του Ιουλιανού
Το κείμενο που ακολουθεί φιλοδοξεί να αφηγηθεί μια εποικοδομητική ιστορία χωρίς ηθικά ή πολιτικά, διδάγματα. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μακρηγορήσω διότι στην τελική συνέβησαν τόσα πολλά που πρέπει να έχετε λίγη καλή θέληση για να συνεχίσετε την ανάγνωση. Επίσης ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν το κείμενο στερήσει τις αυταπόδεικτες πεποιθήσεις και τις αυταπάτες μας που δίνουν το χρώμα της πάντα θριαμβεύουσας επιχειρηματολογίας μας.
Στα διπλωματικά σώματα των χωρών της Ευρώπης λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κυριαρχούσαν οι διαπραγματεύσεις για το όραμα της Πανευρώπης. Οι τεράστιες αποικιοκρατικές καπιταλιστικές αυτοκρατορίες πέρα από τους πολέμους που οι ίδιες είχαν προκαλέσει συγκλονίστηκαν από οικονομικές κρίσεις, εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές μα και εξεγέρσεις στις αποικίες τους, με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι συζητήσεις για την δημιουργία μιας ενωμένης Ευρωπαϊκής οικονομίας , όνειρο των τότε φιλελεύθερων- οι λέξεις είχαν ακόμα το σωστό νόημα τους – που είχαν ξεκινήσει την πορεία τους τον 19ο αιώνα χωρίς όμως και να αμφισβητηθεί το κυρίαρχο σύστημα του αποικιοκρατικού καπιταλισμού. Τα καπιταλιστικά κράτη την εποχή εκείνη ήταν βέβαια αποικιοκρατικά. Η Βρετανία είχε κάτω από την αυτοκρατορική σημαία της το 21% του παγκόσμιου πληθυσμού και γενικά Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία και Πορτογαλία δυνάστευαν το 30% της ανθρωπότητας.
Ποιός θα δεχόταν όμως να βάλει στην υπηρεσία της Πανευρώπης τις αποικίες του; Κάτω από ποια μορφή και ποια μέσα θα επιβαλλόταν ο ηγέτης της Πανευρώπης; Τα αντίθετα αποικιοκρατικά συμφέροντα εκμηδένιζαν την τάση συνένωσης των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου, άσε που αυτό θα άνοιγε και την πόρτα των αποικιών στην ηττημένη του Μεγάλου Πολέμου, Γερμανία. Σε κάτι όμως οι αντιθέσεις εξανεμίστηκαν. Και αυτό ήταν η εισβολή 14 διαφορετικών εθνικών στρατών, σχέδιο του Τσώρτσιλ στα εδάφη της Ρωσίας με σκοπό να τσακίσουν την κομμουνιστική επανάσταση στην γέννηση της.
Ο Αριστίντ Μπριάν υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας, στις 17 Μαΐου 1930, κάλεσε 27 ευρωπαϊκά κράτη να πάρουν μέρος σε μια διάσκεψη με σκοπό να θέσουν την βάση για την δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Ως οδηγό, η διάσκεψη αυτή είχε τον Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι – Αυστριακό με γαλλική υπηκοότητα – που είχε εισηγηθεί το σχέδιο «Πανευρώπη» και το αιτιολογούσε :
«Δια μέσου της ρωσικής κομμουνιστικής Σκύλλας και της αμερικανικής οικονομολογικής Χαρύβδεος μικρός μόνον πορθμός φέρει εις καλύτερους ορίζοντας. Και ο πορθμός ούτος ονομάζεται Πανευρώπη όπερ σημαίνει …μιαν πολιτικο-οικονομολογικήν ομοσπονδίαν.»
Και εξηγούσε ότι αυτό χρειάζεται:
«Κατά την διανομήν των μεγάλων αγορών και των παγκόσμιων εδαφών, ειδών πρώτης ανάγκης,…» (Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι Πανευρώπη Αθήνα 1927 σελ 14)
Μάλιστα ο Γερμανός φιλελεύθερος πολιτικός Hjalmar Schacht Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Χίτλερ διευθυντής της Γερμανικής Εθνικής Τράπεζας από το 1916 και μέλος του «Μετώπου του Χάρτσμπουργκ», ένας συνασπισμός μεταξύ βιομηχάνων, τραπεζιτών, εθνικιστών και του Χίτλερ, έγραφε ήδη το Γενάρη του 1933 στον επικεφαλής του «Πανευρωπαϊκού Κινήματος» Coudenhove-Καλλέργη:
«…o Χίτλερ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να επαναπροσεγγίσει τη Γερμανία με τις δυνάμεις της Δύσης. Θα δείτε! Ο Χίτλερ θα φτιάξει την Πανευρώπη…»
Ωστόσο η όλη τάση για ενοποίηση προσέκρουε και στην αποφασιστική αντίδραση των ΗΠΑ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι ΗΠΑ, που ασφαλείς από πολέμους και επαναστάσεις και χωρίς καταστροφές στα εδάφη τους, να αποκαλούν την Γερμανία σύμμαχο και να της προσφέρουν την απαιτούμενη βοήθεια σε χρήμα τεχνογνωσία και πρώτες ύλες ώστε να ανακάμψει από την ήττα της στο Μεγάλο Πόλεμο. Πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο θα πετύχουν δυο παράλληλους στόχους. Και την Βρετανία μα και την Γαλλία να φέρουν σε δύσκολη θέση και να τις υποχρεώσουν να ανοίξουν τις πόρτες στις πλούσιες αποικίες τους, να κάνουν τον διαιτητή ρυθμίζοντας τις αντιθέσεις και τον ανταγωνισμό του κεφαλαίου μα και να ωθήσουν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ενάντια στην Σοβιετική Ένωση.
Ο Sammer Welles αμερικανός γερουσιαστής διπλωμάτης στο υπουργείο εξωτερικών και Under Secretary of State του Roosevelt έγραψε ότι :
«Σε εκείνα τα προπολεμικά χρόνια οι εκπρόσωποι των σημαντικών χρηματιστικών και εμπορικών κύκλων των δυτικών δημοκρατικών χωρών ήταν σταθερά πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στην Γερμανία θα μπορούσε να ήταν ευνοϊκός για τα συμφέροντα τους. Υπολόγιζαν στο γεγονός πως σίγουρα η Ρωσία θα νικηθεί και ταυτόχρονα θα εξαφανιζόταν ο κομμουνισμός. Ακόμα υπολόγιζαν πως η Γερμανία θα ήταν εξασθενημένη και έτσι δεν θα αποτελούσε απειλή για τα συμφέροντα τους. Οι ΗΠΑ πίστευαν πως η Γερμανία θα μπορούσε να γίνει το κυρίαρχο κράτος της ηπειρωτικής Ευρώπης και ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η μοναδική ασπίδα ενάντια στον κομμουνισμό » (Sammer Welles: The time of Decision. Σελ 321.)
Ταυτόχρονα και η Βρετανία γύρευε την βοήθεια της Γερμανίας για να προστατεύσει τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας της από τις ΗΠΑ μα και τον κομμουνισμό να αντιμετωπίσει. Διότι δεν πρέπει να αμελούμε ότι εκείνα τα χρόνια ο κομμουνισμός δεν ήταν κάτι αόριστο, ένα «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη» ή μια ουτοπία. Ήταν μια πραγματικότητα, ήταν μια εφαρμόσιμη ιδέα, ήταν μια πολιτική παράμετρος, ήταν πέρα από το εθνικό. Ήταν παρών στο γενικό, στο Παγκόσμιο. Ο κομμουνισμός ως πρόταση ή ως απειλή βρισκόταν πλέον στην κεντρική σκηνή της Ευρώπης.
Η Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή έχοντας επίγνωση της διεθνούς απομόνωσής της, της επισφαλούς και ανασφαλούς θέσης της και γνωρίζοντας ότι η μελλοντική πολεμική αντιπαράθεση θα αναπτύσσονταν χωρίς τον παράγοντα ιδεολογία, εγκατέλειψε την θέση της παγκόσμιας επανάστασης και στην θέση της υιοθέτησε την αναχαίτιση του φασισμού με προσήλωση στην δημιουργία λαϊκών μετώπων σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις. Η 3η Διεθνής από το 1935 διακήρυττε ότι ο μοναδικός «ρεαλιστικός» στόχος για το κομμουνιστικό κίνημα ήταν η υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας από το φασισμό.
Η Βρετανία ελάχιστα ανησυχούσε για τον Χίτλερ και τον φασισμό, την απασχολούσε το πώς θα κρατήσει ακέραιη την παγκόσμια αυτοκρατορία γιατί γνώριζε πως με έναν νέο πόλεμο θα την έχανε και γι αυτό πίστευε πως ένας ισχυρός Χίτλερ στην κεντρική Ευρώπη θα αναχαίτιζε την Γαλλία ,τις ΗΠΑ μα και τον απειλητικό κομμουνισμό. Έτσι δεν αντέδρασε όταν τον Μάρτιο του 1935 ο Χίτλερ διέταξε γενική επιστράτευση με σκοπό την δημιουργία τριάντα έξι μεραρχιών. Αντίθετα, τον Ιούνιο του 1935 η Βρετανία αποδείχτηκε πρόθυμος συνεργός του φασισμού επικυρώνοντας ένα σύμφωνο κατόπιν διμερών διαπραγματεύσεων που έδινε στην Γερμανία το δικαίωμα να δημιουργήσει πολεμικό ναυτικό.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα προπολεμικά χρόνια η φασιστική Γερμανία με την «ιδεολογία» του σατανικού «εβραιομπολσεβικισμού» που την συνόδευε, φαινόταν σε έναν οποιονδήποτε παρατηρητή μια σταθερή και ανθούσα οικονομία που ταυτόχρονα διέθετε μια δημοφιλή κυβέρνηση που πολλά από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικά μια και είχε τσακίσει το κίνημα των αναρχικών και κομμουνιστών και είχε εξολοθρεύσει τα συνδικάτα έτσι ώστε οι καπιταλιστές να είναι ξανά αφέντες στα σπίτια τους. Ακόμα, στο Λονδίνο υπήρχαν ναζιστικές λέσχες και μερίδα της άρχουσας τάξης της Βρετανίας υποστήριξε ανοικτά το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας. Είχαν φτάσει μάλιστα στο σημείο να κάνουν και παρελάσεις στους δρόμους του Λονδίνου στα πρότυπα των Γερμανικών ταγμάτων ασφαλείας. Επίσης ο κοινοβουλευτισμός στην Αγγλία χρησιμοποίησε ξεχασμένους μεσαιωνικούς νόμους ενάντια στην κομμουνιστική δραστηριότητα μα και στο ισχυρό αντιμιλιταριστικό κίνημα που δρούσε εκείνη την εποχή στην χώρα μιας και ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ξεχαστεί. Και η ανησυχία των Βρετανών μεγάλωσε όταν η συμμαχία των λαϊκών μετώπων ενάντια στο φασισμό πήρε σάρκα και οστά στην Γαλλία και στην Ισπανία.
Τα Λαϊκά Μέτωπα και η αρχή του πολέμου
Η κυβέρνηση του Ισπανικού Λαϊκού Μετώπου σχηματίστηκε στις 16 Φλεβάρη του 1936, όταν κέρδισε τις γενικές εκλογές. Στο Μέτωπο συμπεριλαμβάνονταν το κεντροδεξιό κόμμα Δημοκρατική Ένωση, η Δημοκρατική Αριστερά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το POUM, το Ελευθεριακό Κίνημα, με κυριότερο εκφραστή την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας των αναρχοσυνδικαλιστών Χοάν Πεϊρό, του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, και Γκαρθία Ολιβέρ. Ταυτόχρονα τον Μάρτη του 1936 τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας και ο Μουσολίνι ανακοινώνει την κατάληψη, με την βοήθεια των αερίων μουστάρδας, της Αιθιοπίας έπειτα από οχτώ μήνες πολέμου.
Χαλαρή η αντίδραση από την Κοινωνία των Εθνών που καταδίκασε την επίθεση της Ιταλίας και επέβαλε λέει κυρώσεις που δεν απαγόρευσαν την πώληση πετρελαίου ή το κλείσιμο των στενών της Διώρυγας του Σουέζ που ελέγχονταν από τη Βρετανία. Όσο για την στρατικοποίηση της Ρηνανίας επικράτησε σιγή ασυρμάτου, κάτι που επέτρεψε στον Χίτλερ να μετατρέψει σε θρίαμβο την κατάκτηση της.
Την ίδια ώρα, η Γαλλία διέτρεχε τον κίνδυνο διολίσθησης προς μια φασιστική κυβέρνηση που όμως ανακόπηκε από τον Ιούνιο του 1936 όταν σχηματίστηκε κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου με τη συμμετοχή των κομμάτων που το αποτελούσαν εκτός από τους κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ που τύχαινε να είναι Εβραίος. Αυτό έκανε τον Χίτλερ να νιώθει περικυκλωμένος από τον «εβραιομπολσεβικισμό» και την Βρετανία να εντείνει την πολιτική κατευνασμού των φασιστών. Χίτλερ και Μουσολίνι στέλνουν στρατό, αεροπορία και ναυτικό στον φασίστα Φράνκο, που δεν διέθετε ούτε φτερό αεροπλάνου, αφενός γιατί μια ήττα της δημοκρατικής Ισπανίας θα αποτελούσε στα μάτια τους ήττα του κομμουνισμού και αφετέρου θα έσφιγγαν τον κλοιό γύρω από την Γαλλία του «εβραιομπολσεβίκου» Λεόν Μπλούμ. Ταυτόχρονα θα εδραίωναν το κύρος της φασιστικής ιδεολογίας. Ο Μπλούμ θέλησε να βοηθήσει την Ισπανία αλλά προσέκρουσε στις προκαταλήψεις των αντικομουνιστών δεξιών μέσα στην χώρα του μα και διπλωματικά στην απέχθεια και στην εχθρότητα των Βρετανών για οτιδήποτε φάνταζε στα μάτια τους κομμουνιστικό.
Η Βρετανία ακολουθούσε το δόγμα της μη επέμβασης ακόμα και διπλωματικά κλείνοντας τα μάτια στην στρατιωτική επέμβαση των φασιστών ενάντια σε ένα κράτος και στην νόμιμη κυβέρνηση του και δεν δέχτηκε ακόμα και να συζητηθεί το θέμα στην Κοινωνία των Εθνών κρατώντας ταυτόχρονα την Σοβιετική Ένωση, παρά της εκκλήσεις της, σε διπλωματική απομόνωση.
Στις 5 Νοεμβρίου ο Ουίστον Τσώρτσιλ απαντώντας στις εκκλήσεις της Σοβιετική Ένωσης δηλώνει:
«…Εν πάση περιπτώσει γιατί να φιλονικούμε. Θα παρέλθει μια εβδομάδα και όλη αυτή η δυσάρεστη ισπανική υπόθεση θα εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Σε μια δυο μέρες ο Φράνκο θα βρίσκεται στην Μαδρίτη και τότε ποιος θα θυμάται την Ισπανική Δημοκρατία…»
Και ας ήταν η Σοβιετική Ένωση και οι κομμουνιστές που χτυπήσαν τους αναρχικούς της Ισπανίας παραδίδοντας μαθήματα νομιμοφροσύνης στον αστικό κόσμο. Η σοβιετική διπλωματία και η ουρά της η Κομμουνιστική Διεθνής, ζητάει συμμάχους για τον ερχόμενο πόλεμο και γι αυτό δίνει στις αστικές δημοκρατίες εγγύηση ότι δε θα γίνει στις χώρες τους επανάσταση. Τζάμπα πήγε το αίμα, γιατί παρόλα αυτά η συντηρητική Βρετανία είχε την πεποίθηση ότι η καλύτερη από όλες τις λύσεις ήταν ένας γερμανο-ρωσικός πόλεμος που θα εξασθενούσε ή θα κατέστρεφε και τους φασίστες και τους κομμουνιστές. Η ήττα του κομμουνισμού δεν ήταν καθόλου άσχημη ιδέα. Και το 1936 το αίμα που χύνονταν στην Ισπανία έκανε αυτήν την προοπτική στα μάτια των Βρετανών όλο και πιο ορατή.
Την ίδια ώρα στην Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, θαυμαστή της Αρχαίας Ελλάδας, πραγματοποιήθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες από την 1η Αυγούστου έως τις 16 Αυγούστου 1936. Για πρώτη φορά, η Ολυμπιακή Φλόγα άναψε στην Αρχαία Ολυμπία και μεταφέρθηκε με λαμπαδηδρόμους ως το Βερολίνο. Ήταν μια ιδέα του εξέχοντος Ναζί, Γκέμπελς. Μπροστά σε αυτά τα μεγαλεία κανένα δημοκρατικό έθνος δεν έκανε καμία νύξη για την Ισπανία μα ούτε και για τα στρατεύματα των φασιστών που τσάκιζαν μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Η συμμετοχή 49 εθνών μαζί με τις αποικίες και 3.961 αθλητών στους αγώνες του Βερολίνου, αποτέλεσε ρεκόρ συμμετοχής. Απουσίαζε μόνο η Σοβιετική Ένωση. Αλλά ποιός την λογάριαζε;
Γι αυτό και στην συνάντηση του Χίτλερ με τον υπουργό Αεροπορίας της Βρετανίας λόρδο Londonderry η κουβέντα τους είχε θέμα «την αυξανόμενη απειλή του κόσμου από τον μπολσεβικισμό» και συζήτησαν και την προοπτική ενός πολέμου μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Ιαπωνίας. Και στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 1936 ο ηγέτης των Βρετανών φιλελευθέρων και πρώην Πρωθυπουργός David LloydGeorge μετά από μια τρίωρη επίσημη συνάντηση με τον Χίτλερ, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει: «…Τρομερά, τρομερά εντυπωσιασμένος και πεπεισμένος ότι ο Γερμανός ηγέτης είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος…»
Το αίμα εξακολουθεί να ρέει στην Ισπανία…
Στις 27 Νοεμβρίου του 1936 η Γερμανία υπέγραψε μαζί με την Ιαπωνία σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας και το σύμφωνο κατά της Κομιντέρν. (Το σύμφωνο υπέγραψαν αργότερα οι χώρες: Ιταλία, Ουγγαρία, Μαντζουρία, Ισπανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Σλοβακία, Δανία, Κίνα του Νανκίν και η Φιλανδία.)
Στις 9 Μαρτίου του 1938 στην Ισπανία τα Γερμανικά Ιταλικά και Φρανκικά φασιστικά στρατεύματα εξαπολύουν την μεγαλύτερη επίθεση τους ενάντια στα δημοκρατικά στρατεύματα. Δυο μέρες μετά στις 11 Μαρτίου του 1938 οι εφημερίδες της Ευρώπης κατακλύζονται από την είδηση ότι οι κομμουνιστές ετοιμάζουν εξέγερση στην Αυστρία και ως εκ θαύματος η Βέρμαχτ προσαρτά την χώρα στην Γερμανία. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Αυστρία είχε απαγορεύσει το ναζιστικό κόμμα από τον Ιούλιο του 1934. Είχε όμως προηγηθεί η επίσκεψη στην Γερμανία του βασιλικού σφραγιδοφύλακα της Βρετανικής Κυβέρνησης λόρδου Halifax ο οποίος διαβεβαίωσε τον Χίτλερ ότι ο Πρωθυπουργός Chamberlain και η Βρετανία δεν θα έκανε τίποτα στην περίπτωση που η Γερμανία θα κινούνταν κατά της Αυστρίας. Επίσης διαβεβαίωσε τους φασίστες ότι τα θέματα της Τσεχοσλοβακίας και του Νταντσίχ «υπέκυπταν στην κατηγορία των πιθανών αλλαγών στην ευρωπαϊκή τάξη οι οποίες προβλέπεται να επέλθουν εν καιρώ» Το «Anslus» της Αυστρίας πριν το καταλάβουν οι αυστριακοί αποτελούσε μια πραγματικότητα διπλωματική.
Και ο αμερικάνος πρέσβης στο Βερολίνο Χιου Γουίλσον γράφει σε ένα υπόμνημα του:
«Ο αμερικανικός Τύπος βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Εβραίων γι αυτό και τραγουδά ύμνους μίσους ενώ διεξάγονται προσπάθειες (στην Γερμανία) για να οικοδομηθεί ένα καλύτερο μέλλον. Ο Χίτλερ είναι ο άνθρωπος που έχει ανασύρει τον λαό του από την ηθική και οικονομική απελπισία και έχει φέρει σε μια κατάσταση περηφάνιας και ευημερίας την οποία τώρα απολαμβάνουν». Και θεωρούσε τα φασιστικά προγράμματα «ως ένα ισχυρό εργαλείο για να αντισταθμιστεί η επιρροή των κομμουνιστών και να υποβαθμιστούν οι απαιτήσεις των εργατών για υψηλότερες αμοιβές-χρήματα τα οποία οι εργάτες θα σπαταλούσαν κατά κανόνα σε ηλίθιους σκοπούς»
Εν τω μεταξύ ο «κομμουνιστικός» πόλεμος συνεχίζεται στην Ισπανία. Στις 16 Απριλίου 1938 ο Chamberlain σε ρόλο πρωθυπουργού της Ισπανίας υπογράφει τριμερή συμφωνία με Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες όπου η Βρετανία αποδέχεται πλήρως την επέμβαση των φασιστών στην Ισπανία, την θεωρεί νόμιμη και με την σειρά τους οι φασίστες διαβεβαιώνουν ότι μετά το τέλος του πολέμου τα στρατεύματα τους θα αποχωρίσουν από την χώρα και εγγυώνται το απαραβίαστο του θαλάσσιου και εδαφικού καθεστώτος της Μεσογείου. Όλα αυτά πάνω στο πτώμα της δημοκρατικής Ισπανίας και στο όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου. Στην Γαλλία πρωθυπουργός είναι πια ο κρυπτο-φασίστας Daladier ο οποίος κλείνει τα σύνορα με την Ισπανία στις 13 Ιουνίου του 1938 δίνοντας την χαριστική βολή στον αγώνα της νόμιμης κυβέρνησης. Όμως οι μαχητές αντέχουν και κρατάνε απέναντι στις ορδές των φασιστών.
Ο Chamberlain αφήνει ανεμπόδιστο τον Χίτλερ και τον σπρώχνει προς την ανατολή. Προς την Σοβιετική Ένωση. Αποθέωση της πολιτικής αυτής ήταν η τετραμερής διάσκεψη στο Μόναχο, στις 29 Αυγούστου 1938. Οι Πρωθυπουργοί της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, χωρίς τη συμμετοχή της Τσεχοσλοβακίας, αποφάσισαν, μέσα σε λίγη ώρα, τον διαμελισμό της τελευταίας. Στην Ισπανία οι δημοκρατικοί συνειδητοποιούν ότι είναι χαμένοι. Ότι Βρετανία και Γαλλία αδιαφορούν για τον φασισμό και ότι ουδόλως τους απασχολεί η δημοκρατία στην Ισπανία ή αλλού.
Ο Chamberlain δηλώνει: «Σύντομα θα υπάρξει μια διευθέτηση στην Ισπανία κατά το πνεύμα της διευθέτησης του Μονάχου».
Η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη χώρα που τασσόταν σταθερά κατά του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας. Όμως παρά τις εκκλήσεις και τις προτάσεις του Μολότοφ, όλοι κρατάνε απομονωμένη την Σοβιετική Ένωση. Οι δρόμοι είναι κλειστοί. Οι πολιτικές διπλωματικές κινήσεις των δυτικών χωρών ακολουθούσαν άλλη λογική: Να «σπρώξουν» τον Χίτλερ προς «Ανατολάς», για να γλιτώσουν -όπως νόμιζαν- οι ίδιοι.
Ο Γάλλος στρατηγός Γκαμελέν έλεγε: «Οι κύριοι αυτοί θέλαν αντί του πολέμου ενάντια στη χιτλερική Γερμανία πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ» (Camelin: Servir La Guerre σελ 199).
Και ο πρώην υπουργός εξωτερικών (είχε διαφωνήσει με τον Chamberlain) της Βρετανίας, Ήντεν, την εποχή εκείνη δήλωσε:
«Η έλλειψη αγάπης προς τον κομμουνισμό δε πρέπει να μας κάνει να μη βλέπουμε το γεγονός πως η Ρωσία δεν είναι ούτε επιθετική ούτε επεκτατική δύναμη»
Και πράγματι η συμφωνία του Μονάχου προκαλεί ανησυχία στην Σοβιετική Ένωση τόση που ο Στάλιν σταματάει τις αποστολές πολεμικού υλικού στην Ισπανία κάτι που αποκαρδιώνει τους Ισπανούς μαχητές που εξακολουθούν να κρατούν περίπου το ένα τρίτο της χώρας. Και θα το κρατήσουν ως την πρώτη μέρα του Απριλίου του 1939 έστω κι αν από τον Μάρτιο είχαν ξεσπάσει ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτούς που θέλανε μια διαπραγμάτευση με τους φασίστες και αυτούς που επέμεναν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
Ωστόσο ο Χίτλερ στις 19-3-39 καταλαμβάνει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση Ε. Μπένες της Τσεχοσλοβακίας δε δέχτηκε τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια ο Χίτλερ κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο.
Στις 19-10-39 Αγγλία-Γαλλία αντί να αντιμετωπίσουν την συνεχιζόμενη προκλητικότητα των φασιστών υπογράφουν συμφωνία συμμαχίας με την Τουρκία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Παρά τις νέες εκκλήσεις και τις προτάσεις του Μολότοφ όλοι κρατάνε απομονωμένη την Σοβιετική Ένωση. Οι δρόμοι είναι κλειστοί.
Τον Ιούλη του 1939, Αγγλία και Ιαπωνία υπογράφουν συμφωνία, με την οποία η Αγγλία αναγνώριζε τις ιαπωνικές κατακτήσεις στην Κίνα και οι ΗΠΑ παρέτειναν για 6 μήνες την ακυρωμένη προηγούμενη εμπορική συμφωνία τους με τους Ιάπωνες. Ανοίγοντας τον δρόμο της επίθεσης την Ιαπωνίας στην Σοβιετική Ένωση.
Τον Ιούνιο δε του 1939, Αγγλία και Γερμανία είχαν συνεχείς διπλωματικές επαφές, με τον Hudson οι Άγγλοι με τον Wohltat οι Γερμανοί. Σκοπός της Αγγλίας ήταν να προστατεύσει τα συμφέροντα της από τις ΗΠΑ δίνοντας κάποιες σφαίρες επιρροής στην Γερμανία.
Τον Αύγουστο του 1939 η Ιαπωνία εισβάλει στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης από την Μογγολία. Τα στρατεύματα του Στάλιν σπρώχνονται εκεί. Και είναι τότε που ο Στάλιν απομονωμένος από όλους και με έναν Ιαπωνικό στρατό να έχει εισβάλει στα εδάφη του υπογράφει το σύμφωνο μη επίθεσης με τον Χίτλερ στις 23 Αυγούστου του ‘39. Σύμφωνο που επιτρέπει στην ΕΣΣΔ να τσακίσει την Ιαπωνία (55.000 νεκροί Ιάπωνες) και βοήθησε στην αναδιοργάνωση του στρατού. Παράλληλα η συμφωνία επέτρεψε στην Σοβιετική Ένωση να ανακτήσει τα εδάφη που είχε αρπάξει η Πολωνία το 1918 όταν εισέβαλε στην Ρωσία με άλλες δεκατρείς χώρες με σκοπό να τσακίσουν την κομμουνιστική επανάσταση. Ταυτόχρονα ο Χίτλερ με όπλο το σύμφωνο προσπάθησε να εκβιάσει τις δυτικές δυνάμεις για περισσότερες παραχωρήσεις. Ο ίδιος δήλωσε πως το σύμφωνο μη επίθεσης με την Σοβιετική Ένωση δεν ήταν παρά «μια συμφωνία με τον Σατανά για να εξορκίσουμε το δαιμόνιο». Και το πράγμα φαινόταν ότι πήγαινε κατά κει αν κρίνουμε από την περίοδο αυτή που η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία και που έμεινε γνωστή ως ο “Γελοίος Πόλεμος” (Drole de Guerre) γιατί, παρά την κήρυξη πολέμου, η μια μερίδα των εμπολέμων, οι σύμμαχοι Βρετανοί και Γάλλοι, δεν έπαιρναν μέρος σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας!
Στις 9 Απριλίου του 1940 οι Γερμανοί, για να εκμεταλλευθούν τα λιμάνια της, εισέβαλαν στη Νορβηγία. Πάλι τίποτα, Γάλλοι και Άγγλοι αποχωρούν.
Στις 10 Μαΐου του 1940 οι Γερμανοί εισβάλουν στην Γαλλία. Την ίδια μέρα ο Τσάμπερλαιν παραιτείται. Πρωθυπουργός ο Τσώρτιλ και αλλαγή πολιτικής.
Σε αυτό το ιστορικό σκηνικό οι ΗΠΑ είχαν ως στόχο να κυριαρχήσουν σε χώρες της περιφέρειας και πρώτα-πρώτα στις Βρετανικές αποικίες. Και καθώς θεωρούσαν τον πόλεμο αναπόφευκτο, ασχέτως από τις παραχωρήσεις της Βρετανίας στην Γερμανία, το πρόβλημα τους ήταν πως θα κυριαρχήσουν στην αποικιακή αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ακόμη και όταν ξέσπασε ο πόλεμος, οι ΗΠΑ γύρευαν από την Βρετανία η κυβέρνηση της και ο στόλος της να καταφύγει στον Καναδά και από εκεί με την «βοήθεια» των ΗΠΑ να υπερασπιστεί τα εδάφη της στην Ευρώπη και τις αποικίες της.
Τώρα όμως είναι πρωθυπουργός ο Τσώρτσιλ. Και ο Τσώρτσιλ έδωσε την αρνητική απάντηση του: «Αν εμείς (χωρίς την βοήθεια σας) νικηθούμε, τότε θα έχετε ενάντια σας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από την ναζιστική κυριαρχία , που θα είναι πολύ πιο πολυπληθείς, δυνατότερες και καλύτερα εξοπλισμένες από ότι οι ΗΠΑ». Έδειξε δηλαδή ο Τσώρτσιλ πως έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα οι δυο κύριοι αντίπαλοι για την παγκόσμια ηγεμονία, ΗΠΑ και Αγγλία, έπρεπε να συμμαχήσουν για να μην κατακτήσει το Γ Ραιχ την Βρετανία γιατί θα άνοιγε και η πόρτα των ΗΠΑ.
Όμως τι γύρευε η Βρετανία; Τι γύρευαν οι ΗΠΑ; Γιατί πολεμούσαν τον Άξονα; Μήπως για να σώσουν τους Εβραίους (σ.σ Λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος Γαλλία και Πολωνία ήταν σε διαπραγματεύσεις με θέμα τον εκτοπισμό των Εβραιών στην Γαλλική αποικία της Μαδαγασκάρης), τους Τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους ή τους ανθρώπους με κάποιας μορφή αναπηρία; Μήπως για να διαλύσουν τις αποικιακές αυτοκρατορίες τους και να δώσουν την λευτεριά και την ανεξαρτησία σε εκατοντάδες λαούς που έλεγχαν με τα όπλα; Μήπως πολέμησαν γιατί δεν άντεχαν τις ρατσιστικές θεωρίες και τον εθνοφυλετισμό των φασιστών;
Τι ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος;
Ο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού μια από της σημαντικότερες προσωπικότητες του ινδικού κόσμου, φυλακισμένος από τους υπερασπιστές της ελευθερίας Βρετανούς έγγραψε το 1944:
«Ο μόνος δυνατός παραλληλισμός για τον βασιλέα (σ.σ. της Βρετανίας) θα ήταν αυτός του Χίτλερ. Η ιδεολογία της βρετανικής κυριαρχίας ήταν αυτή του herrenvolk και της κυρίαρχης φυλής που είναι εγγενής (ιδέα) στον Ιμπεριαλισμό.»
Μερικά ευρωπαϊκά έθνη μα και λίγο «καθυστερημένα» οι ΗΠΑ είχαν υποταγμένα άλλα έθνη με σκοπό την εκμετάλλευσή τους, αυτό ήταν δυνατό λόγω της ευρείας αποδοχής της «επιστήμης» του κοινωνικού Δαρβινισμού και άλλων παρόμοιων ρατσιστικών θεωριών. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες «το βάρος του λευκού ανθρώπου» συνεπάγεται το “καθήκον” των αποικιοκρατών Ευρωπαίων να «εκπολιτίσουν» τους άλλους λαούς και ταυτόχρονα να τους φέρουν στον «σωστό δρόμο του Θεού».
Το 1932 στην Κοινωνία των Εθνών η Βρετανική διπλωματία εμπόδισε την συνθήκη μερικού αφοπλισμού και της απαγόρευσης βομβαρδισμού αμάχων. Ο David Lloyd George περιχαρής παρατηρούσε: «επιμείναμε να διατηρήσουμε το δικαίωμα να βομβαρδίζουμε σκυλάραπες» (riggers στο πρωτότυπο).
Ωστόσο ο «επιστημονικός φυλετισμός» όπως αποκαλούν οι ρατσιστές την επιστήμη τους, η αντίληψη δηλαδή ότι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το παρουσιαστικό και οι βιολογικές διαφορές ορίζουν την αξία των ανθρώπων άνθησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στις ΗΠΑ, την Βρετανία, την Γερμανία και στις Σκανδιναβικές χώρες. Έτσι, απόψεις που θεωρήθηκαν εκ των υστέρων ναζιστικής έμπνευσης, κυκλοφορούσαν ευρύτατα τις δύο μεσοπολεμικές δεκαετίες, κατά τις οποίες μάλιστα γνώρισαν και τις πρώτες εφαρμογές τους.
Ο φιλελεύθερος Theodore Roosevelt, 1858-1919 ο 26ος Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν από αυτούς που κρατούσαν ψηλά τις παραπάνω «αξίες» : «Ο τελικά πιο ηθικός από όλους τους πολέμους είναι ένας πόλεμος με τους άγριους που εγκαθιστά την εξουσία των κυρίαρχων φυλών.»
Όταν δε το Μεξικό κατακτήθηκε στρατιωτικά από τις ΗΠΑ ο εθνικός ποιητής Walt Whiltman έγραψε: «Τι δουλειά έχει το κακομοίρικο ανίκανο Μεξικό με την μεγάλη αποστολή του εποικισμού από μια ευγενή ράτσα;»
Πριν μα και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι ΗΠΑ είχαν κατακτήσει με τα όπλα 10 από τις 20 χώρες της Λατινικής Αμερικής την Χαβάη, την Μαλαισία, τις Φιλιππίνες. Αμερικανικές εταιρείες έλεγχαν την παραγωγή πετρελαίου, χαλκού, υδραργύρου, γενικά όλων των πρώτων υλών και όλων των αγροτικών προϊόντων. Από το 1942 και μετά ίδρυσαν τα όργανα: Inter-American Defense Board το οποίο αποτελούσε όργανο του Πενταγώνου για τον έλεγχο των στρατών και των σωμάτων ασφαλείας των Λατινοαμερικανικών χωρών. Το American Financial and Economic Advisory Committee για τον έλεγχο από τις ΗΠΑ όλης της οικονομίας της Λατινικής Αμερικής. Επικεφαλής εδώ ήταν ο Νέλσον Ροκφέλλερ της Στάνταρντ Όιλ.
Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ το 1940 ίδρυσαν και χρησιμοποίησαν ιεραποστολές μια και ενδιαφέρθηκαν για τις πρώτες ύλες της Αφρικής. Πρόεδρος των δεκάδων χριστιανικών αποστολών ορίστηκε ο Τζον Φόστερ Ντάλες, αδελφός του Άλλεν που ήταν επικεφαλής του Office of Stratεgic Service (της μετέπειτα CIA) και οι δυο μαζί μεγαλομέτοχοι της United Fruit που έλεγχε την αγροτική παραγωγή της Λατινικής Αμερικής. Σκοπό είχαν πέρα από την προώθηση του χριστιανισμού στους μαύρους «να μελετήσουν τις βασικές αρχές για μια δίκαιη και σταθερή ειρήνη για να έχουν οι χριστιανικές αποστολές μεγαλύτερη ελευθερία δράσης στο χριστιανικό έργο τους». Οι ΗΠΑ στην διάρκεια του πολέμου μάζευαν τα κέρδη τους τσακίζοντας την Βρετανική αυτοκρατορία που δεν μπορούσε πια να προστατεύσει τις κτήσεις της.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής είναι το αίμα που έχυσαν υποχρεωτικά οι αποικιοκρατούμενες χώρες στα πεδία μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μονάχα από την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανγκανίκα, οι Βρετανοί είχαν στρατολογήσει 228.000 χιλιάδες άνδρες. Από την Νοτιοαφρικανική Ένωση 345.000, από την Νιγηρία 90.000 και από την Ινδία 100.000. Ο στρατός δε του Ντε Γκώλ αποτελούνταν από Μαροκινούς, Αλγερινούς και Σενεγαλέζους σε ποσοστό 84% μια και ο γαλλικός στρατός πολεμούσε στο πλευρό των Γερμανών. Το γεγονός αυτό είχε άμεσες συνέπειες στην μελλοντική ανάπτυξη των αντι-αποικιακών κινημάτων μεταπολεμικά. Τα οποία αντιμετωπίστηκαν με γνήσιο χιτλερικό τρόπο.
Στα αμερικανικά στρατεύματα η υπεροχή της άριας φυλής επέβαλε δικαιωματικά οι μαύροι στρατιώτες να στοιβάζονται στα κατώτερα σημεία των πλοίων θυμίζοντας δουλεμπορικά πλοία του παρελθόντος. Ο Ερυθρός Σταυρός με την έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης διαχώριζε το αίμα που δώριζαν οι μαύροι από εκείνο των λευκών και έτρωγαν σε διαφορετικές ώρες και διαφορετικά εστιατόρια από των λευκών. Μέσα στην χώρα οι μαύροι προσλαμβάνονταν σε δουλειές μόνο ως καθαριστές ή ανειδίκευτοι εργάτες και με πολύ χαμηλά ημερομίσθια. Δεν είχαν το δικαίωμα να περπατάνε στο ίδιο πεζοδρόμιο με τους λευκούς ούτε να κάθονται στα λεωφορεία. Δεν είχαν το δικαίωμα να μπαίνουν σε μπαρ που είχαν ταμπέλα μόνο για λευκούς, δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, είχαν διαφορετικά κολέγια από τους άριους.
Έτσι έθεσε το θέμα ο Γουόλτερ Ουάιτ ηγέτης της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Εγχρώμων:
«Ο Ερυθρός Σταυρός αρνείται το αίμα μας. Οι εργοδότες και τα σωματεία δεν μας θέλουν. Τα λιντσαρίσματα δεν έχουν σταματήσει. Μας φέρνονται ρατσιστικά, μας φτύνουν στο δρόμο και μας στερούν τα πολιτικά μας δικαιώματα. Τι χειρότερο θα μας έκανε ο Χίτλερ;»
Τον Ιανουάριο του 1943 δημοσιεύθηκε η παρακάτω προσευχή σε εφημερίδα των μαύρων :
Θεέ μου σήμερα πάω
στον πόλεμο:
Να πολεμήσω να πεθάνω
πες μου για ποιον;
Θεέ μου θα πολεμήσω,
Γερμανούς και Γιαπωνέζους
δεν τους λογαριάζω.
Μόνο εδώ στην Αμερική
Τρομάζω.
Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας Ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Και πόλεμος σημαίνει μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας, του άψυχου και έμψυχου πλούτου της, υπερκατανάλωση υλικών, γρήγορη κίνηση κεφαλαίου, ανανέωση του ίδιου παγκόσμιου συστήματος και διάσπαση των λαών. Είναι το πιο αποδοτικό μέσο της αναπόφευκτης ανάγκης για περιοδική μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και βασικός τρόπος για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας. Το στίγμα όμως της μεταπολεμικής κατάστασης το έδωσε από τον Μάρτιο του ’46 ο Τσώρτσιλ στο πανεπιστήμιο του Westminster όταν ανακοίνωνε τον χωρισμό του κόσμου σε δυο στρατόπεδα και γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία έχασε την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κόσμου και επιζητώντας την συν-διαχείριση του κόσμου-μια Pax Angloamericana- με τις ΗΠΑ, είπε πως στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου». Λογικό, μια και ο Γερμανικός ρατσιστικός φασισμός είχε ηττηθεί.
Ο φασισμός όμως δεν πέθανε. Φόρεσε από τότε το προσωπείο της δημοκρατικής κρατικής μηχανής και αυτοαποκαλείται προστάτης της ισότητας και ελευθεριών των νόμων και της δημοκρατίας. Το χειρότερο είναι να υποταχτούμε μόνοι μας, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε συνθήκες στο μηχανισμό και στο όποιο προσωπείο φοράει. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξουμε θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από τα κάτω, από κινήματα, από την εκπαίδευση, από τις διαδηλώσεις, από τις απεργίες, από οτιδήποτε θα αποτελούσε απειλή για την απώλεια της σταθερότητας που έχει ανάγκη η εξουσία.
Αντί Επιλόγου
Ο Φρίτς Χάμπερ ήταν χημικός και διευθυντής του φημισμένου Παγκόσμια Ινστιτούτου Μοριακής Χημείας Κάιζερ Βίλχελμ. Του είχε ανατεθεί από το Γερμανικό κράτος την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου, να βρει έναν τρόπο ώστε να καταφέρουν τα γερμανικά στρατεύματα να υπερισχύσουν στον πόλεμο των χαρακωμάτων. Φρίτς Χάμπερ ήταν ο άνθρωπος που συνέθεσε το δηλητηριώδες αέριο χλωρίου και επινόησε και τον τρόπο διασκορπισμού του στο μέτωπο. Διετύπωσε επίσης μια απλή μαθηματική σχέση ανάμεσα στη συγκέντρωση του αερίου και στον χρόνο εκθέσεως που χρειαζόταν για να επέλθει ο θάνατος. Αυτή η σχέση, C x t = k:, έγινε γνωστή ως «Κανόνας του Χάμπερ». Η γυναίκα του Κλάρα τον κατηγόρησε ως ανήθικο και απάνθρωπο. Στις διαμαρτυρίες της εκείνος απάντησε : Ο θάνατος είναι θάνατος ανεξάρτητα από την αιτία. Η γυναίκα του αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου 1915. Την ίδια ημέρα ο Χάμπερ αναχώρησε για το Ανατολικό Μέτωπο, για να οργανώσει και να επιβλέψει προσωπικά την απελευθέρωση δηλητηριωδών αερίων. Το 1918 ο Χάμπερ τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Κατά τη δεκαετία του 1920,ανέπτυξε το χημικό προϊόν γνωστό ως «Κυκλώνας Β» (Zyklon B), που χρησιμοποιήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1933 με την άνοδο των φασιστών στην εξουσία, ο Φρίτς Χάμπερ σε μια προσπάθεια να σωθεί έγινε Χριστιανός. Ήταν βλέπετε Εβραίος.
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-joV
μανικακος
8 Νοεμβρίου, 2013 12:05 πμ
Μιά ένσταση: οι Ισπανοί Αναρχικοί δεν συμμετείχαν στο Λαικό Μετωπο,ουτε ως CNT, ουτε ως FAI.Υπηρξε μεγαλη κουβεντα γυρω απο το θεμα εκείνων των εκλογων για το αν επρεπε οι αναρχικοι να στηριξουν το Λαικο Μετωπο με την ψηφο τους.
Μετά τον θάνατο του Ντουρούτι, η CNT αποφασισε(αγνωστο ποτε,πως,απο ποιούς κ με ποιες διαδικασίες παρθηκε η αποφαση) να συμμετεχει στον συνασπισμό των δημοκρατικών με αναληψη καποιων υπουργείων, με μεγαλο μερος των αναρχικών να αντιδρά.
Επισης η CNT, δεν ήταν κανενός Ντουρουτι, ήταν των αναρχοσυνδικαλιστων…
Ioulianos
8 Νοεμβρίου, 2013 8:48 πμ
μανικακος
Χωρίς τα 2.000.000 σχεδόν μέλη των αναρχοσυνδικαλιστών το Λαϊκό Μέτωπο δεν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ο αναρχικός Γκαρθία Ολιβέρ έφτασε να γίνει υπουργός δικαιοσύνης του Μετώπου. Ωστόσο όντως υπήρχαν αντιδράσεις στις γραμμές των αναρχικών. Το θέμα που έμπαινε ήταν κοινωνική επανάσταση ή πλέρια στήριξη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Από το «αδιέξοδο» τους έβγαλαν οι κομμουνιστές σε συμμαχία με την αστική κυβέρνηση. Πάρε να έχετε που θέλετε και κοινωνική επανάσταση.
Όσο αφορά τον Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, νομίζω ότι η οι αναρχικοί αποκαλούνταν Amigos de Durutti.. Ειλικρινά αγνοώ αν αυτή την ονομασία χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι ή αν έτσι τους αποκαλούσαν και τους έμεινε.
Το γεγονός είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ξεχώριζε…
simon
8 Νοεμβρίου, 2013 9:28 πμ
Θα συμφωνήσω με τον Ιουλιανό. Όταν αναφερόμαστε στο ισπανικό εμφύλιο η κυρίαρχη μορφή είναι ο Ντουρούττι. Ξεχώριζε αισθητά κι όχι βέβαια επειδή το ‘θελε. Η ιστορία τον «πέταξε» μπροστά.
katy
8 Νοεμβρίου, 2013 6:46 πμ
Παρ’ όλο το «σεντόνι» (γνωστή η απέχθειά μου) και παρ’ όλο που είναι 6 το πρωί, το κείμενο με απορρόφησε. Εξαιρετικός, για άλλη μια φορά Ιουλιανέ μου! 🙂
Κάποια στιγμή, προτείνω, εάν μου επιτρέπεις, να κάνεις και μια έρευνα, στο βρώμικο ρόλο των βραβείων Νόμπελ. Ειδικά θα ήθελα να ακούσω, τι έχεις να πεις για τα Νόμπελ Ειρήνης(;).
ΥΓ. Α, και η φράση είναι “Άσε που η ιστορία έχει ένα μειονέκτημα: όσο πιο πολύ την μελετάμε τόσο στερούμαστε τις πεποιθήσεις και τις αυταπάτες μας, που δίνουν το χρώμα της πάντα θριαμβεύουσας επιχειρηματολογίας μας. Έτσι μάλλον την αποφεύγουμε για να περισώσουμε την αλήθεια μας”. 😉
Ioulianos
8 Νοεμβρίου, 2013 9:10 πμ
Πυργοδέσποινα μου.
Όταν διαμόρφωνα το κείμενο με την συλλογή των λειψάνων του χθες κατάλαβα ότι αυτό με οδηγούσε σε ένα «σεντόνι» . Για αυτό το σεντόνι είχα επαρκώς προειδοποιήσει από την πρώτη γραμμή αυτού του κειμένου γιατί κατάλαβα ότι κάποιοι θα κουραστούν στην ανάγνωση. Μα το ξεπέρασα γιατί προσωπικά δεν γραφώ με ένα το σκεπτικό της πειθαρχίας των μικρών ευκολοδιάβαστων κειμένων που θέλει το διαδίκτυο ή ένα άρθρο σε μια εφημερίδα.
Τα Νόμπελ θα μπορούσαν να γίνουν ένα Ιστορικό αφήγημα. Ιδίως αν έχουμε πρόσβαση στο παρασκήνιο.
Η πρόταση είναι αποτέλεσμα ενός διαλόγου που είχαμε παλιότερα. Θυμάσαι ;
Αποφάσισα να την εντάξω στο εδώ κείμενο.
Να είναι όμορφη η μέρα σου καλή μου Katy
Ioulianos
8 Νοεμβρίου, 2013 12:31 μμ
Αλλά τι λέω.
Φυσικά και την θυμάσαι πυργοδέσποινα αφού την παραθέτεις ολόκληρη από την τότε συνομιλία μας. 🙂
katy
8 Νοεμβρίου, 2013 4:14 μμ
Εκτός από πανέμορφη, πανύψηλη, πανέξυπνη, αριστοκρατική και βαθύπλουτη, έχω κι ένα ακόμη προσόν (κάποιοι, ίσως το θεωρούν και ελάττωμα). Δεν ξεχνώ ποτέ, καλέ μου Ioυλιανέ! 😉
Ioulianos
9 Νοεμβρίου, 2013 9:01 πμ
Παίρνω το θάρρος αγαπητή Πυργοδέσποινα να προσθέσω και: δαιμόνια πρωταγωνίστρια των παραλληλογράφων γεμάτη πάθος, σπάνιο πλάσμα, και ευρηματική και πολύτιμη και άλλα τέτοια.
Κυρία μου υποκλίνομαι 🙂
katy
9 Νοεμβρίου, 2013 9:24 πμ
Σ’ ευχαριστώ Ιουλιανέ μου, για τα καλά σου λόγια (ναι ναι, είμαι όλα αυτά που λες και επίσης γνωστή υπέρμαχος της σχολής Βάκωνα*). 😀
Σχετικά με τη συζήτηση που κάνεις με το (αξιαγάπητο) demonio (kalhmera χρυσό μου).
Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και μην τον υποτιμάς, σε παρακαλώ. Θα μπορούσες να γίνεις άριστος συγγραφέας.
Mάθε πως
“Οι μεγάλοι συγγραφείς δεν έγιναν μεγάλοι ακολουθώντας τους κανόνες της γραμματικής, αλλά επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες”.
Paul Claudel (1868-1955), Γάλλος ποιητής.
Eγώ δεν θα σ’ επαινέσω, γιατί
“Προσβάλλεις τους ανθρώπους όταν τους απονέμεις επαίνους που δείχνουν τα όρια της αξία τους”.
Vauvenargues (1715-1747), Γάλλος γνωμικογράφος.
Και εγώ δεν θέλω να βάλω όρια στη δική σου αξία. 🙂
Καλημέρα! 🙂
* “Να επαινείς με θράσος τον εαυτό σου. Όλο και κάτι θα μείνει”.
Φραγκίσκος Βάκων (1561-1626), Άγγλος φιλόσοφος.
Ioulianos
9 Νοεμβρίου, 2013 10:36 πμ
Αισθάνομαι αμήχανος 🙂
Διαβάζοντας σε ένιωσα ρέοντα συναισθήματα. Μου λύθηκαν τα γόνατα που λένε.
Έτσι σκέφτηκα λίγο πριν απαντήσω.
Ξέρεις πως ξεκίνησα να αφηγηθώ αυτήν την ιστορία;
Να..:
Διάβασα Πρετεντέρη. Το ψέμα του και το ύφος με εξόργισε. Ο τίτλος του άρθρου του ήταν: «Ανιστόρητοι»
«Επειδή πολλά ακούω τελευταία για «ανιστόρητες θεωρίες», (σ.σ των δυο άκρων) λέω να αρπάξουμε την ευκαιρία της χθεσινής επετείου και να μιλήσουμε για ιστορία.
Να θυμηθούμε, λοιπόν, πως όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939 η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ενωση βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο.
Είχε προηγηθεί στις 23 Αυγούστου 1939 η συμμαχία Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης με το λεγόμενο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ.
Η συμμαχία αυτή δεν ήταν επιλογή ανάγκης, ούτε περιστάσεων.
Ηταν η κανονική μοιρασιά της Ανατολικής Ευρώπης σε εκατέρωθεν ζώνες επιρροής με ειδικό μυστικό πρωτόκολλο.»
Όμως οι λέξης έρχονταν μόνες τους και η αφήγηση πήρε άλλο χαρακτήρα. Το κείμενο παρήγαγε είτε το ήθελα είτε όχι ένα χρονικό με τις δικές του εντυπώσεις.
Όμως ούτε αυτό θα είχα την ικανότητα να πράξω αν δεν γνώριζα από τα πριν την δικιά σας στήριξη και αποδοχή. Ο σχολιασμός σας με ωθεί να ανακαλύπτω κάθε φορά που γράφω, μέσα και από την διαφορετική ανάγνωση του καθένα, τις ιδεολογικές αποκλίνουσες μου και να αποκτώ το θάρρος να τις αντιμετωπίσω.
Ωστόσο γράφω με πάθος και με επιθυμία να μοιραστώ αφηγήματα και εάν αυτός είναι λόγος επαρκής για να συνεχίσω να διηγούμαι τότε δεν υποτιμώ τον εαυτό μου.
Όμως για να περάσει κάποιος σε ένα άλλο στάδιο γραφής πρέπει να ωθηθεί από μια σπερματική ιδέα.
Δύσκολο εγχείρημα…
Ευχαριστώ σύντροφοι μου…Και σταματώ εδώ.
demonio
8 Νοεμβρίου, 2013 9:55 πμ
Kαλη σος μερα 🙂
Το αρθρο θα το διαβασω αργοτερα ολοκληρο, δειχνει γι αλλη μια φορα ενδιαφερον !
Ηθελα μονο να σας προτεινω το μυθιστορημα του Λεοναρδο Παδουρα «Ο αντρας που αγαπουσε τα σκυλια». Το βιβλιο πραγματευεται την δολοφονια του Τροσκι και παρακολουθει τοσο τον Τροτσκι οσο και τον δολοφονο του Ρ. Μερκαντερ απο την στιγμη της στρατολογησης του Μερκαντερ μεχρι τον θανατο του. Διαδραματιζεται μεταξυ αλλων στην Ισπανια, την Σοβιετικη Ενωση και την Κουβα. Για τον προβληματισμο γυρω απο το διλλημα κοινωνικη επανασταση ή αστικη δημοκρατια και τα οσα διαδραματιζονταν στην Ισπανια εκεινη την εποχη ειναι εκτενες. Η αφηγηση καλυπτει εκτενως και τα γεγονοτα που οδηγησαν την εμπλοκη της ΕΣΣΔ στον 2ο Παγκοσμιο Πολεμο.
Ο Παδουρα ειναι κουβανος συγγραφεας και εγω το βρηκα πολυ ενδιαφερον να διαβασω την ιστορια μεσα απο τα ματια ενος κουβανου, που προσπαθει να κανει μια κριτικη προσεγγιση ολης εκεινης της εποχης. Νομιζω πως προσπαθει να αναλυσει τις αποψεις του Τροτσκι σε σχεση με τα ζητηματα της εποχης – τα οποια ακομη συζηταμε συχνα κι εδω – τον οποιο αποδομει τελικα.
Ειναι πολυ καλογραμμενο (αν και δεν ξερω η ελληνικη μεταφραση αν ειναι καλη) και αν και ειναι λιγο ογκωδες, εμενα με κρατησε ακριβως γιατι προσπαθει να προσεγγισει ολα τα θεματα που απασχολουν κι εμας. Επισης σταθηκε αφορμη να μαθω πολλα που αγνοουσα, γιατι με εβαλλε στην διαδικασια να διαβασω ιστορια.
Το προτεινω ενω γενικα δεν εχω καμια μα καμια συμπαθεια στα βιβλια μυθοπλασιας που πλασσαρονται ως ιστορικα. Το βιβλιο επεσε τυχαια στα χερια μου αλλα ηταν ευχαριστη εκπληξη.
Ioulianos
8 Νοεμβρίου, 2013 11:42 πμ
demonio καλη σου μερα.
O Λεονάρδο Παδούρα είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφέας στην Κούβα και όχι μόνο. Το βιβλίο που περιγράφεις είναι εξαιρετικό. Στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα ωστόσο μιλάμε για ένα μυθιστόρημα οπότε η ιστορία υποτάσσετε στην ανάγκη και στους κανόνες,-ζωντανή αμεσότητα- της μυθιστορηματικής αφήγησης. Προσωπικά το διάβασα μονορούφι και το εξέλαβα ως ικανό βοήθημα και όχι ως ιστορικό τεκμήριο.
demonio
8 Νοεμβρίου, 2013 10:36 μμ
για χαρα σου Ιουλιανε!
Κι εγω το διαβασα μονορουφι και οσα ιστορικα γεγονοτα τσεκαρα ηταν σωστα, οποτε εβγαλα το συμπερασμα πως ο Παδουρα πραγματικα προσπαθησε χρησιμοποιοντας την μυθοπλασια να επεξεργαστει και να καταλαβει την ιστορια. Εγω δηλαδη το εξελαβα αναποδα απο σενα μαλλον, πως χρησιμοποιησε την μυθοπλασια για να πει την δικη του εκδοχη της ιστοριας, δεν στραμπουλιξε τα ιστορικα δεδομενα (στον βαθμο που ηταν γνωστα) για να υπηρετησει την μυθιστορηματικη αφηγηση, απλα ειδε την ιστορια μεσα απο την τεχνη του (συμπληρωνοντας τα κενα). Νομιζω πως ηταν και απολυτως ειλικρινης και εντιμος σε αυτο το εγχειρημα και τον τροπο που το παρουσιαζει, γιατι ο ιδιος πραγματι το παρουσιαζει σαν καθαρη μυθοπλασια.
Οπως και να εχει εμενα παντως με εβαλλε σε πολυ σκεψη αυτο το βιβλιο, μου ανετρεψε αν θελεις αρκετα την οπτικη γωνια την οποια ειχα μεχρι εκεινο το σημειο. Με «κλωτσησαν» πολλα πραγματα, αλλα ηταν σιγουρα μια πολυ καλη ευκαιρια να ξανασκεφτω πανω σε μια σειρα ζητηματα. Για μενα μετρησε πολυ πως ο συγγραφεας ειναι κουβανος, βλεπει δηλαδη την ιστορια απο εντελως αλλη αφετηρια απ’οτι ολοι εμεις.
Θα απολαυσω τωρα το αρθρο σου 🙂 Ποιος ξερει, ισως η δικη σου αναζητηση σε οδηγησει μια μερα στην συγγραφη ενος εξισου εξαιρετικου βιβλιου αν αποφασισεις να «ενωσεις» ολα τα κομματια που μοιραζεσαι μαζι μας κι αλλα τοσα που υποθετω πως εχεις στα συρταρια σου 😉
Ioulianos
9 Νοεμβρίου, 2013 8:53 πμ
demonio
Δεν διαφωνούμε καθόλου.
Απλά έχω την εντύπωση ότι ένας συγγραφέας είναι αναγκασμένος να «δημιουργεί ιστορία» μέσα στην ιστορία μια και δεν δεσμεύεται από την επιστημονική πειθαρχία.
Η ως τώρα ενασχόληση μου με την δημιουργία κειμένων μου έχει προσφέρει την προσωπική εμπειρία ώστε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι ικανός να ασχοληθώ με την συγγραφή. Το πάθος δεν φτάνει. 🙂
Η προτροπή σου πάντως όξινη την όραση μου και αποτελεί βοήθημα για εμένα. Σου έχω ξαναπεί πως αναζητώ τα σχόλια σου που είναι πάντα σε αρμονία με την σκέψη και την πραγματικότητα.
Να έχεις μια όμορφη μέρα.
simon
8 Νοεμβρίου, 2013 11:13 πμ
Όποιος τολμάει ας ξαναπεί ότι «σώζουν τη χώρα» αυτοί ΟΙ Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Τ Ι Ε Σ !!!!
http://www.enikos.gr/society/189015,SOK_Mama_pare_me_spiti_kai_den_8a_zhths.html
katy
8 Νοεμβρίου, 2013 4:26 μμ
Kαλέ μου, υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό απ’ αυτό; Να σου λέει το παιδί σου, που μένει σε οικοτροφείο «Μαμά πάρε με σπίτι και δεν θα ζητήσω ξανά φαγητό»; Αυτή τη στιγμή (κυριολεκτικά) κλαίω και συνάμα είμαι οργισμένη με όλους αυτούς που σωστά χαρακτηρίζεις Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Τ Ι Ε Σ!
giorgalis
8 Νοεμβρίου, 2013 7:47 μμ
Δεν λέει κανείς πια πως «σώζουν τη χώρα», αντίθετα (σχεδόν) όλοι λένε με ποιο τρόπο σίγουρα δεν σώζεται η χώρα… στάση που θυμίζει τους φορείς της «ελευθερίας & δημοκρατίας» στο κείμενο του Ιουλιανού που δεν αγαπούσαν μεν τους «συνιμπεριαλιστές» τους αλλά από την άλλη μισούσαν τους κόκκινους.
simon
8 Νοεμβρίου, 2013 8:10 μμ
(σχεδόν) = KKE; 🙂
giorgalis
8 Νοεμβρίου, 2013 8:59 μμ
Όχι ρε συ, για την «αριστερή πρωτοβουλία» και την «αριστερή πλατφόρμα» μιλάω…
http://www.socialismos.gr/
😀
simon
8 Νοεμβρίου, 2013 9:18 μμ
Μη μπερδεύεις το σώβρακο με τη γραβάτα 🙂
katy
8 Νοεμβρίου, 2013 9:58 μμ
“Ποιοί είναι αυτοί οι καταραμένοι κόκκινοι τέλος πάντων; Καταραμένος κόκκινος, είναι όποιος θέλει 30 σεντς, όταν εγώ πληρώνω 25”.
John Steinbeck (1902-1968), Αμερικανός συγγραφέας.
(από τα «Σταφύλια της Οργής»)
Βλαδίμηρος
11 Νοεμβρίου, 2013 3:05 πμ
Το λινκ που μας δίνει ο Simon μας οδηγεί στην ιστοσελίδα του κ. Χατζηνικολάου, όπου, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε :
«Μάλιστα μία έκθεση της Unicef αναφέρει ότι πάνω από 600.000 παιδιά στην Ελλάδα υποσιτίζονται και ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας».
Αυτά τα έγραψε η «πηγή» της ιστοσελίδας, η αμερικάνικη εφημερίδα Huffington Post, στις 11/5/2013. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γιατί ο κ. Χατζηνικολάου θυμήθηκε το δημοσίευμα της εφημερίδας μετά από 5 μήνες (κάποιο λόγο θα είχε) και ας δούμε την ουσία του πράγματος
Το λινκ που δίνει η ίδια η εφημερίδα για την «έκθεση της Unicef» μας οδηγεί στην εφημερίδα Greek Reporter, η οποία, με ημερομηνία 23/5/2013. Εκεί διαβάζουμε τα εξής :
«Ο πρόεδρος της UNICEF στην Ελλάδα Λάμπρος Κανελλόπουλος παρατήρησε ότι περίπου 597.000 παιδιά αυτή τη στιγμή ζουν στη φτώχεια, σε σύγκριση με 439.000 πριν από ένα χρόνο. Από αυτά 322.000 δεν καλύπτουν τις βασικές καθημερινές διατροφικές τους ανάγκες».
Κι έτσι με την προσθήκη μόνο ενός απλού συνδέσμου «και» τα υποσιτιζόμενα ελληνόπουλα από 322.000 έγιναν 600.000!
Ας σημειωθεί ότι η TVXS, στις 22/5/2013 και με τίτλο «Φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα 600.000 παιδιά στην Ελλάδα» γράφει :
«Σε 597.000 ανέρχονται τα φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά στην Ελλάδα, με τις 322.000 εξ αυτών να είναι αντιμέτωπα με σοβαρές στερήσεις, σύμφωνα με την έκθεση “Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα 2013”, που συντάχθηκε για λογαριασμό της Unicef, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και παρουσιάστηκε σήμερα, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ».
Το ίδιο το Δελτίου Τύπου της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την Ελλάδα, με ημερομηνία 22/5/2013 αναφέρει :
597.000 τα φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά στη χώρα μας με 322.000 παιδιά
σε σοβαρή υλική αποστέρηση
Χωρίς σχόλια.
Βλαδίμηρος
12 Νοεμβρίου, 2013 12:55 μμ
Περί «εγκληματιών»
Σίγουρα, όποιος φταίει που ένα παιδάκι στερείται τη μητέρα του – και ιδίως γιατί αυτή δεν έχει τα μέσα να το θρέψει – είναι εγκληματίας. Αν, όμως, καταδικάζουμε με δριμύτητα – και καλά κάνουμε – τους εγκληματίες που φέραν την πείνα στην Ελλάδα, τι μπορούμε να πούμε για χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όπου τα παιδιά, όχι απλώς στερούνται τους γονείς τους (ή, μάλλον, την οικογενειακή θαλπωρή) ζώντας σε ιδρύματα, αλλά, που πεθαίνουν σαν τις μύγες από την ασιτία; Εκεί που η πείνα είναι ενδημικό φαινόμενο και καθημερινή πραγματικότητας για εκατομμύρια ανθρώπους; Εκεί που η ανθρώπινη δυστυχία οφείλεται κατά κύριο λόγο στην καθυστέρηση και την υποανάπτυξη;
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι στις πολιτισμένες χώρες που υποστηρίζουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρέπει να γίνει, γιατί καταστρέφει ακριβώς αυτές παραγωγικές σχέσεις και τις κοινωνικές δομές τις καθυστερημένες που ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την πείνα και την εξαθλίωση σε Αφρική και Ασία. Για τους ανθρώπους αυτούς, η καταστροφή δεν είναι η πρωτόγονη παραγωγή και το ξύλινο αλέτρι, αλλά, η ανάπτυξη, επειδή, λέει, αυτή η ανάπτυξη γίνεται για το κέρδος και επειδή, με την ανάπτυξη αυτή, οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι! Και ποια είναι η λύση; Να μείνουν τα πράγματα όπως είναι και να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η καταραμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Δηλαδή, να μείνει η πείνα και ο υποσιτισμός και να συνεχίσουν να πεθαίνουν τα παιδάκια σαν τις μύγες!
Έχω καταγράψει 2 κραυγαλέες όσο και ξεδιάντροπες εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου : 1) Ένα άρθρο του καθηγητή Serge Latouche (Φιλόσοφος, πανεπιστήμιο του Παρισιού ΧΙ, συγγραφέας του «La Deraison de la raison economique», Albin Michel, 2001), δημοσιευμένο στη Monde και αναδημοσιευμένο στη «MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 56, Ιούλης 2010», από το οποίο το αναδημοσίευσε το γνωστό ιντιμίντια στις 27/8/2010. 2) Ένα άρθρο της ινδής Βαντάνα Σίβα, με τίτλο «Πώς η οικονομική ανάπτυξη στράφηκε κατά της ζωής», που δημοσιεύτηκε στον The Guardian και από εκεί μεταφυτεύτηκε, μεταφρασμένο, σε ένα σωρό ελληνικά μπλογκ αναρχικής και «αριστερής» κατεύθυνσης.
Το πρώτο άρθρο δηλώνει ότι η λύση στο πρόβλημα των υποανάπτυκτων χωρών δεν είναι η (καπιταλιστική) ανάπτυξη, αλλά, η προσκόλληση στο παρελθόν («Πρόκειται για την αναζήτηση τρόπων συλλογικής άνθησης, οι οποίοι δεν ευνοούν την υλική ευημερία που καταστρέφει το περιβάλλον και τους κοινωνικούς δεσμούς»). Προσοχή, μην καταστραφούν οι «κοινωνικοί δεσμοί» (φεουδαρχικά δεσμά, δουλοπαροικιακή εξάρτηση και άλλα ευχάριστα παραδοσιακά εδέσματα). Και τι προτείνει ο κ. φιλόσοφος-καθηγητής σαν εναλλακτική λύση; «Με άλλα λόγια, θα πρέπει να οικοδομήσουμε ξανά νέους πολιτισμούς. Αυτός ο στόχος μπορεί να ονομάζεται Oυμράν (άνθηση) όπως στον Ιμπν Χαλντούν, Σουάντεσι – σαρβοντάγια (βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών για όλους) όπως στον Γκάντι, ή Μπαμταάρε (να είμαστε καλά όλοι μαζί) όπως στους Τουκουλέρ (φυλή της Γουινέας και της Σενεγάλης)…». Με άλλα λόγια, «εμπρός, πίσω!», που λέει και ο Περίανδρος Πώποτας στο «Καφέ της Χαράς».
Το δεύτερο άρθρο, που προέρχεται από μια Ινδή οικολόγο και ακτιβίστρια κατά της παγκοσμιοποίησης (φυσικά και ο κ. καθηγητής είναι κατά της παγκοσμιοποίησης, όπως κάθε γνήσιος αντιδραστικός του «εμπρός, πίσω!»), η οποία, πιο σεμνή, δεν προτείνει τίποτα, απλά, καταφέρεται με δριμύτητα κατά της ανάπτυξης και μας εξηγεί ότι η ανάπτυξη καταστρέφει τη ζωή! Δηλαδή, απλά αφήνει να εννοηθεί ότι πρέπει να διατηρηθεί το παλιό οικονομικοκοινωνικό καθεστώς στην Ινδία με τις κάστες του, τους παρίες και τους λιμούς του (εδώ κολλάνε εκατομμύρια υποσιτισμένα παιδάκια) και, βεβαίως, βεβαίως τους μαχαραγιάδες του. Η ίδια η κυρία Σίβα (θεϊκό όνομα!) μας προσφέρει το χαμόγελό της μέσα από την κούρσα της – χαμόγελο που τονίζεται από τη μαύρη βούλα στο μέτωπό της, που δείχνει πως τιμά την παράδοση, που θέλει, στην Ινδία, τις παντρεμένες γυναίκες να μαρκάρονται σαν τα άλογα στα αμερικάνικα ράντσα ή σαν τους κρατούμενους των ναζιστικών στρατοπέδων.
Το ωραίο είναι πως και τα δύο άρθρα έκαναν την εμφάνισή τους σε εφημερίδες κεφαλαιοκρατών (Μοντ και Γκάρντιαν) δύο αναπτυγμένων χωρών και συνιστούν στις υποανάπτυκτες χώρες να μείνουν υποανάπτυκτες! Αυτό θυμίζει τον πλούσιο που εξιστορεί στους φτωχούς πόσο μεγάλος μπελάς είναι τα πλούτη και τι σκοτούρες δημιουργούν στον κάτοχό τους. Από τις δύο καλές αστικές φυλλάδες πήραν γραμμή και οι «φίλοι του λαού», αναρχικοί και «αριστεροί» κυνηγοί της πείνας που δημιουργεί η «ανάπτυξη» και οπαδοί της υποανάπτυξης και της αντίστοιχης πείνας.
Θα μου πείτε «καλά κι εσύ είσαι οπαδός του καπιταλισμού και της πείνας που δημιουργεί;». Όχι, βέβαια! Αλλά, εδώ υπάρχουν δύο «αλλά»…
1) Η πείνα του καπιταλισμού τον χαρακτηρίζει σε μεγάλη κλίμακα σε περιόδους κρίσης και πολέμων, αλλά δε φτάνει την πείνα της υποανάπτυξης (και δε μιλάω για χώρες σαν την Ελλάδα, αλλά για χώρες του καθαυτό «τρίτου κόσμου») όπου είναι και διαχρονική και φρικτότερη κατά πολύ από την καπιταλιστική πείνα.
2) Η λύση του προβλήματος δεν είναι η στασιμότητα, η διαιώνιση καθυστερημένων μορφών κοινωνικής οργάνωσης, ή η επιστροφή σ’ αυτές (αυτό προτείνουν οι αντιδραστικοί αναρχικοί και «αριστεροί»), αλλά, το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Αντί να γυρίσουμε προς τα πίσω, πρέπει να βαδίσουμε μπροστά.
spiral architect
8 Νοεμβρίου, 2013 12:52 μμ
Επ’ ευκαιρία της χθεσινής επετείου (με το Ιουλιανό ημερολόγιο) της εφόδου προς τον ουρανό και σαν καλά παιδιά του ίντερνετ που είμαστε, θα κάνουμε download and install την νέα επανάσταση μέσω του πανελληνίως προεγκατεστημένου free wifi «some_are_ass».
1. Πληροφορίες και αρχείο εγκατάστασης ΕΔΩ.
2. Όταν το αρχείο εγκατάστασης κατέβει ολόκληρο και αφού βεβαιωθούμε ότι έχουμε στα χέρια μας την τελευταία έκδοσή του, το καθαρίζουμε επιμελώς από τυχόν ιούς
(tip: προσοχή στο stratouli trojian)
μέσω ενός εμπίστου αντιιϊκού, το τρέχουμε και παρατηρούμε με έκπληξη ότι αυτό εξαπλώνεται σε όλο το σύστημά μας.
3. Στο αναδυόμενο παράθυρο που κάποτε θα εμφανιστεί ανάλογα με την γενιά του επεξεργαστή μας (πριν ή μετά τα ’80s) και το μέγεθος της μνήμης μας (επιλεκτικής ή όχι) δίνουμε το επιθυμητό username με password «tsipras».
4. Ένας χαμογελαστός Λαφαζάνης θα μας υποδεχθεί στην αρχική σελίδα της επανάστασης δείχνοντάς μας το δρόμο, ως άλλος Λένιν στις αβανγκάρντ αφίσες του Γκούσταβ Κλούσιτς.
5. Η εγκατάσταση έχει ολοκληρωθεί και πλέον είμαστε έτοιμοι. Have fun!
(όπως λέμε και στο Τέξας)
Lavrentij
9 Νοεμβρίου, 2013 12:28 μμ
Πάντως, σοβάρα, πιστεύει κανείς ότι πράγματι με το Σύμφωνο μη επίθεσης ο Στάλιν αγόραζε χρόνο; Ότι δηλαδή η Γερμανία ηταν ήδη τότε έτοιμη όχι μόνο να εισβάλει στην Πολωνία (που το έκανε ένα μήνα μετά), αλλά να συνεχίσει προς Ανατολάς μπαίνοντας σε διμέτωπο πόλεμο (δεδομένου ότι με την εισβολή στην Πολωνία έμπαιναν αυτόματα στο παιχνίδι η Αγγλία και η Γαλλία); ‘Η ότι 10 μήνες που μεσολάβησαν μέχρι την γερμανική εισβολή έπαιξαν κάποιο ρόλο για τη Σ.Ε.; Αλήθεια, θα είχε γίνει η εισβολή στην Πολωνία, τουλάχιστον όταν και όπως έγινε, αν ο Στάλιν είχε αφήσει τον Λιτβίνωφ να φέρει εις πέρας μια τριμερή συμφωνία Αγγλίας, Γαλλίας και Σ.Ε.; Ή τελικά στόχος της αντικατάστασής του και της υπογραφής του συμφώνου μη επίθεσης ήταν να προσπαθήσει να στρέψει τη Γερμανία προς τους αντιπάλους της στη Δύση, ελπίζοντας στην αποφυγή μια πολεμικής αντιπαράθεσης, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον; Πάντως παρατηρώ ότι αρχίζει σιγά σιγά να ομολογείται ότι υπήρξε πράγματι συμφωνία για το μοίρασμα της Πολωνίας, έστω με την προσθήκη ότι η Σ.Ε. είχε νόμιμα δικαιώματα στα εδάφη που κατέλαβε.
Lavrentij
9 Νοεμβρίου, 2013 12:48 μμ
Διορθώνω το 10 μήνες. 22 μήνες μεσολάβησαν προφανώς, χάθηκε ένας χρόνος.
Ioulianos
9 Νοεμβρίου, 2013 2:05 μμ
Lavrentij
Θα επανέλθω γιατί γέλασα με την φράση σου: «Αλήθεια, θα είχε γίνει η εισβολή στην Πολωνία, τουλάχιστον όταν και όπως έγινε, αν ο Στάλιν είχε αφήσει τον Λιτβίνωφ να φέρει εις πέρας μια τριμερή συμφωνία Αγγλίας, Γαλλίας και Σ.Ε.;»
Απαντά σε εσένα ο Τσώρτσιλ από την κόλαση και την σελίδα 301 του βιβλίου του Β Παγκόσμιος Πόλεμος: «Στις 16 Απριλίου ωστόσο, η Σοβιετική Ρωσία διετύπωσε (σ.σ Λιτβίνωφ που ήταν Εβραίος) μια επίσημη πρόταση, το κείμενο της οποίας δεν εδημοσιεύθη. Η πρόταση αυτή ανεφέρετο στη δημιουργία του ενιαίου μετώπου αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ της Μεγάλης Βρεττανίας, της Γαλλίας και της ΕΣΣΔ. Οι τρεις αυτές δυνάμεις, με την κατά το δυνατόν σύμπραξη της Πολωνίας, ώφειλαν εξάλλου να δώσουν την εγγύησή τους στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που ευρίσκοντο εις το έλεος των Γερμανικών επιθέσεων; Δεν υπάρχει αμφιβολία, ακόμα και σήμερα υπό το φως των γεγονότων, ότι η Μ. Βρεττανία και η Γαλλία ώφειλαν να δεχτούν τη Ρωσική πρόταση και να διακηρύξουν την τριπλή συμμαχία»
Αντ αυτού ο Chamberlain τον έφτυσε….
Lavrentij
9 Νοεμβρίου, 2013 2:37 μμ
Κοίτα, δεν διαφωνώ ότι όλοι (όχι μόνο η Σ.Ε.) ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και δούλευαν ταυτόχρονα στο μυαλό τους περισσότερα σενάρια. Όμως, παρόλο που οι προτάσεις Λιτβίνωφ θεωρήθηκαν πρόωρες από τη Γαλλία και την Αγγλία, μια κοινή κατεύθυνση υπήρχε. Και οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν (από πλευράς Σ.Ε. από τον Μάιο και μετά με τον Μολότωφ) μέχρι και τον Αύγουστο. Παρόλο που για τους Άγγλους και του Γάλλους ήταν προφανές ότι η αντικατάσταση Λιτβίνωφ σηματοδοτούσε ότι η Σ.Ε. πιθανόν να έκανε παράλληλες διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία. Και οι διαπραγματεύσεις κόλλησαν μόνο στο θέμα των βαλτικών χωρών, για να είναι πλέον άνευ αντικειμένου μετά τον Αύγουστο. Πιστεύεις ότι ότι οι τρεις ήταν αδύνατο να καταλήξουν σε μια μορφή συμφωνίας στρατιωτικής αρωγής; Εγώ δεν το πιστεύω. Και τότε σίγουρα και η μετέπειτα εξέλιξη θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική.
Ioulianos
9 Νοεμβρίου, 2013 1:29 μμ
Lavrentij
Πάντως, σοβαρά τώρα, διάβασες το «σεντόνι» μου;
Αν ναι, η απάντηση μου στο πρώτο σκέλος του σχολίου σου είναι : 🙂 🙂
Δεν «ομολογώ». Παραθέτω γεγονότα.
Και δεν αμφισβητώ ότι τα γεγονότα αυτά για σένα και όχι μόνο αποτελούν ένα βασανιστικό ανάγνωσμα.
Το δεύτερο μέτωπο το άνοιξε η Βρετανία κάτω από την πίεση των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1944. Έως τα τότε δεύτερο μέτωπο δεν υπήρχε.
Ωστόσο για να σε ευχαριστήσω θα σου πω ότι αν για κάτι πρέπει ο οποιασδήποτε γνώστης αυτής της εποχής να εγκαλέσει την Σοβιετική Ένωση είναι για το τσάκισμα των Τροτσκιστών που είχαν μια άλλη αντίληψη για την αντιμετώπιση του φασισμού μα και των αναρχικών υπέρμαχων της κοινωνικής επανάστασης εναντίων και των αστών και της ουράς του των φασιστών. Μα όπως γράφω η Σοβιετική Ένωση παρέδωσε μαθήματα αστικής νομιμότητας ψάχνοντας συμμάχους στους αστούς και όχι στους ιδεολογικά όμορους της.
Επίσης για να σου δώσω και ένα σοβαρό διπλωματικό πάτημα (προσωπικά δεν το καταλαβαίνω) να περιφέρεις σου «ομολογώ» την συμφωνία του Ιανουαρίου 1941 μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ όπου υποχρεωνόταν η δεύτερη να παραδώσει 2,5 εκατομμύρια τόνους σιτηρών και 1 εκατομμύριο τόνους πετρελαίου στην Γερμανία τα οποία πληρώθηκαν από το συναλλαγματικό απόθεμα σε δολάρια της Γερμανίας και μάλιστα τοις μετρητοίς. Ως κομμουνιστής αδυνατώ να καταλάβω το σκεπτικό ή τον διεθνή συσχετισμό που επέβαλαν αυτήν την συμφωνία. 6 μήνες μετά η Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ για να «την μετατρέψει σε Ινδία του Ράιχ.» ( Χίτλερ)
Lavrentij
9 Νοεμβρίου, 2013 3:19 μμ
Αγγλία και Γερμανία πάντως μάχονταν το 1941-1943 στη βόρειο Αφρική. Είναι προφανές ότι η Αγγλία δεν θα μπορούσε μόνη της να οργανώσει απόβαση στην ηπειρωτική Ευρώπη, οπότε δεν καταλαβαίνω το νόημα της παρατήρησης.
zxc
10 Νοεμβρίου, 2013 9:42 μμ
Ας δούμε τον κόσμο όπως ήταν τότε με τα μάτια της εποχής του. Οι σύμμαχοι (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία κτλ) κατά Γερμανίας & κατά ΕΣΣΔ, Γερμανία κατά συμμάχων, ΕΣΣΔ κατά συμμάχων. Ένα παμπάλαιο ρητό λέει ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Ειδικά αν έχω επιπρόσθετα και αμέσως διατιθέμενα οφέλη όπως προσάρτηση της μισής Πολωνίας να γλυκαίνει το ντηλ. (ΥΣ: το Anslus να διορθωθεί σε Anschluss. Και οι Αυστριακοί τους καλωσόρισαν, αν δεν το επιδίωξαν)
Ioulianos
11 Νοεμβρίου, 2013 8:59 πμ
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Το παιχνίδι μου με το Anslus – Anschluss μόνο σε τύπο σαν εσένα, που σεμνύνεσαι να θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο, θα έπιανε. Η εγκεφαλομαλάνκυση προκαλεί μεγάλες δυσκολίες ξέρεις.
Σε συμβουλεύω να ψάχνεις το Anslus – Anschluss, έτσι θα καταλάβεις πληρέστερα το μέγεθος τις βλακείας σου.
zxc
11 Νοεμβρίου, 2013 10:52 πμ
Καταλαβαίνω την συναισθηματική σου δυσκολία όταν καταρρέει ολόκληρο το σύμπαν στο οποίο ζεις, συμπονώ τα ζόρια που τραβάς όταν συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος είναι διαφορετικός από ότι τον φαντάζεσαι, αλλά κάνε τη διόρθωση που σου προτείνω μην ρεζιλευτείς περαιτέρω και αλλού.
Ioulianos
11 Νοεμβρίου, 2013 10:55 πμ
http://sk.wikipedia.org/wiki/An%C5%A1lus
🙂 🙂
Ioulianos
11 Νοεμβρίου, 2013 10:56 πμ
http://sk.wikipedia.org/wiki/An%C5%A1lus
Ioulianos
11 Νοεμβρίου, 2013 10:59 πμ
ΚΑΙ
Anšlus Rakúska
Ioulianos
11 Νοεμβρίου, 2013 11:04 πμ
Έχεις χαζούλη zxc κάποιο πρόβλημα με την σλοβένικη γλώσσα;
zxc
11 Νοεμβρίου, 2013 11:11 πμ
http://en.wikipedia.org/wiki/Anschluss
http://de.wikipedia.org/wiki/Anschluss_%C3%96sterreichs
αντε μαλάκα, ξύπνα
oldboy9
13 Νοεμβρίου, 2013 1:56 μμ
Είναι αυτό που λέμε: Πάρε εργασία για το σπίτι να ‘χεις! Μεγάλο…πάπλωμα αλλά και πολύ καλό κείμενο. Σωραίος σύντροφε Ιουλιανέ 😉
Οι δε Πύλες του Άδη, πάντα ήταν και είναι (ιστορικά) ανοιχτές…θα αφήκουμε τα κλειδιά σ’ αυτούς, η θα τα έχουμε «εμείς», αυτό είναι και το ζητούμενο…
simon1roi
25 Νοεμβρίου, 2013 8:00 μμ
Στις 25 Νοέμβρη 1952 οι Πύλες του Άδη ήταν ακόμη ανοικτές στην Ελλάδα…
«Στις 25 Νοεμβρίου 1952 η ασφάλεια ανακοινώνει τη σύλληψη του «από οκταετίας κρυπτόμενου κομμουνιστή Νικόλαου Πλουμπίδη».
Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο στις 3 Αυγούστου και ο κομμουνιστής ηγέτης πέφτει νεκρός απ’ τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στις 14 Αυγούστου 1954.
Η κυβέρνηση του Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, τα «κεντροαριστερά» και τα «κεντροδεξιά» όργανα της αμερικανοδουλείας, εκτέλεσαν τον Πλουμπίδη, για ένα και μοναδικό λόγο: Επειδή ήταν κομμουνιστής. Πλήρωσε με την ζωή του το ταξικό μίσος του μετεμφυλιοπολεμικού αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τις εκτελέσεις που προηγήθηκαν στις 30 Μάρτη 1952 των Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάτση, Ν. Καλούμενο και Ηλίας Αργυριάδη.
Ο Πλουμπίδης συνελήφθη σε μια δύσκολη και σκοτεινή εποχή για την Ελλάδα. Μια εποχή όπου και η ίδια η δεξιά προσπαθούσε να αποδείξει την πλήρη υποταγή της στις Αμερικανικές δυνάμεις. Μια εποχή όπου η CIA και ο ΙΔΕΑ διαφέντευαν και τρομοκρατούσαν την Ελλάδα, και που ο δύσμοιρος λαός προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του από τον εμφύλιο και να ξανασταθεί στα πόδια του.
Ο Νίκος Πλουμπίδης σε όλη του την πολιτική διαδρομή του στάθηκε επαναστάτης, κομμουνιστής, ανυποχώρητος αγωνιστής. Ακόμα και τότε που το ΚΚΕ μέσα απ’ τον ραδιοσταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα» -βασιζόμενο σε εντελώς λαθεμένη πληροφόρηση τον χαρακτήριζε ως «από 28ετίας πράκτορας» της Ασφάλειας και των Άγγλων, υπεύθυνο για τη σύλληψη και εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, α μ φ ι σ β η τ ώ ν τ α ς ακόμη και την εκτέλεση του, λέγοντας ότι ήταν σ κ η ν ο θ ε σ ί α των Αμερικανών.
Απ’ την πλευρά του ο Ν. Πλουμπίδης αρνήθηκε να αποκηρύξει το ΚΚΕ, διακήρυξε τον σεβασμό στις αποφάσεις του Π.Γ. ακόμη και εάν ήταν λανθασμένες, όπως στη δική του περίπτωση, και ζήτησε την υποταγή όλων, συγγενών και φίλων, σε αυτές.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα από κείμενο του που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες της εποχής λίγο πριν την εκτέλεση του: «Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του κόμματός μου. Η ανακοίνωσι του κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξη το κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάση εν καιρώ το ζήτημα. Η απόφαση του κόμματος, οποιαδήποτε κι αν είναι, θα είναι για μένα σεβαστή. Δεν είμαι προδότης, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι πιστός στο κόμμα»
Η αποκατάσταση του Ν. Πλουμπίδη από το ΚΚΕ έγινε με απόφαση της 9ης Ολομέλειας, τον Αύγουστο του 1958.
Το κείμενό της απόφασης:
«Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη), διαπιστώνει, ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ’ επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.
Με βάση την παραπάνω διαπίστωση, η Ολομέλεια της ΚΕ χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήριχτη και συκοφαντική, π ρ ο ϊ ό ν του α ν ώ μ α λ ο υ εσωκομματικού καθεστώτος.
Η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)».
Πρόσφατα το ΚΚΕ αποκατέστησε πλήρως (πολιτικά και κομματικά) και τον ηγέτη αυτού του «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» Ν. Ζαχαριάδη.
Σύμφωνα με το ΚΚΕ «Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό, ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή» !!!
Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα σωστή… Και η ηγεσία έτοιμη για νέα λάθη…
ΥΓ. Οι επισημάνσεις δικές μου.
simon1roi
25 Νοεμβρίου, 2013 8:10 μμ
Η στιγμή του ανοίγματος των Πυλών του Άδη για τον Πλουμπίδη… Σκηνοθεσία: Άγιος Πέτρος.
http://gzmosxos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5221.html
Ioulianos
28 Νοεμβρίου, 2013 1:08 μμ
1933-1945
Ο Χίτλερ γύρευε μόνο κυριαρχία στην Ευρώπη την οποία θα συνένωνε ως ομοσπονδία και επιθυμούσε την κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης ως την Μόσχα για να την μετατρέψει και λόγο Ουκρανίας( τεραστία αγροτική παραγωγή) μα και των πετρελαίων και φυσικού αεριού σε Ινδία της Γερμανίας όπως ο ίδιος έλεγε.
Διαβεβαίωνε τους Βρετανούς ότι δεν έχει βλέψεις στην αυτοκρατορία τους αν τον αφήνανε να δράσει στην Ευρώπη. Και οι Βρετανοί του Chamberlain την χάρισαν. Δεν είχε υπολογίσει και δεν περίμενε την αντίδραση του Τσώρτσιλ.
2013
Σήμερα η Μέρκελ, η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση το «κεντροαριστερό» λέει Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η ακροδεξιά Χριστιανοκοινωνική Ένωση κηδεμονεύουν αυτό που πάντα ονειρεύονταν. Κυριαρχούν όχι με τα όπλα αλλά με την οικονομία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ετοιμάζονταν να θέσουν υπό την κηδεμονία τους την Ουκρανία, προσπάθεια κολοσσιαίας πολιτικής σημασίας, η οποία εύστοχα αποκλήθηκε Τέταρτο Ράιχ. Η άρνηση της Ουκρανίας μα και η προσέγγισης ΗΠΑ-Ρωσίας (Ιράν- Συρία) με ταυτόχρονη συντριβή της πολιτική του Ισραήλ, μα και οι Ευρωεκλογές του Μαΐου που μαθηματικά είναι βέβαιο ότι θα μετατρέψουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε άντρο εθνικιστικών και φασιστικών σχηματισμών, προμηνήσουν τεκτονικές αλλαγές.
αριστερό(χοιρο)ς
10 Μαΐου, 2014 11:12 πμ
69 χρόνια μετά την ήττα του φασισμού-ναζισμού η (αυτοαποκαλούμενη) «ριζοσπαστική αριστερά» βγάζει ανακοίνωση στην οποία κακές λεξούλες όπως ΕΣΣΔ και ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ απλά δεν υπάρχουν…
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΑ 69 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ
Η συμπλήρωση 69 χρόνων από την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου (8-9 Μαΐου 1945) αποτελεί επέτειο μνήμης και εγρήγορσης.
Εκφράζουμε βαθύ σεβασμό, με την ευκαιρία αυτή, για όσους όρθωσαν το ανάστημά τους στη φασιστική επιδρομή, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, για όλους όσοι σύρθηκαν και μαρτύρησαν στα στρατόπεδα των ναζί.
Η χώρα μας ήταν μεταξύ των πρώτων στην Ευρώπη σε απώλειες ανθρώπινων ζωών, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Δημιούργησε όμως και ένα από τα μαζικότερα και ηρωικότερα κινήματα εθνικής αντίστασης, κίνημα που αγωνίστηκε για «ελεύθερη Πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».
Σήμερα, ζητούμε πιο έντονα από κάθε προηγούμενη περίοδο να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα του λαού μας και της χώρας μας για την απόδοση των οφειλών της Γερμανίας, αίτημα που, δυστυχώς, διαδοχικές κυβερνήσεις είχαν βάλει στο ράφι.
Το σύνθημα «ποτέ πια πόλεμος – ποτέ πια φασισμός», που σφράγισε την αντιφασιστική νίκη των λαών και τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα. Γιατί νέοι κίνδυνοι διαγράφονται για την διεθνή ειρήνη στην Ευρώπη και στον κόσμο, ενώ οι κοινωνίες δοκιμάζονται και διαλύονται από τις ακραίες πολιτικές λιτότητας. Την ίδια ώρα, εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της διεθνούς ζωής, με πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή της γης τη Μέση Ανατολή.
Σήμερα, τα μάτια όλων των λαών της Ευρώπης είναι στραμμένα στην Ουκρανία, η οποία ζει έναν αιματηρό εμφύλιο, με αποκορύφωμα την πρόσφατη σφαγή στην Οδησσό. Και αποτελεί επείγον καθήκον για όλες τις φιλειρηνικές δυνάμεις της Ευρώπης, η ειρηνική και δημοκρατική διευθέτηση της άκρως επικίνδυνης Ουκρανικής κρίσης, στη βάση του διεθνούς δικαίου και του Χάρτη του ΟΗΕ.
Στις συνθήκες της κρίσης, σημειώνουν έξαρση τα αποκρουστικά φαινόμενα της ξενοφοβίας και του κάθε μορφής ρατσισμού, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αυξημένη επιρροή του και το διεθνές του κύρος, εργάζεται για την δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού αντιφασιστικού μετώπου, υπέρ της ειρήνης και της δημοκρατίας, για την κατάργηση όλων των πυρηνικών όπλων, για μια Ευρώπη χωρίς στρατιωτικούς συνασπισμούς και ξένες βάσεις.
TO ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
http://www.syriza.gr/article/id/56173/Anakoinwsh-toy-Grafeioy-Typoy-toy-SYRIZA-GIA-TA-69-CHRONIA-APO-THN-MEGALH-ANTIFASISTIKH-NIKH-.html#.U23cQXJKWPI
BandieraRossa
10 Μαΐου, 2014 1:57 μμ
Είναι πολύ ριζοσπαστική αφού. Γι’ αυτό δεν τις αναφέρει.
μανικακος
10 Μαΐου, 2014 8:53 μμ
καλά τα λέτε, αλλα και στου «Ρ» την ανακοίνωση δεν ειδα να γραφουν τίποτα για τους δυτικούς συμμαχους…
όλα ο «κεντρικός σχεδιασμός» τα έκανε μάλλον…
εβίβα…
giorgalis
11 Μαΐου, 2014 10:15 πμ
Για να κατανοήσεις την ανακοίνωση του ΚΚΕ καλύτερα (όσο αφορά όσους πολέμησαν ενάντια στον ναζισμό) ρίξε μια ματιά εδώ:
Από την άλλη, η ανακοίνωση της «αριστεράς», είναι στα πλαίσια που επιβάλει η ΕΕ σε όλα τα κόμματα που ταΐζει για να υπηρετούν τις ιδέες της («φιλελευθερισμός» – ο καπιταλιcμοc cώζει) που στοχεύουν στο να ξεχαστεί (9 Μάη – «ημέρα της Ευρώπης»), να παρα-χαραχθεί η ιστορία που ΔΕΝ τη βολεύει.