του Γαλαξιάρχη
Αν και δεν είμαι φαν των πολιτικο-οικονομικών δημοσκοπήσεων (τις θεωρώ κατά βάση προϊόντα κατά παραγγελία που βρίθουν προχειρότητας), πάντα τους ρίχνω μία ματιά με όση ψυχραιμία και γνώση διαθέτω. Επίσης, επισημαίνω ότι δεν εντυπωσιάζομαι ποτέ από τους «κράχτες» των αριθμών, γιατί, ακόμη κι αν ήταν άκρως επιστημονικές και προσεγμένες, τα νούμερα από μόνα τους κρύβουν ακόμη περισσότερη από τη μισή αλήθεια που αποκαλύπτουν οι δημοσκοπήσεις.
Ωστόσο η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC που δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα» της περασμένης Πέμπτης και προβλήθηκε ως ένδειξη θεαματικής στροφής της κοινωνίας, τράβηξε λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον μου. Πολύ φοβάμαι ότι οι -κατά βάση αριστερών πεποιθήσεων- σχολιαστές, όπως π.χ. η ΙΣΚΡΑ, που βιάστηκαν να μιλήσουν για ριζοσπαστικοποίηση των πολιτών θα πρέπει να συγκρατηθούν και να δουν τα αποτελέσματά της ψυχραιμότερα…
Στο περιθώριο των πολυσυζητημένων, πλην ανούσιων, αποτελεσμάτων της εκλογικής επιρροής στην πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC, υπάρχουν ορισμένα ευρήματα που αξίζουν πολύ περισσότερης προσοχής. Αναφέρομαι στην άποψη του κόσμου σχετικά με την οικονομική κρίση, τις επιλογές διεξόδου και την κυβερνητική πολιτική πάνω στο θέμα. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τα ευρήματα της VPRC, ένας στους τρεις Έλληνες επιθυμεί να προχωρήσει η χώρα σε στάση πληρωμών, ένας στους δύο σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, διαγραφή σημαντικού μέρους του και κρατικοποίηση μεγάλων τραπεζών. Εκ πρώτης όψης τα νούμερα αυτά δείχνουν μία τάση της κοινωνίας για επιθετικές και αποφασιστικές λύσεις, εντελώς έξω από το πνεύμα του μνημονίου και του αργού οικονομικού θανάτου της μεσαίας τάξης που -αποδεδειγμένα πλέον- αυτό επιφέρει. Σωστό συμπέρασμα μεν, διόλου πλήρες δε…
Κατ’ αρχήν τα γκάλοπ των τάσεων της κοινωνίας θα πρέπει πάντα μα πάντα να αξιολογούνται συγκριτικά με βάση παρελθούσες παρόμοιες έρευνες και αν είναι δυνατόν από την ίδια εταιρεία. Κι αυτό διότι η στιγμιαία αποτύπωση των κοινωνικών τάσεων λίγη σημασία έχει. Έτσι λοιπόν, ψάχνοντας στο αρχείο της VPRC, θα βρούμε ότι η προηγούμενη ανάλογη έρευνα με εκείνη του Απριλίου του 2011, έγινε το Μάιο του 2010, την περίοδο δηλαδή που η χώρα έμπαινε στο μνημόνιο.
Αν παραθέσουμε τα τρία βασικά ερωτήματα σχετικά με τις ενέργειες που ζητά ο κόσμος από την κυβέρνηση (στάση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση και διαγραφή χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών – Διάγραμμα 1) θα παρατηρήσουμε ότι το ποσοστό των θετικών απαντήσεων έχει παραμείνει σχεδόν στάσιμο τόσο πριν όσο και ένα χρόνο μετά το μνημόνιο. Εκείνο που έχει αλλάξει εμφανώς είναι το ποσοστό των αρνητικών απαντήσεων, αλλά και η σύγχυση.
Έτσι, το Μάιο του 2010 οι ερωτώμενοι εμφάνιζαν σαφώς μεγαλύτερη βεβαιότητα στις θέσεις τους. Τότε, αθροιστικά τα «ναι» και «όχι» κυμαίνονταν από 76% έως 84%, ενώ τον Απρίλιο του 2011 από 70% ως 72%. Με λίγα λόγια, ένα 30% βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, δηλώνοντας αδυναμία ή αναποφασιστικότητα να εκφέρει γνώμη. Επίσης είναι σίγουρο ότι κάμπτεται η άρνηση στις πιο ριζοσπαστικές λύσεις, παρόλο που ήδη από το 2010 το κοινό τις υιοθετούσε (πλην της στάσης πληρωμών, όπου και από σαφή άρνηση πλέον βρισκόμαστε στην πλήρη ισορροπία μεταξύ αρνητικών και θετικών απαντήσεων).
Λίγο πιο ξεκάθαρα τα συμπεράσματα και για το μνημόνιο αυτό καθεαυτό. Η VPRC παρουσιάζει τα συγκριτικά στοιχεία από το Δεκέμβριο του 2010 έως τον Απρίλιο του 2011 (Διάγραμμα 2) όπου και φαίνεται ότι το ποσοστό αύξησης της απαίτησης για απεμπλοκή από το μνημόνιο, ισούται με τη μείωση της προσήλωσης σε αυτό, η δε απόσταση έχει ανοίξει στις 22 ποσοστιαίες μονάδες (από 13) μέσα σε τέσσερις μόλις μήνες. Και εδώ όμως δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι το ποσοστό του κόσμου που δηλώνει ότι δε γνωρίζει τους όρους του μνημονίου έχει διπλασιαστεί. Επειδή θα ήταν άτοπο να πιστέψουμε ότι στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν το 7% του δείγματος έπαθε αμνησία και πάλι το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η σύγχυση είναι αυξημένη.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι τον Μάιο του 2010, όταν προσφεύγαμε στον τριμερή μηχανισμό στήριξης, το 47% θεωρούσε την κίνηση λανθασμένη και το 33% σωστή. Κατά συνέπεια, ευθύς εξαρχής μόνο ένας στους τρεις υιοθετούσε την υπογραφή του μνημονίου – πάντα σύμφωνα με τις έρευνες της VPRC.
Μύθοι και πραγματικότητες
Ουδέποτε το μνημόνιο έτυχε ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Αντιθέτως, από την πρώτη ημέρα έως και σήμερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν από προβληματισμό ως έντονη δυσφορία, τόσο για την πολιτική επιλογή της κυβέρνησης όσο και για το περιεχόμενο της συμφωνίας με την «τρόικα». Λίγο η κυβερνητική προπαγάνδα, με τον Παπανδρέου να διαλαλεί σε δύση και ανατολή ότι έχει τον κόσμο πλάι του, λίγο περισσότερο η μιντιακή παραπληροφόρηση, πολλοί από μας φτάσαμε να πιστεύουμε ότι υπήρξε έστω και κάποια περίοδος που το κοινό ήθελε το μνημόνιο. Ουδέν αναληθέστερον.
Η πραγματικότητα είναι ότι η δυναμική του ΠΑΣΟΚ και της μανιέρας του «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» έκανε τον κόσμο να εκφράζει σταθερά θετική άποψη στο γενικό πρόταγμα της λήψης άμεσων μέτρων. Βέβαια, όταν αυτά αναλύονταν στις πραγματικές εφαρμογές (μείωση μισθών και συντάξεων, συμπίεση κοινωνικού κράτους κ.λπ.) η τάση αντιστρεφόταν και από θετική (στα μέτρα) γινόταν αρνητική (στην ειδίκευσή τους). Ούτως ή άλλως οι πολίτες κατανοούν την αναγκαιότητα μεταρρυθμιστικών αλλαγών στη δομή του κράτους, αλλά χωρίς ανάλυση του προσήμου των μεταρρυθμίσεων, αυτή η τάση δεν έχει κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Το ίδιο το μνημόνιο και οι αλλαγές που επιβάλει δεν απέκτησαν ευρεία αποδοχή, ούτε όταν συνάπταμε τη συμφωνία (οπότε και ο κόσμος ήταν πιο πεπεισμένος για τον «μονόδρομο»), ούτε τους πρώτους μήνες εφαρμογής του, ούτε βέβαια και σήμερα, εν μέσω πλήρους κατάρρευσης οικονομίας και κράτους και συντριβής του μνημονιακού προτάγματος.
Κατά συνέπεια και πάλι ανακύπτει η βασική αναγκαιότητα του πολιτικού διεξόδου, κάτω από το οποίο θα μπορούν να συνταχθούν οι αντιστεκόμενες δυνάμεις της κοινωνίας. Κατανοητά τα γιαούρτια και τα μπινελίκια σε πολιτικά πρόσωπα και φορείς του κράτους, όμως όσο βαθαίνει η σύγχυση και ο φόβος, τόσο καταστρέφεται η κοινωνική συνοχή και αυξάνει ο αποσυντονισμός και η πολυδιάσπαση των κοινωνικών κινημάτων. Πέρα από τα νούμερα, η Aριστερά θα έπρεπε εδώ και μήνες να έχει συνταχθεί πίσω από ένα μίνιμουμ οριζόντιο πολιτικό στόχο. Όσο όμως οχυρώνεται πίσω από δόγματα και κομματικές περιχαρακώσεις, τόσο θεριεύει το ακροδεξιό διασπαστικό μέτωπο που σαν τον λύκο στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Πράγμα που μας φέρνει στα…
Περί εκλογικής επιρροής
Έχω κατά καιρούς επισημάνει ότι η μέθοδος της VPRC για τον υπολογισμό της εκλογικής επιρροής μπάζει από παντού. Η διαδικασία της αναγωγής όσων απαντούν συγκεκριμένα για το κόμμα της επιλογής του στο σύνολο του δείγματος, όσο περίτεχνα κι αν γίνεται, είναι άκρως αντιεπιστημονική και οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Προ δύο εκλογικών αναμετρήσεων η VPRC διαφήμισε τη μέθοδό της ως την πλέον αξιόπιστη, διότι κατάφερε να προσεγγίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια από όλους τους ανταγωνιστές της τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα. Όσο όμως το ποσοστό των αναποφάσιστων και εκείνων που ισχυρίζονται ότι θα απέχουν από την κάλπη ανεβαίνει, τόσο πιο πολύ αποδεικνύεται ότι έχουμε να κάνουμε με μπακαλίστικους υπολογισμούς. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις -οπότε και η αποχή αυξανόταν ραγδαία- όπου οι υπολογισμοί της VPRC εμφάνιζαν έντονη απόκλιση.
Κατά συνέπεια δεν δίνω μεγάλη βάση στα νούμερα και αυτής της δημοσκόπησης. Ωστόσο, αν τα δούμε και πάλι συγκριτικά, οπότε μπορούμε να μιλάμε με σχετική ασφάλεια για τις τάσεις του εκλογικού σώματος θα δούμε ότι ενώ η Αριστερά παραμένει στάσιμη, ενισχύεται και η άκρα Δεξιά (Διάγραμμα 3). Ο Καρατζαφέρης ανεβαίνει δύο ακόμη ποσοστιαίες μονάδες, τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της και μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό από την Ανταρσύα (1,5% αντί για 1%). Τα καμπανάκια πλέον αρχίζουν να μοιάζουν με κουδούνα και κάποιοι θα πρέπει άμεσα να αντιληφθούν για ποιους χτυπάει…
Zaphod
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9Ki
Πηγές
- ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ VPRC ( Μάιος 2010)
- ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ VPRC (Απριλίος 2011)
denyal
1 Μαΐου, 2011 12:01 πμ
απ’ό,τι βλέπω και στις τελευταίες βουλευτικές η VPRC ήταν εντός:
http://tvxs.gr/node/18483
http://ekloges-prev.singularlogic.eu/v2009/pages/index.html
και στις περιφερειακές δε θα’λεγα ότι έπεσε και τόσο έξω στην εκτίμηση ψήφου:
http://tvxs.gr/node/68924
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathellada_1_07/11/2010_1293074
συμφωνώ φουλ για την σύγχυση πάντως, τα υπόλοιπα που προβάλει ο καθένας, ε είναι λίγο make believing που λένε και τα αγγλοσαξωνικά συντρόφια
zakwer1
1 Μαΐου, 2011 12:17 πμ
Το 1,5 της Χρυσης Αυγης οντως πρεπει να τρομαζει, ειδικα αν σκεφτει κανεις οτι με αλλο 1,5 μπαινει στην βουλη κατι που δεν ειναι και πολυ δυσκολο. Μπορει οπαδοι του Λαος, βλεποντας οτι το Λαος ειναι σιγουρα στην βουλη να στραφουν προς χ.α. για να τους βαλουν και αυτους.
Capybara
1 Μαΐου, 2011 12:24 πμ
Άλλωστε, μπορεί να είναι μεγαλύτερο το ποσοστό της χ.α. του 1,5%, καθώς πολλοί που προτίθενται να την ψηφίσουν είναι πιθανόν να ντρέπονται να το πουν…
Julien Chaulieu
2 Μαΐου, 2011 1:57 πμ
Η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας αφορά όλον τον Δυτικό κόσμο. Απλά αντί να στραφεί προς τα αριστερά η κοινωνία στρέφεται τα δεξιά ή προς ναζιστικά κόμματα. Ο λόγος είναι το μεταναστευτικό. Δυστυχώς, ο Δυτικός πολιτισμός φέρει μια βαριά κληρονομιά. Δεν σβήνονται εύκολα οι αιώνες της «Ευρωπαϊκής φυλετικής ανωτερότητας», μια ιδέα που καλλιεργήθηκε με σκοπό να βοηθήσει στην εξάπλωση της Ευρωπαϊκής κυριαρχίας σε όλο τον κόσμο. Τι να βγάλεις, γενοκτονία Ινδιάνων, γενοκτονία Αφρικανών… αυτή η κληρονομιά δεν σβήνεται εύκολα…
maskarat
1 Μαΐου, 2011 10:51 πμ
Θα σταθώ περισσότερο στα συμπεράσματα στο τελευταίο μέρος που είναι και το πιο ανησυχητικό.
Τη στιγμή μάλιστα, που όπως διάβαζα τις προάλλες (http://tvxs.gr/node/82853, «Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η κρίση του ευρώ «) , ελέω κρίσης, στο ίδιο ακροδεξιό μονοπάτι φαίνεται να βαδίζουν και κοινωνίες με εντελώς διαφορετικές καταβολές & παθογένειες από την ελληνική κοινωνία.
kixwtis
1 Μαΐου, 2011 11:15 πμ
ΕΛΕ, ακαδημαϊσμοί και μαλακίες
Πρέπει όλες οι επαναστατικές δυνάμεις να βγάλουν ένα απλό και μεστό πρόταγμα που θα αγγίζει από επαναστάτες μέχρι απολίτικους. Έχουμε ευθύνη όλοι όσοι συμπλέουμε ιδεολογικά στην ανατροπή στο να εξηγηθεί η κρίση με τα μαρξιστικά εργαλεία και αυτό να βγει ακόμα και στα μέσα, να προβληθεί, στο να δοθούν προτάσεις, στο να αναπτυχθούν δράσεις, στο να αναπτυχθεί κουλτούρα, στο να αναπτυχθεί στάση ζωής, να προβληθούν προσωπικότητες και που θα προβάλλονται με τέτοιο τρόπο που κάποιος θα τα αναζητά γιατί θα τον εμπνέουν. Και δε θα κυνηγά με μαστίγιο ψηφοφόρους σαν τους κνίτες
Oblivion
2 Μαΐου, 2011 12:55 πμ
Τα μαρξιστικά εργαλεία μόνο για οικονομία μπορούν να σου μιλήσουν.Ή κάνω λάθος?Και η οικονομική κρίση είναι σύμπτωμα και αυτή (και δεν εννοώ τις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού,υπερ-συσσώρευση κλπ..)
Συμφωνώ πάντως στο ότι χρειαζόμαστε πρόταγμα που θα ενώσει τους πολίτες.(Οι σημαίες θα έχουν τον Μαρξ ή τον Ένγκελς?:P)
Julien Chaulieu
2 Μαΐου, 2011 1:52 πμ
Ότι ακριβώς έγινε και μετά την Ρώσικη επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι στην εξουσία, νίκη των μπολσεβίκων και σφαγή των πολιτικών αντιπάλων, ακόμη και αυτών που πολέμησαν μαζί τον κοινό εχθρό.
Σόρυ αλλά, αν υπάρχουν διαφορετικές γνώμες και προτάγματα καλύτερα να τα αφήσεις να πορευθούν ανεξάρτητα παρά να τα πνίξεις μέσα σε μια συσνστώσα.
Oblivion
2 Μαΐου, 2011 2:20 πμ
Wrong,dear Julien.Το όραμα πρέπει να επιβεβαιωθεί.Daddy has to be right!!
Το θέμα με τους αριστερούς δεν βλέπω να βελτιώνεται προς κάτι επαναστατικό (αν βέβαια θεωρούν το μαρξισμός ή τίποτα επαναστατικό,εγώ δηλώνω αντεπαναστάτης).Το ζήτημα είναι να απομαρξιστοποιηθεί-αποφετιχοποιηθεί ο αναρχικός χώρος.Δεν μπορεί ακόμα και σήμερα αναρχικοί να προτάσσουν το Εγώ τους πάνω από κάθε εξουσία και να απορρίπτουν την δημοκρατία με επιχειρήματα του τύπου «51 over 49».
Υ.Γ-Αρκετοί ιστορικοί που είχαν ασχοληθεί με την ζωή και το έργο του Μπακούνιν είπαν πως το βασικό αίτιο που τον ώθησε στις θέσεις του ήταν ο έρωτας για την αδερφή του Τατιάνα,που δεν μπόρεσε να την έχει λόγω συγγένειας.
«Οι νόμοι καταδικάζουν το αντικείμενο του έρωτά μου.Αυτό σε αφορά Τανιούσκα.»
Μήπως και σε ορισμένες περιπτώσεις Αντιδραστικών,έχουμε να κάνουμε με καταπιεσμένα ορμές και αισθήματα?
Julien Chaulieu
2 Μαΐου, 2011 3:20 πμ
Αυτό αφορά τους αναρχικούς εν Ελλάδη, διότι εδώ στο εξωτερικό τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Πίστεψέ με τελείως διαφορετικά. (Άλλωστε δεν γνωρίζω κάποια άλλη χώρα στον κόσμο όπου υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ένα καθεστώς σαν του Στάλιν θα ήταν μια καλή λύση).
Όσο για το “51 over 49″, αυτό είναι όντως γελοίο. Άλλωστε στην Καταλονία consensus χρησιμοποιούσαν παρά majority vote. Τα έχει πει και ο David Greaber (αλλά στην Ελλάδα ποιος ακούει). Ρίξε μια ματιά http://eagainst.com/articles/the-new-anarchists/
Για μένα το πρόβλημα με τον Μαρξισμό βρίσκεται στον διαλεχτικό υλισμό και στις διάφορες ντετερμινιστικές προσεγγίσεις. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε και οι μετα-αρξιστές Μαρξιστές (βλ Richarf Wold) εισήγαγαν έναν νέο τρόπο σκέψης πάνω σε αυτό τον ρεύμα (Marxism without determinism, Rethinking Marxism). Αλλά ποιος ακούει; Η Ελλάδα είναι μια χώρα ανθρώπων που έλκονται από πάσης φύσεως συνωμοσιολογία, ζωτικά ψεύδη, μια χώρα που πάσχει από έλλειψη ορθολογικής κριτικής, μια χώρα μισοθεοκρατική…
Όσο για τον Μπακούνιν… δεν ξέρω τι τραβούσε ο κακομοίρης κι αυτός [καλά οι ρώσοι είχαν ένα γενικό πρόβλημα στην σεξουαλική καταπίεση εκείνη την εποχή (εκεί οδηγεί άλλωστε και ο κοινωνικός συντηρητισμός όπως επιβάλλεται από τις μεσαιωνικές μοναρχίες τύπου τσαρικό καθεστώς)], αλλά τουλάχιστον προειδοποίησε πως η διχτατορία του προλεταριάτου σύντομα θα μετατραπεί σε διχτατορία του κόμματος. (Να πεις ότι είχε άδικο!!!) Βέβαια, για τους παλαιοαριστερούς όλα αυτά είναι αντιδραστικά, μικροαστισμοί μπλα μπλα μπλα… νέα κασέτα;;;
Oblivion
2 Μαΐου, 2011 3:37 πμ
Ας ελπίσουμε πως είναι ελληνικό φαινόμενο τότε.
Το πρόβλημα με τον Μαρξισμό όπως σωστά λες είναι ότι έχει κάποια στοιχεία που μπορείς να πεις πως είναι «ολοκληρωτικά», ήδη από το έργο του Μαρξ.Ακόμα και έτσι όμως, μια θεωρία είναι.Δεν σου βάζει κανείς το πιστόλι στο να της είσαι πιστός και να την αναγορεύσεις σε δόγμα.Οι άνθρωποι είναι που θέλουν να φενακίζονται (για να θυμηθούμε και λίγο Ράιχ).Κανείς δεν εμπόδισε τους μαρξιστές να σταθούν κριτικά απέναντι στον μπαμπά και εν συνόλω στον μαρξισμό.Δεν το θέλουν.Αυτό δεν έχει ορθολογική ερμηνεία ασφαλώς…Γιαυτό δεν νομίζω να είναι κυρίως Ελληνικό φαινόμενο.Απλά εδώ στην Ελλάδα έχουμε και τα κόμπλεξ μας.
Έπρεπε να μας έρθει από την Αμερική μαρξιστής (wolff) για να χαρούμε και εμείς:P
Υ.Γ-Πάνω στο γιατί χάφτουμε τις συνωμοσιολογίες,μπορείς να πεις πολλά.Μπορείς να πεις ότι είμαστε απλά αφελείς.Μπορείς να πεις πως φταίει ο γαμημένος ο ναρκισσισμός (προνόμιο να γνωρίζω εγώ την απόκρυφη αλήθεια-η οποία παρουσιάζεται πάντα ως τέτοια).Ίσως και επειδή μας ανακουφίζει(τα φταίει η κακή η μπουρζουαζιά ή το κακό το κράτος) και μας κάνει να ξεχνάμε πως με την απάθειά μας, ήδη κάνουμε πολλά.
Julien Chaulieu
2 Μαΐου, 2011 11:29 πμ
H μπουρζουαζία και το κράτος είναι μόλις δυο πτυχές της κοινωνίας. Τον ρόλο τους τον ξέρουμε ποιος είναι. Όμως αυτό που με ανησυχεί είναι ότι ο Έλληνας έχει μείνει ίδιος. Από την πρώτη μέρα που έφυγα από την Ελλάδα μέχρι και σήμερα δεν άλλαξε τίποτα. Κινήματα γεννήθηκαν, ιδέες ήρθαν, καθεστώτα έπεσαν… τίποτα δεν άλλαξε μέσα του, τίποτα δεν έμαθε. Μια ζωή ίδιος είναι. Απόδειξη… από τον Δεκέμβρη του 2008 και μετά που δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο ρεύμα… πουν’ το αυτό τώρα… γιατί έσβησε; Γιατί πολύ απλά, ο μέσος Έλληνας παραμένει ίδιος, δεν επηρεάζεται από τίποτα, και όντας φιγουρατζής αρέσκεται σε παιδαριώδεις φετιχισμούς. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως και ο διαφωτισμός στην Ελλάδα ως μόδα ήρθε παρά σαν κίνημα.
Εδώ στην Αγγλία, μπορεί να κυριαρχεί αυτή η γλοιώδης λογική της ηθικής της εργασίας «δούλευε και μην ερεύνα», μπορεί ακόμη να υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν βασιλιάδες [τι ειρωνεία θα μου πεις αν σκεφτείς την ίδια στιγμή πως σε άλλες χώρες (βλ Αραβικό κόσμο) τους βασιλιάδες τους πολεμάνε με νύχια και με δόντια], μπορεί η απολιτικοποίηση, η απάθεια και ο εγκλεισμός στην ιδιωτική σφαίρα να αποτελεί παγκόσμια πρεμιέρα μαλακίας, αλλά ναι μια τάση αλλαγής τελευταία υπάρχει. Ένα ρεύμα έχει αρχίσει να δημιουργείται με σοβαρούς ανθρώπους μέσα.
Ο Έλληνας φυσικά έλκεται από συνωμοσιολογία. Γιατί σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα (εκτός της Ιρλανδίας) παπάδες ασκούν τόση επιρροή στον δημόσιο βίο με την ανοχή της πλειοψηφίας, σε ποια άλλη χώρα θα έβλεπες παπάδες να βγαίνουν στην τηλεόραση και να σπέρνουν μίσος (βλ Άνθιμος), σε ποια άλλη χώρα Λιακόπουλοι θα προπαγάνδιζαν για μεγάλους Αλεξάνδρους και για δυνάμεις εξαπλανητικές που «βοηθούσαν τον αρχαίο μας πολιτισμό» δίχως να τον πετούσαν ντομάτες; (Ίσως η μόνη Δυτική χώρα που μοιάζουμε λίγο να είναι κάποιες βαθιές πολιτείες της Αμερικής όπως Νότια Νεβάδα…)
Τι έγινε όλο αυτό το ρεύμα που δημιουργήθηκε μετά το 2008 στην Ελλάδα; Ελάχιστες συλλογικότητες, ελάχιστη τάση για μαζικοποίηση και περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, χτυπήματα σε λάθος στόχους… Η απομόνωση από την κοινωνία που υφίσταται το κίνημα και η εξάντληση των ορίων ανοχής της, είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί σε αδιέξοδο. Οφείλουμε να αλλάξουμε δρόμο
AD-ASTRA
1 Μαΐου, 2011 6:01 μμ
Τα καμπανάκια πλέον αρχίζουν να μοιάζουν με κουδούνα και κάποιοι θα πρέπει άμεσα να αντιληφθούν για ποιους χτυπάει…
———————-
Εγώ πάντως δεν μπορώ να πω τα χτυπάω εδώ και πολύ καιρό! Τωρα ποιος ακούει είναι αλλο θέμα
Eddie
1 Μαΐου, 2011 9:27 μμ
εσυ αλλου ειδους καμπανες χτυπας (τις «εθνικες») και γι’ αυτο και δε σε ακουει κανεις 😉
alexantro
2 Μαΐου, 2011 2:52 πμ
«Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη. Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε του Κ.Κ.Ε, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη(Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).
Ο Βελουχιώτης ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα να χτυπά το Κ.Κ.Ε, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμία καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη» (Ριζοσπάστης 12/6/1945)
Eddie
2 Μαΐου, 2011 10:42 μμ
μερικα πραγματα οι συντροφοι του ΚΚΕ θελουν να τα αποσιωπησουν σαν να μη συνεβησαν ποτε. Δυστυχως η ιστορια ειναι αμειλικτη (και ναι, επαναλαμβανεται, γιατι παρομοια καταγγελια βγηκε και για τους «350 προβοκατορες» του Πολυτεχνειου)…