απο την Ομάδα Ελευθεριακών Κομμουνιστών
Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 70, στα Χανιά της Κρήτης σε μια από τις παρελάσεις. Για το κείμενο αυτό είχε ασκηθεί δίωξη στο χανιώτη Βαρδή Τσουρή, έναν από τους συντρόφους που το μοίραζαν στον κόσμο. Περισσότερα για αυτήν την υπόθεση μπορεί κανείς να διαβάσει (αν υπάρχει και βρεθεί), στο ένα και μοναδικό τεύχος του περιοδικού με τον τίτλο «Νύχτα» που κυκλοφόρησε (μάλλον από τον Πειραιά) στις αρχές της δεκαετίας 80, αναγράφοντας στο εμπροσθόφυλλό του, τα εξής: «Νύχτα μου προλετάρισσα αν απεργήσεις χάθηκα». Προς τα τέλη της δεκαετίας του 80 σε ένα άλλο και μοναδικό τεύχος κυκλοφόρησε το (ας πούμε, ίδιο) περιοδικό με την ονομασία: «Τα άνθη του Κακού που ανθίζουν μόνο τη Νύχτα» σε ένα από τα σπάνια παντρέματα αντιεξουσιαστικών εκδοτικών προσπαθειών, με το περιοδικό «Άνθη του Κακού» που εξέδιδε (σε σειρά τευχών) ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης. Μακριά και πέρα από ένα ύπουλο εθνικισμό καθώς κι από έναν πανούργο μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό, σε κάθε περίπτωση, η ανάγνωση της ιστορίας μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε νέες σφαίρες ελευθερίας και κοινοκτημοσύνης. ΓΚ
ΥΓ: Το κείμενο βρέθηκε μετά από αναζήτηση (http://pantigera.blogspot.com/2011/03/blog-post_6960.html) στην ιστοσελίδα ΠΑΝΤΙΓέΡΑ
Γιατί οι παρελάσεις είναι ανθυγιεινές
Ανεβασμένη στην εξέδρα, για να κρύψει με το ύψος την ασημαντότητά της, η επίσημη μούχλα (Νομάρχες. Δήμαρχοι, στρατηγοί, παπάδες) καταδέχεται να χαιρετήσει πότε-πότε βαριεστημένα αυτούς πού περνούν μπροστά της υποχρεωμένοι από τους μπράβους της (δασκάλους κι επιλοχίες) ν’ απονείμουν τιμές στρίβοντας το κεφάλι.
Ο κόσμος στριμωγμένος στην άκρη, πίσω από τα κορδόνια των χωροφυλάκων, περιορισμένος στο ρόλο του θεατή, χωρίς πρωτοβουλία, να βλέπει ένα θέαμα οργανωμένο από τους οργανωτές της καθημερινής καταπίεσης.
Να βλέπει τα παιδί του, τους έφηβους των 13 και τα παιδιά των 6 χρονών υποχρεωμένα να περπατούν στη γραμμή, σα μηχανές χωρίς σκέψη ή αισθήματα, στο φριχτό ρυθμό των ταμπούρλων, με το σώμα τους κλεμμένο από την εξουσία, ηθοποιοί σ’ ένα ρόλο σκηνοθετημένο από κακόγουστο σκηνοθέτη.
Να βλέπει να παρελαύνουν κορδωμένα αδιάντροπα τα σώματα ασφάλειας, αυτοί που τον έσφαξαν το ‘45 και το ‘73 και θα τα ξανακάνουν το ‘83 ή το ‘90 και που εν τω μεταξύ χτυπούν σε κάθε του ενέργεια: συγκέντρωση, πορεία, απεργία, αγροτικό συλλαλητήριο.
Ν’ ακούει το μεγάφωνο να ξερνάει ηλιθιότητες για μας τους Έλληνες, το πιο γενναίο λαό του κόσμου, ενώ ένα άλλο μεγάφωνο στη Τουρκία λέει για τους Τούρκους το πιο γενναίο λαό του κόσμου, κι άλλα μεγάφωνα στην Αγγλία, Βουλγαρία, Αίγυπτο. Ταϋλάνδη, λένε για τους γενναίους Άγγλους. Βούλγαρους, Αιγύπτιος. Ταϊλανδούς. έτσι που κάποτε όλοι εμείς οι γενναίοι να βγάλουμε τα μάτια μας με γενναιότητα.
Με σημαιοστολισμένο υποχρεωτικά τα σπίτι και το μαγαζί του με την ίδια σημαία πού κυματίζει πάνω από φυλακές και στρατόπεδα κι αστυνομικά τμήματα, έτσι που κάθε σπίτι να γίνεται λίγο φυλακή και στρατόπεδο κι αστυνομικό τμήμα.
Για περάστε λοιπόν. Τα κράτος προσφέρει στους υπηκόους του θέαμα για να εκτονωθούν με ταρατατζούμ και ζήτω, να ξεχάσουν την άχαρη δουλειά και τις τιμές πού ανεβαίνουν και να ξαναπάνε αύριο ανανεωμένοι να δουλέψουν για τ’ αφεντικά τους. Και καλού-κακού τους δείχνει τα πολυβόλα και τα τανκς για να ξέρουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν αν διαμαρτυρηθούν.
Η παγίδα έχει στηθεί: Πάμε στη παρέλαση να καμαρώσουμε το φίλο, τη φίλη, το γιο, τη κόρη. Ο φίλος κι η φίλη από τη μεριά του αρχίζει να καμαρώνει λίγο κι αυτός, πέφτοντας έτσι στα λούκι. Και πέφτει άκουα πιο πολύ όταν φροντίζει να περάσει με άψογο βήμα μπροστά από τους επίσημους δίνοντας έτσι άξια σ’ αυτούς πού δεν έχουν.
Ή παγίδα έχει στηθεί: Είμαστε όλοι Έλληνες, έθνος ηρωικό κι αγαπημένο, όλοι μαζί, αφεντικά κι εργάτες, αξιωματικοί και φαντάροι, χωροφύλακες και πολίτες, υπουργοί και ψηφοφόροι, πολεμήσαμε τους κακούς Τούρκους το ‘21 και θα το ξανακάνουμε αν χρειαστεί.
Να όμως που κάπου κολλάει το κόλπο.
Μερικοί γιουχάρουν όταν περνάει η αστυνομία, κάθε χρόνο και πιο πολλοί μαθητές το σκάνε από τη παράταξη, κάθε χρόνο και λιγότεροι έρχονται να δουν αυτό το σοβινιστικό τσίρκο.
Γιατί το παραμύθι έχει παλιώσει πια. Το ‘73-‘75, χρονιά απεργών, διαδηλώσεων, συγκρούσεων, διεκδικήσεων, η εξουσία τρομαγμένη έβγαλε από τη ναφθαλίνη το τούρκικο κίνδυνο, μας έδειξε το μπαμπούλα, μας κάλεσε σε εθνική ενότητα και κατάφερε να ξεπεράσει τη κρίση. Το ίδιο έκανε και το ‘65. Το ίδιο θα κάμει και στο μέλλον. Προς το παρόν συντηρεί με παρελάσεις το μικρόβιο του εθνικισμού.
Αυτοί πού σε μια νέα και δυνατότερη επίθεση ενάντια στο κράτος έχουν να χάσουν τα πάντα και τίποτα να κερδίσουν, ξέρουν, (μια που παίζεται το τομάρι τους), ότι αργά ή γρήγορα αυτή η επίθεση θα γίνει, από αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χύσουν, ενώ έχουν να κερδίσουν τα πάντα.
Ξέρουν πως αύριο ο κόσμος που σήμερα παρακολουθεί το θέαμα από τα πεζοδρόμια, θα ξεχυθεί στο δρόμο ζητώντας αυτό που του ανήκει.
Τότε ακριβώς (τι σύμπτωση) κάτι θ’ αρχίσουν να γράφουν οι φυλλάδες τους για –«τούρκικες προκλήσεις» κάτι θ’ αρχίσει να παραμιλάει το χαζοκούτι τους, για «παραβιάσεις του εναερίου χώρου», για «τεταμένες εξωτερικές σχίσεις», για «ανάγκη εθνικής ενότητας εν όψει του εθνικού κίνδυνου».
Τι σημαίνει όμως έθνος:
Μήπως είναι μια έννοια που έχει άκοπα να κρύψει τις πραγματικές ταξικές διαφορές και να δημιουργήσει ψεύτικες διαφορές ανάμεσα στους λαούς;
Τι κοινό έχουμε μ’ αυτούς πού ζουν σε βάρος μας:
Και τι έχουμε να χωρίσουμε με τους Τούρκους εργαζομένους που αυτή τη στιγμή φυλακίζουν κι εξοντώνουν οι δολοφόνοι της Τουρκικής στρατιωτικής χούντας με την ευγενική ανοχή όλων των κυβερνήσεων του κόσμου;
Οι επαναστάτες του ‘21 ξεσηκώθηκαν εναντία στο Σουλτάνο, τον αγά, το γενίτσαρο, το χαράτσι. Έχουμε και σήμερα από τα ίδια: Σήμερα σουλτάνος είναι το κράτος., αγάς το αφεντικό, γενίτσαρος τα Μ.Α.Τ., χαράτσι οι φόροι. Και μουτήδες όσοι λένε «τίποτα δεν αλλάζει» – «δεν μπορείς να τα βάλεις μ’ αυτούς» – «γλύψε για να προκόψεις».
Μετά το ‘21, οι φτωχοί αγρότες πού νίκησαν το σουλτάνο βρέθηκαν με νέο εκμεταλλευτή στη πλάτη τους. Τους τσιφλικάδες, τους αστούς, τη βασιλική αυλή. Και τα νέα αφεντικά για να στερεώσουν τη θέση τους φρόντισαν πρώτα απ’ όλα να φτιάξουν δικό τους στρατό από μισθοφόρους κι αστυνομία για να εξοντώσουν αυτούς πού τους ανέβασαν στην εξουσία.
Γνήσια εγγόνια αυτών των αφεντικών είναι και τα σημερινά.
Αυτοί που μας λένε παχιά λόγια για την υπεράσπιση της πατρίδας, ενώ οι ίδιοι κάνουν χοντρές κομπίνες με τις πολυεθνικές, έχουν σε ελβετικές τράπεζες τα κλεμμένα τους, έχουν ξένες σημαίες στους σκυλοπνίχτες τους.
Όμως ο εχθρός δε βρίσκεται έξω από τα σύνορα.
Είναι εδώ, στα υπουργεία, στα στρατιωτικά επιτελεία, στις διευθύνσεις των εργοστασίων, των τραπεζών, των εφημερίδων, σε κάθε διεύθυνση.
Αυτά τα τανκς που παρελαύνουν δεν είναι δικά μας.
Είναι δικά τους.
Δεν είναι για να χτυπήσουν τους ξένους.
Είναι για να χτυπήσουν εμάς.
Αυτή η πατρίδα δεν είναι δικιά μας.
Αυτοί ανακηρύξανε πατρίδα την ιδιοχτησία τους, μας μάντρωσαν στα σύνορα σα ζώα σε κλουβιά.
Αυτά τα σύνορα δεν μας αφορούν.
Αυτή η παρέλαση δεν μας αφορά.
===================================================================================
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν την πνίγουν τα εθνικά ιδεώδη
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν ξυπνάμε με εμβατήρια χακί
Μανικάκος
Αθανασία
25 Μαρτίου, 2012 3:38 μμ
Απο πολύ μικρούς μας βάζουν στη σειρά ……
μας μαθαίνουν ποια θα ειναι η θεση μας στη κοινωνία…κάποιοι θα ειναι πάνω στην εξεδρα και κάποιοι άλλοι κάτω από αυτήν….
atrapatu
25 Μαρτίου, 2012 4:56 μμ
φοβερό κείμενο!!
LAGARTSAS-A
25 Μαρτίου, 2012 7:47 μμ
καριων
25 Μαρτίου, 2012 8:18 μμ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΙΓΟ ΓΕΛΙΟ…
»Μετά το τέλος της παρέλασης ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος δήλωσε ότι η φετινή παρέλαση ήταν η καλύτερη που ζήσαμε ποτέ!
Ο κ. Αβραμόπουλος εκτός από αυτή τη φράση, που προφανώς θα εννοούσε το “τεχνικό” κομμάτι της παρέλασης και “ευλογώντας παράλληλα τα γένεια του”, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται αφού δεν υπήρχε καθόλου κόσμος και όλα ήταν αποκλεισμένα από την αστυνομία, μίλησε και αυτός για τις θυσίες του ελληνικού λαού και Τις προσπάθειες που χρειάζεται να γίνουν, αφήνοντας πίσω τα “μικρά” και βάζοντας μπροστά τα “μεγάλα”.»
(πηγή: epikaira.gr)
αστρινακησ μιχαλησ
25 Μαρτίου, 2012 9:59 μμ
Tη Νύχτα τη βγάλαμε το μακρινό 1983 λίγοι (4 με 5) ελευθεριακοί Πειραιώτες. Αργότερα, το 1986 κάποιοι από αυτούς συμμετίχαμε στα Ανθη του Κακού, εμβληματική φιγούρα των οποίων ήταν ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης. Μια έντονη διαφωνία μαζί του οδήγησε σε μια λαιτ διάσπαση με συνέπεια να κυκλοφορήσουν το 1988 τα Ανθη του Κακού που ανθίζουν μόνο την Νύχτα.
Συγκινητική η αναφορά σε ένα τόσο μακρινό παρελθόν, αλά δυστυχώς αυτό που αναφέρετε ως συνεργασία ήταν μια ήπια, φιλική, πολιτισμένη μεν, διάσπαση δε.
Μιχάλης Καστρινάκης
xtremyst
25 Μαρτίου, 2012 10:37 μμ
η wordpress μετεφερε το σχόλιο στα spam χωρις να μας ρωτήσει, το επαναφεραμε μόλις το είδαμε
oldboy9
26 Μαρτίου, 2012 1:06 μμ
Σιγά το νέο! Αφού ανθυγιεινό είναι το ίδιο το κράτος δεν θα ΄ναι οι παρελάσεις. Μια χαρά τα λέγανε οι Αντιεξουσιαστές – Κομουνιστές από τότε 😉
pasokoi kai neodhmokrates gamhmenoi
26 Μαρτίου, 2012 4:30 μμ
φοβερο κειμενο πραγματι ειδικα σε εκεινες τις εποχες που ητνα πολυ σκληρες για αριστερους ποσο μαλλον για κατι περισσοτερο και πιο ριζοσπαστικο…
παρολααυτα καποτε καποιοι πηραν τα «αρματα» για το πιο πολυτιμο πραγμα στη ζωη την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. και εκεινος ο αγωνας ηταν εθνικοαπλευθερωτικος. και οφειλουμε να τιμαμε και εκεινους τους ηρωες.
edyklm
26 Μαρτίου, 2012 5:33 μμ
nice blog
http://www.centplay.com/affiliate/id_878/
αυθάδης λιμπερτίνος
26 Μαρτίου, 2012 10:10 μμ
τι μου θύμησες. το περιοδικό νύχτα το είχα αγοράσει από ένα μικρό βιβλιοπωλείο, κομμούνα νομίζω λεγόταν κάπου ΄στην σουλίου κάθετο στην σόλωνος. μάλλον το 79. έψαχνα με αγωνία το δεύτερο τεύχος. πολύ αργότερα έμαθα ότι δεν ξαναβγήκε.