Στο δεύτερο μέρος του «αφιερώματος» για τα 75 χρόνια από την Κοινωνική Επανάσταση της Ισπανίας παραθέτω αποσπάσματα από τη βιβλιογραφία που έχουν να κάνουν με την οργάνωση της ζωής κατά τη διάρκεια της κοινωνικής επανάστασης αλλά και με το είδος και την ποιότητα των κοινωνικών διεργασιών που συνέβησαν στην ισπανική κοινωνία μέσα από την άνθιση του ισπανικού αναρχικού κινήματος.
Επίσης υπάρχει το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του 1997 «Vivir la Utopia»(Ζώντας την Ουτοπία) στο οποίο προβάλονται οι αυθεντικές μαρτυρίες των αγωνιστών της εποχής, μέσα από συνεντεύξεις τους στο φακό, και οπτικό-ακουστικό υλικό της εποχής. Στο ντοκιμαντέρ γίνεται λόγος για τις έννοιες «αυτοδιεύθυνση» αλλά και για το πρόταγμα του ελευθεριακού κομμουνισμού το οποίο υπήρχε στο πρόγραμμα της CNT από την ίδρυση της το 1910-1911 αλλά και στο μανιφέστο του ελευθεριακού κομμουνισμού, ένα κείμενο του Ισαάκ Πουέντε το οποίο και ψηφίστηκε το Μάιο του ’36. Άλλη σημαντική στιγμή είναι η ιδρυτική διακήρυξη της AIT(Το Ισπανικό τμήμα της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών)το 1912. Προτίμησα την έκδοση με τους αγγλικούς υπότιτλους μιας και η ελληνική μεταγλώττιση που κυκλοφορεί είναι φτωχή ηχητικά και αρκετά κουραστική.
***
(..)«Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο ισπανικός αναρχοσυνδικαλισμός αποφεύγει όσο είναι δυνατό να χρησιμοποιεί εκφράσεις που συνηθίζονται στο μαρξιστικό κίνημα. Η «απαλλοτρίωση» είναι αρνητική έννοια. Σπάνια την συναντούμε στο λεξιλόγιο των Ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών. Ο κολλεκτιβισμός και ο ελευθεριακός κομμουνισμός είναι θετικές έννοιες. Η σύγχρονη διατύπωση του προγράμματος των Ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών έγινε το 1931 στο συνέδριο της C.N.T. στη Μαδρίτη, λίγο μετά από τη πτώση της μοναρχίας. Ο κολλεκτιβισμός το 1936 πραγματοποιήθηκε σε γενικέ γραμμές με βάση αυτό το πρόγραμμα. Τα κυριότερα σημεία του είναι:
- 1. Αναποζημίωτη απαλλοτρίωση των μεγάλων ιδιοκτησιών, των ακαλλιέργητων κτημάτων, των θηρευτικών περιοχών και όλων των άλλων γαιοκτησιών που είναι κατάλληλες για καλλιέργειες γεωργικών προϊόντων, μετατροπή όλης αυτής της γης και της ατομικής ιδιοκτησίας σε κοινοτική γη, ακύρωση όλων των μισθωμάτων και δημιουργία νέων θεσμών, οι βασικές αρχές των οποίων θα καθορισθούν από τα συνδικάτα σύμφωνα με τις τοπικές συνθήκες.
- 2. Κατάσχεση του ζωοκομικού κεφαλαίου, του σπόρου, των γεωργικών εργαλείων και μηχανών.
- 3. Ανάληψη των απαλλοτριωμένων γαιών και συλλογική καλλιέργεια. Διοίκηση των γεωργικών επιχειρήσεων από τα συνδικάτα. Κατάργηση όλων των αγροτικών φόρων και υποθηκών, που επιβαρύνουν τους μικρο-γεωργούς, εφόσον καλλιεργούν οι ίδιοι τη γη και δεν εκμεταλλεύονται εργάτες.
- 4. Κατάργηση όλων των μισθωμάτων που πληρώνουν οι μικρο-μισθωτές σε είδος στους ιδιοκτήτες ή στους μεσάζοντες.
Το πρόγραμμα συμπληρώθηκε με προτάσεις για την κοινή εργασία και οικονομία στις αγροτικές περιοχές. Οι Ισπανοί γεωργοί ήταν, όπως και οι εργάτες της βιομηχανίας, οργανωμένοι σε συνδικάτα και σωματεία. Οι Ισπανοί γεωργοί ήταν, όπως και οι εργάτες της βιομηχανίας, οργανωμένοι σε συνδικάτα και σωματεία. Αυτά τα σωματεία ήταν στη μεγάλη πλειοψηφία τους με το μέρος της Δημοκρατίας. Μετά την 19η Ιουλίου προσχώρησαν εθελοντικά στα σωματεία και συνήθως και στις νέες κολλεκτίβες. Δεν ασκήθηκε βία για την είσοδο στις κολλεκτίβες.
Μετά τη νίκη των γεωργών η γη καλλιεργόταν σε όλα τα μέρη της Δημοκρατίας συλλογικά. Το σωματείο έδινε προιόντα στις υπηρεσίες διανομής στις πόλεις. Τα μέλη της κολλεκτίβας έπαιρναν μια εβδομαδιαία προκαταβολή σε χρήμα και τρόφιμα από την κοινή αποθήκη. Στο τέλος του χρόνου τα πλεονάσματα μοιράζοταν εξίσου σε όλους.
Ορισμένα ποσά φυλαγόταν για την αγορά μηχανών και άλλων αντικειμένων. Το σύστημα του μισθού καταργήθηκε. Το σύστημα του μισθού καταργήθηκε. Στη θέση του μπήκε ένα νέο σύστημα: Η διανομή του προιόντος της κοινής εργασίας. Στις κολλεκτίβες επικρατούσε η αρχή: «Ένας για όλους και όλοι για έναν.»
(…) Το 1937, την εποχή των πορτοκαλιών, ταξίδευα με τον Fenner Brockway, αρχηγό του ανεξάρτητου εργατικού κόμματος της Αγγλίας στην περιοχή της Βαλέντσιας. Ο Fenner θέλησε να αγοράσει πορτοκάλια. «Δεν πουλάμε», του εξήγησαν οι αγρότες. «Δεν υπάρχει δυνατότητα να πάρουμε μερικά πορτοκάλια εδώ, στην περιοχή των πορτοκαλιών;». «Όσα θέλετε αλλά όχι με πληρωμή», ήταν η απάντηση. Μας γέμισαν ένα σακί με πορτοκάλια και μας τα δώρισαν. Η προσπάθεια μας να τα πληρώσουμε παρέμεινε άκαρπη. «Όταν έλθουμε στη Μπαρτσελώνα, θα μπορέσετε να μας δώσετε κάτι από το πλεόνασμα των προϊόντων σας». Αυτοί οι αγρότες είχαν εφαρμόσει τον ελευθεριακό κομμουνισμό.» ***
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αουγκουστίν Σούχι
«Κολλεκτιβισμός και Αυτοδιαχείρηρη στην Ισπανία 1936-1939»
***
» Μια μέρα του Οκτώβρη του 1868, έφτασε στη Μαδρίτη ένας Ιταλός, ο Τζουζέπε Φανέλι. Ήταν περίπου σαράντα χρόνων, μηχανικός στο επάγγελμα. είχε ένα πυκνό μαύρο γένι, σπινθηροβόλα μάτια, ήταν ψηλός και έδειχνε μια έντονη αποφασιστικότητα. Αμέσως μετά την άφιξη του αναζήτησε μια διεύθυνση που είχε γραμμένη στο σημειωματάριο του: ένα καφενείο όπου συνάντησε μια ομάδα εργατών. Οι περισσότεροι ήταν τυπογράφοι στα μικρά τυπογραφεία της ισπανικής πρωτεύουσας. (…) «Επι τρία η τέσσερα βράδια, ο Φανέλι μας έκανε την προπαγάνδα του. Μας μιλούσε σε περιπάτους και σε καφενεία. Ακόμη μας άφησε τα καταστατικά της Διεθνούς, το πρόγραμμα της συμμαχίας των δημοκρατικών σοσιαλιστών και μερικά νούμερα της Campana με άρθρα και λόγους του Μπακούνιν. Προτού μας αποχαιρετήσει, μας παρακάλεσε να βγάλουμε μια ομαδική φωτογραφία, όπου αυτός κάθεται στη μέση».
Κανένας από τους ακροατές του δεν είχε ξανακούσει γι’αυτή την οργάνωση, τη Διεθνή Ένωση των Εργατών, μέχρι τον ερχομό στην Ισπανία του μυστικού της πράκτορα, του Φανέλι. Ο Φανέλι ήταν οπαδός του Μπακούνιν, ανήκε στην «αντιαυταρχική» πτέρυγα της Πρώτης Διεθνούς και το μήνυμα που έφερνε στην Ισπανία ήταν αυτό του αναρχισμού».(…)
(…) ο ισπανικός αναρχισμός εκφράζει μια βαθιά αντίσταση στην καπιταλιστική εξέλιξη, μια αντίσταση ενάντια στην υλική πρόοδο, όπως αυτή νοείται στις ευρωπαικές χώρες βιομηχανικές χώρες, και ταυτόχρονα ενάντια στο μαρξιστικό σχήμα της ιστορικής εξέλιξης. Ενώ, σ’αυτό το σχήμα, η αστική τάξη εμφανίζεται σαν μια πρόσκαιρη επαναστατική δύναμη, η καπιταλιστική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σαν αναγκαία φάση, η πειθαρχία και η συγκέντρωση σαν αναπόφευκτες προσταγές της εκβιομηχάνισης, οι Ισπανοί εργάτες και αγρότες με μια στοιχειώδη βία αποκρούουν αυτές τις «προόδους». Δεν θαυμάζουν με κανένα τρόπο τις επιτυχίες του αγγλικού, γαλλικού ή γερμανικού προλεταριάτου. Αρνούνται να το ακολουθήσουν σε αυτό το δρόμο. Ενστερνίστηκαν την ορθολογική αναγκαιότητα της καπιταλιστικής εξέλιξης τόσο λίγο όσο και τον καταναλωτικό φετιχισμό του. Αγωνίζονται ενάντια σ’ένα σύστημα που του φαίνεται απάνθρωπο, και ενάντια στην αποξένωση που φέρνει μαζί του. Μισούν τον καπιταλισμό μ’ένα μίσος για το ποιίο οι σύντροφοι τους στην δυτική ευρώπη δεν είναι πια ικανοί. Σε αυτή την εξήγηση υπάρχει όπως πιστεύω, πολλή αλήθεια. Μπορεί να επικαλεστεί το γεγονός ότι, ενάντια στις προσδοκίες των Μαρξ και Ένγκελς, δεν ήταν οι προηγμένες χώρες εκείνες όπου νίκησε η «κοινωνική επανάσταση». Δεν ήταν ούτε η αγγλική, ούτε η γερμανική, ούτε η αμερικάνικη, αλλά κοινωνίες όπου ο καπιταλισμός ήταν ξένος και επιφανειακός. Από αυτά δεν συνάγεται, όσον αφορά την Ισπανία, ότι οι αναρχικοί ήταν απλά «υπολείμματα παρελθόντος». Όποιος ονομάζει το κίνημα τους πρωτόγονο, στηρίζεται σ’εκείνο το ιστορικό σχ’ημα που εδώ τίθεται υπό εξέταση. Οι Ισπανοί επαναστάτες δεν ήταν «καταστροφείς μηχανών». Οι επιθυμίες τους δεν σκόπευαν στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον. Ένα άλλον μέλλον από αυτό που τους επιφύλασσε ο καπιταλισμός. Και στη μικρή διάρκεια του θριάμβου τους δεν έκλεισαν τα εργοστάσια, αλλά εξυπηρέτησαν μ’αυτά τις δικές τους ανάγκες, και τα πήραν στα δικά τους χέρια.»
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργερ «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» σελ. 31-32. 40-41, εκδόσεις Οδυσσέας.
***
(…) Ο πατέρας μου επέστρεψε στο μέτωπο. Η μητέρα μου πήγε στις αναρχικές πολιτοφυλακές που αποστολή τους ήταν να περιφρουρούν τα κτήρια που έπρεπε να κρατήσει η CNT-FAI προκειμένου να μην τεθεί η Βαρκελώνη υπό τον έλεγχο των στρατιωτικού και πολιτικού μηχανισμού των κομμουνιστών.
Εκείνο τον καιρό με φώναζαν «Palito»[σπίρτο] και μαζί με άλλα παιδιά μας φρόντιζαν σ’ένα κολεκτιβιστικό παιδικό σταθμό, οργανωμένο από οικογένειες που συμμετείχαν στην πολιτική κινητοποίηση. Ο παιδικός σταθμός είχε επανδρωθεί με πασιφιστές και πρώην καλόγριες που είχαν ασπασθεί τα ελευθεριακά ιδανικά. Τα αναρχικά παιδιά είχαμε μοιράσει μεταξύ μας τα καθήκοντα -όπως το μαγείρεμα, την καθαριότητα, τη διασκέδαση και την αυτοάμυνα- με χαοτική ανεπάρκεια. Όμως ήμασταν αυτοί που παίρναμε τις αποφάσεις. Κάναμε εναλλαγή καθηκόντων σχεδόν καθημερινά. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές προσπάθησαν να επιβάλλουν μια ιεραρχική οργάνωση με λιλιπούτειους κομισάριους και υποχρεωτικό χαιρετισμό. Πήγαν ακόμα να ανακοινώνουν τα γεύματα με σάλπισμα.
Όταν οι μικροί κομμουνιστές εμφανίστηκαν με ένα μεγάλο πορτραίτο του Στάλιν, τους γιουχάραμε και γελάσαμε μαζί τους: «Εμείς είμαστε ελεύθεροι, καθίκια». Οι μικροί «κόκκινοι» αιφνιδιάστηκαν και πήγαν να παραπονεθούν στο κόμμα. Ήρθε τότε ένας ενήλικος. Άρχισε τις ρητορίες: «Για να κερδίσουμε τον πόλεμο χρειάζεται πειθαρχεία και τάξη». Εμείς τότε περάσαμε στην άμεση δράση. Για αρχή κάναμε «απεργία». Παντού υπήρχαν βρώμικα πιάτα.. Οι κομμουνιστές έπρεπε να αφήσουν την στρατιωτική τους υπηρεσία για να έρθουν να καθαρίσουν. Μετά αρχίσαμε να μαγειρεύουμε μόνο για τα ελεύθερα παιδιά. Οι κόκκινοι παραδόθηκαν. Γίναμε όλοι «Hijos Del Pueblo»[παιδιά του λαού]. Ισότητα και ελευθεριακός κομμουνισμός.» (…) Η κουλτούρα για το λαό ήταν μια από τις διαρκείς απαιτήσεις της CNT-FAI. Ο κολεκτιβιστικός παιδικός σταθμός λειτουργούσε και σαν δημοτικό σχολείο. Δάσκαλοι που είχαν δουλέψει στα Σχολεία Φερρέρ [1] απαλλαγήκανε από τα καθήκοντα τους στις πολιτοφυλακές και τους δόθηκαν θέσεις στα σχολεία της Καταλονίας. Ακόμα και τα «burgesitos»[«αστάκια»] παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Στο δικό μας σχολείο, τα παιδιά ήταν αυτά που οργάνωναν το πρόγραμμα των μαθημάτων. Μισούσαμε το μιλιταρισμό και τη θρησκεία ενώ -έχοντας το πάρει από τους γονείς μας- η τέχνη και η κουλτούρα ήταν τα μεγάλα πάθη μας. Τραγουδούσαμε, γράφαμε εκθέσεις για τους κλασικούς συγγραφείς, παίζαμε επαναστατικά θεατρικά έργα και απαιτούσαμε προβολή ταινιών. (…)
Σημείωση : [1] Εκτεταμένο εκπαιδευτικό πείραμα που ξεκίνησε ο αναρχικός δάσκαλος Φρανσίσκο Φερρέρ. Εκατοντάδες σχολεία «Φερρέρ»(Μοντέρνα Σχολεία) είχαν ανοίξει από τη δεκαετία του ’20 σ’όλη την Ισπανία, χρηματοδοτούμενα από τη CNT. Υπολογίζεται ότι 60.000 παιδιά φοιτούσαν στα «Σχολεία Φερρέρ».
Απόσπασμα από το «Η ζωή στην επαναστατημένη Βαρκελώνη» του Manolo Gonzalez.
(όπως υπάρχει στο τέλος της έκδοσης της νουβέλας «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Ντουρούτι» του Πέντρο ντε Παζ.Εκδόσεις Δαίμων του τυπογραφείου.)
***
(…) «Λίγο πριν ξεκινήσει η φάλαγγα, ο Ντουρρούτι, που μιλούσε στους μεταλλουργούς που βρίσκονταν στα θωρακισμένα φορτηγά, δέχτηκε τον Καναδό δημοσιογράφο Βαν Πάασεν. Ο Βαν Πάασεν δημοσίευσε τη μακριά τους συζήτηση στην εφημερίδα «Νταίηλυ Στάρ» κάτω από την επικεφαλίδα «2.000.000 Αναρχικοί πολεμάνε για την επανάσταση, λέει ο Ισπανός ηγέτης». (…)
(….)» Θα βρεθείτε καθισμένοι πάνω σ’ένα σωρό από ερείπια, ακόμη και αν θριαμβεύσετε», τόλμησε να πει ο Βαν Πάασεν για να διακόψει το ρεμβασμό του.
«Πάντα ζούσαμε σε τρώγλες και σε τρύπες στους τοίχους», είπε ήσυχα. «Θα ξέρουμε πως να βολευτούμε για λίγο καιρό. Γιατι δεν πρέπει να ξεχνάς ότι μπορούμε και να χτίσουμε, Εμείς είμαστε που χτίσαμε αυτά τα παλάτια και τις πόλεις, εδώ στην Ισπανία, και στην Αμερική και παντού.
Εμείς, οι εργάτες. Μπορούμε να χτίσουμε αλλά για να τ’αντικαταστήσουμε. Και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε καθόλου τα ερείπια. Πρόκειται να κληρονομήσουμε τη γη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι’αυτό. Η αστική τάξη μπορεί και να ερειπώσει τον ίδιο της τον κόσμο πριν εξαφανιστεί απ’το προσκήνιο της ιστορίας.
Κουβαλάμε ένα καινούργιο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας», είπε ψιθυρίζοντας βραχνά. Και πρόσθεσε:
«Εκείνος ο κόσμος γεννιέται αυτή τη στιγμή».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Άμπελ Παζ «Ντουρρούτι, η Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία 1896-1936», εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
Τη δεκαετία του ’20 ο κυβερνήτης και ο αρχηγός της αστυνομίας είχαν οργανώσει, με τη βοήθεια των αφεντικών, ομάδες πιστολάδων που τρομοκρατούσαν τους απεργούς εργάτες και τα μέλη των συνδικάτων.
Η δημιουργία ένοπλων ομάδων αυτοάμυνας, καθώς η FAI ιδρύθηκε πολύ αργότερα, ήταν η απάντηση στην τρομοκρατία των καπιταλιστών. Η ομάδα los solidarios δημιουργήθηκε από μέλη συνδικάτων που γνωριζόταν μεταξύ τους από τη δουλειά ή τη γειτονιά.
Μέλη της ομάδας los solidarios (1923-1926)
- Φρανσίσκο Ασκάσο από την Αραγονία, σερβιτόρος, γεννημένος το 1901.
- Ραμόνα Μπέρνι, υφάντρια.
- Εουσέμπιο Μπράου, χύτης, σκοτώθηκε το 1923 από τους αστυνομικούς.
- Μανουέλ Κάμπος από την Καστίλη, χτίστης.
- Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, μηχανικός και εφαρμοστής από την Λεόν, γεννημένος το 1896.
- Αουρέλιο Φερνάντεθ από την Αστούρια, μηχανικός, γεννημένος το 1897.
- Χουάν Γκαρθία Ολιβέρ από την Καταλονία, σερβιτόρος, γεννημένος το 1901.
- Μιγκέλ Γκαρθία Βιβάνκος από τη Μούρκια, λιμενεργάτης, ζωγράφος, σοφέρ, γεννημένος το 1895.
- Γκρεγκόριο Χοβέρ, ξυλουργός.
- Χούλια Λόπεθ Μαινάρ, μαγείρισσα.
- Αλφόνσο Μιγκέλ, τεχνίτης ξυλουργός.
- Πεπίτα Νοτ, μαγείρισσα.
- Αντόνιο Ορτίθ, επιπλοποιός.
- Ρικάρντο Σανθ από τη Βαλένθια, υφαντουργός, γεννημένος το 1898.
- Γκρεγκόριο Σορμπιέλα η Σουμπερβιέλα από τη Ναβάρα, μηχανικός.
- Μαρία Λουίζα Τεχεδόρ, μοδίστρα.
- Μανουέλ τόρες Εσκαρτίν από την Αραγονία, φούρναρης, γεννημένος το 1901.
- Αντόνιο «Ελ Τότο», μεροκαματιάρης.
H ταινία libertarias γυρίστηκε το 1996 και βασίζεται πάνω στην ιστορία των mujeres libres( ελεύθερες γυναίκες). Γυναικείων αναρχικών ομάδων που ανάδειξαν με τη στάση τους το πρόβλημα του σεξισμού και των προκαταλήψεων για τις γυναίκες στην ισπανική κοινωνική επανάσταση.
konstantinos
20 Ιουλίου, 2011 6:46 μμ
Nice….
Xanadu
20 Ιουλίου, 2011 7:10 μμ
Το Viva La Utopia ειναι όντως εξαιρετικο ντοκυμαντερ αν και η ελληνικη μεταγλωτισση όντως δεν παλευεται 😦
Επισης, ενα πολυ πολυ καλο βιβλιο για την ιστορια του ελευθεριακου κινήματος μετα το τελος του εμφυλίου και κατα τη διάκρεια της δικτατορίας ειναι το γνωστο «Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα» του Κ.Φλώρου, το οποιο διατίθεται χωρις αντίτιμο και μπορειτε να το βρείτε και σε ηλεκτρονική μορφή στην εξής διεύθυνση: alfa.espiv.net
Το παιδι που έγραψε το βιβλιο εκανε εξαιρετικη δουλεια, ο ιδιος ταξιδεψε μεχρι την Ισπανια για να βρει πληροφοριες και εψαξε να βρει μαρτυριες ανθρωπων του τοτε που ζουνε ακομα αλλα και γραπτα ντοκουμεντα (οσα εχουν απομεινει γιατι παρα πολλα εχουν καταστραφει). Μπορει να αποτελεσει σημειο αναφορας καθως περιεχει παρα πολυ αναλυτικες πληροφοριες
catalternative
20 Ιουλίου, 2011 7:18 μμ
Τέλεια….και έλεγα που θα το βρω…που θα το βρω… 😀
catalternative
20 Ιουλίου, 2011 7:12 μμ
Εξαιρετικός rising!!!! Φοβερά τα αποσπάσματα… 😀
χαιρετίσματα στην εξουσία
20 Ιουλίου, 2011 7:51 μμ
απο http://xairetismata-stin-exousia.blogspot.com/
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ
»Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών. Λόγοι πολιτικοί, αίτια κρατικά, το συμφέρον αυτής της ίδιας της υπόθεσης για την οποία χύσατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν τώρα πίσω, μερικούς από σας, στην πατρίδα σας, άλλους σε αναγκαστική εξορία. Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είσαστε η ιστορία. Γίνατε πρόσωπα μυθικά. Είσαστε το ηρωικό παράδειγμα της σταθερότητας και της διεθνούς απήχησης της Δημοκρατίας. Δεν θα σας ξεχάσουμε και όταν βγάλει φύλλο και πάλι το δένδρο της ελιάς, το δένδρο της ειρήνης, και αυτά μπλεχτούν με τα φύλλα της δάφνης για τη νίκη της Ισπανικής Δημοκρατίας, ελάτε πάλι πίσω»!!!
ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ,αποχαιρετώντας τους αγωνιστές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ.
Τον Δεκέμβριο του 1936, η Κομιντέρν αποφάσισε τη σύσταση τμημάτων εθελοντών, κομμουνιστών και μη, οι οποίοι θα πολεμούσαν εναντίον των δυνάμεων του Φράνκο, και τα οποία έμειναν γνωστά ως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Στα τρία χρόνια, που διήρκεσε ο πόλεμος, 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Δέκα χιλιάδες από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.
H πρώτη συμπαγής ομάδα ελλήνων αγωνιστών έφθασε στην πόλη Αλμπαθέτε, η οποία ήταν το κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης των Διεθνών Ταξιαρχιών, τον Οκτώβριο του 1936, και εντάχθηκε στον «Βαλκανικό λόχο» του τάγματος «Ντιμιτρόφ» της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας. Πάντως αρκετοί Ελληνες βρίσκονταν ήδη εκεί, διάσπαρτοι σε διάφορες άλλες μονάδες. Στα μέσα του 1937 συγκροτήθηκε ο ελληνικός λόχος, ο οποίος ονομάστηκε για λίγο «Νίκος Ζαχαριάδης» και αργότερα «Ρήγας Φερραίος», με διοικητή τον Γιάννη Παντελιά και πολιτικό επίτροπο το Δημήτρης Σακαρέλο, δραπέτη των φυλακών της Αίγινας.
Οι Έλληνες εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300-400 άτομα, Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες: τους Έλληνες του εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους.
Η πρώτη ομάδα των εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον Βαλκανικό Λόχο που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο αγγλικό).
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας με έδρα της εκείνη την εποχή τη Μασσαλία, λειτουργώντας ως συντονιστικό κέντρο που εξασφάλιζε τη μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού και προπαγανδιστικού υλικού σε ολόκληρη την υφήλιο. Η συνεισφορά της δεν εξαντλείται μόνο στην παρουσία δεκάδων Ελλήνων ναυτεργατών στο μέτωπο, αλλά και στη δράση της στα πλοία, όπου τα πληρώματα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν την αποστολή υλικού προς τους φαλαγγίτες του Φράνκο.
Μεγάλη ομάδα των Ελλήνων εθελοντών προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις τάξεις της ελληνοαμερικανικής κομμουνιστικής κίνησης του μεσοπολέμου,καθώς και από την Αγγλία από την οποία προήλθε ένα σημαντικό τμήμα εθελοντών κυρίως Κυπριακής καταγωγής.
Το 1938 είχαμε μεγάλη αύξηση των Ελλήνων και Κυπρίων εθελοντών που πήγαν στην Ισπανία. Aποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και ενός δεύτερου Ελληνικού Λόχου, αυτή την φορά χωρίς όνομα, που ανήκε στην 129η Διεθνή Ταξιαρχία. Διοικητής αυτού του 2ου Ελληνικού λόχου ήταν ο Κυπριος Μιχάλης Οικονομίδης. Μετά απο λίγο καιρό στάλθηκε στο μέτωπο της Αραγωνίας όπου βρήκε τον λόχο “Ρήγα Φεραίο” και πόλεμησαν μαζί απέναντι στους Φασίστες.
Η τελευταία μάχη που συμμετείχαν Ελληνες ήταν η μάχη του Έβρου. Μετ΄απο εκεί όσοι Έλληνες δεν σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών αναγκάστηκαν να πάνε στην Καταλωνία. Όλοι οι εθελοντές αναγκάστηκαν να φύγουν απο την Ισπανία, αφού οι Διεθνείς Ταξιαρχίες θα έπαυαν να πολεμούν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι γυρίσαν στις πατρίδες τους, όμως στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίσς του Μεταξά ήταν δύσκολη η επιστροφή. Έτσι οι περισσότεροι πήγαν στην Γαλλία οπού αργότερα θα πολεμούσαν πάλι απένατι στους Φασίστες, αυτή την φορά με το μέρος της Γαλλικής Αντίστασης.
Να σημειώσουμε επίσης ότι τα πρώτα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν οι Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ.
Επίσης στην Ισπανία πολέμησε ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαιωάννου. Ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους εθελοντές και πολέμησε στη μάχη της Αντιούχα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.
Τα μηνύματα του αγώνα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι σήμερα. η μόνη επιλογή απέναντι στο φασισμό είναι ο ασυμβίβαστος και ανειρήνευτος αγώνας για να μπορέσουμε να κτίσουμε το δικό μας αύριο. Η διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι πάντα επίκαιρη το «NO PASARAN» πρέπει να ξανακουστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πιο μαζικά και πιο δυνατά από ποτέ!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ
»Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών. Λόγοι πολιτικοί, αίτια κρατικά, το συμφέρον αυτής της ίδιας της υπόθεσης για την οποία χύσατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν τώρα πίσω, μερικούς από σας, στην πατρίδα σας, άλλους σε αναγκαστική εξορία. Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είσαστε η ιστορία. Γίνατε πρόσωπα μυθικά. Είσαστε το ηρωικό παράδειγμα της σταθερότητας και της διεθνούς απήχησης της Δημοκρατίας. Δεν θα σας ξεχάσουμε και όταν βγάλει φύλλο και πάλι το δένδρο της ελιάς, το δένδρο της ειρήνης, και αυτά μπλεχτούν με τα φύλλα της δάφνης για τη νίκη της Ισπανικής Δημοκρατίας, ελάτε πάλι πίσω»!!!
ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ,αποχαιρετώντας τους αγωνιστές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ.
Τον Δεκέμβριο του 1936, η Κομιντέρν αποφάσισε τη σύσταση τμημάτων εθελοντών, κομμουνιστών και μη, οι οποίοι θα πολεμούσαν εναντίον των δυνάμεων του Φράνκο, και τα οποία έμειναν γνωστά ως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Στα τρία χρόνια, που διήρκεσε ο πόλεμος, 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Δέκα χιλιάδες από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.
H πρώτη συμπαγής ομάδα ελλήνων αγωνιστών έφθασε στην πόλη Αλμπαθέτε, η οποία ήταν το κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης των Διεθνών Ταξιαρχιών, τον Οκτώβριο του 1936, και εντάχθηκε στον «Βαλκανικό λόχο» του τάγματος «Ντιμιτρόφ» της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας. Πάντως αρκετοί Ελληνες βρίσκονταν ήδη εκεί, διάσπαρτοι σε διάφορες άλλες μονάδες. Στα μέσα του 1937 συγκροτήθηκε ο ελληνικός λόχος, ο οποίος ονομάστηκε για λίγο «Νίκος Ζαχαριάδης» και αργότερα «Ρήγας Φερραίος», με διοικητή τον Γιάννη Παντελιά και πολιτικό επίτροπο το Δημήτρης Σακαρέλο, δραπέτη των φυλακών της Αίγινας.
Οι Έλληνες εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300-400 άτομα, Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες: τους Έλληνες του εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους.
Η πρώτη ομάδα των εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον Βαλκανικό Λόχο που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο αγγλικό).
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας με έδρα της εκείνη την εποχή τη Μασσαλία, λειτουργώντας ως συντονιστικό κέντρο που εξασφάλιζε τη μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού και προπαγανδιστικού υλικού σε ολόκληρη την υφήλιο. Η συνεισφορά της δεν εξαντλείται μόνο στην παρουσία δεκάδων Ελλήνων ναυτεργατών στο μέτωπο, αλλά και στη δράση της στα πλοία, όπου τα πληρώματα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν την αποστολή υλικού προς τους φαλαγγίτες του Φράνκο.
Μεγάλη ομάδα των Ελλήνων εθελοντών προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις τάξεις της ελληνοαμερικανικής κομμουνιστικής κίνησης του μεσοπολέμου,καθώς και από την Αγγλία από την οποία προήλθε ένα σημαντικό τμήμα εθελοντών κυρίως Κυπριακής καταγωγής.
Το 1938 είχαμε μεγάλη αύξηση των Ελλήνων και Κυπρίων εθελοντών που πήγαν στην Ισπανία. Aποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και ενός δεύτερου Ελληνικού Λόχου, αυτή την φορά χωρίς όνομα, που ανήκε στην 129η Διεθνή Ταξιαρχία. Διοικητής αυτού του 2ου Ελληνικού λόχου ήταν ο Κυπριος Μιχάλης Οικονομίδης. Μετά απο λίγο καιρό στάλθηκε στο μέτωπο της Αραγωνίας όπου βρήκε τον λόχο “Ρήγα Φεραίο” και πόλεμησαν μαζί απέναντι στους Φασίστες.
Η τελευταία μάχη που συμμετείχαν Ελληνες ήταν η μάχη του Έβρου. Μετ΄απο εκεί όσοι Έλληνες δεν σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών αναγκάστηκαν να πάνε στην Καταλωνία. Όλοι οι εθελοντές αναγκάστηκαν να φύγουν απο την Ισπανία, αφού οι Διεθνείς Ταξιαρχίες θα έπαυαν να πολεμούν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι γυρίσαν στις πατρίδες τους, όμως στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίσς του Μεταξά ήταν δύσκολη η επιστροφή. Έτσι οι περισσότεροι πήγαν στην Γαλλία οπού αργότερα θα πολεμούσαν πάλι απένατι στους Φασίστες, αυτή την φορά με το μέρος της Γαλλικής Αντίστασης.
Να σημειώσουμε επίσης ότι τα πρώτα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν οι Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ.
Επίσης στην Ισπανία πολέμησε ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαιωάννου. Ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους εθελοντές και πολέμησε στη μάχη της Αντιούχα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.
Τα μηνύματα του αγώνα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι σήμερα. η μόνη επιλογή απέναντι στο φασισμό είναι ο ασυμβίβαστος και ανειρήνευτος αγώνας για να μπορέσουμε να κτίσουμε το δικό μας αύριο. Η διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι πάντα επίκαιρη το «NO PASARAN» πρέπει να ξανακουστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πιο μαζικά και πιο δυνατά από ποτέ!
risinggalaxy
20 Ιουλίου, 2011 9:03 μμ
αν εξαιρέσει κανείς τη «πασιονάρια» τη δήθεν «ηρωίδα» όλα τα άλλα ευπρόσδεκτα 🙂
μοτοσυκλετιστής
21 Ιουλίου, 2011 10:20 πμ
Ε πες όμως και κάτι παραπάνω ρε Rising.
Γιατί τέτοιο…πάθος με την πασιονάρια?
risinggalaxy
21 Ιουλίου, 2011 12:17 μμ
χρεώνεται την παράδοση του χρυσού της ισπανίας στους σταλινικούς και την μεταφορά του στη ρωσσία, τα βασανιστήρια αναρχικών και μαρξιστών στα κρατητήρια της Μαδρίτης(ούτε κομμουνιστές δεν πέρναγαν απέξω) και υπάρχει και εκείνη η ιστορία με τον στρατηγό των φασιστών που έσωσε από εκτέλεση τελευταία στιγμή ο οποίος μετά συμμετείχε στις εκκαθαρίσεις του Φρανκικού καθεστώτος…ψιλοπράγματα… κάποια στιγμή θα κοιτάξω να πείσω ένα φίλο που έχει μελετήσει σε ακαδημαικό επίπεδο την Ισπανική Επανάσταση να γράψει μερικές αράδες
μοτοσυκλετιστής
21 Ιουλίου, 2011 1:25 μμ
Δεν τα ξέρω όλα αυτά, απλά θα ήθελα και μια πιο αναλυτική επεξήγηση γιατί π.χ. αν έγινε μεταφορά χρυσού στην ΕΣΣΔ στην προοπτική της ήττας της Ισπανικής επανάστασης, τότε είναι άλλο από την κλοπή που υπονοείς (τι υπονοείς δηλαδή, ξεκάθαρα το λες)
Επίσης δεν γνωρίζω την «γνωστή ιστορία» οπότε πες την αν θέλεις.
Σε κάθε περίπτωση τέλος θα ήταν χρήσιμο να γράψει κάτι και ο φίλος σου, γιατί η τεκμηρίωση σε αυτά τα θέματα έχει μια αξία.
risinggalaxy
22 Ιουλίου, 2011 12:58 πμ
για αυτό και λέω ότι θα τον πείσω κάποια στιγμή να γράψει μερικά πράγματα. 🙂
πιπης
20 Ιουλίου, 2011 9:41 μμ
δειτε και αυτο το αφιερωμα με τρια αρθρα στο μπλογκ αυτοποιηση
http://autopoiesis-gr.blogspot.com/search/label/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7
ωραιος rising… θετικα πραγματα χρειαζομαστε … μπουχτισαμε στο θεαμα και την αρνηση
καριων
23 Ιουλίου, 2011 4:37 μμ
Εξαιρετικο το ντοκιμαντερ,επεσε διανα στα πιστευω μου, καθοτι θεωρω την Ισπανικη Επανασταση και ειδικα το Αναρχικο κινημα της εποχης σαν οτι το ρομαντικοτερο,ομορφοτερο,πιο ιδεαλιστικο και αγνο ,τουλαχιστον στον 20ο αιωνα,ισαξιο ή και ανωτερο της Παρισινης Κομμουνας και του Ζαπατα ( φιλος μου βαζει και την εξεγερση του Σπαρτακου στην εξισωση..)
Και να φανταστω οτι διαβαζα προσφατα εκδοση,υποτιθεται »αντικειμενικη» και »ιστορικη» ,που παρουσιαζε το CNT σαν ημι-τρομοκρατικη οργανωση και τον Ντουρουττι σαν εγκληματια του ποινικου δικαιου…ΕΛΕΟΣ.
Αν θυμαμαι τα λογια του Οργουελλ που μου θυμισε σχολιο φιλου απο το Α’ μερος του κειμενου σας,»οσο οι αναρχικοι ειχαν ισχυ,ο κοσμος ηταν μαζι τους και το κινημα νικουσε.Με τα γεγονοτα της Βαρκελωνης και μετα,η Δημοκρατικοι δεν ξαναειχαν νικη…»
Αυτα και χιλια ευχαριστω για τετοιες αναρτησεις.
risinggalaxy
25 Ιουλίου, 2011 11:50 μμ
🙂