του Γαλαξιάρχη
Ο πόλεμος δεν πρόκειται να αρχίσει, δεν άρχισε απλώς, αλλά βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, είτε ζει στον κόσμο του, είτε δεν άκουσε τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας να το επαναλαμβάνει με όλο το στόμφο που μπορεί να χωρέσει στο πρόσωπο ενός εμφανέστατα πατριδοκάπηλου απατεώνα. Επειδή το πολεμικό ζήτημα θα μας απασχολήσει, ειδικά εκείνους που ακόμη βρίσκονται στην αναζήτηση του πραγματικού εχθρού, είναι χρήσιμη μία ιστορική αναδρομή σε μία παρόμοια περίοδο της χώρας και να διαβάσουν αυτόν ακριβώς τον εχθρό που αναζητούν.
Ακολουθούν τρία κείμενα, ηλικίας εξήντα και πλέον ετών, γραμμένα όχι από κανέναν κομμουνιστή ιστορικό ή σοσιαλιστή κοινωνιολόγο, αλλά από γνήσιους εκπροσώπους του καπιταλισμού και εκφραστές του κεφαλαίου. Διαβάστε τα προσεκτικά…
ΚΕΙΜΕΝΟ 1
Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και το εισόδημα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ, οι λαϊκές μάζες περνούν άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι τον αριθμό και ο συνολικός πλούτος τους, περιερχόμενος εις το σύνολο του πληθυσμού, ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών θα επέτρεπε. Αλλά ο πολυτελής τρόπος ζωής τους εν μέσω της πτώχειας συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών […] Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί κρίσιμη εργασία εις τους δυνάμενους να εργαστούν από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού
ΚΕΙΜΕΝΟ 2
Απ’ ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμίαν άλλη πρακτική από το να ζητάει, συνέχεια, ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται διόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο του συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμπόδιζε να εξάγουν τα κέρδη τους σε ξένες τράπεζες. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα και να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας. […]
Οι μορφές των παγιωμένων συμφερόντων είναι αναρίθμητες, καινούργιες δημιουργούνται συνεχώς και οι παλιές επιβιώνουν. Εως ότου βρεθεί ικανή ηγεσία η ξένη βοήθεια θα είναι δύσκολο να εξυπηρετήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διαιώνιση αυτού του θλιβερού status quo
ΚΕΙΜΕΝΟ 3
Το πρώτον μέτρον που πρέπει να ληφθή είναι να ευρεθούν μέσα όπως καμφθή ο αληθώς αρπακτικός εγωισμός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιομήχανους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν την χώραν και οι οποίοι εκ συστήματος και με αναισθησίαν απομυζούν τον πλούτον της, είτε ούτος παράγεται εντός αυτής, είτε στέλλεται από τας ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι υπενόμευσαν την προσπάθειαν της κυβερνήσεως, χρησιμοποιούντες εις τα αυτοκίνητά των την βενζίνην προοριζόμενην διά τα τρακτέρ που χρειάζονται διά την παραγωγή τροφίμων εις την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι εκραύγαζαν πατριωτικά συνθήματα, ενώ ηρνούντο να πληρώσουν φόρους ή να συμμετάσχουν εις τα απωλείας που απαιτούσε η νίκη, και οι οποίοι είχον καταθέσει τα χρήματά των εις Τράπεζας της Ν.Υόρκης, της Ελβετίας και της Αιγύπτου.
[ΚΕΙΜΕΝΟ 1 – Πολ Πόρτερ*, αμερικανός δικηγόρος, τοποτηρητής Αποστολής Οικονομικής Έρευνας στην Ελλάδα, Μάρτιος 1947]
[ΚΕΙΜΕΝΟ 2 – Πολ Πόρτερ, περιοδικό Collier’s, Σεπτέμβριος 1947]
[ΚΕΙΜΕΝΟ 3 – Τζόζεφ Χάρισον, αμερικανός δημοσιογράφος, Christian Science Monitor (σ.σ. το μέσο όπου έδωσε την περίφημη συνέντευξη ο ΓΑΠ ομιλώντας για πρώτη φορά περί «4ου δρόμου προς την παγκοσμιοποίηση»), Απρίλιος 1950]
Την κάνουνε αμάκα
Αφετηρία για τη συλλογή και παράθεση των παραπάνω κειμένων υπήρξε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, «Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους, 1830 – 1974» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Είναι πιστεύω η πιο αξιόλογη εκλαϊκευμένη καταγραφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και -παρά τις όχι πάντα ακριβείς ή και εμφανώς επηρεασμένες από τις προσωπικές πεποιθήσεις ερμηνείες του συγγραφέα- αξίζει να διαβαστεί από όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας.
Μία τέτοια αυθαίρετη παρερμηνεία του Ραφαηλίδη, αφορά και στην έκφραση «την έκανε αμάκα«, η οποία, σύμφωνα με το συγγραφέα, προέρχεται από τα αρχικά της αμερικάνικης βοήθειας υπό το Δόγμα Τρούμαν (σ.σ. αυτού που τον κάναμε άγαλμα και το κρατάμε με το στανιό όρθιο να μας θυμίζει την αιώνια κατάντια μας ως γελοίοι δορυφόροι του παγκόσμιου καπιταλισμού) A.M.Α.G, δηλαδή American Mission to Aid Greece. Η αλήθεια είναι ότι η φραση αυτή που σημαίνει «τη βόλεψε», «τζάμπα» ή και «κλοπή» προέρχεται από τη βενετσιάνικη έκφραση a maca, που σημαίνει «με τα έξοδα άλλου» (λεξικό Τριανταφυλλίδη).
Παρά την ελεύθερη ερμηνεία του συγγραφέα, η κατάσταση δεν απέχει από την πραγματικότητα. Στον πόλεμο αυτό που μας έχει κηρύξει ή άρχουσα τάξη, κάποιοι την κάνουν καθημερινά αμάκα με τα λεφτά των άλλων. Με τους φόρους και τις κρατήσεις των μισθωτών, αλλά και τα γενναία πακέτα χρηματοδότησης των τραπεζών από το ευρωπαϊκό ταμείο (δηλαδή από τους φόρους και τις κρατήσεις των υπόλοιπων ευρωπαίων εργαζομένων). Πρόκειται για τους ίδιους ραντιέρηδες, τραπεζίτες, εργολάβους και γενικώς αρπακτικά στα οποία αναφέρονται οι Αμερικανοί συγγραφείς των παραπάνω κειμένων. Πρόκειται για το ίδιο αδίστακτους κομπραδόρους, όπως χαρακτηριστικά (σχεδόν με τρόμο αλλά και πλήρη απέχθεια) περιγράφουν οι καθόλα καλοί καπιταλιστές τους προ εξηκονταετίας προγόνους τους.
Ειδικά όμως το πολιτικό προσωπικό. Αυτό το κλειστό κλαμπ υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου και ανδρείκελων της εξουσίας του. Ακόμη και εδώ υπάρχουν περισσότερα κοινά από όσα νομίζουμε με την περίοδο 1944-1949. Μία περίοδο οπότε η προπολεμική Δεξιά είχε «καεί» τόσο από την μεταξική δικτατορία, όσο όμως και από την φυγομαχία της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μία εποχή κατά την οποία έπρεπε να επιστρατευτεί το «ιδεολογικά αδιάφορο» -και θεατρινίστικα φιλολαϊκό- Κέντρο για να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Τότε που οι Άγγλοι φύτευαν τον παππού του σημερινού πρωθυπουργού στην κατάλληλη θέση και -κινώντας τα νήματα της μαριονέτας Παπανδρέου- έστρωσαν συστηματικά, από την Καζέρτα έως και τα Δεκεμβριανά, το δρόμο προς τον Εμφύλιο. Κεντρώοι ήταν τότε αυτοί που έστελναν μαζικά στα αποσπάσματα εργάτες αντιστασιακούς. Κεντρώοι και σήμερα εκείνοι που στέλνουν στο οικονομικό απόσπασμα, τους αφελέστατους απογόνους τους, οι οποίοι με μία πιστωτική κάρτα και ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο, νόμιζαν ότι μπήκαν στο κλαμπ των πλουσίων.
Θα την κάνουν λούηδες
Όμως ο στρατός της άλλης πλευράς. Αυτό το συνονθύλευμα κληρονόμων «λαδεμπόρων» πλοιοκτητών, εργολάβων και εισοδηματιών, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα οικονομικά ισχυρό σκορποχώρι, που θα πέσει στο πρώτο συντονισμένο «φου».
Για του λόγου το αληθές, ας πάμε πάλι μία 60αριά χρόνια πίσω και να δούμε -για το τέλος, για την ώρα- τι γράφει ο Δημήτριος Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο «Ο Αντισυμμοριακός Αγώνας 1945-1949«. Υπενθυμίζω ότι ο στρατηγός Ζαφειρόπουλος, υπήρξε διοικητής της 8ης Μεραρχίας του ΕΣ και βέβαια υπηρέτησε συνειδητά την αστική τάξη μέχρι το τέλος.
Πολλά τέκνα των πλουσίων, είτε ενεγράφησαν εις τα Πανεπιστήμια ως φοιτηταί, δια να τύχουν αναβολής λόγω σπουδών και παρετηρήθη ούτω αύξησις του αριθμού των φοιτητών εις 27.000 έναντι 4.000 προπολεμικώς, είτε επίεζον τους καθηγητάς του Πανεπιστημίου διά των συγγενών και πολιτικών δι’ ένα πενταράκι, βαθμόν δια να προαχθούν και τύχουν αναβολής, είτε κατετάσσοντο εις το ναυτικόν, ένθα δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος λόγω του παρεμβαλλόμενου υδάτινου φράγματος της θαλάσσης, είτε ευχαρίστως εδέχοντο τον χαρακτηρισμόν του κομμουνιστού διά να αποφύγουν τη στράτευσιν, είτε εδωροδόκουν γιατρούς διά χρυσίου διά να απαλλαγούν της στρατεύσεως με το δικαιολογητικόν της υγιεινής καταστάσεως, είτε απεδήμουν εις το εξωτερικόν διά δήθε σπουδάς τέκνα ευπόρων και ισχυρών οικογενειών καθ’ ην εποχήν μόλις προ ολίγων μηνών πάντες οι εξ αναστολής σπουδασταί εκλήθησαν υπό τα όπλα, είτε εδημιούργησαν σκάνδαλα, ως πολλά τέκαν βιομηχάνων, είτε και τόσα είτε… Οι πλούσιοι δεν συνεισέφερον εναντίον του κομμουνισμού μεγάλα χρηματικά ποσά, ή προσεπάθουν να διοχετεύσουν το χρήμα εις το εξωτερικόν και οι ίδιοι να αποδημήσουν.
(*) Ο Πολ Πόρτερ έχει μείνει γνωστός στην ιστορία για το σφυριχτό χαστούκι που έριξε στο γλοιώδη Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος στη συνέχεια «δώρισε στην κυρία Πόρτερ ένα διαμαντένιο περιδέραιο, για να κατευνάσει τον Πόρτερ». Έτσι, για να γνωρίζουμε το επίπεδο της ελληνικής διπλωματίας. Αν και, σύμφωνα με το Ραφαηλίδη, ο Πόρτερ δικαίως σφαλιάρισε τον τότε υπουργό Συντονισμού, ακριβώς λόγω της απίστευτα χυδαίας και προκλητικής συμπεριφοράς της τάξης που είχε έρθει να εξυπηρετήσει.
Ζαphod
Short Link: http://wp.me/s1pa1c-emfilios
Βασίλης Κουτσάκος
12 Σεπτεμβρίου, 2011 10:36 μμ
zaphod καλησπέρα.. ψάξε βρες την έκθεση Βαρβαρέσου (και αντίσοιχα του Ζολώτα και του Μπάτση.. την εποχή των Πόρτερ-Χάρισον για μία απόλυτη αντιστοίχηση με τη σημερινή πραγματικότητα..θα ξαφνιαστείς!.. (ο Ραφαηλίδης ήταν υπέροχος!..και λείπει ένας ανάλογος σήμερα..)
καριων
12 Σεπτεμβρίου, 2011 10:58 μμ
α ρε γιγαντα Ραφαηλιδη…
oldboy9
15 Σεπτεμβρίου, 2011 2:01 μμ
@καριων, σωστότατο σε βρίσκω! Τεράστιε Ραφαηλίδη, πόσο (μας) λείπεις!
vassozacharof
12 Σεπτεμβρίου, 2011 11:00 μμ
θα μείνω στην πρώτη παράγραφο του κειμένου: ψάχνοντας the easy way out , οι πατριδοκάπηλοι καλλιεργούν μέσω του προκατακλυσμιαίου κήτους Παγκάλ του Β’ κλίμα
επικείμενου πολέμου με την Τουρκία, σε σχέση με την Α.Ο.Ζ της Ανατολικής Μεσογείου και την ‘υπεράσπιση’ από μέρους της Ελλάδας των δικαιωμάτων της Κύπρου, αποκρύπτοντας ότι η συγκεκριμένη Α.Ο.Ζ αφορά και τη Ρόδο…εδώ θα είμαστε πάντως να σχολιάζουμε…
η ιστορία μου θυμίζει επανάληψη της προδοσίας της Κύπρου το ’74…από την ανάποδη
risinggalaxy
13 Σεπτεμβρίου, 2011 12:27 πμ
Ζάφ ευχαριστώ για την ανάρτηση άλλη μια αιτία να διαβάσω επιτέλους τον Ραφαηλίδη.
Πάρε αυτό που έγραψες και κόλα το τώρα σε αυτό που έγραψα το πρωί. Τσακ. Κούμπωσε.
Narrator
13 Σεπτεμβρίου, 2011 12:33 πμ
Να κάτσεις στη σειρά σου, το βιβλίο θα το δανειστώ εγώ πρώτα.
anle
13 Σεπτεμβρίου, 2011 8:18 πμ
To βιβλιο ειναι απιστευτο. Παρτε μαζι και την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας του ιδίου αν δεν το εχετε διαβασει.
πι ες1
Ζαφοντ τα σκευη μου
πιες 2
Μερεεες
Γιανκα
13 Σεπτεμβρίου, 2011 9:44 πμ
ο εχθρος μας τα΄λεγε εμεις τ΄ακουγαμε?
και για τους πιο θεωρητικους την «μεγαλη περιπετεια του Μαρξισμου»…κενο μεγαλο παντως η απουσια του Ραφαηλιδη σημερα στον δημοσιο λογο….
oldboy9
15 Σεπτεμβρίου, 2011 1:59 μμ
@Γιανκα, αυτή είναι η «βίβλος» των Άθεων 🙂
Πάντως όσοι δεν διαβάσατε Ραφαηλίδη, είστε…ασυγχώρητοι!
Ούλα τα βιβλία του είναι σούπερ, τι να λέμε τώρα 😉
dinosaur
13 Σεπτεμβρίου, 2011 1:51 μμ
Ξέρουμε ότι έχουμε πόλεμο και ποιος είναι ο εχθρός. Τα προβλήματα είναι η μαζικότητα, η στόχευση, ο συντονισμός και η συνεργασία που απαιτούνται για να τους ανατρέψουμε.
Spin
13 Σεπτεμβρίου, 2011 1:53 μμ
dinosaur όσο περνάει ο καιρός αυτή η φράση «Ξέρουμε ότι έχουμε πόλεμο και ποιος είναι ο εχθρός» μου φαίνεται ολοένα και πιο αδύναμη. Πιο πολύ δυναμώνουν ερωτήματα όπως : «ποιοι είμαστε εμείς», «τι ξέρουμε» «ποιος είναι ο εχθρος» …
dinosaur
13 Σεπτεμβρίου, 2011 6:29 μμ
Σωστή η παρατήρηση, όμως ο χρόνος πιέζει πολύ και πιστεύω ότι δεν είναι ώρα για περαιτέρω εμβάθυνση του βασικού, αλλά για δράση. Η κοινωνία είναι κατακερματισμένη, συντηρητική και δεν μπορεί να δει μια καινούρια κατεύθυνση ώστε να την ακολουθήσει. Υπάρχει όμως αρκετός κόσμος που, είτε από συνειδητοποίηση είτε από ανάγκη, συμφωνεί τουλάχιστον σε δυο-τρία κοινά σημεία (μη αναγνώριση του χρέους, άρνηση πληρωμής στα χαράτσια, ανατροπή της «κυβέρνησης» και θάψιμο του πολιτικού πτώματος της μεταπολίτευσης) πάνω στα οποία μπορεί να συνεργαστεί και να πολεμήσει σκληρά για να τα πετύχει.
Με τις πολλές ερωταπαντήσεις, όσο ουσιαστικές κι αν είναι, υπάρχει ο κίνδυνος αναβολής ή και ματαίωσης της δράσης. Μέσα από τη δράση το πράγμα προχωράει και δημιουργούνται νέα δεδομένα πάνω στα οποία μπορεί να βρουν γόνιμο πεδίο πολλές και καινούριες ερωταπαντήσεις.
imwrong
13 Σεπτεμβρίου, 2011 2:14 μμ
Ο Πόρτερ των κειμένων δεν έχει σχέση με τον Πόρτερ του χαστουκιού.
Ο πρώτος είναι ο Πολ Α. Πόρτερ, προεδρικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στην Ελλάδα την περίοδο Ιανουαρίου-Μαρτίου 1947. Ο Τρούμαν είχε στείλει τον Πόρτερ για να καταρτίσει μια έκθεση που να περιγράφει την κατάσταση της χώρας για να ρυθμίσει μετά την πολιτική του. Αυτή η εσωτερικής κατανάλωσης έκθεση, με τον τίτλο «Background memorandum for Greece» και ημερομηνία 3 Μάρτη 1947, αποτελεί φυσικά προπομπό της έκφρασης του Δόγματος Τρούμαν (12 Μάρτη 1947), αφού την ίδια εποχή η Μεγάλη Βρετανία έχει δηλώσει στις ΗΠΑ ότι δεν μπορεί πια να ξοδεύει λεφτά στην Ελλάδα. Πιθανότατα αυτή η δήλωση της Μεγάλης Βρετανίας έφερε τον Πολ Α. Πόρτερ στην Ελλάδα.
Η έκθεση αυτή, αλλά και το προσωπικό ημερολόγιο του Πολ Α. Πόρτερ έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις «Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις» και πιο πρόσφατα σε μια σειρά βιβλίων της εφημερίδας «Το Βήμα» με τον τίτλο «Ζητείται: Ένα θαύμα για την Ελλάδα. Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου, 20 Ιανουαρίου-27 Φεβρουαρίου 1947».
Ο δεύτερος είναι ο Πολ Ρ. Πόρτερ. Αυτός έμεινε στην Ελλάδα ως αρχηγός της αμερικανικής αποστολής για την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ την περίοδο Σεπτεμβρίου 1949-Νοεμβρίου 1950. Να υπενθυμίσω επίσης ότι το σχέδιο Μάρσαλ ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Ευρώπη έναν χρόνο μετά την δημόσια έκφραση του Δόγματος Τρούμαν, δηλαδή τον Απρίλιο του 1948.
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
13 Σεπτεμβρίου, 2011 7:02 μμ
Είσαι σίγουρος; Από όσο γνωρίζω, το περιστατικό έγινε το 1947. Ο Πόλ Α. Πόρτερ ήταν επικεφαλής τότε. Ο Πολ Ρ. Πόρτερ ανέλαβε από το 1949 και μετά.
imwrong
13 Σεπτεμβρίου, 2011 8:51 μμ
δεν υπάρχει το περιστατικό στο ημερολόγιό του αφενός, και αφετέρου δεν υπήρχε ακόμα σχέδιο Μάρσαλ όταν ήταν ο Πολ Α. Πόρτερ εδώ, άρα ούτε και δικαιοδοσία ούτε και τα ειδικά προνόμια της αμερικανικής αποστολής. Από το βιβλίο που έχω διαβάσει, δε νομίζω ότι θα έκανε και κάτι τέτοιο.
Ο Στέφανος Στεφανόπουλος ήταν περιέργως όλο αυτό το διάστημα υπουργός συντονισμού (εσωτερικών), αν πιστέψουμε την wikipedia [1946-1950]. Έχεις κάποια πηγή που να λέει ακριβώς πότε έγινε το περιστατικό;
Dvořák
13 Σεπτεμβρίου, 2011 2:15 μμ
A.M.Α.G, με αναγραμματισμό γίνεται M.A.G.A, αν διαβαστεί ανάποδα γίνεται G.A.M.A.
Συμπέρασμα: όσο είμαστε παθητικοί τους κάνουμε μάγκες και μας gamane.
nick
13 Σεπτεμβρίου, 2011 6:43 μμ
Δυστυχώς το περιβάλλον είναι χαοτικό και ουδείς μπορεί να προβλέψει το άμεσο μέλλον.
Ακόμα και σε αυτή την χιουμοριστική αναπαράσταση φαίνεται πόσο προβληματική είναι η κατάσταση.