Τα «κουρέλια» της κοινωνίας, λένε αντίο…

Αρκετοί είναι αυτοί που, κάθε φορά που ένας τοξικοεξαρτημένος (σε διαδικασία επανένταξης η μη) φεύγει από δίπλα μας, ανακουφίζονται..

«Καθαρίζουν» οι γειτονίες, «καθαρίζουν» οι πλατείες, τα στέκια…

Πριν από λίγες μέρες παιδιά που παλεύουν να νικήσουν την «παραμύθα», έφυγαν από κοντά μας εξαιτίας νέας νοθευμένης παρτίδας. Κάποια παιδιά ακόμα παλεύουν να κρατηθούν στην ζωή. Αγωνιούν καθημέρινα…
Κάπου αλλού, μερικοί θιασώτες της «καθαρής κοινωνίας» κυνηγούν και δέρνουν μερικά από τα παιδιά μας….
Ξεχνάμε φαίνεται εύκολα, πως την βελόνα την κρατά χέρι ανθρώπινο…. Ξεχνάμε πως το χέρι αυτό ανήκει σε δικό μας παιδι.
Μεταφέρει λοιπόν, δίχως άλλο σχόλιο, όπως το έλαβε ο DrAluca…

Δείγματα γραφής από τα «πρεζάκια» που θέλουν οι «νοικοκυραίοι» να καθαρίσουν τις πλατείες…Από αυτούς ξεμπέρδεψαν….

Ο ΦΥΓΑΣ

» Άνθρωπος ξέφυγε, πηγαίντε πιάστε τον, βάλτε τον πάλι στο τσίγγινο κελί του.

Θα ‘ρθω εγώ μονάχος μου για να του δώσω το πιο άγριο τέλος στη μίζερη ζωή του,

κόψτε τα νήματα, βρείτε προσχήματα και κάψτε του ο,τι πιο πολύτιμο αγαπάει,

διαλύστε τα όνειρα, δώστε του εφιάλτες να δούμε με τα δυο πώς περπατάει.

Πάλι σας ξέφυγε, πάλι μονάχος του κάπου εδώ κοντα θα τριγυρίζει,

βγάλτε το τέρας που γεννιέται απο το άγχος του κι αφήστε την ψυχή του να σαπίζει.

Περιπλανιέμαι κι ευχαριστιέμαι, όταν ακούω τις άηχες κραυγές του.

Δεν έχω λύπηση και για εκδίκηση γίνομαι νύχι για να ξύνω τις πληγές του.

Δεν έχει τύχη, η ελπίδα του καμιά,

τέσσερις τοίχοι στα τσίγγινα κελιά.

Άνθρωπος ξέφυγε, είναι η ώρα του κι εξαπολύω το ανθρωποκυνηγητό του,

είμαι κοντά του, τον πλησιάζω, σχεδόν ακούω το παραμιλητό του.

Κολλάει το βλέμμα του, βρίσκει μια λύση και τρέχει προς τα κει για να γλιτώσει,

το μόνο που κατάφερε, του γνέφω, ειναι τον εαυτό του να προδώσει.

Αυτός μπροστά, εγώ από πίσω, όχι δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσω.

Τον εξαντλώ κι όταν μπορώ κάνω τα παντά στο κελι του να τον κλείσω.

Στα πρώτα βήματα δεν έχω αισθήματα, στα δεύτερα με πιάνει η μανία,

στα τρίτα του περνάω αλυσίδες και του συμπεριφέρομαι με βία.

Δεν έχει τύχη, η ελπίδα του καμιά,

τέσσερις τοίχοι στα τσίγγινα κελιά.

Στ.

>-<

Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΜΠΕΙ

Ο ήλιος λάμπει και εσύ είσαι μες το σκοτάδι,

οι τρελές σκέψεις σου φέρνουν γρήγορα το βράδυ.

Το χαμόγελο το πνίγεις, το πρόσωπο σου νιώθεις να γερνά,

γρήγορα απ’ τα μάτιά σου, το δάκρυ κυλάει.

Ο φόβος γίνεται αδελφός σου και θέλεις να τρέξεις,

να ξεφύγεις, όμως το βήμα είναι αργό και στα ίδια γυρίζεις.

Τι να κάνεις, δεν ξέρεις άραγε, θα τα καταφέρεις;

Ο νους σού, λέει όλα να τα ξεπεράσεις,

θες πολυ βοήθεια όμως τα λάθη να προσπεράσεις.

Τη δαντελένια σου ματιά, την στρέφεις στο πουθενά

νιώθεις το κορμί σου, όπου τ’αγγίζεις να πονά.

Χαράζεις άγνωστο δρόμο, δεν ξέρεις πού θα βγάλει,

ο ήλιος δεν αλλάζει χρώματα και συνεχίζει να λάμπει.

Χ.

>-<
ΟΛΑ ΣΤΑ ΑΣΠΡΑ

Πρώτος με πλήγωσες κι αυτό το ξέρεις
γι’αυτό σε αφήνω κι ακόμα υποφέρεις
μάτια αδειανά κοιτάν το άπειρο
και τα δεσμά που σε κρατάν σαν τον ανάπηρο

Σαν τον παλιάτσο μ’άσπρο χιτώνα
σαν τα πουλιά που πεθαίνουν το χειμώνα
ινσουλινες και χάπια
για μυαλά που είναι σάπια

Ετοιμάσου για το ταξίδι
κουλουριασμένος στο κρεβάτι σαν το φίδι
ρέει στο αίμα σου ακόμα η δόση
είσαι τρελός και λεν πως το χουν διαγνώσει.

Μαύρα μαλλιά κατάμαυρα μάτια
λευκά κελιά….σ’ολόλευκα παλάτια
ολα μουντά κι ολα στα άσπρα
χιλιάδες <<φυτά>> σε μια μόνο γλάστρα.

Θέλεις να δώσεις ένα τέλος στη ζωή σου
και να ουρλιάξεις για ν’ακούσουν τη φωνή σου
να μην το κάνεις γιατι θα ρθει η νοσοκόμα
θα πούνε δώστε στον τρελό μια δόση ακόμα.
Είσαι εδώ μα βρίσκεσαι αλλού
στο σκοτεινό υπόγειο του μυαλού
το μόνο πράγμα που σε ξεσηκώνει
είναι το ρεύμα το κορμί σου όταν ζώνει.

Δεν υπάρχει λεν ελπίδα να γυρίσεις
πρέπει τη ζωή αν θες να κυνηγήσεις
κλινικά νεκρός και να κάνεις
είσαι ανέκφραστος και θέλεις να πεθάνεις.

Μαύρα μαλλιά……κατάμαυρα μάτια
λευκά κελιά…….σ’ολόλευκα παλάτια……

Και μοιάζει η τρέλα
με ομορφη κοπέλα
που στα ξανθα μαλλιά της
φορά μαυρη κορδέλα….
Στ.

>-<

Σε εκείνα τα παιδιά

Όλα είναι ένα μεγάλο ψέμα
πληγώνεσαι και πέφτεις μες το ρέμα
κατρακυλάς χωρίς να ξέρεις πού πας
κι ένα τσιγάρο σε κανει να γελάς.
Μέρες και νύχτες ζητάς την ευτυχία
χωρίς να έχεις κι εσύ την ευκαιρία.
Την ευκαιρία να μάθει κανείς
πως το κάθε λεπτό αξίζει να το ζεις.
Ξέρεις οτι μια ένεση σε κάνει να πετάς
πότε θα ξέρεις όμως για πού θα τραβάς;
Θέλεις να φύγεις απ’τον κόσμο
μια στιγμή είν’ η ζωή σου όλη κι όλη
κάνεις τα πάντα για να το σκάσεις
στον άλλο κόσμο πότε θα φτάσεις;
Κι οταν πετάς ξανά και ξανά
Αναρωτιέσαι γιατι όλα αυτά.
Γιατί όλα είναι ένα μεγάλο ψέμα,
πληγώνεσαι και πέφτεις μες το ρέμα.
Χ.

(Έτσι για το γαμώτο τα δημοσιοποιώ…..αφιερωμένα σε όσους θέλουν να απαλλαγουν απο τέτοια πλάσματα και στρέφτουν το κεφάλι τους για να μην τα βλέπουν……Καλό τους ταξίδι……)

Καλό ταξίδι και από εμένα στα παιδιά. Λογικά θα συναντήσουν τον Νίκο…

Χαμογελάτε…

Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-eMw

Ετικέτα: ναρκωτικά

Posted in: Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Ζωή, Κείμενα, Ποίηση