Αναδημοσίευση απο το gazzeta.gr
Ανήμερα του ημιτελικού Αργεντινής-Ολλανδίας, ο Νίκος Παπαδογιάννης θυμάται το Μουντιάλ που θέλουν να ξεχάσουν ακόμα και οι νικητές του.

Η στυγνή δικτατορία του στρατηγού Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα (σωστότερα: Βιδέλα) φόρεσε τις μπότες της τον Μάρτιο του 1976 και βάλθηκε να ξεπαστρέψει κάθε φωνή αντίστασης. «Θα πεθάνουν όσοι Αργεντινοί χρειαστεί μέχρι να ξαναγίνει η χώρα ασφαλής», έλεγε ο παρανοϊκός Βιντέλα. Επτά χρόνια αργότερα, η προοδευτική τάξη της χώρας είχε ξεκληριστεί. Μαζί της, ξερριζώθηκαν διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, περονιστές, φοιτητές, μαθητές ακόμα και απλοί πολίτες που είχαν το θάρρος της γνώμης ή στραβοκοιτούσαν τους καραβανάδες.
Τριάντα χιλιάδες νεκροί. Τριακόσια σαράντα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Βασανιστήρια, που δεν τα βάζει ανθρώπινος νους. Ευνουχισμοί. Βιασμοί. Πνιγμοί. Ηλεκτροσόκ. Διεστραμμένα πειράματα τύπου Μένγκελε. Λυσσασμένα σκυλιά που κατασπάραζαν τις σάρκες. Πτήσεις θανάτου, με βουτιές χωρίς αλεξίπτωτο στον παγωμένο Ατλαντικό. Αλύπητο ξύλο και εν ψυχρώ εκτελέσεις, με την ευλογία της αδίστακτης καθολικής εκκλησίας.
Και όλα αυτά, μισό χιλιόμετρο μακριά από το στάδιο Μονουμεντάλ, όπου έγινε ο τελικός. Στις τρομακτικές φυλακές της Ναυτικής Ακαδημίας του Μπουένος Άιρες.
Διάσημοι ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο ζήτησαν να αφαιρεθεί από την Αργεντινή η διοργάνωση: ο Μπράιτνερ, ο Μάιερ, ο Πάολο Ρόσι υπέγραψαν διακήρυξη διαμαρτυρίας. Ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Φραντς Μπεκενμπάουερ κήρυξαν σιωπηλό μποϊκοτάζ και έμειναν στην Ευρώπη, προφασιζόμενοι κωλύμματα άσχετα με το ποδόσφαιρο. Η Ολλανδία προθυμοποιήθηκε να φιλοξενήσει τους αγώνες και βρήκε πολλούς υποστηρικτές, φοβισμένους έστω.
Αλλά η FIFA, του ανεκδιήγητου Ζοάο Χαβελάνζε, εκτόξευε τη μπάλα στις αιματοβαμμένες κερκίδες. «Με τη νέα της κυβέρνηση, η Αργεντινή είναι πανέτοιμη να διοργανώσει το Μουντιάλ», ισχυρίστηκε, ανερυθρίαστα, ο διεφθαρμένος Βραζιλιάνος. Η δήλωσή του μεταδόθηκε δύο μέρες μετά το πραξικόπημα του Βιντέλα. Ηταν Μάρτιος του 1976.
Η ξεδιάντροπη υποστήριξη των Αμερικανών αποθράσυνε τη στυγερή χούντα. Ο Βιντέλα προσέλαβε μία εταιρία δημοσίων σχέσεων από τη Βοστώνη και βάλθηκε να παρουσιάσει ένα ανθρώπινο προσωπείο στους επισκέπτες της μπάλας, όπως ο ομοϊδεάτης Χίτλερ του 1936.
Οι φτωχογειτονιές αποκλείστηκαν με θεόρατα τσιμεντένια τείχη, τα περιβόητα «ντουβάρια της ντροπής». Ο πρώτος πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, διορισμένος από το καθεστώς Περόν, δολοφονήθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και αντικαταστάθηκε από έναν παρακρατικό ονόματι Λακόστε. Στο Κέντρο Τύπου έσκασε βόμβα 20 μέρες πριν το Μουντιάλ, σε μία προφανή άσκηση εκφοβισμού.
Τα όπλα κρύφτηκαν μέσα σε βαθιές τσέπες και οι σφαίρες αντικαταστάθηκαν από χαρτοπόλεμο. Ο προϋπολογισμός δεκαπλασιάστηκε και έφτασε τα 700 εκατομμύρια δολάρια, στις πλάτες ενός πάμπτωχου και τρομοκρατημένου λαού. Ο Χένρι Κίσινγκερ έπιασε στασίδι πρώτος πρώτος στο εναρκτήριο παιχνίδι της διοργάνωσης. Ο Βιντέλα μίλησε για «αρμονία και φιλία» και τα Ηνωμένα Εθνη κοίταζαν αλλού. Το σχέδιό του ήταν να νομιμοποιήσει τη χούντα του μέσα από την παγκόσμια γλώσσα του αθλητισμού. Μόλις κατάλαβε ότι το έδαφος ήταν εύφορο, αποφάσισε να κατακτήσει και το τρόπαιο.
Οι Ούγγροι στο ματς των όμίλων με την Αργεντινή κράτησαν το 1-1 μέχρι το 83ο λεπτό, όταν πέτυχε το νικητήριο γκολ ο Ντανιέλ Μπερτόνι. Ο δικτάτορας έστειλε στα αποδυτήρια τους ένστολους αυλικούς του για να συγχαρούν τους ποδοσφαιριστές. «Συγχαρητήρια, αλλά να είστε πιο προσεκτικοί», ήταν το μήνυμα που δόθηκε στον σκόρερ Λεοπόλδο Λούκε: «Οι άνθρωποι που βλέπετε μπροστά σας θα μπορούσαν να είναι απόσπασμα θανάτου».
Οταν η Εθνική Αργεντινής χρειάστηκε νίκη με διαφορά 4 τερμάτων για να προκριθεί στα ημιτελικά, η χούντα της Αργεντινής συμμάχησε με τη χούντα του Περού και ο αγώνας-κλειδί έγινε ένα οικτρό καλαμπούρι (6-0).
Η Ολλανδία ήταν το τελευταίο εμπόδιο πριν τον τίτλο. Επτακόσια μέτρα μακριά από το κολαστήριο της Ναυτικής Ακαδημίας, μία θάλασσα από κονφετί υποδέχθηκε τον Βιντέλα και τα απρόθυμα πιόνια του. Οι «πορτοκαλί» από την Ευρώπη δεν σκόπευαν να φορέσουν τα παπούτσια των Περουβιανών. Ισοφάρισαν με κεφαλιά του θεόρατου Ντικ Νανίνχα στο 82′ και είχαν την ευκαιρία να κλέψουν το Κύπελλο στο 90ό λεπτό του τελικού.
Στο πλασεδάκι του Ρομπ Ρένσενμπρινκ η μπάλα πήρε κατεύθυνση προς τα δίχτυα, αλλά οι προσευχές των ποδοσφαιριστών που ξόρκιζαν τα αποσπάσματα θανάτου την έστειλαν στο δοκάρι. Η Αργεντινή νίκησε με 3-1 στην παράταση, με μπροστάρη τον Μάριο Κέμπες. Ο Βιντέλα κοιμήθηκε αγκαλιά με το τρόπαιο που ονειρευόταν. Ενα τρόπαιο βουτηγμένο στο αίμα.
«Ακόμα και σήμερα, ο λαός μας ντρέπεται για εκείνο το Μουντιάλ», ομολογεί ο κορυφαίος Αργεντινός δημοσιογράφος Φερνάντες Μούρες. «Καυχιόμαστε για τον θρίαμβο του 1986, αλλά όχι για το 1978. Αισθανόμαστε ένοχοι που τότε πανηγύρισαμε. Πώς ήμασταν τόσο εγωιστές; Ο κόσμος πέθαινε κι εμείς γλεντούσαμε στους δρόμους».
Ο αιμοσταγής Βιντέλα πέθανε στη φυλακή το 2013, σε ηλικία 88 ετών. Δεν τον έκλαψε κανείς. Ηθικοί νικητές στο Μουντιάλ του 1978, οι Ολλανδοί έχασαν έκτοτε άλλον έναν παγκόσμιο τελικό, το 2010 στη Νότια Αφρική. Οι μανάδες των Αργεντινών αγνοούμενων συνέχισαν για άλλα 28 χρόνια τον σιωπηλό, πένθιμο χορό τους στην Πλάζα ντε Μάιο του Μπουένος Άιρες.
* Το αφιέρωμα δημοσιεύεται στη σημερινή Ελευθεροτυπία.
Αναδημοσιευει ο Μανικάκος
υγ: Σκατά στο θέαμα που κρύβει τον φασισμό και την τυραννία κατα των λαών…. σκατα στον εθνικισμό και στις σημαίες που χωριζουν τους ανθρωπους….
Νικόλας
9 Ιουλίου, 2014 10:05 μμ
Κατά τη βράβευσή του, ως καλύτερος παίκτης του αιώνα, τη διάκριση, ο Μαραντόνα την αφιέρωσε – μεταξύ άλλων – στον Τσε Γκεβάρα (το πρόσωπο του οποίου έχει τατουάζ στο μπράτσο). Αναφερόμενος στην απόφασή του αυτή, λέει: «Ηταν μια πρόκληση. Ενα συναίσθημα. Θέλησα να πω ότι αυτός δεν ήταν τρομοκράτης, όπως λένε στην πατρίδα μου. Εκεί λένε ότι είναι τρομοκράτης, εξαιτίας των ιδεών του. Ο Γκαλτιέρι, που σκότωσε παιδιά, δεν είναι τρομοκράτης; Ο Βιντέλα δεν είναι; Εκλεβαν παιδιά, έπαιρναν τα νεογέννητα από τις μητέρες τους. Τις έκλεβαν και τις σκότωναν, όταν διαμαρτύρονταν. Και ο Τσε, αντίθετα, ήταν τρομοκράτης; Μη με κοροϊδεύετε. Οι τρομοκράτες είναι άλλοι. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που σήμερα έχουν τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό, που έχουν κλιματισμό, που τρώνε και πίνουν κάθε μέρα ό,τι θέλουν.
Είδα την Μερσέντεζ Σόζα να τραγουδάει στο Τοκουμάν και να λέει ότι δε θα ξανατραγουδήσει εκεί, γιατί εξέλεξαν τον Μπούσι και πρόσβαλαν τη μνήμη των αγνοουμένων. Είπα ότι έχει δίκιο, ούτε εγώ θα ξαναπατήσω και έτσι έκανα. Δεν μπορείς να εκλέγεις κάποιον που έχει σκοτώσει ένα παιδί, κάποιον που άρπαξε το παιδί σου από το σπίτι. Εγώ δεν το δέχομαι. Οι χώρες μας μπερδεύουν τα πράγματα επίτηδες. Σε χαρακτηρίζουν τρομοκράτη, ενώ υπερασπίζεσαι το σωστό. Το σωστό για τον άνθρωπο και το λαό. Αλλά αυτό δε συμφέρει αυτούς τους δολοφόνους. Γιατί είναι δολοφόνοι. Δολοφόνοι με πιστοποιητικό, δολοφόνοι με γαλόνια. Για μένα δεν υπάρχει Σαν Μαρτίν, Μπελγκράνο, τίποτα. Ολα αυτά μοιάζουν κωμωδία. Για μένα ο Τσε είναι ο μόνος μου εθνικός ήρωας».
Ο Μαραντόνα ετοίμασε και θα κυκλοφορήσει μια ακόμα αυτοβιογραφία του. Αποσπάσματά της δημοσίευσε η εφημερίδα «Guardian» και αναδημοσίευσε η αθλητική ιστοσελίδα «contra.gr». Εκεί αναφέρεται στη σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο. Για την πρώτη τους γνωριμία, αναφέρει: «Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που γνωριστήκαμε. Ηταν 28 Ιουλίου του 1987, σχεδόν μεσάνυχτα. Ο «El Comandante» μας δέχτηκε στο γραφείο του. Ημουν τόσο νευρικός, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Με ρώτησε αν πονάω όταν κλοτσάω την μπάλα ή όταν κάνω κεφαλιά. Του απάντησα, όχι. «Τότε εγώ, γιατί πονούσα όταν ήμουν παιδί;», με ρώτησε. Γιατί τότε (σ.σ. του απάντησε) χρησιμοποιούσαν έναν διαφορετικό τύπο μπάλας, ήταν πολύ βαριά. Μετά, ήθελε να μάθει τον τρόπο που χτυπάω τα πέναλτι. Του είπα ότι παίρνω δυο μέτρα φόρα και κοιτάζω το τέρμα όταν ακουμπάω για τελευταία φορά το δεξί μου πόδι και έχω σηκώσει το αριστερό για να σουτάρω. «Δηλαδή, σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;», ήταν η επόμενη απορία του και εγώ του απάντησα: «Σύντροφε, το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο. Πάντοτε αναρωτιέμαι πού μπορεί να φτάσει, σε συνδυασμό με το σώμα. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του αθλητισμού. Είναι κάτι το καταπληκτικό». Βέβαια, εκπληκτικός είναι ο τρόπος που μου έχει σταθεί ο Φιντέλ. Το ότι ζω το χρωστάω σε δυο …γενειάδες, σ’ αυτόν και στον Θεό».
simon1roi
10 Ιουλίου, 2014 8:36 πμ
Εκτός απ’ όλα αυτά, η μπάλα, ως αντικείμενο, είναι βουτηγμένη στο αίμα της παιδικής εργασίας στις γαμημένες πολυεθνικές. Οι αριθμοί είναι εφιαλτικοί.
kleovis
10 Ιουλίου, 2014 1:32 μμ
Reblogged this on Αέναη κίνηση.
kleovis
10 Ιουλίου, 2014 1:49 μμ
καλή σας μέρα.
δυο στιγμές θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια :
βρισκόμουν στην Φλωρεντία φοιτητής, όπου είχε οργανώσει το αυτόνομο κίνημα πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο καθεστώς .
το ποδόσφαιρο όμως το αγαπούσαμε. τη μέρα που παρακολουθούσαμε στο σπίτι φίλου αγώνα της εξαιρετικής ποδοσφαιρικής ομάδας εκείνου του απαίσιου καθεστώτος, στο ημίχρονο, στα σύντομα νέα, ανέφεραν πως έγινε σεισμός στη Θεσ/νίκη, ιδιαίτερα αισθητός και στην πόλη μου, την Καβάλα.
επικοινώνησα με τον πατέρα μου και ,ευτυχώς, έμαθα πως όλα καλά.
η Αργεντινή κέρδισε εκείνη την ημέρα, δεν θυμάμαι ποιόν, και αμέσως μετά τον αγώνα, φύγαμε για παραλία, ταξίδι όλη νύχτα στο…άγνωστο, με όλων των ειδών τα …καλούδια.
τον Βιντέλα ,και κάθε Βιντέλα τον πολεμούσαμε κάθε μέρα, με όλους τους τρόπους.
αγαπούσαμε πολύ τους Μοντονέρος, μπορείτε στο μπλόγκ να διαβάσετε κάποια πράγματα για εκείνους τους δύσκολους-πανέμορφους και πολύ άτακτους καιρούς.
μίλησε και για λίγο και ο Χόρχε Σαμπάλσα στην εκδήλωση στη Νομική και στη συνέντευξη στην εφημερίδα των συντακτών.
καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα, στο ΟΑΚΑ, έγινε η μεγάλη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας ενάντια σε εκείνα τα καθεστώτα και για υποστήριξη στις μητέρες, αδελφές κλπ των ‘εξαφανισμένων’.
τρομερή λοιπόν η στιγμή που καμιά τριανταριά από αυτές παρέλασαν στην τεράστια σκηνή τη στιγμή που στα μάτριξ παίζοντας στιγμές από εκείνο το απάνθρωπο καθεστώς!
αν θυμάμαι καλά, για το γεγονός μίλησε και τραγούδησε ο Στίνγκ, μέσα σε ατμόσφαιρα μεγάλης έντασης και φοβερής συγκίνησης, ήταν όλα συγκλονιστικά!
στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στη μνήμη.
και ο Μαραντόνα αγαπημένος, ο Τσε έρωτας και παράδειγμα ζωής !
hasta la victoria siempre!
περαστικός
10 Ιουλίου, 2014 2:36 μμ
και
https://en.wikipedia.org/wiki/Mothers_of_the_Plaza_de_Mayo
kleovis
10 Ιουλίου, 2014 7:49 μμ
σωστά! όχι μόνο μίλησε αλλά επίσης τραγούδησε.
σε ευχαριστώ περαστικέ φίλε, τι μου θύμισες τώρα….
ιστορικός
4 Ιανουαρίου, 2016 7:00 μμ
Μια παράλειψη.
Το κείμενο της «Ε» γράφει : «Η ξεδιάντροπη υποστήριξη των Αμερικανών αποθράσυνε τη στυγερή χούντα».
Το Βιντέλα, όμως, δεν τον υποστήριξε μόνο η Αμερική, αλλά και η Σ. Ένωση.
Ο ίδιος ο Φλωράκης «εξομολογείται» :
«Τώρα τι γραμμή είχε το ΚΚΣΕ στη διεθνή πολιτική; Νομίζω ότι η Σοβιετική Ενωση ακολουθούσε μια πολιτική που κανένας δεν μπορούσε ν’ αμφισβητήσει: πολιτική υπεράσπισης της ειρήνης, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της πάλης. Αυτά όλα ήταν φανερά από τις θέσεις που παίρνανε, οι οποίες απηχούσαν και τις δικές μας απόψεις. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής πολλές φορές παίρνανε και θέσεις είτε λαθεμένες είτε θέσεις που υπάγονταν σε κάποια σκοπιμότητα, διότι ήταν κράτος μέγα και ακολουθούσε κρατική πολιτική.
Να, επί παραδείγματι, θυμάμαι τότε που πήρε θέση και ουσιαστικά υποστήριξε τον Βιντέλα, το δικτάτορα στη Νότια Αμερική. Αλλά το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας αυτής ήταν υπέρ του Βιντέλα. Αυτό ίσως παρέσυρε και τη Σοβιετική Ενωση. Βλέποντας κι εμείς τη στάση της, αλλά μετρώντας και το γεγονός ότι το εκεί κομμουνιστικό κόμμα ήτανε θετικό, πήραμε θέση ανάλογη. Κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να την πάρουμε, έπρεπε να ουδετεροποιηθούμε ή και να το καταγγείλουμε. Ας πηγαίναμε κόντρα στην απόφαση της Μόσχας. Πολύ περισσότερο που εμείς είχαμε δοκιμάσει πρόσφατα μια χούντα».
Άραγε, η υποστήριξη της Σ. Ένωσης ήταν λιγότερο ή περισσότερο «ξεδιάντροπη» από την υποστήριξη των Αμερικανών;
Και τι αηδίες γράφει η «Ε» για βασανιστήρια, λυσσασμένα σκυλιά και εν ψυχρώ εκτελέσεις;
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, ο μακαρίτης Κ. Κάππος, είχε δηλώσει στη Βουλή ότι το καθεστώς του Βιντέλα ήταν «ήπια δικτατορία».