[Αναδημοσίευση από το Ποντίκι]
Την ίδια ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νερού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρόνια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις.
Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκαετίας του ’80 και του ’90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή – καλύτερα – επιβλήθηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγωδώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώνα, να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού.
Η λογική μάλιστα της κρατικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου. Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα διά χειρός του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory – CEO), του Transnational Institute (TNI) και του Municipal Services Project , με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση – Επιστρέφοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation – Putting water back into public hands »), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στο Δημόσιο.
Επιστροφή στο Δημόσιο
Το «Πράσινο Ποντίκι» είχε μιλήσει τον Απρίλιο του 2012 με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθείας στην επαναδημοτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ, το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούργο, ή σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων, κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστικά τα περιθώρια κέρδους τους για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβόλαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στην Ευρώπη, αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας île-de-France – με εξαίρεση τον Δήμο του Παρισιού – και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώσει το συμβόλαιο».
Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες όπου κι αν εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο – πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η διαχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον τομέα της πρόσβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες – κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμίως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέκταση των δικτύων.
Η στρατηγική των εταιρειών
Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνονται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες, γιατί τα οικονομικά δεδομένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προβλήματα, γιατί δεν μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε. Αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.
Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού οι χώρες αυτές αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών».
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, ποντάροντας, πλέον, περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon , μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νερού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης. Έτσι πλέον η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού, καθώς και παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO και του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης, καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους, προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσεων. Έτσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Παρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004, καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006.
Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικοποίησης αποτυπώνεται και στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα συμβόλαια ύδρευσης.
Επισημαίνεται ότι οι πέντε πολυεθνικές που κάνουν όλο το παιχνίδι παγκοσμίως είναι οι με έδρα τη Γαλλία Suez, Saur και Veolia Environment , ο γερμανικός κολοσσός RWE και η Agbar, ισπανική εταιρεία, στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.
Η υφαρπαγή στην Ελλάδα
Όλα αυτά τα στοιχεία οδηγούν στο εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν τη στιγμή που η ιδιωτικοποίηση του νερού αποτυγχάνει παγκοσμίως, στη χώρα μας να έχει επιβληθεί από την τρόικα μνημονιακή υποχρέωση για την πώληση του 40% της ΕΥΑΘ (από το 74% που κατέχει το Δημόσιο) και του 27% της ΕΥΔΑΠ (από το 61% που βρίσκεται στα χέρια του Δημοσίου), καθώς και η ανάθεση του μάνατζμεντ σε ιδιώτη.
Όπως μας επισήμανε ο Martin Pigeon, με αφορμή την οικονομική κρίση παρατηρείται μια νέα προσπάθεια για να ανασχεθεί το κύμα επανακρατικοποίησης των δικτύων. Στο παιχνίδι μπήκε πλέον και η Ευρωπαϊκή Ένωση «με τα θεσμικά της όργανα να δείχνουν ότι δεν κατανοούν την ιδιαιτερότητα του τομέα ύδρευσης και να ασκούν ισχυρότατες πιέσεις στις χώρες που βρίσκονται στο προσκήνιο της κρίσης – Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία –, προκειμένου να ιδιωτικοποιήσουν τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης».
Η πολιτική αυτή, μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO, αποτελεί κλώνο της κυρίαρχης αντίληψης που υπήρχε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με έμφαση σε μια αντιπαραγωγική προσέγγιση της ανάπτυξης.
Η διαδικασία βέβαια της πώλησης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου μετέθεσε για το δεύτερο εξάμηνο του 2012 την πώληση.
Οι εξελίξεις για το θέμα ανά τον κόσμο
Παρίσι
Τον Νοέμβριο του 2008 το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez, οι οποίες είναι δυο από τις γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχείρισης των δικτύων ύδρευσης.
Οι δύο εταιρείες είχαν τη διαχείριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, αλλά ο δήμος αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και να θέσει υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος από το 2010.
Η επιλογή του δημάρχου Μπερτράν Ντελανοέ είχε μεγάλη σημειολογική σημασία, αφού δεν υπήρχε προηγούμενο τέτοιου είδους κρατικοποίησης στη Γαλλία και ο δήμος είχε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες προκλήσεις, την πολιτική τιμολόγησης του νερού που θα ακολουθούσε και τη σχέση με τους καταναλωτές – δημότες.
Τα αποτελέσματα δυο χρόνια μετά είναι άκρως εντυπωσιακά. Ο Δήμος του Παρισιού, με το να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τους ιδιώτες κατάφερε μέσω της δημοτικής επιχείρησης ύδρευσης να εξοικονομεί 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το όφελος είναι μάλιστα πολλαπλό εάν υπολογίσει κανείς ότι ο δήμος προχώρησε σε μείωση των τιμολογίων κατά 8% σε σχέση με το 2009.
Το στοίχημα για τη δημοτική επιχείρηση ήταν να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του συστήματος που άφησαν πίσω τους οι ιδιώτες. Τελικά η ενοποίηση των κατακερματισμένων τμημάτων του συστήματος ύδρευσης οδήγησε σε μια πιο αποτελεσματική, συνεκτική και βιώσιμη οργάνωση, με έμφαση σε πολιτικές προστασίας των υδάτινων πόρων, την έρευνα και την καινοτομία, καθώς και σε δράσεις ευαισθητοποίησης των πολιτών. Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές της CEO και της ΤNI, αν και τα αποτελέσματα θα πρέπει να εκτιμηθούν μακροπρόθεσμα, το ντεμπούτο είναι πολλά υποσχόμενο.
Ένα ιδιαίτερο αξιοσημείωτο γεγονός για την προσπάθεια επανακρατικοποίησης της ύδρευσης στο Παρίσι είναι ότι η όλη προσπάθεια ξεκίνησε ως κεντρική πολιτική επιλογή του δήμου και όχι λόγω της πίεσης των πολιτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο οι Πράσινοι και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν υπέρ της επιστροφής του δικτύου στον δήμο, ενώ οι σοσιαλιστές δεν έπαιρναν ανοικτά θέση. Αυτό, δηλαδή, που έκανε τον δήμαρχο του Παρισιού να αποφασίσει να αναλάβει ο δήμος το δίκτυο ύδρευσης δεν ήταν ούτε η κοινωνική ούτε η πολιτική πίεση, αλλά η εξονυχιστική έρευνα και οι εξαντλητικοί έλεγχοι που απέδειξαν ότι το εγχείρημα θα είχε τεράστιες δυνατότητες εξοικονόμησης χρημάτων την ίδια ώρα που θα προσέφερε καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες. Αυτό που μέτρησε στην απόφαση της δημοτικής αρχής δεν ήταν η αρχή ότι το νερό πρέπει να το διαχειρίζεται ως «δημόσιο αγαθό», αλλά ότι ήταν μια πολύ καλή επένδυση για τον δήμο.
Βρετανία
Οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν κατά την περίοδο 1989-1993 είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του νερού σε πρώτη φάση κατά 50% και συνολικά κατά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν, καθώς οι εταιρείες, προκειμένου να μην χάσουν από την κερδοφορία, περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής.
Θεσπίστηκε Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων, η οποία, όμως, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις τιμές, ενώ δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει ούτε τις αναγκαίες επενδύσεις από τις ιδιωτικές εταιρείες. Το αποτέλεσμα ήταν όταν οι υποδομές άρχισαν να παρουσιάζουν σημαντικά λειτουργικά προβλήματα να χορηγηθούν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ιταλία
Τον περασμένο Ιούνιο πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα προκειμένου να κριθεί η νομοθετική πρόταση για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Οι Ιταλοί σε ποσοστό 95% ψήφισαν κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού και της εκμετάλλευσης των δικτύων.
Γερμανία
Σχεδόν το σύνολο του τομέα ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς, ενώ ακόμα και όταν σε κάποιες περιοχές τη διαχείριση έχουν ιδιωτικές εταιρείες, αυτές ελέγχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Αργεντινή
Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης – αποχέτευσης του Μπουένος Άιρες. Ύστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το
45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, ενώ ζητούσε αλλαγές στη σύμβαση προκειμένου να αυξήσει την τιμή του νερού. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτική εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη ποσότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Το δίκτυο επέστρεψε στο Δημόσιο το 2006.
Βολιβία
Το 1998 το ΔΝΤ εγκρίνει δάνειο υπό την προϋπόθεση της ιδιωτικοποίησης όλων των δημοσίων υπηρεσιών. Έναν χρόνο μετά, παραχωρήθηκε το δίκτυο ύδρευσης σε όμιλο εταιρειών με επικεφαλής την αμερικανική Bechtel. Το 2000 η αύξηση της τιμής του νερού είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, με αποτέλεσμα να προκληθούν ταραχές και συγκρούσεις των πολιτών με την αστυνομία και τραγικό απολογισμό 7 νεκρούς.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να επανακρατικοποιήσει το δίκτυο και η αμερικανική εταιρεία αξιώνει αποζημίωση ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων.
Για τη μεταφορά -xtremyst-
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-hp4
adespoti
10 Ιουλίου, 2012 9:42 μμ
το ανοιγμα της αγορας και οι ιδιωτικοποιησεις σε φυσικα μονοπωλια (η πλεον ακυρη ενεργεια) εξυπηρετει βραχυπροθεσμα τις εταιρειες που θα εμπλακουν και λειτουργει εις βαρος του κοσμου. αφου σταματησει το κερδος τους, το ξαναγυρναμε και το πλασαρουμε ως κοινωνικη πολιτικη. ασταδιαλα. σιχαθηκα
Α.Γ.ιος
10 Ιουλίου, 2012 10:46 μμ
Εβίβα σύντεκνοι :ΡΡ
Αλλάζουν βλέπω οι καιροί,
-κι αντίς… «ψωμί-ψωμάκι»-,
θα λέμε τώρα σύντεκνοι,
και το νερό… νεράκι!!!
Η ΤΡΩΕΙκα επέβαλε,
-μέσω του μνημονίου-,
να πάρουνε τα ύδατα,
του μπλέ… κωλοχανίου!!!
Με την «αξιοποίηση»,
Δημόσιου Ταμείου*,
-θα γίνει και στην χώρα μας-,
τσ’ εταίρας το… αιδίο:
Νταβάδες… ιδιωτικοί,
-εκτός από το αίμα-,
θα πιούν και το νεράκι μας,
απ’ όπου βρούνε… ρέμα!!!
Μ’ αφού μ@λ@κες είμαστε,
και μπέελληνες μεγάλοι,
-μας βάζουν χέρι όλοι τους-,
οι Γερμανοί κι οι Γάλλοι!
Κι εφόσον διορίσαμε,
γαϊδούρι με… Σαμάρι,
-θα κάνουν το νεράκι μας-,
ότι τονέ γουστάρει:
Με τρόμο υποκλέψανε,
τσοι ψήφους σου παπάρα,
-ζητιάνεψέ τους μιά γουλιά-,
και κάν’ τηνε… γαργάρα!!!
Πούλα τα και ξεπούλα τα,
νερά, ΔΕΗ και τραίνα,
-πούλα τους και τον κώρρο** σου-,
θα ‘ρθούνε και για ‘σένα!
Εβίβα του… κορόϊδου,
-σαμπάνιες στ’ όνομά σου-,
και σύ μ@λ@κ@ μπέελληνα,
θα χάσεις τα νερά σου:
Αυτή θα είναι η αρχή,
-θ’ ακολουθήσουν κι άλλα-,
θα δείτε της κυβέρνησης,
τα έργα τα μεγάλα!
*=Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (του Κυρίου δεηθώμεν, κι ο Θεός να το κάμει)
**=κλασσική Σφακιανή προφορά
Άρης
11 Ιουλίου, 2012 1:17 πμ
Ωραία, έτσι, άντε επιτέλους να τα ξεπουλήσουμε όλα τώρα που είναι οι τιμές στο ναδίρ…
Ακόμα καλύτερα βέβαια, μπορούμε και να τα… χαρίσουμε.
Κι όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις, εκτός που βγαίνουν σιγά-σιγά εκτός μόδας (με εξαίρεση την Ελλάδα που πάει κόντρα στο ρεύμα), σε αυτή τη συγκυρία μπορεί να είναι μεγάλη παγίδα…
Δείτε κι αυτό:
http://deltio.wordpress.com/
(Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΙΔΙΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ)
Κάρολος
12 Ιουλίου, 2012 1:15 πμ
Βρε μανία με το κράτος! Εκτός και λες κι εσύ, σαν άλλος Λουδοβίκος, «L’ état s’ est moi!».
Κάρολος
12 Ιουλίου, 2012 1:30 πμ
Φυσικά είναι «c’ est» κι όχι «s’ est». Με την ευκαιρία : γιατί μιλάς στο πρώτο πληθυντικό; Έχεις προσωπικά τίποτα να «ξεπουλήσεις», ή να «χαρίσεις»; Μήπως έχεις καμιά μετοχή της ΕΥΔΑΠ, ή τίποτα τέτοιο;
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 7:07 πμ
Η ειρωνεία είναι ότι ο ΟΤΕ ιδιωτικοποιήθηκε πλήρως (επί ΚΚ του Βου, το τελευταίο 20% μέσω Βγενόπουλου και Μαρφίν) πηγαίνοντας στα χέρια μιας κρατικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών. 😛
oldboy9
11 Ιουλίου, 2012 9:52 πμ
Προς στιγμή νόμισα ότι τρολάρεις με το ΚΚ του Βου, πες τουλάχιστον ο ανιψιός του «εθνάρχη» είναι και πρωί, κι όσο να ‘ναι 🙂 😉
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 10:22 πμ
Ένας είναι ο Βους! 😉
oldboy9
11 Ιουλίου, 2012 10:40 πμ
Καθόλου δεν μου αρέσει το…playstasion! Αλήθεια κυκλοφόρησε το 5?
oldboy9
11 Ιουλίου, 2012 10:41 πμ
μπορεί να ‘ναι και playstation!
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 7:35 πμ
Δείτε επίσης το ντοκυμαντέρ του Γ. Αυγερόπουλου «Πωλείται Ζωή»που εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή. Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο. Εκεί, όπου το νερό έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό ζωής σε ιδιοκτησία, και ένα «δικαίωμα νερού» μπορεί να κοστίζει όσο ένα σπίτι. Εκεί όπου είναι παράνομη η συλλογή βρόχινου νερού. 😯
Αντίστοιχες κολλεγιές με το νερό είχαν στηθεί και στη Βολιβία, αλλά όταν ανέβηκε στην εξουσία ο ινδιάνος, τους έκοψε το βήχα, σκίζοντας τα συμβόλαια.
(και πολύ καλά τους έκανε)
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 8:03 πμ
Και η υιοθέτηση καθαρά προβοκατόρικων θέσεων από τη στρουθοκάμηλο που τη φωνάζουν Φώτη, περί ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας:
[…] Το ζήτημα δεν είναι γενικά και αόριστα ιδιωτικοποιήσεις. Τι ζητούμενο είναι η κατάργηση των μονοπωλίων και το άνοιγμα των αγορών στον ανταγωνισμό και την επινοητικότητα των ιδιωτών. […]
Η – για τον μπούτσο – αριστερά σε όλο της το μεγαλείο! 😛
(πόσα παίρνεις ρε μεγάλε; )
oldboy9
11 Ιουλίου, 2012 10:00 πμ
Αρκετά…σεμνότυφο σε βρίσκω! Δεν χρειαζόταν το (μ) άσε που απαντά άμεσα και στο (πόσα παίρνεις ρε μεγάλε?) 😛
Τι μεγάλα-ηλίθια-πτηνά οι στρουθοκάμηλοι 😉
adespoti
11 Ιουλίου, 2012 11:51 πμ
εκκολαπτουν και μεγαλα αυγα αποχρωσης απο σκατι εως χρυσαφι
oldboy9
11 Ιουλίου, 2012 2:05 μμ
Ναι-ναι, σκατί ένα πράμα!
katy
11 Ιουλίου, 2012 9:41 πμ
“Στις υπανάπτυκτες χώρες πρέπει να αποφεύγουμε να πίνουμε το νερό. Στις ανεπτυγμένες χώρες πρέπει να αποφεύγουμε να εισπνέουμε τον αέρα”.
Από το περιοδικό «Changing Times».
simon
11 Ιουλίου, 2012 9:56 πμ
😀 😀 😀
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 11:14 πμ
Περί των «υπανάπτυκτων χωρών» και του νερού τους:
Αν σκεφτεί κανείς ότι, κάτω από τη Σαχάρα υπάρχει νερό, καθώς και στο μεγαλυτερο μέρος της υποσαχάριας Αφρική και:
– Με τα πρόσφατα γεγονότα στη Λιβύη το ΝΑΤΟ βομβάρδισε το “Μεγάλο Ποτάμι του Τρελού”, ένα τεράστιο έργο, έναν κατασκευασμένο ποταμό, ο οποίος κατέχει και θέση στα ρεκόρ Γκίνες ως σύγχρονο θαύμα του κόσμου και ο οποίος μετέτρεψε την έρημο των ακτών της Λιβύης σε εύφορες πεδιάδες. Αυτός ο αγωγός θεωρούνταν το όγδοο θαύμα! Και «θεωρούνταν» γιατί το βομβάρδισαν και κατέστρεψαν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, με σκοπό την καταστροφή της αγροτικής αυτονομίας της Λιβύης,
– Οποίος έχει δει την ταινία “Το λουλούδι της ερήμου” θα θυμάται τη σκηνή όπου η (σομαλή) πρωταγωνίστρια έχει ενοχές γιατί καταναλώνει νερό πλένοντας πιάτα στη πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο. Στη χώρα της μάζευε το επιφανειακό νερό από τους νερόλακκους πεισμένη (όπως και όλοι οι συμπατριώτες της) ότι νερό δεν υπάρχει, ενώ κάτω απ’ τα πόδια τους υπάρχει άφθονο και ανεκμετάλλευτο γιατί καμιά “κυβέρνηση” δεν έκανε έργα υποδομής,
καταλαβαίνει εύκολα, τι σόι πούστικα παιχνίδια παίζει με το νερό το διεθνές κεφάλαιο και οι εκτελεστικές του χείρες.
spiral architect
11 Ιουλίου, 2012 2:37 μμ
Η «απελευθέρωση των αγορών» έχει και τα τυχερά της:
Διακοπές στις Μπαχάμες ενώ κατηγορείται για υπεξαίρεση.
Ενώ εκκρεμεί ποινική δίωξη για τρία κακουργήματα που αφορούν υπεξαίρεση, απιστία και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα κατά του πρώην εκπροσώπου της Hellas Power Βασίλη Μηλιώνη, ο ίδιος ταξίδεψε με lear jet παρέα με την αγαπημένη του Playmate 2008, Σύλβια Παπαδάκη στις Μπαχάμες και στο κοσμοπολίτικο Μαϊάμι.
Το lifestyle του πρώην αφεντικού της Hellas Power ταιριάζει περισσότερο σε μεγιστάνα του διεθνούς jet set παρά σε νεόκοπο Έλληνα επιχειρηματία που διώκεται από τη δικαιοσύνη.
Σπούδασε στο City του Λονδίνου και μπήκε αιφνιδιαστικά στην ελληνική αγορά ενέργειας και πριν καταλαγιάσει το σκάνδαλο με το «φέσι» στη ΔΕΗ, το Δημόσιο και τον ΔΕΣΜΗΕ, ο πρώην εκπρόσωπος της Hellas Power, Βασίλης Μηλιώνης προσγειώθηκε με ιδιωτικό αεροπλάνο στις Μπαχάμες.
Στα 31 του χρόνια, ο επιχειρηματίας που ξεκίνησε την καριέρα του από επιτελικές θέσεις σε εταιρείες της βρετανικής πρωτεύουσας έχει ήδη εκκρεμότητες με τη δικαιοσύνη, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να ζει σαν κροίσος εντός και εκτός Ελλάδος. […]
Θυμάστε επίσης πριν μερικά χρόνια κάτι εταιρείες τηλεφωνίας και ίντερνετ που (προς δόξαν της «απελευθέρωσης») φέσωσαν τον ΟΤΕ με τέλη απο την μίσθωση των γραμμών του γιατί δεν είχαν δικό τους δίκτυο; 😉 😛
Eχeι «πράμα» για τα λαμόγια … 🙄
spiral architect
12 Ιουλίου, 2012 7:35 πμ
Χρέος και ιδιωτικοποιήσεις