του Γαλαξιάρχη
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας», Αλέξης Παπαχελάς, κατάφερε το ακατόρθωτο: να στριμώξει σε ένα και μόνο του σχόλιο όλες τις παθογένειες της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας. Το άρθρο με τίτλο «Κερατέες» (Καθημερινή 2/4/11) θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίας ως το τέλειο δείγμα προς αποφυγή και αξίζει να του δώσουμε προσοχή, ακριβώς διότι μέσα σε λίγες αράδες συγκεντρώνει όλο το μηχανισμό εξουσιαστικής προπαγάνδας με γλαφυρό τρόπο.
Το σχόλιο «Κερατέες» του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή της 2/4/11 επιχειρεί να χτυπήσει το καμπανάκι στην κυβέρνηση για ένα ενδεχόμενο γενικευμένης εξέγερσης, με αφετηρία την περίπτωση της Κερατέας και αναφορές στο Δεκέμβρη του 2008, απαιτώντας ξεκάθαρα τη δημιουργία αστυνομικού κράτους. Το στέλεχος της Καθημερινής (σ.σ. σκόπιμα αποφεύγεται ο όρος δημοσιογράφος, στον οποίο θα αναφερθώ στη συνέχεια) εντοπίζει εγκληματικά λάθη ανοχής της εξουσίας, θεωρώντας ως κύρια υπαίτιο γι’ αυτήν την ανοχή το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», το οποίο στην αστική δημοκρατία μεταφράζεται θεσμικά σε «αντιπροσώπευση». Με λίγα λόγια, κρίνει ότι η πολιτική εξουσία θα πρέπει να αδιαφορεί για τον έμμεσο λαϊκό έλεγχο, απαντώντας με την κλιμάκωση της αστυνομικής βίας σε όλα τα φαινόμενα αντίστασης απέναντι στην κυβερνητική «νομιμότητα». Όλο το άρθρο βρίσκεται εδώ.
Το άρθρο του Παπαχελά θα έπρεπε να παρουσιάζεται στις σχολές δημοσιογραφίας ως υπόδειγμα κακής εξάσκησης του λειτουργήματος, καθώς συμπυκνώνει όλη την παθογένεια του επαγγέλματος και τις παραβάσεις των κανόνων δεοντολογίας*. Ας δούμε την περίπτωσή του με τίτλους:
ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
«Κάποιοι πολιτικοί εγκέφαλοι πίστευαν ότι αν άφηναν έτσι… λίγη παρανομία να εκδηλωθεί με τη μορφή του κλεισίματος ενός δρόμου ή μερικών μολότοφ, αυτή θα λειτουργούσε εκτονωτικά. Αφησαν, λοιπόν, αρχικά να κλείσει ο δρόμος από το Λαύριο, στη συνέχεια ανέχθηκαν το κάψιμο των αστυνομικών οχημάτων και πριν καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη είχαν στα χέρια τους μια κανονική εξέγερση με τεχνικές αντάρτικου. Στο κλίμα αυτό βοήθησαν βεβαίως και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ακολούθησαν την πάγια μεταπολιτευτική τους στάση, υποστηρίζοντας πρώτον ότι ο διαμαρτυρόμενος έχει πάντα δίκιο και δεύτερον πως ο δρόμος πρέπει να ανοίξει αλλά, προς Θεού, όχι με τη χρήση αστυνομικής βίας».
Σε μία παράγραφο παρατηρούμε δύο εξόφθαλμες περιπτώσεις παραπληροφόρησης. (α) Τα γεγονότα της 11ης Δεκεμβρίου ξεκινούν με την εισβολή της αστυνομίας στο χώρο του Οβρυοκάστρου με κλούβες και δυνάμεις των ΜΑΤ, άρα με προφανώς επιθετικούς σκοπούς από πλευράς κράτους, καθώς ούτε είχε προηγηθεί κοινωνική αναταραχή (που θα νομιμοποιούσε την ύπαρξη των ΜΑΤ), ούτε όμως υπήρχε τελεσίδικη απόφαση για το ίδιο το έργο, το οποίο πήγαιναν -υποτίθεται- να προστατέψουν οι δυνάμεις της αστυνομίας. (β) Τα ΜΜΕ όχι μόνο δεν πήραν το μέρος των «διαμαρτυρόμενων» αλλά αντιθέτως επέβαλαν αρχικά συσκότιση στα γεγονότα της Κερατέας και στη συνέχεια -όταν διαφάνηκε ότι η σύγκρουση θα έχει διάρκεια, άρα δεν συνέφερε πλέον εμπορικά να την αποκρύπτουν- παρουσίαζαν μονομερή ρεπορτάζ που συνοδεύονταν μονίμως από φιλοκυβερνητικό σχολιασμό, αλλά και δεκάδες προπαγανδιστικά μονόστηλα όπως αυτό του κ. Παπαχελά.
ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ
«Να μην ξεχάσουμε ασφαλώς και «τον φόβο ενός νεκρού» που παραλύει κάθε φορά την πολιτική και αστυνομική ηγεσία. Συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και συμβαίνει και τώρα. Οταν αφήσεις τα πράγματα σταδιακά να φτάσουν στο απροχώρητο, ελλοχεύει πράγματι ο κίνδυνος να έχεις ακόμη και ένα νεκρό τη στιγμή που θα επιχειρήσεις να ανοίξεις τον δρόμο ή να προστατεύσεις κρατική περιουσία»
Το Δεκέμβρη του 2008 είχαμε «ένα νεκρό» πριν τα γεγονότα. Για την ακρίβεια τα γεγονότα συνέβησαν ακριβώς διότι είχαμε ένα νεκρό σε μη συγκρουσιακές συνθήκες. Η χρήση του παραδείγματος είναι εμφανώς αποπροσανατολιστική, διαστρεβλώνοντας τη σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Τακτική που επαναλαμβάνεται συστηματικά στο άρθρο.
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
«Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις φρικιαστικές σκηνές των παιδιών από τα σχολεία που πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα τον Δεκέμβρη του 2008; Τους φαινόταν απολύτως λογικό να κάνουν ό,τι έκαναν και οι μεγάλοι, αφού μάλιστα ήταν φανερό ότι ο φόβος της τιμωρίας ήταν ανύπαρκτος».
Πάλι διά της στρέβλωσης της πραγματικότητας (τα παιδιά το 2008 «αντέγραφαν τους μεγάλους») αλλά και τη χρήση υπερβολικών επιθέτων («φρικιαστικός») ο Παπαχελάς επιχειρεί να εμφανίσει τις λαϊκές αντιδράσεις ως προϊόν ανεγκέφαλου μιμητισμού, με το λαό-όχλο σε ρόλο επιτιθέμενου και το κράτος-προστάτη σε άμυνα. Πρόκειται για τη σταθερά επαναλαμβανόμενη γραμμή από την πρώτη έως και την τελευταία λέξη του άρθρου. Η λαϊκή αντίδραση είναι συνώνυμη της βίας, όποτε το κράτος αδρανήσει και δεν απαντήσει με βία. Μία σαφέστατα προπαγανδιστική θεώρηση που θέτει το δημοσιογράφο εκ των πραγμάτων στην υπηρεσία της εξουσίας, δηλαδή στην ακριβώς αντίθετη θέση από εκείνη που ορίζει το λειτούργημά του.
ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΣΕ ΒΙΑ
«Φτάσαμε, λοιπόν, στη γενικευμένη σύρραξη και την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να υποστηρίζει δικαιολογημένα πως «εμείς δεν είμαστε η τουρκική στρατοχωροφυλακή, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα».»
«Ο κίνδυνος δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε φτάσει στην κατάσταση πολέμου, αν η αστυνομία και οι εισαγγελείς έκαναν τη δουλειά τους με το πρώτο κλείσιμο του δρόμου ή τις πρώτες μολότοφ.»
«Το ζήτημα είναι ότι όταν αφήσεις τα πράγματα να ξεφύγουν, οι επιλογές είναι περιορισμένες: είτε το κράτος υποχωρεί και εξευτελίζεται ο νόμος και η ελληνική δημοκρατία είτε χρειάζεται πια πραγματικό αστυνομικό κράτος για να επιβάλει την τάξη».
Με φαινομενικά αριστοτεχνικό τρόπο, παραπληροφορώντας, διαστρεβλώνοντας και προπαγανδίζοντας, ο διευθυντής της Καθημερινής στην πράξη προτείνει ανοικτά την καταφυγή στη βία και την διαμόρφωση ενός αστυνομικού κράτους. Προκειμένου να δικαιολογήσει την άποψη αυτή, τοποθετεί το κράτος σε ρόλο ντε φάκτο αμυνόμενου, αντιστρέφοντας την ίδια την πραγματικότητα, ώστε να φαίνεται ακριβώς το αντίθετο: ότι δηλαδή επιδιώκει την αποφυγή της βίας. Το παιχνίδι των αντιθέτων εκφράζεται σημειολογικά στις λέξεις που επιλέγει: η αστυνομία δεν είναι στρατοχωροφυλακή (αλλά θα πρέπει να γίνει), η ελληνική δημοκρατία δεν επιβάλλει την τάξη με αστυνομικά μέτρα (αλλά πλέον υπάρχει ανάγκη ενός «πραγματικού αστυνομικού κράτους»), η αστυνομία θα μπορούσε να κάνει από την αρχή τη δουλειά της (δηλαδή θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει λιγότερη βία, αλλά τώρα απαιτείται να γίνει πιο βίαιη και αποφασιστική).
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ
«Η απειλή ενός πραγματικού εμφυλίου δεν είναι πλέον ανέκδοτο ούτε καταστροφολογική πρόβλεψη ξένων ειδικών. Υπάρχουν, άλλωστε, έτοιμα γκρουπούσκουλα που θέλουν να κάνουν την Αθήνα και την Ελλάδα μια ατέλειωτη «Κερατέα», όπου θα δοκιμάζονται νέες μορφές αντάρτικου και με τη συμμετοχή λαθρομεταναστών, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν».
Ο συγγραφέας του «βιασμού της Δημοκρατίας» σε ένα συνεχιζόμενο παιχνίδι εντυπώσεων και στρέβλωσης της πραγματικότητας, προειδοποιεί ότι τα «γκρουπούσκουλα» θα καταλύσουν βίαια την αστική δημοκρατία και μάλιστα με τη βέβαιη συμμετοχή «λαθρομεταναστών που δεν έχουν τίποτε να χάσουν». Η προειδοποίηση προφανώς και δεν αφορά την εξουσία, αλλά κατευθύνεται έμμεσα στην κοινωνία, με σκοπό να ενεργοποιήσει τα πιο ταπεινά ένστικτα ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας. Τα «γκρουπούσκουλα», δηλαδή οι αντιδρώσες κοινωνικές ομάδες θα συνεργαστούν με τους μετανάστες, προκειμένου να «κάψουν» όλη την Ελλάδα. Και το πιο σημαντικό, όχι γιατί αντιδρούν σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική, αλλά αποκλειστικά και μόνο διότι πάντα έτσι δρουν όσο τους το επιτρέπει η αστυνομία και η πολιτεία. Η σχέση δράσης-αντίδρασης περιορίζεται αποκλειστικά στην προσωπική σχέση των κακών (μετανάστες, διαδηλωτές) με τους καλούς (αστυνομία, κράτος).
Εννοείται ότι το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί το επιστέγασμα τού, διαποτισμένου με μηνύματα προτροπής βίας και έκφρασης μίσους, προπαγανδιστικού άρθρου.
Δημοσιογράφοι, δημοσιογραφούντες και δημαγωγοί
Μία φαινομενικά δίκαιη κριτική στην ανάλυση που προηγήθηκε θα βασιζόταν στο σκεπτικό ότι με το άρθρο του ο κ. Παπαχελάς δεν δημοσιογραφεί, αλλά σχολιάζει. Ότι δεν πρόκειται για πρωτογενή έρευνα και μεταφορά της είδησης στο κοινό, αλλά για μία άποψη πάνω στην είδηση. Άρα δεν έχει εφαρμογή ο Κώδικας Δεοντολογίας στην προκειμένη περίπτωση και δεν μπορεί ο συγγραφέας να κρίνεται ως δημοσιογράφος για την άποψή του. Εύλογη κριτική που όμως προσπερνά δύο πολύ βασικές λεπτομέρειες:
Πρώτον, δεν κρίνεται η άποψη του συγγραφέα, αλλά η μέθοδος με την οποία αυτή αναπτύσσεται. Δεύτερον και σημαντικότερο, ο δημοσιογράφος-σχολιαστής δεν παύει ποτέ να χάνει την ιδιότητα του δημοσιογράφου, την οποία ωφείλει να υπηρετεί σε όλες τις εκφάνσεις της, από την έρευνα και την αναζήτηση πηγών, έως τη μεταφορά της είδησης και την προσωπική/εμπειρική/επιστημονική ερμηνεία της. Ο κ. Παπαχελάς διατηρεί τύποις την ιδιότητα του δημοσιογράφου ερευνητή και δε δικαιολογείται σε κανένα σημείο του δημόσιου λόγου του να καταπατά τόσο βάναυσα την πραγματικότητα και να ξεσκίζει τόσο εύκολα τους αυστηρούς (και διεθνείς) κανόνες του επαγγέλματός του*. Ούτε όταν εκφράζει άποψη, την οποία στηρίζει σε διαστρεβλωμένη αποτύπωση και ερμηνεία της πραγματικότητας. Το κείμενό του παραμένει πέρα για πέρα δημοσιογραφικό και ως τέτοιο κρίνεται. Ένα ομολογουμένως μνημείο -συμπυκνωμένης- εγκληματικής δημοσιογραφίας.
Ωστόσο, από την αρχή του κειμένου αρνήθηκα να χαρακτηρίσω τον κ. Παπαχελά ως δημοσιογράφο, για τον απλό λόγο ότι δεν είναι. Διευκρινίζω ότι δεν πρόκειται για έναν (ακόμη) κακό δημοσιογράφο που γράφει τον κώδικα δεοντολογίας εκεί που δεν πιάνει μελάνι, αλλά για ένα τυπικό διευθυντικό στέλεχος επιχείρησης. Μίας επιχείρησης που θα μπορούσε να πουλάει από φάρμακα έως όπλα και από αναψυκτικά ως προφυλακτικά.
Το φαινόμενο του δημοσιογραφούντος-σχολιαστή-μετόχου-ιδιοκτήτη ΜΜΕ δεν είναι ελληνικό και αποτελεί το τελευταίο καρφί στην κάσα της παγκόσμιας δημοσιογραφίας. Με το σύνολο του Τύπου να ελέγχεται από οικονομικά συμφέροντα που τον χρησιμοποιούν προκειμένου να προωθήσουν τις εμπορικές τους ατζέντες, περάσαμε από το στάδιο της κομματικής δημοσιογραφίας στην εταιρική δημαγωγία. Μέλη διοικητικών συμβουλίων και μέτοχοι των εταιρειών, ακόμη και ιδιοκτήτες μέσων, πλασάρονται ως σχολιαστές και αναλυτές, προωθώντας ιδιωτικά συμφέροντα και εκτελώντας συμβόλαια, ακόμη και ανθρώπους.
Αυτοί οι απόβλητοι του επαγγέλματος, παραμένουν προνομιακά μέλη των δημοσιογραφικών οργάνων και συνδικάτων. Κι αν ο ιδιοκτήτης-μέτοχος έχει τυπικά το δικαίωμα να «δημοσιογραφεί», τα επαγγελματικά όργανα και σωματεία έχουν ελάχιστη υποχρέωση να τους απομακρύνουν από τις τάξεις τους. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δε διαθέτουμε κάποιο ισχυρό δημοσιογραφικό φορέα που θα επιτηρεί τα μέλη του και θα έχει τη δυνατότητα να τα παύει εντελώς από τον κλάδο, όπως άλλωστε σε δεκάδες άλλους κρίσιμους επαγγελματικούς χώρους. Αυτό όμως δε μειώνει σε καμία περίπτωση την ευθύνη της ΕΣΗΕΑ (και λοιπών ενώσεων) που τους διατηρεί στις λίστες της. Ο υπό κατάρρευση δημοσιογραφικός κλάδος δεν πλήττεται μόνο από τη διαφήμιση και τις κρατικές επιχορηγήσεις. Πλήττεται εδώ και χρόνια κατ’ αρχήν από τα μέλη του. Κι αν οι επαγγελματίες του χώρου αναζητούν τα αίτια της πτώσης, καλύτερα να κοιτάξουν στον καθρέφτη τους παρά στο εμπορικό τμήμα της επιχείρησης, το οποίο ούτως ή άλλως τους σέρνει από τη μύτη εδώ και μία εικοσαετία.
(*) Αποσπάσματα από τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ
Άρθρο 1
Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να θεωρεί πρώτιστο καθήκον του προς την κοινωνία και τον εαυτό του τη δημοσιοποίηση όλης της αλήθειας.
β. Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών.
(…)
δ. Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.
ε. Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει.
Άρθρο 2
Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις εθνικής καταγωγής, φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτικών φρονημάτων, οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης.
β. Να σέβεται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη.
Άρθρο 3
Η ισηγορία και η πολυφωνία, οξυγόνο της δημοκρατίας, αναιρούνται σε συνθήκες κρατικού μονοπωλιακού ελέγχου των Μ.Μ.Ε. και υπονομεύονται με τη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας τους σε γιγαντιαίες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν την κοινή γνώμη σαν καταναλωτή και προσπαθούν να χειραγωγήσουν το φρόνημα, τις συνήθειες και την εν γένει συμπεριφορά της.Γι’ αυτό ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
α. Να υπερασπίζεται σθεναρά το δημοκρατικό πολίτευμα, που διασφαλίζει την ελευθεροτυπία και την απρόσκοπτη άσκηση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
- «Κερατέες», Α. Παπαχελάς, Καθημερινή
- Ο «βιασμός της ελληνικής δημοσιογραφίας», Jungle Report
- Κώδικας Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, e-lawyer
Ζaphod
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9kl
risinggalaxy
11 Απριλίου, 2011 7:57 μμ
Δεν είναι δημοσιογράφος. Φασίστας είναι και πουλάει πρακτοριλίκια.
alexantro trollientes
12 Απριλίου, 2011 12:54 πμ
xmmm
και γιατι να μη λεγαμε :
Δεν είναι φασιστας . Δημοσιογράφος είναι και πουλάει πρακτοριλίκια…. η
Δεν είναι πρακτορας . Δημοσιογράφος είναι και πουλάει φασιστιλικια …. κλπ κλπ
παντως φασιστας δεν ειναι
CrippleHorse
12 Απριλίου, 2011 12:59 πμ
Nομίζω ότι το κομμάτι του γαλαξιάρχη σχετικά με τη μηδενική σχέση που έχει η δημοσιογραφία με αυτό που κάνει ο παπαχελάς -καθαρά από τεχνική σκοπιά και άσχετα με τη φασιστική του άποψη- ήταν υπερπλήρες.
alexantro trollientes
12 Απριλίου, 2011 1:08 πμ
τι σημαινει αν κατι ειναι υπερπληρες ?
CrippleHorse
12 Απριλίου, 2011 3:01 πμ
Γενικά, ότι είναι επιπλωμένο και έχει όλα τα κομφόρ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ότι απαντάει στην ερώτησή σου γιατί να μην τον πούμε δημοσιογράφο.
alexantro trollientes
12 Απριλίου, 2011 9:44 πμ
πλατωνιστες ειστε ?
τι τρεχει ?
υπαρχε μια ιδεα για το Αρχετυπο Δημοσιογραφος και εξοριζεται της Φυσης Δημοσιογραφου ο Παπαχελας επειδη ως μιμηση της Ιδεας , απεχει τα μαλα αυτης
καλε μου και βεβαια ειναι δημοσιογραφος ο παπαχελας ,οπως ειναι ολοι και οι καλοι και οι κακοι , οπως ειναι πχ ο Μπογιοπουλος οταν «αποκαλειπται » , τον δεκεμβρη του 2008 τον χατζοπουλο της «γενιας του χαους «του Χημειου ως πρακτορα και ΠΟΤΕ , μα ΠΟΤΕ δε ζητησαι συγνωμη …
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
12 Απριλίου, 2011 11:51 πμ
Αν διαβάσεις όλο το κείμενο και δεν έχεις διάθεση για τρολάρισμα ;), θα δεις ότι πρόκειται για σπονδυλωτό άρθρο.
Αφετηρία αποτελεί το σχόλιο αυτό καθεαυτό ως δημοσιογραφικό προϊόν που συγκεντρώνει όλα τα κακά της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας
Συνεπακόλουθο συμπέρασμα η πολυσύνθετη μορφή της δημοσιογραφικής πραγματικότητας και η μετάβαση στην «μετοχική δημοσιογραφία» για την οποία ευθύνη φέρουν τόσο ο ίδιος ο κλάδος, όσο και τα όργανά του. Με λίγα λόγια αν κάποιοι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να τιμωρούνται λόγω της συστηματικής παραβίασης του κώδικα δεοντολογίας, κάποιοι άλλοι (πολλοί) θα έπρεπε να μην ανήκουν καν στον κλάδο. Να μην μπορούν να δημοσιογραφούν!
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
12 Απριλίου, 2011 11:56 πμ
Παράδειγμα προς διευκρίνιση:
Όταν αρθρογραφεί ο Αλαφούζος (σημ. έχει το δικαίωμα) φέρει την ιδιότητα του ιδιοκτήτη του μέσου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κύρος της άποψής του και βέβαια τον (ανύπαρκτο) δημοσιογραφικό χαρακτήρα του άρθρου του. Αυτό το γνωρίζει άμεσα ο αναγνώστης.
Όταν αρθρογραφεί ο Παπαχελάς φέρει την ιδιότητα του δημοσιογράφου, παρόλο που το κάνει ως μέτοχος του ομίλου Αλαφούζου και διευθυντής μίας εταιρείας. Δεν πρόκειται για κατευθυνόμενη δημοσιογραφία (ενός κάποιου συντάκτη που του ορίζει η διεύθυνση ή το εμπορικό τι και πώς θα το γράψει), αλλά για την ίδια ακριβώς περίπτωση με εκείνη του Αλαφούζου. Μόνο που ο αναγνώστης δεν το αντιλαμβάνεται, διότι ο (κάθε) Παπαχελάς επιτρέπεται να φέρει την ιδιότητα του δημοσιογράφου και μάλιστα σε πρωταρχική θέση.
alexantro trollientes
12 Απριλίου, 2011 8:14 μμ
διαβασα ολο το κειμενο , απλως διαφωνω με την κατηγοροποιηση του κακου λυκου
ο λυκος (των παραμυθιων) υπαρχει για να τρωει τις γιαγιαδες στις κοκινοσκουφιτσες και να κυνηγαει τα τρια γουρουνακια
οι δημοσιογραφοι ομοιως υπαρχουν για να διαμεσολαβουν μεταξυ συμβαντος (το οποιο αυτοι αποφασιζουν η εντελλονται να αποφασισουν ποιο ειναι ) και δεκτη
αυτη η διαμεσολαβηση και μονο ειναι μια σχεση Εξουσιας και ειτε την ασκει ο παπαχελας ειτε ο μπρπεντερης ,ειτε ο μπογιο ,ειναι επι της ουσιας ενα και το αυτο , μιας και η διαφορα εγκειται στο ποια ειναι η καλη ,ποια η κακη ,ποια η κομψη ,ποια η βαρβαρη και ποια η γλυκια εξουσια
η σπουδαιοτερη ειδηση εδω και καιρο ειναι οτι σε συγκρουσεις ρομα (?), με πακιστανια ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ , σκοτωθηκαν απο πυροβολισμους 3 πακιστανοι
για ποιο πραμα ?????
ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αυτη φιλε η ειδηση δεν θα παιξει απο κανεναν ομως ,επειδη δε πουλαει εμπορικα η ιδεολογικα
Συμπερασμα ?
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΠΑΠΑΧΕΛΑΔΕΣ
υπερβολικο ?
φυσικα …..
Capybara
11 Απριλίου, 2011 8:10 μμ
Η κατρακύλα του συγκροτήματος του Αλαφούζου δεν έχει τελειωμό!!
DrAluca
11 Απριλίου, 2011 8:17 μμ
Το θρεφταρι της CIA δειχνει τα δοντια του…
Σιγουρα οχι τυχαια συγκυρια… Γιατι εμενα μου μυριζει προφαση δικαιολογιας για μελλοντικες «εντολες»?
Χαμογελατε…
Aythairetoyxos
11 Απριλίου, 2011 8:26 μμ
Συμπαράσταση στους αυθαιρετούχους εδώ και ΤΩΡΑ! Αμαρτήσαμε για τα παιδιά μας. We live the Greek Dream…
Κερατέα: Νόμιμα 10.000 αυθαίρετα (enet 2002)
http://archive.enet.gr/online/online_p1_text.jsp?c=112&id=82731656
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
11 Απριλίου, 2011 8:42 μμ
Ενημέρωσε τον Παπαχελά σύντροφε. Θα το βρει ενδιαφέρον.
Προσοχή μόνο, μη σε κόψει ο proxy. 😉
risinggalaxy
11 Απριλίου, 2011 8:44 μμ
είσαι και ο πρώτος, συνέχισε έτσι και το παιδί σου θα γίνει μάνατζερ!
Capybara
11 Απριλίου, 2011 9:43 μμ
Απ’ ότι φαίνεται προτείνεις να βάζει το κράτος χωματερές κοντά στους οικισμούς με πολλούς αυθαιρετούχους για να πέφτει η αξία της γης και να τους τιμωρεί. Πολύ πρωτότυπη άποψη, όπως και το να καίει η αστυνομία τα αυτοκίνητα των κατοίκων. Μήπως να προσλάβει η κυβέρνηση και νονούς της νύχτας;
Νίκη στην Κερατέα!
Στοπ στην αρβανιτοφοβία!
😛 😛
parameterλ
12 Απριλίου, 2011 12:27 μμ
Καταπληκτικό! Η κυβέρνηση αναιρεί την απόφασή της, σύμφωνα με την οποία ο πάγκαλος κέρδιζε ψηφαλάκια τότε και την οργή τώρα. Άλλες εποχές, σήμερα οι νταβατζήδες καπελώνουν νταβατζήδες, άστα να πάν`. Πάντως, να το σκεφτείς για τη συμμετοχή σε payroll, είσαι «κανονικότατο» λαγωνικό, δαίμονα, ε δαίμονα.
simon
11 Απριλίου, 2011 8:58 μμ
Ζαφόντ,
ο Παπαχελάς δεν είναι το πρώτο στέλεχος της «Καθημερινής» που εκφέρει τέτοιου είδους απόψεις.
Θυμήσου τον Τέλογλου και τις απόψεις του για την -προσωρινή, έστω- αναστολή άρθρων του Συντάγματος: » Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος π ρ έ π ε ι να βγούν “ε κ τ ό ς” η να ε ρ μ η ν ε υ τ ο ύ ν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις ).
Στο Βέλγιο πρίν μερικά χρόνια μία τετοια κυβέρνηση συναπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ενα διάστημα» .
Ίδια μούρη…
Παλιός
11 Απριλίου, 2011 9:17 μμ
Για να θυμόμαστε και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους :
1. Πριν τρία χρόνια (καλά διαβάσατε ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ) ο παπαχελάς έγραφε στο γνωστό αποθετήριο βούρκου όπου «εργάζεται» ότι χωρίς ΜΑΤ δεν πρόκειται να διορθωθεί η χώρα.
2. παπαχελάς και τέλογλου είναι οι μόνοι («γνωστοί») δημοσιοκάφροι μέλη της λέσχης ΜΠΙΛΤΕΡΜΠΕΡΓΚ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ : Σφόδρα πιθανή ερμηνεία (και αυτού)του «άρθρου» είναι η δημιουργία κλίματος marfin. Είναι σα να μας λέει, (ή μήπως απλά ανακοινώνει…) αναμείνατε και θα δείτε πως θα περιφέρουμε το νεκρό μας (αναλώσιμο) μπάτσο (που εννοείται θα καθαρίσουν οι ειδικοί με κανα δίκανο κυνηγετικό…) και να σας δω μετά που θα κρυφτείται μετά απο τους εξαγριωμένους συματατζήδες τους. Επίσης, θα μπορούσε να προοικονομεί την εμφάνιση της ΕΜΑΚ στους δρόμους σε πρώτη φάση και στη συνέχεια (γιατί όχι) και του (εκπαιδευμένου) στρατού. Σε κάθε περίπτωση όλοι αυτοί δηλώνουν ευθαρσώς ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ. Εμείς οι μαλάκες γιατί δεν εκπαιδεύομαστε στη στέκα μπας και μάθουμε να ρίχνουμε καμιά μπίλια στο κουτί;
catalternative
11 Απριλίου, 2011 11:22 μμ
Εξαιρετική ανάλυση Γαλαξιάρχη….Πραγματικά ο Παπαχελάς είναι εμετικός…
Διαβάζοντας το άρθρο «Κερατέες» μου είχε έρθει αυτό στο νου …
CrippleHorse
12 Απριλίου, 2011 12:18 πμ
Φαίνεται ότι το άρθρο για το σπυρί που πρέπει να σπάσει δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία, ίσως κρίθηκε πολύ ερασιτεχνικό, δεν ξέρω, έτσι ανέλαβε το αρχιπαπαγαλάκι να ξαναγράψει ακριβώς τα ίδια, απλώς προσθέτοντας και λίγους «λαθρομετανάστες» μέσα μπας και πείσει κανέναν ευάλωτο σε ρατσιστικές μπουρδολογίες τουλάχιστο. Η χουντολαγνεία, η συνειδητή ψευδολογία και η στυγνή προπαγάνδιση-προτροπή σε βία βγάζουν μάτι σε τέτοιο βαθμό που ακόμα κι οι ομοιδεάτες (γενικά, αλλά ένα καλό δείγμα θα βρείτε στα σχόλια παραπάνω) δεν έχουν διάθεση να υποστηρίξουν καμία από τις προτροπές του φασισταριού, απλώς προσπαθούν να πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα γκεμπελίζοντας για κάτι άσχετο (αυθαίρετα) ή αν τους κόβει ελάχιστα παραπάνω, λέγοντας ότι «στις δημοκρατίες αν δε σου αρέσει κάτι πας και ψηφίζεις», λες και δικαίωμα στη διαμαρτυρία δεν κατοχυρώνεται από το σύνταγμα, ούτε υποτίθεται ότι υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο που είτε τηρείται από δύο μεριές ή και σε αντίθετη περίπτωση, η εξέγερση είναι μέρος του παιχνιδιού και προβλέπεται μια χαρά κι από το σύνταγμα.
Χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα που κύριο σκοπό έχει να ρίξει την ιδέα της βίαιης καταστολής και να τη δικαιολογήσει όσο αυτό θα ήταν δυνατό, ώστε να απαλύνει το σοκ αν η κυβέρνηση αποφασίσει τελικά να φτάσει μέχρι εκεί.
vassozacharof
12 Απριλίου, 2011 12:22 πμ
μανδραχελαδες και λοιποι, μη ξεχναμε οτι κι αυτοι ειναι αναλωσιμοι, οπως κι εμεις αλλωστε
ο καθεις και τα οπλα του…
parameter λ
12 Απριλίου, 2011 1:59 πμ
Όσο και να προσπαθούν να εκφοβίσουν τον κόσμο, ο κόσμος κοιτάει αυτούς που τον κάνει να πονάει και να υποφέρει, στην περίπτωσή μας τους πολιτικούς και δη τους κυβερνώντες, όσο και να τους σιγοντάρει ο παπαχελάς γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πάρουν άλλα μέτρα, δεν έχουν κουράγια, παντού πέφτουν ροχάλες, γιούχες και κινδυνεύουν και από «ψιλές». Μου φαίνεται δύσκολο να περάσει άλλος αιφνιδιασμός απέναντι στον κόσμο, διαχειρίζονται μια παγίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Η επόμενη κίνηση ανήκει στους πολλούς.
denyal
12 Απριλίου, 2011 2:03 πμ
Ζαφόντ νομίζω στη Στρέβλωση, ο Παπαχελάς αναφέρεται στο «φόβο ενός νεκρού» μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, δεύτερου νεκρού δηλαδή. Ήταν απ’αυτά που έλεγε-λέει ο Παυλόπουλος όταν τον ρωτούν για την «αμυντική στάση της αστυνομίας» που είχε δηλώσει και απαντάει «σκεφτείτε να είχαμε σοβαρό τραυματισμό ή ακόμα χειρότερα νεκρό». Τέσπα, ψιλά γράμματα. Πολύ ωραίο κείμενο.
CrippleHorse
12 Απριλίου, 2011 2:33 πμ
Είναι και τόσο ηλίθιοι που παρόλο που ο Παυλόπουλος το είπε αυτό μόνο και μόνο για να κρύψει το γεγονός ότι σ’όλη την Ελλάδα, διαδηλωτές έτρωγαν βρωμόξυλο (τότε αποκρύφθηκε εξάλλου κι η φωτογραφία με το μπάτσο που σημάδευε διαδηλωτές), θεώρησαν ότι έπρεπε να τον σταυρώσουν, λες και πίστεψαν ότι το εννοούσε. Ίσως θεώρησαν ότι ούτε για αστείο δε θα πρεπε να λέει κανείς ότι η αστυνομία αμύνεται.
Ο δε Παπαχελάς ήταν αυτός που έλεγε ό,τι του κατέβαινε για να συκοφαντήσει τους διαδηλωτές και να δώσει επιχειρήματα υπέρ της κήρυξης στρατιωτικού νόμου για να μη βγαίνουν καν στους δρόμους, έτσι είπε μέχρι και ότι γνώριζε προσωπικά (βλέπετε ντυνόταν μπαχαλάκιας και σουλατσαρε στα εξάρχεια το βράδυ) ότι στους κύκλους των διαδηλωτών υπήρχε σχέδιο να πεθάνει κι ένας μπάτσος «για να ισοφαρίσουμε». Γι’αυτό το σίχαμα συζητάμε.
Και αναρωτιέμαι, αν υπήρχε όντως τέτοιο σχέδιο, μήπως είναι αυτονόητο ότι η αστυνομία έπρεπε όντως να κάνει αυτό που έλεγε ο Παυλόπουλος ότι έκανε κι όχι να δέρνει μαθητές γυμνασίου και δημοσιογράφους για να μη μεταφέρουν τις εικόνες;
denyal
12 Απριλίου, 2011 3:10 πμ
ότι γνώριζε προσωπικά (βλέπετε ντυνόταν μπαχαλάκιας και σουλατσαρε στα εξάρχεια το βράδυ) αχαχαχα! αυτό να έβλεπα και τίποτα άλλο! 😀
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
12 Απριλίου, 2011 11:45 πμ
Αυτή ακριβώς είναι η στρέβλωση. Ο Παπαχελάς αναφέρεται σε δύο-τρία σημεία στα «Δεκεμβριανά» παρακάμπτοντας εντελώς την αφορμή που τα προκάλεσε. Τα εμφανίζει ως μέρος μίας «παράδοσης» οχλοκρατικής βίας και χτίζει πάνω σε αυτό το σκηνικό την υπόθεση του «ενός νεκρού». Απομονώνοντας το συμβάν από τη χρονική αλληλουχία και τις σχέσεις αιτιών-αποτελέσματος, προκύπτει το αβίαστο συμπέρασμα ότι το αστυνομικό κράτος έπρεπε να είναι αυστηρό τότε, κατά συνέπεια και σήμερα ωφείλει να είναι ακόμη αυστηρότερο.
Είπαμε. Ο Παπαχελάς είναι μεν γκεμπελίσκος της κακιάς ώρας, αλλά το κατέχει το άθλημα της γραφής.
kris
12 Απριλίου, 2011 11:26 πμ
Καλό! Τρίτο δημοφιλέστερο post μέχρι στιγμής, σύμφωνα με wordpress http://botd.wordpress.com/top-posts/?lang=el
Απo περιέργεια, zaphod είσαι δημοσιογράφος;
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
12 Απριλίου, 2011 11:46 πμ
Όχι ακριβώς. Μονο αλήτης και ρουφιάνος. Χαχα 🙂
Του ευρύτερου χώρου είμαι, όντως.
Back Door Man
12 Απριλίου, 2011 1:06 μμ
Toυ ευρύτερου χώρου των αλητών ή των ρουφιάνων; 🙂 🙂
Capybara
12 Απριλίου, 2011 3:36 μμ
Μην ισοπεδώνουμε, δεν είναι όλοι οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι…
catalternative
12 Απριλίου, 2011 4:36 μμ
Όλοι είναι…απλά κάποιοι είναι για μάς, κάποιοι άλλοι είναι για όλους, κάποιοι τρίτοι για το κεφάλαιο… 😀
catalternative
12 Απριλίου, 2011 6:14 μμ
Άκυρο το σχόλιο μου..άλλα γράφει ο capybara, άλλα διάβασα εγώ…Στραβωμάρα τελείως λέμε…χεχε
δικηγορίσκος του διαβόλου
13 Απριλίου, 2011 1:22 πμ
-Σχετικά με το σχολιασμό σου για την παράγραφο που τιτλοφορείς «παραπληροφόρηση». Γράφεις : » Τα γεγονότα της 11ης Δεκεμβρίου ξεκινούν με την εισβολή της αστυνομίας στο χώρο του Οβρυοκάστρου με κλούβες και δυνάμεις των ΜΑΤ, άρα με προφανώς επιθετικούς σκοπούς από πλευράς κράτους, καθώς ούτε είχε προηγηθεί κοινωνική αναταραχή (που θα νομιμοποιούσε την ύπαρξη των ΜΑΤ), ούτε όμως υπήρχε τελεσίδικη απόφαση για το ίδιο το έργο…» . Τα ΜΑΤ δεν εισέβαλαν ξαφνικά μια ωραία πρωία , αλλά με την παρουσία εισαγγελέα , αφού επί πολλές ημέρες οι κάτοικοι δεν επέτρεπαν την έναρξη των έργων. Όσο για την μη ύπαρξη τελεσίδικης απόφασης, τώρα που απορρίφθηκαν και οι τελευταίες προσφυγές από το ΣΤΕ (που δεν νομίζω να το κατηγορήσει κάποιος, τουλάχιστον για την νομολογία του που αφορά το περιβάλλον) δεν βλέπω τους κατοίκους να αποδέχονται τις αποφάσεις της δικαοσύνης στην οποία οι ίδιοι προσέφυγαν. Για τη συσκότιση πάντως από τα ΜΜΕ έχεις απόλυτο δίκιο.
– Όσον αφορά τη «στρέβλωση», νομίζω πως είναι προφανές ότι ο φόβος να μην υπάρξει νεκρός αναφέρεται στις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
– Εντάξει, σαφώς δεν ήταν φρικιαστικές οι σκηνές των παιδιών που πετροβολούσαν τα αστυνομικά τμήματα, αλλά αφού μιλάμε για παιδιά γυμνασίων 13-14 ετών που μάλλον για πρώτη φορά έβγαιναν στο δρόμο γιατί αποκλείεις τον μιμητισμό (που σ’αυτή την ηλικία είναι φυσιολογικός και δεν χρειάζεται να είναι ανεγκέφαλος).
– Μπορει όντως να διακρίνω προτροπή σε βία στο απόσπασμα που παραθέτεις, αλλά με ποια λογική το κράτος δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία για να επιβάλει νόμιμες δικαστικές αποφάσεις, εναντίον αυτών που παράνομα και με τη χρήση βίας τις αρνούνται;
– Οτι υπάρχουν άτομα, ομάδες και πολιτικοί χώροι που ονειρεύονται Κερατέες σε όλη την Ελλάδα είναι ηλίου φαεινότερο και δεν θέλει ανάλυση. Η αναφορά στους λαθρομετανάστες , βέβαια, εντελώς προβοκατορικη…
Eddie
13 Απριλίου, 2011 7:57 πμ
παντα αναρωτιομουν γιατι καθε φορα αυτοι που το επαιζαν συνηγοροι του διαβολου επαιρναν το μερος της εξουσιας (εχει συμβει απειρες φορες απο τους δημοσιογραφους στα καναλια).
Δεν τους προβληματισε ποτε οτι στη μεση συνειδηση θα γινοταν ταυτιση εξουσιας και διαβολου ρε παιδι μου;
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
13 Απριλίου, 2011 10:18 πμ
Απόλυτα θεμιτές οι ενστάσεις φίλε «δικηγόρε του διαβόλου».
Σημείο προς σημείο λοιπόν.
1. Αφού δεν υπήρχε τελεσίδικη απόφαση η έναρξη του έργου δεν μπορούσε να γίνει προφανώς. Τυπικά και με το νόμο οι κάτοικοι ορθώς «περιπολούσαν» στην περιοχή τους. Η παρουσία των ΜΑΤ δίπλα στα μηχανήματα έδειχνε σαφώς ποιες ήταν οι προθέσεις της κυβέρνησης (επίθεση). Σε ό,τι αφορά τον εισαγγελέα, η πραγματικότητα έχει αποδείξει (πολλαπλά) ότι οι εισαγγελείς λειτουργούν ως νομιμοποιητές της αστυνομοκρατίας. Αν αυτή η άποψη σου φαίνεται ιδεολογικά μονομερής, τότε σου απαντώ στο τυπικό ότι ο εισαγγελέας στην προκειμένη περίπτωση -υποτίθεται ότι- επιτηρεί την αστυνομική παρουσία και όχι τη συνολική νομιμότητα του έργου. Σε κάθε περίπτωση -και πάλι ιδεολογικά θα απαντήσω- οι εισαγγελείς συνήθως εκτελούν εντολές πολιτικών προϊσταμένων. Και τα παραδείγματα είναι και πάλι πολλά.
Σήμερα, τρεις μήνες μετά, και με την κυβέρνηση να έχει ανοίξει πόλεμο στους κατοίκους αρνούμενη να συνομιλήσει μαζί τους, ούτε το ειρηνοδικείο, ούτε ο Άρειος Πάγος, ούτε το ΣτΕ, μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν περνά από τα έδρανα των δικαστηρίων και είναι λογικό οι άνθρωποι που υπέστησαν συστηματική κρατική βία να αρνούνται τα πάντα. Με λίγα λόγια δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα της δικαιοσύνης αλλά του ίδιου του πολιτεύματος.
2. Για τρίτη φορά επισημαίνω ότι η στρέβλωση γίνεται από τη στιγμή που αποκρύπτεται συστηματικά η σχέση αιτιών-αποτελέσματος, καθώς θέλει σώνει και ντε ο αρθρογράφος να μας πείσει ότι η βία ασκείται μονομερώς από κοινωνικές μειοψηφίες. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου αποσιωπείται τεχνηέντως ώστε να φανεί το κράτος σε θέση άμυνας, ενώ ευθύς εξαρχής ήταν εκείνο που άσκησε την (απόλυτη εν προκειμένω) βία.
3. Επιμένεις ότι τα παιδιά πέταξαν νεράτζια στα αστυνομικά τμήματα αποκλειστικά και μόνο λόγω «τυφλού μιμητισμού»;;;
4. Το κράτος ασκεί βία εκ των πραγμάτων. Δεν είναι θέμα δικαιώματος. Η προτροπή στη βία έχει να κάνει με τη σαφή θέση του Παπαχελά υπέρ της αστυνομοκρατίας. Κάτι το οποίο αναφέρει ευθαρσώς στο κείμενό του:
“Το ζήτημα είναι ότι όταν αφήσεις τα πράγματα να ξεφύγουν, οι επιλογές είναι περιορισμένες: είτε το κράτος υποχωρεί και εξευτελίζεται ο νόμος και η ελληνική δημοκρατία είτε χρειάζεται πια πραγματικό αστυνομικό κράτος για να επιβάλει την τάξη”.
5. Και βέβαια υπάρχουν άτομα και πολιτικοί χώροι που ονειρεύονται «Κερατέες». Πάντα υπήρχαν, ανεξάρτητα της Κερατέας. Ο Παπαχελάς όμως διακρινει μία τάση ευρύτερης λαϊκής αποδοχής του «ανταρτοπολέμου» κι αντί να αναζητήσει τις κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, ως όφειλε με την ιδιότητα του ερευνητή δημοσιογράφου, κάνει δύο (δημοσιογραφικά) εγκλήματα:
α) Τάσσεται ανεπιφύλακτα δίπλα στην εξουσία
β) Προτρέπει στην άσκηση συστημικής και αστυνομικής βίας απέναντι στους πολίτες, με το πρόσχημα ότι εκεί ωφείλεται η διεύρυνση της κοινωνικής αποδοχής του «ανταρτοπολέμου» (στο ότι δεν ασκείται αρκετή βία από την κυβέρνηση).
Η αναφορά στους μετανάστες δεν είναι απλώς «προβοκατόρικη». Είναι ακραία (πιο ακραία δε γίνεται) δημαγωγία που ανακινεί ταπεινά ρατσιστικά ανακλαστικά σε μία περίοδο ανασφάλειας.
δικηγορίσκος του διαβόλου
13 Απριλίου, 2011 11:57 πμ
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Επιγραμματικά γιατί ο χρόνος πιέζει:
1. Απλά επισήμανα ότι τα γεγονότα δεν ξεκίνησαν εκέινη την ημέρα αλλά υπήρχε προϊστορία. Ως προς το πως λειτουργούν οι εισαγγελείς αλλά και γενικότερα τα δικαστήρια, μπορώ να ασκήσω κι εγώ πολύ σκληρή κριτική (δυστυχώς πολλές φορές ο νόμος δεν έχει σχέση με τη δικαιοσύνη) αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να αποδεχθώ τη λογική ότι εμείς οι ίδιοι που προσφεύγουμε στη δικαισύνη για προστασία , την απαξιώνουμε πλήρως και τη γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, αν οι αποφάσεις της δεν μας ευνοούν.
2. Δέχομαι την επισήμανσή σου και επιπλέον συμφωνώ ότι το κράτος στην προκειμένη περίπτωση άσκησε την απόλυτη βία, αλλά για να το συνδέσω με το παραπάνω, ήταν η δικαιοσύνη τελικά που εφάρμοσε το νόμο και τιμώρησε παραδειγματικά τον δράστη.
3. Δεν μίλησα για τυφλό αλλά για φυσιολογικό μιμητισμό, κρίνοντας και από το πως συμπεριφερόμασταν εμείς στην ηλικία τους .
4. Πολύ μεγάλο θέμα η βία του κράτους και αδύνατον να απαντήσω αυτή τη στιγμή. Πάντως νομίζω ότι ο Παπαχελάς μιλά για βία από τη μεριά του κράτους σαν αντίδραση σε παράνομη κατά τη γνώμη του βια και όχι σαν πρωτογενή δράση.
5. Δεν νομίζω ότι «διακρινει μία τάση ευρύτερης λαϊκής αποδοχής του “ανταρτοπολέμου», η χρήση της λέξης γκρουπουσκουλα δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Όσο για το προβοκατόρικη, συμφωνώ ότι ήταν επιεικής ο όρος, είναι σίγουρα ακραία δημαγωγία η αναφορά στους μετανάστες και σίγουρα το πιο απογοητευτικό κομμάτι του άρθρου του.
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
14 Απριλίου, 2011 1:49 μμ
1. Αγαπητέ φίλε αυτό είναι ευχολόγιο. Το ότι καταφεύγουμε στη δικαιοσύνη, το κάνουμε γιατί δεν έχουμε άλλες εναλλακτικές ως άτομα. Αλλά ακόμη και ως συλλογικότητες, είναι λογικό να εξαντλείς τα όρια της αστικής (βλ. ταξικης) δικαιοσύνης πριν… ανέβεις στα κάγκελα. Από εκεί και πέρα δεν χρειάζεται νομίζω η δική μου κατάθεση άποψης για να πείσω ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι απόλυτα εξαρτημένη και σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από την εκτελεστική εξουσία (απλό και πρόσφατο παράδειγμα ο περίφημος «τορναδόρος»).
3. Ο Παπαχελάς ανακάτεψε ηθελημένα τα γεγονότα του Δεκ. του 2008. Δεν φτάνει που αφαίρεσε σκοπίμως τις αφορμές που τα προκάλεσαν, αλλά ταύτισε τεχνηέντως τα νεράντζια με τις μολότοφ, αποδίδοντάς μάλιστα στο σύνολο της κοινωνίας των «ενήλικων» (ώστε να του βγει και ο μιμητισμός ως επιχείρημα).
4. Αυτό υποτίθεται ότι γράφει ο Παπαχελάς απευθυνόμενος στην τρομοκρατημένη μεσαία τάξη. Το συμπέρασμα όμως που βγάζει (και αυτό που θέλει να πει ευθύς εξαρχής) είναι «στήστε τώρα αστυνομικό κράτος, πριν μας πάρουν φαλάγγι οι λαϊκές τάξεις».
5. Μα το ίδιο λέμε. Ταυτίζοντας τις αντιδράσεις (οι οποίες ομολογουμένως απλώνονται σε ευρύτερες κοινωνικές συλλογικότητες) με τον «ανταρτοπόλεμο» και τον «εμφύλιο», ο Παπαχελάς επιδιώκει να δώσει πολεμική χροιά σε αυτές προκαλώντας τα φοβικά αντανακλαστικά μίας κοινωνίας με έντονα εμφυλιοπολεμικό συλλογικό ασυνείδητο. Το ανακάτεμα των μεταναστών στην προπαγάνδα του αποδεικνύει απλώς πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει μία πληρωμένη γραφίδα σε αυτά τα άκρως επικίνδυνα επικοινωνιακά παιχνίδια.
δικηγορίσκος του διαβόλου
14 Απριλίου, 2011 11:40 μμ
Δεν θα επιμείνω . Θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι σκοπός μου δεν ήταν να υπερασπιστώ τον Παπαχελά. Απλώς, επειδή σε διαβάζω από τότε που έγραφες σαν σχόλιαστης στο tvxs και παρόλο που διαφωνώ με τις περισσότερες από τις απόψεις σου, εκτιμώ το επίπεδο των γνώσεων σου και τον τρόπο γραφής σου, επεσήμανα κάποιες ανακρίβειες και παρερμηνεύσεις που κατά τη γνώμη μου αδικούν το άρθρο σου. Υποστήριξες με επιχειρήματα τις θέσεις σου και αυτό μου αρκεί.
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
15 Απριλίου, 2011 12:04 πμ
Να’ σαι καλά. Νομίζω πάντως ότι καταφέραμε να συνεννοηθούμε. 🙂
δικηγορίσκος του διαβόλου
14 Απριλίου, 2011 11:56 μμ
Παρεμπιπτόντως και το σημερινό άρθρο του Παπαχελά είναι αφιερωμένο στην Κερατέα με την αναδημοσίευση της επιστολής κατοίκου της Κερατέας που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις.
alexantro trollientes
13 Απριλίου, 2011 1:48 μμ
δεν μπλεκω με δικηγορισκους του διαβολου, αλλα δεν αντεχω να μη πω οτι η επικλησση απο καποιον της βιασυνης (= μπλα μπλα μπλα …. επιγραμματικά γιατί ο χρόνος πιέζει… κατα τ αλλα μπλα μπλα μπλα ) επειδη και καλα ειναι σουπερ μπιζυ και πιεζμενος , ειναι το απολυτο στερεοτυπο του δικηγορου
simon
14 Απριλίου, 2011 8:06 μμ
Αλεχάντρο,
διάκριση, διάκριση… «Το απόλυτο στερεότυπο του δικηγόρου» παίρνει πολλούς σβάρνα!
perastikos
13 Απριλίου, 2011 6:13 μμ
Είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω τόσο μεγάλη ταύτιση των απόψεών μου με αυτές κάποιου άλλου. Στην προκειμένη περίπτωση με αυτές του δικηγορίσκου του διαβόλου. Εκτός αν παρανόησα.
Η κριτική του Γαλαξιάρχη (ex Zaphod) στο άρθρο του Παπαχελά είναι πολύ καλή. Δεν χρειάζεται να υπερθεματίσει κανείς, τουλάχιστο όχι όσον αφορά το συγκεκριμένο άρθρο (για τον Παπαχελά πολλά μπορούν να γραφούν). Από την πλευρά του ο δικηγορίσκος του διαβόλου κάνει κάποιες εύστοχες (κατά τη γνώμη μου) επισημάνσεις-παρατηρήσεις στο κείμενο του Γαλαξιάρχη (ex Zaphod), οι οποίες ούτε στο ελάχιστο δεν δικαιώνουν τις απόψεις που εκφράζει ο Παπαχελάς.
Συμπέρασμα: Ένα ωραίο κείμενο έγινε αφορμή για μία πολύ καλή συζήτηση
Θοδωρής
13 Απριλίου, 2011 9:38 μμ
Ο κύριος/α Γαλαξιάρχης νομίζω οτι δεν είναι 100% διανοητικά διαυγής.
Αν θεωρούμε το πετροβόλημα των παιδιών, το κλείσιμο και το μπάζωμα δρόμων και το κάψιμο κρατικής περιουσίας δικαιολογημένες αντιδράσεις οι οποίες δεν πρέπει να παταχθούν τόμε μιλάμε για τραμπουκισμό. Όπως τραμπουκισμός είναι το να θεωρείς την επιβολή του νόμου «δημιουργία αστυνομικού κράτους»
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
14 Απριλίου, 2011 3:17 πμ
Μπορεί να μη φημίζομαι για την πνευματικη μου διαυγεια.
Δεν πάσχω όμως στον τομέα του ορθολογισμού. Κάτι που προϋποθέτει επαγωγική λογική, την οποία φίλε Θοδωρή φαίνεται να στερείσαι κομματάκι.
DrAluca
14 Απριλίου, 2011 9:01 μμ
Οντως ρε Θοδωρη…..ζαβος ειναι….
Μη νομιζεις…απο υποχρεωση στον βουλευτη πατερα του τον αφηνουμε και γραφει…
Η εισαι βαθεια νυχτωμενος,η δεν εχεις παρει πρεφα για την χρονικη σειρα των γεγονοτων…
Δεν εξηγειτε αλλιως.
Κατι βαζουν στο νερο.
Περαστικα…
Χαμογελατε…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
14 Απριλίου, 2011 11:53 μμ
Κρύβε λόγια ρε, γιατί θα αποχαιρετήσεις τη θέση συμβασιούχου που ήρθες στην εξώπορτά μου να ζητιανέψεις. 😛
DrAluca
15 Απριλίου, 2011 12:02 πμ
Εγω ημουν?
Και νομιζα οτι το ειχε κανει καποιος αλλος?
Ειδες πως αλλαζει ο ανθρωπος αμα μεγαλοπιαστει?
😉
Χαμογελατε…
Mitsaras
14 Απριλίου, 2011 11:50 μμ
Επιτέλους κάποιος είπε την ωμή αλήθεια!
CrippleHorse
15 Απριλίου, 2011 3:55 πμ
Επειδή κι εγώ δεν έχω ακούσει και πολύ καλά λόγια για την πνευματική μου διαύγεια, θα ήθελα να μου λύσεις τις εξής απορίες:
– Όταν ένας νόμος προσκρούει πχ στο σύνταγμα, τότε εσύ έχεις υποχρέωση να τηρήσεις το νόμο και να αγνοήσεις το σύνταγμα, ή να παραβείς το νόμο και να υπερασπιστείς το σύνταγμα;
– Αν σου μιλήσω για δύο παιδάκια, το ένα πετάει καμιά πέτρα, άντε και καμιά μολότωφ και το άλλο ρίχνει ξύλο και χημικά που είναι απαγορευμένα ακόμα και σε καιρό πολέμου, τότε αυτές οι πληροφορίες σου αρκούν για να καταλάβεις ότι το ένα είναι καλό παιδάκι και το άλλο κακό, ή θα με ρωτήσεις ποιο από τα δύο επιτίθεται και ποιο υπερασπίζεται τον εαυτό του;
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
15 Απριλίου, 2011 1:33 πμ
Σας έχω τρελό μαργαριτάρι. Η διαφορά του έμπειρου προπαγανδιστή από τον τριτοκλασάτο λακέ. Η διαφορά του Παπαχελά από τον Τάκη Μίχα…
http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703385404576258422215326318.html
Δεν είχα δει ότι τον μάζεψε η Ντόρα από τον πάτο του σκουπιδοτενεκέ. Ταιριαστός για τη ΔηΣυ. Όλα τα σκουλίκια παρέα στο σάπιο (από)κομμα.
Mr. Michas is the international secretary for Greece’s new centrist-liberal party, the Democratic Alliance.
Ρίξτε και μία ματιά στα σχόλια των rednecks από κάτω. Καιρό είχα να γελάσω τόσο.
CrippleHorse
15 Απριλίου, 2011 2:00 πμ
Δεν είναι μόνο οι ρέντνεκς τέλειοι όμως, είναι κι ο έλληνας που έγραψε για να τους διαβεβαιώσει ότι δεν είμαστε όλοι οι έλληνες εγκληματικά στοιχεία της αριστεράς που αποφάσισαν να βυθίσουν τη χώρα στο χάος 🙂
Ούτε εγώ το πήρα χαμπάρι, την τελευταία φορά που τον διάβαζα έγλειφε τον ΓΑΠ με τόσο ελεεινό τρόπο που θα αηδίαζε και πιστό πασοκόσκυλο ακόμα. Αλλά θα μου πεις δεν υπάρχει καμία αντίφαση σ’αυτά τα δύο. Μόνο σε ξένη εφημερίδα θα το ανέφεραν όμως, αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Κατα τ’άλλα πρόκειται για διαβόητο βλήμα, ενδεικτικό παράδειγμα της εγκεφαλικής του δυσλειτουργίας, άρθρο όπου ανέπτυσσε τον εξής συλλογισμό (κρατηθείτε):
Ο Τσίπρας δε θέλει το ΔΝΤ, ούτε τα λεφτά του. Οι χαζοαμερικάνοι του tea party επίσης ενοχλούνται που λεφτά από τέτοιους οργανισμούς πηγαίνουν στη «διάσωση» της ελλάδας. Άρα ο Τσίπρας κάνει πολιτικό μέτωπο με ακροδεξιούς ρεπουμπλικάνους και οι απόψεις του είναι το ίδιο συντηρητικές.
Στο συγκεκριμένο όμως τα πήγε αρκετά καλά, ειδικά αν υπολογίσεις που απευθύνεται. Ειδικά το κομμάτι που μιλάει για συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και μετά αραδιάζει καναδυό εγκλήματα, χωρίς βέβαια να λέει ευθαρσώς ότι τα έκαναν αυτοί, αλλά ούτε και ότι δεν τα έκαναν, είναι γκεμπελισμός για σεμινάριο.
Δημήτρης
16 Απριλίου, 2011 12:12 μμ
Το «Κερατέες» βρίσκεται εδώ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_03/04/2011_438015