γράφει ο risinggalaxy
Σήμερα κρατούσα το μαγαζί ενός φίλου στα Εξάρχεια επειδή είναι άρρωστος. Κάποια στιγμή πέρασε ένα παλικάρι που καθαρίζει τζάμια. Αυτή είναι η δουλειά του. Καθαρίζει τζάμια και βιτρίνες μαγαζιών. Πάντα με το χαμόγελο.
Τον είχα ξανασυναντήσει στο μαγαζί και τον είχα ρωτήσει από που είναι. “Από την Αίγυπτο” μου είχε πει. Αυτή τη φορά τον ρώτησα πως είναι τα πράγματα. Μου απάντησε: “όχι καλά.. δεν φεύγει”, εννοώντας τον δικτάτορα Μουμπάρακ. Διέκρινα την ανησυχία στο βλέμμα του. Το Αιγυπτιακό βαθύ κράτος είναι διαβόητο για την αγριότητα του. Του είπα να καθίσει και με ρώτησε αν μπορούσε να δοκιμάσει να τηλεφωνήσει Αίγυπτο. Είχε μια κάρτα διεθνών κλήσεων μαζί του. O μόνος τρόπος επαφής με την οικογένεια. Δοκίμασε μια-δυο φορές και μου είπε εμφανώς προβληματισμένος: “ο πατέρας μου δεν απαντάει”.
“Από που στην Αίγυπτο;”
“Από το Κάιρο”.
Με ρώτησε αν έχει καθόλου δουλειά το μαγαζί. “Έτσι και έτσι” του είπα.
“Εσύ έχεις και λίγη, εγώ καθόλου σήμερα… Είσαι παντρεμένος;”
“Και να ήθελα μάλλον δεν θα έφταναν τα λεφτά” απάντησα και γελάσαμε.
Βγήκε να καθαρίσει τα τζάμια και εγώ έμεινα για λίγο με τις σκέψεις μου…
Πως τα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια για τη δουλειά που κάνεις αλλάζουν ανάλογα με το που γεννήθηκες. Πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θα ήταν ευχαριστημένοι αν καθάριζαν μια βιτρίνα παραπάνω. Πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν είναι ευχαριστημένοι αν δεν καταφέρουν να πάνε Βερολίνο, μέχρι την άνοιξη, λόγω κρίσης. Πως οι περισσότεροι δεν μπορούμε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας σε έναν νέο άνθρωπο που καθαρίζει βιτρίνες για να ζήσει.
Μετά μου ήρθε εκείνη η ρήση που έγινε και σύνθημα:
“Στο κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι”.
Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουμε. Η απλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αφεντικά του εαυτού μας.
“Αφεντικά του εαυτού μας”.
Γιατί να θέλει κάποιος άραγε να είναι “κύριος” του εαυτού του; Γιατί απλά να μην θέλει να “είναι”. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι η “πραγματικότητα” του καπιταλισμού έχει εισβάλει στη γλώσσα μας. Μπορεί και να υπερβάλω. Μπορεί και να λέω συναισθηματικές μαλακίες.
Όταν ξαναμπήκε μέσα σηκώθηκα και κρατώντας 5 ευρώ του είπα να έρχεται κάθε εβδομάδα. Μου είπε ότι 5 ευρώ είναι πάρα πολλά και ότι την άλλη εβδομάδα θα έρθει χωρίς λεφτά. Τον ξεπροβόδισα λέγοντας του να έρχεται κάθε εβδομάδα για 5 ευρώ.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα έκανα γιατί αισθάνομαι άσχημα σαν λευκός μικροαστός που θέλει να κάνει το “καλό”.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τον έχω ρωτήσει πιο είναι το όνομα του. Ίσως την άλλη φορά.
Ελπίζω να τον ξαναδώ και να έχει και νέα από τον πατέρα του.
Στον κόσμο των αφεντικών κάποιοι είναι πιο “ξένοι” από τον μέσο όρο. Πολύ φοβάμαι,ότι αυτοί, είμαστε όλοι εμείς που δεν γίναμε πρόσφυγες, ούτε οικονομικοί μετανάστες, αλλά κατοικούμε στην “έρημο του κανονικού”. Θα δείξει.
Αναρχόβλαχος
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:07 μμ
Γιατί να θέλει κάποιος άραγε να είναι “κύριος” του εαυτού του; Γιατί απλά να μην θέλει να “είναι”
αυτό μου άρεσε πολύ..
Κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι η “πραγματικότητα” του καπιταλισμού έχει εισβάλει στη γλώσσα μας
έχω την εντύπωση οτι αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό. ζούμε και μεγαλώνουμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον και η γλώσσα δεν μπορεί παρά να εξελίσσεται μέσα σε αυτό..
Narrator
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:14 μμ
Δεν συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις, αλλά like γιατί μ’αρέσει το ύφος σου. Θα επανέρθω.
Back Door Man
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:26 μμ
Eγώ πάλι βλέπω καραμπινάτη περίπτωση που πρέπει να επέμβουν κράτος, εισαγγελείς και ΜΚΟ. Πως απασχολείς έτσι ενα ξένο; Kοίταξες τα χαρτιά του αν είναι νόμιμος; Γιατί δίνεις τα λεφτά σου σε ξένους ενώ υπάρχουν χιλιάδες έλληνες άνεργοι; Toν ρώτησες αν καταδικάζει την κατάληψη της Νομικής;
risinggalaxy
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:40 μμ
Άστα , άστα.. κακούργημα … για πολλά χρόνια φυλακή.. θα με κλειδώσουν στην ίδια πτέρυγα που έχουν το Μαντέλη,τον Τσουκάτο,τον Καραμανλή και όλους τους υπόλοιπους.
Narrator
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:47 μμ
Μπορεί να την εξαγοράσεις κι εσύ την ποινή βρε, σαν τον Βοσκόπουλο… μην απελπίζεσαι θα κάνουμε έρανο!
Spin
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:01 μμ
έλα ρε ντάξει θα χεις και playstation 😛
μανικακος
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:54 μμ
ναι ναι…για άμε ζητα απο ενα ελληνοπουλο να σου καθαρισει τα τζαμια….
θα σου πει…»κι ηντά’μαι…πακιστανος????»
κι ο μπαμπακας του θα πει,»εγω τον γιο μου τον σπουδασα,δε θα πλενει τζαμια….»
θα παει στην τραπεζα να δουλευει…..
κατα τα αλλα μα φταινε κι απο πανω….
tolos
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:25 μμ
τα δικά μου τζάμια τα καθαρίζουν ελληνοπούλες και με μεγάλα… ξεσκονόπανα
loophole
2 Φεβρουαρίου, 2011 8:11 μμ
«κι ηντά’μαι…πακιστανος????» θα σου πει το ελληνόπουλο.. σε άπταιστα ελληνικά 😛
μανικακος
2 Φεβρουαρίου, 2011 8:18 μμ
οφ κορς!!!! 🙂 🙂 🙂
kixwtis
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:50 μμ
«Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι»
Θα μιλήσω με mainstream γλώσσα
Δεν είναι απλά ένα γηπεδικό σύνθημα.
Δεν είναι οι παπαριές των αναρχοάπλυτων
Μπαίνοντας στη σφαίρα της αγοράς εργασίας νοιώθεις πραγματικά πόσο ξένος είσαι, πόσο έξω είσαι από τη ζωή σου. Άλλος αποφασίζει πως θα δουλέψεις, πόσα θα παίρνεις, με τι όρους, αν θα είσαι ασφαλισμένος ή θα πληρώνεις κερατιάτικα ιδιωτική ασφάλιση. Είσαι μέσα στη δουλειά και δεν ξέρεις αν θα δουλεύεις την επόμενη μέρα ή θα είσαι σπίτι σου και θα ψάχνεις σαν χαμένος που να δουλέψεις.
30 χρόνια εκπαιδευόσουν για να μάθεις τελικά στα 30 σου ότι δεν ξέρεις καθόλου πως να ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙΣ σε αυτή την πραγματικότητα.
Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του μετανάστη, το κύριο χαρακτηριστικό του ξένου:
η πάλη να προσαρμοστείς για να επιβιώσεις.
Και το πρώτο πρόβλημα είναι η ελλειπής πληροφορία. Ότι πριν ακόμα προσπαθήσεις να προσαρμοστείς, δεν ξέρεις τι χρειάζεται. Έχεις σπουδάσει, έχεις πάρει master και διδακτορικά και ακόμα να μάθεις τι χρειάζονται τα αφεντικά για να τα ικανοποιείς.
Οι ίδιες ακριβώς αγωνίες, οι ίδιες ανησυχίες είτε είσαι μετανάστης είτε είσαι ντόπιος.
Η αγωνία της προσαρμογής σε ένα γαμημένο καπιταλιστικό σύστημα
Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι
marxfactor
2 Φεβρουαρίου, 2011 6:42 μμ
εμενα τολο μου τα καθαριζουνε αλβανιδες αλλα τα σπάνε μετα ελληνοπουλες με μεγάλα καδρόνια….:Ρ
inflammatory
2 Φεβρουαρίου, 2011 8:04 μμ
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα έκανα γιατί αισθάνομαι άσχημα σαν λευκός μικροαστός που θέλει να κάνει το “καλό”.
Νομίζω οτι ειναι καιρός να απενεχοποιηθουμε και λίγο διοτι η πολλή «ταξική ανάλυση με τους συσχετισμους του 19ου αι. μΧ» μερικες φορες διυλίζει τον κώνωπα…για να μην πω οτι μας παει και πίσω…τελοσπαντων…
Anakata-dyomenh
3 Φεβρουαρίου, 2011 11:34 πμ
Σκέψεις που μου περνάνε συχνά πυκνά από το μυαλό ράιζινγκ…
eleni
3 Φεβρουαρίου, 2011 12:42 μμ
uparxoun 2 kosmoi, o kosmos twn plousiwn kai kuriarxwn kai o kosmos twn ftwxwn kai kuriarxoumenwn.
pros to paron to koumanto to exoun oi prwtoi me skopo na eksuphretoun ta dika tous sumferonta.Pou einai to kako?isws kapoios rwthsei.to kako einai oti liwnoun oi polloi gia na pernan kala oi ligoi.
kai ti na kanoume?isws kapoios ksanarwthsei?
ti na kanoume? as mhn kanoume tipota.as parakolouthoume aplws tis zwes mas na vouliazoun H as kanoume kati kai as mhn einai toso fantaxtero h apotelesmatiko oso mporei na to fantazomaste.ALLA as kanoume kati.
Den ginetai na pethainoun oi polloi gia tous ligous.Den einai apla adiko,einai VLAKODES!!!!!
Signomi gia ta greeklish.den exw ellhnikh grammatoseira.
DrAluca
3 Φεβρουαρίου, 2011 12:45 μμ
Καλημερα Eleni.
Ετσι….κατι. Lets go from thinking to doing…
Let us make life.
For acting is the foundation of doing….(St.Meisner)
Χαμογελατε…