Η δικιά μου κοντινή ανατολή: με αφορμή μια απεργία

Γράφει η

Fata Morgana

 

 

 

Τη Δευτέρα στο σχολείο με το καλημέρα σας και τα ήρθα και τα καλώς σας βρήκα, τους είπα ότι την Τετάρτη κάνω απεργία και γενικά να ξέρουν ότι συμμετέχω σε όλες τις στάσεις και τις απεργίες, άμα ξεχάσω να ενημερώσω να μη με ψάχνουνε. Ήθελα να κάνω εντυπωσιακή έντρανς και να κόψω κίνηση. Η διευθύντρια με συνεχάρηκε, μερικοί συνάδελφοι μου είπαν μπράβο και κάποιοι άλλοι κοίταξαν προς άλλη κατεύθυνση. Μετά μου ζήτησαν το τηλέφωνό μου και το απόγευμα με κάλεσαν για καφέ, οπότε θεωρώ ότι τα μπράβο και τα ζήτω ήταν αυθόρμητα και ειλικρινή, ή ότι το γεγονός ότι κάνω απεργία δεν κατάφερε να επισκιάσει τη λάμψη της ευχάριστης προσωπικότητάς μου και με δέχτηκαν στην παρέα τους. Κανείς, ωστόσο, από όσους με εξετίμησαν για τη στάση μου δεν έκανε απεργία σήμερα. Η μόνη συνάδελφος η οποία βρέθηκε πιο κοντά στο ενδεχόμενο να με ακολουθήσει τελικά με απογύμνωσε από οποιοδήποτε επιχείρημα με τη φράση ματ «Τετάρτη είναι η απεργία, ε; Να ήτανε Πέμπτη που έχω εφημερία..»

Στη συνέχεια τους είπα με συντομία την ιστορία της εκπαιδευτικής μου ζωής. Πέντε χρόνια ωρομίσθια (τους νίκησα όλους), τρεις ΑΣΕΠ, διοριστέα με τον τελευταίο του 2008, αλλά αδιόριστη γιατί μαζί τα φάγαμε, βρέθηκα στη Σύμη λίγο πριν κλείσει το σχολείο ως αναπληρώτρια μιας θέσης κενής από τον Οκτώβριο. Αλλά μάλλον κάποιος δεν θα έχει καταλάβει καλά γιατί είναι γνωστό ότι τα σχολεία λειτουργούν κανονικά, δεν υπάρχουν κενά και το ότι εγώ και κάμποσοι άλλοι βρεθήκαμε σκορπισμένοι από δω και από κει, Μάρτη μήνα, μάλλον οφείλεται σε ένα μυστικό σχέδιο αποκέντρωσης.

Δεν ξέρω γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουν απεργίες. Τους έχουν κόψει μισθούς και επιδόματα, δεν τους διορίζουν, κάνουν μάθημα κάτω από άθλιες συνθήκες και με παντελή έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής. Σχολεία κλείνουν και συγχωνεύονται και οργανικές θέσεις θα βρεθούν στον αέρα, άλλες πάλι τρέχουν και καλύπτονται από προγράμματα της ΕΕ και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό, που σημαίνει ότι έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν έχω την υπομονή να κάτσω να ακούσω για τα δάνεια που τρέχουν, τα ενοίκια και τα σούπερ μάρκετ που είναι ακριβά, τα παιδιά που έχουν έξοδα. Επίσης βαριέμαι να ακούω για τον πουλημένο συνδικαλισμό (δεν διαφωνεί κανένας ότι η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ είναι παπαγαλάκια, αλλά συμπαθάτε με, δεν τις ψήφισα εγώ) και για τις μονοήμερες απεργίες-τουφεκιές στον αέρα (ειδικά αυτή η φράση έχει γίνει καραμέλα που δε λιώνει, να την καταπιούν να ησυχάσουμε). Επίσης κάπως συγχύζομαι όταν ακούω να αφήσουμε τις απεργίες και να βρούμε εναλλακτικές μορφές δράσης που να μην παρακωλύουν και την εκπαιδευτική διαδικασία και να μην χάνεται και το μεροκάματο (μαζί σας στα εναλλακτικά, δράσεις παντού, αλλά όχι πάλι μόνο οι γνωστοί, ε;). Το απλό συμπέρασμα όπως το βλέπω εγώ είναι το εξής και θα το θέσω εντελώς μη-πολιτικά γιατί ούτως ή άλλως ο πολιτικός λόγος όπως έχετε καταλάβει δε είναι ακριβώς το φόρτε μου: Όταν ο άλλος είναι έτοιμος να σε βιάσει, δεν μπορείς να συζητάς αν προτιμάς να σε βιάσει στο σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα, στα όρθια ή ξάπλα.

Τέλος.
(Πολλή γκρίνια έβγαλα σήμερα, θα επανορθώσω σε εύλογο χρονικό διάστημα. Ή μπορεί και όχι.)

[Τεχνική και κάθε είδους υποστήριξη από τη  Jaquou Utopie]

shortlink: http://wp.me/p1pa1c-93N

Ετικέτα: Fata Morgana, σχολείο, Απεργία

Posted in: Ελλάδα