Ή με την εσωτερική καταστολή ή με την κοινωνική απελευθέρωση

Το κείμενο μου το έστειλε σύντροφος και το αναδημοσιεύω εδώ με την ελπίδα να ξεκινήσει μια συζήτηση για τα οργανωτικά θέματα του α/α χώρου. Υπάρχει και στο indymedia ΕΔΩ .

Το ξαναλέω, πως αν και φοβάμαι, ότι η όποια συζήτηση θα παρεκτραπεί (για μια ακόμα φορά) ,  σε μια σύγκρουση αναλύσεων και απόψεων περί «αριστερά» vs «αναρχία», το δημοσιεύω με την ελπίδα ότι η συζήτηση θα αφορά τα οργανωτικά ζητήματα του α/α χώρου, μιας και είναι προφανές ότι για τα υπόλοιπα οι απόψεις αριστερών και αναρχικών απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους. Προσωπικά ποσώς με ενδιαφέρουν και έχουν αναλυθεί από άπειρες οπτικές γωνίες το τελευταίο καιρό.

 

***

Ή με την εσωτερική καταστολή ή με την κοινωνική απελευθέρωση

Σχεδόν ένα μήνα είχα στο μυαλό μου να γράψω αυτό το κείμενο. Σχεδόν από την ημέρα που ΚΚΕ και υπόλοιποι διαδηλωτές συγκρούστηκαν άγρια στην απεργιακή διαδήλωση της 20ης Οκτώβρη. Ήθελα όμως να περάσει το τριήμερο του Πολυτεχνείου για να το κάνω, αφενώς διότι ενδεχόμενα δυσάρεστα γεγονότα μέσα στο ΕΜΠ θα άλλαζαν πολλά δεδομένα, αφετέρου για να μπορέσω να το κάνω ήσυχος, χωρίς να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου το άγχος ότι τα όσα έγιναν στις 20 Οκτώβρη θα επαναληφθούν στο Πολυτεχνείο σε ασημάζευτο βαθμό. Τελικά, το τριήμερο πέρασε ανώδυνα και με μεγαλύτερη ηρεμία, είναι μάλλον η ώρα να μιλήσουμε για τις συγκρούσεις της 20ης Οκτώβρη.

Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα έγιναν πολλά. Τόσα πολλά που θα έλεγε κανείς ότι το ξύλο στο Σύνταγμα μοιάζει πλέον ξεπερασμένο από τις ίδιες τις εξελίξεις. Ο πολιτικός φασισμός είναι πλέον και επίσημα πραγματικότητα και με διορισμένο πρωθυπουργο και ακροδεξιούς στα υπουργεία, η λέξη Χουντα μοιάζει σαν ακριβής περιγραφή της κατάστασης. Το πολιτικό σκηνικό είναι τέτοιο που θα έλεγε κανείς πως ένα ξύλο δρόμου με κύριους πρωταγωνιστές τους ΚΚΕδες και τους Αναρχικούς είναι ελάχιστης σημασίας.

Και όμως, το ξύλο αυτό σηματοδοτεί μια νέα περίοδο για το κοινωνικό κίνημα. Μια περίοδο, τα δεδομένα της οποίας, από την μία μας φέρνουν αντιμέτωπους με την θλιβερή πραγματικότητα πως η μεγαλύτερη εξουσιαστική επίθεση της μεταπολέμικης ιστορίας μας βρίσκει όχι απλά ανέτοιμους να την πολεμήσουμε αλλά και μπερδεμένους για το πως θα έπρεπε θεωρητικά να το κάνουμε, από την άλλη βάζει το ίδιο το κίνημα σε διεργασίες τέτοιες που, έστω και αργοπορημένα, το κάνουν επιτέλους, να αναλογιστεί τι είδος κινήματος ακριβώς θέλει να είναι. Η ώρα της μεγάλης ιδεολογικοπολιτικής σύγκρουσης, το αποτέλεσμα της οποίας θα καθορίσει την μορφή των δομών των κοινωνικών αντιστάσεων και συνεπώς θα ξεκαθαρίσει το αν θα γίνουμε επιτέλους αντικαπιταλιστικό κίνημα ή θα παραμείνουμε καρικατούρα του, ξεκίνησε. Ξεκίνησε άγαρμπα, απότομα και σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητα. Ξεκίνησε μάλλον επειδή η ίδια η επίθεση της εξουσίας την αναγκάζει να ξεκινήσει και αυτό δεν είναι πολύ καλό. Αλλά ξεκίνησε και όσοι είμαστε στον χορό θα πρέπει να χορέψουμε…

Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαριστεί πως το ΚΚΕ εκείνη την ημέρα δεν συγκρούστηκε μόνο με Αναρχικούς. Συγκρούστηκε με ένα συνοθήλευμα κόσμου (από Δεν Πληρώνω και ΕΕΚ μέχρι μπάχαλους και… ΕΑΑΚίτες), στο οποίο σημαντικός ήταν ο αριθμός των Αναρχικών. Η έντεχνη απογύμνωση του (εκτός ΚΚΕ) πλήθους της σύγκρουσης από τα πολιτικά του χαρακτηριστικά και το τσουβάλιασμα όλων σε «παρακρατικούς, αναρχικούς, προβοκάτορες» (το ΚΚΕ στις αφίσσες του βάζει την λέξη Αναρχικοί επίτηδες ενδιάμεσα από τις λέξεις παρακρατικοί και προβοκάτορες για προφανείς λόγους) που γίνεται από το ίδιο το ΚΚΕ στοχεύει ξεκάθαρα στην στοχοποίηση της αντίθετης, σε σχέση με το ίδιο, αντίληψης περί κινήματος. Μιας αντίληψης που δεν πιστεύει σε ηγεμονίες και καθοδηγητές και αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό του «Κόμματος».

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά:

Το ΚΚΕ (σαν οργανωμένο και πλήρως προσανατολισμένο που είναι) έχει αναγνώσει την κατάσταση στην Ελλάδα εδώ και καιρό και αντίστοιχα έχει καθορίσει τις κινήσεις του. Γνωρίζει πως εντός της αριστεράς κάνεις δεν μπορεί να του πάρει την ηγεμονική θέση που κατέχει καθώς επί της ουσίας έχει να αντιμετωπίσει μικροοργανωσούλες που ενώ σκοτώνονται μεταξύ τους φτιάχνουν παράλληλα και εκλογικές σημαδούρες για να φανούν μεγάλες (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Δεν μπορούν να τα βάλουν με το οργανωμένο, στιβαρό και ενιαίο ΚΚΕ και στο Περισσό το ξέρουν αυτό. Παράλληλα, το ΚΚΕ βλέπει ότι από πλευράς διαχείρισης του συστήματος, κάθε πολιτική δύναμη εξουσίας χάνει σταδιακά την κοινωνική της νομιμοποίηση και ευελπιστεί πως η στιγμή που θα φαντάζει η μοναδική διαχειριστική λύση πλησιάζει. Προετοιμάζει λοιπόν, το έδαφος ώστε να είναι αρρεστό ακόμα και στον πιο τελειωμένο μικροαστό, τον πιο ασυνείδητο ψηφοφόρο του ΛΑΟΣ, τον πιο φανατικό οπαδό του «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Είναι αυτοί που ελπίζει να του δώσουν κάποτε την εξουσία και ξεκινάει να τους προσεγγίζει. Από το «στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» του Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την τεράστια προσπάθειά της 20ης Οκτώβρη για την καθιέρωσή του στις μικροαστικές αντιλήψεις σαν το μοναδικό κόμμα που επιζητεί «αλλαγή» αλλά παράλληλα την θέλει «ειρηνικά» (τόσο πολύ που θα συγκρουστεί και με τους «κακους» και «βίαιους» διαδηλωτές), το ΚΚΕ κάνει την ίδια καμπάνια και όλοι βολεύονται. Το Κράτος βολεύεται γιατί βλέπει πως το προφίλ του «διαδηλωτή της οικονομικής κρίσης» που πάει να επιβάλει η «μάνα της αριστεράς» είναι ουσιαστικά ακίνδυνο, το δε ΚΚΕ βολεύεται για όλους τους παραπάνω λόγους. Όσο για την υπόλοιπη αριστερά που συνήθιζε να δηλώνει επαναστατική και εξωκοινοβουλευτική από άποψη και όχι λόγω συγκηρίας; Ε, συνηθισμένη στον οπορτουνισμό, θα βολευτεί και αυτή….

Με το προφίλ που έχει δημιουργήσει αυτή η αριστερά θα περίμενε κανείς πως θα αντιδρούσε σε αυτό το βίαιο καπέλωμα που επιχείρησε το ΚΚΕ στις 20/10. Η στιγμή όμως που τα στρατόπεδα χωρίζονται ξεκάθαρα είναι και η στιγμή που η αριστερά πρέπει να αποφασίσει αν όντως είναι αριστερά ή όχι. Η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια αριστερά με μπασταρδεμένα χαρακτηριστικά. Μιλάει για αυτοοργάνωση, για αντιηγεμονία, για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αναπαράγει δηλαδή λέξεις και τσιτάτα που πάνε κόντρα στην ίδια της την φύση, την φύση ενός πολιτικού χώρου δηλαδή που θεωρεί το κράτος σαν ένα μέσο που πρέπει να χρησιμοποιείς, που ζει και αναπνέει για την δημιουργία του μεγάλου κόμματος, που κατεβαίνει στις εκλογές, που θαυμάζει αρχηγούς κρατών όπως ο Λένιν ή ο Μάο. Χωρίς να έχει ουσιαστική πρόταση αλλά παίζοντας το χαρτί της οργανωτικότητας γέμισε τις γραμμές της με έναν κόσμο που πίστευε σε αρχές όπως η ισότητα και η αυτοοργάνωση, έννοιες που έρχονται σε άμεση σύγκρουση με ένα «αριστερό σχέδιο» (και ίσως αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις να μην επέτρεψαν ποτέ στην αριστερά να έχει ένα πραγματικό σχέδιο παρά την οργάνωσή της). Ενώ το ΚΚΕ λοιπόν καθόριζε το δικό του σχέδιο και ξεκινούσε πόλεμο με τα πραγματικά αυτοοργανωμένα και ακηδεμόνευτα κομμάτια του κινήματος, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν μπορούσε πλέον να το παίζει λίγο απο εδώ και λίγο από εκεί. Με εξαίρεση κομμάτια της αριστεράς που ακόμα δεν έχουν το εύρος ώστε να επιβάλεται να βρεθούν προ των ευθυνών τους, όλη η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά είχε δύο επιλογές: Ή θα συνέχιζε να προχωρά κάνοντας πως δεν βλέπει τις αντιφάσεις της και με ξεκάθαρα τα στρατόπεδα πλέον θα την απομονώναν οι συνθήκες ή θα ακολουθούσε το ΚΚΕ στην δεξιά του στροφή και τουλάχιστον θα είχε λόγο ύπαρξης. Έπραξε το δεύτερο και από την μία μπορεί να χαίρεται που έχει λόγο ύπαρξης αφού ταιρίαζει στο προφίλ της νέας κοινοβουλευτικής αριστεράς όπως την καθορίζει το ΚΚΕ, από την άλλη ανάγκασε σε κρίση ταυτότητας πολλά μέλη της που αφού έπαιξαν ξύλο με τα ΚΝΑΤ για να δουν στην συνέχεια τις οργανώσεις τους να τους πουλάνε με τις ανακοινώσεις τους, ξύπνησαν απότομα και αντιλήφθηκαν ότι και οργάνωση χωρίς ιεραρχίες και αριστερά δεν πάνε μαζι…

Ενώ λοιπόν, το ΚΚΕ κάνει δεξιά στροφή και το ακολουθούν Συριζα και Ανταρσυα, μένει ένα τεράστιο πολιτικό κενό καθώς η αριστερα, ουσιαστικά, «πουλάει» τον κόσμο του κινήματος. Θα έλεγε κανείς ότι σε έναν ιδεολογικοπολιτικό πόλεμο σαν αυτό που ξεκινάει, η κίνηση αυτή της αριστεράς είναι μάλλον εγκληματική στρατηγικά και πως ο Αναρχικός χώρος θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτό το λάθος και να καλύψει αυτό το κενό. Μόνο που όποιος το πει αυτό μάλλον δεν έχει ιδέα για το τι εστι Αναρχικός χώρος στην Ελλάδα. Ανοργάνωτος όσο δεν πάει ή τουλάχιστον όχι τόσο οργανωμένος όσο οι συγκηρίες απαιτούν, ο χώρος βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία αλλά αυτή τον βρίσκει με τις πιτζάμες. Τα βήματα προς τα μπρος που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια είναι πολλά αλλά όχι τόσα όσα θα έπρεπε, όχι τόσα ώστε να μπορεί να παίρνει υπεύθυνες πολιτικές αποφάσεις και να απολογείται μόνο για αυτές και όχι για τον οποιοδήποτε αυτοαποκαλούμενο αναρχικό. Η αριστερά ξέρει την ανοργανωσιά του χώρου και την εκμεταλλεύεται με το να τον λασπολογεί ενώ φυσικά τον αντιμετωπίζει απολίτικα αφού δεν την συμφέρει να τον «αναγνωρίσει» πολιτικά. Θα προλάβουν οι δομές του Αναρχικού χώρου να ριζώσουν κοινωνικά προτού η αριστερά τελειώσει την δεξιόστροφη δουλειά της ή η ανοργανωσιά του θα τον φάει; Αυτό είναι το διακύβευμα και το «παιχνίδι» μοιάζει σαν αγώνα ποδοσφαίρου όπου η μια ομάδα παίζει με την ποιότητα και η άλλη με την βαριά της φανέλα. Καμιά φορά οι βαριές φανέλες κάνουν ζημιές αλλά δεν μπορείς να βασίζεσαι σε αυτές, πρέπει να φτιάξεις και ομάδα…

Στο παιχνίδι αυτό η αριστερά βολεύεται από την ίδια την ανετοιμότητα της κοινωνίας για ταξική και κοινωνική αντεπίθεση, μια ανετοιμότητα που προκύπτει από την λογική της ανάθεσης, της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης που αν και κλωνίζονται σιγα σιγά στις νοοτροπίες του κόσμου, ακόμα δεν έχουν ξεριζωθεί. Αυτές οι νοοτροπίες η αριστερά δεν θέλει (ή τουλάχιστον δεν καίγεται και πολύ) να αλλάξουν. Τα ανεβασμένα εκλογικά της ποσοστά και το γεγονός ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια βρίσκει διέξοδο στα ψηφοδέλτιά της την κάνει να τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση. Και όμως, η κοινωνία είναι περίεργο πράγμα και έχει πολλές αντιφάσεις. Η ίδια κοινωνία που ελπίζει σε μια καλή αριστερά είναι η ίδια κοινωνία, η οποία που και που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Και όταν το κάνει, οι μορφές οργάνωσης που επιλέγει είναι ελευθεριακές. Μια ματιά στις συνελεύσεις γειτονιών που ξεπηδάνε κάθε τρεις και λίγο είναι ενδεικτική του πως οργανώνεται η κοινωνία όταν και αν θελήσει να το κάνει. Στα συνδικάτα και τα σωματεία δε, τους χώρους εκείνους δηλαδή που σε καπιταλιστικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελούν τους πιο μαζικούς κοινωνικούς φορείς, η κοινωνία είναι θλιβερά απούσα και το γεγονός ότι οι αναρχικοί λείπουν μαζί της αλλά και το ότι οι συνδικαλιστικές δομές που έχουν επικρατήσει είναι βγαλμένες από την οργανωτική δομή της αριστεράς δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Το αν θα γιγαντωθεί το εκλογικό 20% της αριστεράς ή το αν θα εξαπλωθούν παραπάνω οι αναρχικές μορφές αντίστασης που προκύπτουν από την ευρύτερη κοινωνική κίνηση είναι και το μεγαλύτερο ερώτημα της περιόδου που ζούμε. Σε μια περίοδο που η εξουσία μας έχει κυρήξει τον πιο σκληρό πόλεμο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, που το καθεστώς μετατρέπεται απροκάλυπτα σε χουντικό, ο τρόπος της αντεπίθεσής μας οφείλει να είναι το πρώτο πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας. Το θέμα είναι αν θα αφήσουμε τους επίδοξους αριστερους διαχειριστές να κάνουν για χάρη της κοινωνίας την αντεπίθεση τους με στόχο της κατάληψης της εξουσίας ή αν θα κάνει η ίδια η κοινωνία την αντεπίθεσή της για την ίδια την απελευθέρωσή της. Μήπως είναι η ώρα, σε αυτή την τεράστια ιστορική συγκηρία, να γίνει επιτελους το μεγάλο οργανωτικό βήμα του αναρχικού χώρου;

Verbal Kint

Ετικέτα: Αυτό-οργάνωση, Καπιταλισμός, αναρχισμός, κοινωνία, λαϊκές συνελεύσεις, οργάνωση

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ελλάδα, Κείμενα