Με τον Νίκο γνωριστήκαμε κάπου στο δημοτικό. Σκληρό παιδί, κατα πολλούς.
Στην παρέα του «αρχηγός». Όλο έπαιζε με πέτρες και ξύλα . Μας έφερε κοντά, μια εκδρομή. Είχαμε πάει στο άλσος της περιοχής μας.
Όμορφο μέρος. Με πολλά δέντρα, κούνιες και μια λιμνούλα, άδεια απο παλιά. Εκεί μεσα με τον Νίκο παίζαμε «πόλεμο».
Για κάποιο λόγο με προστάτευε. Όχι οτι ήθελα προστασία, μιας και ήμουν «καλό» παιδί. Συχνά αναρωτήθηκα το γιατί το έκανε όλο αυτό…
Την οικογένειά του την γνώρισα μόλις στο γυμνάσιο. Την γνώρισα…? Μια κουβέντα είναι. Ο πατέρας οικοδόμος και η μητέρα του λογίστρια.
Μόνο αυτά ήξερα. Και μόνο μια φορά μιλήσαμε.
Ο Νίκος δεν κάπνιζε. Για την ακρίβεια δεν κάπνισε ποτέ του. Το σιχαινόταν το τσιγάρο. Όποτε περνάγαμε απο το μέρος που πήγαινε η «συμμορία» του (η πάλλαι ποτέ παρέα του), να καπνίσει, καθόμασταν απόμερα.
Ξέχασα να σας πω,πως όταν είχαμε διάλειμμα ο Νίκος και εγώ κάναμε πολύ παρέα. Παράταγε τη «συμμορία» και τα νταιλίκια. Και μου μίλαγε για τα όνειρά του. Πως θέλει να φύγει απο αυτο το μέρος. Πως πνίγεται.
Να κάνει οικογένεια, με σκύλο και τροχόσπιτο. Και να ταξιδεύει με την γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Δεν τον ένοιαζαν τα μαθήματα. Μόνο να φύγει ήθελε.
Στο Λύκειο χαθήκαμε. Πήγαμε σε διαφορετικά σχολεία. Έκανα να τον δω 2μιση χρόνια.
Τον είδα μια Τετάρτη απόγευμα. Ο Νίκος σιχαινόταν τα επίσημα ρούχα. Αλλά εκείνη τη μέρα όταν τον ντύσαμε, δεν είπε τίποτα.
Ο άτιμος,λες και μας το κράταγε μανιάτικο και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη. Ξεροκέφαλος από μικρός.
Αλλά εκέινη ήταν η μέρα του. Θα πήγαινε ταξίδι. Επιτέλους το όνειρο του έγινε πραγματικότητα. Είχε μαζευτεί πολυς κόσμος από νωρίς.
Θέλαμε να τον αποχαιρετίσουμε. Και εγώ φόρουσα τα επίσημα μου. Για να μην νιώθει μόνος του.
Οταν ο παπάς άρχισε να μιλάει εγω χάθηκα στον κόσμο μαζι με τον Νίκο. Ήθελα να του πω το δικό μου αντίο. Να του θυμίσω να αποκτήσει σκύλο και τροχόσπιτο.
Τον αποχαιρέτησα τελευταίος. Χαίδεψα την φωτογραφία του και του είπα, «Μην χαθούμε ρε!»…
Δεν ξέρω αν με άκουσε.
Ο Νίκος «έφυγε» για το μεγάλο του ταξίδι, απο υπερβολική δόση ηρωίνης, ένα πρωινό Τρίτης.
Όπως έλεγε η μητέρα του, έμπλεξε με τα ναρκωτικά όταν τελειώσαμε το Γυμνάσιο.
Εγώ όμως ξέρω. Δεν έμπλεξε. Το επέλεξε. Ήταν ο μόνος τρόπος για να φύγει. Δεν άντεχε εδώ.
Θηρίο από μικρός. Αγρίμι στην παρέα. Πρώτος στους καβγάδες. Αλλά μέσα του, πνιγόταν. Μόνο εγώ το ήξερα.
Τον θεώρησα προδότη. Ακόμα τον θεωρώ.
¨Γιατί ρε Νίκο? Μαζί θα το παλεύαμε και αυτό. Γιατι δεν μου είπες πως με προστάτευες επειδή έτσι μου έλεγες «φοβάμαι»? Τι θα απογίνει τώρα το όνειρο σου?»
Αντίο φίλε μου. Ελπίζω να με συγχώρεσες που δεν ήμουν εκεί οταν «έμπλεξες».
Ελπίζω όπου και να είσαι να…
χαμογελάς…..
(Για τον Νίκο, που δεν τον λέγαν Νίκο….)
DrAluca
Σύντομο URL http://wp.me/p1pa1c-8a
Α.Γ.ιος
9 Μαρτίου, 2010 1:32 πμ
Γιατρέ μου, αφιερωμένη:
Σκληρό το πλήγμα φίλε μου,
να χάσεις έναν φίλο,
και ειδικά αν «έφυγε»,
«στ’ αμπέλι, σαν τον σκύλο*»…
Ο φίλος είναι σύντεκνοι,
κάποιος που τον διαλέγεις,
μέσα στον κόσμο τον πολύ,
εσύ τον ξεδιαλέγεις…
Δεν είναι σαν… συγγένεια,
πού ‘ναι σαν το… λαχείο(!),
σε κάνει ο φίλος πλούσιο,
είναι ζωής… βραβείο!!!
Φίλος, σαν είναι σύντεκνοι,
άνθρωπος με ουσία,
-να μην κατέει χρήματα-,
αυτό ‘χει σημασία…
Γιατί φίλε τα χρήματα,
τα κάνουν όλα σκάρτα,
αν κάνεις φίλους για λεφτά,
κακή τραβάεις κάρτα…
Σου λέω πως τον πόνο σου,
καλά τόνε κατέω,
γιατρέ, μου έρχονται στιγμές,
που μοναχός μου κλαίω…
Θυμούμαι μ’ αναφιλητά,
ψυχή που έχω χάσει,
-στο λέω για παρηγοριά-,
ο πόνος να κοπάσει…
Εγώ ‘χω χάσει αδερφό,
και φίλο, και παιδί μου,
απ’ όταν ήτονε μικρός,
τριγύρναγε μαζί μου…
Μεγάλωσε, και κάναμε,
πάντα καλή παρέα,
και αδερφός, και φίλος μου,
περνάγαμε ωραία…
Οι μετρημένοι φίλοι μας,
έχουνε αναμνήσεις,
που με τα παρεάκια μας,
είμασταν για…. ειδήσεις!!!
Με πλάκες, μα και τσακωμούς!
-για νά ‘χει… ποικιλία-, :Ρ
έτσι κουτσοπερνάγαμε,
σ’ αυτήν την ιστορία…
Ο Χάρος όμως σύντεκνοι,
τους χρόνους δεν μετράει,
σηκώνει το δρεπάνι του,
κι όποιον τον βρει, χτυπάει…
Τα χρόνια που περάσανε,
δεν μ’ είχανε χορτάσει,
πολύς νωρίς μας έφυγε,
δεν είπε να γεράσει!!!
Θα ήθελα να ζούσαμε,
κι άλλα να διηγούμαι,
μου φαίνεται σαν όνειρο,
όταν ανιστορούμαι…
Παρηγοριά είναι κι αυτή,
καλά σαν τους θυμάσαι,
μονάχος μην αισθάνεσαι,
μονάχος σου, δεν θά ‘σαι…
Έτσα να τση θυμόμαστε,
με γέλιο, -μα και κλάμα-,
και να τση μνημονεύομε,
και νά ‘ναι ισόβιο τάμα!!!
Καθένας, με το τάμα του,
-εγώ τα μαύρα έχω-,
το ίδιο θά ‘κανε κι αυτός*,
και τούτο το κατέχω!!!
Το μαύρο το πουκάμισο,
για πάρτη του κρατάω,
δικά του ειν’ τα χρώματα*,
σε μπλούζες που φοράω…
Του φίλου την ανάμνηση,
καλά να την κρατήσεις,
γιατί -στο λέει…Α.Γ.ιος-,
δεν θα τον συναντήσεις!!!
-Τουλάχιστον για τούτη δώ,
κατάμαυρη την ζήση,
πριν να το πιούμε το νερό,
στης λησμονιάς την βρύση-…
Μονάχα εις τα όνειρα,
θ’ ακούς, θα βλέπεις λίγο,
το πρόσωπο π’ αγάπησες,
πριν πει: «πρέπει να φύγω»…
Θα φεύγει και θα έρχεται,
θα κουβαλά κουβέντες,
με αναμνήσεις της χαράς,
που κάνουν οι λεβέντες!!!
Να μην λυπάσαι φίλε μου,
για το κορμί που φεύγει,
κάποτε θ’ ανταμώσουμε,
αν ο Θεός* το θέλει…
Τον Χρόνο μόνο να μετράς,
που την Ζωή κυλάει,
και ‘κείνον να τον σκέφτεσαι,
πνεύμα που σε φυλάει…
Σου στέλνω συμπαράσταση,
-αυτήν μπορώ να δώσω-,
κι αφήνω την ορμήνεια* μου,
για ν’ αποσυμπληρώσω:
Μαθήματα ο Θάνατος,
τα δίνει κάθε μέρα,
μα πρέπει και να βλέπουμε,
πάντα λίγο πιο πέρα…
Αθάνατοι δεν ήμαστε,
-αφήνουμ’ αναμνήσεις-,
κι εμείς τση κανονίζουμε,
σε πράξεις, και σε… ρήσεις!!!
Το σώμα θα τ’ αφήκουμε,
στης Μάνας-Γης τα σπλάχνα,
και ήμαστ’ ένα… τίποτα,
στου Θάνατου την άχνα…
Ο χρόνος μας είναι μικρός,
που ζούμε στον πλανήτη,
ο άνθρωπος, είναι μικρός,
μπροστά στον… Ψηλορείτη!!!
Οι πράξεις μας, θα μείνουνε,
να μας ακολουθούνε,
μετράει μετά θάνατον,
ανθρώποι τι θα πούνε…
Γι’ αυτό κι εμείς σαν άνθρωποι,
να κάνουμ’ ένα κύκλο,
μην είμαστε… απάνθρωποι,
για νά ‘χουμε τον τίτλο*…
θανών σ’ αμπέλου σκύλος*=σαν το σκυλί στ’ αμπέλι,
σωστά το έγραψα γιατρέ μου;
αυτός*=Είμαι σίγουρος γιατρέ μου -μην με ρωτάς πως το ξέρω, απλώς το ξέρω-, ότι αν εγώ ήμουν στην θέση του, κι αυτός εδώ ζωντανός,
θα έκανε ακριβώς το ίδιο ισόβιο όρκο…
χρώματα*=έχω δύο μπλούζες του (μία κόκκινη, και μία άσπρη), και τις φοράω για να Τον αναστένω, αφού ήμασταν ακριβώς το ίδιο…
Όλη η υπόλοιπη γκαρνταρόμπα, όλα μαύρα απ’ την μέση κι απάνω, και μόνο ολόλευκα από πάνω μέχρι κάτω (κάποιες φορές το καλοκαίρι)…
Θεός*=Αν και μη Χριστιανός, (φτού-φτού, κακά), πιστεύω στην «Θεότητα» του Σύμπαντος, όπου κάθε μας πράξη, έχει, είτε άμεσο, είτε έμεσο αποτέλεσμα, και κάποτε μας γυρνάει τα «ρέστα»…
Ο Δίας πιστεύω, θα μας κάνει την χάρη να μιλήσει στον αδερφό του Άδη, να τους συναντήσουμε στα Ηλύσια Πεδία…
τίτλο*=τον τίτλο του Ανθρώπου, κι όχι του Υπ-ανθρώπου…
ορμήνεια*=συμβουλή/παρότρυνση
DrAluca
9 Μαρτίου, 2010 1:46 πμ
Γνωριζω Α.Γ.ιε τον πονο σου.Τον εμαθα παλιοτερα και τον προσωποποιησα προσφατα.Οποτε σε ευχαριστω και σου ανταποδιδω την συμπαρασταση μου.
Μονο καλα τα γραφεις αδελφε.Μονο καλα.
Και τους νεκρους τους τιμαμε με την ζηση μας.Αυτο το εχω μαθει.
Εκπληκτικη και παλι η μαντιναδα σου.Να εισαι καλα φιλε μου.Και να χρησιμοποιεις το γιατρικο σου….
Χαμογελατε…(ξερεις εσυ)
DrAluca
9 Μαρτίου, 2010 11:32 πμ
Να σημειωσω εδω οτι ο Νικος αποφασισε να φυγει πριν απο πολλα χρονια.Δεν ειναι ουτε μνημοσυνο η σημερινη μερα,ουτε προσφατο γεγονος.
Αλλα θελησα να εκφρασω την αποψη μου για τους χρηστες(ειδικα της ηρωινης).
Καλημερα σε ολους.
Χαμογελατε…
mitera
9 Μαρτίου, 2010 1:06 μμ
Μπα σε καλο σας σημερα,με κανατε να κλαιω!
Αυτη η ηρωινη ειναι μεγαλη ξελογιαστρα.
Κι ετσι λιγο για ν’ανεβασω το ηθικο,ειχα και γω καποτε μια εμπειρια με τη κολλητη μου,που ειχε μπλεξει μαζι της.Πεντε χρονια ειχα χασει το μπουσουλα , δεν ηξερα κατα που να κανω,δεν ηξερα πως να βοηθησω.Τι κεντρα, τι ψυχολογους, τι γιατρους…..Μεχρι που το πηρε αποφαση οτι πρεπει να τη κοψει.Απο τοτε εχουν περασει 20 χρονια.Σημερα τη βλεπω και χαιρομαι .Προχωρησε στη ζωη της .Το ξερω δεν ειναι ευκολο
Να χανεις εναν φιλο ειναι σαν να χανεις ενα κοματι του εαυτου σου κι εγω χαιρομαι που δεν εχασα τελικα ενα κοματι μου και μπορω ακομα να μοιραζομαι μαζι της τις χαρες και τις λυπες!
Πεντε αραδες βεβαια δεν μπορουν να χωρεσουν δυο τοσο μεγαλα θεματα αυτο της ηρωινης και αυτο της φιλιας.Λες και το πρωτο ειναι βαλτο να καταστρεφει το δευτερο.
Ακρως συγκινητικο το κειμενο,αλλα και η μαντιναδα
DrAluca
9 Μαρτίου, 2010 1:12 μμ
mitera εθιξες και ενα ακομα θεμα.Δυστυχως οι χρηστες,ειδικα της ηρωινης δεν μπορουν να βοηθηθουν,παρα μονο αν το θελουν οι ιδιοι.Στους ευρυτερους κυκλους μου εχω πολλα τετοια παραδειγματα(χρηστων).Μονο οσοι επελεξαν να κοψουν απο μονοι τους το παλεψαν πραγματικα.Οι περισσοτεροι το πευχαν.
Να την χαιρεσαι συνεχως απο δω και περ τη φιλη σου mitera.Πλεον ειναι παραδειγμα δυναμης.
😀
Χαμογελατε…
s0sta
9 Μαρτίου, 2010 4:52 μμ
Κείμενο δυνατό ,γεμάτο αλήθεια..Ολοι μας κάποτε αποχαιρετησαμε ένα δικό μας Νικο,Γιώργο,Μαρία ,Ελένη κ.ο.κ
Εγώ προσωπικά όταν βλέπω την φωτογραφεία της τάξης μου όταν πήγαινα Α γυμνασίου στη γκράβα απελπίζομαι..
Απο 25 παιδιά είμαστε εν ζωή οι 16…Τραγικό αλλά όλοι όσοι έφυγαν ,έφυγαν απο αυτόν τον διάολο την πρέζα..
9 παιδιά μέσα σε 15 χρόνια..
DrAluca
9 Μαρτίου, 2010 4:58 μμ
Πολλες οι γειτονιες που αδειασαν απο τη σκονη τη λευκη.Και το κρατος απον.Προγραμματα μεθαδωνης και ξεφτιλικια τουμπανα,με οργανισμους που θεωρουν τους χρηστες αποβρασματα.
Αλλα δεν θα τους περασει.Οσοι οπως ειπες κοιταμε τις φωτογραφιες μας και καποιος «απουσιαζει» λογο ναρκωτικων θα ειμαστε απεναντι τους και διπλα στα παιδια που θελουν βοηθεια.
Χαμογελατε…
anadyomenh
9 Μαρτίου, 2010 5:03 μμ
Στην Γκράβα Sosta ε; Κι εγώ… μπορεί λοιπόν κάποια από τα ονόματα να είναι κοινά…
s0sta
9 Μαρτίου, 2010 5:23 μμ
Λές να είμασταν και την ίδια περίοδο?
Ημουν απο το γυμνασιο μέχρι την Α λυκείου στο 61 και μετα στο 1ο ΤΕΛ.Απο το 94 μέχρι το 2000.
Την αγάπησα και την μισησα ταυτόχρονα την Γκράβα..
Την αγάπησα γιατι εκεί εμαθα να αγωνίζομαι και να ελπίζω για κάτι καλύτερο και ένιωσα πρώτη φορά κομμάτι ενος συνόλου αλλα και την μίσησα γιατι στο όνομα της φήμης και της ψευτομαγκιάς της με έκανε να χάσω φιλους ,συντρόφους και γνωστούς απο την πρέζα.
Ακούγαμε τον Παύλο στο «Η» να μιλάει για αυτή την αρρώστια,πιτσιρίκια τότε και μετα το ζήσαμε όλοι λίγο η πολύ σαν video clip ολο αυτο το γολγοθα που σε βάζει να ανέβεις η παραμύθα…
Τουλάχιστον τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ (δεν ξέρω αν είσε της περιοχής) στο συγκρότημα της Γκράβας σε σχέση με τότε και τα ναρκωτικά δεν αποτελούν καθημερινοτητα ή μέσω προβολής στον ίδιο βαθμό με τότε και ίσως αυτό να είναι το παρήγορο σε αυτή την ιστορία..
DrAluca
3 Δεκεμβρίου, 2011 2:31 μμ
«Στις πιάτσες ναρκωτικών της πρωτεύουσας κυκλοφορούν τελευταία δύο επικίνδυνα κοκτέιλ, το σάσι και το τάι, που προκαλούν φρικτά στερητικά σύνδρομα και οδηγούν πολλούς χρήστες στα νοσοκομεία.
Η λύση περνάει μόνο μέσα από την κοινωνική αλληλεγγύη. Το περιθώριο και η φυλακή δεν αποτελούν διέξοδο. Χρειάζονται φροντίδα και μόνο που μας βλέπουν στην κάθε πιάτσα αισθάνονται λίγο καλύτερα. Ολες οι υπηρεσίες πρέπει να συνεργαστούν, να μειώσουν τουλάχιστον τις βλάβες και να τους προφυλάξουν από την εξ ανάγκης παραβατικότητα. Αλλες χώρες το έχουν καταφέρει αυτό, ακόμα και διασφαλίζοντας χώρους που να μπορούν οι βαριά εξαρτημένοι να κάνουν χρήση χωρίς να κινδυνεύουν να πεθάνουν».
Στην Πορτογαλία έχει εφαρμοστεί τέτοιο σχέδιο με μεγάλη επιτυχία, πολλά κέντρα μείωσης της βλάβης και μείωσης της παραβατικότητας με εύκολη πρόσβαση σε θεραπείες.
Το διώξιμο από τις πλατείες είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στην πορεία εξόντωσης ευάλωτων ομάδων. Χθες ήταν οι μετανάστες, σήμερα οι χρήστες, αύριο οι ψυχασθενείς, μετά οι άστεγοι, οι φτωχοί και πάει λέγοντας.»
Ομορφος κοσμος αφεντικα πλασμενος…..
Ηδη 7 παιδια επισημα στο νοσοκομειο, και 5 πηγαν να βρουν τον Νικο….
Καμια ερωτηση?
Χαμογελατε…