«Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους «μαυροσκούφηδες», στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα «παλιοκουμμούνια», όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου«.
Ο στρατιώτης/οδηγός του τάνκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973 σε ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ που δημοσιεύτηκε στις 9/11/2003
1973-2003. Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας».
Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται – τότε με χαρά, τώρα με θλίψη – τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή… Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον «πορτάκια» του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!
1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια». Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω… Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».
«O στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο» «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!
«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι «μαυροσκούφηδες» ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. «Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα» μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. «Παλιοκουμμούνια» θα καλοπεράσετε!» λέγαμε».
Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.
«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά – δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε «είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια». Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!
Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».
Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.
Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους. Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».
H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!
Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.
Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.
«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: «Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!»» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».
Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.
Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Εντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι’ αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ’ αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».
Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν – θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους – δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Εμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».
Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;». Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: «Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω». Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή… Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».
Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ’ όσα τους κάναμε… Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».
Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!
Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ’ αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!
Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.
Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».
Οταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα «παλιοκουμμούνια», όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας».
Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι «έριξαν» τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. «Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;» αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. «Πουλημένα τομάρια» είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».
Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει «τα άρματα στα σύνορα». Ηταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες, έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Οταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».
Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!
Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον «πορτάκια», όπως είπε, του Πολυτεχνείου. «Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο» απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».
1973-2003. Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι’ αυτό που ήμουν, γι’ αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».
Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια – σήμερα – του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω… Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».
spiral architect
15 Νοεμβρίου, 2011 3:19 μμ
😡
lnsurrection
15 Νοεμβρίου, 2011 3:43 μμ
To Err is human, to forgive divine κι εγώ θεός δεν είμαι. Μεγαλύτερη τιμωρία από τις τύψεις πάντως δεν υπάρχει.
BandieraRossa
15 Νοεμβρίου, 2011 3:53 μμ
Η συνείδηση δε μένει στατική, ακόμα και για ανθρώπους σαν τον οδηγό του τανκ.
mlb
15 Νοεμβρίου, 2011 4:02 μμ
ναι, και μετά από 30 χρόνια θα βγαίνουν και κάποιοι μπάτσοι που τώρα βαράν ασυστόλως όπου βρίσκουν (ειδικά το τελευταίο διάστημα) και θα απολογούνται γι’αυτά που κάναν στα νιάτα τουσ… και κάτι τρέχει στα γύφτικα….
mitera
15 Νοεμβρίου, 2011 4:26 μμ
Είς Ερινύες
Τρέλα φοβερή και μανία είναι τα βάσανα που δίνεται για κάθαρση στους ανθρώπους
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/32/William-Adolphe_Bouguereau_(1825-1905)_-_The_Remorse_of_Orestes_(1862)
Polykarpos
15 Νοεμβρίου, 2011 4:33 μμ
Καταπληκτική αφήγηση. Δεν την είχα υπ όψιν μου. Αναδημοσιεύω…
Polykarpos
15 Νοεμβρίου, 2011 4:36 μμ
mlb Οι μπάτσοι δεν αλλάζουν μάλλον. Όπως είδες οι στρατιώτες (ΛΟΚατζήδες) προστάτευσαν τους φοιτητές από τη μανία τους.
Ο στρατός έπρεπε να είναι το ένοπλο τμήμα του λαού. Μόνο σε αυτόν να υπακούει, και να μπαίνει μπροστά ενάντια στους πραίτωρες
mlb
15 Νοεμβρίου, 2011 4:50 μμ
Προφανώς και ο στρατός πρέπει να είναι το ένοπλο τμήμα του λαού, όμως αυτό για τους λοκατζίδες που λέειδεν γνωρίζω …απλα το λεει ο τυπος, τον οποίο, πρώτον δεν μπορώ να συγχωρέσω, γιατί όπως λέμε, μεγάλο παιδί ήταν, ήξερε τι έκανε και δεύτερον δεν μπορώ να στηριχτώ σε πολλά από αυτά που λέει όπως: »Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί», όταν έριξε την καγκελόπορτα…
Σε γενικές γραμμές το κείμενο είναι ψιλοαπαράδεκτο και δεν τον λυπάμαι καθόλου γιατί στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου βλέπω αυτούς που μας καταστέλλουν σήμερα (μπάτσους και μη)..
DrAluca
15 Νοεμβρίου, 2011 5:08 μμ
«Σε γενικές γραμμές το κείμενο είναι ψιλοαπαράδεκτο και δεν τον λυπάμαι καθόλου γιατί στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου βλέπω αυτούς που μας καταστέλλουν σήμερα (μπάτσους και μη)..»
Αυτο ειναι ομως δικο σου ζητημα και δεν εχει σχεση με τον οδηγο…..
Εμενα με βαζει σε σκεψεις το γεγονος οτι ενας ανθρωπος που στιγματησε τοσο πολυ την νεοτερη ιστορια αυτου του τοπου, εσπασε την σιωπη του, ειπε οτι ειπε, και εμεις μενουμε μονο στο αν τον συγχωρουμε η οχι…. Τελικα εχουμε πολλυ δρομο ο καθενας μπροστα του….Οποτε ας μην ελπιζουμε για δραστικες αλλαγες συντομα.
Χαμογελατε…
nefeli7
15 Νοεμβρίου, 2011 11:10 μμ
ούτε εγώ τον λυπάμαι ούτε τον συγχωρώ… Τότε ήμουν 7 μηνών έγκυος στο γιό μου και δούλευα στη στουρνάρη, απέναντι από την είσοδο του πολυτεχνείου…. Δεν θέλω να πω περισσότερα, συγχωρέστε με, κι αυτά που είπα πολλά ήταν.
CrippleHorse
16 Νοεμβρίου, 2011 5:04 πμ
Μερδεύουμε το κείμενο με την πράξη μάλλον, το κείμενο δεν έχει τίποτα απαράδεκτο, φαίνεται ειλικρινής όταν μιλάει για το πως ένιωθε τότε και για το πως ένιωθε όταν έδωσε αυτή τη μαρτυρία. Αλλιώς δε θα είχε καμία απολύτως αξία να τον ακούσουμε, έτσι δεν είναι;
Νίκος
16 Νοεμβρίου, 2011 6:44 μμ
Polykarpe όμως για εξήγησέ μας πώς ακριβώς θα μπαίνει ο στρατός μπροστά ενάντια στους πραίτορες? Ο στρατός ήταν είναι και θα είναι όργανο της πολιτείας. Ολίγον τι ουτοπικές οι απόψεις σου
mlb
15 Νοεμβρίου, 2011 5:20 μμ
Nαι ρε συ αλλα μετα απο 30 χρονια.. τι να το κανεις… τελος παντων..
p.s δεν νομιζω οτι εμεινα στο αν τον συγχωρουμε η οχι, απλα στο οτι δεν με ενδιαφερει και τοσο αυτο που εχει να πει..θετικο μεν οτι βγηκε και μιλησε, αλλα εντάξει, μέχρι εκεί. τι, να του πω και μπράβο? 😉
…καλή συνέχεια
DrAluca
15 Νοεμβρίου, 2011 5:53 μμ
Για να μην παρεξηγηθω.
Δεν σε γνωριζω, ουτε σε εγκαλω για κατι. Απλα πηρα πατημα απο τα γραφομενα σου, για να κανω μια ισως αυθαιρετη προσεγγιση.
Εγω απο την μερια μου εχω να δηλωσω, πως επειδη εμαθα για αυτες τις ιστοριες απο κοντινο μου προσωπο (συναδελφο του οδηγου), πολυ πριν το 2003, ειχα απο τοτε μι αανησυχια για την προπαγναδιση συγκεκριμενων ιδεολογιων σε σωματα που φερουν οπλα (στρατο, αστυνομια). Φοβαμαι (και μακαρι να γινω κακος μαντης παρα μαντης κακων) πως πλεον οι αναλογες προπαγανδισεις που γινονται στα σωματα της αστυνομιας, μπορει να μας φερουν αντιμετωπους με πολυ χειροτερα περιστατικα στο κοντινο μας μελλον.
Καλη συνεχεια και σε σενα.
Χαμογελατε…
Renata
15 Νοεμβρίου, 2011 5:26 μμ
Φαντάζομαι πως ο σκοπός του άρθρου δεν είναι να συμμεριστούμε τον πόνο του «Σκευοφύλακος», να τον λυπηθούμε και με περίσσιο μεγαλείο ψυχής τελικά να τον συγχωρέσουμε. Ούτως ή άλλως δεν μπορεί ένα άρθρο να τσακίσει την μνήμη της αδικίας του καθοδηγούμενου μίσους. Ένα λάθος, μια άτυχη στιγμή μπορεί να συγχωρεθεί, το μίσος όχι.
Δεν μπορώ με τίποτα να τον λυπηθώ τον κυρ Σκευοφύλαξ. Αδιαφορώ για το «προσωπικό του δράμα», είναι ένα απίστευτα ισχνό αντίτιμο για την αδικία της ερπύστριας πάνω στα κορμιά των ανθρώπων που φώναζαν «είστε αδέρφια μας». Χέστηκα και για το «αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος», γελοιότερη ατάκα δεν υπάρχει από αυτή. Τον μισώ περισσότερο τώρα που προσωποποιήθηκε κοινωνικά, τώρα που υπάρχει. Τον μισώ και ως άνθρωπο τώρα, όχι μόνο ως τον οδηγό του τανκ που μπούκαρε μέσα στο πολυτεχνείο.
Λάθος του να δώσει αυτή τη συνέντευξη. Τι μας νοιάζει δηλαδή; Καλύτερα να παρέμενε ως ο «μακρυνός ξάδερφος που πέθανε σε τροχαίο» παρά να διαβάζουμε μια σιχαμερά πρόστυχη προσπάθεια για εξιλέωση, για προσωπική κάθαρση.
Χρωστάς ακόμα κυρ Σκευοφύλαξ παρά τα χρόνια που πέρασαν, τα παιδιά σου που δεν γνωρίζουν και το «δράμα» σου. Ή πλέρω ή κρύψου για πάντα.
anton555
15 Νοεμβρίου, 2011 6:08 μμ
Παντως η εξομολογηση του και κυριως η συγγνωμη του, μου τον καθιστα συμπαθεστερο απο τη Δαμανακη,τον Τζουμακα,το Λαλιωτη,τον Μπιστη,τον Ανδρουλακη κι ενα σωρο αλλους.Σαφως και η πραξη του ειναι ασυγχωρητη και οσες εξομολογησεις κι αν κανει,αυτη θα τον κυνηγαει μεχρι να πεθανει.Τουλαχιστον δειχνει να συνειδητοποιει οτι η Ιστορια θα τον καταγραψει σαν μαυρη τρυπα(δικαιως) κι αυτο προφανως τον συνθλιβει,Αντιθετα οι προαναφερθεντες «ηρωες» μαζι με ενα σωρο αλλους ομοιους τους δε δειχνουν να ενδιαφερονται και πολυ για τετοιες «μαλακιουλες»…
Anakata-dyomenh
16 Νοεμβρίου, 2011 1:44 πμ
σε αυτο θα σταθώ κι εγώ…
Yiannis Aeras
15 Νοεμβρίου, 2011 6:15 μμ
Δείτε και μια προσφατη συνεντευξη,φοιτητριας που ηταν μεσαωστο Πολυτεχνείο εδω http://www.alithinapsemata.gr/personalities/persons-news/person-of-the-month/2021-melpo-lekatsa.html
BandieraRossa
15 Νοεμβρίου, 2011 6:26 μμ
Ναι μεν ο Σκευοφύλακας έκανε κάτι ασυγχώρητο για το οποίο θα έπρεπε να είχε πληρώσει, αλλά απ’ τη στιγμή που δεν τιμωρήθηκε δικαστικά, τουλάχιστον μετάνιωσε. Ακολούθησε δηλαδή μια πορεία αντίθετη από αυτή των τιποτένιων που αναφέρει και ο anton555.
Και ναι, κι εγώ τον θεωρώ συμπαθέστερο και τιμιότερο από τους τιποτένιους.
CrippleHorse
16 Νοεμβρίου, 2011 5:11 πμ
Δεν ξέρω πάντως γιατί δεν τιμωρήθηκε. Επειδή εκτέλεσε διαταγή; Το λέω γιατί απ’ό,τι ξέρω, οι στρατιωτικοί που πχ βασάνισαν ανθρώπους υποστηρίζοντας τη χούντα, τιμωρήθηκαν γιατί ξέφυγαν από το θεσμικό τους ρόλο (το ίδιο δεν ισχύει και γι’αυτόν εξάλλου;), σε αντίθεση πχ με τους βασανιστές μπάτσους, για τους οποίους κρίθηκε ότι δεν μπορούσαν να τιμωρηθούν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έκαναν τίποτα διαφορετικό απ’ό,τι έκαναν και πιο πριν, σε καιρούς όπου οι πολίτες δεν έβλεπαν τανκς στους δρόμους, άρα θα πρέπει να είχαμε δημοκρατίας.
Xanadu
16 Νοεμβρίου, 2011 11:33 πμ
για να καταλαβω, ειμαστε υπερ των τιμωρητικων λογικων;
Spin
16 Νοεμβρίου, 2011 11:44 πμ
Υπάρχει μια φυλή κάπου σε μια ζούγκλα, η οποία γαργαλάει τον παραβάτη μέχρι να φύγει το κακό πνεύμα . Μια τέτοια τιμωρία θα ήταν ότι πρέπει 😛
CrippleHorse
16 Νοεμβρίου, 2011 4:15 μμ
Όταν η αστική δημοκρατία δεν τιμωρεί αυτούς που εγκληματούν κατά του λαού, δεν το κάνει προφανώς επειδή διακατέχεται από ελευθεριακές αντιλήψεις. Γι’αυτό το σύστημα μιλάμε.
Staros
15 Νοεμβρίου, 2011 7:30 μμ
Ένα σχόλιο μόνο. Τότε δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει τώρα, ακόμα και το ’88 που ήμουν στο στρατό απαγορευόταν οι εφημερίδες, φαντάσου τότε. Οι ΜΑΤατζήδες (και οχι μόνο αυτοί) σήμερα δεν έχουν καμιά δικαιολογία για αυτά που κάνουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΣΣΑΣ
15 Νοεμβρίου, 2011 7:54 μμ
Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟ ΒΑΛΕΤΩ ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ ΑΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ.ΟΥΤΕ ΗΜΟΥΝ ΟΥΤΕ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΑΛΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΡΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΤΟ ΕΞΗΣ,ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΚΕΥΟΦΥΛΑΞ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ,ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΠΥΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΝΚ ΤΟΥ,ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΘΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΔΩΣΟΥΝ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟΝ ΕΚΡΙΝΕ ΗΔΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Oblivion
15 Νοεμβρίου, 2011 8:03 μμ
Πόσο εύκολο είναι να βγάζεις το μίσος σου απέναντι σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο λέει μετανιωμένος πως ντρέπεται, αλλά και πως τα λεγόμενά του δεν αναιρούν αυτά που έκανε.Ακόμα πιο τραγικό είναι να προέρχεται από τους «υλιστές» «επαναστάτες» που μάλλον σε άλλα καθεστώτα θα σκότωναν «μικροαστούς αντεπαναστάτες»-ένας χριστιανός θα ήθελε να δει μια μάγισσα να καίγεται στην πυρά, αλλά θα την είχε σαν αδελφή αν μετανιωμένη ερχόταν στον «σωστό δρόμο».Αυτά να τα έχουμε υπόψιν μας, όπως και το ότι το μίσος είναι συνήθως μίσος προς τον εαυτό μας…
Πάνος Σ. Διαμαντής
15 Νοεμβρίου, 2011 8:55 μμ
Απλά… ονειρεύομαι μια κοινωνία όπου λύση δεν είναι η κρεμάλα, η φυλακή, η περιθωριοποίηση. Ως εκ τούτου, το κεφάλι μου βασανίζουν καθημερινά ένα σωρό στοχασμοί γύρω από την αυτορύθμιση. Αν δεν με νοιάζει να σε καταλάβω και να με καταλάβεις, αν δεν με νοιάζει να ψάξω το δρόμο της υπευθυνότητας και του σεβασμού στην ατομική ελευθερία… Αν δεν ελπίζω στη συνειδησιακή εξέλιξη του εαυτού μου, του διπλανού μου, τότε τί; Τί ψάχνω; Ακόμα μια αγέλη χαμένη στης φύσης τα ένστικτα;… με το νου να σέρνεται σαν κλαπατσίμπανο στα άγρια πόδια της, χτυπώντας σε κάθε εμπόδιο που τα πόδια ξεπερνάνε και βγάζοντας ήχο που προσπαθεί να μοιάσει λίγο σε συνείδηση.
zeta dor
15 Νοεμβρίου, 2011 9:40 μμ
Το να βλέπεις ως εχθρό σου τον αμετανόητο, το καταλαβαίνω. Το να βλέπεις και τον μετανιωμένο όμως, ε τότε μιλάμε για αυτοεπιβεβαίωση μέσω του μίσους.
Narrator
15 Νοεμβρίου, 2011 9:56 μμ
έψαχνα τρόπο να το πω Ζέτα. τον βρήκες. ευχαριστώ.
CrippleHorse
16 Νοεμβρίου, 2011 4:30 πμ
Συμφωνώ. Μου κάνει και για απώλεια προοπτικής. Είμαστε εξάλλου σε μια χώρα που μετά τον πόλεμο είχε χωριστεί στα δύο. Να μισούμε τους μισούς; Ο άνθρωπος, όσο κι αν η πράξη του είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές της μεταπολίτευσης, επί της ουσίας δεν ήταν παρά ένα από τα αμέτρητα πιόνια της μίας πλευράς. Και όπως έγραψε κι ο Draluca, υπάρχουν πράγματα που έχουν πολύ περισσότερη σημασία στη μαρτυρία αυτού του ανθρώπου από το να σκεφτεί ο καθένας αν θα τον συγχωρούσε ή όχι (ζήτημα που για τον καθένα μας είναι κάτι πολύ διαφορετικό και ασφαλώς δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια) και για μένα και οι δύο απόψεις είναι εξίσου κατανοητές. Το να εχθρεύεσαι όμως έναν άνθρωπο που ήταν απλώς ένα στρατιωτάκι και που αν ήξερε όσα ξέρει τώρα, δε θα είχε κάνει ποτέ αυτό που έκανε, δε μου είναι απολύτως κατανοητό.
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 2:52 μμ
zeta dor, και ο κορκονέας μετανόησε, έχει και αυτός παιδιά ας πούμε και με δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε στο δικαστήριο ότι λυπάται απίστευτα για το κακό που προκάλεσε.
Είσαι έτοιμη να τον συγχωρέσεις;
CrippleHorse
16 Νοεμβρίου, 2011 4:17 μμ
Ότι ο Κορκονέας δε μετανόησε για τίποτα υποστηρίχθηκε κι από το ίδιο το δικαστήριο.
Xanadu
16 Νοεμβρίου, 2011 8:55 μμ
βασικα ποιος εισαι εσυ, ποιος ειμαι εγω, ποιος ειναι η ζετα για να «συγχωρει» και να «μη συγχωρει»
εχουμε στησει τιποτα λαϊκα δικαστηρια και δεν με ενημερωσε κανεις; γιατι ρε παιδια;
chris
16 Νοεμβρίου, 2011 12:23 πμ
ΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ 14 ΧΡΟΝΩΝ! ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟ ΑΛΛΟ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΡΙΧΝΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΑ ΣΚΑΜΠΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΑ ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΙΧΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΠΡΙΝ 5 ΛΕΠΤΑ ΠΟΣΟΙ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΤΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΕΠΕΦΤΑΝ ΣΤΗΝ ΓΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ Ο ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ ΤΗΣ Ν.Δ. ΕΝΑ ΣΙΧΑΜΑ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΖΗΣΑΝΕ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΤΕ! ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΧΟΥΝΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ Η ΦΡΑΣΗ ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΣ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΤΩΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΙΜΑΧΤΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Η ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ Η Η ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΔΟΥΛΟΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟ ΝΤΕΦΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΑΝ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΑΥΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
simon
16 Νοεμβρίου, 2011 8:31 πμ
Πολύ θα ‘θελα να ξέρω (αλλά δε θα το μάθω ποτέ!) τι θα ‘καναν όλοι αυτοί που κατηγορούν τον Σκευοφύλακα, αν ήταν στη θέση του.
Δηλώσεις ηρωϊσμού θα αντιμετωπισθούν δεόντως…
Snowball
16 Νοεμβρίου, 2011 8:45 πμ
Το προφανές….
Ότι έκανε ο Σκευοφύλακας…
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 3:32 μμ
Σόρρυ αλλά εγώ δεν θα ήμουν καν στην θέση του. Η εκάστοτε «θέση» κάποιου δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ελαφρύνει τις πράξεις του και την εκάστοτε φιλοσοφία του.
Όλοι οι στρατιωτικοί της εποχής εκείνης ήταν άρρωστοι φασίστες, αποφασισμένοι να σκοτώσουν άοπλους φοιτητές γιατί είχαν πειστεί στο ότι αυτοί ήταν οι «εχθροί της δημοκρατίας».
Αυτά δεν είναι λάθη που κάτω υπό συνθήκες ανθρωπιάς μπορεί κάποιος να συγχωρέσει, αυτά είναι στάση ζωής, αποφάσεις που είναι σαφές ότι σε επιβαρύνουν με βαρέως τύπου ευθύνες, είτε είσαι 20 χρονών είτε 50.
Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης-κάθαρσης ο τυπάς λέει: «Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: “Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω”. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή… Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα!
Για ποια θέση του μιλάμε δηλαδή; Για ποιο καθήκον;
Μου είναι πολύ δύσκολο να θεωρήσω το πέρασμα του χρόνου ως καθαρτικό φίλτρο για περιπτώσεις σαν και αυτές.
Σκεφτόμενη την μεγαλοκαρδία-ανωτερότητα κάποιων που συγχωρούν ακαλάρτ καθισμένοι στις οθόνες τους, θα ήθελα να τους προτείνω να συγχωρέσουν και τον Μελίστα, τον Κορκονέα, τον Πινοσέτ, τον Σαλαζάρ, τον μπάτσο που παραλίγο να σκοτώσει τον Γιάννη τον Καφκά, και όλους αυτούς τέλος πάντων οι οποίοι μπορεί να μην είχαν την ευκαιρία να δώσουν μια δακρύβρεχτη χολλυγουντιανή συνέντευξη απολογούμενοι για τις πράξεις τους «την στιγμή του καθήκοντος», αλλά που κάποια στιγμή είπαν ότι μετάνιωσαν για τα σκατά που έκαναν και την καταστροφή που προκάλεσαν στις ζωές άλλων ανθρώπων.
Και τέλος, επιμένω ότι είναι σουρεαλιστικά άδικο να μπαίνουμε στην διαδικασία να συζητάμε για συγχώρεση ή όχι του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δεν έχουμε κάποια οποιουδήποτε τύπου λειτουργική δικαιοδοσία να κάνουμε κάτι τέτοιο (έστω και σε μπλογκικό επίπεδο) και η ευθυνολογική επεξεργασία των πράξεων που ανακοινώνονται στην συνέντευξη αυτή ανήκει στην σφαίρα του μεσημεριανάδικου.
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 3:38 μμ
«ακαλάρτ» δεν παίζει, αλακάρτ ήθελα να γράψω..
simon
16 Νοεμβρίου, 2011 7:17 μμ
@ Renata
«Σόρρυ αλλά εγώ δεν θα ήμουν καν στην θέση του».
Δηλαδή; Δε θα πήγαινες φαντάρος; Μήπως μπερδεύεις το «στρατιώτης» με το «στρατιωτικός»;
Xanadu
16 Νοεμβρίου, 2011 8:56 μμ
υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που δεν πηγαινουν φανταροι (απο συνειδησιακη επιλογη)
μανικακος
16 Νοεμβρίου, 2011 8:59 μμ
ξερεις πολλους αντιρρησιες επι επταετίας?
Xanadu
16 Νοεμβρίου, 2011 9:06 μμ
νομιζα οτι για μιλουσε γενικα ο Simon
xtremyst
16 Νοεμβρίου, 2011 10:05 πμ
ο Σκευοφυλακας συγκεντρώνει όλους τους συμβολισμούς της εισβολής του τανκ και γι’αυτό αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά δεν νομίζω πως εκανε κάτι χειρότερο απο τους εκατονταδες ανώνυμους μπάτσους που μπουκαραν σε σπίτια, κυνηγησαν κόσμο στα νοσοκομεία και ξυλοκοπησαν μεχρι θανατου τραυματισμένους αγωνιστές εκείνο το βραδυ…
simon
16 Νοεμβρίου, 2011 10:37 πμ
Δε ρώτησα όμως αυτό. 🙂 Ρώτησα τι θα ‘κανε κάποιος αν ήταν έφεδρος στρατιώτης, οδηγός του τάνκ και έπαιρνε εντολή να μπουκάρει. Πόσοι θα είχαν τον κώλο να αρνηθούν (και να πεθάνουν, βεβαίως…).
katy
16 Νοεμβρίου, 2011 12:44 μμ
Simon, πάρα πολύ σωστά τα λες. Άλλωστε,
“Ήρωας, είναι κάποιος που αντιλαμβάνεται την ευθύνη, που συνοδεύει την ελευθερία”.
Bob Dylan (γεν. 1941), Αμερικανός τραγουδιστής.
Πάνος Σ. Διαμαντής
16 Νοεμβρίου, 2011 10:41 πμ
Άραγε, πόσους ανθρώπους έχω σκοτώσει…;
Όπως και να χει, το πρόβλημα απαιτεί λύση και λύση δεν είναι η συγχώρεση ή μη, αλλά ο εντοπισμός του προβλήματος, η γνώση της φύσης τους και η πράξη όσον αφορά την αντιμετώπιση. Είναι εύκολο να στρέφεις την πλάτη… για στρέψτην όμως στον εαυτό σου… σαν το σκυλί που κυνηγάει την ουρά του θα μοιάζεις. Στρέψτην στις ιδέες και όχι στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος, ακόμη κι ο φονιάς, δεν είναι για να του στρέφεις την πλάτη… δε «συμφέρει», θα ζαλιστείς και θα πέσεις με τα τόσα στρεψίματα.
zeta dor
16 Νοεμβρίου, 2011 4:25 μμ
@Renata (βαζω εδω την απαντηση μου ως συμπληρωματικη του Πανου που συμφωνώ μαζί του)
Υπάρχουν 2 τρόποι να δούμε το θέμα:
1ον) Διδάσκεται το «σωστό»; (κι αν ναι, πως καθορίζεται;)
2ον) Γεννιόμαστε με τη γνώση του «σωστού» και του «λάθους», άρα τίποτα δεν δικαιολογεί τα παραστρατήματα ενός ανθρώπου.
Αν υποθέσουμε πως ισχύει το πρώτο, τότε πιθανόν ο οδηγός να έχει πολλά ελαφρυντικά: φτωχόπαιδο, πολύ νέος, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς παιδεία από το σπίτι, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση κτλ κτλ. Πως μπορείς δλδ να τον καταδικάσεις όταν η νοημοσύνη του ήταν φτιαγμένη εξωγενώς να είναι φασίστας;
Αν ισχύει το δεύτερο τότε ο μισανθρωπισμός μας περιμένει στη γωνία. ΟΛΟΙ κάνουν λάθη και το λαθόμετρο έχει ποίκιλλα «ανοίγματα» αναλόγως του ποιός το φέρει.
Δλδ, ο χαραχτήρας είναι το σύμπτωμα μιας κοινωνίας της οποίας οι δαιδαλώδεις λειτουργίες, ενεργούν ως «παραμορφωτής», της εκάστοτε ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Όσο για τον κορκονέα αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως είχε απείρως λιγότερα ελαφρυντικά από τον οδηγό και πως η «μετάνοια» του μόνο ψεύτικη μπορεί να θεωρηθεί στην δεδομένη σύντομη χρονική στιγμή.
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 7:11 μμ
..«φτωχόπαιδο, πολύ νέος, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς παιδεία από το σπίτι, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση»..
@ zeta dor Η ανάπτυξή σου σπρώχνει όλο το θέμα περισσότερο μέσα στην σφαίρα του μεσημεριανάδικου και δεν το λέω για να σε θίξω προσωπικά, αλλά για να τονίσω ότι μια τέτοια απόπειρα εξήγησης-ανάλυσης της πράξης του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν είναι δόκιμη, χρήσιμη, δεν στέκει πως το λένε. Είναι εντελώς άκυρο να εξετάζουμε μια κακάσχημη πολιτικά σκηνή, την χειρότερη ίσως στην νεοελληνική ιστορία, με προσωποποιημένα κριτήρια και με δεδομένα σαλτσωμένα από το πέρας του χρόνου, εντοπισμένα σε ένα μόνο άτομο το οποίο έλαχε να αποτελεί την αιχμή του σιχαμερού δόρατος.
Με λίγα λόγια πιστεύω πως είναι άτοπο να συνδυάζεται αυτού του είδους η πράξη, η συγκεκριμένη πράξη, μέσω της χρονικής διάθλασης και όλα αυτά έχοντας μπροστά μας τον φερόμενο ως «ένοχο». ΔΕΝ με ενδιαφέρει η περίπτωσή του, το καταλαβαίνεις;
Το γεγονός του τανκ πάνω στους φοιτητές ξεπερνά μακράν τον οδηγό του, είναι ένα μέγεθος τέτοιο όπου η ανάλυση σε αυτόν τον βαθμό μου φέρνει στο μυαλό την καμμένη οικογένεια στην Ηλεία όπου τα κανάλια έκαναν ζουμ πάνω στα παιχνιδάκια των νεκρών παιδιών που ήταν στην αυλή του σπιτιού τους λες και έπαιζαν εκεί πριν 5 λεπτά.
ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ο σκευοφύλαξ ως άνθρωπος και δεν θα πρέπει να με νοιάζει, όταν ασχολούμαι μαζί του ως οδηγό του ιστορικού τανκ. Αν τον γνώριζα και ήταν ωραίος τύπος ίσως να κάναμε και παρέα ας πούμε, να πίναμε και ποτάκια συζητώντας για τον παλιό κακό καιρό, αλλά είναι γελοίο να παραλληλίζεται, ΣΗΜΕΡΑ, η ζωή του «μετανοημένου δολοφόνου, εργάτη αριστερού με τα 2 παιδιά που δεν ξέρουν και την γυναίκα που τελικά έμαθε» με αυτή του 20χρονου καρακαυλωμένου φασισταριού με το τανκ και το πιστόλι.
Έτσι, δυσκολεύομαι να σκεφτώ και τον κορκονέα μετά από 30 χρόνια, ο οποίος θα έχει ίσως φιλοσοφήσει την ζωή και θα είναι ένας αριστερός τύπος που θα φοράει γυαλάκια τύπου λέννον, θα κάνει γιόγκα-πιλάτες, θα έχει βαρέσει 7 τατού με την φάτσα του γρηγορόπουλου, θα έχει εκδόσει 4 αριστεριστικά-ανθρωπιστικά μπεστ σέλλερ και θα πασχίζουν τότε τα κανάλια να μας τον πλασάρουν ως τροφή για ανθρώπινη συγκίνηση σχετικά με το Ανθρώπινο Μεγαλείο που αυτόματα κλικάρει τα διακοπτάκια της λογικής συγχώρεσης, αφού παρατηρούμε πως τελικά ο πάλαι ποτέ δολοφόνος του αλεξάκη κατέληξε να γίνει ο πιθανός πνευματικός του πατέρας, αφού βέβαια χρειάστηκε να τον «δολοφονήσει προκειμένου να κατανοήσει τι σημαίνει ελευθερία της έκφρασης, νεολαία και λογικό μίσος στην σάπια αστυνομική αρχή».
Στο μ…ί μου οι απανταχού μετανοημένοι που επενέβησαν στην ιστορία ως Α δολοφόνοι και κατέληξαν Β αριστεροί. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο μαζί τους, δεν θέλω να πεθάνουν μαζί με τα παιδιά τους αλλα θέλω κιόλας. Δεν τους μισώ αλλά τους μισώ. Δεν τους συγχωρώ όμως. Και για αυτό το κοινωνικό μπουρδούκλωμα δεν φταίω εγώ που μου συμβαίνει αλλά η απόφαση να γίνει η συνέντευξη και να φτάσει και στην μούρη μου.
Αναλαμβάνω δηλαδή χωρίς να το θέλω, από φρικαρισμένη με τα άδικα της σύχρονής μας ιστορίας, να γίνω (με ασφάλεια) η θεατής του κοινωνικού δράματος ενός από τους πρωταγωνιστές της.
Αν ήθελε ο σκευοφύλακας να αναλάβει τις ευθύνες του θα έπρεπε αρχικά να παραμείνει ο μακρυνός ξάδερφος που σκοτώθηκε σε τροχαίο χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα και ποτέ.
Αυτό θα ήταν η πιο σωστή τιμωρία, και η πιο τίμια από πλευράς του. Καμία κάθαρση.
Το να κάθομαι εγώ τώρα να στριφογυρίζω το μυαλό μου σχετικά με το μήπως ήταν «φτωχόπαιδο, πολύ νέος, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς παιδεία από το σπίτι, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση» είναι το λιγότερο ατυχές αν όχι χαζοπούστικο.
zeta dor
16 Νοεμβρίου, 2011 8:17 μμ
Καταλαβαινεις κι εσύ φυσικά πως με μια παιδιάστικη ερώτηση τύπου «και ο κορκονέας μετανόησε, έχει και αυτός παιδιά ας πούμε και με δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε στο δικαστήριο ότι λυπάται απίστευτα για το κακό που προκάλεσε.
Είσαι έτοιμη να τον συγχωρέσεις;», δεν είχα κάτι πιο περίπλοκο να σου απαντήσω…
Επίσης παρατηρώ πως απαντάς μέσα σε ένα αντιχριστιανικό/ηθικοπλαστικό πνεύμα. Εμένα πάλι με ενδιαφέρει καθαρά η πρακτική πλευρά της κατάστασης ώστε να μην έχουμε μελλοντικά κι άλλους κορκονέους κ σκευοφύλακες και όχι το αν θα συγχωρούσα κάποιον ή όχι. Ίσως βέβαια και εγώ να έχω την τάση να βλέπω θύματα παντού σε αντίθεση με άλλους που ψάχνουν συνέχεια για θύτες…
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 9:17 μμ
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν διαβάζεις, παρά μόνο εντοπίζεις τα «προς κόντρα» σημεία αυτών που γράφω (αραδιάζω) σαν βλάκας.
Και αυτά τα «σε αντίθεση με «άλλους» που ψάχνουν» μακρυά από μένα. ‘Η πες «εσύ» ή μην λες τίποτα.
Το κυνήγι θυτών και/ή θυμάτων δεν είναι το φόρτε μου. Αυτές είναι ίσως οι δύο τελευταίες κατηγορίες ανθρώπων στις οποίες θα καταλήξω προκειμένου να περιγράψω κάποιους και δεν σου κρύβω πως όταν αναγκάζομαι να φτάσω εκεί νοιώθω λειψή.
Υπάρχουν άλλα πολλά πριν την υπεραπλουστευτική έννοια θύτης/θύμα και επιμένουμε να τα αποφεύγουμε γιατί είναι δυσκολάκια, χρήζουν εκτεταμένης συλλογιστικής εργασίας και δεν έχουμε χρόνο για κάτι τέτοια.
Σόρρυ για την παιδιάστικη ερώτηση τύπου είσαι έτοιμη να τον συγχωρέσεις και μπλα μπλα, είμαι παιδί ακόμα, μόλις 4-5 χρονάκια μεγαλύτερη από το θύμα που καβαλούσε τανκ και έβγαζε πιστόλια.
Είσαι έτοιμη να με συγχωρέσεις;
Xanadu
16 Νοεμβρίου, 2011 9:03 μμ
σιγουρα παντως δεν ειναι αστικος μυθος το λεγομενο προφιλ του βασανιστη, συμφωνα με το οποιο επιλεγονται οι υποτακτικο σκυλοι του καθεστωτος….
ουτε ειναι αστικος μυθος οι μεθοδοι εκπαιδευσης αυτων των σκυλων
giorgalis
16 Νοεμβρίου, 2011 10:54 πμ
Στην πορεία της ζωής κάποιοι γίνονται καλύτεροι και κάποιοι σαπίζουν, τα μεγαλύτερα καθάρματα είναι οι πρώην «αριστεροί» και οι πιο αξιόπιστοι οι πρώην «δεξιοί».
Γιάννης Κ.
16 Νοεμβρίου, 2011 10:57 πμ
οι περισσότεροι σκοτώθηκαν απο ελεύθερους σκοπευτές στους γύρω δρόμους, καθώς έφευγαν, ακόμα και περαστικοί την επόμενη μέρα…κανείς δολοφόνος, ούτε κανείς επικεφαλής που έδωσε τις εντολές δεν τιμωρήθηκε ποτέ!!!
….η χούντα δεν τελείωσε το 73….
Snowball
16 Νοεμβρίου, 2011 12:15 μμ
Βασικά η χούντα, ουσιαστικά ή όχι, τελείωσε το 74, οπότε είναι από άκυρο ως αστείο αυτό το σύνθημα…
catalternative
16 Νοεμβρίου, 2011 5:12 μμ
Το άρθρο αυτό όσο και εκείνο με τίτλο «ΜΑΤ οι κρανοφόροι» έχουν ιδιαίτερο κοινωνικο-πολιτικό ενδιαφέρον για να εξετάσεις πως δρά η προπαγάνδα μέσα στα λεγόμενα σώματα ασφαλείας. Κατά περίπτωση μπορείς να βρεις πολλά ελαφρυντικά, πχ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, νεαρό της ηλικίας, κτλ, αλλά παραμένει βασικός παράγοντας η συναίσθηση του αποτελέσματος και η επιλογή της πράξης. Για παράδειγμά όπως μας αφηγείται ο A. Σκευοφύλαξ
αποκαλύπτεται ότι είχε συναίσθηση των πράξεών του και ότι επιλέγει ξεκάθαρα το πως θα δράσει.
Το ότι ούτε αυτός, ούτε σε πολλές άλλες περιπτώσεις μέλη των σωμάτων ασφαλείων τιμωρούνται, όπως θα γινόταν σε όλες τις άλλες περιπτώσεις στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, κατ’εμέ δηλώνει τουλάχιστον ανοχή τέτοιων ενεργειών, για να μην πω και προστασία, άσχετα αν συμφωνώ με το αστικό πλαίσιο ή όχι.
DrAluca
16 Νοεμβρίου, 2011 7:29 μμ
Εχω μια ερωτηση και θα ηθελα να απαντησει οποιος θελει και μπορει….
Εφοσον δεν θελουμε τους μετανοημενους για οσα καναν, αλλα και τους μη μετανοημενους για οσα εκαναν και κανουν…..
Εφοσον δεν θελουμε οσους ηταν μαζι μας, αλλα εκαναν λαθος, εφοσον δεν θελουμε οσουν ειναι απραγοι, οσους μας γυρισαν την πλατη , με οσους παιξαμε εστω και μια φορα μπουνιες κλπ κλπ κλπ…..
Με ποιες βλεψεις ακριβως παλευουμε για αλλαγη απο τα κατω? Για λαικη κυριαρχια, για αφυπνηση, για για για….
Μονο σε πεφωτισμενα ατομα που επελεξαν τον δρομο του αγωνα απευθυνομαστε η μονο σε κατατρεγμενους που δεν εχουν αλλη επιλογη απο το να παλεψουν?
Χαμογελατε…
Renata
16 Νοεμβρίου, 2011 9:54 μμ
πως προκύπτει ως ντεφάκτο το «εφοσον δεν θελουμε τους μετανοημενους για οσα καναν, αλλα και τους μη μετανοημενους για οσα εκαναν και κανουν..»;
Επίσης, ποιοι είμαστε αυτοί οι οποίοι καλούνται να επεξεργαστούν αυτούς τους μεν και τους δε, έτσι ώστε να ξεκινήσει η αλλαγή από τα κάτω;
Και τι πάει να πει «λάθος»; Μια φίλη μου ας πούμε έκανε το λάθος και παντρεύτηκε στα 19 της μετά από μεθύσι και τώρα παιδεύεται με έναν παπάρα, αυτό το λάθος εμπίπτει στους «εφόσον δεν θέλουμε όσους ήταν μαζί μας» κλπ;
Δεν καταφέρνω προσωπικά να μεταφράσω τους συλλογισμούς αυτούς, είναι σχετικά γενικευμένοι ως έχουν.
Και για να μην είμαι μονίμως ξινή και κατηγορηθώ πάλι για αντιχριστιανική από την ζέτα ντορ, λέω πως σε αυτά υπάρχουν διαβαθμίσεις φίλε ντόκτωρα. Δεν ξέρω αν ακούγομαι υπερβολικά ανθρωπίστρια και λιγώνω, αλλά κάποιον ο οποίος π.χ. έχει κάνει εν γνώση του εσκεμμένο κακό σε ανθρώπους καταστρέφοντας την προσωπικότητά τους ή αφαιρώντας την ζωή τους δεν θα τον ήθελα στην «ομάδα αλλαγής από τα κάτω», όσο και αν μετάνιωσε, όσο και αν φαίνεται πως θα μπορούσε κάπου να χρησιμεύσει. Είναι καμμένος πολιτικοκοινωνικά για μένα.
Και τέλος, γιατί βάζεις «ή» ανάμεσα στους πεφωτισμένους που επέλεξαν τον αγώνα και τους κατατρεγμένους που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παλέψουν;
Σόρρυ για τις ερωτηματοβόμβες, είμαι και καινούρια εδώ μέσα..
zeta dor
16 Νοεμβρίου, 2011 10:11 μμ
εεεεε σορυ κι ολας αλλα το «αντιχριστιανικη/ηθικοπλαστικη» το χρησιμοποιησα ελαφρως ειρωνικα για να μιλησω για την εμπαθεια που καμια φορα ειναι η αλλη οψη του ιδιου νομισματος… Μη παρεξηγηθω κι ολας
Αληθεια, τι θα τους εκανες αυτους που δε γουσταρεις; Θα τους εκλεινες σε κανα πηγαδι;
Ωστε εισαι κανουργια ε; Εισαι και πιτσιρικουλα. Ενταξει, εγω αν και ειμαι 50 σχεδον, προσπαθω να σκεφτομαι τουλαχιστον σαν 35χρονη
DrAluca
16 Νοεμβρίου, 2011 10:11 μμ
Ας τα παρουμε με την σειρα….
Δεν καταλαβα την πρωτη σου ερωτηση.
Εμεις που θελουμε ειμαστε εσυ και εγω, ειμαστε εμεις που απαντας λιγο παρακατω. Εμεις που υποτιθεται εχουμε εναν αλλον τροπο σκεψης και δρασης απο το συστημα των εξουσιων. Εμεις που λεμε οτι βαζουμε το μυαλο μας να στρωφαρει λιγο παραπανω….εμεις που επιθυμουμε κατι καλυτερο απο το υπαρον. Αλλα επι του προκειμενου εσυ και εγω….(αν με πιανεις…)
Δεν βλεπω στα λογια του Σκευοφυλακα να μιλαει για λαθος…αλλα για επιλογες…που εγιναν σε συγκεκριμενο πλαισιο.
Ουτε την τελευταια σου ερωτηση καταλαβα…
Και γα να το θεσω πιο απλα…..ποιος θελουμε διπλα μας στον δρομο για να επιτυχουμε την κοινωνια που επιθυμουμε?
Διοτι μεχρι τωρα βλεπω μονο ποιους δεν θελουμε….
Χαμογελατε…
DrAluca
16 Νοεμβρίου, 2011 10:13 μμ
Και επειδη ανεφερες πριν και τον Κορκωνεα……ελπιζω να καταλαβαινεις οτι οι δυο αυτοι ανθρωποι δεν μπορουν να συγκριθουν ετσι?
Γιατι αν το κανεις, πρεπει να το κανεις μεσα στο πλαισιο που εδρασαν.
Χαμογελατε…
Renata
17 Νοεμβρίου, 2011 12:59 πμ
Δεν ανέφερα τυχαία τον κορκονέα.
Θεωρώ ταυτόσημες τις δύο αυτές φιγούρες σχετικά με την δράση τους και την αντίδραση που προκάλεσαν.
Η μόνη διαφορά τους είναι κάτι ψιλά σχετικά με την θέση που κατείχαν και τα εργαλεία που είχαν στα χέρια τους. Α, και 30τόσα χρόνια διαφορά, μέσω των οποίων ο κυρτανκ πάει να μαστορέψει τα συνειδησιακά του πάνω στην πλάτη της ιστορίας και την δικιά μας.
Ο σκευοφύλαξ του 73 ήταν ο κορκονέας του 08, τηρουμένων των κοινωνιολογικών αναλογιών που προκύπτουν από τις διαφοροποιήσεις βασικών ζητημάτων όπως το φασιστικό πολιτικό σύστημα του τότε και το εντελώς ξεχαρβαλωμένο του σήμερα, η δυναμική πίστη στα πολιτεύματα του τότε και η απάθεια-δυσπιστία της νεολαίας σχετικά με την πολιτική του σήμερα, η ισχύς της έννοιας «παράταξη» του τότε και το ξεβρακωμένο παραμύθι των κομμάτων του σήμερα, η ομαλή οικονομική ενστρωμάτωση του τότε και η οικονομική δικτατορία-πόλωση του σήμερα, οι μετανάστες, ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση και τέλος η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας.
Εν τάχει, όταν δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς, ο Κουμής η Κανελλοπούλου, πράξεις δηλαδή που θα μπορούσε εύκολα κάποιος να θεωρήσει κοινωνικά εφάμιλλες με αυτή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, δεν έγιναν τα ίδια ως αντίδραση από τους ανθρώπους που τους αναλογεί τέλος πάντων να αντιδρούν στις περιπτώσεις της αστυνομικής βίας,
την στιγμή που αν έμπαινε σήμερα ένα τανκ μέσα στο πολυτεχνείο θα είχαμε μάλλον ως αποτέλεσμα ένα σουρεαλιστικό είδος πανευρωπαϊκού πολέμου.
Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μοιάζουν με σαλάτα κάπως, αλλά αν δεις ένα παζλ πριν το μαστορέψεις και αυτό ψιλοανώμαλη εικόνα είναι.
Βασικά, δεν συγκρίνω κορκονέα και σκευοφύλακα ρεαλιστικά όσον αφορά το μοτίβο των εκάστοτε ρόλων τους, αλλά θεωρητικά, υπολογίζοντας το γκελ που είχε η πράξη τους στην εκάστοτε κοινωνία και πολιτικό σύστημα, το οποίο κατά την γνώμη μου είναι πανομοιότυπο (το γκελ).
Σχετικά με την παραπάνω ενδιαφέρουσα συζήτηση πάνω στο «ποιους θελουμε διπλα μας στον δρομο για να επιτυχουμε την κοινωνια που επιθυμουμε?» υπόσχομαι να συμμετάσχω αύριο.
Η σωτηρία της κοινωνίας μπορεί να περιμένει λίγο (ακόμα), η πρωινή εξεταστική όχι..
DrAluca
17 Νοεμβρίου, 2011 1:20 πμ
«Θεωρώ ταυτόσημες τις δύο αυτές φιγούρες σχετικά με την δράση τους και την αντίδραση που προκάλεσαν.»
Κανεις πολυ μεγαλο λαθος. Διοτι αφαιρεις τις δρασεις των απο το πλαισιο στο οποιο συνεβησαν. ΔΕΝ μπορουν ανα συγκριθουν τα δυο αυτα περιστατικα.
Δεν ξερω τι γνωση εχεις για το τι συνεβαινε στα στρατα επι επταετιας, αλλα μπορω να σου πω πως ο Κορκονεας δεν μπορει να συγκριθει στο ελαχιστο με τον οδηγο του τανκ.
Το οτι βλεπεις προθεση να μαστορεψει ο οδηγος την δικια του ιστορια πανω στην δικια μας, ειναι πιστευω δικο σου θεμα, το οποιο δεν εχει ουτε αυτο σχεση με τον ιδιο. Εγω οσες φορες διαβασα το κειμενο δεν βρηκα καποια προσπαθεια εξοραισμου των γεγονοτων. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ!!!!!!!!!!
Δεν θα μπω σε συζητηση συγκρισης του σκευοφυλακα με τον κορκονεα γιατι απλα ΔΕΝ μπορει να γινει τετοια συγκριση.
Και ουτε τις αντιδρασεις μπορεις να τις συγκρινεις…διοτι οι αντιδρασεις για να εκφραστουν χρειαζονται περιοδους ζυμωσης…..το 08 ηταν αποτελεσμα ζυμωσεων της νεολαιας απο 05-06
και οι ζυμωσεις αυτες αποτελεσμα ακομα προγενεστερων ζυμωσεων.
Τελειωνω λεγοντας πως ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ επιπεδο δεν μπορουν να συγκριθουν οι δυο αυτοι ανθρωποι.
Αυτο με την πρωινη εξεταστικη με χαοσε ομολογουμενως….
Χαμογελατε…
lascapigliata
16 Νοεμβρίου, 2011 9:09 μμ
Σε ρόλο πυργοδέσποινας:
Έχω ασκήσει ατελείωτη προσπάθεια, όχι για να κοροϊδέψω, όχι για να θρηνήσω, όχι για να στηλιτεύσω τις ανθρώπινες πράξεις, αλλά για να τις κατανοήσω.
Baruch Spinoza
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
17 Νοεμβρίου, 2011 12:45 πμ
Τι έγινε το άρμα μάχης που μπήκε εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο;
Το άρμα “υπηρέτησε” μέχρι την απόσυρσή του, σε μονάδες του Έβρου, απ΄ όπου και η φωτογραφία που κράτησε για ενθύμιο, ο στρατιώτης. Με αρκετή δόση …μαύρου χιούμορ -κατάμαυρου και ατυχούς-κάποιοι αξιωματικοί είχαν “κολλήσει” στο άρμα μάχης το παρατσούκλι“μορφωμένος”, επειδή είχε μπει στο Πολυτεχνείο!
Τώρα εκτίθεται στο ΚΕΤΘ.
Η “ταυτότητα” του άρματος:
ΑΜΧ-30 Γαλλικής κατασκευής. πολύ ικανό
και δυνατό όπλο κρούσης για εκείνη την εποχή.
Κινητήρας 680 hp Diesel
Ταχύτητα 65 Κm
Βάρος 36 τόνοι
Πλήρωμα 4, κυβερνήτης, πυροβολητής, γεμιστής, οδηγός.
Δύναμη πυροβόλο 105 χιλιοστά, πυροβόλα 20 χιλιοστών, 7,62 πολυβόλο, πολλές χιλιάδες σφαίρες 8 καπνογόνα και 55 βλήματα πυροβόλου 105 χιλιοστών.
Διέθετε σύγχρονα ηλεκτρονικά όργανα για ημερήσιες και νυχτερινές αποστολές.
Η Ελλάδα είχε 140 Γαλλικά άρματα ΑΜΧ-30
Ο στρατιώτης ο οποίος έβγαλε αναμνηστική φωτογραφία με το έτσι κι αλλιώς ιστορικό άρμα, είχε υπηρετήσει ως πυροβολητής το 1985-1986, στην 1η ΕΜΑ, 2η ΙΛΗστην Αλεξανδρούπολη.
“Το ΑΜΧ-30 με αριθμό Νο-84337 ήταν διοικητικό, με τις περισσότερες ώρες ασκήσεων.
Στο ημερολόγιο του άρματος δεν έγραφε τίποτα για το βράδυ της 17 Νοεμβρίου1973.
Ήταν το γνωστό μας 37άρι”, γράφει ο παλιός μαυροσκούφης.
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/11/84337.html
Αθανασiα
17 Νοεμβρίου, 2011 9:31 πμ
«Τελειωνω λεγοντας πως ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ επιπεδο δεν μπορουν να συγκριθουν οι δυο αυτοι ανθρωποι.» (Σκευοφύλαξ- Κορκονέας+Σαραλιώτης)
Απόλυτα σωστό γιατρέ.
DrAluca
17 Νοεμβρίου, 2011 1:13 μμ
Ολο τον ξεχναω τον μαλακα τον Σαραλιωτη….
Να δεις απο «ξεχασμα» ειναι τωρα ελευθερος…..
Χαμογελατε…
Αθανασία
17 Νοεμβρίου, 2011 3:04 μμ
😛 Γι αυτο είμαι εδω, να στον θυμίζω …..
Πάνος Σ. Διαμαντής
17 Νοεμβρίου, 2011 11:50 πμ
Πραγματικά ενδιαφέρουσα η κουβέντα. Το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο. Οποιαδήποτε πράξη είναι Τοποθέτηση. Ακόμα και ο λόγος είναι Τοποθέτηση, αλλά στην πραγμάτωση παίρνει σάρκα και οστά. «Δεν» υπάρχει Σωστό και Λάθος, παρά μόνο Τοποθέτηση.
Από κει και πέρα, ανάλογα με τα αξιώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, ώστε να ορίζει το καλό και το κακό, έχει ενδιαφέρον να αναλύεται ένα γεγονός με σκοπό το πως εσύ θα επανατοποθετηθείς στο χώρο και στο χρόνο. Βέβαια πολλοί άνθρωποι δεν τους ενδιαφέρει να κλονιστούν τα αξιώματά τους οπότε και απλά αμέσως κατατάσσουν σε συγκεκριμένες θήκες το οτιδήποτε τους έρχεται. Και εκεί όμως έχει νόημα η ανάλυση. Όχι βέβαια με σκοπό να αμφισβητηθεί το Αξίωμα (π.χ. ο Άνθρωπος πρέπει να ζει Ελεύθερος και να πεθαίνει Ελεύθερος) αλλά για να βρεθεί ο δρόμος εκείνος που θα χτιστεί Θεωρία πάνω στο Αξίωμα και στη συνέχεια ο τρόπος ώστε η Θεωρία αυτή να γίνει Πράξη. Και φυσικά δεν υπάρχει αρχή και τέλος σε αυτές τις διαδικασίες.
Θα έλεγα πως η κουβέντα, η ίδια, θα απαιτούσε να υπάρξουν αναλύσεις ένα σωρό, ψυχολογικές, κοινωνιολογικές, κοινωνικοανθρωπολογικές κλπ κλπ, ώστε να καταλήξει ο καθένας κάπου. Υπάρχει πολύ γνώση όμως σε βιβλία που περιμένει μυαλά να τραφούν και να θρέψουν εξελίσσοντάς την. Θεωρώ, πως αν δεν πιαστούμε από τα σχοινιά που μας έχουν ρίξει συνάνθρωποι από το παρελθόν, δεν πρόκειται ν’ ανέβουμε στο μέλλον. Συνεχώς θα διαφυλάσσουμε τα αξιώματά μας και τις θεωρίες μας και συνεχώς θα αναρωτιόμαστε γιατί η γη γυρίζει και μεις γύρω από τον εαυτό μας.
osr
18 Νοεμβρίου, 2011 8:09 πμ
φασίστας ΔΕΝ γεννιέσαι, γίνεσαι
ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικά καθορισμένο
ο ίδιος ο Χρόνης Μίσσιος πολιτικός κρατούμενος και επί Μεταξά και επί χούντας και ο οποίος υπέστη τα πάνδεινα από τέτοια ανθρωπάκια και περιγράφει πολλά τέτοια περιστατικά στο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» συγχώρεσε με μεγαλείο ψυχής τους ίδιους τους βασανιστές του, οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια όπως λέει του ζητούσαν συγγνώμη μετά την χούντα
χαρακτηριστικό απόσπασμα σχετικό για το πως ο άνθρωπος καθορίζεται απόλυτα από τον κοινωνικό του ρόλο που τον βάζουν να παίξει είναι η σκηνή που περιγράφει που του κάνουν φάλαγγα και όταν ο ένας βασανιστής του μιλάει μετά από λίγο στην γυναίκα του ρωτώντας με το πιο γλυκό ύφος και αγάπη για το αν φάγαν τα παιδιά κλπ
Renata Baubach
18 Νοεμβρίου, 2011 10:34 πμ
Λοιπόν για να τελειώνουμε με το σηριαλάκι σκευοφύλαξ VS κορκονέας, μάλλον φταίω που δεν μπορώ με τίποτα να περάσω το τι ακριβώς εννοώ.
Δεν εξετάζω την ομοιότητα των ρόλων τους, λειτουργικά, αλλά το πανομοιότυπο (κατά την γνώμη μου) ΓΚΕΛ (το ξανάγραψα αυτό, ε;) που έκαναν στην εκάστοτε κοινωνία.
Δεν με ενδιαφέρει το ότι ο ένας ενέργησε κάτω υπό σαφείς διαταγές και ο άλλος κάτω υπό την μαλακία που τον δέρνει στο κούφιο το σαπιοκέφαλό του.
Αυτό που με ενδιαφέρει (το λέω και δεν ξαναεπιστρέφω σε αυτά) είναι η αστοχία του να εξετάζουμε το τεχνικοηθικό μέρος αυτών των πράξεων (οι οποίες είχαν το γκελ που λέγαμε) μετά από χρόνια, καθισμένοι στον καναπέ μας προτιθέμενοι να αποφασίσουμε αν «συγχωρούμε ή όχι» πατώντας και το ανάλογο δημοσκοπικό κουμπάκι, (forgive him, not forgive him) στο συνειδησιακό μας τηλεκοντρόλ.
DrAluca σόρρυ που τα γράφω αυτά εδώ και όχι κάτω από το προτελευταίο σου ποστ, ως απάντηση, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι το μόνο ποστ που δεν υπάρχει από κάτω η επιλογή «Απάντηση»..
Επίσης, αν θες πες μου γιατί χαώθηκες με την εξεταστική που ανέφερα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει εξεταστική ας πούμε ή είναι κάτι άλλο;
lascapigliata
20 Νοεμβρίου, 2011 11:44 μμ
Νομίζω ότι το θέμα δεν είναι αν συγχωρούμε ή όχι, αλλά αν κατανοοούμε ή όχι τί γεννά τους μηχανισμούς βίας. Βέβαια αυτή η κατανόηση είναι μια τρομακτική διαδικασία, γιατί μπορεί να φέρει τον καθένα αντιμέτωπο με τις δικές του αγκυλώσεις (επηρεασμός από το περιβάλλον, δαιμονοποίηση του αντιπάλου, μικρό φιλτράρισμα της προπαγάνδας κλπ), τουτέστιν είναι και απίστευτα ενοχλητική.