Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςΤάσος Λειβαδίτης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος..
Posted on 13 Μαΐου, 2011 10:29 μμ από Μίσος ταξικό
μανικακος
13 Μαΐου, 2011 10:36 μμ
Ber Troll Brecht
13 Μαΐου, 2011 11:34 μμ
με κατι τετοια μπολιαστηκε απο ψευδαισθηση η κουλτουρα μιας ηττημενης και προδομενης γενιας
με κατι τετοια , οπου αν θελεις να λεγεσαι ανθρωπος πρεπει να εισαι στρατευμενος και με κατι αλλα που θρηνουσαν τον πατερουλη της Ιδεας
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο ήσκιος απ’ το μεγάλο φέρετρο του χαράζει
ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων.
Από το φέρετρο που σήμερα το σηκώνουνε στους ώμους τους οι λαοί.
Ο Στάλιν ζει.
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ’ ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
Κοιτάχτε τον.
Νάτος
Πελώριος
Σαν ένα βουνό.
Όπου κι’ αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει.
Κι’ οι εργάτες ανεβασμένοι στην πελώρια σκαλωσιά του ήλιου.
Με τα σφυριά τους σκαλίζουν τη μορφή του στην είσοδο της Ιστορίας.
Ο Στάλιν ζει.
Ακούστε, ακούστε λοιπόν
Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει.
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
ευτυχως ο Λειβαδιτης εγραψε και αλλα σαν το ΔΕΙΛΙΝΟ , που θυμιζουν (σε ανυποπτο χρονο ) οτι εκτος απ την επανασταση υπαρχει και η μελαγχολια
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Jaquou Utopie
13 Μαΐου, 2011 11:42 μμ
η αλήθεια είναι ότι μοίρασαν πολύ ήττα, αλλά αφού αυτό έζησαν… ενώ εμείς που ζήσαμε τίποτα μοιράζουμε τίποτα… μόνο αντικαταθλιπτικά.
Ber Troll Brecht
14 Μαΐου, 2011 12:05 πμ
Αρχιλοχος …..
Ασπίδι μεν Σαΐων τις αγάλλεται, ήν παρά θάμνω
έντος αμώμητος κάλλιπον ούκ εθέλων
αυτός δ’ εξέφυγον θανάτου τέλος ασπίς εκείνη
ερρέτω εξαύτις κτήσομαι ού κακίω.
__________________________
Απο τους Σάιους χαίρεται κάποιος με την ασπίδα
που άρμα αψεγάδιαστο σιμά σ’ ένα δεντρί άθελά μου
την άφησα.
Εγώ ξέφυγα τη μοίρα του θανάτου.
Ας πάει στο διάολογ η ασπίδα.
Αλλην καλύτερη θ αγοράσω
_________________________-
για περισσοτερα εδω http://www.koinotopia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=464%3A2010-09-21-19-39-47&catid=8%3A2009-10-18-20-48-00&Itemid=9&lang=el
mitera
14 Μαΐου, 2011 12:14 πμ
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Γιαννκα
14 Μαΐου, 2011 12:32 πμ
Το ζητούσαν, λοιπόν, σε τι είχα φταίξει, έμενα το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα, πού να βρεις καιρό, έτσι έμεινα εύπιστος κι αγκάλιαζα το κρύο σίδερο της γέφυρας.
……Ενώ απ’ το βάθος, μακριά, με κοίταζε σαν ξένο η πιο δική μου ζωή……
απο τον νυχτερινο επισκεπτη….
koula
14 Μαΐου, 2011 12:42 πμ
το γυαλί είναι το πιο παράξενο χώρισμα
απομονώνει αλλά σε αφήνει να βλέπεις
άλλοτε τις σκιές και άλλοτε πεντακάθαρη την εικόνα
κάθε φορά σου δείχνει τι δε μπορείς να πιάσεις
και παίζει παιχνίδια με το φως
αν δε σκύψεις κοντά, αν δε ρίξεις τη σκιά σου
δε μπορείς να ξέρεις αν από την άλλη μεριά στέκει κάποιος άλλος
αν σε κοιτάζει, αν διαβάζει,
αν σου μιλάει, αν σαστίζει
αν σκύβει και ρίχνει σκιά…
αλλά είναι ωραία θέση για την ανάσα
μένει να ξέρεις τι θέλεις να γράψεις.
K.M.
(asxeto alla ntaks… h SO einai mazi mas 🙂 )
VitaMi
14 Μαΐου, 2011 12:52 πμ
δεν είναι άσχετο, απλά είσαι σταλινικιά και νοσταλγείς τη στάζι
koula
14 Μαΐου, 2011 12:52 πμ
και τη νυσταζι μι σου πω… 🙂
VitaMi
14 Μαΐου, 2011 12:59 πμ
Το nazi δε φτάνει να κρύψει την αντιδημοκρατικότητα σου!
koula
14 Μαΐου, 2011 1:01 πμ
χαχαχχαχαχα
σε προκαμαν αλλοι παλιοβιταμινε! τα’χουν πειειειιειιιιιι… αλλά φευ… δεν εισακουσθησαν…
και τωρα ειναι αργα… 😛
VitaMi
14 Μαΐου, 2011 1:04 πμ
κακό του κεφαλιού τους!
(η ΔΗΜΑΡ το έλεγε: ο σταλιν έχει πολλά ποδάρια)
koula
14 Μαΐου, 2011 1:05 πμ
σταλινοποδαρουσα…
koula
14 Μαΐου, 2011 1:09 πμ
ή αλλιως… η ΡΗΜΑΔ το ελεγε…
καληνυστες!
VitaMi
14 Μαΐου, 2011 1:10 πμ
καληνύχτα
eddie
14 Μαΐου, 2011 1:14 μμ
θελουμε και statha και thesta. Ολο το ανανεωτικο τριο μπελκαντο στον παραλληλογραφο! 🙂
μανικακος
14 Μαΐου, 2011 7:41 μμ
Μάνα σε γέννησε
Μάνα σε γέννησε με μαύρο δέρμα
και μένα η μητέρα μου είναι λευκή,
μα όμως στα χρώματα βάλαμε τέρμα
και όλους μας δένει η ίδια ευχή.
Το χρώμα που έχεις ποτέ δεν με νοιάζει,
σε νιώθω στο πλάι σαν νέο αδελφό
γιατί μες στις φλέβες το αίμα μας μοιάζει
και όσα μου λέγαν εγώ τ’ αψηφώ.
Ζεις σ’ ένα τόπο που είναι μακριά μου
και ίσως να φτάνει αργά η αυγή,
μα_ο ίδιος αέρας φυσάει στη στεριά μου
κι ο ίδιος ο ήλιος φωτίζει την γη.
Ν’ αφήσω την λάμψη σου, θέλω, παρθένα
και μόνο να δώσω μια σκέψη χρυσή
τα ίδια τα όνειρα που έχω για μένα
τα ίδια, θα θέλω, να έχεις και συ !..