Ο Caravaggio πρόδρομος της φωτογραφίας;
Μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό σχετικά με τον ζωγράφο, κύριο εκπρόσωπο του Μπαρόκ, Caravaggio. Ο Caravaggio έχει μείνει ιδιαίτερα γνωστός ως ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης της τεχνικής του chiaroscuro, που τον κατατάσσει ως τον κυριότερο εκπρόσωπο του Τενεμπρισμού. Σύμφωνα με νέες μελέτες ο ζωγράφος πιθανότατα χρησιμοποιούσε μοντέρνες τεχνικές σκοτεινού θαλάμου, δηλαδή φωτογραφίας, δύο αιώνες πριν ανακαλυφθεί η φωτογραφική μηχανή.
Είναι γνωστό, ότι ο Ιταλός καλλιτέχνης είχε μετατρέψει το εργαστήριό του σε μία πελώρια camera obscura ανοίγοντας μία τρύπα στην οροφή με σκοπό να φωτίζει τα αντικείμενα που ζωγράφιζε και χρησιμοποιούσε φακό και καθρέφτες προβάλλοντας τις εικόνες τους πάνω στους καμβάδες του. Νέες όμως μελέτες υποστηρίζουν ότι ο Caravaggio χρησιμοποιούσε επίσης χημικά για να τους μετατρέψει σε ένα πρώιμο φωτογραφικό φιλμ, «καίγοντας» αρχικά τις εικόνες και μετά σχεδιάζοντας πάνω σε αυτές, όπως στο έργο του Ο Άγιος Ματθαίος και ο Άγγελος.
Η διευθύντρια συντήρησης έργων τέχνης του ινστιτούτου SACI της Φλωρεντίας Roberta Lapucci δήλωσε ότι βρέθηκε υδράργυρος στους καμβάδες του, υλικό φωτοευαίσθητο που χρησιμοποιείται στα φιλμ. Η Lapucci διεξήγαγε έρευνα για τη χρήση χημικών αφού κατασκεύασε μία camera obscura με τον καλλιτέχνη David Hockney. Είναι γνωστό ότι ο Leonardo Da Vinci χρησιμοποιούσε μία τεχνική με φακό και καθρέφτες για την προβολή εικόνων και λέγεται ότι ο Caravaggio εμπνεύστηκε να τα χρησιμοποιήσει από τον φιλόσοφο Giovanni Battista della Porta. Αν και ο Leonardo Da Vinci χρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη τεχνική, η R. Lapucci υποστηρίζει ότι ο Caravaggio ήταν ο πρώτος που την εφάρμοσε στη ζωγραφική.
«Λαμβάνεις την εικόνα μετατρέποντας ολόκληρο το εργαστήριο σε camera obscura, αλλά χρειάζεσαι σκοτάδι και το πρόβλημα είναι ότι δε μπορείς να ζωγραφίσεις στο σκοτάδι» είπε η Lapucci. «Μέσω φθορισμού ακτίνων Χ φάνηκε η παρουσία υδράργυρου στους καμβάδες του. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο καθώς ο υδράργυρος χρησιμοποιούταν για την παρασκευή κόλλας, αλλά περιμένουμε αποδείξεις ότι τον χρησιμοποιούσε στην επιφάνεια, κατά την πρώτη επίχριση».
Η εικόνα που «καιγόταν» στην πρώτη επίχριση διαρκούσε περιπου 30 λεπτά και ήταν ορατή μόνο σε ημίφως. «Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούσε βαφή από λευκό μόλυβδο για να σκετσάρει, αναμιγμένο με θειϊκό βάριο που ήταν φωτεινό και του οποίου έχουμε βρει ίχνη. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να βλέπει πού σχεδιάζει.»
Το γεγονός ότι ένας ασυνήθιστος αριθμός έργων του ήταν έργα αριστερόχειρα ενισχύουν όλο και περισσότερο την υπόθεση, καθώς φαίνεται να είναι αντεστραμμένες εικόνες λόγω της προβολής τους. Επίσης, είναι γνωστό ότι ο Caravaggio δεν έκανε προσχέδια των έργων του, πράγμα που ενισχύει αυτή την εκδοχή. Τέλος, η παρατεταμμένη χρήση υδράργυρου θα μπορούσε να είναι μία λογική εξήγηση για την ακραία επιθετική συμπεριφορά του που τον οδήγησε ακόμα και σε δολοφονία, καθώς η συγκεκριμένη ουσία επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Αν και υπάρχουν σοβαρά στοιχεία που στηρίζουν την υπόθεση, για να επαληθευθούν θα πρέπει να ληφθούν δείγματα από πολύ γνωστούς πίνακες, πράγμα που δεν είναι πολύ εύκολο. Πολλοί ερευνητές όμως περιμένουν την απόδειξη της υπόθεσης που θέτει το θέμα σε εντελώς νέα βάση.
Λίγα Λόγια για τον Caravaggio και το έργο του
Ο Michelangelo Merisi (1571- 1610, γνωστός ως Caravaggio από τον τόπο καταγωγής του) υπήρξε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ενώ τα ίδια του τα έργα προκάλεσαν σκάνδαλο από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους. Υπάρχουν πολυάριθμες φήμες για τον εύθικτο και επιθετικό χαρακτήρα του με αποκορύφωμα τη δολοφονία ενός νεαρού καθώς διαφώνησαν, όπως λέγεται, σε παιχνίδι τένις και ο Caravaggio θεώρησε ότι ο αντίπαλός του έκλεβε στο σκορ. Κυκλοφορούσαν φήμες και για άλλες αξιόποινες πράξεις, όπως κλοπές και άλλες δολοφονίες. Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης που εργαζόταν με εξαιρετική ταχύτητα χωρίς καν τη δημιουργία προσχεδίων.
Μετά τη δολοφονία του νεαρού κατέφυγε στη Νάπολι, όπου εργάστηκε με επιτυχία και μετά στη Μάλτα. Πιθανολογείται ότι στη Μάλτα επιχείρησε να γίνει Ιππότης του Τάγματος με σκοπό να πάρει χάρη για το φόνο που διέπραξε αλλά έφυγε και από εκεί κυνηγημένος λίγο αργότερα. Έπειτα από διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεψε στη Νάπολι και από εκεί πάλι στην ευρύτερη περιοχή της Ρώμης. Λέγεται ότι έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και ότι προσπάθησε να εξαγοράσει την ποινή του. Μετά από εκεί τα ίχνη του χάνονται και πιθανή ημερομηνία θανάτου του θεωρείται η 18η Ιουλίου, ενώ ως αιτία θανάτου του από άλλους ακούγεται μία πιθανή ασθένεια ενώ από άλλους η δολοφονία.Υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα να σκηνοθέτησε το θάνατό του με σκοπό να αποφύγει την εκτέλεσή του.
Ο Caravaggio θεωρείται ίσως ο πιο μυστηριώδης και επαναστατικός ζωγράφος στην ιστορίας της τέχνης. 35 χρόνια μετά το θάνατο του Michelangelo, σηματοδότησε μία βίαιη αντίδραση στον Μανιερισμό των ζωγράφων της εποχής του, τον οποίο ο ίδιος θεωρούσε περιοριστικό και υπερβολικά ακαδημαϊκό. Δημιούργησε μία νέα γλώσσα θεατρικού ρεαλισμού επιλέγοντας τα μοντέλα του από το δρόμο και από κακόφημες περιοχές, ακόμα και για τις πιο ιερές απεικονίσεις. Εκτός από την εξαιρετική χρήση του chiaroscuro (έντονες φωτοσκιάσεις σε σκούρο φόντο), αυτή ήταν η μεγάλη του καινοτομία. Έτσι οι ιερές μορφές του έμοιαζαν με ζητιάνους, πόρνες, ανθρώπους του δρόμου με τους οποίους αισθανόταν μεγαλύτερη οικειότητα, κάτι που προκαλούσε σοκ εκείνη την εποχή, καθώς μέχρι τότε όλες οι ιερές μορφές παρουσίαζονταν εξιδανικευμένες. Στο Χρονικό της Τέχνης του E. H. Gobrich αναφέρεται: «Ο φόβος της ασχήμιας ήταν γι΄αυτόν αξιοκαταφρόνητη αδυναμία. Αυτός αναζητούσε την αλήθεια, την αλήθεια όπως την έβλεπε. Δεν του άρεσαν τα κλασικά πρότυπα και δεν είχε κανένα σεβασμό προς την «ιδανική ομορφιά» . Ήθελε να καταργήσει τη σύμβαση και να ξανασκεφτεί την τέχνη σαν κάτι καινούργιο».
Ήταν ο καλλιτέχνης που απογείωσε το Μπαρόκ, ένα ρεύμα που χαρακτηρίστηκε από οργή, έκσταση και υπερβολή. Την ίδια περίπου περίοδο μετά τη Σύνοδο του Τρέντο ή Τριδέντου (1545-1563) τέθηκαν οι νέες αρχές της Αντιμεταρρύθμισης ως αντίδραση στη Μεταρύθμιση, η οποία είχε απαγορεύσει όλους τους πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά από τις εκκλησίες. Μέσω της Αντιμεταρρύθμισης ξεκίνησε μία νέα περίοδος όπου στις εκκλησίες κυριαρχούσαν διακοσμητικά στοιχεία, χρώματα, αντιθέσεις και θεατρικά ντεκόρ μαρτυρώντας και πάλι την κυριαρχεία της Ρώμης. Το έργο του Caravaggio αντανακλούσε αυτήν την ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά, όλα του τα έργα αποτέλεσαν σκάνδαλο και απόκτησε πολλούς εχθρούς. Ο Nicolas Pussin, που έφτασε στη Ρώμη μετά το θάνατο του ζωγράφου, παρατήρησε: «Ήρθε για να καταστρέψει τη ζωγραφική».
Αν και η προσωπική του κακή φήμη υπήρξε μεγάλης διάρκειας, δε συνέβη το ίδιο και με το έργο του. Το όνομά του στο χώρο της τέχνης ξεχάστηκε και αποκαταστάθηκε 300 χρόνια μετά. Ο πρώτος του βιογράφος Giovanni Baglione τον αντιπαθούσε βαθιά κι έτσι δεν έγραψε και τα πιο κολακευτικά πράγματα για το έργο του. Υπήρξε μεγάλη δυσκολία και στην αναγνώριση των έργων του καθώς τα περισσότερα δεν ήταν υπογεγραμμένα με αποτέλεσμα οποιαδήποτε χρήση της τεχνικής chiaroscuro ή αιρετικών μορφών να αποδίδονται με ευκολία από κάποια περίοδο και μετά στον Caravaggio ή και δικά του έργα συχνά αποδόθηκαν σε άλλους καλλιτέχνες. Γύρω στο 1890 έπειτα από παρατήρηση τεχνικών chiaroscuro o Wolfgang Kallab συμπεριέλαβε το όνομα του Caravaggio στον Κατάλογο των Αυτοκρατορικών Συλλογών της Αυστρίας. Διάφοροι ειδικοί όπως οι Hermann Voss, Denis Mahon, Μ. Marangoni και Lionello Venturi ξεκίνησαν σοβαρά το έργο της ταυτοποίησης. Από τότε ξεκίνησε και το ενδιαφέρον για τα έργα του από διάφορους ακαδημαϊκούς. Γύρω στο 1920 ο Robert Longhi υποστήριξε ότι έργα διάσημων μεταγενέστερων ζωγράφων όπως των Rembrandt, Delacroix, Manet, Ribera, Vermeer, Courbet, δε θα υπήρξαν αν δεν υπήρχε η επιρροή του έργου του Caravaggio. Από τότε και στο εξής ο Caravaggio θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Ακόμη και σύγχρονοι καλλιτέχνες όπως ο σκηνοθέτης Martin Scorsese, ο ζωγράφος Peter Doig, ο φωτογράφος και ζωγράφος Tom Hunter δηλώνουν βαθιά επηρεασμένοι από το έργο του καλλιτέχνη φανερώνοντας την μακρά επίδραση του έργου του.
shortlink: http://wp.me/p1pa1c-8Du
Πηγές:
1. Caravaggio, Gilles Lambert, Taschen, 2004.
2. Το Χρονικό της Τέχνης, E. H. Gobrich, ΜΙΕΤ, 2003.
3. The Telegraph (βλ. άρθρο)
4. Guardian (βλ. άρθρο)
5. Wikipedia (Καραβάτζιο)
Γράφει και μεταφράζει η Anakata-dyomenh
Narrator
12 Μαρτίου, 2011 9:15 μμ
Ο «άπιστος Θωμάς» που επέλεξες για featured image είναι το δεύτερο αγαπημένο μου έργο. Like γιατί ο Carravaggio είναι ο αγαπημένος μου. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα πάντως.
Θα διαβάσω και θα γράψω όταν επιστρέψω, πρέπει να φύγω τώρα…
(ακόμα σπίτι είσαι ρε; άντε ξεκούνα!!)
Anakata-dyomenh
12 Μαρτίου, 2011 9:18 μμ
κι εμένα είναι από τα αγαπημένα μου γι αυτό το έβαλα featured image 😉 ξεκουνιέμαι…
anle
12 Μαρτίου, 2011 10:32 μμ
Αχ παρα πολλα λαηκ για το αρθρο!! Δεν ηξερα καθολου για την προσωπικη ζωη του Carravaggio και την πιθανη εξηγηση για τη επιθετικοτητα του!
Παλι για ξυδια πατε;
Zeta
12 Μαρτίου, 2011 10:15 μμ
και αυτη, πολυ ωραια ταινια για την ζωη του
http://www.imdb.com/title/tt0090798/
Lotea
12 Μαρτίου, 2011 10:46 μμ
Καταπληκτικός, υπέροχος, ανατρεπτικός…
Έβαζε φτωχούς, μεθύστακες και περιθωριακούς, να παίζουν το ρόλο του Χριστού και των μαθητών του, για να κοροϊδεύει την ανώτερη τάξη, που ήταν και οι πελάτες του.
Απίστευτη ρεαλιστικότητα και φωτισμός…
kixwtis
12 Μαρτίου, 2011 11:12 μμ
Anakatadyomeni
πολύ ωραίο post 🙂
Anakata-dyomenh
13 Μαρτίου, 2011 5:31 πμ
@anle… αυτό για την επιθετική συμπεριφορά είναι μια εικασία προς το παρόν, αλλά αν μπορούσε να επαληθευθεί θα είχε ενδιαφέρον (ναι πάλι ξύδια :)).
@lotea… κατά τη γνώμη μου έτσι θα έπρεπε να αποδίδονται οι μαθητές και ο Χριστός εφόσον ήταν καθημερινοί άνθρωποι και όχι ως εξιδανικευμένες μορφές (την πρώτη φορά που είδα τον Άπιστο Θωμά είχα πάθει πλάκα… όντως καταπληκτικός).
@ zeta… δε γνώριζα την ύπαρξη της ταινίας, thanx 😉
@kixwtis… ευχαριστώ 🙂
vassozacharof
13 Μαρτίου, 2011 12:48 πμ
τα συγχαρητηρια μου! πολυ καλο! αντε , να ξεχναμε και τη μιζερια μας…
αξιζει να σημειωθει,- οτι απο την αρχη βρισκονταν κοντα του εκεινοι που ετρεφαν εκτιμηση για
το προσωπο του και τη ζωγραφικη του-ο καρδιναλιος Francesco Maria del Monte ,o Vincenzo
Giustiniani και οι αδελφοι Mattei, αποτελουσαν εναν κυκλο στον οποιο αναπτυσσονταν ιδεες
οπως εκεινες ενος αλλου’ πατερα’ της νεωτερικοτητας, του Γαλιλαιου, επισης προστατευομενου του Del Monte.
-Πριν πεθανει, ο παπας Παυλος Ε’ ,εδωσε χαρη στον Καραβατζο, αλλα ηταν πλεον αργα.Ενα επισημο εγγραφο του 1610, σταλμενο απο τη Ρωμη, αναφερει- ο Μικελαντζελο Καραβατζο, φημισμενος ζωγραφος, πεθανε στο Πορτο Ερκολε, καθ’οδον απο τη Νεαπολη προς τη Ρωμη,μετα την αδεια επαναπατρισμου του απο τον παπα Παυλο Ε».
Anakata-dyomenh
13 Μαρτίου, 2011 4:37 πμ
Πολύ σημαντική προσθήκη… όντως ο Γαλιλαίος και ο Καραβάτζιο είχαν τον ίδιο πάτρονα… για τον Καραβάτζιο μπορείς να γράφεις ατελείωτες ώρες. Και πολυτάραχη ζωή και παραγωγικός καλλιτέχνης. Αυτό για τη χάρη δεν το γνώριζα…
vassozacharof
13 Μαρτίου, 2011 11:14 πμ
Και συ νυχτοπουλι anakatadyomenh?
Ειναι απο τους αγαπημενους μου επαναστατες (καθ’ολα) ανθρωπους της τεχνης.
Και να φανταστεις οτι το σωμα του παρα τις εκτεταμενες ερευνες, ουδεποτε βρεθηκε.
G.Baglione.Le vitte de’ pittori, scultori e architetti. Dal Pontificato di Gregorio XIII del
1572 in fino a’ tempi di Papa Urbano VIII nel 1642,-Ρωμη 1642.
Anakata-dyomenh
13 Μαρτίου, 2011 2:39 μμ
Νομίζω ότι πιο νυχτοπούλι δε γίνεται… 🙂
Ναι, όντως το σώμα δε βρέθηκε και γι’ αυτό υπάρχουν διάφορες εικασίες για την αιτία θανάτου, ακόμα και ότι πιθανόν να σκηνοθέτησε το θάνατό του… 🙂 (Αυτό μου θυμίζει λίγο τα συνωμοσιολογικά που παίζουν με διάφορους ροκ σταρ να πω την αλήθεια… :))
vassozacharof
13 Μαρτίου, 2011 3:20 μμ
O Μπαλιονε γραφει- ο καλλιτεχνης απελπισμενος, τραβηξε προς την ακτη(του Πορτο Ερκολε),κατω απο τον ηλιο του θερους,προσπαθωντας να διακρινει το πλοιο που θα εφερνε τα πραγματα του-φτανοντας σ
ενα σημειο στην ακτη,επεσε απο τον ψηλο πυρετο-διχως ανθρωπινη βοηθεια,εσβησε, μεσα σε λιγες μερες, με τοσο ασχημο τροπο οσο ειχε ζησει- το τελευταιο ειναι σχολιο του συγγραφεα…
mitera
13 Μαρτίου, 2011 2:34 μμ
Πολυ ωραιο αφιερωμα anakata! 🙂
Κι ολ’αυτα μεχρι τα 40 του χρονια!
Anakata-dyomenh
13 Μαρτίου, 2011 2:44 μμ
ωραίο βίντεο…
mitera
13 Μαρτίου, 2011 2:46 μμ
Θα αφησω κι αλλο ενα.Αν και δεν ξερω Ιταλικα ειμαι σιγουρη οτι αναλυει την τεχνικη chiaroscuro, η δραματικη φωτοσκιαση!
Narrator
13 Μαρτίου, 2011 3:13 μμ
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τι θα πει groupie όταν βρέθηκα στη Ρώμη και όλες τις μέρες έτρεχα σε μουσεία, γκαλερί και εκκλησίες για να δω όλα τα έργα του που εκτίθενται στη πόλη. Highlight η μισάωρη αναμονή στα σκαλοπάτια της Σαντ’ Αγκοστίνο για να ανοίξει, καθώς και η βιαστική είσοδος στη Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο 5 λεπτά πριν κλείσει…
Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που μπόρεσα να δω αυτά τα αριστουργήματα από κοντά. Η γοητεία τους είναι αξεπέραστη. Όπως εντελώς γοητευτική είναι και η άστατη ζωή του Caravaggio, δίνει εντελώς διαφορετικό τόνο και αίγλη στο «μύθο» του. (Κατά βάθος είμαι ρομαντική ψυχή).
Ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πόσο σκανδάλισε στην εποχή του είναι «Η Κοίμηση της Παναγίας», έργο του 1604 (σήμερα στο Λούβρο). Ανάθεση για τη Σάντα Μαρία ντελά Σκάλα στο Τραστέβερε, ο πίνακας μόλις τοποθετήθηκε στην αγία τράπεζα αποσύρθκε απρόσμενα -9η απόρριψη έργου του από την εκκλησία! Μια Παναγία ξυπόλυτη, με απλό και ξεκουμπωμένο φόρεμα, απογυμνωμένη πλήρως από κάθε ιερό στοιχείο -εκτός το φωτοστέφανο που αχνοφαίνεται. Κάποιοι βιογράφοι του αναφέρουν ότι είχε χρησιμοποιήσει για μοντέλο μια πόρνη ερωμένη του, ενώ έχω διαβάσει και τη θεωρία ότι, με βάση τον τυμπανισμό και το χρώμα του νεκρού κορμιού, ως μοντέλο είχε μια γυναίκα που είχε πνιγεί!!
Narrator
13 Μαρτίου, 2011 3:38 μμ
Το 2006 έγινε στο Άμστερνταμ μια μεγάλη αναδρομική έκθεση Ρέμπραντ – Καραβάτζιο με έμφαση στο πόσο πολύ επηρεάστηκε στο ύφος του ο πρώτος από τον δεύτερο. Αντιπαραβάλλονταν έργα τους και το αποτέλεσμα -από ότι μου είπε φίλος που την είχε δει- ήταν εντυπωσιακό…
Αν και σε κάθε του έργο βρίσκεις έστω μια λεπτομέρεια να κολλήσεις και να σε συναρπάσει (πόσο αληθινά δείχνουν τα φρούτα στο «Αγόρι και καλάθι με φρούτα», η δύναμη στα χέρια του αγγέλου και του Αβραάμ στη «Θυσία του Ισαάκ», οι βρώμικες πατούσες του προσκυνητή στην «Παναγία των Προσκυνητών») ο ρεαλισμός και η λεπτομέρεια που συναντάται στη μυική ανατομία στο νεκρό σώμα του Χριστού στον «Επιτάφιο Θρήνο» είναι κάτι που προσωπικά θεωρώ αξεπέραστο. Είχα μείνει πραγματικά αποσβολωμένη μπροστά στον τεράστιο πίνακα. Με συνεπήρε τόσο, που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Αν και στη ζωγραφική τα θρησκευτικά θέματα δεν με συγκινούν ιδιαίτερα (πέρα από τις λεπτομέριες των τεχνοτροπιών), ο συγκεκριμένος πίνακας είναι μακράν ο αγαπημένος μου.
mitera
13 Μαρτίου, 2011 4:37 μμ
Τωρα που τσιμπισα το κατιτις μου επανερχομαι! 🙂
Ο οδονιατρος-αναπαρασταση εξαγωγης δοντιου.
Προσεξτε πως αποικονιζεται στο προσωπο του οδοντιατρου,η ηδονη και η ευχαριστηση,μ’εναν τελειο σατυρικο τροπο.
Τα μοντελα του, που ηταν λουμπεν ανθρωποι,ταιριαζαν με την ψυχοσυνθεση του καλλιτεχνη,δινοντας στα εργα του και μια πιο ρεαλιστικη χροια.
Narrator σε ζηλευω….δεν εχω δει κανενα εργο του ζωντανα…μα πιο πολυ ζηλευω τον Καραβατζιο που ζωγραφιζε τοσο ωραια! 🙂
Narrator
13 Μαρτίου, 2011 4:50 μμ
Χμμμ… νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον συγκεκριμένο πίνακα. Σύμφωνα με το Caravaggio.com είναι αμφιλεγόμενη η απόδοση αυτού του πίνακα στον Καραβάτζιο.
http://caravaggio.com/preview/database/index.php?id=000122
Mitera, εγώ τέτοιες εντυπώσεις έχω από τα ταξίδια μου… όχι ανθρώπους και λαούς, αλλά μικρές στιγμές καλλιτεχνικής «αποκάλυψης». Μπορώ να μιλάω ώρες για τις αντιδράσεις μου όταν ανίκρυσα διάφορα έργα τέχνης (αυτό σε συνέχεια της συζήτησης που είχαμε).
mitera
13 Μαρτίου, 2011 5:19 μμ
Αυτο θα το ψαξω δεν το ηξερα!
Narrator ειναι πραγματι μοναδικες στιγμες,αλλα μην ξεχνας οτι αυτοι που μας τις δινουν ειναι ανθρωποι,κουλτουρες, λαοι.Οταν στα ταξιδια μας κανουμε εναν καλο συνδιασμο αυτων των δυο εχουμε να κερδιζουμε πολυ περισσοτερα πραγματα.Ξεχναω πιο ευκολα τα μουσεια που εχω επισκεφτει,αλλα ποτε δεν θα ξεχασω ποιος ετρεξε να μου αλλαξει το εισητηριο,για ενα τρενο που εχασα καποτε……
η τεχνη δεν ειναι ξεκομμενη απ’τους ανθρωπους της…η καλλυτερα δεν θα επρεπε να ειναι…δεν ειναι ενα μονοσημαντο γεγονος…..πανω απ’ολα ειναι ψυχη,εκτος απο καμβαδες και χρωματα.
Narrator
13 Μαρτίου, 2011 5:59 μμ
Δεν μπορώ να εξισώσω τον καλλιτέχνη πριν από 500 χρόνια με έναν ολόκληρο λαό σήμερα. Η ψυχή του καλλιτέχνη δεν γνωρίζει όρια και πατρίδες (τι γράφω μαλάκα μου απογευματιάτικα 😉 ). Επηρεάζεται από τον κόσμο γύρω του, αλλά ταυτόχρονα εφευρίσκει και έναν νέο.
Ίσως οι παρατηρήσεις μου για τους λαούς να γίνονται υποσυνείδητα, πάντως ποτέ δεν εστιάζω σε αυτούς. Και εγώ θυμάμαι μεμονωμένα περιστατικά το ίδιο ζωντανά Mitera. Τον νεαρό Άγγλο που προσφέρθηκε να κουβαλίσει τη βαλίτσα μου στα απίστευτα σκαλιά του σιδηροδρομικού σταθμού King’s Cross, τον Ιταλό παππού που χωρίς να ξέρει γρι αγγλικά μου εξήγησε μια χαρά που ακριβώς είναι ένα άγαλμα στους κήπους της Βίλας Μποργκέζε, ενώ άλλοι 5 άνθρωποι που ρώτησα αγνοούσαν την ύπαρξή του, τον ευγενικό οδηγό στην Πράγα που σταμάτησε για να διασχίσω το δρόμο… αυτά όμως δεν είναι χαρακτηριστικά λαών, είναι προσωπικές στιγμές… 🙂
mitera
13 Μαρτίου, 2011 6:38 μμ
Δεν εκανα καμμια εξισωση του καλλιτεχνη μ’εναν ολοκληρο λαο σημερα.Σταθηκα μονο στα παρακατω …..
«Mitera, εγώ τέτοιες εντυπώσεις έχω από τα ταξίδια μου… όχι ανθρώπους και λαούς, αλλά μικρές στιγμές καλλιτεχνικής “αποκάλυψης”.»
…..και στο τι αποκομιζει ο καθενας μας απο ταξιδια του, η που στεκεται περισσοτερο αν θες.
Θα παω τωρα να πιω ενα καφε και αν παμε ποτε μαζι κανα ταξιδακι,μετα το μουσειο θα πηγαινουμε στα μπαρακια και τα καταγωγια,να διαπιστωνουμε ιδιης ομασι,κατα ποσο τα ξενυχτια,τα ποτα κι η«τρελα» ωθησαν τον καθε καλλιτεχνη στην δημιουργια τετοιων αριστουργηματων η στην ευρεση νεων!! 🙂
Οσο για τον «οδοντιατρο»,το μονο που βρηκα και μονο σε μια σελιδα,ηταν οτι καποια εργα του ειναι υπο αμφησβητηση,αλλα συνεχιζουν να εκτιθενται,χωρις αλλες λεπτομερειες.Τη σελιδα την εχασα,αν την ξαναπετυχω θα την βαλω.
χαιρετω 🙂
Γιαννκα
13 Μαρτίου, 2011 10:27 μμ
anakatadyomenh… 🙂 πραγματικα πολυ ενδιαφερουσα ερευνα, για εναν καλλιτεχνη τοσο αντισυμβατικο και επαναστατη στην τεχνη,με οτι συνεπειες μπορει να ειχε αυτο…
Ενας νατουραλιστης καλλιτεχνης, με τεραστια συμμετοχη και στην θρησκευτικη ζωγραφικη, που τον κανει ακομα πιο ριζοσπαστη και κανει την τεχνη του ακομα πιο ελκυστικη..ενδιαφερον εχει επισης το γεγονος ,οτι η τεχνη του εξαρταται σε σημαντικο βαθμο απο τα «ζωντανα «μοντελλα ..κι αυτη ειναι και η γοητεια της.
@narrator
στις βολτες μας στον κοσμο,οντως υπαρχουν στιγμες αποκαλυπτικες για την τεχνη που «γραφουν » εντονα μεσα μας..και καθε φορα σιχτιριζω τα 400 χρονια τουρκοκρατιας που μας στερησαν τις δικες μας αναφορες(η πολιτικη κριτικη χωραει παντου ;))