Του Πιέρ Τεβανιάν*
(Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο “Chronique du racisme républicaine” – εκδόσεις “Syllepse”, Παρίσι – 2013). Τη μετάφραση έκανε το Καπυμπάρα
Το βράδυ του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών της 22ης Απριλίου 2012 γίναμε μάρτυρες για νιοστή φορά ενός «σεισμού» εξίσου αναμενόμενου με όλους τους προηγούμενους. Η Μαρίν Λεπέν συγκέντρωσε κοντά στα επτά εκατομμύρια ψήφους, δηλαδή 17,8%. Σύντομα, μια ομοφωνία επιβλήθηκε τόσο στα κόμματα εξουσίας, όσο και στους επαγγελματίες πολιτικούς σχολιαστές: Ο λεπενιστής ψηφοφόρος υποφέρει. Η λέξη «υποφέρω» κατέστη σχεδόν συνώνυμο της λεπενικής ψήφου, εισέβαλλε ανά κύματα και σήμανε την εξαφάνιση μιας άλλης λέξης: της λέξης ρατσισμός.
Η εξέλιξη της υπόθεσης ήταν αναμενόμενη. Από τη Ρασίντα Ντάτι ως τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ και από τον Ολλάντ ως τον Σαρκοζύ, όλοι το λένε παντού: Η Γαλλία που ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο είναι μια Γαλλία που υποφέρει και πρέπει να ακούσουμε τα βάσανά της. Και υπό μία έννοια είναι αλήθεια. Όντως, οι ψηφοφόροι του Εθνικού Μετώπου είναι άνθρωποι που υποφέρουν και ναι, πρέπει να ακούσουμε προσεχτικά τα βάσανά τους. Πρέπει όμως να τα ακούσουμε γι’ αυτό που είναι. Γιατί δεν είναι από την ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια, από την κοινωνική και οικονομική μιζέρια που υποφέρουν αυτοί οι ψηφοφόροι –τουλάχιστον όχι όλοι (στο μεγαλύτερο μέρος τους) και όχι περισσότερο (το αντίθετο μάλιστα) από άλλους ψηφοφόρους ή απ’ όσους επέλεξαν την αποχή.
Όλες οι στατιστικές έρευνες εδώ και χρόνια το επιβεβαιώνουν: Αυτοί οι βασανισμένοι ψηφοφόροι διασκορπίζονται σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα από τα πιο χαμηλά ως τα πιο υψηλά εισοδηματικά στρώματα, σε ποσοστά σχεδόν ισοδύναμα με αυτά των αντίστοιχων στρωμάτων στο σύνολο της κοινωνίας, και οι κοινωνικές κατηγορίες στις οποίες υπερεκπροσωπούνται αυτοί οι εκλογείς δεν είναι τόσο οι άνεργοι ή οι εργάτες όσο οι εργαζόμενοι στα σώματα ασφαλείας, οι εμποροβιοτέχνες και οι επιχειρηματίες (τα θεαματικά ποσοστά του Εθνικού Μετώπου στους εργάτες και στους ανέργους δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας οπτικής απάτης, που συνδέεται με την αποχή: οι εργάτες και οι άνεργοι δεν ψηφίζουν Εθνικό Μέτωπο σε ποσοστό πάνω από το γενικό μέσο όρο, αλλά ψηφίζουν σε ποσοστό χαμηλότερο από το μέσο όρο τις άλλες υποψηφιότητες και υπερεκπροσωπούνται στους απέχοντες και στους μη εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους).
Αυτοί οι βασανισμένοι ψηφοφόροι είναι επίσης ένα εκλογικό κοινό πολύ περισσότερο ανδρικό απ’ ότι γυναικείο, σε μια χώρα όπου οι άνδρες είναι ξεκάθαρα πολύ λιγότερο εκτεθειμένοι από τις γυναίκες στην εργασιακή ανασφάλεια και τους χαμηλούς μισθούς –για να μη μιλήσουμε για τους βιασμούς, τη συζυγική βία, την σεξουαλική παρενόχληση και τις δουλειές του σπιτιού. Αυτή η κατηγορία ψηφοφόρων είναι σχεδόν στο σύνολό της λευκή, σε μια χώρα όπου οι λευκοί είναι ξεκάθαρα πολύ λιγότερο εκτεθειμένοι από τους Μαύρους και τους Άραβες στην εργασιακή ανασφάλεια και τους χαμηλούς μισθούς –για να μη μιλήσουμε για τους αστυνομικούς ελέγχους και την αστυνομική βία, τις διακρίσεις στην εργασία και τη στέγαση. Και όλα αυτά, ας το επαναλάβουμε, είναι τεκμηριωμένα από αμέτρητα στατιστικά δεδομένα.
Από τι υποφέρουν λοιπόν αυτοί οι καημένοι οι λεπενιστές αφού δεν είναι από τη φτώχια; Θα ανακαλύψουμε ότι εδώ και χρόνια η ερώτηση αυτή τους έχει τεθεί στα «έξιτ πολ» και ότι τα αποτελέσματά τους δεν διαφέρουν σημαντικά, συμπεριλαμβανομένου και του 2012: Πλούσιοι ή φτωχοί, άνεργοι ή αφεντικά, άνδρες ή γυναίκες, οι βασανισμένοι ψηφοφόροι μας προβάλουν μία και μόνη ανησυχία, ένα και μοναδικό μαράζι, τη «μετανάστευση». Υποφέρουν οι ψηφοφόροι αυτοί γιατί βλέπουν στους δρόμους ή στις τηλεοράσεις τους μουσουλμάνες με μαντίλα. Υποφέρουν γιατί βλέπουν στους δρόμους ή στις τηλεοράσεις τους ομάδες μουσουλμάνων να προσεύχονται στο πεζοδρόμιο –αλλά υποφέρουν ακόμα περισσότερο με την ιδέα ότι μπορεί να κατασκευαστεί κάποιο τζαμί που θα απελευθερώσει αυτό το πεζοδρόμιο. Υποφέρουν όταν βλέπουν μιναρέδες ή πιο συχνά με την ιδέα ότι μπορεί να δουν μια μέρα. Υποφέρουν με την ιδέα ότι μπορεί να ανοίξει δίπλα τους ένα χασάπικο με κρέας χαλάλ. Υποφέρουν όταν συναντούν Μαύρους στο τιμόνι ενός όμορφου αυτοκινήτου και όταν ακούνε ραπ από το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου αυτού, υποφέρουν όταν ακούνε ράι, υποφέρουν όταν βλέπουν έναν Μαύρο, Άραβα, μουσουλμάνο παρουσιαστή, αιρετό ή συγγραφέα να εισβάλει στην ιερή οθόνη της τηλεόρασής τους. Υποφέρουν όταν ακούνε, σπάνια βέβαια ακόμα, αλλά πάντως συχνότερά από πριν, ότι η Γαλλία υπήρξε δουλοκτητική και αποικιοκρατική και ότι αυτό δεν ήταν έργο ευεργετικό. Υποφέρουν με λίγα λόγια όταν βλέπουν τη Γαλλία όπως είναι και όχι όπως την ονειρεύονται –λευκή, άσπιλη, «καθολικοσμική», πατριαρχική, ετεροσεξουαλική. Υποφέρουν τέλος, αυτοί οι κατακαημένοι ψηφοφόροι γιατί παρά τα σαράντα χρόνια κλειστών συνόρων και των νόμων Πασκουά / Ντεμπρέ / Σεβενεμάν / Σαρκοζύ/ Ορτφέ / Γκεάν, υφίστανται ακόμα κάποια δικαιώματα για τους ξένους στην εργασία, στη στέγαση στην υγεία… Υποφέρουν με την ιδέα ότι οι ξένοι μπορεί μια μέρα να ψηφίζουν. Υποφέρουν, με λίγα λόγια, με την ιδέα ότι μπορεί να χάσουν τα προνόμιά τους ως Γάλλοι και ως λευκοί. Υποφέρουν από μια αρρώστια, της οποίας το όνομα, παραδόξως, δεν ακούσαμε να προφέρεται ούτε μια φορά από τους εκπροσώπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος ή της δεξιάς την εκλογική βραδιά της 22ης Απριλίου, τον ρατσισμό.
Το παίζουν φοβισμένοι, αλλά ο φόβος τους αυτός, συγκρινόμενος με τις ανησυχίες και τα βάσανα των μεταναστών, των «χωρίς χαρτιά», των μουσουλμάνων, των «αλητών» και άλλων ωφελούμενων από την πρόνοια είναι ένα απλό τουρτούρισμα. Υποφέρουν από μια αρρώστια που θεραπεύεται πολύ εύκολα: Αρκούν λίγα γραμμάρια διανοητικής ευθύτητας, ηθικής ακεραιότητας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Υποφέρουν από μια αρρώστια από την οποία δεν πεθαίνουν αυτοί, αλλά που σκοτώνει άλλους, μη-Γάλλους, μη-αυτόχθονες, μη-λευκούς, μη-«καθολικοσμικούς», με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, αστυνομικά εγκλήματα «για λόγους ασφαλείας», τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις ή το κυνήγι των «χωρίς χαρτιά»… Από τον Μπραχήμ Μπουαράμ που πετάχτηκε στο Σηκουάνα από λεπενιστές, ως τον Μαχαμαντού Μαρεγκά που δολοφονήθηκε από την αστυνομία, η λίστα των θυμάτων αυτής της αρρώστιας, που προσβάλει, μεταξύ άλλων, και τους λεπενιστές είναι μακρά –για να μη μιλήσουμε για τα εκατομμύρια ξένων ή μη-λευκών Γάλλων που συνθλίβονται καθημερινά από τις διακρίσεις κυρίως στους τομείς της εργασίας και της στέγασης και για τα εκατομμύρια μουσουλμάνων που βάλλονται καθημερινά, από παντού, από τις προσβολές μιας ισλαμοφοβικής προπαγάνδας.
Πρέπει λοιπόν να ακούσουμε τα βάσανα του λεπενιστή, αλλά από τη στιγμή που θα τα ακούσουμε δεν πρέπει να ανταποκριθούμε στα αιτήματά του, αφού το να συμπάσχεις με το ρατσιστή, κάνει ρατσιστή κι εσένα τον ίδιο. Ικανοποιώντας ένα ρατσιστικό αίτημα γίνεσαι φορέας του ρατσισμού· και αυτό κάνουν η δεξιά και η κυβερνητική αριστερά εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες.
«Κακές απαντήσεις σε σωστά ερωτήματα» είχε πει πριν από είκοσι χρόνια ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός –και γνωρίζουμε ότι αυτού του είδους η ανάλυση παρήγαγε, κάνοντας τις ιδέες του κοινό τόπο και νομιμοποιώντας τις, τη σχεδόν αδιάλειπτη ανάπτυξη του Εθνικού Μετώπου. Έχει σημάνει από καιρό η ώρα να σταματήσουμε αυτήν την ανάπτυξη, να τολμήσουμε να αναγνωρίσουμε πως όχι· η «μετανάστευση», η «εισβολή», η «ισλαμοποίηση», δεν είναι σωστά ερωτήματα. Είναι καιρός να πούμε με ειλικρίνεια στους λεπενιστές ψηφοφόρους ότι δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα για να κατευνάσουμε τις ανησυχίες τους. Το αντίθετο. Ήρθε η ώρα να αναζωογονήσουμε τις Συνταγματικές αρχές μας, να καταπολεμήσουμε επί τέλους τις διακρίσεις και να δώσουμε, επομένως, στους λεπενιστές ψηφοφόρους την ακόλουθη υπόσχεση: «Αν είναι η ισότητα που σας κάνει να υποφέρετε, τα βάσανά σας τώρα αρχίζουν!»
_____________________________________________________________________________________________
ΣτΜ: Το κείμενο γράφτηκε το 2012 και πιστεύουμε ότι, παρά τις όποιες διαφορές με τη γαλλική πραγματικότητα, ένα μεγάλο κομμάτι του προβληματισμού του είναι χρήσιμο για το διάλογο που γίνεται και στην ελληνική κοινωνία. Το γεγονός ότι σήμερα το Εθνικό Μέτωπο έχει διευρύνει το εκλογικό του ακροατήριο διευρύνοντας και την ατζέντα του με μεγάλες δόσεις οικονομικού εθνικισμού, προστατευτισμού και αντίθεσης στη λιτότητα, το ευρώ και την Ε.Ε. δεν καθιστά το κείμενο ανεπίκαιρο, καθώς είναι ο ρατσισμός –το παλιό τμήμα της ατζέντας του κόμματος- που θεωρείται από τους σοσιαλιστές και τους δεξιούς βάσανο άξιο να το ακούσουμε. Η αντίθεση στη λιτότητα είναι απλά λαϊκισμός των δύο άκρων. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την πρωτιά του Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές, ο νεοφιλελεύθερος και ακροδεξιός σοσιαλιστής πρωθυπουργός Μανυέλ Βαλς έλαβε το μήνυμα των εκλογών και έστειλε τα ΜΑΤ σε τσιγγάνικο καταυλισμό, για να επαναπατρίσει στο δημοκρατικό τόξο τους βασανισμένους λεπενιστές ψηφοφόρους.
_____________________________________________________________________________________________
Ο Πιέρ Τεβανιάν γεννήθηκε το 1970, είναι καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Seine-Saint-Denis (Drancy) και ακτιβιστής κατά του ρατσισμού. Είναι συγγραφέας ανάμεσα σε άλλα των “Chronique du racisme républicaine” – (εκδόσεις “Syllepse”, Παρίσι – 2013), “La haine de la religion. Comment l’athéisme est devenu l’opium du peuple de gauche” (εκδόσεις “La Découverte”, Παρίσι- 2013) και “La mécanique raciste” (εκδόσεις “Dilecta”, Παρίσι – 2008). Είναι ιδρυτής μαζί με την Συλβί Τισώ της κολλεκτίβας “Les Mots sont importants” και συνδιαχειριστής του ιστότοπού της.
_____________________________________________________________________________________________
Σόρτλινκ: http://wp.me/p1pa1c-jGK
μανικακος
4 Αυγούστου, 2014 9:23 πμ
Είδα χαρούμενους τουρίστες στα Ηλύσια πεδία
παντού σημαίες γαλλικές — τι κοροϊδία!
Είδα γνωστούς αριστερούς με κρασί και πατέ,
είδα να με κοιτάν δυο μάτια από μια μπούρκα στο σιτέ,
είδα έναν κλόουν σε τσίρκο που έμοιαζε του Σαρκοζί
και μια αφίσα του Λεπέν με χοιρινά μαζί,
είδα ένα stencil στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη
«δημοκρατία μ’ εκπτώσεις ελάτε να ψωνίσετε όλοι».
Τώρα οι Άθλιοι στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη
σε τσιμεντένια μπουντρούμια στριμωγμένοι είναι όλοι·
γομωμένο φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι
γίνεται κάθε περήφανος που σηκώνει κεφάλι.
Μια ανάσα δρόμο από την Πόλη του Φωτός
μνήμες σέρνονται να θαφτούνε εκτός.
Πίσω απ’ την όμορφη παριζιάνικη εικόνα
είδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.
Κάτω απ’ του Άιφελ τον πύργο μίλησα αγγλικά για λίγο
και κάποιοι μου προτείνανε καλύτερα να φύγω.
Ποιος να μου το ‘λεγε, πως απ’ την πρώτη κομμούνα
θα ξεπέφταν να φροντίζουν μια πατρίδα γουρούνα
Είδα την Εσμεράλντα σε σκαμπό ρουστίκ
τον Κουασιμόδο ντυμένο από λουσάτη μπουτίκ,
είδα κι ένα όνειρο λίγο πριν τα χαράματα:
την Τιτίκα και τον Μάριο στα οδοφράγματα …
Άκου πράγματα! τώρα εδώ γυρνάν το κεφάλι
σ’ όποιον ανάβει φυτίλι από στουπί σε μπουκάλι,
ζητωκραυγάζουνε Γάλλοι με Αλγερινού το γκολ
υπό το βλέμμα στο κάδρο του εθνάρχη Ντε Γκωλ.
Είδα που πίναν οι διάσημοι ζωγράφοι τον καφέ τους,
είδα που κάνανε οι βασιλιάδες το μπιντέ τους,
μα πίσω από την ανοιξιάτικη παριζιάνικη εικόνα
είδα έναν σκοτεινό κι ατέλειωτο χειμώνα.
demoniosepasa
9 Σεπτεμβρίου, 2014 10:36 μμ
πολυ μου αρεσαν αυτα τα στιχακια…βγαζουν μια ειρωνια απολυτως συμβατη με την δικη μου αισθηση του Παρισιου (τοσο που η μουσικη μου φανηκε να τα σκοτωνει αυτα, σορρυ). Ποιος εγραψε τους στιχους;
Να για κατι τετοια λατρευω τους //γραφους
μανικακος
10 Σεπτεμβρίου, 2014 9:08 μμ
νομιζω η Σανταζινια, αυτη που τραγουδάει, αλλα δε βαζω και στοίχημα.
παίζει να τα εγραψε κι ο πολλά τετραγωνικά τυπος 😀
ANΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
4 Αυγούστου, 2014 2:15 μμ
Kαλό είναι τέτοιου είδους άρθρα κι έρευνες να τις διαβάζουν πού και πού κάτι «δικοί μας» παραπλανημένοι αριστεροί όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνο, σχετικά με το φαινόμενο της ανόδου της ακροδεξιάς.Όσο για τους λεπενιστές και το κράτος της Γαλλίας, καλό θα είναι να επιστρέψουν τον πλούτο των αποικιών που κλέβουν τόσα χρόνια και ύστερα να μιλήσουν για «καθαρότητα»…
-
5 Αυγούστου, 2014 6:32 μμ
Πρεπει η Δουρου να μην υπογραψει το νομοσχεδιο που παραδιδει την Αεκ στην Χριστιανοδεξια, στο λαος και στον σκοταδισμο.
Πρεπει να αλλαξει οπωσδηποτε η αρχιτεκτονικη του γηπεδου.
Ανεξαρτητως φιλαθλων προτιμησεων πρεπει να υπαρξουν αντιστασεις.
Δεν ειναι δυνατον να παει να κυβερνησει η αριστερα και αντι να σκεφτονται το σωστο να σκεφτομαστε για ποια ομαδα μιλαμε..
Ουτε τι θα πει το ποιμνιο και οι νοικοκυραιοι
Η Αεκ θελει τα λεφτα για το εργο.
Χωρις αυτα γιοκ.
Δεν ειναι δυνατον η αριστερα να συνηγορισει στο να εκφραζει η Αεκ ..την ορθοδοξια.
Και ο δημος Ν.φ πρεπει να αντιδρασει.
Η αριστερα εχει τοσο μεγαλη δυναμη και κανει οτι θελει το σκοταδι.
Σας χαιρετω.
No to EUSSR
7 Σεπτεμβρίου, 2014 7:32 μμ
Είστε τόσο ηλίθιοι που δεν μπορείτε να το καταλάβετε ότι η Λεπέν θα κερδίσει στις εκλογές Οι ημέρες της αριστεράς τέλος. Η πολιτική ορθότητα της κομμουνιστικής ΕΕΣΣΔ τέλειωσε. Επιστροφή στην κοινή λογική. Μια χώρα θα έχει ΜΟΝΟ όσους μετανάστες χρειάζεται και ΟΛΟΙ θα ελέγχονται με βιζα και αυστηρούς περιορισμούς.
Capybara
7 Σεπτεμβρίου, 2014 7:42 μμ
Δεν κάνουμε πρόβλεψη. Πάντως, αν δεν το καταλαβαίνεις, η Λεπέν και οι όμοιοί της συμβάλλουν στο να έχει η Ευρώπη τελικά και όσους ντόπιους «χρειάζεται». Φάτε κοινωνικό δαρβινισμό πιστεύοντας ότι είστε «άξιοι», «ντόπιοι με φυλετικά προνόμια», «παραγνωρισμένες μεγαλοφυΐες, που δεν τους αφήνει η αριστερά και τα συνδικάτα να προκόψουν», και θα ξυπνήσετε στον καιάδα…
No to EUSSR
7 Σεπτεμβρίου, 2014 9:17 μμ
Αν δεν το καταλαβαίνεις στον Καιάδα φτάσαμε λόγω των σοσιαλιστικών πολιτικών. Φυλετικά προνόμια δεν υπάρχουν φίλε. Όποιος αξίζει και θέλει να έρθει σε μια σοβαρή χώρα περιμένει, βγάζει βίζα, έρχεται με την αξία του και προοδεύει. ΟΧΙ για να αλλάξει το σύστημα. Κατάλαβες; Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Αξίζεις; Ανταμείβεσαι. Δεν αξίζεις και τεμπελιάζεις; Ψόφα από την πείνα. Ανεξάρτητα με το αν είσαι μαύρος ή άσπρος, ανεξάρτητα σε τί θρησκεία πιστεύεις. Όλα πρέπει να έχουμε μια σειρά και μια αρχή. Η αριστερά και τα συνδικάτα διέλυσαν κάθε καπιταλιστική δομή, επέβαλαν πολιτική ορθότητα και φίμωση, διδάσκουν στα παιδιά μας τη Σχολή της Φρανκφούρτης και το πώς θα μισούν το έθνος τους. Αυτά θα κοπούν τώρα. Επιδόματα και κράτος πρόνοιας που συντηρεί γενιές τεμπέλιδων τέλος. Όποιος δεν δουλεύει δεν θα τρώει.
DrAluca
7 Σεπτεμβρίου, 2014 10:06 μμ
Εγω εχω κανει μπιζνα και φερνω αλλοδαπους στα μουλοχτα. Λαχανο θα σας το φαμε το συτημα…. Ο καιρος γαρ εγγυς.
Χαμογελατε…
μανικακος
7 Σεπτεμβρίου, 2014 10:15 μμ
Κι εγώ συμφωνώ με τον No to EuSSr για τις σοσιαλιστικές πολιτικές, αλλωστε ειναι γνωστό οτι οι ευρωπαικές χώρες-ειδικά η ελλαδα- ταλαιπωρήθηκαν απο τα σοσιαλιστικά πειραματα, απο την ανεξέλεγκτη σπατάλη υπερ των φτωχων, απο την ασυδοσία του συνδικαλισμού(και δεν εννοώ τους διορισμένους εργατοπατέρες).
τωρα κατι βλακείες που λενε οτι εξαπανέκαθεν και απο πάντα καποιοι τρωγαν, τρωνε και θα τρώνε εις υγείαν αυτού που ιδρωνει, με την ευλογία του κράτους και των συνοδοιπόρων επιφανών και οικονομικών γιγάντων, κρινονται απο απλα κομμουνιστικά/συριζαιικα εως βαρια αναρχοσταλινικά μπαρμπούτσαλα….
επίσης η τρολιά ειναι στρέβλωση και δεν αφηνει την αγορά του αγνού, πρωτόγονου Καπιταλισμού να ανθίσει, με αποτέλεσμα να μας τρώνε τα λεφτά οι εργάτες…. αυτα.
Capybara
8 Σεπτεμβρίου, 2014 1:00 πμ
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τρόπος να βγάλεις βίζα και να έρθεις να δουλέψεις νόμιμα, όσο δουλευταράς και να είσαι.
simon1roi
8 Σεπτεμβρίου, 2014 9:21 πμ
«Όποιος δεν δουλεύει δεν θα τρώει».
Συμφωνώ! Κομμένο από αύριο το πρωϊ το φαϊ στους Μπομπολοβαρδινογιαννοκοκκαλοαλαφουζέους! Τί; Όχι; 🙂
No to EUSSR
7 Σεπτεμβρίου, 2014 10:32 μμ
Δεν θέλω να σε δυσαρεστήσω αλλά τα αγνά φιλελεύθερα (και όχι κρυπτοκομμουνιστικά) κόμματα θα κερδίσουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Γαλλία, Αυστρία και πού’ σαι ακόμα. Το πείραμα της ΕΕΣΣΔ απέτυχε. Η ΕΕΣΣΔ και τα ακαδημαικά λαμόγια είχαν τους εξής στόχους:
The creation of racism offenses
Continual change to create confusion
The teaching of sex and homosexuality to children
The undermining of schools’ and teachers’ authority
Huge immigration to destroy identity
The promotion of excessive drinking
Emptying of churches
An unreliable legal system with bias against victims of crime
Dependency on the state or state benefits
Control and dumbing down of media
Encouraging the breakdown of the family
http://cms.skidmore.edu/salmagundi/backissues/168-169/martin-jay-frankfurt-school-as-scapegoat.cfm
Αυτά τελειώνουν τώρα και ο κομμουνισμός θα μπει ολοκληρωτικά στην ιστορία.
Όσο για τον ανόητο μανικάκο, καλά θα κάνει να διαβάσει λιγάκι Murray Rothbard και να αρχίσει να μελετά λιγάκι εβραιοχριστιανικά ήθη. Θα χρειαστεί για τα επόμενα χρόνια που θα συνειδητοποιήσει ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα και ότι δεν είναι δυνατό να τον ταίζουν οι πολίτες με τους φόρους τους.
μανικακος
7 Σεπτεμβρίου, 2014 10:37 μμ
ε πες ρε συ οτι κανεις πλάκα και καθομαι και σε διαβαζω….
νταξ, πιστευω σε επομενο βημα θα ασχοληθω με τον Λιμπερταριανισμό και τα εβραιοχριστιανοταλιμπανικά ηθη…
ειμαι οπεν μαιντ εγω, μη νομιζεις….
μανικακος
7 Σεπτεμβρίου, 2014 10:58 μμ
κι αυτο που λες οτι οι πολίτες με ταιζουν με τους φόρους με κατι-αν ειναι δυνατον- επιδοματα ανεργίας ή πρόνοιας, μάλλον θα συμπεριλαμβανεις και κατι επιχειρησεις που τρωνε επιδοτησεις, τζαμπα εργα, φοροαπαλαγες, ρυθμίσεις κλπ…. εχει γεμισει ο κόσμος κομμουνιστικές επιχειρησεις και σοβιετικούς εφοπλιστες…. μια στρεβλωση η πλάση όλη….
DrAluca
7 Σεπτεμβρίου, 2014 11:40 μμ
Και δηλαδη εσυ ψηφιζεις, ε?
Χαμογελατε…
Lavrentij
7 Σεπτεμβρίου, 2014 11:46 μμ
Αγνοί φιλελεύθεροι οι wannabe νεογκωλικοί της Λε Πεν;! Eπίσης δεν ξέρω αν άνοιξες εφημερίδα πρόσφατα, αλλά οι φιλελεύθεροι στη Γερμανία πάπαλα.
Capybara
8 Σεπτεμβρίου, 2014 1:01 πμ
Πολύ συχνά φιλελεύθεροι και φασίστες τα βρίσκουν στη βάση του κοινωνικού δαρβινισμού.
demoniosepasa
9 Σεπτεμβρίου, 2014 10:55 μμ
Θα ηταν τελεια να φυτρωνουν τα λεφτα στα δεντρα, σε ολα τα χρωματα, μεγεθη και σχηματα. Τουλαχιστον για ενα διαστημα θα ηταν ολοι απασχολημενοι, δεν θα υπεφεραν αδικως και θα αφηναν κι εμας τους υπολοιπους στην ησυχια μας. Ξερεις τι βαρετο που ειναι να περιστρεφεται τοσα χρονια η συζητηση αποκλειστικα γυρω απο το χρημα, οταν υπαρχουν τοσα αλλα πραγματα σε αυτη την ζωη που θα μπορουσαμε να ασχοληθουμε ;