οι πιο σκληροί στη προσπάθειά τους να πείσουν οτι «μπορούν»!
Το 35% που δε τράβηξε το μοχλό στο πείραμα ήταν απλά οι συγκροτημένες προσωπικότητες που δε περίμεναν αναγνώριση ούτε προσπαθούσαν να πείσουν για την επάρκειά τους όντας πεπεισμένοι γι αυτή
(Αν και το συγκεκριμένο πείραμα ήταν τόσο χονδροειδές που -πιστεύω-πως πολλοί θα κατάλαβαν πως πρόκειται για στημένο οπότε και τ αποτελέσματα είναι αλλοιωμένα)
giorgalis
18 Ιουλίου, 2012 6:01 μμ
Να προτείνω ένα πείραμα με πειραματόζωο εμένα και πραγματικές συνθήκες – συνέπειες.
Να μου δώσετε ένα διακόπτη που να έλεγχει μερικά τεραβατ και στις απέναντι πολυθρόνες να είναι δεμένοι διάφοροι πετυχημένοι γιάπηδες, σεΐχηδες, «δημοσιογράφοι» «στελέχη» «μπιλγκέητς» «ΓΑΠοειδή» κτλ, για να δούμε αν θα τον κατεβάσω!
Μετά θα αντέξω όλη την παγκόσμια κοινότητα να λέει πως είμαι ψυχανώμαλος, ανισόρροπος, ανοργασμικός, εμπαθής, κομπλεξικός, δεν με αγαπούσε η μαμά μου, εκδικητικός και ανεγκέφαλος.
demonio
18 Ιουλίου, 2012 11:01 μμ
ποθεις να γινεις ιδιος με αυτο που φτυνεις;;;
giorgalis
18 Ιουλίου, 2012 11:16 μμ
ακόμα πιο ίδιος, χαλαρά 😉
spiral architect
19 Ιουλίου, 2012 12:11 μμ
… και μέχρι πότε θα αντέχεις; 🙄
Γελωτοποιός
23 Ιουλίου, 2012 2:54 πμ
Μαζί σου!!!
kaloslykos
18 Ιουλίου, 2012 9:55 μμ
Χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις κοινωνικής ψυχολογίας, αυτό το «Αμερικάνοι (!)+ φοιτητές (!!!) συμμετέχουν επ’ αμοιβή σε ψυχολογικό πείραμα» από μόνο του μου κάνει για ανέκδοτο…Έστω και όταν μιλάμε για το 1961.Η οποιαδήποτε ώριμη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα αρνείται να γίνει πειραματόζωο εναντι οποιουδήποτε τιμήματος (χρηματικού ή συναισθηματικού). Σήμερα αυτοί που συμμετείχαν στο πείραμα θα ήταν πρώτη μούρη στο Fear Factor,Scare Tactics κλπ αμερικανοτηλεσκουπίδια
Γελωτοποιός
22 Ιουλίου, 2012 9:49 μμ
Φίλε, Καλέ λύκε, το πείραμα επανέλαβε στην Ελλάδα μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, δε θυμαμαι δυστυχώς το όνομα της, το 1987. και τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια. Το 60% των φοιτητών έφτασε ως τον τελευταίο μοχλό.
demonio
18 Ιουλίου, 2012 10:58 μμ
Εχω την εντυπωση πως λειπει ενα κομματι περιγραφης των συνθηκων του πειραματος απο το παραπανω κειμενο, αλλα μπορει και να κανω λαθος. Το κομματι αυτο ελεγε πως ο πειραματιστης επειθε τους «δασκαλους» να κατεβασουν τον μοχλο λεγοντας τους πως ειναι εκεινος που αναλαμβανει την ευθυνη. Οι «δασκαλοι’ λοιπον δεν ειχαν πλεον αναστολη (στα ποσοστα που αναγραφονται απανω) μολις θεωρουσαν πως απελευθερωνονται απο την ευθυνη.
Αρα το ενδιαφερον συμπερασμα για μενα ειναι ακριβως στο πως αντιλαμβανεται ο κοσμος την ατομικη του ευθυνη. Παραδειγματα δοθηκαν κι απο αλλους παραπανω. Για οσους ομως αμφισβητουν τα συμπερασματα τετοιων πειραματων (αληθεια τι προσπαθουν να αποποιηθουν;) δεν εχουν παρα να σκεφτουν πως χτιστηκε το τριτο ραιχ…
Γελωτοποιός
23 Ιουλίου, 2012 2:57 πμ
Έχεις δίκιο. Απλά στο κείμενο, έτσι όπως το έγραψα για το διαδίκτυο, δεν μπορούσα να περιλάβω κάθε πτυχή του πειράματος. Διάβασε το «Κουτί της Ψυχής», για να πάρεις όλες τις πληροφορίες που θέλεις.
A politistos
19 Ιουλίου, 2012 1:53 πμ
Οπως στη περίπτωση των SS που ήταν καταπιεσμένα άτομα απο διάφορες συνθήκες (Α’ παγκόσμιο πόλεμο,πουρητανική κοινωνία κ.λ.π.), ή στη περίπτωση των Αμερικανών φοιτητών όπου προέρχονταν απο μια μακρα περίοδο καταπίεσης (το πείραμα έγινε την δεκαετία της επανάστασης του 60), έτσι και σήμερα βλέπουμε παντού στη κοινωνία γύρω μας άτομα όπου κάνουν το πάν να αποδείξουν οτι »Κάποιοι» είναι(ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ?!!).Στη πραγματικότητα πιστέυω πως πίσω απο τους υπαλλήλους που ταλαιπωρούν το πολίτη με τη δήθεν τυπολατρεία τους (γραφειοκρατία), ή που τον βασανίζουν-τρομοκρατούν (βλέπε αστυνομικούς) κρύβεται μία κοινωνική παθολογία που έχει προκύψει σταδιακά. Κάτι το 40 (πείνα,φόβος) που δημιούργησε τη »παχύσαρκη» καταναλωτική μανία και την »υπακοή» , κάτι ο εμφύλιος που μας χώρισε σε »μαντριά» δεξιών και αριστερών, κάτι το Πολυτεχνείο όπου η γενιά του εξάντλησε την »Επαναστατικότητα» μιας ολόκληρης γενιάς δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες να έχουμε για ακόμα μια φορα »Δασκάλους» και »Μαθητευόμενους». Η λύση είναι κατα τη γνώμη μου η Αυτοοργάνωση ενώ παράλληλα ασταμάτητα να μεταφέρουμε τις »γνώσεις» μας στους συνανθρωπους μας. Έστω και ένας να »καταλάβει» σε κάνει λιγάκι πιο αισιόδοξο για το μέλλον του πλανήτη. Πολύ καλό αρθρο,ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Γελωτοποιός
21 Ιουλίου, 2012 11:14 μμ
Επειδή στο indymedia πιστεύουν ότι η κλοπή είναι ιδιοκτησία ας διευκρινίσουμε (εκείνοι δε δημοσιεύσανε το σχόλιο) ότι το κείμενο το έχει γράψει ο φτωχός πλην τίμιος Γελωτοποιός, στο ερασιτεχνικό πλην τίμιο μπλοκ του sanejoker.blogspot.gr, πλην ένα μήνα
http://sanejoker.blogspot.gr/2012/06/blog-post_03.html
Επειδή είναι άλλο πράγμα τα πνευματικά δικαιώματα και άλλο η εντιμότητα. Το ένα επιβάλλεται από τους έξω, το δεύτερο πηγάζει εκ τον ένδον.
xtremyst
22 Ιουλίου, 2012 4:52 πμ
δυστυχώς όταν διάβασα το άρθρο στο indymedia δεν υπήρχε αναφορά στην πηγή και θεώρησα οτι πρωτοδημοσιεύτηκε απ’ευθείας εκεί (έτσι ανάφερα το Indymedia ως πηγη). Ευχαριστούμε για τη διευκρίνιση, θα κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις…
Γελωτοποιός
22 Ιουλίου, 2012 3:40 μμ
Εγώ ευχαριστώ.
darrellmfrankoily
3 Σεπτεμβρίου, 2012 3:56 μμ
Reblogged this on Darrell Frankoi Blog.
Γιάννης Αννουσάκης
11 Σεπτεμβρίου, 2012 9:57 πμ
Ο σχολιασμός αναμιγνύεται ατελώς. Η αποδοχή υπακοής κρίνεται και από τα επίπεδα και τις ιδιότητες της εντολής. Άλλο ο υπάλληλος σούπερ μάρκετ που πουλάει σάπια και φοβάται μην απολυθεί και χάσει το μεροκάματο και άλλο Ο υπουργός και η κυβέρνηση που διαγωνίστηκε ζητώντας την τιμητική ψήφο για την εκλογή της για να διαχειριστεί όπως οι εκλογείς και όχι η τροϊκα η οι άλλοι ξένοι ισχυροί η ανίσχυροι. Το μεροκάματο δεν νομιμοποιεί το έγκλημα, είναι ρητό και κανόνας που δεν άλλαξε ποτέ. Ακραίο λάθος κριτικό στους σχολιασμούς. Η άποψη ότι υπόκειται στις εντολές ξένων ισχυρών η κυβέρνηση είναι απαλλακτική της παραβίασης της εντολής των εκλεκτόρων της. Η κυβέρνηση δεν εκλέγεται από τους ξένους κατά τα επισήμως ισχύοντα, ώστε να δέχεται υπακοή σε αυτούς, και που δεν μπορεί να εμφανιστεί διαφορετικά. Το ότι δέχεται υπακοή σε άλλους από τους εκλέκτορές της, προβάλλει ότι αυτοί οι ισχυροί ξένοι, την ελέγχουν για πράξεις που μπορούν να την δικάσουν και την εξαναγκάζουν σε υπακοή σε αυτούς και όχι στους εκλέκτορές της και το Σύνταγμα της χώρας. Ακραίο κριτικό σφάλμα η απαλλαγή της κυβερνήσεως δήθεν εξ υπακοής στους ανωτέρους της. Σοφό είναι να ξετυλιχτεί το κουβάρι, του άλλα συμφωνούμε προεκλογικά και άλλα κάνουμε μετά, αλλάζουμε σαν να είναι καφετέριά μας υπουργεία ονόματα και υπηρεσίες κάθε κόμμα ανάλογα με τα κρυφά ψυχολογικά του. Το χάος στην Ελλάδα συντηρείται από Ακραία Κριτικά Δημοσιογραφικά Σφάλματα άλλοτε σκόπιμα, συνήθως και άλλοτε από αφελείς που παρουσιάζονται σαν σπουδαίοι. Τα ΜΜΕ λειτουργούν ως οδοστρωτήρες υπέρ της απαλλαγής των πολιτικών από την παραβίαση των συμφωνιών και του Συντάγματος. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να απαλλαχτούν με αναλογικότητες του Μιλκράμ. Και ……….. πολύ ποιο σοβαρό, επειδή το ασυγχώρητο 450 volt δημοσιογραφικό τσουνάμι της εύκολης επίκλησης ξένων ισχυρών, λειτουργεί αναλογικά ως καπότα που αποτρέπει την γονιμοποίησή τους από τους πολίτες της Ελλάδας, με το σπέρμα του δικαίου, και του Ελληνικού και του Διεθνούς Δικαίου.
Γιάννης Αννουσάκης 11.09.12