της Jaquou Utopie
Αν η μουσική είναι η κοινή μας γλώσσα, τότε υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται παρά μόνο αυτή για να διηγηθούν όλη τους την Ιστορία…
Το Latcho Drom, που στα Ρομάνι σημαίνει καλό δρόμο, δεν έχει ούτε επαγγελματίες ηθοποιούς ούτε έτοιμους διαλόγους. Η ταινία (ή και ίσως ντοκυμαντέρ) που καταπιάνεται με την αφήγηση της ιστορίας της μετανάστευσης των Τσιγγάνων από την Ασία ως την Ευρώπη, καταφέρνει να σε ταξιδέψει μόνο μα τη μουσική και τον χορό. Είναι βέβαια, αν και ασυνήθιστος, ίσως ο πιο εμπνευσμένος τρόπος να διηγηθεί κανείς αυτή την ιστορία.
Μέσα στον χρόνο λίγες ομάδες ανθρώπων έχουν διωχθεί όσο οι Τσιγγάνοι. Από τους Χριστιανούς που τους καταδίκαζαν για παγανισμό, μέχρι τον Χίτλερ που τους επιφύλασσε τη μοίρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τον Τσαουσέσκου που τους τρομοκρατούσε στη Ρουμανία φτάνει ο δρόμος τους ως τα σήμερα, στην πολιτισμένη Ευρώπη του Σαρκοζί που τους απελαύνει ως ανεπιθύμητους για άλλη μια φορά. Και αν και έτσι, μονίμως διωγμένοι, έχουν ταξιδέψει παντού, είναι παρ’ όλα αυτά δύσκολο να βρει καταγεγραμμένη αυτή τους την πορεία. Τα βιβλία της ιστορίας του έχουν ξεχασμένους.
Το Latcho Drom χρησιμοποιεί Τσιγγάνους μουσικούς από επτά χώρες (Ινδία, Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Γαλλία και Ισπανία) για να καταφέρει να διηγηθεί αυτή την ιστορία και να περάσει τα πολλαπλά μηνύματα ενός θεαματικού, σχεδόν νομαδικού, πολιτισμού. Με μουσική και χορό περιδιαβαίνει την ιστορία τους, τα μεγάλα ταξίδια, τον θυμό και τους διωγμούς, το ασίγαστο πάθος για ζωή και την αδάμαστη φύση τους. Το πορτραίτο των Ρομά ζωγραφίσεται με λεπτομέρεια, με χρώματα, χωρίς λόγια, με νότες.
Ο σκηνοθέτης Tony Gatlif, Ρομά και ο ίδιος, χρησιμοποιεί τις εικόνες με στόχο να ενδυναμώσει το μουσικό τοπιο και τα καταφέρνει. Η σκηνή με το μοιρολόι για το Άουσβιτς είναι συγκλονιστική.
Όμως η ταινία είναι η χαρά της ζωής, της πραγματικής ζωής του ανθρώπου που στέκει στο ύψος του, μικρός και μεγαλειώδης. Ο ρυθμός, τα τραγούδια που συνοδεύονται από τα παλαμάκια, ο χορός, βιολιά, κιθάρες, κλαρίνα ή κρουστά, μουσικά όργανα κάθε είδους και όλες οι φωνές φέρνουν το χαμόγελο αβίαστα.
Το Latcho Drom με εντυπωσιακό τρόπο και με παράδοξη μεθοδολογία συλλαμβάνει στον πυρήνα της την ιστορία των Τσιγγάνων. Για όσους αρκούνται στη μουσική για να ταξιδέψουν αυτό το ταξίδι θα είναι σίγουρα διαφορετικό και γι΄αυτό θα μείνει αξέχαστο.
Ana-katadyomenh
29 Αυγούστου, 2010 3:05 πμ
O Tony Gatlif «ξαναχτυπά»…
xtremyst
29 Αυγούστου, 2010 2:58 μμ
elsa
29 Αυγούστου, 2010 5:54 μμ
O Tony Gatlif είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες! Ο xtremyst, απο πάνω, υπαινίσσεται μια ακόμα σπουδαία ταινία του, το «Swing».
Για όσους δεν το έχουν δει, συστήνω επίσης το πολύ αξιόλογο «Ρομ» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, με την καταπληκτική μουσική του Νίκου Κυπουργού:
xtremyst
30 Αυγούστου, 2010 3:14 πμ
για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν την ήξερα την τανία (swing) 🙂
απλώς μου ήρθε στο μυαλό ο django επειδη η αναρτηση αφορα τη μουσική των ρομα και το minor swing είναι ενα απο τα πολύ αγαπημενα κομματια του και θεωρείται gupsy-jazz standard. Χαίρομαι όμως που σταθηκε αφορμή για να γινει αναφορα και στην τανία ωστε να τη μαθουμε και να τη δούμε και εμεις οι υπόλοιποι 🙂
MITSARAS
29 Αυγούστου, 2010 6:03 μμ
Νομίζω πως τη μουσική της ταινίας την έχουν γράψει οι Ταράφ δε Χαϊντούκ που μου αρέσουν πάρα πολύ. Η ταινία αυτή έχει κυκλοφορήσει καθόλου στους κινηματογράφους? Αν είναι όπως και οι άλλες του Γκατλίφ, αξίζει να τη δούμε.
MITSARAS
29 Αυγούστου, 2010 6:04 μμ
Ταράφ ντε Χαϊντούκ
Jaquou
29 Αυγούστου, 2010 7:13 μμ
Μητσάρα στην ταινία συμμετέχουν κάποιοι μουσικοί, όπως ο τρελός παππούς με το βιολί που παίζει με την σχεδόν αόρατη αλογότριχα, που φτιάξαν μετά τους Ταράφ ντε Χαϊντουκ. Αλλά δεν έχουν γράψει τη μουσική της, απ’όσο ξέρω τουλάχιστον.
Και επιπλέον όλη η ταινία βρίσκεται , αν και σε μέρη, στο πόστ… και σίγουρα υπάρχει σε τόρεντ για όποιον τα χρησιμοποιεί, ώστε να την κατεβάσει. Κατά τα άλλα πρωτοπροβλήθηκε το 1993, οπότε λίγο δύσκολο να την πετύχεις σε κινηματογράφο σήμερα, εκτός αν κάνει κάποιο αφιέρωμα 😉
Επίσης το Swing που αναφέρει και η Έλσα έχει σούπερ μουσική…
Να και μια γεύση
aimostagis, aimodipsis ki aimoxaris nuxteris, pragmatika xeiroteri den uparxei
29 Αυγούστου, 2010 10:41 μμ
sorry, to grafw edw, giati den iksera pou allou:
kai fusika kaneis, KANENA EURO STON K PASOKOKOULOGLOU!!!
👿
na ton afisoume mono tou sto paliotvxs tou xwris aksiologous sxoliastes
(opws i…upofainomeni -axaxaxaxax, asteiaki :D- to thema einai na avtosarkazomaste, na min pairnoume polu sta sovara ton eavto mas, etsi de lene oi psuxologoi??!! 😛 )
apla to tvxs itan mia kali evkairia, ena kalo vima gia kinimatiki propaganda kai kinimatiko suntonismo gmt… 😦
aimostagis, aimodipsis ki aimoxaris nuxteris, pragmatika xeiroteri den uparxei
29 Αυγούστου, 2010 10:43 μμ
(jakulita, sorry… 🙄 )
PANOS Arg
30 Αυγούστου, 2010 1:20 μμ
Προσπαθώ να το κατεβάσω από το Τοrrents αλλά τζίφος
Ankan
1 Σεπτεμβρίου, 2010 9:54 μμ
ΚΑΙΡΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΟΣΤΑΡΩ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ….ΟΠΟΤΕ